Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, ο Όσιος Πίωρ εν ειρήνη τελειούται.

Πίωρ ο Όσιος ήτο από την Αίγυπτον. Νέος έτι ων ηρνήθη τον κόσμον, και εξελθών εκ της οικογενείας του έκαμεν απόφασιν (από άμετρον έρωτα και αγάπην την οποίαν είχε προς τον Θεόν) να μη ίδη εις την παρούσαν ζωήν κανένα συγγενή. Aφού δε παρήλθον πεντήκοντα έτη είχεν αδελφήν γερόντισσαν, η οποία μαθούσα πως ζη ο αδελφός της αββάς Πίωρ, ηθέλησεν επιμόνως να τον ίδη. Και επειδή δεν ήτο δυνατόν να υπάγη αυτή εκεί όπου ησκήτευεν ο Όσιος, παρεκάλεσε του τόπου τον Αρχιεπίσκοπον και έγραψεν εις τους Οσίους πατέρας εις την σκήτην, να παρακινήσουν τον αββάν Πίωρ να έλθη να ίδη την αδελφήν του.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Φιλονείδους Επισκόπου του Κουρίου.

Φιλονείδης ο Άγιος έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει τ΄ (300), εγκεκλεισμένος εν τη νήσω Κύπρω εις φυλακήν δια την του Χριστού ομολογίαν ομού με τους Αγίους Αριστοκλήν, Δημητριανόν και Αθανάσιον τον αναγνώστην. Αφού δε εκείνοι οι μακάριοι ετελειώθησαν με το μαρτύριον, μετ’ ολίγας ημέρας εξέδωκε δόγμα ο μιαρός Διοκλητιανός, ίνα οι άσωτοι και ακόλαστοι Έλληνες βιάζωσι τους Χριστιανούς εις το να μολύνωσιν αυτούς με την φθοράν των σωμάτων αυτών. Τούτο δε το διαβολικόν δόγμα μαθών ο Άγιος Φιλονείδης, και μη θέλων να μολυνθή το σώμα του από τους ασεβείς, ανέβη εις ένα υψηλόν τόπον, και δέσας την κεφαλήν του και το πρόσωπόν του σκεπάσας με το ένδυμά του, έκλινε τα γόνατα εις προσευχήν.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Υπατίου του εν Ροφινιαναίς ή Ρουφιαναίς.

Υπάτιος ο Άγιος ήτο κατά τους χρόνους Ονωρίου και Αρκαδίου, εν έτει τψε΄ (395), εγεννήθη δε εις την Φρυγίαν, και τυραννούμενος από τον πατέρα του εδάρη από αυτόν· ότε δε έγινε δεκαοκτώ ετών έφυγεν από τους γονείς του και επέρασεν εις την Θράλην. Εκεί δε ελθών εις εν Κοινόβιον έγινε Μοναχός, και από τας αρετάς του κατέστη εις όλους αιδέσιμος και σεβαστός, διότι οίνον ουδέποτε έπινε και όταν μίαν φοράν επολεμήθη από τον δαίμονα της πορνείας διήλθεν ολοκλήρους οκτώ ημέρας χωρίς να φάγη ή να πίη ολοτελώς.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ισαύρου και των συν αυτώ Βασιλείου, Ιννοκεντίου, Φήλικος, Ερμείου και Περεγρίνου.

Ίσαυρος ο Άγιος και των μυστηρίων διάκονος και οι συν αυτώ Βασίλειος και Ιννοκέντιος ήσαν από τας Αθήνας κατά τους χρόνους του βασιλέως Νουμεριανού, εν έτει σπδ΄ (284)· αναχωρήσαντες δε από την πατρίδα των, απήλθον εις την Απολλωννίαν, και εκεί δι’ αποκαλώψεως θείου Αγγέλου, εμβάντες εις εν σπήλαιον, εύρον τους Φήλικα, Περεγρίνον και Ερμείαν, τους οποίους και εδίδαξεν ο Άγιος Ίσαυρος να μη αγαπώσι τα παρόντα πρόσκαιρα πράγματα. Όθεν τρεφόμενοι παρά του Αγίου πνευματικώς, έτρεφον και αυτοί τούτον σωματικώς, φέροντες εις αυτόν τα προς ζωάρκειαν. Εβεβαίωσαν δε με τα έργα των τους λόγους του, αποστραφέντες την συνομιλίαν και την συναναστροφήν των συγγενών των, διότι ήσαν βεβυθισμένοι εις το σκότος της ειδωλολατρίας, λατρεύοντες τα άψυχα και αναίσθητα είδωλα.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΜΑΝΟΥΗΛ, ΣΑΒΕΛ και ΙΣΜΑΗΛ.

Μανουήλ, Σαβέλ και Ισμαήλ οι ένδοξοι Μάρτυρες κατήγοντο από την Περσίαν, ήσαν δε αυτάδελφοι και έζων κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου εν έτει τξγ΄ (363). Ούτοι αποσταλέντες από τον βασιλέα των Περσών, Βαλάνον ονομαζόμενον, δια να κάμωσι πρεσβείαν και μεσιτείαν περί ειρήνης, μεταξύ αυτού και του Ιουλιανού, και βλέποντες τον Παραβάτην Ιουλιανόν, ότι εθυσίαζεν εις τα είδωλα πέραν εις την Χαλκηδόνα και ότι πολλοί υπετάσσοντο εις την πλάνην του, εθρήνουν και έκλαιον δια την εκείνων απώλειαν, επειδή ήσαν ευσεβείς και ελάτρευον τω Χριστώ. Παρεκάλουν δε τον Κύριον να διαφυλαχθώσιν εις την αυτού πίστιν και να μη συγκοινωνήσωσι με την πλάνην των ειδώλων. Φανερωθέντες δε ότι είναι Χριστιανοί, ωδηγήθησαν εις τον Ιουλιανόν, και ομολογήσαντες τον Χριστόν μετά παρρησίας υπεβλήθησαν εις μεγάλας βασάνους παρ’ αυτού, διο και μεγάλων στεφάνων ηξιώθησαν παρά Κυρίου.