Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου ΙΩΑΣΑΦ του βασιλέως, του συνασκητού του Οσίου Αθανασίου του εν τω Μετεώρω εν ειρήνη τελειωθέντος.

Ιωάσαφ ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών ούτος εγεννήθη περί τα μέσα του ΙΔ΄ (14^ου) αιώνος. Πατήρ του ήτο ο σερβικής καταγωγής αλλ’ εξ Ελληνίδος μητρός γεννηθείς ευλαβέστατος και χριστιανικώτατος δεσπότης της Ηπείρου και Θεσσαλίας Συμεών Ούρεσης, σερβιστί Ουρώς, και μήτηρ του η Θωμαϊς, θυγάτηρ του δεσπότου της Ηπείρου Ιωάννου Β΄ του Παλαιολόγου, έλαβε δε ο Όσιος κατά το Άγιον Βάπτισμα το όνομα Ιωάννης. Εκ παιδικής ηλικίας ο χαριτώνυμος ούτος Ιωάννης απεστράφη τον κόσμον και τα τερπνά του κόσμου τούτου, έχων διαρκώς τον νουν του εστραμμένων προς τον Θεόν και ουδέν άλλο φανταζόμενος ειμή τα αιώνια εκείνα αγαθά, τα οποία από καταβολής κόσμου ητοίμασεν ο Θεός δια τους αγαπώντας Αυτόν. Ήτο τακτικώτατος εις την παρακολούθησιν των ιερών Ακολουθιών της Εκκλησίας και συχνάκις επεσκέπτετο Ιεράς Μονάς και Κοινόβια, ουδέν άλλο ποθών ειμή να συναναστρέφεται ονομαστούς Πατέρας της Μοναχικής ζωής και να αθροίζη ως ακούραστος μέλισσα παρ’ ενός εκάστου εξ αυτών το μέλι των πνευματικών αρετών.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του κτίσαντος την Μονήν του Μετεώρου εν ειρήνη τελειωθέντος.

Αθανάσιος ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών ο Μετεωρίτης κατήγετο από την Ελλάδα, πατρίδα έχων την Νέαν Πάτραν ήτοι την νυν καλουμένην Υπάτην της Φθιώτιδος, εν η και εηεννήθη περί το έτος ατε΄ (1305), υιός υπάρχων γονέων πλουσίων και επιφανών, ονομασθείς κατά το άγιον Βάπτισμα Ανδρόνικος. Και η μεν μήτηρ του, αφού τον εγέννησε, από τας πολλάς οδύνας και τους πόνους του τοκετού, ανεπαύθη εν Κυρίω, ο δε πατήρ του, ζήσας ολίγον, αργότερον ανεπαύθη και αυτός, εγκαταλείψας τον υιόν του εις τον ίδιον αυτού αδελφόν, όστις ανέτρεφε και επεμελείτο τούτον ως γνήσιον τέκνον του, παρέχων εις αυτόν όλα τα προς συντήρησιν αναγκαία. Ακόμη δε εφρόντιζεν όπως ούτος σπουδάση τα ιερά γράμματα. Όταν δε κατελήφθη η Νέα Πάτρα από τους Φράγκους και πάντα τα εν αυτή ελεηλατήθησαν υπό τούτων μαζί με τους άλλους κατοίκους ηχμαλωτίσθη και το παιδίον.

Τη Κ΄ (20ην) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Παλαιολαυρίτου.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ο καλούμενος Παλαιολαυρίτης, τρωθείς εκ νεαράς ηλικίας από την αγάπην του Χριστού, προσεκολλήθη εις Αυτόν, εγκαταλείψας δε την τρυφήν και την υπερηφάνειαν της παρούσης ζωής, απεξενώθη από την πατρίδα και τους συγγενείς του και άρας επί των ώμων αυτού τον Σταυρόν του Κυρίου, μετέβη εις ξένην και άγνωστον χώραν. Διότι και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εξενιτεύθη και εγεννήθη εις ξένον τόπον. Ελθών δε εις τα Ιεροσόλυμα και προσκυνήσας τους Αγίους Τόπους, μετέβη εκείθεν εις την Μονήν του Οσίου Χαρίτωνος και απεδύθη εις πνευματικούς αγώνας. Όθεν, καλώς τελέσας πάσαν πράξιν αρετής, απήλθε προς Κύριον.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ο Αντιοχείας Επίσκοπος ξίφει τελειούται.

Αι περί του Αγίου τούτου Ιερομάρτυρος Αναστασίου σωζόμεναι πληροφορίαι συγχέονται μετά περιστατικών του Βίου και άλλων συνωνύμων Αγίων και μάλιστα του Οσίου Πατρός ημών Αναστασίου του Σιναϊτου, ούτινος η μνήμη επιτελείται κατά την αύριον 21^ην Απριλίου. Οι Συναξαρισταί εις τον σήμερον εορταζόμενον Άγιον Αναστάσιον ουδένα υπόμνημα παραθέτουσιν, τουτ’ αυτό ακολουθεί και εν τοις Μηναίοις.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΖΑΚΧΑΙΟΥ.

Ζακχαίος ο Άγιος του Χριστού Απόστολος ήτο ο σπουδαίος και πλούσιος εκείνος αρχιτελώνης, περί του οποίου ομιλεί ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς εις το κατ’ αυτόν Ευαγγέλιον (ιθ: 1-10), διωρισμένος ων εις το αξίωμα του αρχιτελώνου υπό των Ρωμαίων. Ούτος, ως μανθάνομεν εκ της περικοπής ταύτης του Ιερού Ευαγγελίου, επειδή ήτο πολύ μικρός κατά το ανάστημα και δεν ηδύνατο ένεκεν του συρρεύσαντος πλήθους να ίδη δια των ιδίων αυτού οφθαλμών, ως επόθει, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν διερχόμενον εκ της Ιεριχούς, ανέβη επί τινος συκομορέας, όπως ίδη Αυτόν. Την προαίρεσιν ταύτην του Ζακχαίου και την ειλικρινή αυτού πίστιν γνωρίσας ο Κύριος, κατά την εκείθεν διέλευσίν του, εκάλεσε τούτον εξ ονόματος και του ανεκοίνωσε την πρόθεσίν του να φιλοξενηθή εις τον οίκον του, ειπών προς αυτόν·

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΒΙΚΤΩΡΟΣ, ΖΩΤΙΚΟΥ, ΖΗΝΩΝΟΣ, ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΚΑΙΣΑΡΙΟΥ, ΣΕΒΗΡΙΑΝΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, ΘΕΩΝΑ και ΑΝΤΩΝΙΝΟΥ.

Βίκτωρ ο ένδοξος Μάρτυς του Χριστού και οι λοιποί μετ’ αυτού συμμαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες εμαρτύρησαν κατά τους χρόνους του ασεβούς Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305), ότε και ο τροπαιοφόρος και πολύαθλος Μάρτυς του Χριστού Γεώργιος συνελήφθη και εβασανίζετο, τελών, αν και εν βασάνοις, τα παράδοξα εκείνα θαυμάσια. Και οι μεν Άγιοι Βίκτωρ, Ακίνδυνος, Ζωτικός, Ζήνων και Σεβηριανός, βλέποντες τον ρηθέντα μέγαν Γεώργιον, ότι, μολονότι εδέθη εις τον τροχόν, καθόλου δεν εβλάβη, με μίαν φωνήν και οι πέντε εκήρυξαν εαυτούς Χριστιανούς. Ευθύς τότε απεκεφαλίσθησαν και έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου. Οι δε Χριστοφόρος, Θεωνάς, Καισάριος και Αντωνίνος ήσαν δορυφόροι του βασιλέως, παρόντες δε ήσαν όταν ο βασιλεύς ετιμώρει ασπλάγχνως και ανελεημόνως τον Άγιον Γεώργιον και εζήτει παρά του Αγίου να αναστήση τον προ πολλού αποθανόντα και ήδη νεκρόν Έλληνα δια της επικλήσεως του Χριστού. Ιδόντες λοιπόν οι Άγιοι ούτοι Μάρτυρες, ότι ο Μέγας Γεώργιος δια της προσευχής του ανέστησεν αμέσως τον νεκρόν εκείνον, έρριψαν ευθύς τας ενδεικτικάς τού αξιώματός των ζώνας και τα όπλα των ενώπιον του βασιλέως και όλου του πλήθους και ωμολόγησαν τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, διο κρατηθέντες ερρίφθησαν εις φυλακήν. Μετά τινας ημέρας ωδηγήθησαν προ του Διοκλητιανού και κρεμασθέντες εξεσχίσθησαν, κατακαιόμενοι με ανημμένας λαμπάδας. Τελευταίον ριφθέντες εις το πυρ, έλαβον παρά Κυρίου τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Τριχινά.

Θεόδωρος ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος πατρίδα μεν είχε την περιφανή Κωνσταντινούπολιν, γονείς δε πλουσίους και ευσεβείς. Έχων δε από της παιδικής του ηλικίας κλίσιν προς την Μοναχικήν πολιτείαν απεσύρθη εις μίαν των εν Κωνσταντινουπόλει Μονών, ήτις μετά ταύτα εκ της προσωνυμίας του Οσίου τούτου Πατρός ωνομάσθη του Τριχινά. Εις αυτήν λοιπόν την Μονήν καρείς Μοναχός ο Όσιος υπεβάλλετο εις πάσαν κακουχίαν και σκληραγωγίαν του σώματος. Και κατά μεν τον χειμώνα απελιθούτο από το ψύχος, κατά δε το θέρος εφλογίζετο από τον υπερβολικόν καύσωνα. Εκάλυπτε δε το σώμα του με ενδύματα τρίχινα, διο και εκ τούτου έλαβε την επωνυμίαν Τριχινάς. Όθεν δια των πόνων τούτων όχι μόνον ενίκησε τας μηχανάς και απάτας των δαιμόνων, αλλά και χάριν έλαβε παρά Θεού ο αοίδιμος εν τη προσκαίρω ταύτη ζωή ευρισκόμενος. Μετά δε τον θάνατόν του αναβρύει μύρον ευώδες ο τάφος του εις όλους όσοι μετά πόθου και ευλαβείας προστρέχουσιν εις αυτόν και δια του μύρου εκείνου λαμβάνουσι την ιατρείαν παντός πάθους ψυχής τε και σώματος.