Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Το ιστολόγιο τις Κυριακές είναι κλειστό -- Αντιδρούμε στην κατάργηση της αργίας της Κυριακής.

 In protest to the Greek law obliging commercial venues to be open on Sundays, and to show respect for this Holy day of the week which is a day of prayer to Our Lord and Saviour, Jesus Christ no new material will be uploaded on the blogspot “Orthodox Voice” on Sundays.

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Ἡ γενοκτονία τῶν ἀμβλώσεων

Συμφώνως πρός ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου, ἡ ὁποία ἐξεδόθη τήν 16ην Φεβρουαρίου «ἡ χώρα μας κατέχει τήν θλιβερή πρωτιά στό θέμα τῶν ἀμβλώσεων σ᾽ ὅλην τήν Εὐρώπη». Μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει: «Μὲ ἐπιτυχία πραγματοποιήθηκε τὸ Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015, στὴν «Κροκίδειο Αἴθουσα», ἡ 10η συνάντηση τῆς Σχολῆς Γονέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου, γιὰ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ φλέγον κοινωνικὸ ζήτημα τῶν ἀμβλώσεων, ποὺ ἀφορᾶ ἄμεσα στὴν ἐνημέρωση, στὴν πρόληψη ἀλλὰ καὶ σωστὴ πληροφόρηση γονέων - παιδιῶν ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς εἰδικοῦ. Ὁμιλητής ὁ διακεκριμένος καθηγητὴς - Ἰατρός, διευθυντὴς τοῦ Μαιευτηρίου «Ἀλεξάνδρα» κ. Νικόλαος Γουμαλάτσος, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τὸ θέμα: «Ἡ γυναίκα στὴν ἀλλαγὴ τῆς ζωῆς - Ἡ γενοκτονία τῶν ἀμβλώσεων». Μὲ ἐπαγωγικό, ἁπλὸ καὶ σαφῆ λόγο ὁ κ. Καθηγητὴς κατέδειξε ὅτι οἱ ἀμβλώσεις ἀποτελοῦν ἕνα λυπηρὸ κοινωνικὸ φαινόμενο τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ποὺ στὶς μέρες μας ἔχει λάβει διαστάσεις ἐπιδημίας. Σὲ καμμία ὅμως περίπτωση, τόνισε ὁ κ. Καθηγητής, κανεὶς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀφαιρέσει μία ζωή, ποὺ ἡ σοφία τοῦ Δημιουργοῦ τοποθέτησε, διαμόρφωσε καὶ τοῦ προσέφερε τὴν ἰδιότητα τῆς ζωῆς. Ἀκόμη τὸ ἔμβρυο δὲν ἀνήκει οὔτε στὴν γυναίκα οὔτε στὸν ἄνδρα, ποὺ συνέβαλαν στὴν δημιουργία του, ἀλλὰ ἀποτελεῖ ξεχωριστὴ ζωντανὴ ὕπαρξη, ποὺ ἀδικεῖται κατάφωρα, ὅταν καταστρέφεται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τούς γονεῖς, ἐπειδὴ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν ἑαυτό του. Ἡ χώρα μας, σύμφωνα μὲ ἐπίσημες στατιστικές, δυστυχῶς κατέχει τὴν θλιβερὴ πρωτιὰ στὸ θέμα τῶν ἀμβλώσεων σʼ ὅλη τὴν Εὐρώπη, κατὰ δήλωση τοῦ κ. Καθηγητοῦ. Τὸν ἐξαίρετο Ἰατρὸ - ὁμιλητὴ συνεχάρη ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης κ. Διονύσιος μὲ θερμοὺς λόγους, γιὰ τὴν ἐμπεριστατωμένη ὁμιλία του ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν εὐθύνη, ποὺ τὸν διακατεῖχε, ὡς ἐπιστήμονα, γιὰ τὴν «σύγχρονη γενοκτονία» ποὺ ἐπιτελεῖται στὴν Πατρίδα μας. Ὁ Σεβασμιώτατος, μέσα ἀπὸ τὸν διά- λογο, ποὺ προέκυψε, ἐξέφρασε τὴν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ ἀρχὴ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ξεκινᾶ, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεως καὶ εἰσέρχεται στὴν προοπτική τῆς αἰωνιότητος. Ἡ ψυχὴ ἄλλωστε τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς συλλήψεώς του καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ διακοπὴ τῆς ζωῆς, σὲ ὅποιο στάδιο κιʼ ἂν βρίσκεται, συνιστᾶ ἔγκλημα».

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

π. Θεόδωρος Ζήσης: Ανάγκη εξόδου από την οικουμενιστική αιχμαλωσία

Η διαφαινόμενη, πριν από μερικά χρόνια έξοδος από την αιχμαλωσία και τη δουλεία της Εκκλησίας στους νέους και χειρότερους αυτούς εικονομάχους του Προτεσταντικού Οικουμενισμού διακόπτεται. Δεν υπάρχει επίσκοπος, ηγέτης, ο οποίος θα αναλάβει ως νέος Μωϋσής να οδηγήσει τον ταλαιπωρούμενο, περιπλανώμενο και σε σύγχυση διατελούντα λαό μέσα στην έρημο του συγκρητισμού και να τον φέρει στη γη της Ορθοδοξίας· στον νέο χρυσό μόσχο της πλάνης θυσιάζουν δυστυχώς και χορεύουν γύρω του και πολλοί από τους εκλεκτούς. Αυτό φάνηκε κατά την επίσκεψη του πάπα τον Μάϊο του 2001 στην Αθήνα και τώρα με την πρόσκληση προς τους Προτεστάντες να έλθουν στην Αθήνα, όπου συνδιοργάνωσαν μετ΄ αυτών, οι μη ορθοδόξως φρονούντες ημέτεροι, το 14ο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Ιεραποστολή. Αυτά προκαλούν την λύπη και την πικρία μας, και προ παντός το ότι η οικουμενιστική αλλοτρίωση έχει προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε πολλοί από τους επισκόπους δεν καταλαβαίνουν ότι πρόκειται περί σοβαρής εκκλησιολογικής, περί αιρετικής εκτροπής, περί συμφωνίας και συνεργασίας όχι απλώς με νέους εικονομάχους, αλλά με ανατροπείς του συνόλου σχεδόν των δογμάτων της πίστεως και των εντολών της εν Χριστώ ζωής, περί της όντως παναιρέσεως του Οικουμενισμού. 

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Εμπειρικαί αποδείξεις της Αναστάσεως --- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι το πιο μεγάλο και πιο σπουδαίο γεγονός, που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία. Το φως της καταυγάζει όλη την οικουμένη και η προσφορά της δεν ικανοποιεί μόνο τις προσδοκίες του πιστού, αλλά στοχεύει στην ψυχή του κάθε ανθρώπου. Διότι ο κάθε άνθρωπος, είτε πιστεύει είτε όχι, δεν παύει να πιέζεται από το βραχνά του θανάτου, που περιορίζει τη ζωή και φαρμακώνει το είναι του, δεν παύει να διψά και να πεινά, για μια ζωή ατέλειωτη και όμορφη, απρόσβλητη από τον πόνο, γεμάτη χαρά και ελπίδα. Η ανάσταση του Χριστού δεν είναι μυστήριο, ώστε να το προσεγγίσουμε με την πίστη. Είναι ιστορικό γεγονός. Γι΄ αυτό προσκαλεί και προκαλεί να το ψηλαφήσουμε και να το ερευνήσουμε μέσα από τις πάμπολλες μαρτυρίες και αποδείξεις που το βεβαιώνουν πειστικά και αδιάσειστα. Δεν απευθύνεται στο συναίσθημα και στην ευλάβεια μόνο· πρωτίστως ικανοποιεί και πείθει τη λογική, της δίδει τα εχέγγυα για να αναχθεί από το λογικό στο υπέρλογο, να γίνει πίστη. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι η ανάσταση του Χριστού δεν στηρίζεται στην πίστη των χριστιανών, αλλά η πίστη των χριστιανών θεμελιώνεται στο γεγονός της αναστάσεως του Χριστού. Η Καινή Διαθήκη, όπως άλλοτε έχω γράψει (Βλ. Αληθώς ανέστη ο Κύριος, Θεσσαλονίκη 2 1998) προσφέρει στον κάθε απροκατάληπτο μελετητή ατράνταχτες μαρτυρίες για την Ανάσταση· προφητικές, ιστορικές, δικαστικές. Αλλά και η Εκκλησιαστική ιστορία, με τα τόσα μαρτύρια των χριστιανών, με τα λείψανα και τα θαύματα των αγίων, αποδεικνύει περίτρανα την δύναμη της αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Οι δωρεές και οι ευλογίες που απορρέουν στον κόσμο από την ανάσταση του Ιησού Χριστού γίνονται προσωπικό βίωμα και εμπειρία στη ζωή του κάθε χριστιανού. Στηριζόμενος σ΄ αυτές τις εμπειρίες ο απόστολος Παύλος, στο 15ο κεφάλαιο της Α΄ προς Κορινθίους Επιστολής του, αποδεικνύει το αδιαμφισβήτητο της αναστάσεως με μία σειρά επιχειρημάτων, τα οποία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε εμπειρικές- λογικές μαρτυρίες για την Ανάσταση. Αυτές τις μαρτυρίες επιχειρεί να παρουσιάσει το παρόν άρθρο. Επικαλούμενος την ίδια την εμπειρία των χριστιανών της Κορίνθου ο απόστολος τους εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια ότι είναι γεγονός αναντίρρητο η ανάσταση του Ιησού Χριστού και συνεπάγεται την ανάσταση όλων των νεκρών σωμάτων. Συγκεκριμένα αναφέρει μία αλυσίδα επιχειρημάτων, τα οποία μάλιστα διατυπώνει σύμφωνα με τη μαθηματική μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής». Όπως γνωρίζουν όσοι διδάχθηκαν μαθηματικά, η επιστημονική αυτή μέθοδος ξεκινά από μία εσφαλμένη υπόθεση, την οποία προσπαθεί να αποδείξει χρησιμοποιώντας ορθές προτάσεις. Επειδή όμως η υπόθεση δεν είναι σωστή, ο συλλογισμός καταλήγει σε συμπεράσματα αντιφατικά και «άτοπα», δηλαδή παράλογα. Αυτά τα άτοπα συμπεράσματα πείθουν ότι δεν είναι σωστή η αρχική βάση και, επομένως, ισχύει το αντίθετο. Στην προκειμένη περίπτωση, η εσφαλμένη πρόταση από την οποία ξεκινά το συλλογισμό ο απόστολος είναι· «Ει δε ανάστασις νεκρών ουκ έστιν, ουδέ Χριστός εγήγερται» (στ. 13). Δηλαδή· «αφού δεν είναι δυνατόν να αναστηθούν νεκροί, ούτε ο Χριστός αναστήθηκε». Αν δεχθούμε ότι ισχύει αυτή η πρόταση, όπως πολλοί και σήμερα ισχυρίζονται, θα πρέπει να δεχθούμε επίσης τις παρακάτω συνέπειες, που στηρίζονται σ΄ αυτήν, και αναπτύσσονται στους στίχους 14- 19·
Πρώτη· Το κήρυγμα των αποστόλων, δηλαδή αυτό το ίδιο το Ευαγγέλιο, είναι κενό, κούφια λόγια χωρίς αντίκρυσμα.
Δεύτερη· Η πίστη των χριστιανών, δηλαδή η Εκκλησία, είναι κενή, κούφια, ανυπόστατη.
Τρίτη· Ως κήρυκες της Αναστάσεως οι απόστολοι αποδεικνύονται ψευδομάρτυρες, συκοφάντες και θεομπαίκτες, διότι κηρύττουν στον κόσμο ένα μεγάλο ψέμα, ότι ο Θεός ανέστησε τον Χριστό, τον οποίο δεν ανέστησε, αφού δεν υπάρχει ανάσταση.
Τέταρτη· Το βίωμα της πίστεως, το οποίο βιώνουν οι χριστιανοί, είναι μάταιο, όχι μόνο ανώφελο αλλά και βλαβερό. Δεν σώζει η πίστη, αφού τα πάντα διαλύονται και χάνονται μέσα στον τάφο.
Πέμπτη· Οι λυτρωμένοι εν Χριστώ, οι πιστοί, παραμένουν αλύτρωτοι στη σκλαβιά της αμαρτίας και των παθών τους. Ποιος να τους λυτρώσει, αφού ο Χριστός δεν αναστήθηκε;
Έκτη· οι κεκοιμημένοι αδελφοί, τα προσφιλή μας πρόσωπα, που πέθαναν με πίστη στον Χριστό, εξαφανίσθηκαν, δεν υπάρχουν, αφού δεν υπάρχει τίποτε πέραν του τάφου.
Έβδομη· Οι πιστοί, τα μέλη της Εκκλησίας, είναι τα πιο δυστυχισμένα και ελεεινά πλάσματα τηε γης, αφού δεν μπορούν να ελπίζουν σε άλλη ζωή, μετά τον θάνατο. Αν όντως δεν υπάρχει μεταφυσική πραγματικότητα, οι άνθρωποι είναι πιο τραγικοί από τα ζώα, διότι αυτοί ποθούν το αιώνιο, ενώ τα ζώα δεν έχουν μεταφυσικές ανησυχίες. Επιπλέον, οι πιστοί, οι οποίοι αντιμετωπίζουν στερήσεις και διωγμούς σ΄ αυτή τη ζωή, είναι πολύ πιο δυστυχισμένοι από τους απίστους. Οι τελευταίοι όχι μόνο απολαμβάνουν χωρίς αναστολές και δυσκολίες τα αγαθά της παρούσης ζωής, αλλά είναι και άγευστοι της ουράνιας πραγματικότητας, αδιάφοροι για την ύπαρξή της και ανυποψίαστοι για την γλυκύτητα που σταλάζει στην ψυχή η γνωριμία και ο σύνδεσμός της με το θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Για τους χριστιανούς που έχουν εμπειρίες στην εν Χριστώ ζωή, είναι εντελώς παράλογες, άτοπες, οι παραπάνω επτά προτάσεις. Άρα είναι παράλογη και απορρίπτεται και η αρχική πρόταση στην οποία στηρίζονται. Είναι λάθος ότι «δεν είναι δυνατόν να αναστηθούν νεκροί και ούτε ο Χριστός αναστήθηκε». Η αλήθεια δηλώνει το ακριβώς αντίθετο· Ο Χριστός αναστήθηκε και οι νεκροί θα αναστηθούν (στ. 21). Από αυτή την πραγματικότητα απορρέουν οι επτά συνέπειες που αναφέρονται στη συνέχεια·
Πρώτη· Το αποστολικό κήρυγμα αποτελεί αναντίρρητη πραγματικότητα και σωτήρια αλήθεια. Στηρίζεται στην ιστορική μαρτυρία, ενισχύεται από την προφητεία και επιβεβαιώνεται από την εμπειρία των πιστών. Όπως ο πεινασμένος, ο οποίος έφαγε και χόρτασε, γνωρίζει πολύ καλά ότι το πιάτο που του έδωσαν περιείχε νόστιμο και θρεπτικό φαγητό· όπως ο διψασμένος, ο οποίος ήπιε και ξεδίψασε, είναι βέβαιος ότι το ποτήρι του δεν ήταν άδειο, έτσι και οι χριστιανοί έχουν βεβαιότητα και γεύση ότι το κήρυγμα των αποστόλων δεν είναι κούφια λόγια. Οι ίδιοι οι Κορίνθιοι έχουν προσωπική εμπειρία της γλυκύτητος και του πνευματικού χορτασμού, που στάλαξε στην καρδιά τους ο λόγος του ευαγγελίου. Δεν είναι κούφια λόγια αυτά. Είναι φως και αλήθεια και ζωή!
Δεύτερη· Η πίστη των χριστιανών, η Εκκλησία του Χριστού, είναι μία ιστορική πραγματικότητα, που συνεχίζει τη ζωή και το έργο του Χριστού. Ελεύθερα οι άνθρωποι τη δέχονται ή την απορρίπτουν. Ανεξάρτητα, όμως, από τη θέση που ο καθένας παίρνει απέναντί της, η Εκκλησία είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Μπορεί π.χ. κάποιος να μη εκκλησιάζεται ποτέ, αλλά δεν έχει το δικαίωμα να ισχυρισθεί ότι δεν υπάρχουν καν ναοί!
Τρίτη· Οι απόστολοι – μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται ο απόστολος Παύλος, γνωστός και οικείος στους Κορινθίους – είναι οι αληθινοί μάρτυρες του ευαγγελίου του Χριστού· δεν είναι ψευδομάρτυρες ούτε θεομπαίκτες, διότι βεβαιώνουν τη μαρτυρία με το μαρτύριό τους. Με τα παθήματά τους για χάρη του αναστημένου Χριστού επισφραγίζουν όσα μαρτυρούν με το κήρυγμά τους. Θα θυσίαζαν τη ζωή τους για την Ανάσταση, αν αυτή ήταν ένα ψέμα; Θα τολμούσαν να συνδέσουν ένα ψέμα με το πρόσωπο του Θεού;
Τέταρτη· Η πίστη των χριστιανών οδηγεί στη σωτηρία. Δεν έχει καμία σχέση με τη ματαιότητα των ειδωλολατρικών θρησκειών, που με τα όργια και τις ασχημίες τους όχι μόνο δεν ωφελούσαν τους λάτρεις τους αλλά και τους έβλαπταν. Η χριστιανική πίστη εμπνέει την αγνότητα και καθαρότητα της ζωής, διδάσκει την αγάπη και συμπαράσταση στους ενδεείς, τη συγχώρηση στους εχθρούς. Οι ωφέλειές της δεν αφορούν μόνο στα μετά το θάνατο. Πλουτίζουν και ομορφαίνουν και την παρούσα ζωή.
Πέμπτη· Οι ίδιοι οι χριστιανοί της Κορίνθου, προς τους οποίους απευθύνεται ο απόστολος Παύλος, με τη νέα εν Χριστώ ζωή τους αποδεικνύουν ότι δεν είναι άκαρπη η πίστη τους. Χάρη σ΄ αυτή μεταφέρθηκαν από το σκοτάδι στο φως, από τα δόντια του λέοντος διαβόλου στην αγκαλιά του Χριστού. Αυτοί που κάποτε υπήρξαν εμπαθείς, γεμάτοι κακίες και ηθικές ατασθαλίες, τώρα έχουν αλλάξει ζωή. Βιώνουν στην ίδια την ύπαρξή τους αυτή την υπέροχη αλλαγή, τη χαίρονται και δοξάζουν τον Θεό. Αλλά η αλλαγή τους είναι φανερή και στο περιβάλλον τους, ομολογείται από την κοινωνία όλης της πόλεως.
Έκτη· η αισθητή παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην εκκλησία κατά την αποστολική εποχή χάριζε στους πιστούς έκτατες χαρισματικές καταστάσεις, όπως γλωσσολαλία, προφητεία, θαυματουργία κ.τ.λ. Μία από αυτές τις έκτατες καταστάσεις ήταν και η άμεση επικοινωνία με τον κόσμο των πνευμάτων· επικοινωνούσε άμεσα η στρατευομένη Εκκλησία με τη θριαμβεύουσα. Όπως κατά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου οι απόστολοι με το άκτιστο φως είδαν και άκουσαν τους προφήτες Μωυσή και Ηλία να συνομιλούν με τον Κύριο (Ματθ. 17, 3· πρβλ. Μρ 9, 4· Λουκ. 9, 30-32), έτσι, ως μέτοχοι του ιδίου ακτίστου φωτός, οι πρώτοι χριστιανοί είχαν υπερφυσική επικοινωνία με τους κεκοιμημένους, τους έβλεπαν και συνομιλούσαν μαζί τους. Η εμπειρία τους λοιπόν, τους βεβαίωνε ότι δεν έχουν εξαφανισθεί οι προ αυτών άγιοι και πνευματικοί άνθρωποι, προφήτες και μάρτυρες, οι οποίοι για το όνομα του Χριστού βάδισαν «δια της στενής οδού» και έδωσαν τη ζωή τους γι΄ Αυτόν. Σε μεταγενέστερες εποχές και μέχρι σήμερα η επικοινωνία των πιστών με τη θριαμβεύουσα Εκκλησία εκδηλώνεται συνήθως μέσω των ιερών λειψάνων των αγίων. Η ευωδία που αποπνέουν τα άγια λείψανα, αλλά και τα τόσα σημεία που με τη χάρη τους επιτελούνται (ήδη στην Παλαιά Διαθήκη ιστορείται ότι τα οστά του προφήτη Ελισαίου ανέστησαν έναν νεκρό στρατιώτη (Δ΄ Βα. 13, 21), μαρτυρούν ότι οι κεκοιμημένοι άγιοι είναι ζωντανοί και οπωσδήποτε θα αναστηθούν.

Εβδόμη· Οι στερήσεις και οι διωγμοί χάριν της πίστεως δεν μειώνουν τη χαρά και την ευφροσύνη των χριστιανών, αλλά την αυξάνουν. Στις θλίψεις και στις τρικυμίες της ζωής παραμένουν όχι μόνο ειρηνικοί αλλά και χαρούμενοι, καθώς ο αδελφόθεος Ιάκωβος συμβουλεύει· «πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις» (Ια. 1, 2). Και τούτο διότι γνωρίζουν με βεβαιότητα ότι «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι» (Ρωμ. 8, 18). Μέσα στους ποικίλους πειρασμούς και κινδύνους που τους κυκλώνουν η βεβαιότητα της αναστάσεως του Ιησού Χριστού γίνεται το εχέγγυο της δικής τους αναστάσεως, το όχημα που με ασφάλεια τους μεταφέρει από τώρα στη μέλλουσα δόξα. Η ελπίδα και η χαρά που ήδη γεύονται αποτελούν προκαταβολή και πρόγευση για τη μέλλουσα χαρά και ελπίδα, που αρχίζει από την παρούσα ζωή. Να, λοιπόν, γιατί η μελέτη της αναστάσεως του Κυρίου είναι το εντρύφημα και η αστείρευτη πηγή που αρδεύει και κρατά θαλλερή την πίστη του κάθε χριστιανού. Διότι η ανάσταση του Ιησού Χριστού γίνεται εμπειρία στη ζωή του χριστιανού· δεν τον πείθει απλά και μόνο, αλλά τον εισάγει στη μέλλουσα πραγματικότητα, τον μεταπλάθει σε νέο άνθρωπο. Τον καθιστά κραυγαλέα διαβεβαίωση ότι αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Όπως ημπορεί ο Ορθόδοξος να είπη: «εμνήσθην του Θεού και ηυφράνθην», «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου», έτσι δύναται να είπη «εμνήσθην της Κυριακής της Ορθοδοξίας και ηγαλλιάσατο το πνεύμα μου»…                                                           


Διότι η μνήμη της είναι γλυκεία, πάμφωτος, ζωογόνος, θεία… Και μας στερεώνει εις την πίστιν και μας αγιάζει την καρδίαν, και μας υψώνει τους διαλογισμούς και μας ανανεώνει «ως αετού την νεότητα» της ψυχής μας… Και «βεβαιώνει εν χάριτι τας καρδίας»…      
Τι είναι η «Κυριακή της Ορθοδοξίας»; Εορτασμός είναι και θρίαμβος της αληθείας. Μία εορτή, τα επινίκια της Εκκλησίας, κατά τα οποία ανακεφαλαιώνει, εν αναμνήσει, τους αγώνας, τους κατά του σατάν και κατά των «κεκαυτηριασμένων την συνείδησιν». Ακτινοβολία είναι υπερκοσμίου κάλλους, ακτίστου φωτός, θείων αληθειών… Παρεμβολή Κυρίου Παντικράτορος…                                                      
Η «Κυριακή της Ορθοδοξίας» αποτελεί μίαν υπόμνησιν θαρραλέα, νευρώδη, νεανικήν των αγώνων και των νικών της Εκκλησίας… Διότι η Εκκλησία μόνον νίκας γνωρίζει. Ουδέποτε ηττάται. Πάντοτε θριαμβεύει. Πάντοτε ζη. Πάντοτε στρατεύεται. «Θλίβεται, αλλ΄ου στενοχωρείται. Απορείται, αλλ’ ουκ εξαπορείται. Διώκεται, αλλ’ ουκ εγκαταλείπεται. Καταβάλλεται, αλλ’ ουκ απόλλυται». Και ταύτα προς καιρόν. Προς παιδαγωγίαν και όπως αναφανή πιστή και μετά τους αγώνας ηγνισμένη και λαμπροτέρα. Και «ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται». Η Εκκλησία του Χριστού θριαμβεύει εις τους αιώνας. Δια να ακτινοβολή εις όλον τον κόσμον—ευηγγελισμένον και ανευαγγέλιστον—το φως της, την ελπίδα της, την χαράν της, την εν Κυρίω ελευθερίαν της, την πνευματικότητά της, τον έρωτα του Θεού, την αμώμητον Ορθοδοξίαν της!...                                                                                                    
Εάν υπάρχη μία πνευματική περιοχή, όπου η σκέψις είναι βεβαία, σταθερά, ασφαλής, και μεταβάλλεται εις νόησιν καθαράν και εις ιεράν θεωρίαν, υψουμένην εις την «εν μυστηρίω» γνώσιν, αυτή η περιοχή είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία…     
                                                                                                                                                       
Εις την πάμφωτον Ορθοδοξίαν ο άνθρωπος γίνεται «ωραίον χρήμα», εξανθρωπίζεται, θεούται… Διατί; Διότι εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία μόνον συντρέχουν όλοι εκείνοι οι παράγοντες, που μεταμορφώνουν και μεταστοιχειώνουν τον άνθρωπον. Και Μυστήρια Θεοπαράδοτα και Πνεύματος Αγίου χαρίσματα, εμπειρίαι θείων ανδρών εν Πνεύματι Αγίω και θεοφύτευτος πνευματική παράδοσις και θαύματα και ασκητισμός και αγνότης και συντήρησις της αδιαλείπτου μυστικής ενώσεως με τον Νυμφίον Χριστόν…                                                                
Και δια τούτο, μη καταποθείσα υπό του «κόσμου», διέρχεται τον χρόνον της ενταύθα παροικίας της «εν ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, άδουσα και ψάλλουσα» τω Λυτρωτή. Τω μόνω Θεώ, τω μόνως υφ’ ημών ορθοδόξως λατρευομένω…                                                                                                                                                     
Και διέρχεται τον χρόνον της ατενίζουσα προς τα αιώνια αγαθά. Και λυτρούται. Και χαίρει «χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη». Και ευαγγελίζεται εις τους λαούς το ορθοδόξως ερμηνευθέν Ευαγγέλιον της σωτηρίας και προς τους ανευαγγελίστους και προς τους διαστρέψαντας τον λόγον του Θεού…  Εις Καθολικούς, λεγομένους, εις Προτεστάντας, προς πάντας αιρετικούς, οδηγουμένους εις απώλειαν… Αυτά τα υπέρτιμα και θεοδώρητα αγαθά της ασπίλου και αμώμου και αχράντου Ορθοδοξίας μας, δεν τα ευρίσκει κανείς ούτε εις τον Καθολικισμόν ούτε εις τον Προτεσταντισμόν. Διότι και ο ένας και ο άλλος, αφού παρεξέκλιναν από την μοναδικήν βασιλικήν οδόν, ενέπεσαν εις ληστάς: «Οι και εκδύσαντες αυτούς—της χάριτος—και πληγάς επιθέντες—αμφιβολίας και άγχους—απήλθον αφέντες ημιθανείς τυγχάνοντας—εν απιστία!»… Και λησταί είναι η φιλοσοφία και ο ορθολογισμός. Πουθενά δεν υπάρχει τόση ταραχή, τόση σύγχυσις, τόση αβεβαιότης, όσον εις τας ταλαιπώρους αυτάς, πάλαι ποτέ, αδελφάς Εκκλησίας… Το άγχος, όπερ κατεκάλυψεν όλον τον δωδέκατον αιώνα, εκαλλιέργησεν επιμελώς ο Λατινισμός…                                                                                                                                                                                Ο Μοναχισμός των, εις μεν τον Προτεσταντισμόν κατηργήθη ως άχρηστος! Εις δε τον Καθολικισμόν μετεβλήθη εις τάγματα δράσεως, σαρκικά, υλιστικά, υπηρετούντα τους εγκοσμίους σκοπούς του Παπισμού, προς καθυπόταξιν των πάντων υπό τους αγίους του πόδας…. Τι σημαίνουν όλα αυτά, αν όχι σκότος διανοίας και ψυχής, αξιοθρήνητον κατολίσθησιν, έξαρσιν της σαρκιλής ζωής, λήθην των άνω, αγάπην των κάτω, αναισθησίαν προς παν θείον, απιστίαν, νεκρότητα;… Και το τραγικώτερον. Υπάρχει τόση άγνοια δια την συμφοράν των, ώστε όχι μόνον να μη την υποψιάζωνται, αλλά και θρασέως να αξιούν όχι απλώς φιλίαν μεθ’ ημών, Ορθοδόξων όντων, αλλά και συμμόρφωσιν προς την νεκράν των ζωήν, αλλά και αναγνώρισιν της υπεροχής των, αλλά και ενσωμάτωσιν προς αφομοίωσιν και τελείαν εξαφάνισίν μας!....                                                                                                                            
Και οι Λατίνοι μεν ούτως. Αλλ’ έχομεν και τον κίνδυνον εκ των ιδικών μας «λατίνων» ή λατινοφρόνων—η διαστολή καθίσταται δυσδιάκριτος. Οι οποίοι τελευταίως αναφανδόν κηρύσσονται υπέρ των «επαφών», υπέρ της «φιλίας», υπέρ της «ενότητος» και μάλιστα καθ’ ον χρόνον οι αντίπερα Λατίνοι δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν, ότι είμεθα απεσχισμένοι και ότι πρέπει να το πάρωμεν απόφασιν, αναμένουν την εξ ημών αναγνώρισιν του….θείου Πάπα!... Και οι ημέτεροι λατινίζοντες είναι πολλοί, δυστυχώς!... Κληρικοί και λαϊκοί. Με αξιώματα υψηλότατα και θέσεις περιόπτους. Και περιάγουν ξηράν και θάλασσαν, δια να ετοιμάσουν την άλωσιν της Ορθοδοξίας, «δοκούντες, τάχα, λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ»! Τούτο μόνον δεν γνωρίζομεν. Διότι πρόκειται περί ποικιλίας τύπων και με ελατήρια διαφέροντα. Άλλοι είναι χρονίως νοσούντες από «αγάπην», άλλοι είναι καιροσκόποι, θεωρούντες την υπερθεμάτισιν εις το λατινισμόν ως ευκαιρίαν άγρας ευαρεσκειών «υψηλών» τινών, υψηλότατα ισταμένων, άλλοι είναι δειλοί, φοβούμενοι, όπως νομίζουν, το γένειόν των ή την θέσιν των, άλλοι είναι εκ πεποιθήσεως φιλοπαπικοί, άλλοι αποτίνουν φόρον δια παροχάς, δοθείσας ή ελπιζομένας, άλλοι δια να μη υστερήσουν εις την ενωτικήν πλειοδοσίαν, άλλοι…, αλλά πάντες είναι πεπτωκότες!... Και πράγματι. «Ο πίπτων ηθικώς εκπίπτει και κατά τας ιδέας» και το φρόνημα—της ηθικής νοουμένης υπό την ευρείαν έννοιαν…. Αλλά εις όλους αυτούς έχομεν να συστήσωμεν την Εκκλησιαστικήν ιστορίαν, ως διδάσκαλόν των. Ας την μελετήσουν εις όλας τας εκδοχάς και συνεπείας της… Και ας μη χαίρουν δια την τόσην πρόοδον και εξάπλωσιν, δίκην λοιμικής νόσου, της λατινοφιλίας, εν τω χώρω της Ελληνικής Ορθοδοξίας…

Παρά την επιδείνωσιν της Εκκλησιαστικής κρίσεως, την οποίαν βλέπομεν ερχομένην, οραματιζόμεθα την αυγήν μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη…

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Του αείμνηστου Γεωργίου Ζερβού: Ἀπάντησις εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ περὶ Φονταμενταλιστῶν

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς πρόσφατον ὁμιλίαν του κατεφέρθη ἐναντίον τῶν ἀντιοικουμενιστῶν - ἀντιπαπικῶν, ἐπειδὴ ἐλέγχουν ὅλας τὰς ἐκκλησιολογικάς παρεκκλίσεις του, κατὰ τὰς συναντήσεις μὲ τὸν ἑκάστοτε Πάπαν καὶ ἰδιαιτέρως μὲ τὸν νέον κ. Φραγκίσκον, ἀλλὰ καὶ τὴν στάσιν τῶν ἐκπροσώπων του κατὰ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐχρησιμοποίησε τὴν λέξιν φονταμενταλισμός, ἐννοῶν, προφανῶς ὅτι ὅσοι ἀντιδροῦν εἶναι φονταμενταλισταί, οἱ ὁποῖοι εἶναι πανέτοιμοι νὰ θυσιάσουν τὰ πάντα, διά νὰ ἐπιβάλουν τὰς ἀπόψεις των. Τὸ δηλητήριον τοῦ φονταμενταλισμοῦ ὁμολογουμένως, μὲ τὴν βοήθειαν τῶν ΜΜΕ, τοῦ διαδικτύου καὶ ψευδοπροοδευτικῶν Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν οὐδεμίαν σχέσιν μὲ τὸν Πατερικὸν λόγον καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας «περνάει« εἰς τὴν κοινωνίαν, ἡ ὁποία δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὴν Ἐκκλησίαν ἢ ἔχει τυπικάς σχέσεις ὡς καὶ εἰς ὡρισμένους κύκλους πιστῶν. Γνωρίζομεν ὅτι «ὄνειρόν» του εἶναι ἡ ψευδοένωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν» τῶν Ἑτεροδόξων μετὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ὅμως ψευδοένωσις, διότι αὐτὴ προωθεῖται μὲ ἀναλλοιώτους τὰς κακοδοξίας καὶ τὰς αἱρέσεις των. Ἀπὸ τὸ 1965 ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει θέσει τὰ δόγματα εἰς τὰ «χρονοντούλαπα» τῆς ἱστορίας καὶ ἐνεργεῖ ὡς «παρακλάδι» τοῦ Παπισμοῦ.

Ἀντὶ ὅμως νὰ ἐπιτυγχάνεται σύγκλησις διαπιστώνονται χάσματα ὡς διεπίστωσαν προσφάτως ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος (μὲ εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας), ὁ Σεβ. Ζιμπάμπουε κ. Σεραφεὶμ Κυκκώτης, καὶ ὁ ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας Σεβ. Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ἱλαρίων. Ἐνῷ τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ ἔγγραφόν του τὸν Δεκέμβριον τοῦ 2014 λέγει ὅτι οἱ Παπικοὶ εἶναι αἱρετικοί, ὑπενθυμίζον τοὺς ἀντιπαπικοὺς ἀγῶνας τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τὰ μαρτύρια Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν καὶ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου καὶ τονίζει ὅτι οἱ Θεολογικοὶ Διάλογοι μετὰ τῶν Παπικῶν σκανδαλίζουν τόσον τοὺς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Μοναχοὺς ὅσον καὶ τὸν πιστὸν λαόν. Κατὰ σύμπτωσιν ἡ θεωρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου περὶ Φονταμενταλισμοῦ ἀνεπτύχθη μετὰ τὸ ἔγγραφον τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρὸς αὐτὸν καὶ τὴν προηγηθεῖσαν εἰδικὴν ἔκδοσιν, ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἅγιον Ὄρος. Διαχρονικὴ μαρτυρία ἀγώνων ὑπὲρ τῆς Πίστεως», τὴν ὑπογραφεῖσαν ὑπὸ Ἁγιορειτῶν Πατέρων εὑρισκομένων, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐκτὸς τῶν Ἱερῶν Μονῶν του. Παραλλήλως ὅμως μὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην διάφοροι προσωπικότητες ὡς καὶ Σεβ. Μητροπολῖται πρωταγωνιστοῦν εἰς μίαν ἐκστρατείαν, διά νὰ ἀποδείξουν ὅτι οἱ ἀντιτιθέμενοι εἰς τὰς φιλοοικουμενιστικάς καὶ φιλοπαπικάς ἐνεργείας τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων τοῦ Φαναρίου καὶ ὅσων Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀκολουθοῦν τὰ «βήματα» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶναι «ψυχοπαθολογικὰ ἄτομα» καὶ «ἄρρωστα». Ἀπὸ πότε ὅμως εἶναι «ὑγιεῖς» οἱ Πατριάρχαι, οἱ Ἀρχιεπίσκοποι, οἱ Κληρικοί, οἱ Καθηγούμενοι καὶ οἱ θεολόγοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν δικαίωμα νὰ καταφρονοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, τὰς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τὸ Σύνταγμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Πηδάλιον, νὰ ἐξισώνουν τὰ μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ὡς εἶναι τὸ Βάπτισμα) μὲ τὰ μυστήρια τῶν ἑτεροδόξων; Ποιοὶ εἶναι οἱ Οἰκουμενισταί, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Φαναρίου καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχουν λειτουργοῦν ὡς «ὁδοστρωτῆρες» ἐναντίον τῆς μυστηριακῆς καὶ ἐκκλησιολογικῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦν τὸ δικαίωμα οἱ Οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς καὶ Πατριάρχαι νὰ συμπροσεύχωνται καὶ νὰ συλλειτουργοῦν (ἄνευ κοινοῦ ποτηρίου εὐτυχῶς) μὲ τοὺς «ἐκπροσώπους» τῶν ἑτεροδόξων προσβάλλοντες τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τοιαύτας ἐνεργείας καὶ ἐκδηλώσεις; Πῶς τηροῦν ὅλοι αὐτοὶ τὴν διαβεβαίωσιν, τὴν ὁποίαν δίδουν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων κατὰ τὴν χειροτονίαν των ὅτι θὰ φυλάττουν καὶ θὰ ὑπερασπίζωνται ὅσα παρέλαβον ἀπὸ τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλη- σίας μας; Μὲ ποῖον δικαίωμα συμπροσ εύχονται μὲ ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους εἴτε μὲ Ἀρχιερατικὴν ἀμφίεσιν εἴτε μὲ κοινὰ ράσα καὶ ποιμαντορικάς ράβδους σκανδαλίζοντες τὸν πιστὸν λαὸν καὶ τὸν ἔντιμον κλῆρον. Τέλος πῶς ἐφαρμόζεται τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, ὅταν ἀναγνωρίζουν: 1ον) τὰ πολλὰ καὶ διαφορετικὰ βαπτίσματα ὡς ἰσόκυρα μὲ αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας (βάσει θεωριῶν, αἱ ὁποῖαι δὲν ἔχουν σχέσιν μὲ Οἰκουμενικάς Συνόδους) 2ον) Πολλάς Ἐκκλησίας ὡς κανονικάς καὶ ἰσοκύρους μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν; Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δὲν δύναται νὰ ἀντιληφθῆ ποίαν σύγχυσιν καὶ ποίαν ζημίαν προκαλεῖ εἰς τοὺς πιστούς. Τὸ ἀποκαλύπτουν ὅλαι αἱ ἀντιπαπικαὶ καὶ ἀντιοικουμενιστικαὶ ἐκδηλώσεις, εἰς τὰς ὁποίας καταγγέλλεται ἡ «λεηλασία τῆς Πίστεως» ἀπὸ τοὺς φύλακάς της. Εἶναι βέ- βαιον ὅτι ἐάν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶχε ποίμνιον Ὀρθοδόξων (διά τοὺς γνωστοὺς ἱστορικοὺς λόγους τὸ στερεῖται), δὲν θὰ προέβαινεν εἰς αὐτὴν τὴν «λεηλασίαν τῆς Πίστως», διότι αἱ ἀντιδράσεις θὰ ἦσαν μεγάλαι. Πρὸς τὸ παρὸν ἀπὸ τὴν μίαν πλευράν εὑρισκόμεθα οἱ φονταμενταλισταί, ὡς μᾶς χαρακτηρίζει, ἀνθενωτικοί, οἱ ὁποῖοι μαχόμεθα ὑπὲρ τῆς πραγματικῆς Ἑνώσεως μετὰ τῶν Ἑτεροδόξων ὑπὸ τὸν ἀπαραίτητον ὅρον ὅτι θὰ ἐγκαταλείψουν τὰς γνωστάς κακοδοξίας καὶ αἱρέσεις των καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην ἔχομεν τοὺς Οἰκουμενιστάς - «ληστάς τῆς Πίστεως», οἱ ὁποῖοι, μὲ τὴν στάσιν των ἀμφισβητοῦν τὴν θεοπνευστίαν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν ἀποφάσεων καὶ κατὰ συνέπειαν καὶ τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

To “Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών” του Αθανασίου Σακαρέλλου:

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι απλά και μόνο η αληθινή Εκκλησία. Είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία! Αυτό σημαίνει ότι κάθε άλλη χριστιανική κοινότητα, που αυτοαποκαλείται «εκκλησία», δεν είναι Εκκλησία του Χριστού. Εκκλησία του Χριστού είναι μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή μόνο δεν έχει «σπίλον ή ρυτίδα» αιρέσεως και κακοδοξίας! Όταν οι ποιμένες της Ορθόδοξης Εκκλησίας γίνονται μέλη του λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», της πανσπερμίας αυτής των αιρετικών «εκκλησιών», τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, ότι οι ανάξιοι ποιμένες της που την κατέστησαν μέλος του, είτε Πατριάρχες είναι, είτε Αρχιεπίσκοποι, είτε επίσκοποι, είτε άλλοι κληρικοί και θεολόγοι, εξέπεσαν από την Ορθόδοξη πίστη κι έγιναν αιρετικοί! Και όσοι, τους ακολουθούν και «κοινωνούν» μαζί τους, απέναντι Θεού, είναι το ίδιο πράγμα. Είναι και αυτοί εξίσου αιρετικοί και κακόδοξοι! 

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Το «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας» είναι εν επισημότατον κείμενον της Εκκλησίας. Είναι «Συνοδικόν». Αλλ’ από τότε που εξεδόθη μέχρι σήμερον, έχουν παρέλθει ένδεκα συναπτοί αιώνες. Και αυτό προβάλλεται υπό των νεωτεριζόντων, ως το τρωτόν του, σημείον. Διότι οι ελευθερίως ερμηνεύοντες την διδασκαλίαν της Εκκλησίας επικαλούνται τι; Τον χρόνον. Λέγουν ότι εκείνα ήσαν καλά δια την εποχήν των. Σήμερον όμως τα πάντα ήλλαξαν. «Γέγονε τα πάντα καινά». Αλλά ποία είναι «εκείνα»; Η δογματική διδασκαλία, η Ηθική, η λειτουργική πράξις, η θεόθεν μαρτυρηθείσα «εν πολλοίς τεκμηρίοις» πνευματική πείρα της Ορθοδοξίας. Αλλάσσουν αυτά; Πως δυνάμεθα να παραθεωρήσωμεν ανενόχως δόγματα, Ορους, Ι. Κανόνας;

Το «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας» έχει πολύ ευρυτέραν σημασίαν από μίαν απλήν επισφράγισιν της νίκης κατά των εικονομάχων. Ναι μεν, η αναστήλωσις των Ι. Εικόνων αποτελεί σπουδαιότατον θεολογικόν γεγονός, του οποίου την σημασίαν αναλύουν τα πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Αλλ’ η αναδρομή του «Συνοδικού» εις τας αρχάς του 4ου αιώνος και η κατ’ όνομα μνεία, τόσον των προασπιστών των Ορθοδόξων δογμάτων, όσον και των αιρεσιαρχών, εκ του άλλου δε, η προέκτασίς του μέχρι του 14ου αιώνος, εις τας Ησυχαστικάς Έριδας, προσδίδουν εις τούτο τον χαρακτήρα αιωνίου κύρους κώδικος της Εκκλησίας.
Το «ανάθεμα τρις» κατά των αιρετικών και το «αιωνία η μνήμη» δια τους αγωνισθέντας υπέρ της Ορθοδοξίας, μέσα εις τας διαστάσεις δέκα ολοκλήρων αιώνων, αποτελούν την ανακεφαλαίωσιν της διδασκαλίας της Εκκλησίας, ανανεώνουν την στερράν στάσιν της και εξαίρουν το νόημα της Παραδόσεως.
Αυτή η Πράξις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου και των Τοπικών της Κωνσταντινουπόλεως του 14ου αιώνος, υπογραμμίζει το αιώνιον και αναλλοίωτον των θείων αληθειών. Και ότι ο χρόνος δια την Εκκλησίαν αποτελεί απλώς την διάρκειαν εντός της οποίας στρατεύεται, ως ζώσα πάντοτε εν τη αισθήσει της αιωνιότητος και υπερβαίνουσα τας εκ του χρόνου μεταβολάς των εγκοσμίων πραγμάτων. Εάν σήμερον συνήρχετο μία Οικουμενική Σύνοδος, δύναταί τις να φαντασθή ότι θα απεφαίνετο διαφόρως απ’ ό,τι η Εβδόμη; Εάν ναι, διατί από την Πρώτην Οικουμενικήν μέχρι την Εβδόμην και μέχρι τας Τοπικάς, αι οποίαι φθάνουν έως τον 19ον αιώνα, δεν εσημειώθησαν παρεκκλίσεις;
Και ετέρα απορία, εις απάντησιν των νεωτερικών. Εάν οι καιροί πρέπει να προσδιορίζουν το πνεύμα της Εκκλησίας, διατί οι τελευταίοι προς ημάς Πατέρες ενέμειναν εις την διδασκαλίαν των Πατέρων των πρώτων αιώνων; Και όχι μόνον ενέμειναν, αλλά και ήντλησαν. Όχι κατά τρόπον δουλικόν, μιμητικόν, αλλά κατά εσωτερικήν κοινωνίαν, εκ ταυτότητος βίου, από «νουν Χριστού».
Και αυτοί δεν είναι ολίγοι και άσημοι. Πλήθη Οσίων και Ομολογητών, που ανέπνεαν Χριστόν, πλήθη αγίων διδασκάλων, από τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά μέχρις Ιωσήφ του Βρυεννίου και του Αγίου Μάρκου Εφέσου, του Πατριάρχου Γενναδίου, Ευγενίου Βουλγάρεως, αγίου Μακαρίου Κορίνθου, Αθανασίου του Παρίου, αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και μέχρις εσχάτων, έως του αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. Τι σημαίνει λοιπόν η εμμονή εις την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, η ενότης μεταξύ των αγίων Πατέρων, η ακαταμάχητος αυτή Consensus patrum; Τι άλλο από το ότι αυτό το Άγιον Πνεύμα κατευθύνει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν μέχρι των ημερών μας;
Βεβαίως, η Εκκλησία δύναται να αλλάσση τρόπους δράσεως, μεθόδους, να χρησιμοποιή κάποιαν συγκατάβασιν. Να προσαρμόζεται, χωρίς να ανατρέπη. Να οικονομή, χωρίς να καταργή. Η λέξις Οικονομία αποτελεί Εκκλησιαστικόν όρον, σημαίνοντα την, λόγω ανυπερβλήτου ανάγκης, προς καιρόν αναστολήν της Ακριβείας. Αλλ’ αυτή η Οικονομία είναι γνωστή από τους Αποστολικούς χρόνους, ότε ο Απόστολος Παύλος «εγένετο τα πάντα τοις πάσιν» εις θέματα εντελώς τυπικά. Απόδειξις τούτου, ότι ο ίδιος εκστομίζει βαρύτατον ανάθεμα εις πάντα, όστις θα «ευηγγελίζετο παρ’ ο ευηγγελίσθη» αυτός, έστω και αν συνέβαινε το αδύνατον, ώστε ο ευαγγελιζόμενος να είναι «άγγελος εξ ουρανού».
Το μάλλον επικρατούν σήμερον ρεύμα μεταξύ των Χριστιανών όλου του κόσμου είναι ο οικουμενισμός. Τι σημαίνει ο νεολογισμός αυτός; Εκάστη «εκκλησία» τον αντιλαμβάνεται κατά τον ιδικόν της τρόπον.
Ο Παπισμός αίφνης τον βλέπει ως ευκαιρίαν απορροφήσεως των πάντων υπό του πάπα. Ο Προτεσταντισμός ως πολυώνυμος και λάλος, ως αντικείμενο ατερμόνων συζητήσεων, προς «εύρεσιν» ορθολογικώς της αληθείας. Η Ορθοδοξία, αυτάρκης εν τη αληθεία της, πέραν της υποχρεώσεώς της να «δίδη λόγον παντί τω αιτούντι», ουδέν ζητεί και κινεί μετά θλίψεως και οίκτου την κεφαλήν δια πάντας τους «ματαιωθέντας εν τοις διαλογισμοίς αυτών», θρηνούσα τα παρασυρόμενα από το ρεύμα τέκνα της.
Άλλο η Ορθοδοξία και άλλο οι ορθόδοξοι. Εκείνη ουδέποτε πλανάται. Αυτοί υπόκεινται εις πλάνας μέχρι και αρνήσεως. Και δυστυχώς, οι πολλοί Νεοέλληνες και μάλιστα θεολόγοι και ηγέται της Ορθοδοξίας, θέλουν τον Οικουμενισμόν, εν αρχή μεν ως «διάλογον» και ανάπτυξιν αδελφικών σχέσεων και αργότερον, διδομένων ωρισμένων εξηγήσεων επί των διαφορών, ως ενότητα και ένωσιν.
Δια τας Σλαυϊκάς Εκκλησίας δεν δυνάμεθα να εκφέρωμεν γνώμην, διότι δεν γνωρίζομεν πότε ενεργούν εκ σεβασμού προς την ορθόδοξον Παράδοσιν και πότε εκ πολιτικών, ως ταις επιβάλλεται, ελατηρίων.
Λοιπόν οι Νεοέλληνες, ιδίως θεολόγοι, ζητούν τον Οικουμενισμόν, διότι δεν πιστεύουν εις την Ορθοδοξίαν, επειδή δεν βιούν την Ορθοδοξίαν. Και παραδέχονται, εκ της φυσιωσάσης αυτούς γνώσεως, ότι αι διαφοραί μεταξύ Ορθοδοξίας και Λατίνων οφείλονται μάλλον εις τον τρόπον του σκέπτεσθαι παρά εις ουσιαστικούς λόγους. Αυτής της θεωρίας ο επισημότερος θεωρητικός είναι ο Πατριάρχης κ. Αθηναγόρας.
Εάν επίστευεν εις την Εκκλησίαν μας, ως Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν, πέραν ενός οφειλομένου διαφωτιστικού διαλόγου, καμμίαν άλλην διάθεσιν επαφής δεν θα είχε με τους πάσης φύσεως αιρετικούς.
Η Ορθοδοξία διαλέγεται ανά τους αιώνας, αλλά τίποτε δεν θυσιάζει χάριν σκοπιμότητος. Ημπορεί να απειλούμεθα με αφανισμόν, αλλ’ αυτό ενδιαφέρει τον Θεόν, όχι ημάς. Εις ημάς επιβάλλεται να τηρώμεν την πίστιν μας και να μετανοώμεν, εφ’ οις ημάρτομεν. Και να μεριμνώμεν ανθρωπίνως υπέρ εαυτών και των άλλων, μέχρι του σημείου, όπου η πίστις η ορθόδοξος δεν θίγεται.
Όταν όμως ο οικουμενισμός, μας ισοπεδώνη με τους αιρετικούς, τότε επέρχεται σύγχυσις και εις ημάς και εις αυτούς. Ημείς λησμονούμεν ότι είμεθα ορθόδοξοι και αυτοί αυταπατώνται ότι δεν είναι αιρετικοί.
Ο διάλογος έχει γελοίαν την βάσιν. Διότι ποίαν μεταβολήν επί το ορθόδοξον έσχον οι Προτεστάνται από τετρακοσίων ετών, που μελετούν την Ορθοδοξίαν; Ή οι Λατίνοι ποίαν διάθεσιν έχουν δια συζήτησιν, αφού δια της τελευταίας συνόδου των εστερέωσαν επί πλείον τας πεπλανημένας δοξασίας των; Και όχι μόνον αυτό, αλλά και μας … προσκαλούν να εισέλθωμεν εις την ποίμνην των! Εάν ζητούν διάλογον μεθ’ ημών, είναι διότι ανεκάλυψαν ρήγματα εις το τείχος μας. Δεν θέλουν συζητήσεις περί Ορθοδοξίας. Τα ξεύρουν όλα. Ούτε ζητούν να ακούσωμεν τας ιδικάς των απόψεις. Γνωρίζουν ότι τας ξεύρομεν. Θέλουν να αναγνωρίσωμεν τον Πάπαν και ημείς, ως ουνίται, ας φρονώμεν όπως νομίζομεν. Έτσι σκέπτεται και ο Πατριάρχης μας. Αλλά, λέγουν ότι το κάμνει αυτό πιεζόμενος από την Τουρκικήν βαρβαρότητα. Όχι, διότι τα ίδια έλεγε και όταν αι ημέραι εν Φαναρίω ήσαν ρόδιναι. Ο Πατριάρχης είναι βαρύτατα άρρωστος. Πάσχει από αγάπην νοσηράν, αφιλόθεον, δια να μη είπωμεν αντίθεον, αφού περιφρονεί τας αληθείας Του ή δεν τας πιστεύει, όπως και όσοι τον ακολουθούν εις τον κατήφορον.
Η  Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος απεφάνθη: «Ανάθεμα πάσι τοις αιρετικοίς και τοις κοινωνούσιν αυτοίς». Εις το «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας» έχουν περιληφθή και αναθέματα «κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου και τοις οπαδοίς και διαδόχοις αυτών». Οπαδοί και διάδοχοι αυτών είναι οι Λατίνοι, οι οποίοι ακριβέστερον υπήρξαν οι διδάσκαλοι αυτών. Αλλά τα αναθέματα ταύτα δεν έχουν σημασίαν δια τους φιλοδιαλόγους, δια να επιβεβαιούται ότι δεν πιστεύουν ορθώς.

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι μία Κυριακή παρατεινομένη μέσα εις την ψυχήν των Ορθοδόξων και εν βέλος εις την καρδίαν πάντων των αιρετικών όλων των αιώνων. Όσοι οι πιστοί, «στώμεν καλώς». Η πανάμωμος Ορθοδοξία μας κυκλούται πανταχόθεν. Ας αγρυπνούμεν προσευχόμενοι. Η εικονομαχία επεκράτησεν επί εκατόν έτη, αλλ’ έσβησε. Νέοι εικονοκλάσται, δεινότεροι εκείνων έχουν εμφανισθή. Αλλ’ η Ορθοδοξία θα δοκιμασθή και πάλιν θα νικήση εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Η ΑΓΙΑ ΗΜΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ.

«Έλαμψεν η χάρις σου Κύριε· έλαμψεν ο φωτισμός των ψυχών ημών· ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας· αποθώμεθα τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός…». Από την Υμνολ. Του Τριωδίου.


Ουδεμία άλλη περίοδος ευρίσκεται εγγύτερον προς τον χαρακτήρα και την φύσιν της αγιωτάτης ημών Εκκλησίας, όσον η περίοδος της αγίας και Μ. Τεσσαρακοστής. Διότι ο κύκλος της περιόδου αυτής, αποτελεί την επί το αυστηρότερον ανακεφαλαίωσιν των σκοπών της Εκκλησίας, οίτινες συμπυκνούμενοι εν τη αγία Τεσσαρακοστή, εκφράζονται δυναμικώς εις την πρακτικήν των πιστών ζωήν. Η φύσις της Εκκλησίας είναι πολεμική, και χωρίς την διαρκή στρατείαν, χωρίς τους πνευματικούς αγώνας, χωρίς τον προς πάσαν μορφήν Κακού πόλεμον, Εκκλησία δεν νοείται. Ο αγωνιστικός χαρακτήρ της, είναι εκείνο εις το οποίον ευρίσκει δικαίωσιν η ύπαρξίς της, εκείνο, δια του οποίου εκφράζει το περιεχόμενόν της, εκείνο, όπερ εξηγεί και δικαιολογεί την ίδρυσίν της. Ο πόλεμος ο αδιάλειπτος της Εκκλησίας προς το ποικίλον Κακόν, ουδέν άλλο σημαίνει ή, ότι γνωρίζει το έκδηλον ή το λανθάνον Κακόν, ότι οφείλει να το πολεμή και ότι, δια τούτο ανεδύθη εκ του παγετού της ανυπαρξίας της πορφυρούσα και ακατανίκητος την αγίαν Πεντηκοστήν. Άρα ο πόλεμός της, η εν Κυρίω άθλησίς της, εκφράζουν την βαθυτέραν ουσίαν της, το περιεχόμενόν της, τους θείους σκοπούς της. Η Εκκλησία εγένετο όχι δια να εξαφανίση το Κακόν, αλλά δια του αγώνος της να το νικά, διότι γνωρίζει, ότι του Κακού η ύπαρξις είναι συνυφασμένη με την ύπαρξιν του κόσμου, είναι εντός του κόσμου. Το Κακόν ευρίσκεται εν τη οικονομία του Θεού. όχι ότι ο Θεός εποίησε το Κακόν, αλλά, φθόνω διαβόλου εισαχθέν εις τον κόσμον, το χρησιμοποιεί ο Θεός ως στοιχείον θεμελιώδες της πανσόφου οικονομίας του. η Εκκλησία, λοιπόν, είναι αγωνιστική και δια της κατά του Κακού νίκης της, όχι του αφανισμού του – «επεί οφείλομεν άρα εκ του κόσμου εξελθείν» -- δικαιώνει την εν Χριστώ τω Θεώ ύπαρξίν της.

Mητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ : ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Πειραιεύς 19 Φεβρουαρίου 2015


ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ


            Τό φρικιαστικό βίντεο πού ἀνηρτήθηκε στό twitter ἀπό τό «Ἰσλαμικό Κράτος» πού δρᾶ στήν πολύπαθη Λιβύη, τήν ὁποίαν παρέδωσαν στήν παράνοια τοῦ Ἰσλαμικοῦ Φονταμενταλισμοῦ, οἱ λεγόμενοι Δυτικοί Σύμμαχοι (Η.Π.Α., Γαλλία, Μεγάλη Βρεταννία), διά τῆς περιωνύμου «Ἀραβικῆς Ἄνοιξης», μέ τόν ἀποκεφαλισμό 21 Αἰγυπτίων χριστιανῶν κοπτῶν πού εἶχαν ἀπαχθεῖ ἀπό ὀργανώσεις τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους» στήν Λιβύη ἔβαψε κόκκινη μέ ἀθώο ἀνθρώπινο αἷμα τήν θάλασσα τῆς Μεσογείου καί προκάλεσε τόν διεθνῆ ἀποτροπιασμό.

Δυστυχῶς ἔχει πλέον γίνει «σύνηθες» τό ἀποκρουστικό καί τρομακτικό γεγονός τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ ἀνθρώπων στό 21ο αι. καί σπανίως ἐμβαθύνει ἡ παγκόσμια κοινή γνώμη στήν πραγματική βάση αὐτῆς τῆς θηριωδίας, ἑρμηνεύοντας ὁ καθένας ἀπό τήν δική του ἰδεολογική ἀντίληψη καί με τίς προϋποθέσεις πού ἔχει τό ἐξωφρενικό καί ἀνείπωτης φρίκης αὐτό θέμα. Φθάνουν μάλιστα μερικοί νά ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ δυτικός τρόπος ζωῆς ἀποτελεῖ ἐφαλτήριο γιά τήν ἔνταξι γηγενῶν Δυτικῶν στίς τάξεις τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους». Ἄλλοι πάλι θεωροῦν ὅτι δέν εὐθύνεται τό Ἰσλάμ γιά τήν ἀφόρητη αὐτή τραγωδία ἀλλά κάποιοι δῆθεν ἐξτρεμισταί πού ὅμως τό δῆθεν «μετριοπαθές» Ἰσλάμ δέν κατεδίκασε ποτέ ἀλλά ἀντιθέτως ὅπως ἀπέδειξε ὁ τραγικός θάνατος τῆς δημοσιογράφου Serena Shim στην Τουρκία, ἡ ὁποία μέ στοιχεῖα ἀπέδειξε τήν στήριξη τῆς γείτονος καί τοῦ Σουνιτικοῦ Μπλόκ (Σαουδική Ἀραβία, Κατάρ, Ὀμάν, Ἀραβικά Ἐμιράτα) στό Χαλιφάτο τοῦ ISIS, στηρίζει καί προωθεῖ. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται ἀφελῶς ὅτι ὁ μηδενισμός τῆς Δύσεως  καί ἡ καταδολίευσις τοῦ πετρελαϊκοῦ πλούτου τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου, ὀπλίζουν τό χέρι τῶν δημίων τοῦ Ἰσλάμ.

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Η Ελλάς, κράτος πολυεθνικόν!

Καθ΄ ην στιγμήν η Ελλάς υποχωρεί και ταπεινούται εις κάθε τομέα, εφ΄ όλης της γραμμής των εθνικών θεμάτων, και ενώ εκδηλούται γενική διάλυσις και παρακμή της Χώρας, έχομεν τώρα το συμπλήρωμα: Δια νομοσχεδίου νομιμοποιούνται οι μετανάστες εις την Χώραν μας! Συνεπώς ανατρέπεται η δημογραφική τάξις και νοθεύεται η πληθυσμιακή αναλογία εις την χώραν μας. Η Ελλάς αποδεχομένη την τοιαύτην εξέλιξιν και νομιμοποιούσα  την πανσπερμίαν των ξένων, μετατρέπεται εις χώραν μεταναστών, λαθρομεταναστών και γενικώς αλλοδαπών! Δεν είχομεν αμφιβολίαν δια την πορείαν αυτήν του ολέθρου. Από 24 ετών επετράπη εις τους Αλβανούς να κατακλύσουν ανεξελέγκτως την Χώραν. Άκρα αβρότης επεδεικνύετο προς αυτούς, και όταν ακόμη επεδίδοντο εις πρωτοφανείς κακουργίας κατά των Ελλήνων. Εις την απορίαν, διατί ενεργούν κατ΄ αυτόν τον τρόπον αι αρχαί, εδόθη κατά τα τελευταία έτη απάντησις, όταν απεκαλύφθη ότι αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις εχρηματοδοτούντο αφειδώς από την Αμερικήν και την Ευρώπην δια την υποδοχήν και εγκατάστασιν των λαθρομεταναστών, όπερ εκρατήθη μυστικόν. Ήδη το έγκλημα συμπληρούται δια του νέου νομοσχεδίου. Η Πατρίς μας μετατρέπεται εις πολυεθνικόν Κράτος, με όλας τας εντεύθεν τραγικάς συνεπείας. Όταν θα κληθώμεν να αντιμετωπίσωμεν τας συνεπείας αυτάς, μάλλον θα είναι αργά. Ίσως θα είναι αργά και όταν οι μειοψηφούντες Έλληνες θα ζητήσουν από τους συνεργούς να δώσουν λόγον των πράξεών των…

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Εκκλησία και κόσμος ---- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η αγάπη του Θεού αγιάζει τον κόσμον
Είναι κάποιες αλήθειες παλιές, αλλά όχι ξεπερασμένες. Άφθορες από το πέρασμα του χρόνου, αδιάσειστες από τους σεισμούς και αδιάφθορες από τους συρμούς των καιρών μένουν φωτεινά μετέωρα. Φέγγουν στα σκοτάδια αυτού του κόσμου και κοντρολάρουν την πορεία μας μέσα σ΄ αυτόν. Διευκρινίζω ότι χρησιμοποιώ τη λέξη «κόσμος» με την ειδική έννοια, που της δίνει ο λόγος του Θεού· «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιω. 5: 19). Ο κόσμος παραδομένος στον πονηρό, που τον ανακηρύσσει άρχοντα και κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου, αντιτίθεται συνειδητά στο θέλημα του Θεού. Είναι εντούτοις, θαυμαστό ότι αυτός ο πονηρός κόσμος συνιστά το άμεσο αντικείμενο της αγάπης του Θεού. Αφοπλιστικός ο λόγος της αγίας Γραφής αποκαλύπτει ότι «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν» (Ιω. 3: 16). Συγκλονιστικός ο μετασχηματισμός του θείου λόγου σε πράξη· επάνω από το σταυρό ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμπιστεύεται το κλειδί του Παραδείσου του στον χειρότερο εκπρόσωπο του διεφθαρμένου κόσμου, σ΄ έναν κακούργο ληστή. Είναι η εγγύηση ότι τα ματωμένα χέρια του έχουν την πρόθεση και τη δύναμη ν΄ αγκαλιάσουν τον βρόμικο κόσμο, να τον καθαρίσουν με το αίμά τους, να τον επαναφέρουν στο αρχέγονο κάλλος και να τον ανεβάσουν στην ουράνια δόξα. Με την απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση ότι ο κόσμος θ΄ αναγνωρίσει την πλάνη, την αμαρτία του, θα εξομολογηθεί με συντριβή και μετάνοια και θα ομολογήσει πίστη στον μόνο Λυτρωτή Ιησού Χριστό.

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Πορεία με επίγνωσιν -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Το χτυποκάρδι τής προ Χριστού εποχής αποτυπωμένο στα ιερά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης συνοψίζεται στην προφητική διαβεβαίωση «έρχεται ο Λυτρωτής»! Και η αγία μας Εκκλησία, καθώς μάς χειραγωγεί προς την φάτνη της Βηθλεέμ, φέρνει στ΄ αυτιά μας αυτή τη διαβεβαίωση, που ανοίγει δρόμο για την υποδοχή του Λυτρωτή στην καρδιά μας. Η τριάδα των προφητών, που μας εισάγει στο Δεκέμβριο μήνα, γίνεται μία πρόκληση, για το πιστό, αλλά και για τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο να προβληματισθεί σχετικά με το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μνήμη Ναούμ του προφήτου, αναγγέλλει το Συναξάριο της 1ης Δεκεμβρίου, για να ακολουθήσει την επομένη η μνήμη του Αββακούμ και την 3η του Σοφονία. Ανήκουν και οι τρείς στην ομάδα των δώδεκα προφητών, που ονομάζονται «μικροί», όχι διότι είναι μικροί σε αξία, αλλά διότι έχουν μικρή έκταση τα βιβλία, που αυτοί συνέγραψαν. Φωτισμένοι από το Πνεύμα του Θεού οι άγιοι αυτοί άνθρωποι, βυθίζουν το βλέμμα τους πέρα από τη σύγχρονή τους πραγματικότητα, την οποία άριστα κατέχουν και ζωντανά περιγράφουν, στην αιώνια πραγματικότητα του Θεού. Και – τι θαύμα! – μέσα στη μικρή έκταση των προφητειών τους ξεδιπλώνουν το μεγάλο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου κι αποκαλύπτουν στην ανθρωπότητα πολύτιμα μυστικά για την αναγνώριση και προσέγγιση του Σωτήρα. Να, ένα δείγμα από την πείρα τους αυτή. Προλέγοντας την επικείμενη καταστροφή της Νινευϊ, ο Ναούμ (=Παρηγορημένος) διακηρύττει ότι «Χριστός (=συγκαταβατικός) Κύριος τοις υπομένουσιν αυτόν» (1: 7). Δεν διαψεύδει ο Κύριος εκείνους, που στηρίζουν σ΄ Αυτόν την ελπίδα της σωτηρίας τους. Μιλώντας πιο ξεκάθαρα ο Αββακούμ (=Αγκαλιά Θεού) στην αρχή του τρίτου κεφαλαίου της προφητείας του βλέπει ενσαρκωμένη την ελπίδα, συνομιλεί με τον ίδιο τον Θεό: «Άκουσα τη φωνή σου, Κύριε, και φοβήθηκα· μελέτησα τα έργα σου και έμεινα κατάπληκτος…  Να, ο Θεός θά ΄ρθεί από τη Θαιμάν, ο άγιος από όρος πυκνοφυτευμένο και κατάσκιο». Αυτό το κατάσκιο όρος, ερμηνεύουν οι άγιοι πατέρες, είναι η Παρθένος Μαρία. Κι ο Σοφονίας (=Θεοφύλακτος), σαγηνευμένος από την αγάπη του Θεού, διαβεβαιώνει τον πιστό λαό· «περιείλε (=παραμέρισε) Κύριος τα αδικήματά σου. Λελύτρωταί σε εκ χειρός εχθρών σου…  ουκ όψη κακά ουκέτι» (3: 15). Λυτρώνεται από το φόβο του κακού η ανθρωπότητα από την ώρα, που ο ίδιος ο Θεός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και μ΄ αυτήν συνέτριψε τον πιο μεγάλο εχθρό του ανθρώπου, το θάνατο. Τι πλούτος, αλήθεια, τι θησαυρός πολύτιμος οι θείες Γραφές! Μακάριοι όσοι τις μελετούν. Ειδικά αυτή την περίοδο, είναι η πιο καλή προετοιμασία για τα Χριστούγεννα. Οι προφητείες, εκπληρωμένες ήδη μέσα στην ιστορία της ενανθρωπήσεως του Θεού, όντως «βιάζουν» τον σκεπτόμενο άνθρωπο να πιστέψει. Και για τον πιστό γίνονται το αλάθητο μονοπάτι, ώστε να πορευθεί με ασφάλεια και να γονατίσει με επίγνωση στο λίκνο του αιωνίου Θεού, που για χάρη μας γεννάται ως «παιδίον νέον». 

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Ολόκληρος η Ελλάς φλέγεται από την αμαρτίαν, την αθεϊαν, τον οικουμενισμόν, τον μασσωνισμόν, τας αιρέσεις.

Τριάντα χρόνια προ της πτώσεως του Βυζαντίου, ο μέγας μοναχός της Μονής του Στουδίου Ιωσήφ ο Βρυέννιος, εκήρυττεν εις το παλάτι και εις τον κόσμον ότι η υποδούλωσις εις τους Τούρκους είναι αναπόφευκτος δια τον αμαρτωλόν βίον των Βυζαντινών, από του Βασιλέως και του Πατριάρχου μέχρι του τελευταίου πολίτου και του εσχάτου Μοναχού. Και το Βυζάντιον έπεσε και υπεδουλώθη 400 χρόνια. Και αι οιμωγαί υψώθησαν μέχρις ουρανού… Έδωκεν ο Θεός και ηλευθερώθημεν. Αλλά πάλιν η αμαρτία κατέκλυσε παν το Ελληνικόν και εφθάσαμεν σήμερον εις το απελπιστικώτερον αδιέξοδον, που εγνώρισε ποτέ ο Ελληνισμός, και κατηντήσαμεν «ονειδισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών». Και διατί όλα αυτά; Διατί αι συνεχιζόμεναι συμφοραί του Έθνους; Δια να συνέλθωμεν από την αμαρτωλόν νάρκην, άρχοντες και αρχόμενοι, Επίσκοποι και Μοναχοί. Διότι η αμαρτία επλεόνασεν. Η αποστασία από τον Θεόν καθίσταται γενική. Οι Ιεράρχαι μας ερωτοτροπούν με τους αιρετικούς από μίαν κακώς εννοουμένην αγάπην και από την φενάκην ότι θα μας βοηθήσουν οι Παπικοί. Ολόκληρος η Ελλάς φλέγεται από την αμαρτίαν, την αθεϊαν, τον οικουμενισμόν, τον μασσωνισμόν, τας αιρέσεις. Πως λοιπόν αυτός ο δυστυχής λαός θα ίδη ειρήνην και ευτυχίαν; Και πώς να μη έρχεται η οργή του Θεού; Εάν θα ημπορούσαμεν να ίδωμεν με πνευματικά μάτια τους εξωτερικώς λαμπρούς φαινομένους Χριστιανούς μας, δεν θα εβλέπαμεν ειμή αθλίους, ρακενδύτους και καταπληγωμένας ψυχάς από την αμαρτίαν, την απιστίαν και τας αιρέσεις. Θα εβλέπαμεν ανθρώπους δίχως πνεύμα. Και ο πρώτος δι΄ ύδατος κατακλυσμός εγένετο με το αιτιολογικόν: «δια το είναι αυτούς σάρκας». Ας φοβηθώμεν τον δεύτερον κατακλυσμόν, τον δια πυρός, ως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, κατά τον οποίον «ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται!»…. 

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Το άγχος είναι έλλειψη πίστης..

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=43&t=10517


Το άγχος είναι μία σύγχρονη ασθένεια πολύ διαδεδομένη, που κυριεύει πολλούς ανθρώπους και τους ταλαιπωρεί.
Είναι πολλά τα αίτια που δημιουργούν το άγχος και μικραίνουν τη ζωή.
Οι συνθήκες που σήμερα έχουν επικρατήσει στην εποχή μας κάνουν τον άνθρωπο να μεγαλοποιεί τους ενδεχόμενους κινδύνους φαντάζεται δυσκολίες, βλέπει μπροστά του εμπόδια.
Και ανησυχεί και αγχώνεται.
Πως θα εξελιχθεί η τάδε υπόθεση;
Πότε θα τελειώσει η εργασία. Και αν παρεμβληθεί κάποιο εμπόδιο; Και αν δεν έρθουν ευνοϊκές οι περιστάσεις. Συσωρεύει ο άνθρωπος μέσα του αβεβαιότητες, αμφιβολίες, φοβίες.
Και το αποτέλεσμα αυτής της αγωνίας και του άγχους είναι να μην χαιρόμεθα τη ζωή αλλά να την κάνουμε μαρτύριο. Έτσι γινόμεθα νευρωτικοί γεμάτοι ανασφάλεια.
Θα διερωτηθεί κάποιος: Λοιπόν θα μείνουμε άπραγοι; Όχι. Ούτε υποτονικοί. Απλούστατα θα μάθουμε να αρκούμεθα στα λιγότερα.
Λοιπόν θα πούνε μερικοί να αρκούμεθα στη φτώχεια;
Όχι δεν λέω κάτι τέτοιο. Οφείλουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας, να βελτιώσουμε την κατάστασή μας, να αποκτήσουμε κάτι που μας είναι απαραίτητο..
Χωρίς όμως να αγωνιούμε.
Το άγχος δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό.
Ο Θεός είναι ο προνοητής  μας.
Αυτός που τρέφει τα πετεινά του ουρανού δίδει και σε μας τα απαραίτητα.
«Μην μεριμνάτε» προτρέπει ο Κύριος, που σημαίνει όχι να μένουμε απαθείς και να περιμένουμε όλα να έρθουν ουρανοκατέβατα.
Να κάνουμε το ανθρωπίνως δυνατόν αλλά να μην μας καταβάλλει η αγωνία και η μέριμνα.
Να μάθουμε να εμπιστευόμεθα στην πρόνοια του Θεού και εμπιστευόμενοι στην πρόνοια του Θεού ηρεμούμε και ειρηνεύουμε.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Βαλεντίνος και η Εκκλησία

Η εν Χριστώ αποκάλυψις υπήρξε πλήρης δια το έργον, που εγένετο, δηλαδή τον αγιασμόν των ανθρώπων και την είσοδον αυτών εις την Βασιλείαν του Θεού. Το Ευαγγέλιον, ως ονομάζεται άλλως αύτη, δεν έχει ανάγκην από συμπληρώσεις κατά την εφαρμογήν του εις την ζωήν των ανθρώπων, διότι ο ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού εφανέρωσε το θέλημα Αυτού. Επομένως, η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι πλήρης και τα θέματά Της ιεραρχημένα, όπως υπενθυμίζει και η Αποστολική προτροπή «πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω». Η αγάπη προς τους άλλους ανθρώπους διδάσκεται σαφώς. Η δε αγάπη των συζύγων ή των υποψηφίων συζύγων , δεν ημπορεί να είναι διαφορετική από το θέλημα του Θεού. Αι κοσμικής εμπνεύσεως και δυτικής προελεύσεως συνήθειαι περί ερωτευμένων και εορτής αγίου αυτών, είναι ανθρώπιναι επινοήσεις μη έχουσαι σχέσιν με την ζωήν της Εκκλησίας, την οποίαν οφείλουν να διάγουν τα πιστά μέλη Της. Η εκκοσμικευμένη Δύσις, δια να εξυπηρετήση το εμπόριον δώρων κλπ. επενόησε τα ανωτέρω, ωσάν οι ερωτευμένοι να μη ευρίσκωνται εις το πρόγραμμα ζωής της Εκκλησίας και έχουν ανάγκην από κάτι διαφορετικόν. Καλόν θα είναι, να έχωμεν υπ΄όψιν ότι τα ρεύματα της εκκοσμικεύσεως χρειάζονται από μέρους μας αντιμετώπισιν, προς αναχαίτισιν και εξουδετέρωσιν, όταν πρόκειται να μας εκτρέψουν από την πνευματικήν ζωήν και να μας απομακρύνουν από τον Σωτήρα Χριστόν.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΘΕΣΕΙΣ, ΑΡΧΕΣ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Ἱερὸς Ναὸς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου
Ἱερεὺς, π. Γεώργιος Ἀγγελακάκης
τηλ. 23920 61932
ΤΡΙΛΟΦΟ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Εἰσαγωγή

Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Οὐρανίου Πατρός, διὰ τῆς Παναγίας Θεοτόκου Μαρίας ἔγινε καὶ υἱὸς ἀνθρώπου. Διὰ τῆς διδασκαλίας Του, τῶν θαυμάτων Του, ἐν τέλει μὲ τὰ σωτήρια πάθη Του μὲ κορύφωση τὴ  σταύρωση, τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ἀνάληψή Του, ἔκανε δυνατὴ τὴν ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ ὅπως ὀνομάζεται, μὲ κεφαλὴ καὶ ἀρχηγὸ τὸν ἴδιο. Ἀπὸ τὴ πρώτη στιγμὴ τῆς γενέθλιας ἡμέρας της,  δηλαδὴ τῆς Πεντηκοστῆς, ἕως καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία πορεύεται τὸ μαρτυρικὸ δρόμο τοῦ Σταυροῦ ἐν μέσω τοῦ κόσμου, ἀνάμεσα δηλαδὴ  σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τόσο αὐτὴν, ὅσο καὶ τὸν Ἀρχηγό της. Ἡ ἄρνηση αὐτὴ ἔπαιρνε, παίρνει καὶ μέχρι τέλους θὰ παίρνει τὴ μορφὴ κάθε εἴδους διωγμῶν, κρυφῶν καὶ φανερῶν, ψυχικῶν καὶ σωματικῶν.
            Ὁ χριστιανικὸς βίος, ὁ βίος τοῦ κάθε συνειδητοποιημένου χριστιανοῦ εἶναι κομμάτι τῆς συνολικῆς σταυρικῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας. Στὰ μυστήριά της γεννιέται, ζεῖ, πορεύεται καὶ τελειώνεται ὁ καινὸς ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι καὶ λέγεται ὁ χριστιανός, δείχνοντας ἔτσι ὅτι ἡ ἔσχατη ἀναφορὰ τῆς ὕπαρξής του εἶναι αὐτὸς ὁ Χριστός. Ὁ τρόπος τῆς βιωτῆς του, τελείως διάφορος αὐτοῦ τῶν “κοσμικῶν” ἀνθρώπων, συνίσταται στὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ ἀγαπημένου Διδασκάλου καὶ Σωτῆρα. Οἱ σωτήριες καὶ ζωοποιὲς ἐντολές, συνιστοῦν μέσω τῆς ἐνεργοῦς πραγμάτωσής τους τὴ ζωντανὴ σχέση μὲ τὸ Χριστό. Θὰ μποροῦσε νὰ προστεθεῖ ἐδῶ ἡ σχετικὴ πατερικὴ μαρτυρία ὅτι οἱ ἐντολὲς, ὅπως ἄλλωστε καὶ τὰ ζωοποιὰ μυστήρια: τὸ Βάπτισμα, τὸ Μῦρο, ἡ Θεία Εὐχαριστία, εἶναι αὐτὸς τοῦτος ὁ Χριστὸς : “ὁ Χριστὸς ἐν τοῖς μυστηρίοις σημαίνεται.” Ἐντολὲς ἄλλωστε ἐκπληρώνει ὁ κάθε πιστὸς βαπτιζόμενος, χριώμενος, μετέχων τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Δὲ νοεῖται λοιπὸν χριστιανικὸς βίος ἄνευ τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἄνευ τῆς ὑπακοῆς σὲ αὐτές· θὰ ἦταν σὰν νὰ ὁμιλοῦσε κάποιος γιὰ τὸ Χριστό, ἀφαιρώντας τὴ διδασκαλία του, ἀρνούμενος αὐτήν. Ἡ ἄρνηση λοιπὸν τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν συνιστᾶ καὶ ἄρνηση αὐτοῦ τούτου τοῦ Χριστοῦ.
            Μείζων πασῶν τῶν ἐντολῶν εἶναι βεβαίως αὐτὴ τῆς πίστεως· τῆς πίστεως στὸν “ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν” τῆς σωτηρίας Χριστόν. Ἡ πίστη αὐτὴ στὸ θεῖο πρόσωπό Του, καθὼς καὶ στὰ ἕτερα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος νοεῖται ὄχι ἀφηρημένη καὶ ἀσαφής, ἀλλὰ συγκεκριμένη καὶ καλῶς διατυπωμένη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία σαφηνίζεται στὰ συμβολικά της κείμενα (ὅπως π.χ. τὸ γνωστὸ σὲ ὅλους “Πιστεύω” ποὺ ἀπαγγέλλεται σὲ κάθε Ἀκολουθία). Ἡ Ἐκκλησία συνολικά, δηλαδὴ οἱ ἅγιοι ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, ἔδιναν πάντοτε τὸν “νῦν ὑπὲρ πάντων” ἀγῶνα ὅταν τὸ κινδυνευόμενο ἦταν ἡ σωτήρια πίστις, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ στῦλο, ἐπάνω στὸν ὁποῖο οἰκοδομεῖται ἅπας ὁ χριστιανικὸς βίος καὶ ἄνευ αὐτοῦ οὐδὲν σωτήριο ἔργο δύναται νὰ ὑπάρξει. Οἱ αἱρέσεις πάντοτε στόχευαν στὴν θεοπαράδοτη πίστη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ δημιουργός τους, ὁ διάβολος, ὡς ἄλλα ζιζάνια ἔσπερνε πάντοτε σ᾽αὐτήν, στὸν ἀγρὸ τοῦ καλοῦ γεωργοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὶς διδασκαλίες τους.
            Δυστυχῶς λόγω τῶν ἁμαρτιῶν κλήρου καὶ λαοῦ, γινόμαστε μάρτυρες μίας ἀκόμα “διαβολικῆς σπορᾶς ζιζανίων” στὸν ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας· ἡ αἵρεση αὐτὴ ποὺ σήμερα καταστρέφει καὶ τραυματίζει θανάσιμα τὸ Σῶμά της εἶναι ὁ “Οἰκουμενισμός” καὶ πολὺ ἐπιτυχημένα ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὄχι ἁπλὰ ὡς αἵρεση ἀλλὰ ὡς “παναίρεση”.



Οἱ ἱστορικὲς ἀπαρχὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ[1]

Ὅπως ὅλες οἱ αἱρέσεις ποὺ ὁ διάβολος ἔσπειρε στὴν Ἐκκλησία, ἔτσι καὶ αὐτὴ ἦλθε “ἀπ᾽ἔξω”, διότι δὲν εἶναι δυνατὸν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ ἐμπνέει τὸ σωτήριο λόγο στὰ γνήσια μέλη τοῦ Κυριακοῦ Σώματος νὰ διδάξει ποτὲ τὴν αἵρεση, δηλαδὴ τὸ ψεῦδος. Ὅμοια καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς γεννήθηκε καὶ ἀνδρώθηκε στὸ τελείως ξένο πρὸς τὴν ὀρθοδοξία πνευματικὸ χῶρο τοῦ ἀγγλικανισμοῦ καὶ γενικότερα τοῦ προτεσταντισμοῦ. Οὐσιαστικὰ ξεκίνησε στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα ὡς μία προσπάθεια ἐπαναπροσέγγισης μὲ σκοπὸ τὴν ἐπανένωση τῶν πολλῶν καὶ ποικίλων (καὶ μεταξύ τους μὴ κοινωνούντων) προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν. Γρήγορα θεωρήθηκε ὡς μοντέλο προσέγγισης καὶ πρὸς μὴ προτεσταντικὲς “ἐκκλησίες”, ἰδιαίτερα πρὸς τὶς “ἀνατολικὲς ἐκκλησίες”, μὲ προεξάρχοντα στόχο τὴν ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία, μὲ τοὺς πολλοὺς πιστοὺς σ᾽ὅλο τὸ χῶρο τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου (σημερινὴ Ἑλλάδα, Τουρκία, Μέση Ἀνατολή, Αἴγυπτο). Ἐδῶ εἶναι κρίσιμο νὰ ποῦμε ὅτι στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα, ἕνα ἀπ᾽τὰ πλέον κρίσιμα πολιτικὰ ζητήματα τῶν τότε Μεγάλων Δυνάμεων ἦταν ἡ τύχη καὶ ἡ διάδοχη κατάσταση τοῦ “μεγάλου ἀσθενοῦς”, δηλαδὴ τῆς θνήσκουσας, ἀλλὰ τεράστιας σὲ ἔκταση  ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Ἰδιαίτερα οἱ Βρεττανοὶ “τρέχοντας” νὰ προλάβουν τοὺς ἄλλους μεγάλους ἀνταγωνιστές τους (Γάλλους, Γερμανοὺς, Ρώσσους) ἔδωσαν μεγάλο βάρος στὴν προσέγγιση τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς αὐτοκρατορίας, θέλοντας νὰ τοὺς προσεταιριστοῦν μὲ στόχο νὰ τοὺς ἔχουν στὸ πλευρό τους στὴν μεταοθωμανικὴ ἐποχή, ὅπου ἤλπιζαν νὰ τοὺς βρεῖ νὰ διαχειρίζονται-κατέχουν ἕνα τεράστιο μερίδιο τοῦ ἀχανοῦς κράτους. Πέρα ἀπὸ τὰ παραδοσιακὰ πολιτικὰ μέσα, ὅμως, ὅπου ἅπαντες χρησιμοποιοῦσαν, οἱ Βρεττανοὶ εἶχαν τὴ φαεινὴ ἰδέα νὰ προσεγγίσοουν τοὺς ἀνατολίτες χριστιανοὺς ὑπηκόους τῆς αὐτοκρατορίας μέσω αὐτοῦ ποὺ κυρίως τοὺς χαρακτήριζε: τὴ χριστιανικὴ πίστη τους. Στὴ προσπάθειά τους αὐτὴ εἶχαν ἕναν πολύτιμο σύμμαχο: τὴν ὄχι ἀκριβῶς ἀγγλόδουλη, ἀλλὰ σὲ σημαντικὸ βαθμὸ, ἀγγλόφιλη, μικρὴ τότε, Ἑλλάδα, ἡ ὁποία καλλιεργοῦσε τὴν “Μεγάλη Ἰδέα”, τῆς ἀνάκτησης δηλαδὴ τῶν ἀνατολικῶν ἐδαφῶν· οἱ Βρεττανοὶ ἄφηναν νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι θὰ συναινοῦσαν πρὸς τὸ σκοπὸ αὐτό, ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἑλλάδα μὲ τὴ σειρά της θὰ τοὺς “ἐξυπηρετοῦσε”... Στὸ κέντρο ὅλης αὐτῆς τῆς κινητικότητας βρισκόταν, ὅπως ἦταν φυσικὸ, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ γιὰ τοὺς παραπάνω λόγους τὸ προσήγγισαν οἱ Βρεττανοί. Οἱ κρίσιμες στιγμὲς τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος ἦταν φυσικὰ μετὰ τὸ τέλος τοῦ Α´ παγκοσμίου πολέμου, ὅπου τὸ ὀθωμανικὸ κράτος ἡττημένο καὶ σχεδὸν διαλυμμένο ἀντιμετώπιζε τὴ πίεση ὅλων τῶν κεντρόφυγων τάσεων ὅπου ὑπῆρχαν ἐντός του. Τότε οἱ ἱστορικὲς συνθῆκες εἶχαν φέρει στὴν ἐξουσία μὲ τὴν βοήθεια τῶν Βρεττανῶν, τὸ ἀγγλόφιλο κόμμα τῶν φιλελευθέρων (Βενιζελικῶν) ὅπου μὲ προσωπικὴ παρέμβαση τοῦ ἱστορικοῦ του ἡγέτη, Ἐλευθερίου Βενιζέλου, τοποθετήθηκε στὸ χηρεύοντα θρόνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ “Βενιζελικός”, ἀγγλόφιλος, νεωτεριστὴς καὶ σφόδρα ὑπέρμαχος τοῦ οἰκουμενισμοῦ Μελέτιος Μεταξάκης[2]. Ἦταν ἡ ἀπαρχὴ τῆς ἅλωσης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς σταθερῆς πρόσδεσής του στὸ ἅρμα τοῦ ἀγγλοσαξωνικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς πρόσδεσης κατέστη ἐφικτὴ πάντως μόνο μετὰ τὸ τέλος καὶ τοῦ Β´ παγκοσμίου πολέμου ὅπου ἡ ἡγεμονία τῶν ἀγγλοσαξώνων κατέστη καθολικὴ σ᾽ὅλο τὸ “δυτικὸ κόσμο” μὲ ἡγέτιδα δύναμη πλέον τὶς Η.Π.Α. Ἦταν τὸ 1948 ποὺ δημιουργήθηκε τὸ Π.Σ.Ε. (=Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν), τὸ ἀντίστοιχο, ὅπως ὀνομἀστηκε, τοῦ Ο.Η.Ε., ἀλλὰ γιὰ τὶς χριστιανικὲς ὁμολογίες. Ὁ σκοπὸς ἵδρυσής του, καὶ πάλι, πολιτικός! Ἀφ᾽ἑνὸς τὸ ζητούμενο ἦταν ἡ φιλελευθεροποίηση, δηλαδὴ ἡ υἱοθέτηση τοῦ ἀγγλοσαξονικοῦ ἀστικοῦ φιλελεύθερου μοντέλου  στὴ Γερμανία, ὑπὸ τὸ μανδύα τοῦ “ἐπανευαγγελισμοῦ” της στὶς “χριστιανικὲς” ἀξίες τοῦ τύπου ποὺ πρέσβευε ὁ ἀγγλοαμερικανικὸς ἡγεμονισμός. Ἀφ᾽ἑτέρου, μὲ τὴν εἴσοδο ὅλων τῶν ἑλληνόφωνων ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἡ δημιουργία ἰδεολογικοῦ ἀντίβαρου στὶς σλαβικὲς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ποὺ διατελοῦσαν ὑπὸ κομμουνιστικὰ καθεστώτα. Ὑπῆρξε καὶ τρίτος λόγος ἀμιγῶς προτεσταντικοῦ ἐνδιαφέροντος· ἦταν ἡ διατήρηση ὑπὸ ἔλεγχο τῶν ἀποικιοκρατικῶν “Ἐκκλησιῶν” τῶν χωρῶν τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Ἀσίας, ποὺ μεταπολεμικὰ ζητοῦσαν καὶ πετύχαιναν τὴν -ὅποια- ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία τους ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ μητροπολιτικὰ κέντρα (κυρίως τῆς Μεγάλης Βρεττανίας, ἀλλὰ καὶ Ὁλλανδίας, Η.Π.Α., Βελγίου· ἡ Γαλλία ὡς ἀμιγῶς παπικὴ χώρα, στὸ θέμα αὐτὸ εἶχε ἄλλη διαδρομή). Τελικὰ μὲ τὴν πτώση τοῦ σταλινισμοῦ στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ τοὺς δορυφόρους της, καθὼς καὶ τὴ διαφοροποίηση ποὺ ἐπακολούθησε σὲ οὐσιώδη ζητήματα πολιτικῆς, ἒγινε δυνατὴ ἡ εἴσοδος στὸ Π.Σ.Ε. καὶ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ· τότε τὴν σημαία τῆς μάχης κατὰ τοῦ “κομμουνισμοῦ” τὴν σήκωσε μὲ συνέπεια, ἕως τέλους, ὁ βατικάνειος παπισμός. Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ ὁπωσδήποτε ἁπλουστευτικό, σχεδίασμα τῆς ἱστορικῆς ἐξέλιξης τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ ρόλου τοῦ θεσμικοῦ ὀργάνου του, τοῦ Π.Σ.Ε., γίνεται δυνατὸ νὰ διαφανεῖ τὸ εὗρος τῆς πρόσδεσης ὅλων τῶν τοπικῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν στὸ ἅρμα του καὶ τῆς υἱοθέτησης τῶν σκοπῶν του: μέσω τοῦ μηνύματος τῆς “ἑνότητος” τῶν χριστιανῶν ἡ πρόσδεση ΟΛΩΝ στὸ ἰδεολογικοπολιτικὸ μπλὸκ τῶν ἀγγλοσαξώνων καὶ τοῦ νέου παγκόσμιου πολιτισμοῦ ποὺ εὐαγγελίζονται. Αὐτὸς ὁ “νέος πολιτισμός” ἔχει ἀποκτήσει πλέον πλανητικὲς διαστάσεις, ἔχοντας καταφέρει νὰ διαβρώσει, νὰ μεταλλάξει καὶ τελικὰ νὰ καταστρέψει ὅ,τι τὸ τοπικό, μὰ καὶ ὅ,τι τὸ ἀληθινό... Ἡ παγκόσμια πολιτικὴ ἡγεμονία στηρίζεται ἀπόλυτα στὴν de facto ἡγεμονία στὸ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ γιὰ νὰ στερεωθεῖ καὶ ἔτσι νὰ ὁλοκληρωθεῖ, χρειάζεται τὴν ἀποδοχὴ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, πρωταρχικὰ τῶν χριστιανῶν· πρὸς αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ στόχο ἐργάζεται ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ τὸ Π.Σ.Ε. 
Θὰ πρέπει νὰ εἰπωθοῦν κάποια πράγματα στὸ σημεῖο αὐτό γιὰ τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικὰ τοῦ μεταπολεμικοῦ ἀγγλοσαξονικοῦ πολιτισμικοῦ ἐγχειρήματος. Τὸ λέμε πολιτισμικὸ, καθότι ἐπιθυμεῖ τὴ συνολική, καὶ ὄχι ἁπλὰ μιὰ κοινωνικοπολιτικὴ ἀλλαγή· θεμελειώνει τὶς δικές του ἀξίες, αὐτὲς τοῦ ἀστικοῦ φιλελευθερισμοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀγγλοσαξονικὴ ἐκδοχὴ τοῦ εὐρύτερου φαινομένου ποὺ ὀνομάστηκε Εὐρωπαϊκὸς Διαφωτισμός. Εἶναι ἕνας κοσμικός  (=ἐκκοσμικευμένος), πολιτικὸς πολιτισμὸς στηριζόμενος στὶς ἔννοιες τῆς ἐλευθερίας (τοῦ κεφαλαίου), τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας (τῶν πλουτοκρατῶν), τῆς αὐτονόμησης τοῦ ἐγωϊστικὰ καὶ ἡδονιστικὰ προσανατολισμένου ἀτόμου. Στὸ πολιτικὸ ἐπίπεδο ἔλαβε τὸ χαρακτῆρα τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας. Κοινὴ βάση ὅλων αὐτῶν εἶναι ἡ οἰκονομία καὶ γι᾽αὐτὴν ἄλλωστε ὑπάρχουν: τὸ κράτος τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας προασπίζει τὴν ἐλεύθερη διακίνηση τοῦ κεφαλαίου, ὥστε τὸ ἄτομο (=ὁ πλούσιος) νὰ πλουτίζει. Ὁ πλουτισμὸς βασίζεται στὴ μαζικὴ κατανάλωση, ἡ ὁποῖα αὐξήθηκε κατακόρυφα μεταπολεμικά, υἱοθετήθηκε μάλιστα καὶ ὁ ὅρος “καταναλωτισμός” ὡς ἔννοια ποὺ περιγράφει τὴν ἐπιθυμία, ὥστε νὰ κατασταθεῖ ἡ κατανάλωση, κύρια λειτουργία τῆς κοινωνίας. Ὁ καταναλωτισμὸς ὅμως προϋποθέτει ἕνα πρᾶγμα καὶ μόνο: τὴν ἀπόλυτη ἀπελευθέρωση τῆς ἐπιθυμίας, τόσο στὸ ἀτομικὸ ἐπίπεδο, ὅσο καὶ συνολικὰ, σ᾽αὐτὸ τῆς κοινωνίας. Δίχως νὰ ὑπεισέλθουμε σὲ λεπτομέρειες, ἡ ἀπελευθέρωση τῆς ἐπιθυμίας τοῦ ἀτόμου προπαγανδίστηκε στὶς πρῶτες δύο μεταπολεμικὲς δεκαετίες καὶ μόνον ὅταν εἶχε πλέον ἐμπεδωθεῖ, ἄρχισαν νὰ ἐργάζονται σὲ ἐπίπεδο κοινωνίας. Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες τῆς ὁλοκλήρωσης σὲ μεγάλο βαθμὸ τῆς μετάλλαξης τῆς κοινωνίας καὶ τῆς καταστροφῆς τῶν πλέον θεμελιωδῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὴ σταδιακὴ ἀποδοχή κατ᾽ἀρχὰς στὴ θεωρία, ἒπειτα καὶ τὴν ἐφαρμογὴ στὴν πράξη, μέσω τῆς ἀποποινικοποίησής τους, δηλαδὴ τῆς μοιχείας, τῆς ἔκτρωσης, τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Φθάσαμε ἔτσι σήμερα στὴν ὄντως ἐκτρωματικὴ κατάργηση καὶ αὐτῆς τῆς ἔννοιας τῆς ἀνθρώπινης φύσης, καθὼς ἐφευρέθηκε καὶ “τρίτο φῦλο” πέραν τῶν δύο γνωστῶν, μὲ τὰ τρία “φῦλα” νὰ χαρακτηρίζονται πλέον ὡς ἀποτελέσματα τοῦ συνδυασμοῦ προσωπικῶν προτιμήσεων καὶ κοινωνικῶν “ρόλων”. Συνέπεια αὐτῆς τῆς νέας κοινωνικῆς ἠθικῆς εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τοῦ νόμιμου καὶ φυσιολογικοῦ χαρακτῆρα τῶν ὁμοφυλόφιλων “οἰκογενειῶν”, μὲ τελικὸ ὁρίζοντα τὴ δυνατότητα υἱοθέτησης -δυστυχισμένων- ὀρφανῶν παιδιῶν!
Τὸ ἔδαφοςλοιπὸνστὸ ὁποῖο φύτρωσε καὶ μεγάλωσε  οἰκουμενισμὸς εἶναι αὐτὸ ποὺὀνομάζουμε “Δύση” καὶ σ᾽αὐτὴν ἀναπτύχθηκε τὸ μοντέλο τῆς ὑλιστικῆς κοσμοθεώρησης καὶἰδιαίτερα τῆς ἀγγλοσαξωνικῆς ἐκδοχῆς[3] κάτι τελείως ξένο πρὸς τὸ ἀνατολικὸ ὀρθόδοξομοντέλο ζωῆςΓι᾽αὐτὸ ἔπρεπε ἄλλωστε πρῶτα νὰ ἐκκοσμικευθεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ  κοινωνίαστὴν Ἀνατολήἰδιαίτερα τὰ ἀνώτερά της στρώματααὐτὰ ποὺ ἄλλωστε διαθέτουν τὸν πλοῦτο καὶτὴ διαχείρηση τῆς ἐξουσίας καὶ ἔπειτα τὸ “μήνυμα” γιὰ τὴ “νέα” πνευματικότητααὐτῆς τοῦοἰκουμενισμοῦνὰ βρεῖ τὸ γόνιμο ἔδαφος γιὰ νὰ σπαρεῖ καὶ νὰ μεγαλώσει ἐκκοσμίκευση,λοιπὸντῶν τοπικῶν κοινωνιῶν σ᾽ὅλο τους τὸ εὗρος (ἀπὸ “πάνω” ἕως “κάτω”) καὶ μόνονἔκανεκαὶ συνεχίζει νὰ κάνει δυνατὴ τὴν ἐμπέδωση τοῦ αὐτοῦ πνεύματος καὶ στὸ ἐκκλησιαστικὸσῶμα[4].
Ἔγινε σαφὲς ἑπομένως ἀπὸ τὰ προηγούμενα ὅτι δυτικὸς ὑλισμόςἐκκοσμίκευση καὶοἰκουμενισμὸς συνιστοῦν συστατικὰ ἑνὸς ἑνιαίου καὶ ἀδιαίρετου συνόλου.


Οἰκουμενισμὸςθεωρία καὶ πράξη.

Εἴδαμε ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ  καθ᾽ἡμᾶς κοινωνία ἔχασε τὰ παραδοσιακὰ χαρακτηριστικάτης ( ἀναφορὰ τῶν ὁποίων ἦταν στὴν θρησκευτικὴ πίστη τηςκαὶ υἱοθέτησε τὸ νέο ὑλιστικὸπρότυπο τοῦ κοσμικοῦ μοντερνισμοῦτότε καὶ μόνον τότεἔγινε δυνατὴ καὶ  εἰσαγωγὴ τῆςοἰκουμενιστικῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας καὶ πράξης στὴν Ἐκκλησία.
 ἐκδήλωση τοῦ νεωτερικοῦ αἱρετικοῦ πνεύματοςκυρίως ἐμφανίζεται στὴ νέα σχέση ποὺδομεῖται μεταξὺ τῶν “ὀρθοδόξων” καὶ τῶν αἱρετικῶνἘνῶ  πάγια διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας,ὅπως ἐκφράστηκε ἀπὸ σύνολη τὴν παράδοσηδηλτὶς ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδουςτὶς μείζονεςτοπικές καὶ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων πατέρωνξεκαθαρίζει ὅτι ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχεισωτηρίαμὰ οὔτε ἀλήθειαοὔτε χάριςοὔτε φωτισμὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματοςοὔτε σωτήρια καὶζωοποιὰ μυστήρια καὶ βέβαια οὔτε ἱερωσύνηἈντιθέτως βλέπουμε τοὺς οἰκουμενιστὲς νὰπαραδέχονται ἀντιπατερικῶς τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετακαὶ χάρις ὑπάρχει καὶ μυστήρια καὶ ἱερωσύνηκαὶ σωτηρία στοὺς κατακεκριμένους αἱρετικοὺςΤὰ σύνορα δηλαδὴ ποὺ τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἔθεσεμεταξὺ τοῦ ἁγίου καὶ τοῦ βεβήλουαὐτοὶ τὰ γκρέμισανΓι᾽αὐτὸ πλέον δὲν ὑπάρχει  ἀντίθεσηφωτὸς καὶ σκότους ὅπως μᾶς διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιοἀλλὰ “ διαφορετικότητα”, τὴν ὁποῖα μᾶςκαλοῦν, (ὡς καλοὶ νεοεποχίτες ποὺ εἶναι), νὰ ἀποδεχθοῦμεΟἱ αἱρετικὲς διδασκαλίες ἐξισώνονταιμὲ τὴν καθάρια ἁγιοπνευματικὴ ὀρθόδοξη πίστη καὶ θεωροῦνται ὡς “διαφορετικὲς παραδόσεις” οἱὁποῖες ἀναπτύχθηκαν σὲ διαφορετικὰ πολιτισμικὰ πλαίσιαἐξ᾽οὗ καὶ  διαφορετικότητά τους.Ὑπ᾽αὐτὴν τὴν ὀπτικὴ  ὀρθόδοξος δογματικὴ διδασκαλία καὶ  κάθε λανθασμένη παρέκκλισηἀπ᾽αὐτὴν σχετικοποιοῦνταιὡς  περισσότερο  λιγότερο ἐπιτυχεῖς προσπάθειες τοῦσκεπτομένου ἀνθρώπουστὴν προσπάθειά του νὰ προσεγγίσει καὶ νὰ περιγράψει τὸ Θεῖο ...Κατ᾽αὐτὸ τὸν τρόπο βλέπουν οἱ οἰκουμενιστὲς τὸν πυρῆνα τῆς πίστης ποὺ εἶναι ,τι τὸἀναγκαιότερο γιὰ τὴ σωτηρίαὄχι ὡς τὴν ἔμπνευση τοῦ ἁγίου Πνεύματος στοὺς Πατέρες τῆςἘκκλησίαςοἱ ὁποίοι ἔγιναν καθαρὰ δοχεῖα Τουἕνεκα τῆς ἁγιασμένης τους ζωῆςἀλλὰ ὡς τὸἀποτέλεσμα στοχασμοῦ νέα αὐτὴ ὀπτικὴ εἶναι θεμελιώδους σημασίας γιὰ τὴν ἄρθρωση τῆςνέας δογματικῆς ἔκφρασης τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦαὐτῆς τοῦ “θεολογικοῦμινιμαλισμοῦ[5]Κατ᾽αὐτόν πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεότὸ Χριστὸ ὡς σωτῆρακαὶ τὸ βάπτισμα(ἐξ᾽οὗ  νεωτεριστικὴ βαπτισματικὴ θεολογία”), εἶναι τὰ μόνα ποὺ χρειάζονται κατὰ τοὺςοἰκουμενιστέςΟἱ δογματικοὶ ἀγώνες ἐναντίον τῶν τριαδολογικῶν καὶ χριστολογικῶν αἱρέσεων (ἀρειανισμός, νεστοριανισμός, μονοφυσιτισμός, μονοθελητισμός, πνευματομάχοι, παπισμὸς κ.λπ.), ἑπομένως, στὴ πράξη ἀκυρώνονται! Κατ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ὡς “χριστιανοί” χωροῦν πάντες, καθότι δὲν ἔχει σημασία τί λέει κάποιος γιὰ τὸ ὁμοούσιο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἢ τὶς φύσεις τοῦ Χριστοῦ, ἀρκεῖ ὅτι “ἁπλᾶ” πιστεύει σὲ κάποια “τριάδα” καὶ σὲ κάποιο “χριστό”. Μόνο ὑπ᾽αὐτὸ τὸ πρῖσμα γίνεται κατανοητὴ ἡ στάση ἀμφισβήτησης ποὺ ἔχουν ἀπέναντι στὴν παράδοση δηλαδὴ σὲ ὅ,τι τοὺς ἐμποδίζει στὸ βλάσφημο σχέδιασμὸ τῆς πανθρησκείας, τὴν ὁποῖα ὑπηρετοῦν. Ἔννοιες, ὅπως “σχετικοποίηση”, “ἀνεκτικότητα”, “πλουραλισμός”, βρίθουν στὰ κείμενα καὶ τὸν προφορικὸ λόγο τους, οἱ ἴδιες ἀκριβῶς ποὺ συγκροτοῦν καὶ τὸν “πολιτικὰ ὀρθὸ λόγο” τοῦ ἄθεου, ὑλιστικοῦ, “δεύτερου διαφωτισμοῦ”, ὅπως ἔχει ἀποκληθεῖ ὁ ἀγγλοσαξωνικὸς ἰσοπεδωτισμός. Ἡ ἀλαζονεία ἄλλωστε τῶν οἰκουμενιστῶν ἀπέναντι σὲ κάθε τι τὸ “παλαιό” ἐκεῖ ἑδράζεται: στὴν ὑποστήριξη τῶν ἰσχυρῶν τοῦ “αἰῶνος τούτου”, ἀφοῦ γι᾽αὐτοὺς ἄλλωστε ἐργάζονται, καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν υἱοθέτηση προτύπων καθαρὰ κοσμικῶν: δηλαδὴ “ἐπιστημονική” μόρφωση καὶ ἐπιφανειακὴ εὐγένεια ποὺ τὴν ὀνομάζουν “χριστιανικὴ ἀγάπη”. Γιὰ ὅσους ὅμως στέκουν ἐμπόδιο στὰ σχέδιά τους, ἀποκαλύπτεται ἡ ἀληθινὴ φύση τους, αὐτὴ τοῦ λύκου: διωγμοί, κήρυγμα μίσους, συκοφαντία, ἐκφοβισμός, ἀπειλές...
Μιλώντας γιὰ αὐτὰ ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν οἰκουμενιστικὴ δράση, εἶναι δυνατὸν νὰ γεμίσουν βιβλία: συλλειτουργίες, συνεχεῖς συμπροσευχές, ἐπιμόρφωση στελεχῶν δι᾽ἀνταλλαγῆς, κάθε εἴδους “θεολογικά” συμπόσια, συνέδρια, ἡμερίδες κ.λ.π. Αὐτὰ ἔρχονται ὡς ἀποτέλεσμα τῆς οἰκουμενιστικῆς αἱρετικῆς θεολογίας, ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ φαινομένου καὶ ὄχι, ὅπως πολλοί -ἐσφαλμένα- κρίνουν, ὅτι εἶναι τὸ ὅλον τοῦ προβλήματος τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Πρέπει ἐδῶ νὰ τονιστεῖ ὅτι ἡ ἐλευθεριότητα μὲ τὴν ὁποῖα κινοῦνται οἱ οἰκουμενιστές, καταπατῶντας πλῆθος Ἱερῶν Κανόνων, θεωρῶντάς τους “τείχη τοῦ αἴσχους”, ἑδράζεται στὴ πεποίθησή τους, ὅτι ἡ Ἱερὰ Παράδοσις εἶναι ἕνα μουσειακὸ ἔκθεμα, ἕνα μνημεῖο ἄλλων ἐποχῶν, κάτι οὐσιαστικὰ ξεπερασμένο, παρωχημένο, μὲ λίγα λόγια ἀχρείαστο σήμερα. Βεβαίως ἡ Ἱερὰ Παράδοσις ΔΕΝ εἶναι “μουσειακὸ ἔκθεμα” ἀλλὰ εἶναι αὐτὴ τούτη ἡ αὐθεντικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴν ὁλότητά της. Αὐτὴν τὴν ὁλότητα καταστρέφει ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ οἱ θιασῶτές του, μὲ τὸ νὰ τὴν σχετικοποιοῦν, δηλαδὴ νὰ τὴν ὁρίζουν ὡς πολιτισμικὸ παράγωγο μιᾶς συγκεκριμένης κοινωνίας, ἐν προκειμένῳ τῆς βυζαντινῆς, τῆς ὁποίας οἱ ἀντιλήψεις, ἀρχὲς καὶ πρακτικές, συνολικὰ ἡ νοοτροπία της, εἶναι οἱ παράγοντες ποὺ τὴν δημιούργησαν[6]. Ὅλα αὐτὰ παίρνουν μορφὴ στὴν ἐξαγγελία τῶν οἰκουμενιστῶν γιὰ τὴν -κατ᾽αὐτούς- ἀπόλυτο ἀνάγκη “κωδικοποίησης τῶν Ἱερῶν Κανόνων”, τὴν “προσαρμογή τους” δηλαδὴ στὴ σημερινὴ πραγματικότητα. Σὲ τὶ μεταφράζεται αὐτό; Στὴν πλήρη ἀποπνευματοποίηση μὲ συνέπεια τὴν ἐκκοσμίκευση τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας: γάμος ἐπισκόπων, ἔμπρακτη ἀποδοχὴ ὅλων τῶν αἱρετικῶν, ὡς δῆθεν ἀδελφῶν ἐν Χριστῷ, μέσω συμπροσευχῶν, κοινῆς ἱεραποστολικῆς δράσης καὶ “κοινῆς μαρτυρίας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ”. Δυστυχῶς στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ βλασφημοῦν τὸ Χριστό! Δὲν ἔχει ἀφεθεῖ ἔξω ἀπὸ τὸ στόχαστρό τους καμμία πτυχὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ἀπείραχτη. Ὁ ἐκμοντερνισμὸς τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐπαγγέλλονται εἶναι στὴν οὐσία ἡ κατάργησή της.





Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως.

Ἐνῶ  κατάδειξη τοῦ αἱρετικοῦ χαρακτῆρα τοῦ οἰκουμενισμοῦπαρ᾽ὅλη τὴ ποικιλομορφίατου εἶναι εὔκολο νὰ γίνειοἱ δυσκολίες γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους ἐμφανίζονται στὴν ἐπιλογὴ τῆςἐνδεδειγμένης καὶ ὀρθῆς ἀντιμετώπισής τουΤί δηλαδὴ πρέπει νὰ κάνει  ὀρθόδοξοςὅτανκηρύσσεται αἵρεσιςὅπως δυστυχῶς ἔχουμε σήμερα τὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦσχετικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἐν προκειμένῳ εἶναι ξεκάθαρη καὶ εὐκρινήςδίχωςἀμφισβητούμενα σημεῖαἐξ οὗ  καθολική  καὶ διαχρονικὴ καὶ πάνω ἀπ᾽ὅλα ὁμόφωνη πρακτικὴτῶν ἁγίων πατέρων καὶ ὁμολογητῶνἄμεση διακοπὴ κάθε ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ κάθε ἕνανποὺ κηρύσσει κατεγνωσμένη αἵρεση σύμφωνα μὲ τὸ 15ο κανόνα τῆς Α´-Β´ (τῆς ἐπονομαζομένηςπρωτοδευτέραςΣυνόδου τῆς συνελθούσης ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου τὸ 861 καὶ παράλληλα,ἐκκλησιαστικὸς ἀγώνας ἐνάντια σ᾽αὐτὴνμὲ τελικὸ στόχο τὴν τελεία καταδίκη της σὲ οἰκουμενικὴσύνοδοΤίποτε λιγότερο καὶ τίποτε περισσότερο δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ἀπασχολεῖ τοὺς ἀγωνιζομένους ὀρθοδόξους ἐπὶ τοῦ προκειμένου ζητήματος. Κάθε τι τὸ διαφορετικό, συσκοτίζει, ἀλλοιώνει καὶ τελικὰ καταργεῖ τὸν εὐλογημένο καὶ ὀφειλόμενο ἀγώνα ἔναντι τῆς αἱρέσεως. Δυστυχῶς σήμερα ἡ ταραχὴ ποὺ ἔχει μὲ μεγάλη μαεστρία ἐπιφέρει στὴν Ἐκκλησία ὁ διάβολος μέσω τῆς αἱρέσεως, συμπληρώνεται μὲ τὴν ἐπὶ πλέον συσκότιση τοῦ “τί δέον γενέσθαι”. Ἐπ᾽αὐτοῦ θὰ πρέπει νὰ γίνει μία ἀναφορά.


α) Οἱ ἀγωνιζόμενοι... “ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας”

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ, ἐν ἀγωνίᾳ ὄντες, χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι μὴ ἔχοντες οἱ ἴδιοι τὰ ἐφόδια ἢ τὴν ἱκανότητα νὰ ἐρευνήσουν ἐπὶ τοῦ προκειμένου ζητήματος τὴν πατερικὴ παράδοση, εὐλαβικὰ μὲν ἀλλὰ δίχως διάκριση, ἀκολουθοῦν συγκεκριμένες διδασκαλίες θεολόγων καὶ κληρικῶν, ὑποστηρικτῶν τῆς θέσης τοῦ -δῆθεν- “ἐντὸς ἐκκλησίας ἀγώνα”, οἱ ὁποῖες διαστρέφουν σὲ σημεῖο παραμόρφωσης τὴν παράδοση τῶν πατέρων καὶ τῆς προξενοῦν ὅ,τι καὶ οἱ οἰκουμενιστές: μέσω τῆς διαστροφῆς, τὴν κατάργησή της. Ἀναφερόμαστε προφανῶς στὴν καινοφανὴ καὶ ἐμφανῶς ἀντορθόδοξη, ἄρα καὶ κακόδοξη, θέση περὶ “δυνητικῶν Ἱερῶν Κανόνων” καθὼς καὶ ὅτι “διακοπὴ μνημοσύνου”, δὲ σημαίνει καὶ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας. Τὸ πρῶτο τὸ ὑποστηρίζουν μετὰ σθένους, ἰδιαίτερα γιὰ τὸ 15ο  κανόνα τῆς Α´-Β´ Συνόδου, αὐτὸν τὸν πολύπαθο Ἱερὸ Κανόνα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ “σημεῖον ἀντιλεγόμενον” γι᾽αὐτούς, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶναι σαφής, μὲ τὸ νὰ μὴν εἶναι ἄλλωστε κρυπτογραφικός, (καθότι οὐδεὶς κανὼν εἶναι), ἀλλὰ ἀπόλυτα κατανοητός. Ὅλοι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες δημιουργηθήκαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες, κατὰ καιρούς, τῇ ἐμπνεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε νὰ διέπουν τὸ “πολίτευμα” τῆς Ἐκκλησίας, νὰ κυβερνᾶται δηλαδὴ εὐτάκτως καὶ κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι κατὰ τὴ γνώμη τοῦ οἱονδήποτε· μὲ τὸ νὰ εἶναι αὐτὸς ὁ σκοπὸς τῶν Ἱερῶν Κανόνων καθίσταται λογικὸ καὶ ἀκόλουθο ὅτι ἅπαντες εἶναι ὑποχρεωτικοί, γιὰ ὅλους καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἐποχές... Εἶναι ἀληθινὰ παράξενη ἡ ἐμμονή, τοῦ δῆθεν δυνητικοῦ χαρακτῆρα τοῦ ἐν λόγῳ Κανόνος, μιὰ ἐμμονὴ τελείως ἀμάρτυρη σὲ ὁλόκληρη τὴ πατερικὴ γραμματεία περὶ Ἱερῶν Κανόνων. Οἱ θιασῶτες τέτοιων καινοφανῶν θεωριῶν, ἀληθινὰ οἰκουμενιστικῆς ἔμπνευσης καὶ νοοτροπίας, καταντοῦν νὰ ἑορτάζουν καθ᾽ὅλο τὸ ἔτος ἁγίους ὁμολογητές καὶ μάρτυρες τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι καθώς διαβάζουμε στοὺς βίους τους, ἕκαστος στὴν ἐποχή του ἀγωνιζόμενος ἐναντίον τῆς τότε αἱρέσεως, τὸ πρῶτο ποὺ εἶχε πράξει ἦταν ἡ ἄμεση καὶ πλήρης διακοπὴ κοινωνίας μετὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν κοινωνούντων μ᾽αὐτούς, ἐνῶ αὐτοὶ οἱ σημερινοὶ ἐγκωμιαστές τους, ἐμφατικὰ νὰ καταδικάζουν αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν πράξη τῶν ἁγίων. Τὸ παράλογο σ᾽ὅλο του τὸ μεγαλεῖο... Ἡ κατακριτέα στάση τους πάντως γίνεται κατανοητὴ ἀπὸ τὸ ἄχθος ποὺ ἔχουν τοῦ νὰ μὴ γίνουν “ἀποσυνάγωγοι”, χάνοντας ἔτσι μισθούς, τιμές, θέσεις κ.λ.π. Ὅσο γιὰ τὴ δεύτερη ἀντορθόδοξη θέση ποὺ ὑποστηρίζουν, ὅτι ἡ διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου ΔΕ σημαίνει διακοπὴ κοινωνίας, τί νὰ πεῖ κανείς; Τόσοι καὶ τόσοι ἅγιοι, ὅπου ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε, τὸ πρῶτο ποὺ ἔκαναν ἀπέναντι σὲ κηρυττόμενη αἵρεση ἦταν ἡ πλήρης διακοπὴ κοινωνίας, προφανῶς λοιπὸν καὶ δὲν τὸ ἔκαναν ἢ, ἐὰν καὶ τὸ ἔκαναν, ὅμως δὲ ἔπραξαν σωστά... Εὐτυχῶς γιὰ ἐκεῖνες τὶς ἐποχὲς δὲν ὑπῆρχαν οἱ σημερινοί “φωστῆρες” καὶ ἔτσι διατηρήθηκε ἡ ὀρθοδοξία ἓως καὶ σήμερα ἀμόλυντη!
Θὰ πρέπει ἐδῶ νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα ἐπιπλέον σημεῖο. Ἀναφερόμαστε στὴν καινοφανῆ θεωρία, ποὺ ἐπικαλοῦνται οἱ προαναφερθέντες νέοι διδάσκαλοι  τοῦ “ἐντὸς Ἐκκλησίας ἀγώνα”, ὅτι ἐὰν χωριστεῖ ὁ πιστὸς ἐκ τοῦ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου του, -δῆθεν-  βγαίνει ἐκτὸς Ἐκκλησίας! Ἐκεῖ ἔχει φτάσει πλέον ἡ σκότωση τῶν δειλῶν αὐτῶν ἀνθρώπων, αὐτὸ ποὺ ἔκαναν πλήθη ἁγίων, δηλαδὴ ἀποτείχιση ἐκ τοῦ κακόδοξου ἐπισκόπου, αὐτοὶ νὰ τὸ πολεμοῦν μὲ λύσσα! Ἡ νέα αὐτὴ θέση ἀποτελεῖ συνέπεια τῆς περὶ ἐπισκόπου θεωρίας τοῦ  Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, ὁ  ὁποῖος τυγχάνει εἷς ἐκ τῶν μεγίστων οἰκουμενιστῶν καὶ γιὰ αὐτή του τὴ “προσφορά” ἔχει τιμηθεῖ μὲ θέσεις καὶ ἀξιώματα σὲ διεθνεῖς ὀργανισμοὺς καὶ πανεπιστήμια (ἐσχάτως καὶ στὴν Ἑλλάδα, μὲ τὴν ἀνάληψη τῆς προεδρίας τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν). Ἐπιγραμματικὰ θὰ ποῦμε ὅτι ἡ συγκεκριμένη θεώρηση μεταφέρει στὴν ὀρθόδοξη θεολογία τὴν πεπλανημένη παπικὴ διδασκαλία περὶ ἐπισκόπου καὶ τὴν υἱοθετεῖ. Ὡς ἀποτέλεσμα ἔχουμε τὴν ἀπροϋπόθετο ἀποδοχὴ τῆς “ἁγιότητος” τοῦ ἐπισκόπου ἔστω καὶ ἂν εἶναι, ὅπως εἴπαμε, αἱρετικὸς! Ἐνῶ σ᾽ὅλη τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μαρτυρεῖται, ὃπως ἀκριβῶς καὶ στὴ σχετικὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, καθὼς καὶ σὲ ἱκανὸ ἀριθμὸ Ἱερῶν Κανόνων, ὅτι ἡ ἁγιότης εἶναι προαπαιτούμενο τῆς χειροτονίας, ἡ νέα αὐτὴ κακοδοξία ἀντιστρέφει τὰ πράγματα καὶ “χαρίζει” τὴν ἁγιότητα μετὰ τὴ χειροτονία! Εἶναι ὄντως πολλὰ τὰ παράδοξα, καθὼς καὶ οἱ ἀρνητικὲς συνέπειες τῆς ἐν λόγω θεώρησης, ὅταν μάλιστα ἐφαρμόζεται στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως δυστυχῶς συμβαίνει σήμερα· πάντως χάριτι Θεοῦ, θὰ ἐπανέλθουμε μὲ ἕνα κείμενο ἀποκλειστικὰ γιὰ τὸ ὄντως φλέγον αὐτὸ ζήτημα.




β) Ἡ περίπτωση τῶν Γ.Ο.Χ.

Στὴν ἀναστάτωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ποὺ ἐπέφερε ὁ οἰκουμενισμός, μὲ ἐπακόλουθο σκάνδαλα καὶ ἀκαταστασίες, ἀπὸ νωρὶς ἔκανε τὴν ἐμφάνισή του καὶ τὸ κίνημα τῶν Γ.Ο.Χ.,  τὸ ὁποῖο μὲ τὴ σειρά του συνέτεινε -ἴσως καὶ ἄθελά του- στὴν παγίωση καὶ ἐξάπλωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία.
 Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀφήσαμε τὴν ὀφειλόμενη ἀναφορὰ στὸ ζήτημα ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν οἰκουμενιστικῆς ἔμπνευσης εἰσαγωγὴ τοῦ Γρηγοριανοῦ-παπικοῦ ἡμερολογίου στὴ λειτουργικὴζωὴ τῆς Ἐκκλησίαςδηλαδὴ στὸ ἑορτολόγιό της ἀρχὴ ἔγινε στὴν Ἑλλάδα τὸ 1924 γιὰ νὰἀκολουθήσουν σταδιακὰ πλεῖστες ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίεςμὲ φαεινὲς ἐξαιρέσεις αὐτὲς τῆςΡωσσίαςΣερβίαςΓεωργίαςκαθὼς καὶ αὐτῆς τοῦ πατριαρχείου Ἱεροσολύμων. Πρέπει ἐδῶ νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἑορτολογίου, παρότι προεβλήθη ὡς ἐπιστημονικὰ ἀναγκαῖα, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι συνιστᾶ οὐσιῶδες μέρος τῶν τελικῶν προτάσεων-ἀποφάσεων ὅπου ἔγιναν στὸπροαναφερθὲν πανορθόδοξο συνέδριο” τῆς Κων/λεως τοῦ ἔτους 1923. Μὲ τὴ σειρά τουτὸσυνέδριο αὐτὸ κατέστη δυνατὸ νὰ συγκληθεῖ ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ  ἱστορικῆς σημασίας (γιὰ τὸνοἰκουμενισμὸ στὴν Ἀνατολή), ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρὸς τὶς ὑπόλοιπεςτοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίεςτοῦ ἔτους 1920. Εἶναι αὐτὴ ἡ ἐγκύκλιος, τὸ πρῶτο ἐπίσημο κείμενο οἰκουμενιστικῆς ἔμπνευσης καὶ στόχευσης ὅπου παρήχθη στὴν καθ᾽ἡμᾶς Ἀνατολή, ἔχοντας ὡς θέμα ἀποκλειστικὰ τὴν “ἐνότητα” τῶν χριστιανῶν ὑπὸ νέους ὅμως ὅρους καὶ μεθόδους. Τὸ συνέδριο τοῦ 1923 υἱοθετῶντας τὸ πνεῦμα τῆς ἐγκυκλίου ἐπιχείρησε στὶς ἑπτὰ ἀποφάσεις του νὰ δώσει τὰ νεωτεροποιὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ θὰ καθιστοῦσαν εὐκολότερη τὴ νέα πορεία της στὴν οἰκουμενιστικὴ ἑνότητα τῶν “ἐκκλησιῶν”. Δὲν εἶναι ἄσχετο ἑπομένως ὅτι οἱ πρῶτες δύο ἐκ τῶν ἑπτὰ ἀποφάσεων του ἦταν γιὰ τὴ μεταρύθμιση τοῦ ἑορτολογίου μέσω τῆς υἱοθέτησης τοῦ Γρηγοριανοῦ-παπικοῦ ἡμερολογίου(ο ἂλλες ἦταν: πρόταση γιὰ μελλοντικὴ ἀποδοχὴ σταθερῆς ἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα, δεύτερος γάμος ἱερέων, δυνατότητα γάμου ἱερέως μετὰ τὴν χειροτονία, μετακίνησις ἑορτῶν). Τὶς ἀποφάσεις τοῦ συνεδρίου ἔπρεπε νὰ θέσουν σὲἐφαρμογὴ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίεςκαὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε  πρώτηἐν ἔτει 1924, ἦταν  τῆςἙλλάδος γιὰ νὰ ἀκολουθήσουν καὶ οἱ ὑπόλοιπες.
Ἦταν τὸ 1924 λοιπὸν ὅπου οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοὶ βρέθηκαν στὴν ἀνάγκη νὰ δώσουν τὴνὀφειλόμενη ἀπάντησηστὴν μονομερή[7]ἀντιπατερική[8]ἀντικανονική[9]δικτατορική[10]καὶ ἐντέλει σχισματοποιό[11]ἀπόφαση τῆς ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περὶ ἀλλαγῆςἡμερολογίου· καὶ  ἀπάντησή τους ἦταν  μία καὶ μοναδικὴ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δοθεῖδιακοπὴμνημοσύνου τοῦ κάθε νεωτεριστοῦ ἐπισκόπουτὸ ὁποῖο σημαίνει διακοπὴ κοινωνίας μαζί του.Δίχως νὰ μποῦμε σὲ λεπτομέρειεςἀμέσως μετὰ τὴν πατερικὴ-ὁμολογιακὴ στάση τῶν εὐσεβῶνπιστῶνκληρικῶνμοναχῶν καὶ λαϊκῶνἦλθε  ἀπάντηση τῶν νεωτεριστῶνδιωγμοίφυλακίσεις,ξυλοδαρμοίἀποσχηματισμοὶ καὶ ξύρισμα ἱερέων (!), καθαιρέσειςμέχρι καὶ σὲ φόνο ἔφτασαν! Ὅμως οἱ διωκώμενοι ἄντεξαν, σηκώνοντας τὸ σταυρὸ τῆς ὀρθόδοξης ὁμολογίας.
Τὰ πράγματα διατηρήθηκαν μὲ τὶς δύο παρατάξεις, νεωτεροποιοὺς “νεοημερολογίτες” καὶ παραδοσιακούς “παλαιημερολογίτες” ἕως καὶ τὸ 1935, ἔτος κατὰ τὸ ὁποῖο τρεῖς μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διέκοψαν κοινωνία μὲ τὴ νεωτεριστικὴ ἱεραρχία καὶ ἀποκατέστησαν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὴν ἀγωνιζόμενη καὶ κανονικῶς ἐνιστάμενη μερίδα τῶν ὀρθοδόξων. Ἀντὶ ὅμως ἡ εὐλογημένη ἀπόφαση τῶν τριῶν νὰ καταστεῖ ἡ ἀπαρχὴ καὶ ὁ καλὸς θεμέλιος λίθος, γιὰ τὴ θεραπεία τοῦ de facto σχίσματοςκαὶ τὴ συνολικὴ ἀποκατάσταση τῆς ὑγειοῦς ὀρθοδοξίας,ἔγινε δυστυχῶς  ἀπαρχὴ μεγάλων δεινῶνΤὸ τεράστιο λάθος τῶν τριῶν δὲν ἦταν ἄλλο ἀπὸ τὴνἐπισκοποίηση τεσσάρων ἱερομονάχων καὶ ἔτσι τὴν σύμπηξη “ἱερᾶς συνόδου” παράλληλαμ᾽αὐτὴν τῶν νεωτεριστῶν τοῦ νέου ἡμερολογίουΤαυτόχρονακαὶ αὐτὸ ἦταν τὸ πλέον ὀλέθριο,υἱοθετήθηκε  λανθασμένη θεωρία περὶ “ἀκύρων μυστηρίων” (δηλαδὴ ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸ νέοἡμερολόγιο βάπτισμαἱερωσύνηκ.λπ.) θεωρῶντας ἑαυτοὺς ἔκτοτε οἱ Γ.Ο.Χὡς τὴ μόνη ὀρθόδοξηἘκκλησία ἐπὶ τῆς γῆςΥἱοθέτησαν τίτλους ἀρχιεπισκοπικούςὅπως “Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶπάσης Ἑλλάδος”, μητροπολιτικοὺςὅπωςΘεσσαλονίκηςΘηβῶνΠατρῶν κ.ο.κΤὰ λυπηρὰ ποὺἀκολούθησαν ἦταν -καὶ εἶναι- πολλάἀφ᾽ἑνὸς οἱ ἴδιοι οἱ Γ.Ο.Χπολυδιασπάστηκαν,ἀλληλοαφορίστηκανθεωρεῖ  ἕνας ἄκυρα τὰ μυστήρια τοῦ ἄλλουστὴ συνέχεια ἑνώθηκαν γιὰ νὰξαναδιαλυθοῦν ἀμέσως μετὰ κ.ο.κἈφ᾽ἑτέρουκαὶ αὐτὸ εἶναι τὸ σπουδαιότερο γιὰ τὴν πορεία τοῦἀντικουμενιστικοῦ ἀγῶναμὲ τὸ νὰ δημιουργήσουν δικές τους συνόδους οἱ Γ.Ο.Χ., πλέον οὔτεαὐτοὶ ἵστανται ἐπὶ κανονικοῦ ἐδάφουςμιᾶς καὶ τὸ ΜΟΝΟ ποὺ εἶναι ἐξουσιοδοτημένος  κάθεχριστιανόςἀνεξαρτήτως θέσηςεἶναι  σύμφωνα μὲ τὸ 15ο Κανόνα τῆς Α´-Β´ συνόδουδιακοπὴκοινωνίας μὲ τὸν κακόδοξο ἐπίσκοποκαὶ  ἐπιβαλλόμενος ἀγώνας πρὸς σύγκληση οἰκουμενικῆςσυνόδουΓίνεται φανερὸ πλέον ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. ΔΕΝ ἐφαρμόζουν τὸν ὡς ἄνω Κανόνα, ἀφοῦ πλέον ἔχουν δημιουργήσει συνόδους μὲ δικούς τους ἐπισκόπους!
Συνέπεια τῶν ἀνωτέρω εἶναι ὁ οἰκουμενισμός, μὴ βρίσκοντας κανένα ἐμπόδιο γνήσια ἐκκλησιαστικό νὰ προελαύνει καὶ ἔτσι νὰ ἐκμαυλίζει ὁλοένα καὶ περισσότερες ψυχὲς τοῦ ἁπλοῦ ποιμνίου, στὸν ψευδοαγαπισμὸ τῆς παναιρετικῆς ἐναγκάλισής του μὲ ὅλους τοὺς αἱρετικούς, ὅπου γῆς. Δὲν εἶναι ἄστοχο ἐδῶ νὰ σημειωθεῖ τὸ φαινόμενο τοῦ ὁποίου ἅπαντες γίνονται μάρτυρες, δηλαδὴ ὅλο καὶ περισσότεροι ἁπλοὶ χριστιανοὶ νὰ ἔχουν υἱοθετήσει τὴν οἰκουμενιστικὴ πλάνη, καὶ νὰ θεωροῦν φυσικὴ καὶ ὀρθὴ τὴν συμπεριφορὰ τῶν ποιμένων τους καὶ τὴν μὲ κάθε τρόπο κατεδάφιση τῶν ὁρίων καὶ τῶν κανόνων ποὺ οἱ ἅγιοι πατέρες μᾶς ἔχουν παραδόσει.
Παρατηρεῖται πάντως ὅτι ἕνας σημαντικὸς ἀριθμὸς ἐκ τοῦ ποιμνίου τῶν Γ.Ο.Χ., ὡς καὶ λίγοι μοναχοί καὶ ἀκόμα λιγότεροι (δυστυχῶς) κληρικοί, ἔχουν κατανοήσει τὴν ἀπομάκρυνση τῶν ἐπισκοπικῶν ἡγεσιῶν τους ἀπὸ τὸ ὀρθόν, καὶ ἀπὸ τὴ συνέχιση τοῦ εὐλογημένου ἀγῶνα τοῦ 1924. Δυστυχῶς ὅμως υἱοθετοῦν ἀπαράδεκτους καὶ ἀνοίκειους ἰσχυρισμούς, γιὰ γνησίους χριστιανούς, ὅπως τοῦ τύπου: “ποῦ ἀλλοῦ νὰ πᾶμε...;”, ἢ “ἐλπίζουμε τὰ πράγματα νὰ καλυτερεύσουν...”, ἢ ὃτι “στοὺς τυφλοὺς, ὑπερισχύει ὁ μονόφθαλμος (!)”. Ἔτσι παραμένουν ἐγκλωβισμένοι στὰ ΓΟΧικα σχήματα μὲ ἀποτέλεσμα τὴ πλήρη ἀθέτηση τοῦ ἐνδεδειγμένου καὶ ὑποχρεωτικοῦ ἀγὠνα ποὺ πρέπει νὰ δοθεῖ ἔναντι τῆς αἱρέσεως. Δίχως νὰ τὸ ἐννοοῦν, οἱ κατὰ τὰ ἄλλα εὐλαβεῖς ἀδελφοί, ἀφήνουν ἀνοικτὸ τὸ πεδίο στὸν οἰκουμενισμὸ νὰ δρᾶ ἀνενόχλητος!
Οἱ διάφορες φάσεις τῆς ἱστορίας τῶν “Γ.Ο.Χ.” εἶναι βεβαίως πολλὲς, τὸ παραπάνω σκιαγράφημα δὲν συνιστᾶ ἐπ᾽οὐδενί, οὔτε κἄν σὲ ἐπίπεδο ἁπλῆς ἀναφορᾶς, μία ἀνάλυση αὐτῆς τῆς ἱστορίας, ἐπικεντρώνεται ὅμως στὶς ὄντως κρίσιμες, γιὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ τὸν ἀγώνα του, συνέπειες ἑνὸς λανθασμένου, ἡ μᾶλλον εἰπεῖν αὐτοακυρωμένου ἀγώνα! Σκοπὸς εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν ἀνάδειξη τῶν λανθασμένων προσπαθειῶν ποὺ ἔχουν γίνει νὰ ἀναδειχθεῖ τὸ σωστὸ καὶ ὀρθό, καὶ ὡς εὐχή, νὰ προστεθεῖ ἡ ἐπιθυμία, ὅπως ὅλοι αὐτοὶ οἱ εὐλαβεῖς ἀδελφοὶ ποὺ παραμένουν ἀκόμα σὲ κοινωνία, τόσο μὲ τοὺς οἰκουμενιστές, ὅσο καὶ μὲ τοὺς Γ.Ο.Χ. κάποια στιγμὴ νὰ προστεθοῦν στὸ λιγοστὸ ἴσως σήμερα, ἀλλὰ χάριτι Θεοῦ ἰσχυρὸ αὔριο, ἀγωνιζόμενο τὸν καλὸ ἀγῶνα τῆς ὁμολογίας, ποίμνιο. Μόνον ἡ ἐνίσχυση, μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο, θὰ καταφέρει τὴν συνέχιση τοῦ καλοῦ ἀγώνα τῶν ὀρθοδόξων τοῦ 1924 μὲ τελικὸ ἀποτέλεσμα τὴν ἀναγέννηση τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴ καταστροφὴ καὶ τὸ πέρασμα στὴ λήθη καὶ αὐτῆς τῆς αἱρέσεως!

Ἀμὴν γένοιτο!





Ἱερὸς Ναὸς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου
Ἱερεὺς, π. Γεώργιος Ἀγγελακάκης
τηλ. 23920 61932
ΤΡΙΛΟΦΟ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ





[1] Θὰ δοθεῖ ἔμφαση στὴν ἐμφάνισή του στὴν καθ᾽ἡμᾶς Ἀνατολή, δηλαδὴ τὸν εὐρύτερο χῶρο τῆς  ἀνατολικῆς  Μεσογείου.
[2] Ἡ ὑπηρεσία τοῦ συγκεκριμένου πατριάρχου πρὸς τὸν οἰκουμενισμὸ ἦταν τεράστια, μὲ κύρια, τὸ οἰκουμενιστικῆς ἔμπνευσης “πανορθόδοξο” συνέδριο τοῦ 1923, γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ γίνει λόγος κατωτέρω.
[3] Δὲν γίνεται λόγος ἐδῶ, γιὰ τὴν “ἀνατολική” ὑλιστικὴ θεώρηση, αὐτῆς τοῦ κομμουνισμοῦ, διότι ὁ οἰκουμενισμός της (γνωστὸς καὶ μὲ τὸ ὅρο “διεθνισμός”) δὲν ἀπέκτησε ποτὲ θρησκευτικὴ διάσταση, γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν συμμετεῖχε σὲ κανένα σημεῖο τῆς συγκρότησης τοῦ οἰκουμενιστικοῦ κινήματος.
[4]Εἰδικὰ ἀναφερόμαστε στὸν λεγόμενο, κατώτερο κλῆρο, τοὺς μοναχοὺς καὶ λαϊκούς. Ἡ ἅλωση ἄλλωστε ξεκίνησε ἀπὸ τὸν ἀνώτερο -ἐπισκοπικὸ δηλαδή- κλῆρο καὶ κατευθύνεται πρὸς τὰ “κάτω”.
[5] Ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ minimal = ἐλάχιστο.
[6] Ὅπως ἱστορικὰ παρῆλθε τὸ Βυζάντιο, ἔτσι καὶ ἡ παράδοση ποὺ δημιουργήθηκε στὰ σπλάγχνα του ἔχει ὁμοίως ἱστορικὰ ξεπεραστεῖ... μᾶς “διδάσκουν” οἱ οἰκουμενιστές.
[7] Διότι ἔγινε στὴν Ἐκκλησια τῆς Ἑλλάδος, δίχως προηγούμενη συννενόηση μὲ τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες.
[8] Διότι κατέστρεψε, ἄνευ λόγου, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ὁμόνοια στὴν Ἐκκλησία.
[9] Διότι καταστρέφει τὴν βάσει Κανόνων, εὔτακτη λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
[10] Διότι ἔγινε τῇ ἐπιβολῇ τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, παρ᾽ὅλες τὶς ἀντιδράσεις ἀρκετῶν ἱεραρχῶν.
[11] Διότι de facto δημιούργησε σχίσμα.