Τη ΙΒ΄ (12η) Ιουνίου, η Αγία Μάρτυς Αντωνίνα εν θαλάσση βληθείσα τελειούται.

Αντωνίνα η μάρτυς κατήγετο από την πόλιν της εν Βιθυνία Νικαίας. Κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των βασιλέων και Πρισκιλλιανού άρχοντος εν έτει τβ΄ (302) οδηγηθείσα έμπροσθεν του άρχοντος δια την εις Χριστόν πίστιν και ομολογίαν, εδάρη εις τους μαστούς. Και τότε μεν εβλήθη εις την φυλακήν, έπειτα δε πάλιν προσήχθη έμπροσθεν του άρχοντος, και κρεμασθείσα εις εν ξύλον κατακαίεται εις τας πλευράς και απλώνεται επάνω εις πυρωμένην εσχάραν. Ύστερον δε διεπέρασαν με σούβλας πυρωμένας τας χείρας της, από τας οποίας εξεχύθη μία ευωδία γλυκυτάτη ως από στύρακα. Μετά ταύτα διεπέρασαν παρομοίως με σουβλία πυρωμένα τους αστραγάλους της, και πάλιν έβαλαν αυτήν εις την φυλακήν. Εκεί δε έμεινε ταλαιπωρουμένη χρόνους ολοκλήρους δύο· έπειτα εξήγαγον αυτήν από την φυλακήν και την έρριψαν εις την θάλασσαν, και ούτως έλαβεν η μακαρία τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

Τη ΙΒ΄ (12η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Πέτρου του εν τω Αγίω Όρει του Άθω ασκήσαντος.

Πέτρος ο αοίδιμος πατήρ ημών, ο Αθωνίτης ο από Σχολαρίων (ελέγοντο δε Σχολάριοι οι ενάρετοι εκείνοι άνδρες, οίτινες ηρμήνευον με δεινότητα και ακρίβειαν τας Γραφάς), ήκμασε κατά τον θ΄ (9^ον) αιώνα εν τω Αγίω Όρει. Ούτος πατρίδα είχε την Κωνσταντινούπολιν, οι δε γονείς αυτού ήσαν ευγενείς και ένδοξοι, έχοντες τον φόβον του Θεού ερριζωμένον εις τας καρδίας αυτών, καθώς απέδειξε τούτο ο εξ αυτών βλαστήσας αγαθός καρπός, ο μέγας δηλαδή και θαυμάσιος ούτος Πέτρος. Τούτον λοιπόν τον φίλτατον υιόν των εφρόντισαν οι γονείς του να εκπαιδεύσωσι με πάσαν σοφίαν θείαν και ανθρωπίνην, τιμήσαντες έπειτα αυτόν με το ανακτορικόν του καιρού εκείνου αξίωμα των Σχολαρίων.

Τη ΙΒ΄ (12η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ του Αιγυπτίου.

Ονούφριος ο Όσιος και ασκητής ήκμασε κατά τον Δ΄ (4^ον) από Χριστού γεννήσεως αιώνα. Ούτος ησύχαζε πρότερον εις Κοινόβιον κείμενον πλησίον της Ερμουπόλεως των Θηβών· ακούσας δε ύστερον την ήσυχον και ερημικήν ζωήν του Προφήτου Ηλιού και Ιωάννου του Βαπτιστού εξήλθε του Κοινοβίου και κατώκησεν εις την έρημον έτη εξήκοντα αποκεχωρισμένος των ανθρώπων. Τούτον εύρεν ο Μοναχός Παφνούτιος όστις έγραψε και τον βίον αυτού. Ησύχαζε δε τότε ο Παφνούτιος εις την Αίγυπτον, ότε εκ Θεού φωτισθείς απήλθεν εις την εσωτέραν έρημον. Και απελθών ηξιώθη να ίδη δια των ιδίων αυτού οφθαλμών όσα ο ίδιος περί του Οσίου Ονουφρίου έγραψε, λέγων ταύτα: Καθημένου ποτέ εν τω κελλίω μου, ένευσεν ο Θεός εις την καρδίαν μου, ίνα μεταβώ εις την εσωτέραν έρημον, ίνα εύρω οσίους άνδρας και λάβω την ευλογίαν αυτών.