Χριστόδουλος ο νεομάρτυς του Χριστού ήτο από την Κασσάνδραν, από εν χωρίον ονομαζόμενον Βάλτα· μικρός δε έτι ων εις την ηλικίαν ανεχώρησεν από την πατρίδα του και επήγεν εις την Θεσσαλινίκην· εκεί εκμαθών την τέχνην του αμπατζή, ειργάζετο την τέχνην του και πηγαίνων με τους τεχνίτας του εις τα ταξείδια, πάλιν επέστρεφεν εις την Θεσσαλονίκην και εκάθητο. Μεταβάς δε ποτε εις την Χίον ομού με τον συντεχνίτην του, ηγόρασεν από εκεί ένα σταυρόν αζωγράφητον, και διερχόμενος εις την Θεσσαλονίκην επλήρωσε και τον εζωγράφησαν· ήτο δε εις το μέγεθος έως δύο σπιθαμάς· είτα λαμβάνων αυτόν, τον επήγεν εις την Εκκλησίαν του Αγίου Αθανασίου, και τον αφήκεν εκεί, επειδή ήτο φίλος του νεωκόρου της Εκκλησίας εκείνης. Κατ’ εκείνας δε τας ημέρας ήτο να τουρκεύη ένας Βούλγαρος, τον οποίον, βλέπων ο ευλογημένος Χριστόδουλος, πολλά ελυπήθη η καρδία του δια την απώλειαν της ψυχής του, και απεφάσισεν εις τον λογισμόν του να αποθάνη με το μαρτύριον την εικοστήν έκτην (26) του Ιουλίου.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Τρίτη 27 Ιουλίου 2021
Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΑΥΛΟΥ του Ξηροποταμηνού του κτίσαντος τας δύο Μονάς, την του Ξηροποτάμου και την του Αγίου Παύλου, ήτοι την του Αγίου Γεωργίου, του ακμάσαντος εν έτει ωκ΄ και εν ειρήνη τελειωθέντος.
Παύλος ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο από την Κωνσταντινούπολιν. Πατήρ του ήτο Μιχαήλ ο βασιλεύς ο Κουροπαλάτης, ο και Ραγκαβέ λεγόμενος, ο οποίος μη υποφέρων να βλέπη τας καθημερινάς αταξίας όπου τότε εγίνοντο, ως ειρηνικός όπου ήτο και θεοφοβούμενος, παρητήθη της βασιλείας, γενόμενος μοναχός εις ένα Μοναστήριον ιδικόν του κτίριον, την κλήσιν Μυρέλαιον, και ζήσας θεαρέστως ανεπαύθη εν Κυρίω· η μήτηρ αυτού ήτο η θαυμαστή κατά την αρετήν Προκοπία, θυγάτηρ Νικηφόρου βασιλέως του Γενικού και αδελφή Σταυρακίου του βασιλέως.
Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΕΙΡΗΝΗΣ της εκ Καππαδοκίας μεν ορμωμένης, ασκησάσης δε εν τη Μονή του Χρυσοβαλάντου.
Ειρήνη η Οσία Μήτηρ ημών, η Ηγουμένη της Μονής του Χρυσοβαλάντου, ήκμασε μετά τον θάνατον του μισοχρίστου και φιλοχρύσου βασιλέως Θεοφίλου αποθανόντος εν έτει ωμβ΄ (842), ότε η ευσεβεστάτη και θεοφιλεστάτη Θεοδώρα η σύζυγος του Θεοφίλου έμεινε διάδοχος της βασιλείας, αλλ’ όχι και της ασεβείας αυτού. Τότε αύτη εστερέωσε την Ορθοδοξίαν, αναστηλώσασα τας αγίας Εικόνας, και ούτως απέλαβε πάλιν η Εκκλησία μας την ευπρέπειαν των αγίων Εικόνων ως πρότερον. Έως ου δε ήτο ο υιός της Μιχαήλ ανήλικος, εκυβέρνα αυτή η αοίδιμος το βασίλειον· όταν δε έφθασεν ο βασιλεύς εις χρόνους ιβ΄ (12) ηθέλησε να τον υπανδρεύση, όθεν έστειλεν ανθρώπους εις διαφόρους τόπους, να εύρωσι κόρην τινά ωραίαν, ευγενικήν και ενάρετον, ήτις να είναι αξία δια σύζυγον βασιλέως. Τον καιρόν εκείνον ευρίσκετο εις την χώραν των Καππαδοκών και η Ειρήνη, ήτις ήτο κόρη ωραία πολύ και ενάρετος, από γονείς ευγενείς γεννηθείσα.
Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΚΑΚΙΟΥ του νέου.
Ακάκιος ο νέος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου εν έτει τιη΄ (318). Νέος δε ων την ηλικίαν, επειδή ωμολόγησεν εαυτόν Χριστιανόν, εκρεμάσθη και εξεσχίθη, και έπειτα παρεδόθη όπως τιμωρηθή εις τον ηγεμόνα Τερέντιον, ο οποίος έρριψε τον Άγιον εντός λέβητος πεπυρωμένου, πλήρους πίσσης, ελαίου και λίπους· αλλ’ ο Άγιος, υπό της θείας χάριτος φυλαττόμενος, έμεινεν αβλαβής. Μετά ταύτα αναγκάζεται ο του Χριστού αθλητής να τρέχη κατόπιν του ηγεμόνος μεταβαίνοντος εις την Απάμειαν και Απολλωνίαν. Εκεί δε αφιχθείς ωδηγήθη εις τον ναόν των ειδώλων, και δια προσευχής του συνέτριψε τα εκεί ευρισκόμενα είδωλα. Ύστερον παρέστη εις τον Τριβούνον Ζηλικίνθιον, ο οποίος, βλέπων τον Μάρτυρα επιμένοντα εις την του Χριστού πίστιν, αφού έδειρεν αυτόν ανηλεώς, απέλυσεν εναντίον αυτού λέοντα· διαφυλαχθείς δε ο Άγιος αβλαβής, πάλιν εδάρη.
Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ του εν Αγκύρα.
Ευστάθιος ο Μάρτυς ήτο στρατιώτης, οδηγηθείς δε ενώπιον του ηγεμόνος της Αγκύρας, Κορνηλίου ονομαζομένου, ηρωτήθη παρ’ αυτού· ομολογήσας δε παρρησία την ένδοξον οικονομίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εδάρη σκληρώς. Έπειτα ετρύπησαν τους αστραγάλους του, και δέσαντες αυτούς με σχοινία, τον έσυρον από της πόλεως της Αγκύρας μέχρι του ποταμού Σαγγαρίου, ακολουθούντος του ηγεμόνος και ορώντος ταύτα. Εκεί δε έθηκαν τον Άγιον εντός κιβωτίου και έρριψαν αυτόν εις τον ποταμόν. Άγγελος δε Κυρίου επιστάς έφερε το κιβώτιον έξω εις την στερεάν. Όθεν ευρέθη ο Άγιος εν αυτώ αβλαβής, ψάλλων το «Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου, εν σκέπη του Θεού του ουρανού αυλισθήσεται». Τούτο μαθών ο ηγεμών κατησχύνθη, και μη υποφέρων την εντροπήν, είλκυσε την μάχαιραν και ηυτοχειριάσθη. Ο δε Μάρτυς προσευχηθείς εκοινώνησε τα θεία Μυστήρια δια μέσου περιστεράς, η οποία επέμφθη εις αυτόν ουρανόθεν, και ευχαριστήσας τω Θεώ παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας του Αγγέλου, όστις τον ελύτρωσεν εκ του ποταμού· ούτω δε έλαβεν ο μακάριος τον αμάραντον στέφανον της αθλήσεως. Το δε άγιον αυτού λείψανον ενεταφιάσθη εντός της πόλεως Αγκύρας.
Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων και Διακόνων ΠΡΟΧΟΡΟΥ, ΝΙΚΑΝΟΡΟΣ, ΤΙΜΩΝΟΣ και ΠΑΡΜΕΝΑ.
Πρόχορος, Νικάνωρ, Παρμενάς και Τίμων οι Άγιοι Απόστολοι εχρημάτισαν μαθηταί των δώδεκα Αποστόλων και συνηριθμούντο μετά των Εβδομήκοντα, όντες συνδιάκονοι μετά του Πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου. Περί τούτων γράφει ο ιερός Λουκάς εις τας Πράξεις των Αποστόλων λέγων· «Και εξελέξαντο (οι δώδεκα Απόστολοι δηλαδή) Στέφανον, άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και Φίλιππον και Πρόχορον και Νικάνορα και Τίμωνα και Παρμενάν» (Πράξεις στ: 5). Αφού δε έπαυσαν διακονούντες θεαρέστως και ανεπιλήπτως εις τας τραπέζας των χηρών και των πτωχών εν Ιερουσαλήμ, τότε ο Πρόχορος περιεπάτει προς κήρυξιν του Ευαγγελίου μετά του επιστηθίου φίλου του και Θεολόγου Ιωάννου, συμπονών μετ’ αυτού εις την συγγραφήν του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, και συγκοινωνός γενόμενος των πειρασμών και των θλίψεων του διδασκάλου του.