Δημήτριος ο νεοφανής Μάρτυς του Χριστού ήτο από την Πελοπόννησον, ευσεβών γονέων υιός υπάρχων· ων δε μικρόν παιδίον, έως ένδεκα ετών, δια την νηπιοφροσύνην του ηπατήθη υπό των Αγαρηνών και ηρνήθη, φεύ! τον Χριστόν, γενόμενος Τούρκος. Αυξάνων δε εις την ηλικίαν προσεκολλήθη εις διαφόρους πασάδες, και μετά παρέλευσιν χρόνων προεβιβάσθη εις διάφορα οφφίκια, κατά την τάξιν αυτών, εις τρόπον ώστε έγινε και έπαρχος, απέκτησε δούλους πολλούς, πλούτον, υπάρχοντα και άλλα τοιαύτα αγαθά. Αλλά τι ηκολούθησεν εντεύθεν; Ελθών εις εαυτόν ο καλός Δημήτριος και ταύτα πάντα ως σκύβαλα λογισάμενος, ήρχισε να ενθυμήται την προγονικήν ευσέβειαν και Πίστιν όπου είχε, και πως κατήντησεν εις την απατηλήν θρησκείαν των Αγαρηνών, εις την οποίαν ευρίσκετο. Αναστενάξας δε από βάθους καρδίας μετά δακρύων είπεν εις τον εαυτόν του· «Ω της αγνωσίας μου του ταλαιπώρου!
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Πέμπτη 27 Μαΐου 2021
Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, ο Άγιος ΑΝΔΡΕΑΣ ο δια Χριστόν Σαλός εν ειρήνη τελειούται.
Ανδρέας ο Όσιος Πατήρ ημών, ο δια Χριστόν Σαλός αποκαλούμενος, ήτο Σκύθης το γένος, διαλάμψας εν Κωνσταντινουπόλει επί της βασιλείας Λέοντος του φιλοχρίστου και μεγάλου. Υπό ποίας ακριβώς συνθήκας ευρέθη εις Κωνσταντινούπολιν δεν είναι γνωστόν, τούτο δε μόνον γνωρίζομεν, ότι από παιδός ευρίσκετο εις την υπηρεσίαν άρχοντος τινος της Κωνσταντινουπόλεως, Θεογνώστου ονόματι, ανδρός ευσεβούς και φοβουμένου τον Θεόν, φρονίμου δε κατά πολλά τόσον, ώστε ο βασιλεύς βλέπων τας αρετάς αυτού τον ετίμησε και τον έκαμε πρωτοσπαθάριον και στρατηλάτην της Ανατολής. Ο Θεόγνωστος λοιπόν ούτος, ως ευγενής και πλούσιος όπου ήτο, είχε και υποστατικά πολλά και δούλους πολλούς, εις εκ των οποίων ήτο και ο μακάριος Ανδρέας, όστις, όταν τον ηγόρασεν ο αυθέντης του, ήτο ακόμη παιδίον μικρόν, αλλ’ ωραιότατον εις την όψιν, βλέπων δε αυτόν ο αυθέντης του έχαιρε και τον ηγάπα περισσότερον από όλους τους άλλους, εχρησιμοποίει δε αυτόν μόνον εις τας εμπιστευτικάς υπηρεσίας του, είχε δηλαδή τούτον αγγελιοφόρον.
Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου νέου ενδόξου και καλλινίκου Ιερομάρτυρος ΖΑΧΑΡΙΟΥ του Προυσαέως, αθλήσαντος εν έτει αωβ΄ (1802).
Ζαχαρίας ο γενναίος του Χριστού Ιερομάρτυς κατήγετο εκ της περιφήμου Προύσης, πόλεως της Μικράς Ασίας, εις την οποίαν εγεννήθη κατά το δεύτερον ήμισυ του ΙΗ΄ αιώνος, εκ γονέων και προγόνων Χριστιανών ευγενών και τιμίων, οι οποίοι και τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Ούτως εναρέτως ανατραφείς κατά την παιδικήν του ηλικίαν, και όταν ηλικιώθη την αυτήν ενάρετον πολιτείαν επεδείκνυε. Διο και του χαρίσματος της Ιερωσύνης ηξιώθη ως υπεράξιος. Πως όμως ο τόσον ενάρετος κατά την νεότητά του Ζαχαρίας υπέπεσεν ύστερον εις το πτώμα της αρνήσεως ακούσατε. Παν κτίσμα Θεού καλόν, αποφαίνεται αξιωματικώς ο θείος Απόστολος Παύλος και ουδέν απόβλητον, μετ’ ευχαριστίας λαμβανόμενον (Α΄ Τιμ. δ:4).
Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΡΗΣΚΕΝΤΟΣ, ΠΑΥΛΟΥ και ΔΙΟΣΚΟΡΙΔΟΥ.
Κρήσκης, Παύλος και Διοσκορίδης οι Άγιοι Μάρτυρες, διατρίβοντες εν τη παλαιά Ρώμη, πολλούς απίστους δια της διδασκαλίας των προσέφερον εις τον Χριστόν. Όθεν, συλληφθέντες υπό των ειδωλολατρών, εδάρησαν δυνατά και κατόπιν ερρίφθησαν εντός ανημμένης καμίνου. Ούτως έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου.
Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΕΛΙΚΩΝΙΔΟΣ.
Ελικωνίς η Αγία Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους των βασιλέων Γορδιανού (238 – 244) και Φιλίππου (244 – 249) καταγομένη εκ Θεσσαλονίκης. Συλληφθείσα δε, επειδή ήτο Χριστιανή, ωδηγήθη προς τον δούκα της Κορίνθου, Περίνιον ονόματι. Δεν υπέκυψεν όμως εις αυτόν να θυσιάση εις τα είδωλα, αλλά μετά θάρρους εκήρυξε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν. Δια τούτο πρώτον μεν έδεσαν τους πόδας της δια του λωρίου του ζυγού των βοών και έρριψαν αυτήν κατά γης, κατόπιν δε, τήξαντες μόλυβδον και άσφαλτον και πίσσαν, έρριψαν εντός αυτών την Αγίαν. Εκ τούτου όμως του Μαρτυρίου ουδέν έπαθε.
Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΥΤΥΧΟΥΣ Επισκόπου Μελιτηνής.
Περί του Αγίου τούτου ουδέν υπόμνημα διεσώθη, τα δε κατ’ αυτόν τυγχάνουσιν άγνωστα. Εν τοις Μηναίοις ούτος καλείται Ευτυχής ή Ευτύχιος. Η Ακολουθία αυτού, ποίημα Ιωσήφ του Υμνογράφου, ονομάζει τούτον Ευτύχιον. Εν αυτή όμως υμνείται μόνον ως Μάρτυς τελειωθείς δια πνιγμού, ουδαμού δε ταύτης γίνεται λόγος ότι υπήρξεν Επίσκοπος. Ο Σωφρόνιος Ευστρατιάδης εν τω Αγιολογίω (σελ. 156) σημειοί ότι η εναγραφή του ως Επισκόπου Μελιτηνής είναι εσφαλμένη.