Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

«Ορθόδοξος Τύπος» : διακοπή του μνημοσύνου του Οικουμενικού και αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και των συμφωνούντων μαζί του, αλλά και των σιωπώντων.

Θεραπεία  όχι μόνον διάγνωσις



Το κακό με τον Οικουμενισμό, αυτή την παναίρεσι και την πανθρησκεία της εποχής μας, παράγινε. Και πολλές δεκάδες Αγιορείτες ιερομόναχοι και μοναχοί εξηγέρθησαν και απηύθυναν ανοικτή επιστολή προς τους ηγουμένους και τους αντιπροσώπους των είκοσι Ιερών Μονών στην Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους. Στην επιστολή καταγγέλουν τις απαράδεκτες σχέσεις των οικουμενιστών ηγετών της Εκκλησίας με τους αιρετικούς, και ιδίως τους Παπικούς. Και προτείνουν τη διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και των συμφωνούντων με αυτόν, αλλά και των σιωπώντων Επισκόπων.                                                                                  
Η εν λόγω ανοικτή επιστολή Αγιορειτών πατέρων κέντρισε την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους και με ανακοίνωσί της προέβη και αυτή σε καταγγελία των τεκταινομένων εις βάρος της Ορθοδόξου Πίστεως.                                                                                                                                                                        
Καλά και τα δύο αγιορειτικά κείμενα. Κάνουν καλή διάγνωση της νόσου, που έχει προσβάλει τους οικουμενιστές ηγέτες της Εκκλησίας και δεν ξέρουν τι λένε και τι κάνουν προς σκανδαλισμό και απώλεια ψυχών. Αλλ΄ η διάγνωσι της νόσου, την οποία κάνουμε όλοι οι πιστοί και όχι μόνον οι Αγιορείτες, δεν είνε αρκετή. Απλώς με διάγνωσι της νόσου δεν θεραπεύεται ο ασθενής. Για να θεραπευθή ο ασθενής, χρειάζονται φάρμακα ή και χειρουργική επέμβασι. Για δε τη θεραπεία της νόσου του Οικουμενισμού, της  επικινδυνότερης και χειρότερης νόσου στο χώρο των αιρέσεων, φάρμακα και χειρουργική επέμβασι είνε ό,τι συνιστούν με την ανοικτή επιστολή τους οι θερμότεροι στην πίστι δεκάδες Αγιορείτες πατέρες, η διακοπή δηλαδή του μνημοσύνου του Οικουμενικού και αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και των συμφωνούντων μαζί του, αλλά και των σιωπώντων.           
Θα εφαρμόσουν, όμως, τη θεραπευτική αγωγή κατά της νόσου του Οικουμενισμού οι Αγιορείτες πατέρες; Και, κατά πρώτον, θα παύσουν το μνημόσυνο του αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως; Στην ανακοίνωσι της Ιεράς Κοινότητος, αντί να απειλήται παύσι του μνημοσύνου του Πατριάρχου, περιέχονται γι΄ αυτόν κολακευτικοί λόγοι, που μειώνουν την αξία της ανακοινώσεως και κάνουν ευσεβείς να την χαρακτηρίζουν ως γλυκανάλατη. Αγιορείτες πατέρες! Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας πολέμησαν όχι μόνο τις αιρέσεις, αλλά και τους αιρετικούς προσωπικώς και ονομαστικώς. Γιατί σεις αποφεύγετε να ελέγξετε προσωπικώς και ονομαστικώς τους οικουμενιστές, τους προδότες της Πίστεως; Και γιατί, αντιθέτως, τους μνημονεύετε ευφήμως;                                                                                                           
Θα παύσουν τουλάχιστον το μνημόσυνο του Πατριάρχου οι ιερομόναχοι, οι οποίοι υπέγραψαν την ανοικτή επιστολή προς τους ηγουμένους και τους αντιπροσώπους των Ι. Μονών του Αγίου Όρους, και πρότειναν την παύσι του μνημοσύνου; Ακούστηκε, ότι ούτε άλλοι Αγιορείτες ούτε αυτοί θα παύσουν το μνημόσυνο του Πατριάρχου. Αλλά γιατί; Τι φοβούνται; Δεν έχουν κάψει την καλύβα τους; Όχι, είπαν μερικοί. Διότι δεν ζουν σε καλύβες, ζουν σε βασιλικά ανάκτορα με ανέσεις. Αυτή η μομφή θυμίζει ένα λόγο του Σατανά, που με το στόμα δαιμονιζομένου προσώπου φώναζε: «Εγώ διέλυσα τα μοναστήρια. Δεν είνε τα σημερινά μοναστήρια αυστηρά, όπως τα αρχαία μοναστήρια. Τα σημερινά μοναστήρια είνε της καλοπέρασης». Τα δύο κείμενα των Αγιορειτών πατέρων δεικνύουν κάποια αφύπνισι. Αλλά θα προχωρήσουν οι Αγιορείτες σε παύσι του μνημοσύνου του Πατριάρχου; Φοβούμεθα μήπως η αφύπνισι είνε στιγμιαία, μήπως οι πατέρες γυρίσουν από το άλλο πλευρό και συνεχίσουν τον ύπνο…                                                                                       
Άλλοτε το Άγιον Όρος έδωσε κραταιές μάχες για την πίστι, ανέδειξε ομολογητές και μάρτυρες, και δικαίωσε το χαρακτηρισμό του «ακρόπολις της Ορθοδοξίας». Αλλά κατά τους τελευταίους χαλεπούς καιρούς δεν έδωσε κραταιές μάχες για την Πίστι. Και γι΄ αυτό οι φόβοι, που εκφράζονται σ΄ αυτό το άρθρο, είνε δικαιολογημένοι. Και οι αναφερόμενες μομφές ανθρώπων και του Σατανά εναντίον των μοναχών και των μοναστηριών δυστυχώς ανταποκρίνονται προς την πραγματικότητα, αλλ΄ ευτυχώς εν μέρει μόνο. Διότι και στους καιρούς τούτους της μεγάλης αποστασίας υπάρχουν και μοναχοί και μοναστήρια, που με την πνευματικότητά τους τιμούν τον μοναχισμό. Αυτοί δε οι μοναχοί και αυτά τα μοναστήρια, βλέποντας, ότι το κακό με τον Οικουμενισμό και τις προδοσίες της Πίστεως παράγινε, θα εξεγερθούν και θα δώσουν μάχη για την Πίστι και για τη σωτηρία των ψυχών τους. Ξέρουν οι καλοί μοναχοί και τα καλά μοναστήρια, ότι το πρώτο, που ζητεί ο Θεός, είνε η υπεράσπισι της Πίστεως, και θα το πράξουν. Δεν θα εκλείψουν στην Ορθοδοξία στρατιώτες. Αρχίζουν να ανάβουν φωτιές κατά της παναιρέσεως και πανθρησκείας του Οικουμενισμού. Και το Άγιο Πνεύμα θ΄ αναρριπίση τις φωτιές και θα μεγαλώσουν και θα επεκταθούν και θα κάψουν τους αμετανοήτους Οικουμενιστές και προδότες της Πίστεως. Ας μη απελπιζώμεθα λοιπόν. Μηδείς θραυέτω της ψυχής μας το εύελπι. Τελικώς νικά η Πίστις. Αυτό αποδεικνύει η Ιστορία. Οι Οικουμενιστές είνε ανιστόρητοι.

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Ο Σεβαστός Γέροντας παπά Σάββας -- Επιστολή Ομολογίας προς συνασκητή του.


σεβαστὸς Γέροντας π.Σάββας ἠκολούθει τὰς 19 .Μονὰς τοῦ Ἁγ.Ὄρους νομίζων, ὅπως πολλοί, ὅτι πρέπει εἰς τὰ τῆς Πίστεως νὰ κάνωμεν καὶ ὡρισμένας οἰκονομίας, ἄχρι καιροῦ!...
Ἦτο ὅμως καλοπροαίρετος καὶ ἐνάρετος.
Τοῦτο εἶχον ἐκμεταλλευθῆ οἱ μνημονεύοντες καὶ κοινωνοῦντες μὲ οἰκουμενιστὰς νεοαγιορεῖται καὶ εἶχον πλαισιώσει τὸν Γέροντα μὲ συνεχεῖς ἐπισκέψεις. Εἶχον τοῦτον ὡς παράδειγμα πρὸς μίμησιν. Ἐὰν ὁ ζῆλος ἦτο καλός, ἔλεγον εἰς τοὺς ὑποτακτικούς των, δὲν θὰ τὸν ἡκολούθει καὶ ὁ ἐνάρετος π.Σάββας;
Ὅμως διεψεύσθησαν! Ὅταν ὁ «πατριάρχης» Δημήτριος συνελειτούργησεν μὲ τὸν πάπαν τῆς Ρώμης Δεκέμβριον τοῦ 1987, τότε ὁ Γέροντας ἐξανέστη! Δὲν ἠνέχθη ἡ ψυχή του νὰ εὑρίσκεται εἰς μίαν τοιαύτην, ἀνοικτὰ οἰκουμενιστικήν «ἐκκλησία». Ὁμοῦ μὲ ἑτέρους συνασκητάς του διεμαρτυρήθη καὶ διεχώρησεν τὴν εὐθύνην του ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἁγιορείτας ποὺ ἀκολουθοῦν τὰς 19 Ἱ.Μονάς.
Διέκοψεν τὸν ἐκκλησιασμόν του εἰς τὰς 19 Ἱ.Μονὰς καὶ εἰς ὅλα τὰ κελλία καὶ ἐξαρτήματα ποὺ ἀκολουθοῦν αὐτάς.
Ὅλοι οἱ μνημονεύοντες ἐξανέστησαν.
Μοναστηριακοὶ καὶ κελλιῶται προσέτρεξαν νὰ μεταπείσουν τὸν Γέροντα. Ἐστάθη ἀδύνατον. Αἱ ἐνοχλήσεις, ὅμως ἀπέβησαν συχναὶ καὶ φορτικαί.
Καταχωροῦμεν ἐπιστολήν του ἐν ἀντιγράφῳ, τὴν ὁποίαν ἀπέστειλεν εἰς συνασκητήν του παρενοχλοῦντα.
Ἡ ἐπιστολή του ἔχει ὡς ἑξῆς:




Ἱ.Κελλίον Ἅγιος Νικόλαος Καψάλα
13 Αὐγούστου 1991

Ἀγαπητὲ π.Νικόδημε, εὐλογεῖτε.

            Κατὰ τὴν ἐπίσκεψίν σου, πρὸ ἡμερῶν, εἰς τὸ κελλίον μας, ἐπανέλαβες τοὺς ἀνορθοδόξους δογματισμούς σου ὅτι εἴμεθα ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ δὲν μνημονεύομεν τὸν πατριάρχην Δημήτριον κι ἄλλα τινὰ διὰ τὰ ὁποῖα ἀναγκαζόμεθα καὶ γράφομεν τὰ κατωτέρω πρὸς καλυτέραν πληροφόρησίν σου, διότι τὰ ἐπιχειρήματά μας κατὰ τὴν συνομιλίαν μας, ἀφαιροῦν τὴν εἰρήνην σου καὶ συγχίζεσαι.
            Εἰς τὸ Γεροντικὸν γράφει ὅτι ἐρωτηθεὶς ὁ Ἀββᾶς Ἀγάθων ἐὰν εἶναι ὑπερήφανος, πόρνος, αἱρετικός, ἀπήντησεν ὅτι τὰς πρώτας κατηγορίας, ἑμαυτῷ ἀπιγράφω, ὄφελος γὰρ τῇ ψυχῇ μου, τὸ δὲ αἱρετικός, χωρισμὸς ἐστιν ἀπὸ Θεοῦ. Λοιπόν, κατὰ σὲ (ἀλλὰ καὶ κατὰ τὰς 19 Ἱ.Μονάς –πλὴν τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου, Σκήτης Προφήτου Ἠλιοῦ καὶ τόσων Ζηλωτῶν Ἁγιορειτῶν), εἴμεθα πλανεμένοι, σχισματικοί! Δυσκολεύεσθε νὰ ὁμολογήσετε ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον Κων/πόλεως κηρύττει αἵρεσιν, διότι θὰ  πρέπη ταυτοχρόνως νὰ ὁμολογήσετε ὅτι εἶναι ἀξιοκατάκριτος ἡ κοινωνία σου μὲ τοὺς λυκοποιμένας καὶ νὰ  παύσης νὰ τοὺς ἀκολουθῆς, ὅπως ἐντέλλονται ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ Σύνοδοι. Προσπαθεῖς νὰ δικαιολογήσης τοὺς Φαναριώτας, ἀλλὰ αἱ δηλώσεις καὶ τὰ ἔργα των σὲ διαψεύδουν.
            Ματαίως ἐπικαλεῖσαι τὴ γνώμην τοῦ π.Παϊσίου καὶ τῶν ἄλλων ποὺ «οἰκονομοῦν» τὴν κατάστασιν, πὼς ὅταν θὰ ἔρθη καιρός (ἄν, δῆθεν, κοινωνήση ὁ Δημήτριος μὲ τὸν πάπα -ὅπως μᾶς λέγεις!) θὰ διαχωρίσετε τὶς εὐθύνες σας... σὲ ὅ,τι διαφωνεῖτε μὲ τὴν διδασκαλίαν Ἁγίων Πατέρων καὶ Συνόδων, πλανᾶσθε.
            Τὰς γνωματεύσεις ποὺ ἐπικαλεῖσθε, εἴτε τοῦ Γέρο-Παϊσίου εἶναι, εἴτε τοῦ γείτονός σου παπᾶ-Ἰσαάκ, ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὀ Δημήτριος ὀρθοτομεῖ (!!!) εἴτε ἄλλου τινος εἶναι, ἐφόσον ἀντιτίθενται μὲ τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν, θέλεις νὰ τὶς δεχθῶμεν ὡς θεάρεστες; Τί εἴδους οἰκονομία χρησιμοποιεῖτε ἀφοῦ προδίδεται ἡ ἀλήθεια καὶ καταντᾶ παρανομία; Ἰσχυρίζεσθε ὅτι ἐπειδὴ τὸ εἶπεν ὀ Γερο-Παΐσιος ὅτι “δὲν τὰ θέλει αὐτὰ ποὺ κάνει ὁ Δημήτριος, τὸν παρασύρουν οἱ γύρω του ἱεράρχαι” ἢ τό “ἂν διακόψωμεν τὸ μνημόσυνον εἴμεθα... ἐκτὸς ἐκκλησίας (!!!) κ.λ.π.” διὰ τὰ ὁποῖα, τόσον διὰ ταῦτα ἢ παρόμοια, ὁ Ἅγ.Χρυσόστομος λέγει: “Γέλως πάντα ταῦτα τὰ ρήματά τους καὶ μύθοι ἀνοήτων παίδων”. Εἶναι καρποὶ νέας θεολογίας , διὰ τῆς ὁποίας, ἀπὸ 1920, τὸ Φανάρι μὲ τὴν γνωστὴν ἐγκύκλιον ἀποκαλεῖ τοῦς αἱρετικούς “συγκληρονόμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ” !!!
            Χρησιμοποιεῖς τὰ λόγια τῶν Ἁγ.Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ Ἁγ.Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου: “Οὔτε αἷμα μαρτυρίου δὲν ἐξαλείφει τὸ σχίσμα” καὶ “δίχα ἐπισκόπου μηδὲν πραττέσθω”. Ἄρα, λέγετε, ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ τὸν οἰκεῖον ἐπίσκοπον, εἴμεθα... ἐκτὸς ἐκκλησίας!...
Αὐτά, ὅμως τὰ λέγουν οἱ Ἅγιοι, καὶ πολὺ σωστά, διὰ περίοδον Ὀρθοδοξίας καὶ ἐκκλησιαστικῆς γαλήνης. Σήμερον, ὅπου ἡ θύελλα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ πλανᾶ καὶ ἐκλεκτούς, ἰσχύουν οἱ λόγοι τῶν ἰδίων Ἁγίων: “ Ἐὰν εἶναι ὁ ἐπίσκοπός σου κακόδοξος, φεύγετε, φεύγετε, φεύγετε, ὡς ἀπὸ πυρὸς καὶ ὄφεως” (Χρυσοστόμου) καὶ “ἐὰν παρὰ τὰ διατεταγμένα διδάσκῃ ὁ ἐπίσκοπός σου κἂν παρθενεύῃ (γράφε· κἂν πρᾶος καὶ ἀσκητικὸς φαίνεται ὁ Δημήτριος, ὡς... ἀρχηγὸς Ὀρθοδοξίας!!), κἂν σημεῖα ποιῇ κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω μὲ δορὰν προβάτου, φθορὰν ψυχῶν κατεργαζόμενος” (Ἅγ.Ἰγνάτιος). Ἂν ὀρθοτομοῦσε ὁ Δημήτριος, θὰ εἶχες δικαίωμα νὰ ἐπικαλῆσαι αὐτοὺς τοὺς λόγους τῶν Ἁγίων. Τώρα κολοβώνεις τὰ πατερικὰ λόγια εἰς τὰ μέτρα σου, διὰ νὰ διακαιολογήσης τὴν εὐθύνην τῆς συμπλεύσεώς σου μὲ Δημήτριον, Παρθένιον Ἀλεξανδρείας, Ἰάκωβον Ἀμερικῆς, Χαρκιανάκη κ.λ.π. καὶ τὰ τοσαῦτα Πατερικὰ χωρία Ἁγίων Συνόδων καὶ Ἁγίων δὲν σοῦ ἀρκοῦν; Ἢ φοβεῖσαι μήπως γίνης ἀποσυνάγωγος ἀπὸ τοὺς κακοδόξους; Ἀξία δὲν ἔχει ὅτι τ΄ἄλλα πατριαρχεῖα κοινωνοῦν μὲ Φαναριώτας, ἀλλὰ ποῖοι ἀκολουθοῦν τὰ ἴχνη τῶν Ἁγίων καὶ εἶναι μὲ τὴν Ἀλήθειαν! Οἱ Ἅγιοι λέγουν ὅτι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅσοι ὁμολογοῦν τὴν Ἀλήθεια. Ὁ Παρθένιος πατριάρχης Ἀλεξανδρείας εἶπεν ὅτι τὸν Μωάμεθ ἀναγνωρίζει Ἀπόστολον, ὁ ὁποῖος εἰργάσθη διὰ τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ (!!!) κ.λ.π. Τὶς γνωστὲς βλασφημίες, περὶ Ἰακώβου Κουκούζη καὶ Χαρκιανάκη περιττὸν νὰ ἐπαναλάβωμε τὰς κακοδοξίας των... Μὲ αὐτοὺς κοινωνεῖτε ὡς ὀθροτομοῦντας!! Ποῖος θὰ καταδικάση τὸν Ἰάκωβον Κουκούζην; Ὁ Παρθένιος ἢ ἡ ἐπιτροπὴ Φαναριωτῶν μὲ τὸν Βαρθολομαῖον ἡ ὁποία ἐξετάζει ἀπὸ διετίας ἂν ὁ Χαρκιανάκης εἶναι αἱρετικός (σ.σ. ὅπως αὐτὸς κατηγγέλθη ἀπὸ τὸν μητροπολίτην Φλωρίνης Αὐγουστῖνον καὶ ἀπὸ Ὀρθοδόξους τῆς Αὐστραλίας); Δὲν θέλουν νὰ λάβουν θέσιν (κατὰ τοῦ Χαρκιανάκη), δὲν τὸ κατανοεῖς;
            Ὑπεσχέθησαν οἱ Φαναριῶται εἰς τὴν ἐπιτροπὴν τῶν τριῶν  ἡγουμένων ὅτι θὰ ἀνακαλέσουν καὶ θὰ διορθώσουν τὴν συνέντευξη τοῦ πατριάρχου Δημητρίου ...περὶ Θ.Κοινωνίας ἀπὸ Λατίνους, τὸν Χαρκιανάκη θὰ ἀλλάξουν ἀπὸ πρόεδρο διαλόγων κ.λ.π. Βλέπεις πουθενὰ διόρθωση; Ἢ μήπως ἐπειδὴ τὸ λέγει ἀδιάντροπα ὁ Γ. Παΐσιος ὅτι οἱ δηλώσεις καὶ τὰ ἔργα τοῦ Δημητρίου δὲν προσκρούουν εἰς τὰ δόγματα καὶ δὲν βλάπτει τὴν ἀλήθεια, ἄρα δὲν ἔχομε εὐθύνη ...ἂς συνεχίσωμε τὴν κοινωνία μαζί τους;
            Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Καὶ τὸν Ἅγ.Θεόδωρο Στουδίτη καὶ Ἅγ.Μάξιμο ὁμολογητὴ καὶ ὅσους Χριστιανοὺς δὲν ἀκολουθοῦσαν τὴν ἑκάστοτε κρατοῦσα Ἱεραρχία ποὺ κήρυττε αἵρεση, σχισματικοὺς τοὺς ἔλεγαν. Ὁ Ἅγ. Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης διακονούμενος ἀπὸ τὸ λιοντάρι, θαυματουργὸς ὑπάρχων, ἐπλανᾶτο καὶ δὲν ἐδέχετο τὴν 4ην Οἰκουμ. Σύνοδο, παρασύροντας τόσες χιλιάδες μοναχοὺς τῆς Παλαιστίνης, ἕως ὅτου ὁ Ἅγ. Εὐθύμιος τὸν ἐδιόρθωσε καὶ μετενόησε. Καὶ διερωτᾶσαι: “Κάνει λάθος ὁ Γ. Παΐσιος ἢ 70 τόσοι Ἱεράρχαι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας;”. Διὰ τῆς βίας θέλεις ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἀναδείξει ὁμολογητάς; Εἰς τὴν οἰκονομαχικὴν σύνοδον τοῦ 754 μ.Χ ἐπὶ Κοπρωνύμου διαβάζουμε ἀπὸ τὰ πρακτικὰ Συνόδων ἐκεῖνο τὸ φοβερὸ τῶν 338 συνοδικῶν: “Ζήτω ὁ Βασιλεύς, σήμερον σωτηρία γέγονε ...οἱ εἰκόνες εἶναι εἴδωλα ἢ θὰ καταστρέφονται ἢ θὰ ἀναρτῶνται ὑψηλὰ διὰ νὰ μὴ προσκυνοῦνται κ.τ.λ.” Σοῦ κάνει ἐντύπωση, λοιπόν, ἂν μποροῦν νὰ πλανηθοῦν 70; Δὲν βλέπεις πόσοι πλανήθηκαν; Καὶ σήμερα θέλουν μίτρες, μπαστούνια, ἡγουμενίες καὶ ὁμολογία εἰς τὰ χαρτιὰ δηλ. κάποια διαμαρτυρία (χωρὶς νὰ παύσουν τὸ μνημόσυνο) ἀνεχόμενοι νὰ καινοτομοῦν τὸ Εὐαγγέλιο οἱ κάθε «Δημήτριοι», «Ἰάκωβοι», «Παρθένιοι» ...κ.λ.π.
            Ὁ Ἅγ. Θεόδ. Στουδίτης γράφει: “ὅτι ἔργον μοναχοῦ εἶναι νὰ μὴν ἀνέχεται νὰ καινοτομεῖται εἰς τι τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ”. Εἰς τὸ «συλλείτουργο» τῆς Ρώμης ὁ Δημήτριος δὲν ἐκοινώνησε μὲ τὴν ὄστια τοῦ Πάπα, διὰ νὰ μὴ ὑπάρξουν ἀντιδράσεις τῶν συντηρητικῶν. Ὑπέγραψε εἰς τὴν Ρώμη τότε καὶ τόσες ἄλλες φορὲς ὅτι οἱ Λατῖνοι ἔχουν μυστήρια. Δὲν σᾶς ἀρκεῖ; Ἀντέδρασαν ποτὲ οἱ ἅγιοι καὶ οἱ κάθε ἐποχῆς Χριστιανοὶ σὲ καιρὸ κηρυττομένης αἱρέσεως, ὅπως ἐσεῖς οἱ μνημονεύοντες τὸν πατριάρχη Δημήτριον; Ποῦ εὑρήκατε παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ λέτε ὄτι τοὺς μιμεῖσθε; Ἐὰν εἶσθε υἱοὶ ἐκείνων (δηλ. μιμηταὶ τῶν ἁγίων) τὰ ἔργα «Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε ἄν ...», κατὰ τὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ Ἁγιορεῖτες τότε ἐπὶ Βέκκου διέκοψαν τὸ μνημόσυνό του, ἐνῶ δὲν εἶχε καθαιρεθεῖ ἀπὸ Σύνοδο! Καὶ ἡ ἐμμονή των εἰς τὰ πατερικὰ κελεύσματα (μὴ κοινωνεῖτε τοῖς ἀποστατήσασι ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν) τοὺς ἐχάρισε τὸ μαρτυρικὸ στεφάνι. Τῶν δὲ συλλειτουργησάντων  μὲ Λατινόφρονας τὰ πτώματά των εὑρίσκονται μέχρι σήμερον ὡς γνωστὸν τυμπανιαῖα, ὄζοντα, ἀδιάλυτα, πρὸς παραδειγματισμό.
Μᾶς εἶπες ὅτι: «Ὁ Δημήτριος, ἂν δὲν ἐξομολογηθεῖ γι΄αὐτὰ ποὺ κάνει, θὰ κολαστεῖ...» Ὁμιλεῖς σοβαρῶς π. Νικόδημε ἢ ἀστειύεσαι καθ᾽ἑαυτόν; Δηλαδὴ καὶ ὁ Ἀθηναγόρας νὰ μετανόει καὶ νὰ ἐξομολογεῖτο ὀλίγον πρὸ τοῦ θανάτου του (χωρὶς νὰ διορθώση δημοσίως ὅ,τι ἐγκλήματα δημοσίως ἔπραξεν κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας)... θὰ ἐσώζετο[1];;; Χωρὶς δημοσίαν ἀποκήρυξιν τῆς πλάνης των ἀρνητῶν καὶ τῶν αἱρετικῶν δὲν δυνάμεθα νὰ ὑποθέτωμεν... μυστικὰς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεις!!! Διότι, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, θὰ συμπεράνωμεν ὅτι ὅλοι οἱ ἀπ΄ αἰῶνος αἱρετικοί, τὴν τελευταίαν στιγμὴ μετενόησαν καὶ ἐσώθησαν!!... Ὅπερ ἠθελημένον (ἐν γνώσει) ψεῦδος.
            Δεῖξε μας μία καὶ μόνη Πατερικὴ μαρτυρία ἡ ὁποία νὰ δικαιολογῆ τὴν παραμονὴ εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ κηρύττοντος αἵρεσιν τύπου πράου, ἡσύχου καὶ ἀρχηγοῦ ὀρθοδοξίας Δημητρίου. Θὰ μᾶς ἁγιάσῃ τοιαύτη ὑπακοὴ εἰς ἱεραρχίαν ἡ ὁποία δὲν ὀρθοτομεῖ; Ἂν δὲν θέλης νὰ ὁμολογήσης ὅτι ἡ Ἱ.Μ.Ἐσφιγμένου καὶ τόσοι Ζηλωταὶ Πατέρες εἶναι ἄξιοι τιμῶν (κατὰ τὸν ΙΕ΄κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου), σιώπα καὶ μὴ βλασφημῆς ὅτι εἶναι σχισματικοί, ἐκτὸς Ἐκκλησίας κ.λ.π. Ἀγνοεῖς τὴν ὕπαρξιν τῆς διαθήκης τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ (δὲν ἤθελε τοὺς λατινόφρονας οὔτε εἰς τὴν κηδείαν του);
            Μελέτησε, λοιπόν, πρῶτον καὶ ὕστερον γνωματεύεις!... Κατὰ τὴν γνώμην σου εἶναι καὶ αὐτὸς καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καὶ τόσοι ἄλλοι μὴ κοινωνήσαντες μὲ κακοδόξους... ἐκτὸς Ἐκκλησίας!!
            Εἶδες ποὺ ὁδηγεῖ ἡ «θεολογία» σου; Ὁποῖον κατάντημα, Ἁγιορεῖται καὶ νὰ κρατοῦν ὡς εὐαγγέλιον τὸ βιβλίον “Τὰ δύο ἄκρα” τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου!! Μᾶς συνιστᾶς διαμαρτυρίας σὰν αὐτὰς τὰς ὁποίας ἀναγινώσκομεν εἰς τὸ βιβλίον αὐτὸ “Τὰ δύο ἄκρα” σελ.19 καὶ 22: «Διὰ Ἱεροὺς Κανόνας ποὺ εἶναι ἀνεφάρμοστοι εἰς τὴν ἐποχήν μας ὡς στερούμενοι ἀγάπης». Καὶ ἀποκαλεῖ τὸν Ἀθηναγόρα, «ἔχοντα ΔΑΙΜΟΝΙΩΔΗ ἀγάπην»!! Ὡραία συνέπεια! Παρομοίας διαμαρτυρίας... βλέπομεν π.χ. ὅταν ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς Ἱ.Μ.Γρηγορίου ζητεῖ νὰ ἀναγραφῆ εἰς τὰ πρακτικὰ τῆς συνεδρίας τῆς Ἱ.Κοινότητος, ὅτι ἂν σταλῆ ὁ ἀρχιγραμματεὺς εἰς Αὐστραλίαν, δὲν θὰ συλλειτουργήσουν μαζί του. Καὶ ὁ μὲν ἀρχιγραματεὺς δὲν μετέβη, ὁ δὲ π. Βασίλειος ἡγούμενος τῆς Ἱ.Μ.Σταυρονικήτα, ἀδιαφορῶν διὰ τὴν ἀπόφασιν τῶν ἄλλων Μονῶν, ἔστειλεν τὸν π.Τύχωνα διὰ νὰ βοηθήση τὸν Χαρκιανάκη... Ἐπιστρέφοντας ὁ π.Τύχων, ἐστάλη εἰς τὴν πανήγυριν τοῦ Κελλίου “Μπουραζέρι”. Ἐκεῖ συνελλειτούργησεν ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς Μ.Γρηγορίου (ὁ π. Ἀθανάσιος) μὲ τὸν π. Τύχωνα καὶ τοὺς λοιπούς... Περιττεύουν τὰ σχόλια...
            Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ἐσιώπησεν ὅταν πρὸ εἰκοσαετίας ἀνήρεσαν τὶς πλάνες του! Ἐσεῖς, μὲ τὰ ἴδια ἀθεολόγητα ἐπιχειρήματα, θέλετε νὰ διακαιολογήσετε -ὅπως καὶ ἐκεῖνος- τὴν κοινωνίαν σας μὲ «παναγιωτάτους» ποὺ κηρύττουν αἱρέσεις “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ”, ἐφαρμόζοντες τὴν δαιμονιώδη ἀγάπην των ὑπὲρ τῶν ἑτεροδόξων, τοὺς δὲ ὅντως Ὀρθοδόξους διώκουν, «ἀποσχηματίζουν», ἁμιλλώμενοι τοὺς «Βέκκους», «Κοπρωνύμους» κ.λ.π. Ὅταν τοὺς πολυχρονίζετε καὶ τοὺς μνημονεύετε, εἶναι σὰν νὰ τοὺς λέγετε· «εἶσθε ὑγιεῖς εἰς τὴν πίστιν καὶ σᾶς πρέπει ὑπακοή, τιμή, μνημόσυνον κ.λ.π.». Καὶ δὲν τοὺς βοηθεῖτε νὰ κατανοήσουν τὴν κακὴν πορείαν τους, ἐνῷ μὲ τὴν διακοπὴν μνημοσύνου θὰ ἐδημιουργεῖτο εἰς αὐτοὺς κρίσις συνειδήσεως καὶ ἀναζήτησις ἀληθείας. Καὶ ἡ εὐθύνη σας, μὲ τὴν ἔνοχον σιωπήν (τὴν ὁποίαν ὁ Ἅγ.Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς χαρακτηρίζει τρίτον εἶδος ἀθεΐας) ἔστω μὲ τὶς διαμαρτυρίες, αὐξάνει ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ...
            Ἡ κυρία Θεοτόκος, ἡ Προστάτις τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅταν ἤρχοντο οἱ λατινόφρονες, ἐπὶ Βέκκου, εἰς Ἅγιον Ὄρος διὰ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ἕνωσιν μὲ τοὺς Λατίνους, ὡμίλησεν ἡ ἰδία, λέγοντας· “ Ἔρχονται οἱ ἐχθροὶ τοῦ Υἱοῦ μου καὶ ἐμοῦ”. Τὸ παρελθὸν ἔτος, ὅταν ἤρχετο ὁ διάδοχος τοῦ Βέκκου, ὁ Δημήτριος «ὁ ἀρχηγός τῆς Ὀρθοδοξίας», εὗρε μελανοφορεμένον τὸ Ἅγιον Ὄρος ἀπὸ τὴν ἐπὶ δύο ἑβδομάδας συνεχῆ πυρκαϊάν. Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούει καὶ τὴν φωνήν αὐτὴν (τὸν θρῆνον) τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου...
            Εἶθε νὰ εὕρῃς τὴν ὁδὸν τῆς καλῆς διαφωνίας, ὅπως δίδασκε καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰς τὴν ἑρμηνεία τῶν 14 ἐπιστολῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, λέγων: “Εἰ μὲν κατὰ τὴν πίστιν κακός (ὁ ἡγούμενος ἢ ὁ ἀρχιερεύς) ἤγουν, εἰ μὲν ἔχει αἱρετικὰ δόγματα καὶ βλάσφημα, φεῦγε ἀπὸ αὐτὸν κἂν ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανόν...”.

Μὲ τὴν Ὀρθόδοξον αὐτὴν ὁμολογίαν ἐκοιμήθη ὁ ἀείμνηστος Γέροντας
 εἰς τὸ ὡς ἄνω Κελλίον του, τὸν Ὀκτώβριον τοῦ 1991.
(Δημοδίευση εἰς τὸ περιοδικό “ Ἅγιος Ἀγαθάγγελος ”  Ἁγ.Ὄρους)





[1] σ.σ. Ὄχι πὼς ἡ ἐξομολόγησις καὶ ἡ μετάνοια δὲν ἐξαλείφουν ἁμαρτίας, ἀλλὰ οἱ ἀρνηταὶ τῆς Πίστεως, καὶ δὴ πατριάρχαι, δὲν ἔχουν τὴν δύναμιν τῆς μετανοίας καὶ τῆς ταπεινώσεως ἑαυτῶν, διότι ἔγιναν τέλεια ὄργανα τοῦ σατανᾶ.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ «ΕΝΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

(Περιοδικό ¨Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ¨ Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1994)


Προ μηνών ο γνωστός πνευματικός της Σιναϊτικής ερήμου π. Ανδριανός απεκήρυξε τον οικουμενισμόν του νέου ημερολογίου και προσεχώρησε εις την Εκκλησίαν του παλαιού, αφού διεπίστωσε και εμπράκτως τις κακοδοξίες των σημερινών επισκόπων της «Ορθοδοξίας». Αυτό, ως ήτο φυσικόν, δεν άρεσε σε πολλούς του νέου ημερολογίου, κληρικούς και λαϊκούς θεολόγους, καθότι ελέγχει την πορεία τους και τους αφήνει ακάλυπτους ενώπιον των πνευματικών τους τέκνων, τα οποία δικαίως θα διερωτώνται τι συμβαίνει.                                               
Δια τούτο το περιοδικόν «ο Σταυρός» έγραψε εκτενές σχόλιο (Αύγ. 94, σελ. 134) παρατηρών δια τον π. Ανδριανόν ότι «δεν εξήντλησε τα μέσα». Κατά την γνώμην του συντάκτου έπρεπε προτού διακόψει κοινωνίαν με την Εκκλησίαν του νέου «να έστελνε εγκυκλίους επιστολάς προς τους απανταχού γης ευρισκομένους χριστιανούς, στις οποίες θα στηλίτευε την απόκλισι προς τον οικουμενισμόν των προσώπων εκείνων που θα έπρεπε να είναι φρουροί της ορθοδόξου πίστεως». Η πρότασις του συντάκτου περί γραπτής διαμαρτυρίας εφηρμόσθη κατά κόρον από τους αγωνισθέντας προ ικανών ετών κατά της κακοδοξίας, και ουδέν αποτέλεσμα έφερε· μόνο η διακοπή κοινωνίας τους ενοχλεί και τους αποκαλύπτει. Έτσι ο π. Ανδριανός προτίμησε την οδόν της πράξεως. Προς τούτο επεσκέφθη Αυστραλίαν και Καναδά όπου ανθεί ο απόδημος Ελληνισμός, προκειμένου να στηλιτεύση την αίρεσιν. Το αποτέλεσμα; Τον εξεδίωξαν αμέσως οι «ορθόδοξοι» αρχιεπίσκοποι και επίσκοποι των περιοχών!                                                                                                     
Γι΄ αυτό, επειδή διεπίστωσε ότι έχουν πια πορωθή, κατά τον λόγον του θείου Παύλου, απεφάσισε να ασφαλισθή δια της αποτειχίσεως και προσχωρήσεως εις τας τάξεις των Παλαιοημερολογιτών.                                                                                         
Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, τον οποίον αναφέρει «ο Σταυρός» ως αγωνιστήν «εντός της Εκκλησίας», μόνο δια το θέμα του παρανόμου γάμου του αυτοκράτορος εφήρμοσε οικονομίαν αρκούντως αυστηράν, διακόψας κοινωνίαν με όλους τους πρωταιτίους της μοιχοζευξίας και τους κοινωνούντας αυτοίς. Στην περίοδον όμως της εικονομαχικής αιρέσεως η διακοπή της κοινωνίας ήτο καθολική· ουδείς εικονόφιλος εκοινώνει με τους εικονομάχους, καθόσον τα μέτωπα ήσαν χωρισμένα και πας ομολογών πίστιν και σεβασμόν προς τας αγίας εικόνας εδιώκετο απηνώς. Και ταύτα μεν εις την εκκλησίαν του Βυζαντίου. Υπήρχον όμως άλλαι τοπικαί εκκλησίαι και πατριαρχεία που δεν μετείχαν της αιρέσεως και τα οποία εκοινώνουν με τους εικονοφίλους.                                                                        
Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα της εικονομαχικής περιόδου. Η πενταρχία των πατριαρχείων και όλαι αι αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι κοινωνούν και συνεργάζονται μεταξύ των διώκουσαι τους ενισταμένους κατά της αιρέσεως του Οικουμενισμού. Συνεπώς η μόνη οδός που απομένει, δι΄ όποιον θέλει να μείνει αμέτοχος της αιρέσεως και κατακρίτου κοινωνίας, είναι η οδός της αποτειχίσεως και η κοινωνία του με τας εκκλησίας του παλαιού ημερολογίου. Την ανωτέρω στάσιν επικροτεί η πολιά της Ορθοδοξίας παράδοσις και οι ιεροί Κανόνες, οι οποίοι θεωρούν «αξίους τιμής» τους ούτως ενεργούντας!                                                      
Δυστυχώς οι συντάκται του «Σταυρού», παρά τα γραφέντα επί μίαν τριακονταετίαν, επιμένουν ότι μπορεί να είναι ορθόδοξοι, ως οι ομολογηταί του παρελθόντος, και συγχρόνως να κοινωνούν με όλας τας εκκλησίας που κακοδοξούν ή κοινωνούν με την κακοδοξίαν! Αυτό το αποκαλούν αγώνα «εντός των τειχών της Εκκλησίας», ενώ σημαίνει ακριβώς το αντίθετον· ευρίσκονται εντός της κακοδοξίας και εκτός αληθείας! Και κάποιοι ηγούμενοι επί αγίου Θεοδώρου, έχοντες τα μοναστήρια τους και μνημονεύοντες των αιρετικών, ενόμιζον ότι πράττουν έργον θεάρεστον και διακριτικόν, ὀπως οι συντάκται του «Σταυρού», προς τους οποίους έγραψε ο Όσιος Πατήρ: «Και τώρα δέξαι με, τιμιώτατε πάτερ, ομιλούντα πιο ελεύθερα. Δεν τυγχάνεις εκτός ευθύνης, το να συλληφθής δηλαδή από ανθρώπους του βασιλέως και να παραμείνης παρά ταύτα ελεύθερος… Εάν η οσιότης σου ουδέν έπαθε εκ των ανωτέρω (των βασάνων δηλαδή που υπεβάλοντο οι πιστοί), μετά την σύλληψιν, συγχώρα με, αλλά επλανήθης αδελφέ. Και μη μου δικαιολογήσαι πως διατηρείς ασφαλείς τας εκκλησίας και τας αγιογραφίας των ναών, ως και το μνημόσυνον του πατριάρχου. Τα παρόμοια και άλλοι πεπτωκότες φλυαρούσιν. Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, εκτός εάν εγένετο προδοσία της ορθοδόξου ομολογίας. Διότι σε παρακαλώ ποία η ωφέλεια, όταν εμείς που λεγόμεθα και είμεθα ναός Θεού έχουμε καταστραφή (δια της μη ομολογίας) με το να περιποιούμεθα αψύχους ναούς;…  Αλλοίμονον, άλλοι να αποθνήσκουν, άλλοι να εξωρίζονται, άλλοι να μαστιγώνονται, άλλοι να φυλακίζωνται, άλλους να φιλοξενούν τα όρη, αι ερημίαι, οι βράχοι και τα σπήλαια, και εμείς διαμένοντες στα σπίτια μας να νομίζωμεν ότι θα παραμείνωμεν αβλαβείς. Ουδόλως…                                                                                   
Ταύτα είπα από αγάπη προς σε και ως υπενθύμισιν, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες είναι άξιοι τιμωρίας… (P.G. 99,  1365 AC).                                                                             
Και προς τον ηγούμενον Θεόφιλον: «… Και συ, ω τρισάθλιε, εαλωκώς τη ψυχοφθόρω κοινωνία, και μένων εις το ολετήριον, επ΄ αν ούτως, αλλ΄ ου μοναστήριον, λέγεις ευ έχειν… Τίνας δε και αδελφούς εφυλάξω, διεφθορότας τη ολεθρία σου κοινωνία, καν εν βρώμασι; Σκάνδαλον του κόσμου, υπόδειγμα αρνήσεως, προτροπή απωλείας, σάρξ  αλλ ΄ου πνεύμα, σκοτήρ αλλ΄ ου φωστήρ…»(Αυτ.1337 C).                                       
Ιδού πως εσκέπτοντο και ενεργούσαν οι αληθινοί πατέρες του παρελθόντος και μάλιστα ο μέγας Θεόδωρος, τον οποίον ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς θεωρεί ως τον «ατρόμητον ομολογητήν των θεανθρωπίνων αληθειών». Μακάριοι οι ταπεινώς μιμούμενοι την πορείαν του· δυστυχείς δε αληθώς οι διαστρέφοντες τους λόγους του, προκειμένου να δικαιολογήσουν την παραμονήν τους εις την αίρεσιν…

***

«Ποίοι είναι «εντός της Εκκλησίας»;
(Περιοδικό ¨Ο ΣΤΑΥΡΟΣ¨ αριθ. τεύχ. 391 Νοέμ. Δεκέμβριος 1994).

Ο ακολουθών το παλαιό ημερολόγιο ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος ήσκησε κριτική στο σχόλιό μας υπό τον τίτλο «Δεν εξήντλησε τα μέσα» (τεύχ. Αυγούστου 1994 σελ. 134). Το σχόλιο αυτό αναφερόταν στο πρόσωπο του γνωστού πνευματικού της Σιναϊτικής ερήμου π. Ανδριανού, ο οποίος εγκατέλειψε την πνευματική εκείνη έπαλξι και προσεχώρησε στην συμπαθή παλαιοημερολογιτική ομάδα του Φυλής και Ωρωπού π. Κυπριανού. Ηκριτική του δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Αγιορείτης» (τεύχ. 8), που ο ίδιος εκδίδει υπό τον τίτλο «Ποιοί είναι ¨εντός Εκκλησίας¨».                                                                                                                                     
Στο κείμενό του αυτό ο π. Θεοδώρητος χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από επιστολές του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου προσπαθεί να αποδείξη «ποιοί ευρίσκονται εντός της κακοδοξίας και εκτός της αληθείας». Και αυτοί κατά την γνώμη του είμεθα οι ακολουθούντες το νέο ημερολόγιο.                                                                                                                                                       
Kατ΄ αρχάς σκεφθήκαμε να ανταπαντήσουμε επί του θεωρητικού πεδίου. Επειδή όμως ο λόγος έχει αντίλογον, γι΄ αυτό αποφύγαμε αυτόν τον πειρασμό. Εξ άλλου ο ίδιος ο π. Θεοδώρητος προς το τέλος του ανωτέρω κειμένου του αναιρεί τα γραφόμενά του, αφού εις επίρρωσιν των λεγομένων του χρησιμοποιεί γνώμην του μεγάλου Σέρβου θεολόγου του αιώνος μας, του μακαριστού π. Ιουστίνου Πόποβιτς, γράφων τα εξής. «Ιδού πως εσκέπτοντο και ενεργούσαν οι αληθινοί πατέρες του παρελθόντος και μάλιστα ο μέγας Θεόδωρος, τον οποίον ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς θεωρεί ως τον ¨ατρόμητον ομολογητήν των θεανθρωπίνων αληθειών¨».
Αυτοαπάντησις                                                                                                                                                                 
Θα ήτο ίσως αρκετό να σταματήσουμε εδώ και να μη συνεχίσουμε την ανάπτυξι των σκέψεών μας, αφού η παρατεθείσα περικοπή αποτελεί, για όσους ξέρουν πρόσωπα και πράγματα, αυτοαπάντησιν στον π. Θεοδώρητο. Για εκείνους όμως, που αγνοούν το πρόσωπο του π. Ιουστίνου Πόποβιτς, σημειώνουμε τα ακόλουθα. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς είχε μελετήσει όσον πολύ λίγοι τους πατέρες της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας και μάλιστα τον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη. Θα περιμέναμε δε, επειδή ο αοίδιμος συνεδύαζε στη ζωή του θεωρία και πράξι, να είχε αποτειχισθή, και να μην είχε κοινωνία ούτε με το πατριαρχείο της Σερβικής Εκκλησίας, ούτε κατ΄ ακολουθίαν με τα άλλα πατριαρχεία. Εν τούτοις δεν αποτειχίσθηκε, αλλ΄ έδωσε τη μάχη του εντός των κόλπων της Εκκλησίας πολεμώντας εκ των πρώτων την αίρεσι του οικουμενισμού και χαρακτηρίζοντάς την ως «παναίρεσιν». Να υποθέσουμε, ότι ο π. Ιουστίνος δεν κατενόησε το βαθύτερο νόημα των λόγων και των έργων του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, του «ατρομήτου αυτού ομολογητού των θεανθρωπίνων αληθειών»; Δεν τολμούμε να ψελλίσουμε τέτοια βλασφημία.                                                                                                                            
Ύστερα ο Κύριος χάρισε στην Εκκλησία μας και «ορώντας», μεταξύ των οποίων ήσαν και οι αείμνηστοι γέροντες Πορφύριος και Παϊσιος. Οι χαριτωμένοι αυτοί γέροντες ποτέ δεν συνεβούλευσαν τους ακολουθούντας το νέο ημερολόγιο να αποτειχισθούν «ασφαλιζόμενοι δια της αποτειχίσεως και προσχωρήσεως εις τας τάξεις των Παλαιοημερολογιτών». Ο λόγος είνε αυτονόητος. Ας έλθουμε όμως και σ΄ εκείνους τους γέροντες, που έχουν το χάρισμα του πνευματικού. Υπάρχουν παλαιοημερολογίτες πνευματικοί, που εξομολογούν πιστούς νεοημερολογίτας χωρίς να τους θεωρούν αιρετικούς και να τους υποχρεώνουν να αποτειχισθούν. Και για να μη δημιουργήσουμε προστριβές στις συμπαθέστατες τάξεις των παλαιοημερολογιτών, αναφερόμεθα σε δύο κεκοιμημένους πνευματικούς, τον π. Νεόφυτο Καλοφούντη και τον π. Νήφωνα Αστυφίδη, οι οποίοι κάτω από το πετραχήλι τους ανέπαυσαν πολλές ψυχές νεοημερολογιτών. Ο π. Νεόφυτος μάλιστα κατά τα πρώτα έτη του σχίσματος ακολουθούσε αυστηρή τακτική έναντι των νεοημερολογιτών και δεν τους εδέχετο στην εξομολόγησι, μέχρις ότου τον επετίμησε ο ίδιος ο Κύριος λέγων· «Γιατί διώχνεις τα παιδιά μου;».                                                                                                                                                     
Περικόπτοντας τις σκέψεις μας αυτό έχουμε εν κατακλείδι να πούμε στον αγαπητό μας π. Θεοδώρητο, ο οποίος ομολογουμένως επί 30 χρόνια αγωνίζεται και με την γραφίδα του υπέρ των ιερών της πίστεώς μας·                                                             
Σεβαστέ μας πάτερ· ο π. Ιουστίνος και οι άλλοι πατέρες δεν θεώρησαν ως ασφάλεια της σωτηρίας των νεοημερολογιτών την αποτείχισί τους από την Εκκλησία και την ένταξί τους σε κάποια από τις τάξεις των παλαιοημερολογιτών, όπως έκανε ο π. Ανδριανός. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό σας απησχόλησε ποτέ. Σεις, βέβαια, υποστηρίζετε αυτά που κάθε φορά γράφετε ωπλισμένος με τη μόρφωσι, που αποκτήσατε μελετώντας την σκέψι των πατέρων της Εκκλησίας μας. Μήπως όμως εκτός από αυτό χρειάζεσθε και κάτι άλλο, το οποίο θα εναρμονίση μέσα σας την σκέψι των Πατέρων με την θεοφιλή βιοτήν των προμνημονευθέντων αγίων ανδρών; Ερευνήστε το.

 ***
Σύγχρονοι ορώντες.
Ιερομονάχου Θεοδώρητου Μαύρου, Αγιορείτου.


Αγαπητέ μοι κ. Σωτηρόπουλε, δεν θα επανερχόμουν, εάν δεν είχες σημειώσει στο σχόλιό σου («Ο Σταυρός», Δεκ. 94, σ. 198) μερικά ξένα προς την Παράδοσιν της Ορθοδοξίας μας. Στο ανωτέρω σχόλιον θαυμάζεις τους «ορώντας», όπως τους αποκαλείς, δηλαδή τους προορατικούς, ως λένε οι πολλοί, όπως τον π. Παϊσιον, π. Πορφύριον και άλλους. Και τονίζεις εν συνεχεία, ότι οι ανωτέρω Γέροντες ουδέποτε συνεβούλευσαν τους πιστούς του νέου ν΄ ακολουθήσουν το παλαιόν ημερολόγιον. Γιατί μήπως τους συνεβούλευσαν ποτέ κάτι που να τους προστατεύη από τας αντορθοδόξους ενεργείας του Οικουμενικού πατριάρχου και των δορυφόρων του; Ουδέποτε! Δια θέματα πίστεως ετήρουν σιγήν, σιγήν ένοχον και κατάκριτον κατά τους αγίους Πατέρας. Ωμίλουν όμως κατά κόρον περί προσευχής και ελεημοσύνης, πορευόμενοι χιλιόμετρα δια να βρουν ύδατα ποιότητος υπό την γην και κρυμμένους θησαυρούς (!), αδιαφορούντες δια τον συλούμενον θησαυρόν της Ορθοδοξίας υπό των δήθεν φυλάκων της! Δεν έχαναν δε ευκαιρίαν να προτρέπουν τους πιστούς να υπακούουν στην Εκκλησίαν, τον Οικουμενικόν δηλαδή πατριάρχην, τον Ιάκωβον Αμερικής τον Παρθένιον Αλεξανδρείας, τον Σωτήριον Καναδά και τον Στυλιανόν Αυστραλίας και όλους τους κοινωνούντας με αυτούς. Σύμφωνα με την τακτική τους αυτή, ούτε εσύ έπρεπε να ελέγξης τον Αυστραλίας Στυλιανόν ή τον Σωτήριον Καναδά, όπως δεν το έπραξαν και οι «ορώντες» σου!                                                                             
Λησμονείς ότι ο π. Παϊσιος ερωτηθείς υπό δημοσιογράφου «πως βλέπει την παρουσίαν του Βαρθολομαίου εις τον οικουμενικόν Θρόνον», του Βαρθολομαίου επαναλαμβάνω, του αφορίσαντός σε, απήντησε μετά σοβαρότητος· «Ο Θεός οικονόμησε αυτά τα δύσκολα χρόνια τον καλύτερον πατριάρχην»!!  (Καθημερινή 27.11. ΄93). Ασφαλώς και συ, αγαπητέ Νικόλαε, θα ντρέπεσαι για λογαριασμό του …  «ορώντος»! Σου υπενθυμίζω επίσης ότι οι Αγιορείται πατέρες που στήριξαν τον Στυλιανόν Αυστραλίας, στις κακοδοξίες του, από αυτούς τους «ορώντες» έπαιρναν την ευλογίαν!                                                                                                                                      
Μήπως μέχρι σήμερα την αυτήν τακτικήν δεν ακολουθούν οι επίσκοποι και κληρικοί του Νέου, αιρετικούς αποκαλούντες τους παλαιοημερολογίτας ενώ συγχρόνως αγκαλιάζουν τους πράγματι αιρετικούς παπικούς (και μόνον αυτούς;), θεωρούντες μεγάλη τους τιμή να συλλειτουργήσουν με τον αρχιοικουμενιστήν και λατινόφρονα Βαρθολομαίον, ή μετά του συμπροσευχηθέντος και με πυρολάτρας ακόμη στην Ασσίζη Μεθόδιον Φούγιαν;                                                                                   
Είναι ποτέ δυνατόν αυτοί οι «ορώντες» που αδιαφορούν για τις ανωτέρω κακοδοξίες ν΄ αποτελούν κριτήριον Ορθοδοξίας; Δεν βλέπεις ότι είχον γίνει παίγνιον του Πονηρού, αφού τίποτα από τα λεγόμενά τους δεν εναρμονίζεται προς τον Πατερικόν, αντιαιρετικόν λόγον, γενόμενοι αιτία να παραμένουν τόσαι ψυχαί εις την κοινωνίαν της αιρέσεως; Δεν ενθυμείσαι ότι και εις το παρελθόν μερικοί πράγματι άγιοι ηκολούθησαν εν τη απλότητί τους, την αίρεσιν, χωρίς όμως να τους μιμηθούν στην πορεία τους την ολισθηράν οι τότε φωστήρες της Εκκλησίας ομολογηταί πατέρες;                                                                                             
Αναλογίσου την «ευγένειαν» και «καλωσύνην» των συγχρόνων αιρετικών, Χιλιαστών και Προτεσταντών, Ευαγγελικών, Πεντηκοστιανών κλπ. ιδίως των διδασκάλων των. Γιατί δεν μας συγκινεί καθόλου αυτή τους η «ευγένεια»; Διότι γνωρίζομεν ότι έχουν σαθρά δόγματα και διδασκαλίας. Κάτι παρόμοιον πρέπει να πράξωμεν και με τους λόγους τών «ορώντων». Εφ΄ όσον έρχονται σε κραυγαλέαν αντίθεσιν προς την σεβασμίαν Παράδοσιν της Ορθοδοξίας, δεν θα πρέπει να δώσωμεν καμμία προσοχή στους λόγους τους. Θα πρέπει να τους βλέπουμε ως παγίδες προς απώλειαν απλών ψυχών, υπέρ ων Χριστός απέθανε!                                    
Συνεπώς για θέματα πίστεως και ομολογίας, δεν θα πρέπει να εξετάζωμεν ποίαν οδόν τηρεί ή ετήρησεν ο π. Ιουστίνος ή ο π. Πορφύριος, αλλά ποία πρέπει να τηρηθή σύμφωνα προς τους Ιερούς Κανόνας. Γι΄ αυτό λέγονται και κανόνες, ώστε να κανονίζωμεν εαυτούς προς τα υπ΄ αυτών εντελλόμενα.                                                    
Αναφορικώς δε προς τον παλαιοημερολογίτην π. Νεόφυτον, που όπως γράφεις «ακολουθούσε αυστηρή τακτική έναντι των νεοημερολογιτών και δεν τους εδέχετο εις την εξομολόγησιν, μέχρις ότου τον επιτίμησεν ο ίδιος ο Κύριος λέγων· «Γιατί διώχνεις τα παιδιά μου;», έχω να παρατηρήσω τα εξής. Με τα ανωτέρω επικροτείς και συ ότι ο π. Νεόφυτος ήτο εντός της Εκκλησίας, αφού ο ίδιος ο Κύριος τον προτρέπει να δέχεται τα παιδιά Του, και όχι μόνον ο π. Νεόφυτος, αλλά και όλοι που μιμούνται την εκκλησιαστικήν πορείαν του καλού αυτού πνευματικού!                                                                                                                                    
Για τα ανωτέρω θα μου αντείπεις ασφαλώς: Και που θα πάμε π. Θεοδώρητε; Δεν βλέπεις πόσες παρατάξεις είναι οι Παλαιοημερολογίται; Συμφωνώ ότι αι διαιρέσεις των συνιστούν και την «αχίλλειον πτέρνα» των, αλλ΄ ουδόλως δέχομαι ως λογικόν και θεολογικόν επιχείρημα της εν λόγω ένστασίν σου και ιδού διατί: Υποθέσωμεν ότι δεν υπήρχαν οι παλαιοημερολογίται· τι θα έπρεπε να πράξουν οι νεοημερολογίται; Να κοινωνούν αδιαφόρως και συνεχώς με την κακοδοξίαν, ανεχόμενοι τα πάντα, ως πράττουν σήμερα; Και κάτι άλλο: κατά την γνώμη σου, ΠΟΤΕ θα πρέπει να διακόψουν κοινωνίαν με τους κακοδοξούντας οι νεοημερολογίται κληρικοί και λαϊκοί; ΤΙ ΑΛΛΟ, κατά την κρίσιν σου, πρέπει να πράξουν οι Οικουμενισταί, ώστε οι «συντηρητικοί», ως αποκαλούνται, επίσκοποι και κληρικοί, να τους αποκηρύξουν;                                                                                     
Με προτρέπεις να ερευνήσω και να εύρω κάτι «που θα εναρμονίση μέσα μου την σκέψιν των Πατέρων με την θεοφιλή βιοτήν των «ορώντων». Αδυνατώ να το εύρω! Και τούτο, διότι ο λόγος και η πράξις των αγίων Πατέρων ήσαν της αυτής συχνότητος· εδίδασκον πράττοντες και έπραττον διδάσκοντες. Των «ορώντων» όμως που θαυμάζεις, ο λόγος τους βρίσκεται σε τελείαν αντίθεσιν με την διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων! Και τούτο, διότι οι άγιοι ετόνιζον ότι «δεν δυνάμεθα να σωθώμεν, αν έχωμεν βίον ορθόν, αλλ΄ αμελώμεν των ορθών δογμάτων» (Χρυσόστ. ομ. ιγ΄ Γέν.).                                                                                         
Μία άλλη, συνεπώς, εναρμόνισις μάς χρειάζεται· η του βίου μας με την αληθεύουσα διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, εάν θέλωμεν να ανήκωμεν εις Αυτήν, καθόσον «οι της αληθείας, της Εκκλησίας εισίν» κατά τον μέγα Παλαμάν.                                                                                                                         
Οι της αληθείας, λοιπόν, είναι της Εκκλησίας, και όχι οι κοινωνούντες με τα Ρωμέϊκα πατριαρχεία, ως συνεχώς τονίζεται. Πρέπει να το μάθουμε όλοι μας, ότι η Εκκλησία έχει μυστικά και μυστηριακά και όχι διοικητικά θεμέλια, για να μη πάθωμεν αυτό που έπαθαν και οι Δυτικοί, που ακολούθησαν τον πάπα στις πλάνες, για να μη βρεθούν εκτός Εκκλησίας!                                                                         
Σου υπενθυμίζω επί τη ευκαιρία ότι ήδη το πατριαρχείο Αντιοχείας εκοινώνησε με τους αιρετικούς Μονοφυσίτας και το γεγονός πέρασε απαρατήρητο! Εις δε τον Ιερόν Ναόν Ζωοδόχου Πηγής Αθηνών (οδ. Ακαδημίας)  λειτουργεί Μονοφυσίτης ιερεύς! Αυτά δεν ενοχλούν τους επισκόπους του νέου, μόνο σπεύδουν να σφραγίσουν τον ιδιωτικόν Ναόν του π. Ανδριανού στην Ζάκυνθον, διότι ηκολούθησε το πάτριον ημερολόγιον!                                                                                      
Σκέψου τα όλα αυτά, αγαπητέ Νικόλαε, και προσευχήσου να σε ενισχύση ο Θεός ν΄ ακολουθήσης την γραμμήν των αγίων Πατέρων μας, διότι είναι πολύ θλιβερόν, ν΄ αγωνίζεσαι μια ζωή κατά των διαφόρων αιρετικών, και τελικώς να ευρίσκεσαι σε κοινωνία μετά της «παναιρέσεως» του αιώνος μας, τον Οικουμενισμόν!

Πηγή του πρώτου και του τελευταίου κειμένου το ιστολόγιο: 


http://apotixisis.blogspot.ca/

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Η ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ ΘΑ ΑΤΙΜΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ;

Ἐφθάσαμεν εἰς τὸ κατάντημα νὰ ζητοῦμεν καὶ δεύτερον γάμον τῶν κληρικῶν!

Η ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ
ΘΑ ΑΤΙΜΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ;

Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Ἡ σχεδιαζομένη ἀπὸ ἐτῶν Πανορθόδοξος Σύνοδος προετοιμάζεται
πυρετωδῶς τὰ τελευταῖα δύο χρόνια, παρὰ τὶς θεοπαράδοτες προειδοποιήσεις τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς περὶ τῶν τραυμάτων ποὺ θὰ ἐπιφέρη στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μία Σύνοδος Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι, στὴν συντριπτική τους πλειοψηφία εἴτε ὑπηρετοῦν πολιτικὲς σκοπιμότητες, γενόμενοι ὑποχείρια πολιτικῶν σχεδιασμῶν, εἴτε στεροῦνται καὶ στοιχειώδους ποιμαντικῆς διακρίσεως, θεολογικοῦ καταρτισμοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος. Ἤδη, μάλιστα, ἡ Σύνοδος αὐτὴ προσδιορίσθηκε, γιὰ νὰ διεξαχθῆ κατὰ τὸ προσεχὲς ἔτος 2016! Φαίνεται πὼς οἱ προειδοποιήσεις τοῦ Θεοῦ διά τῶν ἁγίων Του δὲν εἶναι ἐπαρκεῖς γιὰ τὰ νεκρωθέντα ἀπὸ τὸν κοσμικὸ θόρυβο ὦτα μας καὶ γι’ αὐτὸ περισσότερο βέβαιο εἶναι νὰ περιμένουμε Παγκόσμιο Πόλεμο, παρὰ Πανορθόδοξο Σύνοδο!

Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται «ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ», μὲ τὰ προτεινόμενα πρὸς
συζήτησιν θέματα τῆς μελλούσης αὐτῆς συνόδου, τὰ ὁποῖα, ὄχι μόνο δὲν συμβάλλουν στὴν καλλιέργεια τοῦ ἤθους τῶν χριστιανῶν «πρὸς εὐσέβειαν» ἀλλὰ καὶ παροτρύνουν τοὺς πιστοὺς νὰ ἀρνηθοῦν, ἐκτὸς τῶν Ἁγίων καὶ αὐτὴν τὴν Ἁγία Γραφή!
Ἡ νέα ἀντιεκκλησιαστικὴ πρόταση πρὸς τὴν ἑτοιμαζομένη Σύνοδο μᾶς γνωστοποιήθηκε πρὶν λίγες ἡμέρες, στὶς 9 Μαρτίου 2015, μὲ ἄρθρο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφεὶμ(Κυκκώτη) στὸ «Ἁγιορείτικο Βῆμα».
Αἱ προειδοποιήσεις τοῦ ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς ὅτι, ἐὰν συγκληθῆ Σύνοδος χωρὶς Ἁγιοπνευματικάς προϋποθέσεις, θὰ ἐπιφέρη μεγάλας
πληγάς εἰς τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται, πὼς δὲν εἰσακούονται.
Ἡ νέα Σύνοδος θὰ ἀκυρώση καὶ τὴν Ἁγίαν Γραφήν; Μὴ γένοιτο!
Μὲ τὸ ἄρθρο του αὐτὸ ὁ Σεβασμιώτατος, ἔντεχνα, ὡς ἐκφραστῆς μιᾶς
τάχα πολυχρονίου ἀνάγκης τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος, ἀνασύρει ἄρθρο τοῦ 1920(!) τοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Παγκυπρίου Ἱεροδιδασκαλίου, Ἀρχιμ. Μακαρίου Μαχαιριώτη, στὸ ὁποῖο εὐθέως ζητεῖται ἡ …καθιέρωση(!) δευτέρου Γάμου τῶν Κληρικῶν καὶ ἡ τέλεση Γάμου ἀπὸ τοὺς ἤδη χειροτονηθέντας Κληρικούς! Τί νὰ πρωτοειπῆ κανεὶς με τέτοιον καταιγισμὸ ἀντιχριστιανικῶν ἀπόψεων Ὀρθοδόξων Ἱερέων καὶ Ἱεραρχῶν; Μέχρι πρότινος γνωρίζαμε ὅτι ὁ Πατριάρχης
Κωνσταντινουπόλεως ἔχει γράψει ὅτι μία Πανορθόδοξος Σύνοδος μπορεῖ νὰ
ἀκυρώση ἀποφάσεις ἀκόμη καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων(!), παρὰ τὴν
ἀπαγορευτικὴ ὁμοφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας καὶ τὴν ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας ἀνανέωση τῆς ἀπαγορεύσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνον Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος μᾶς προειδοποίησε ὅτι: «Πᾶσα νέα Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν θὰ εἶναι οὔτε Ἁγία οὔτε Οἰκουμενικὴ οὔτε ὀγδόη, ἐὰν πρωτίστως δὲν δεχθῆ τὰς προγενεστέρας Οἰκουμενικὰς καὶ ἀσαλεύτους ἀποφάσεις των»! Τώρα, μὲ
τὴν εἰσήγηση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε περὶ δευτέρου γάμου τῶν Κληρικῶν, παρὰ τὴν κατηγορηματικὴ προσταγὴ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, πληροφορούμεθα ὅτι ἡ μέλλουσα Σύνοδος θὰ ἀκυρώση καὶ τὴν Ἁγία Γραφή! Ἔχουμε ἐπίγνωση ὅτι ἡ φωνή μας εἶναι ἰσχνοτάτη καὶ δὲν ἔχει ἐλπίδα νὰ ἀκουσθῆ ἀπὸ τοὺς Ἱεράρχες ποὺ σχεδιάζουν τὴν μελλοντικὴ Σύνοδο καί, πολὺ περισσότερο νὰ εἰσακουσθῆ. Ὡστόσο, ἔχουμε χρέος νὰ ὑπενθυμίσουμε στὸ
εὐσεβὲς Ὀρθόδοξο Πλήρωμα τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς πρὸς τὸν Γάμο καὶ τὴν Ἱερωσύνη, πρὸς καταρτισμὸν τῶν νεωτέρων, ἀλλὰ καὶ διότι τὸ ἐνσυνείδητο Ὀρθόδοξο Πλήρωμα (Κλῆρος καὶ Λαὸς) εἶναι ἐκεῖνο ποὺ θὰ φανερώση τὴν Κρίση τοῦ Θεοῦ ὡς πρὸς τὸ ἐὰν ἡ Σύνοδος εἶναι Ἁγία ἢ Λῃστρική.
Μὲ αὐτή, λοιπόν, τὴν προοπτικὴ ἀναπτύσσουμε τὸ θέμα, «πρὸς τὸν
καταρτισμὸν τῶν ἁγίων, πρὸς οἰκοδομὴν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ».
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας θεωρεῖ τὸ μυστήριο τοῦ Γάμου ὡς τὴν
σπουδαιότερη ὑπόθεση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἐπέλεξε τὴν ἔγγαμη ὁδό, τὴν σπουδαιότερη μετὰ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα. Καὶ αὐτό, γιατί ἂν ἡ μοναδική καὶ ἀποκλειστική σχέση δύο ἑτεροφύλων ἀνθρώπων καλλιεργηθῆ μὲ τὶς ὁδηγίες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, πραγματοποιεῖται ὁ σκοπός τοῦ ἐγγάμου ἀνθρώπου, δηλαδή νὰ ὁλοκληρώση τὴν προσωπικότητά του καὶ νὰ νοιώση, πραγματικά καὶ ὄχι μόνο συναισθηματικά, ριζωμένος στὸν Θεό. Γι᾽ αὐτό, τὸ θέμα δευτέρου γάμου τῶν κληρικῶν εἶναι λελυμένο γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ δὲν συζητεῖται. Εἶναι ἱεροσυλία καὶ μόνη ἡ ἀπόπειρα συζητήσεως, ὅταν αὐτὴ ἀποσκοπεῖ στὴν ἐξεύρεση μιᾶς νέας λύσεως. Το συζητοῦμε -ὅπως προείπαμε-γιά τήν ἐνημέρωση τῶν ἀγνοούντων ἀλλά καί γιά νὰ διατρανωθῆ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ἠχηρά καὶ ἐπίσημα, ὅτι ἀπαγορεύεται ρητῶς καὶ κατηγορηματικῶς ὁ δεύτερος γάμος τῶν κληρικῶν ὡς ἀντιχριστιανικὴ καὶ βέβηλη πράξη, ὡς αἰτία βαρυτάτου σκανδαλισμοῦ τῶν πιστῶν, ὡς «ἔργῳ» διαφθορά τῆς συνειδήσεως
τῶν πιστῶν καὶ χειραγώγησή τους πρὸς ἀθέτηση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, δεδομένου ὅτι στὸ προκείμενο θέμα δὲν ἔχουμε μόνο τὴ δέσμευση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀλλὰ καὶ τὴν κατηγορηματική δέσμευση τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι πὼς ὑπάρχουν ὅρια αἰώνια, τὰ ὁποῖα, ἂν τὰ ξεπεράσουμε, βρισκόμαστε «ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ». Καὶ κάτι ἀκόμη πολύ σημαντικό: Ὅσοι ξεπέρασαν ἢ ἐπιθυμοῦν διακαῶς νὰ ξεπεράσουν τὰ
αἰώνια καὶ ἀπαρασάλευτα ὅρια, ποὺ ἔθεσε ὁ Θεός, καὶ δὲν ἐγκαταλείπουν τὴν ἱερωσύνη ἀλλὰ θέλουν νὰ μένουν γαντζωμένοι σ’ αὐτὴν καὶ νὰ τὴ συρρικνώνουν στὰ ὅριά τους, αὐτοὶ ἔχουν χάσει πρὶν ἀπὸ ὁ,τιδήποτε ἄλλο τὴ λογική καὶ τὴν αἰδῶ τους.
Ὁ μοναδικός γάμος εἶναι ἐπιταγή τῆς Ἁγ. Γραφῆς
Ὁ ἕνας καὶ μοναδικός γάμος τῶν κληρικῶν εἶναι ἐπιταγή τῆς Ἁγίας
Γραφῆς: «Μιᾶς γυναικὸς ἀνήρ» πρέπει νὰ εἶναι ὁ κληρικός –γράφει ὁ Θεὸς διὰ χειρὸς τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου– καὶ μάλιστα ὁ κληρικὸς καὶ τῶν τριῶν βαθμῶν τῆς Ἱερωσύνης, ἐφ’ ὅσον προτρέπονται καὶ οἱ Διάκονοι νὰ συμμορφωθοῦν πρὸς τὴν ἐπιταγὴ αὐτή: «Διάκονοι ἔστωσαν μιᾶς γυναικὸς ἄνδρες, τέκνων καλῶς προϊστάμενοι καὶ τῶν ἰδίων οἴκων» (1 Τιμ., 3, 2-12). Αὐτή ἡ ἐπιταγή, λοιπόν, δὲν εἶναι διαπραγματεύσιμη. Δὲν συζητεῖται. Ὅποιος μπορεῖ, τὴν ἀντέχει, ἢ μᾶλλον ὄχι μόνο τὴν ἀντέχει ἀλλὰ ὁ τίμιος καὶ ἀληθινὸς ἄνθρωπος καὶ ἂν ἀκόμη δὲν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ ἐπιταγή θὰ τὴν ἐθέσπιζε,
θὰ τὴν ὅριζε στὸν ἑαυτό του, γιατί ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μονοθέσια, ζητάει τὴν ἀποκλειστικότητα καὶ τὴ μοναδικότητα στὴ σχέση τοῦ γάμου, γιατί μέσα ἀπ’ αὐτὴ τὴν μοναδική καὶ ἀποκλειστική σχέση θὰ ἀσκήση ὁ ἄνθρωπος τὸ ἐρωτικό στοιχεῖο τῆς ψυχῆς του, ὥστε αὐτὸ νὰ μπορέση νὰ στραφῆ σωστά καὶ ὁλοκληρωτικά στὸν Θεό. Ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς γάμος τῶν κληρικῶν εἶναι μονόδρομος, γιατί μόνο ὁ πρῶτος γάμος εἶναι μυστήριο. Μόνο ὁ πρῶτος γάμος τελεῖται μέσα στὴ Θεία Λειτουργία καὶ μόνο μὲ τὸν πρῶτο γάμο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ μεταλαμβάνη ἀνεμπόδιστα.
Ὁ δεύτερος γάμος ἀνήκει στὴν Παλαιά Διαθήκη, εἶναι ἔκπτωση, εἶναι
παραχώρηση τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ βοηθηθοῦν οἱ ἄνθρωποι ποὺ βρίσκονται στὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐξ ἄλλου, γι’ αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, λόγω τῆς ἀνωριμότητος ποὺ δείχνουν, τελοῦντες δεύτερο γάμο, σύμφωνα μὲ τοὺς Ἱ. Κανόνες, ἔχουν ἐπιτίμιο. Ἄν, λοιπόν, ἰσχύση ἡ παραχώρηση τοῦ δευτέρου γάμου ὄχι μόνο γιὰ τοὺς λαϊκούς, ποὺ δὲν ἔχουν πνευματικὴ ὡριμότητα, ἀλλὰ ἰσχύση καὶ γιὰ τοὺς κληρικούς, τότε ποῦ καὶ πότε θὰ ἰσχύση ἡ “ἀκρίβεια” τῆς Ἐκκλησίας μας; «Ἐάν τὸ φῶς τὸ ἐν ἡμῖν (δηλαδή ἡ ἱερωσύνη) σκότος ἐστὶ (δηλαδή κατάπτωση) τὸ σκότος πόσον»; Θὰ πρέπει, τελικά, νὰ ἀναζητήσουμε τὰ Χερουβείμ καὶ τὰ Σεραφείμ, γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὴν “ἀκρίβεια”; Καὶ ὕστερα, μὲ «τὶ μοῦτρα» θὰ
διδάσκουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ μένουν πιστοί στὸν πρῶτο γάμο τους, ὅταν οἱ ἴδιοι οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας δὲν τὸν σέβονται;
Ἐκκλησιαστικὴ “οἰκονομία” ἀλλὰ ὄχι... παραοικονομία!
Μὲ βαρειὰ καρδιὰ ἀναφέρομαι στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὸ ὑπὸ συζήτηση θέμα καὶ αὐτὸ γιατί, ὅπως προείπαμε, ἡ συζήτηση εἶναι τόσο ἐξωφρενική, τόσο ἐξόφθαλμα ἀντιχριστιανική, ποὺ μοιάζει μὲ ἱεροσυλία ὁποιαδήποτε ἀπόπειρα προσκομίσεως θεολογικῶν καὶ πνευματικῶν ἐπιχειρημάτων, γιὰ νὰ καταδειχθῆ ἡ αλήθεια. Ὅμως, τολμῶ νὰ ἀναφερθῶ στὴν ΣΤ´ Οἰκουμενική Σύνοδο καὶ ἰδιαιτέρως στὰ διακηρυχθέντα στὸν Γ´ Ἱερὸ Κανόνα της, γιατί ἀποδίδουν συνοπτικὰ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, θέτουν τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας καὶ φράσσουν κάθε ἀνόητο καὶ βέβηλο στόμα. Καταθέτω τὴν ἑρμηνεία τοῦ Γ´ Κανόνος στὴν ἁπλούστερη γλῶσσα, ὅπως τὴν συνέταξε ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:
«Οἱ Πατέρες τῆς παρούσης Συνόδου καὶ τὸ γινόμενον τότε κακόν
διορθούμενοι καὶ πρὸς τὸ μέλλον ἀσφαλιζόμενοι, τὸν παρόντα οἰκονομικόν Κανόνα ἐξέδωσαν, ἐπειδὴ γὰρ ὁ Βασιλεύς παρεκάλεσεν αὐτοὺς νὰ καθαρίσουν τοὺς τότε ἱερωμένους ἀπὸ τὰς ἀκαθαρσίας τῶν ἀθέσμων γάμων καὶ παρανόμων, εἰς τοὺς ὁποίους περιέπεσαν. Καὶ ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος οἱ τοῦ Ρώμης τοποτηρηταὶ ἐπρότειναν νὰ φυλαχθῇ ἡ ἀκρίβεια τῶν Κανόνων εἰς αὐτούς, ἀπὸ δὲ τὸ ἄλλο, οἱ ὑπό τὸν Κωνσταντινουπόλεως Ἐπίσκοποι ἔλεγαν νὰ γένη συγκατάβασις καὶ φιλανθρωπία εἰς αὐτούς, αὐτοὶ συγκεράσαντες ὁμοῦ καὶ τὰ
δύο, τὴν ἀκρίβειαν, λέγω, μὲ τὴν συγκατάβασιν (καὶ μάλιστα διατὶ πολὺ πλῆθος τῶν τότε Ἱερωμένων εἰς τοιούτους περιέπεσαν γάμους ἐξ ἀγνοίας), διὰ τὴν παρακάλεσιν τοῦ βασιλέως, ὥρισαν, ὅτι, ὅσοι μὲν ἱερωμένοι δευτεροϋπανδρευθέντες, ἔμειναν ἀμετανόητοι ἕως τοῦ καιροῦ τῆς Συνόδου ταύτης, καὶ δὲν ἐχωρίσθησαν ἀπὸ τοὺς παρανόμους γάμους, οὗτοι νὰ καθαιροῦνται παντελῶς, καὶ λαϊκοὶ νὰ γίνονται. Ὅσοι δὲ ἐκ τοῦ ἐναντίου δίγαμοι Ἱερωμένοι, Πρεσβύτεροι δηλαδή, ἢ Διάκονοι, πρὸ τοῦ νὰ γένη ἡ Σύνοδος μετενόησαν καὶ ἐχώρισαν ἀπὸ λόγου των τὸν παράνομον γάμον αὐτόν, ἢ καὶ μὲ
τὸ νὰ ἀπέθαναν αἱ δεύτεραι γυναῖκες των, ἐπεστράφησαν εἰς σωφροσύνην καὶ μετάνοιαν, οὗτοι, λέγω, ἐκρίθη εὔλογον νὰ παύουσι μὲν ἀπὸ τοῦ νὰ ἱερουργῶσι τὰ τῆς ἱερωσύνης ἕως εἰς ἕνα διωρισμένον καιροῦ διάστημα, νὰ μετέχουσι δὲ τὴν ἔξω τοῦ βήματος τιμήν τῆς μετά τῶν ἱερωμένων καθέδρας καὶ στάσεως,
προσκλαίοντες εἰς τὸν Θεόν, διὰ νὰ συγχωρηθῆ τὸ ἐξ ἀγνοίας αὐτῶν ἀνόμημα, καὶ μηδένα εὐλογοῦντες. Διότι δὲν εἶναι πρέπον νὰ δίδη εὐλογίαν εἰς ἄλλους ἐκεῖνος ποὺ χρεωστεῖ νὰ ἰατρεύη διὰ μετανοίας τὰς πληγάς τῆς ψυχῆς του... Πλὴν τοῦτο νὰ γένη ἀφ’ οὗ χωρίσουν τὰ παράνομα συνοικέσια». (Πηδάλιον, Ἀθῆναι 1970, σελ. 222)
Τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι σαφές: Οἰκονομεῖ τοὺς κληρικοὺς οἱ ὁποῖοι ἀπὸ ἄγνοια προχώρησαν σὲ δεύτερο γάμο, νὰ διατηρήσουν τὴν Ἱερωσύνη τους μετά ἀπὸ ἐπιτίμιο καὶ μετάνοια, ὑπό τὴν ἀπαραίτητη, ὅμως, προϋπόθεση νὰ χωρίσουν ἀπὸ τὸν ἄθεσμο δεύτερο γάμο τους. Καὶ αὐτά, βεβαίως, ἴσχυσαν κατά τὸ παρελθόν, γιὰ νὰ οἰκονομήσουν τοὺς πρὸ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐξ ἀγνοίας παρεκτραπέντας κληρικούς. Σὲ καμμιὰ περίπτωση δὲν
ἰσχύουν σήμερα καὶ μάλιστα σὲ κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο ἄγνοια τοῦ πράγματος δὲν ἔχουν, ἀλλὰ ἀνερυθρίαστα, χωρίς τσίπα καὶ στοιχειώδη φιλοτιμία γιὰ τὸν σκανδαλισμὸ ποὺ προκαλοῦν στοὺς πιστούς, διεκδικοῦν σὰν ἀναφαίρετο καὶ ἀπόλυτα δίκαιο αἴτημά τους τὸν ἄθεσμο δεύτερο γάμο! Οἱ κληρικοί αὐτοί ἔχουν τὸ... κουράγιο(!) νὰ ὑψώνουν σὰν σημαία ἕνα ἐπιχείρημα–κουρέλι: «Ἐμεῖς δὲν ἐπιλέξαμε νὰ γίνουμε ἄγαμοι κληρικοί. Βρεθήκαμε στὴ θέση τοῦ ἀγάμου εἴτε λόγῳ χηρείας, εἴτε γιατί μᾶς ἐγκατέλειψε ἡ γυναῖκα μας». Καί, λοιπόν; Τὶ πρέπει νὰ γίνη; Νὰ συρρικνωθῆ ἡ Ἱερωσύνη στὰ
μέτρα ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ δὲν ἔχει τὴν πνευματικὴ λεβεντιὰ οὔτε ἑνὸς ἁπλοῦ εὐσεβοῦς λαϊκοῦ γιὰ νὰ ξεκαθαρίση στὸν ἑαυτό του –προτοῦ ἀκόμη γίνη κληρικὸς– ὅτι γι’ αὐτὸν ὁ γάμος θὰ κλείση ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα μὲ τὴν πρώτη του γυναῖκα;
Τὶ εἴδους ἀγάπη εἶναι αὐτὴ ποὺ εἶχε στὴν πρώτη του γυναῖκα ὥστε μὲ τὸ θάνατό της νομίζει ὅτι ὅλα τέλειωσαν μεταξύ τους; Ἰσχύει τελικά καὶ ἐδῶ τὸ «ὁ γάϊδαρος ἐψόφησε τέρμα ἡ κολυγιά μας»; Ὁ γάμος δὲν εἶναι Μυστήριο; Τὸ Μυστήριο τελειώνει μὲ τὸ θάνατο; Αὐτὰ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας ἢ ἐμεῖς καταντήσαμε τὴν Ἐκκλησία μας συντεχνία τοῦ χειρίστου εἴδους μὲ κανόνες καὶ ρυθμίσεις ἀνθρώπων πολὺ χαμηλῆς πνευματικῆς ὑποστάθμης; Ὅσο γιὰ κείνους ποὺ χώρισαν τὶ νὰ εἰποῦμε; Ζητοῦν καὶ τὰ ρέστα ἄνθρωποι ποὺ προχώρησαν στὸ γάμο τους χωρίς νὰ ἐξετάσουν ποιὸν ἄνθρωπο νυμφεύονται ἢ χωρίς διάθεση ἐκ μέρους τους νὰ προσεγγίσουν ψυχικὰ τὴν γυναῖκα μὲ τὴν ὁποία συνέδεσαν τὴν ζωή τους ἢ χωρίς διάθεση ἐκ μέρους τους
νὰ ἀλλάξουν κάτι ἀπὸ τὸν κακό ἑαυτό τους. Ζητοῦν τὰ ρέστα (δηλαδή δεύτερο γάμο) ἄνθρωποι ποὺ δὲν διάβασαν ποτὲ ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ κριτήρια γιὰ νὰ ἐπιλεγῆ κάποιος ὡς ποιμὴν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ νὰ «προΐσταται καλῶς τοῦ ἰδίου οἴκου»!
Ἡ λύση ὑπάρχει. Ὅποιος ἀπὸ μᾶς –δὲν ἐξαιρῶ τὸν ἑαυτό μου γιατί καὶ ἐγὼ αὔριο μπορεῖ νὰ παραφρονήσω– δὲν ἔχει τὰ κότσια νὰ ἀνταποκριθῆ στοιχειωδῶς στὶς ὑποχρεώσεις τῆς Ἱερωσύνης (γιατί τὸ θέμα ποὺ συζητοῦμε ὑπάγεται στὰ στοιχειώδη), τότε πρέπει νὰ ξέρη ὅτι ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ ποίμνιο δὲν τὸν χρειάζονται.
Ὁ κόσμος δὲν χρειάζεται ρασοφοροῦντες ἀνθρώπους ἀλλὰ ποιμένες,
διδασκάλους, παραδείγματα. Ἂν δὲν μποροῦμε, ἂς ἀφήσουμε τὴν Ἱερωσύνη, γιατί ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς γάμος καὶ τὸ ἂν μποροῦμε νὰ τὸν βαστάσουμε σωστὰ εἶναι πολὺ μικρὸ κριτήριο γιὰ τὸ ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ χειροτονηθοῦμε Ἱερεῖς. Ὡς πρὸς τὸ βιοποριστικό πρόβλημα τῶν ἀνθρώπων ποὺ συζητοῦμε, ἐφ’ ὅσον προτιμήσουν νὰ ἀφήσουν τὴν Ἱερωσύνη ἀντὶ τὸν δεύτερο γάμο, αὐτὸ, καὶ μόνο αὐτὸ, ἂς γίνη ἀντικείμενο μελέτης τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ πιστεύουμε πὼς ἔχει
τὸν τρόπο ἀλλὰ καὶ τὰ μέσα γιὰ νὰ τὸ λύση.
Ἄν, τελικά, ἡ μέλλουσα Σύνοδος υἱοθετήση εἰσηγήσεις, ὅπως αὐτές τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ και θεσμοθετήση ἄθεσμα, ἀτιμάζοντας τόν Γάμο καί ἀθετώντας τήν Οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν Ἁγία Γραφή, τότε θά ἔχη τα τραγικά ἀποτελέσματα πού προέβλεψε ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «Σχίσματα καί αἱρέσεις καί διαφόρους ἄλλας συμφοράς. Αὐτό εἶναι ἡ βαθεῖα μου αἴσθησις καί πλήρης ὀδύνης ἐπίγνωσις »!

Πρωτοπρεσβύτερος
Βασίλειος Ε. Βολουδάκης