Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΙΕΡΟΘΕΟΥ του Νέου του ασκήσαντος εν τη του Άθω Ιερά Μονή των Ιβήρων και εν ειρήνη τελειωθέντος.

Ιερόθεος ο μακάριος, ο κατά τους εσχάτους καιρούς ανατείλας εν ασκήσει ως άλλος ήλιος, εγεννήθη κατά το 1686 έτος από Χριστού εις τας Καλάμας της Πελοποννήσου από γονε΄ς ευσεβείς και πλουσίους, Δήμον και Ασημίναν ονομαζομένους. Η μήτηρ αυτού, ότε έφερεν αυτόν ακόμη εις την κοιλίαν της, ηρώτησεν ημέραν τινά ένα ενάρετον Ασκητήν, όστις ευρίσκετο τότε εις την πόλιν των και τον είχον όλοι δι’ Άγιον και Προφήτην, τι είδους παιδίον θα γεννηθή από αυτήν. Και της απεκρίθη εκείνος·

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, oι Άγιοι Μάρτυρες ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, ΖΩΤΙΚΟΣ και ΗΛΕΙ ξίφει τελειούνται.

Λουκιανός, Ζωτικός και Ηλεί οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν εν τη πόλει Τομέων, κατά προσταγήν δε του ηγεμόνος Μαξίμου πολλάς βασάνους έλαβον πρότερον, ύστερον δε απεκεφαλίσθησαν· όλοι δε οι ανωτέρω Μάρτυρες έλαβον το μαρτυρικόν τέλος κατά τους χρόνους Λικινίου του τυράννου, εν έτει τιε΄ (315).

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, oι Άγιοι Μάρτυρες ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΛΕΟΝΤΙΟΣ, ΣΕΡΑΠΙΩΝ, ΓΟΡΔΙΑΝΟΣ, ΣΕΛΕΥΚΟΣ και ΟΥΑΛΛΕΡΙΟΣ ή ΟΥΑΛΛΕΡΙΑΝΟΣ τω πόθω των Μαρτύρων τελειούνται,

Κρονίδης ο Άγιος Μάρτυς μεγάώς διαλάμπων εις το αξίωμα του Διακόνου εν τη πόλει της Αλεξανδρείας είχε μαθητάς τον Λεόντιον και τον Σεραπίωνα, οίτινες, επειδή εδιδάχθησαν την ευσέβειαν παρ’ εκείνου, δια τούτο συνελήφθησαν από τους απίστους ομού με τον διδάσκαλόν των Κρονίδην, και αφού υπέστησαν πολλάς και διαφόρους βασάνους, τελευταίον δεθέντες τας χείρας και τους πόδας ερρίφθησαν εις την θάλασσαν και ούτω ετελείωσαν το μαρτύριον επί Λικινίου του τυράννου εν έτει τιε΄ (315). Άγγελοι δε εξέβαλον από την θάλασσαν τα τίμια αυτών λείψανα και προσέταξαν δι’ οπτασίας Χριστιανούς τινας να τα ενταφιάσωσι. Ο δε Σέλευκος και Γορδιανός ο Καππαδόκης και Μακρόβιος ο εκ Παφλαγονίας ήσαν και ούτοι επί Λικινίου, αφού δε ετιμωρήθησαν διαφοροτρόπως εις την επαρχίαν της Γαλατίας, και αφού με πυρ και στρέβλας εξήρθρωσαν τα μέλη του σώματός των, τελευταίον έδωκαν αυτούς βοράν εις τα θηρία και ούτω παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Χριστού εν έτει τιε΄ (315). Ο δε φίλος και ομόψυχος αυτών Ουαλλέριος, θρηνών και κλαίων επάνω εις τους τάφους των ηγαπημένων του Μαρτύρων, από τον πόθον ον είχε προς αυτούς, απήλθε προς Κύριον. 

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, o Άγιος ΣΤΡΑΤΩΝ κέδροις προσδεθείς και διαμερισθείς τελειούται.

Στράτων ο θαυμάσιος, εν Βιθυνία συλληφθείς από τον άρχοντα ταύτης, εβασανίσθη με διαφόρους τιμωρίας· είτα έδεσαν τας χείρας του από τους κλάδους δύο κέδρων, τους οποίους έκλιναν εις την γην με βίαν πολλήν· έπειτα τους απέλυσαν εις τον τόπον των και ούτω διεμέλισαν εις δύο τον Άγιον, όστις και παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, εν ταις ημέραις Λικινίου του τυράννου εν έτει τιε΄ (315).

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΟΡΝΗΛΙΟΥ του Εκατοντάρχου.

Κορνήλιος ο Εκατόνταρχος και Μάρτυς ήτο σύγχρονος των Αγίων Αποστόλων ζων εις την Καισάρειαν της Παλαιστίνης. Μετά δε την επί γης σωτήριον του θείου Λόγου επιδημίαν και αφού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εσταυρώθη δι’ ημάς, ετάφη και ανέστη τριήμερος, αναληφθείς δε εις τους ουρανούς ετελείωσεν άπασαν την ένσαρκον αυτού οικονομίαν, ήτο και ούτος ο μακάριος εις από εκείνους, οίτινες επεθύμουν να ακούσουν και να μάθουν τα θεία έργα του Κυρίου. Ήτο δε ο Κορνήλιος εκατόνταρχος εις τα τάγματα της Ιταλίας, ευσεβής εις τον Θεόν μεθ’ όλου του οίκου του, ελεήμων εις τους πένητας και πρόθυμος εις παν έργον αγαθόν και πριν εισέτι βαπτισθή.

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Εγκαινίων του θείου Ναού της του ΧΡΙΣΤΟΥ του Θεού ημών Αγίας ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.

Ο της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού του Θεού ημών θείος Ναός είναι ο υπό πάντων των πιστών διαφερόντως τιμώμενος Ναός του Παναγίου Τάφου, τον οποίον ο Μέγας Κωνσταντίνος ανήγειρεν εις τον τόπον του Γολγοθά, ένθα ο του κόσμου Σωτήρ εσταυρώθη και ετάφη. Ο τόπος ούτος του Γολγοθά ήτο από πολλού σκοπίμως συγκεχωσμένος υπό των Ιουδαίων και Εθνικών· επί δε Ανδριανού του Αιλίου και ειδωλείον της Αφροδίτης εκτίσθη επ’ αυτού, προς περισσοτέραν του ιερού τόπου βεβήλωσιν και παντελή αυτού λήθην. Εκεί εκρύπτετο και ο Τίμιος Σταυρός· αλλ’ ανασκαφής γενομένης κατά την του ευσεβούς βασιλέως επιταγήν, ευρέθησαν ομού άπαντα τα του σωτηρίου Πάθους Σύμβολα. Επ’ αυτόν όθεν τον τόπον ωκοδομήθη επ’ ονόματι της ζωηφόρου Αναστάσεως Χριστού του Θεού ημών μέγιστος και περικαλλής Ναός δι’ επιστασίας της μακαρίας μητρός του Μεγάλου Κωνσταντίνου Αγίας Ελένης, Δρακιλιανού του της Παλαιστίνης επάρχου, και Μακαρίου του τότε των Ιεροσολύμων Πατριάρχου, όστις και τον Τίμιον Σταυρόν ύψωσε και τα Εγκαίνια του Ναού τούτου εποίησε περί το έτος τλ΄ (330).