Τη Β΄ (2α) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ και ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ της παρθένου.

Κυπριανός και Ιουστίνα οι ένδοξοι του Χριστού Άγιοι Μάρτυρες έλαβον τον στέφανον του μαρτυρίου κατά τας ημέρας της βασιλείας του ασεβεστάτου Καίσαρος Κλαυδίου εν έτει σξη΄ (268). Και ο μεν Κυπριανός κατήγετο από την Καρχηδόνα ή Καρθαγένην της Λιβύης, διέτριβεν εις την Αντιόχειαν της Συρίας και ήτο ευγενής και πλούσιος· η δε Ιουστίνα κατήγετο από την Αντιόχειαν και ήτο θυγάτηρ Αιδεσίου και Κληδονίας. Αμφότεροι οι Άγιοι ούτοι Μάρτυρες ήσαν πρότερον ειδωλολάτραι και μάλιστα ο Κυπριανός, όστις επερίσσευεν εις την λατρείαν των ειδώλων, διότι ήτο φιλόσοφος και κατά την μαγικήν τέχνην άκρος. Προσήλθε δε εις την πίστιν του Χριστού κατά τον ακόλουθον τρόπον.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ της επονομαζομένης «ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ»,

ης η θαυματουργός Εικών εύρηται εν τη εν Άθω Ιερά Μονή του Δοχειαρίου.                         

Γοργοϋπήκοος καλείται Εικών της Υπεραγίας Θεοτόκου ευρισκομένη εις την Ιεράν Μονήν Δοχειαρίου του Αγίου Όρους ιδιαιτέρως εν αυτή τιμωμένη ως προστάτις της Μονής ταύτης δια την αείρροον χάριν, ήτις αναδίδεται εξ αυτής και δια τα πολλά θαύματα, τα οποία γοργώς και προθύμως επιτελεί πανταχού και πάντοτε εις πάντας τους μετά πόθου και πίστεως επικαλουμένους αυτήν. Απεκλήθη δε Γοργοϋπήκοος υπ’ αυτής ταύτης της Υπεραγίας Θεοτόκου και ακούσατε απ’ αρχής τα περί της αγίας ταύτης Εικόνος.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, την ανάμνησιν ποιούμεθα της ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ ήτοι του ιερού αυτής Μαφορίου,

του εν τη σορώ του Ιερού Ναού των Βλαχερνών, ότε ο Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός κατείδεν εφηπλωμένην αυτήν άνωθεν και πάντας τους ευσεβείς περισκέπουσαν.                                                                                               

Λόγος εις την Αγίαν Σκέπην της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.                          

Την ιεράν ταύτην εορτήν της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας επιτελούμεν, αδελφοί, εις ανάμνησιν της οπτασίας την οποίαν είδεν ο Όσιος Πατήρ ημών Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός κατά τας ημέρας της βασιλείας του ευσεβεστάτου βασιλέως Λέοντος. Κατά την εποχήν εκείνην, εν ημέρα Κυριακή, πρώτη Οκτωβρίου, ετελείτο εις τον εν Βλαχέρναις περίλαμπρον Ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου ολονύκτιος υμνωδία, εις την οποίαν παρευρίσκετο και ο Όσιος Ανδρέας μετά πλήθους λαού.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Όσιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Δομέστικος, ο εν τη αυτή Μεγίστη Λαύρα του Άθω ασκήσας, και χρυσούν νόμισμα παρά της Θεοτόκου λαβών, εν ειρήνη τελειούται.

Γρηγόριος ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο και αυτός της Λαύρας περίφημος ψάλυης, ο οποίος, ηγουμενεύοντος Ιακώβου του Πρικανά εις την αυτήν Μεγίστην Λαύραν του Αγίου Όρους, έψαλλε κατά την παραμονήν των Φώτων ουχί το «Άξιον εστιν», αλλά το «Επί σοι χαίρει» εις την λειτουργίαν. Εις το τέλος δε της αγρυπνίας ύπνωσεν ολίγον, και ιδού βλέπει την Δέσποινα ημών Θεοτόκον ισταμένην επάνωθεν αυτού και λέγουσαν· «Δέξαι σου το ψαλτικόν, ω Δομέστικε, και ευχαριστώ σοι πολλά»· και τούτο ειπούσα, έδωκεν εις αυτόν ιδιοχείρως εν φλωρίον, το οποίον ανηρτήθη μετά ταύτα εις την αγίαν Εικόνα της Θεοτόκου εν τη Μεγίστη Λαύρα. Ούτω λοιπόν θεαρέστως πολιτευόμενος ετελειώθη εν ειρήνη.                          

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Όσιος ΙΩΑΝΝΗΣ ο ψάλτης ο καλούμενος Κουκουζέλης, ο εν τοις ορίοις της εν τω Άθω Μεγίστης Λαύρας ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο εκ της πόλεως Δυρραχίου, της Πρώτης Ιουστινιανής, εν ταις ημέραις της βασιλείας των Κομνηνών, ορφανός πατρός. Η δε μήτηρ αυτού, ως ευσεβής και φιλόθεος, έδωσε τον παίδα να μανθάνη τα ιερά γράμματα, τον οποίον, διότι ήτο εις τον νουν έξυπνος και πολύ καλλίφωνος, άπαντες επωνόμαζον αγγελόφωνον. Τον καιρόν εκείνον (καθώς είναι συνήθεια εις τα βασίλεια πάντοτε) εζήτουν ευλάλους και καλλιφώνους νέους και ευρόντες αυτόν έβαλον εις σχολείον βασιλικόν, να μανθάνη την μουσικήν, έως να τελειοποιηθή.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΔΟΜΝΙΝΟΣ τα σκέλη συντριβείς τελειούται.

Δομνίνος ο Άγιος Μάρτυς ήτο εκ της μεγαλουπόλεως Θεσσαλονίκης εν έτει σπη΄ (288). Ότε δε ο Μαξιμιανός έκτιζε βασιλικά ανάκτορα εις την πόλιν αυτήν, τότε συνελήφθη ο Άγιος ούτος ως Χριστιανός και κήρυξ της ευσεβείας, και παρεστάθη εις το βήμα το βασιλικόν. Παρασταθέντος δε αυτού, λέγει προς αυτόν ο Μαξιμιανός· «Διατί συ τολμάς να ομολογής άλλον Θεόν, ενώ ο βασιλεύς τιμά και ομολογεί τους θεούς των πατέρων αυτού; Αν λοιπόν θέλης να ζήσης, θυσίασον εις τους θεούς».

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Οσιομαρτύρων ΜΙΧΑΗΛ Ηγουμένου της Μονής Ζώβης, και των συν αυτώ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΕΞ Μοναχών.

Μιχαήλ ο Όσιος και Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι ήσαν κατά τους χρόνους της βασιλείας Κωνσταντίνου στ΄ και Ειρήνης της μητρός Κωνσταντίνου εν έτει ψπ΄ (780), κατοικούντες εις Μοναστήριον ονομαζόμενον Ζώβη, το οποίον ήτο παρά την Σεβαστούπολιν. Επειδή δε ο τότε Αμηράς των Αγαρηνών, Αλείμ ονομαζόμενος, επολέμει την χώραν εκείνην, συνέλαβε και τούτους τους Οσίους Πατέρας, και παρεκίνει αυτούς να αρνηθώσι την πίστιν του Χριστού. Ο δε Οσιώτατος Ηγούμενος Μιχαήλ τον μεν ασεβή εκείνον γενναίως ήλεγξε και κατήσχυνε, τους δε υποτασσομένους εις αυτόν Μοναχούς παρεκίνησε και εθάρρυνε, δια να υπομείνωσιν ανδρείως τον υπέρ Χριστού θάνατον. Όθεν τοσαύτην γενναιότητα έδειξαν οι αοίδιμοι, ώστε αυτοί πρώτοι έκλιναν τας κεφαλάς των υπό το ξίφος και απεκεφαλίσθησαν. Έπειτα ο πανόσιος αυτών Ηγούμενος Μιχαήλ ξίφει και αυτός απετμήθη την κεφαλήν, και ούτω προς ον επόθουν Χριστόν οι μακάριοι εξεδήμησαν.  

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΡΩΜΑΝΟΥ του ποιητού των Κοντακίων.

Ρωμανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών κατήγετο εκ Συρίας, πατρίδα έχων την πόλιν Έμεσαν, η οποία τώρα λέγεται τουρκιστί Εμς. Εχρημάτισε δε και Διάκονος της Εκκλησίας της Βυρητού. Εκείθεν ανέβη εις Κωνσταντινούπολιν κατά τους χρόνους Αναστασίου Α΄ του βασιλέως εν έτει 496 και διέτριβεν εις τον Ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου της επιλεγομένης Κύρου μετά πάσης ευλαβείας και σεμνότητος νυχθημερόν προσευχόμενος. Ούτος λοιπόν ποιών πολλάκις αγρυπνίαν εις τον Ναόν της Θεοτόκου της επιλεγομένης των Βλαχερνών, πάλιν επέστρεφεν εις τον Ναόν της αυτής Θεοτόκου τον εν τοις Κύρου.