Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, ο Άγιος και ευσεβέστατος βασιλεύς ΙΩΑΝΝΗΣ Δούκας ο Βατάτζης και ελεήμων, ο εν Μαγνησία, εν ειρήνη τελειούται.

Ιωάννης ο φιλόχριστος βασιλεύς, ο επιλεγόμενος Βατάτζης, ο βασιλεύσας κατά τα έτη ασκβ΄ - ασνδ΄ (1222 -1254), πατρίδα μεν είχε την μεγαλόπολιν Αδριανούπολιν, προγόνους δε τους πρώτους της βασιλικής συγκλήτου· διότι ο πάππος αυτού Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήτο στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού, του εν έτει αρμγ΄ (1143) βασιλεύσαντος. Αφού δε απέθανον οι γονείς τού μακαρίου τούτου Ιωάννου, έμεινε πολύς πλούτος εις αυτόν, τον οποίον διένειμεν εις πτωχούς και εξώδευσεν εις αφιερώματα θείων Ναών και Εκκλησιών. Έπειτα επορεύθη εις το εν Βιθυνία Νύμφαιον, όπου ήτο τότε το παλάτιον και η καθέδρα των βασιλέων της Κωνσταντινουπόλεως.

Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, διήγησις εις τον Θρήνον του Προφήτου ΙΕΡΕΜΙΟΥ περί της Ιερουσαλήμ και εις την άλωσιν ταύτης και περί της εκστάσεως ΑΒΙΜΕΛΕΧ.

Ιερεμίας, ο μέγας Προφήτης, κατήγετο εκ κώμης ονομαζομένης Αναθώθ. Πολλά δε επροφήτευσε περί της Ιερουσαλήμ και Βαβυλώνος, ομοίως και περί της ενσάρκου οικονομίας του Υιού του Θεού, εις την οποίαν φαίνεται όλη η δύναμις και το κράτος της προφητείας. Τούτον ποτέ τον Προφήτην έδειρε δυνατά Πασχώρ ο υιός του Εμμήρ, ο προεστώς του οίκου Κυρίου· και εις τον καταρράκτην αυτόν έβαλε, διότι επένθει και ελυπείτο δια την τότε μέλλουσαν άλωσιν της Ιερουσαλήμ. Επειδή δε η του Θεού πρόνοια ελύτρωσε τον Προφήτην από τον καταρράκτην, αυτός λυτρωθείς επροφήτευσε και είπεν εις τον Πασχώρ·

Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, ο από Μίμων, ξίφει τελειούται.

Πορφύριος ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σο΄ (270), καταγόμενος μεν από την Έφεσον, ανατραφείς δε εις τα θέατρα μετά των μίμων (γελωτοποιών μιμουμένων τα σχήματα και τους λόγους των άλλων). Ούτος λοιπόν εκ της αισχράς και επονειδίστου τέχνης του ταύτης ηκολούθει τον κόμητα της Αλεξανδρείας και μετ’ αυτού επορεύθη εις την Καισάρειαν.

Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, μνήμη των Ιερομαρτύρων ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ Επισκόπου Μύρων και ΕΡΜΑΙΟΥ Πρεσβυτέρου, χειροτονηθέντων παρά του Αγίου Αποστόλου Τίτου.

Νίκανδρος και Ερμαίος οι Άγιοι Ιερομάρτυρες, επειδή πολλούς Έλληνας απεμάκρυναν από τα είδωλα και καθωδήγησαν εις τον Χριστιανισμόν, διεβλήθησαν εις τον κόμητα της πόλεως Λιβάνιον. Ο δε κόμης δέσας τους Αγίους εις τους ίππους εκείνους, οι οποίοι εφυλάττοντο επί τούτω, δια να παρατρέχωσιν εις τους αγώνας, εδίωξεν αυτούς· ούτοι δε βιαίως διωκόμενοι, τόσον πολύ έσυραν τους Αγίους, ώστε αι σάρκες αυτών κατεκόπησαν και όλη εκείνη η γη εβάφη εκ του αίματός των. Έπειτα προσέταξε να κρεμασθώσιν οι Άγιοι υψηλά και να κτυπώνται με σπάθην ξυλίνην. Μετά ταύτα ερρίφθησαν εις κάμινον πυρός· και επειδή έμειναν αβλαβείς εκ του πυρός δια της δυνάμεως του Θεού, επρόσταξεν ο απάνθρωπος τύραννος να εμπήξωσι καρφία εις τας καρδίας, εις τας κεφαλάς και τα σπλάγχνα των Αγίων. Έτι δε ζώντας επρόσταξε να κλείσωσιν εντός τάφου· όθεν ούτω κατακλεισθέντες οι μακάριοι, από την σκληράν και ανυπόφορον βίαν παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας του Θεού.

Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ του Μεγάλου του εν τω Ολύμπω.

Ιωαννίκιος ο θαυμάσιος και μέγας Πατήρ ημών εγεννήθη το εικοστόν τέταρτον και τελευταίον έτος Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου, εν έτει ψμα΄(741), εις την επαρχίαν των Βιθυνών, εις χωρίον καλούμενον Μαρικάτον από ευσεβείς γονείς, οίτινες ωνομάζοντο ο μεν Μυριτρίκης, η δε Αναστασώ· γεννηθείς λοιπόν εξ αυτών ετρέφετο με θείαν παιδείαν μάλλον ή με τροφήν πρόσκαιρον· γράμματα μεν δεν ηθέλησε να μάθη, ως και ο Μέγας Αντώνιος, αλλ’ επειδή ήτο ρωμαλέος και μεγαλόσωμος τον έγραψαν εις τον στρατόν οι υπηρέται του βασιλέως, οίτινες εζήτουν ανθρώπους δια τον πόλεμον, επρόκοψε δε τόσον εις την μάχην, ώστε όλοι τον εθαύμαζον. Ήτο δε και επιμελής εις τα θεία προστάγματα, έχων εις την καρδίαν αυτού τον φόβον του Θεού πάντοτε.