Τη Ζ΄ (7η) Μαρτίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ του Κτήτορος της εν Σαλαμίνι Ιεράς Μονής Φανερωμένης.

Λαυρέντιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ο οσιώτατος και δικαιότατος άνθρωπος κατήγετο εκ της πόλεως των Μεγάρων, εις την οποίαν και εγεννήθη κατά το πρώτον ήμισυ του ιστ΄ (16^ου) αιώνος. Οι γονείς του ήσαν Ορθόδοξοι και λίαν ευλαβείς εις την Πίστιν, εκαλούντο δε ο μεν πατήρ αυτού Δημήτριος, η δε μήτηρ Κυριακή. Ενηλικιωθείς δε ο δίκαιος ούτος συνεζεύχθη μετά νομίμου γυναικός καλουμένης Βασίλως, εξ ης απέκτησε δύο υιούς, τον Ιωάννην και τον Δημήτριον. Ήτο δε ο Άγιος γεωργός το επάγγελμα, μετήρχετο δε και την τέχνην του οικοδόμου. Επορεύθη δε ποτέ μετ’ άλλων δύο συμπατριωτών του εις τόπον τινά της Κορίνθου καλούμενον Λιάντρον προς καλλιέργειαν των εκεί αγρών. Εκεί δε ευρισκομένου, νύκτα τινά ενεφανίσθη εις αυτόν εν οράματι η Κυρία ημών Θεοτόκος και τον επρόσταξε να μεταβή εις τόπον τινά, τον οποίον του υπέδειξεν, ίνα οικοδομήση τον Ναόν Αυτής.

Τη Ζ΄ (7η) Μαρτίου, ο Άγιος ΕΦΡΑΙΜ ο Πατριάρχης Αντιοχείας εν ειρήνη τελειούται.

Εφραίμ ο εν Αγίοις Πατήρ ημών κατήγετο εκ της πόλεως Άμιδα έχων το αξίωμα του κόμητος επί της βασιλείας Ιουστίνου του Θρακός, βασιλεύσαντος κατά τα έτη φιη΄ - φκζ΄ (518 – 527). Πορευθείς δε όπως ανοικοδομήση την Αντιόχειαν, η οποία είχε κρημνισθή από τους σεισμούς, προεχειρίσθη, κατά νεύσιν βασιλικήν, υπό του λαού της Αντιοχείας Επίσκοπος, εν έτει φκζ΄ (527), ως γράφει ο Μελέτιος (τομ. Β΄ σελ. 115). Κατά τον ίδιον δηλαδή τρόπον, κατά τον οποίον προεχειρίσθη και ο Μεδιολάνων Αμβρόσιος και ο Κωνσταντινουπόλεως Νεκτάριος.

Τη Ζ΄ (7η) Μαρτίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΠΑΥΛΟΥ του Απλού.

Παύλος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ο ονομασθείς Απλούς ήτο Αιγύπτιος το γένος, σύγχρονος υπάρχων του Οσίου Πατρός ημών Αντωνίου του Μεγάλου, γεωργός το επάγγελμα, απλοϊκός τους τρόπους καθ’ υπερβολήν, άκακος και άπλαστος κατά την γνώμην, τόσον ώστε ουδείς άλλος ηδύνατο να τον υπερβάλη. Είχε δε ο ευλογημένος και γυναίκα κακότροπον και μοιχαλίδα, η οποία μοιχευομένη επί πολύν χρόνον εκρύπτετο από τον Όσιον. Ημέραν δε τινά συνέπεσε να έλθη ο Όσιος εκ του αγρού εις ώραν κατά την οποίαν δεν ανεμένετο. Ευρών δε την γυναίκα του μοιχευομένην εις τον οίκον του, γελάσας σεμνώς είπε προς την μοιχαλίδα: «Καλώς· δεν με ενδιαφέρει τίποτε πλέον· όμως από του νυν και εις το εξής ούτε θέλω να σε ίδω με τους οφθαλμούς μου». Προς δε τον μοιχόν είπεν:

Τη Ζ΄ (7η) Μαρτίου, μνήμη των Αγίων Επτά Ιερομαρτύρων των εν Χερσώνι επισκοπησάντων, ΕΦΡΑΙΜ, ΒΑΣΙΛΕΩΣ, ΕΥΓΕΝΙΟΥ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΥ, ΕΛΠΙΔΙΟΥ, ΚΑΠΙΤΩΝΟΣ και ΑΙΘΕΡΙΟΥ.

Εφραίμ, Βασιλεύς, Ευγένιος, Αγαθόδωρος, Ελπίδιος, Καπίτων, και Αιθέριος οι Άγιοι του Χριστού Ιερομάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄- τε΄ (284 – 305). Κατά δε το δέκατον έκτον έτος της βασιλείας αυτού, ήτοι κατά το έτος τ΄ (300) από Χριστού, ο αγιώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Έρμων (300 – 314) απέστειλεν εις διάφορα έθνη Επισκόπους, ίνα κηρύττωσιν αποστολικώς τον λόγον του Θεού και διαδίδωσι την Πίστιν του Χριστού. Τότε λοιπόν απεστάλησαν και οι ανωτέρω επτά Άγιοι Πατέρες ημών εις την επαρχίαν των Ταυροσκυθών και ο μεν Άγιος Εφραίμ απεστάλη εις την Σκυθίαν, ο δε Άγιος Βασιλεύς εις την Χερσώνα, την πλησιάζουσαν εις την Κριμαίαν. Εκεί φθάσας ο Άγιος Βασιλεύς, εκήρυττεν εις τους ειδωλολάτρας να αντικαταστήσωσι την ασέβειαν και κακίαν αυτών δια της ευσεβείας και αρετής.