Τη ΚΗ΄ (28η) του Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων τεσσάρων Νεομαρτύρων ΑΓΓΕΛΗ, ΜΑΝΟΥΗΛ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ και ΝΙΚΟΛΑΟΥ, των εκ της Λάμπης, και εν Ρεθύμνη της Κρήτης μαρτυρησάντων.

Αγγελής, Μανουήλ, Γεώργιος και Νικόλαος οι Άγιοι Νεομάρτυρες ήσαν υιοί γονέων θεοσεβών, Χριστιανών μυστικών, οίτινες έσωθεν μεν ήσαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, πράττοντες άπαντα τα της Εκκλησίας μυστήρια, όπως και οι Χριστιανοί, έξωθεν δε φαινόμενοι ως Οθωμανοί δια τον φόβον. Τοιούτοι δε ήσαν πάμπολλοι κατά την εποχήν εκείνην εις την νήσον της Κρήτης, διότι, ως είναι γνωστόν, τούτο εγένετο απ’ αρχής της αλώσεως της νήσου ταύτης μέχρι της απελευθερώσεως αυτής.

Τη ΚΗ΄ (28η) του Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, του εν τω Άθω ασκήσαντος.

Αθανάσιος ο Κωνσταντινουπόλεως, ο λαμπρότατος της οικουμένης φωστήρ και του Δεσπότου Χριστού δούλος γνήσιος, ήτο εξ Αδριανουπόλεως. Ο πατήρ αυτού εκαλείτο Γεώργιος και η μήτηρ Ευφροσύνη, αμφότεροι ευσεβείς, ευγενείς και ενάρετοι. Από τοιούτους λοιπόν γονείς γεννηθείς, ωνομάσθη ο παις Αλέξιος εις το άγιον Βάπτισμα και από μικρός εδείκνυε οποίος τις έμελλε να κατασταθή, διότι ουδόλως εδόθη εις παιγχνίδια, κατά την των νέων συνήθειαν, ούτε επόθησε ρευστά και μάταια πράγματα, αλλά όλη του η σπουδή ήτο εις την ακολουθίαν της Εκκλησίας και εις την των γραμμάτων μάθησιν.

Τη ΚΗ΄ (28η) του Οκτωβρίου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΚΥΡΙΑΚΟΣ, ο φανερώσας τον Τίμιον Σταυρόν επί της βασιλείας Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Ελένης της αυτού μητρός, κοντώ βληθείς τελειούται.

Κυριακός ο Άγιος Ιερομάρτυς, αφ’ ου εφανέρωσε τον Τίμιον Σταυρόν και αφ’ ου επίστευσεν εις τον Χριστόν και εβαπτίσθη, εγένετο και Επίσκοπος Ιεροσολύμων, παρετάθη δε η ζωή του έως εις τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου, εν έτει τξα΄ (361). Όταν δε ο Ιουλιανός εξήλθεν εις εκστρατείαν κατά των Περσών, επήγεν και εις τα μέρη της Παλαιστίνης και μαθών περί του Αγίου τούτου Κυριακού, εκράτησεν αυτόν και τον ηνάγκασε να θυσιάση εις τα είδωλα· ο δε Άγιος ήλεγξεν αυτόν. Όθεν προσέταξεν ο Παραβάτης να κοπή η δεξιά αυτού χειρ, ειπών: «Συ πολλάς επιστολάς έγραψας δι’ αυτής της χειρός και πολλούς παρεκίνησας να αρνηθώσι τους θεούς». Έπειτα έχυσε μόλυβδον επί του στόματός του και μετά ταύτα έβαλεν αυτόν επί χαλκίνης και πεπυρωμένης κλίνης. Επειδή δε η μήτηρ του Αγίου, Άννα ονόματι, ακούσασα, ήλθε να τον ίδη, συνελήφθη και κρεμασθείσα από τας τρίχας της κεφαλής κατακαίεται με ανημμένας λαμπάδας και ούτω παραδίδει την ψυχήν της εις χείρας Θεού. Ο δε Άγιος Κυριακός, τεθείς εντός λέβητος πλήρους βεβρασμένου ελαίου και ταυτοχρόνως κτυπηθείς δια ακοντίου, ετελειώθη ο αοίδιμος του Χριστού Αθλητής και έλαβε παρά Κυρίου τον στέφανον της αθλήσεως.

Τη ΚΗ΄ (28η) του Οκτωβρίου, μνήμη των εξ Αφρικής Αγίων Μαρτύρων ΤΕΡΕΝΤΙΟΥ, ΑΦΡΙΚΑΝΟΥ, ΜΑΞΙΜΟΥ, ΠΟΜΠΗΪΟΥ και ετέρων τριακονταέξ.

Τερέντιος και οι συν αυτώ τεσσαράκοντα Άγιοι Μάρτυρες ήσαν εκ της Αφρικής κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως και Φουρτουνάτου ηγεμόνος, εν έτει σν΄ (250), συλληφθέντες δε ως Χριστιανοί, δέρονται πρώτον με ωμά νεύρα και δεύτερον με ραβδία· έπειτα κατακαίονται εις την ράχιν με πεπυρωμένους οβελούς και αι πληγαί αυτών τρίβονται με τρίχινα πανία, ήτοι υφασμένα από τρίχας αιγός, και με όξος. Και πάλιν ερωτηθέντες και μη πεισθέντες να αρνηθώσι τον Χριστόν, δένονται με αλύσεις· έπειτα σύρονται γυμνοί επάνω εις σίδηρα πυρωμένα. Μετά ταύτα καταξεσχίζονται με όνυχας και ρίπτονται εντός λάκκου γεμάτου από όφεις και σκορπίους. Και επειδή εφυλάχθησαν από όλα αβλαβείς, δια τούτο απεκεφαλίσθησαν δια ξίφους και έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη ΚΗ΄ (28η) του Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΤΕΦΑΝΟΥ του Σαββαϊτου, του και Επισκόπου γενομένου.

Στέφανος ο Όσιος Πατήρ ημών ο Σαββαϊτης ήκμαζεν εν έτει 790. Ούτος ο ευλογημένος εγένετο εκ νεαράς ηλικίας Μοναχός, εισελθών δε εις την Λαύραν του μεγάλου Πατρός Σάββα εδιδάχθη από τους εν τη Λαύρα κατοικούντας Αγίους Πατέρας τον του Θεού φόβον και πάσαν άλλην αρετήν και ασκητικήν πράξιν. Άγευστος δε διέμεινε των ηδονών του κόσμου ο μακάριος ούτος, διότι έγινε Μοναχός πολύ νέος. Αφ’ ου λοιπόν προέκοψεν εις την κατά Θεόν πολιτείαν και έλαμψεν εις την υπακοήν και ησυχίαν, τότε ηξιώθη και του χαρίσματος της Αρχιερωσύνης. Όχι δε μόνον τούτο, αλλά και χάριν των παραδόξων θαυμάτων έλαβεν από τον Θεόν, αφ’ ου πρώτον ενέκρωσε τα πάθη της ψυχής και του σώματος με εγκράτειαν, με πόνους ασκητικούς και με θείαν σύνεσιν και αφ’ ου έφθασεν εις άκραν απάθειαν. Διότι ιάτρευσε κόρην τινά δαιμονιζομένην δια της προσευχής του και ταύτην παρέδωκε υγιά εις τον πατέρα της. Ευρισκόμενος δε ο Όσιος πάντοτε εις την έρημον, παραδόξως ημέρωνε τα άγρια ζώα και εις τας πλησιαζούσας αυτόν δορκάδας έδιδε τροφήν με τας χείρας του. Μίαν φοράν δε, επειδή εδίψησεν ο μαθητής του, εκτύπησεν ο Όσιος την γην με την ράβδον του και ανέβλυσεν ύδωρ, με το οποίον τον επότισε και άλλα δε σημεία εποίησε και θαύματα. Ήτο δε απλούς το ήθος, γλυκύς εις την συνομιλίαν, ευπροσήγορος εις την γνώμην. Ούτος λοιπόν διαλάμψας πανταχού ως ήλιος με την άσκησιν και τα θαύματα, και παράδειγμα γενόμενος αρετής εις τους μαθητάς του, εν ειρήνη προς Κύριον εξεδήμησεν.

Τη ΚΗ΄ (28η) του Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΤΕΡΕΝΤΙΟΥ και ΝΕΟΝΙΛΛΗΣ των ομοζύγων, και των τέκνων αυτών ΣΑΡΒΗΛΟΥ, ΝΙΤΑ, ΙΕΡΑΚΟΣ, ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ, ΦΩΤΙΟΥ, ΒΗΛΗΣ και ΕΥΝΙΚΗΣ.

Τερέντιος ο Άγιος Μάρτυς και τούτου ομόζυγος Νεονίλλη κατώκουν μετά των τέκνων αυτών άπαντες εις μίαν και την αυτήν οικίαν, καθό μία οικογένεια και ελάτρευον κρυφίως τον Θεόν· όθεν διαβάλλονται εις τον ηγεμόνα και παρίστανται εις το κριτήριον. Επειδή δε ωμολόγησαν μεν τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, τα δε είδωλα περιεγέλασαν, δια τούτο κρεμασθέντες καταξεσχίζονται ασπλάγχνως και καταρραντίζονται άνωθεν αι πληγαί των με όξος δριμύτατον και με άλας, κάτωθεν δε φλογίζονται με πυρ. Οι δε Άγιοι, ταύτα πάσχοντες, προσηύχοντο και με σιωπηλήν φωνήν παρεκίνουν αλλήλους εις το Μαρτύριον. Ο δε Κύριος δεν παρέβλεψε την προσευχήν των, αλλά Άγγελοι αοράτως ηλευθέρωσαν αυτούς από τα δεσμά και ιάτρευσαν τας πληγάς των· οι δε ασεβείς βλέποντες τούτο εξεπλάγησαν ομού και εφοβήθησαν. Έπειτα ρίπτονται οι Άγιοι εις την φυλακήν και την επιούσαν δέρονται με ρόπαλα, ήτοι με χοντρά ραβδία· μετά ταύτα δένονται εις τροχούς και δέρονται ανελεημόνως. Αβλαβείς δε διατηρηθέντες με την Χάριν του Θεού, παραδίδονται τροφή εις τα θηρία. Διαφυλαχθέντες δε πάλιν αβλαβείς, τίθενται εντός μεγάλων λεβήτων γεμάτων από πίσσαν βεβρασμένην· ο δε βρασμός της πίσσης, ω του θαύματος! μετεβλήθη ευθύς εις ύδωρ. Βλέποντες δε οι ασεβείς, ότι διαφυλάττονται οι Άγιοι αβλαβείς από τα βάσανα, απέκοψαν με το ξίφος τας τιμίας αυτών κεφαλάς, και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνυς τον Μαρτυρίου.

Τη ΚΗ΄ (28η) του μηνός Οκτωβρίου, την ανάμνησιν ποιούμεθα της ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ ήτοι του ιερού αυτής Μαφορίου, του εν τη σορώ του Ιερού Ναού των Βλαχερνών, ότε ο Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός κατείδεν εφηπλωμένην αυτήν άνωθεν και πάντας τους ευσεβείς περισκέπουσαν.

Η εορτή της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου ετελείτο από παλαιοτάτων χρόνων, και μέχρι πρότινος, κατά την Α΄ (1^ην) Οκτωβρίου, εις εκδήλωσιν ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας προς την Πανάχραντον Δέσποιναν, δια την παρεχομένην υπ’ Αυτής προστασίαν εις το γένος των ανθρώπων. Ήδη όμως, κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος η σύναξις δια τον πανηγυρικόν εορτασμόν αυτής ωρίσθη δια την κη΄ (28^ην) του αυτού μηνός Οκτωβρίου, (ιε΄ 15^ην  κατά το παλαιόν Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον), ίνα σύσσωμον το Ελληνικόν έθνος, εκκλησιαστικώς και πολιτικώς, την αυτήν ημέραν (αδιάφορον αν υπό των μεν αριθμείται αύτη ως 15^η, υπό των δε ως 28^η του Οκτωβρίου μηνός), συνεορτάζη και συμπανηγυρίζη το μέγα γεγονός της διασώσεως και απελευθερώσεως αυτού από του Ιταλογερμανικού κ.λ.π. ζυγού.