Τη Α΄ (1η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών ΔΑΒΙΔ του εν Ευβοία ασκήσαντος.

Δαβίδ ο αληθής και γνήσιος υπουργός του Παναγάθου Θεού, ήτο από χωρίον τι καλούμενον Γαρδινίτζα, κείμενον πλησίον του Ταλαντίου εις το παραθαλάσσιον έναντι της νήσου Ευβαίας, ήκμασε δε περί το αφιθ΄ (1519) έτος, πατριαρχεύοντος εν Κωνσταντινουπόλει του αοιδίμου Ιερεμίου, είχε δε γεννήτορας θεοσεβείς τε και ευλαβείς· και ο μεν πατήρ αυτού εκαλείτο Χριστόδουλος, έχων και το αξίωμα της Ιερωσύνης, εστολισμένος με χάριτας και αρετάς, η δε μήτηρ αυτού Θεοδώρα, ήτις τω όντι κατεγίνετο εις το να αναδειχθή εις τον πανοικτίρμονα Θεόν δώρον καθαρόν· έζων δε και οι δύο εναρέτως, δηλαδή με προσευχάς, με νηστείας, με ελεημοσύνας, με δάκρυα, παρακαλούντεςτον Άγιον Θεόν ημέρας τε και νυκτός να τους ελευθερώση από τας παγίδας και ενέδρας του πονηρού διαβόλου και να τους αξιώση της επουρανίου αυτού Βασιλείας· ιδών δε ο ελεήμων Θεός την καθαρότητα της ψυχής των, εχάρισεν εις αυτούς τέσσαρα τέκνα, εξ ων τα δύο αρσενικά, τα δε έτερα δύο θηλυκά, δια τα οποία χαίροντες και ευφραινόμενοι εδόξαζον το πανάγιον αυτού όνομα, εξαιρέτως δε δια τον μακάριον Δαβίδ, όστις ηύφραινε και ηυχαρίστει αυτούς περισσότερον, ως έχων παρά Κυρίου πλείονας χάριτας.

Τη Α΄ (1η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Νέου Οσιομάρτυρος ΙΑΚΩΒΟΥ και των δύο μαθητών αυτού ΙΑΚΩΒΟΥ Διακόνου και ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Μοναχού των δι’ αγχόνης τελειωθέντων κατά το αφκ΄ (1520) έτος.

Ιάκωβος ο θείος ανήρ, ο σώμα και ψυχήν καθηγιασμένος, κατήγετο εκ τινος κώμης της επαρχίας Καστορίας. Εγεννήθη δε ουχί από πλουσίους και ενδόξους γονείς, αλλά από ταπεινούς και απαιδεύτους, σεμνούς όμως και εναρέτους, οίτινες ωνομάζοντο Παρασκευή και Μαρτίνος. Ούτοι είχον και άλλον υιόν, διεμοίρασαν δε ζώντες την περιουσίαν των και εις τους δύο υιούς των.

Τη Α΄ (1η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΡΜΙΝΙΓΓΕΛΔΟΥ.

Ερμινίγγελδος ο Άγιος Μάρτυς εγεννήθη από πατέρα καλούμενον Λιουβίγγελδον, (όστις ήτο ρήγας των Ουϊσιγότθων ή έσω Γότθων, έχων την αίρεσιν του Αρείου ομού με όλον το έθνος του), εδιδάχθη δε την Ορθόδοξον πίστιν από τον Λέανδρον Επίσκοπον των Ορθοδόξων.

Τη Α΄ (1η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Ιερομαρτύρων ΙΩΑΝΝΟΥ Επισκόπου και ΙΑΚΩΒΟΥ Πρεσβυτέρου.

Ιωάννης και Ιάκωβος οι Άγιοι Ιερομάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους Σαβωρίου βασιλέως Περσών εν έτει τλβ΄ (332), διδάσκοντες εις τους ευσεβείς τον λόγον της πίστεως και πολλούς επιστρέφοντες εις την ευσέβειαν δια της παρακινήσεώς των. Όθεν δια την αιτίαν ταύτην συνελήφθησαν από τον Σαβώριον και αφ’ ου πρώτον υπεβλήθησαν εις διάφορα βασανιστήρια, τελευταίον δια ξίφους τας κεφαλάς απεκόπησαν, και ούτω παρέδωκαν τας αγίας των ψυχάς εις χείρας Θεού, παρ’ ου και έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη Α΄ (1η) Νοεμβρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΚΑΙΣΑΡΙΟΣ, ΔΑΣΙΟΣ, και έτεροι ΠΕΝΤΕ ξίφει τελειούνται.

Καισάριος , Δάσιος και οι συν αυτοίς Άγιοι Μάρτυρες συνελήφθησαν εις την πόλιν Δαμασκόν, τιμωρηθέντες δε με διάφορα βασανιστήρια δια να αρνηθώσι τον Χριστόν και μη πεισθέντες, απεκεφαλίσθησαν και ούτως έλαβον οι μακάριοι του μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη Α΄ (1η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΥΡΙΑΙΝΗΣ και ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ.

Κυρίαινα και Ιουλιανή αι Άγιαι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους Μαξιμιανού του βασιλέως, εν έτη 298 και η μεν Κυρίαινα κατήγετο από την Ταρσόν της Κιλικίας, η δε Ιουλιανή από την πόλιν Ρώσον, την ευρισκομένην εις την Κιλικίαν, ως λέγει ο Θεοδώρητος εις την Φιλόθεον Ιστορίαν αριθμώ δεκάτω. Αύται λοιπόν κρατηθείσαι από τον ηγεμόνα Μαρκιανόν, ηναγκάζοντο να αρνηθώσι τον Χριστόν· και επειδή δεν επείσθησαν, η μεν Κυρίαινα εξυρίσθη εις καταισχύνην τας τρίχας της κεφαλής και των οφρύων της και περιεφέρετο γυμνή από στρατιώτας ατάκτους τετράκις εις όλην την Ταρσόν. Έπειτα φέρεται εις την πόλιν Ρώσον ομού με την Αγίαν Ιουλιανήν και εκεί παραδίδονται και αι δύο εις το πυρ και ούτως ετελειώθη το μαρτύριον αυτών, δια το οποίον ανέβησαν νικηφόροι εις τα ουράνια.

Τη Α΄ (1η) Νοεμβρίου μνήμη των Αγίων και Θαυματουργών Αναργύρων ΚΟΣΜΑ και ΔΑΜΙΑΝΟΥ.

Κοσμάς και Δαμιανός οι αυτάδελφοι Άγιοι Μάρτυρες, οι δια την δωρεάν παρ’ αυτών παρεχομένην ιατρείαν των ασθενών αποκληθέντες Ανάργυροι, ήσαν από τα μέρη της Ασίας, υιοί υπάρχοντες ευσεβούς τινός γυναικός ονόματι Θεοδότης, αποτελούν δε ούτοι την πρώτην συζυγίαν των φερόντων το όνομα Κοσμάς και Δαμιανός Αγίων Αναργύρων. Επειδή δε έχομεν τρεις συζυγίας Αγίων Αναργύρων φερόντων το αυτό όνομα Κοσμάς και Δαμιανός, δια τούτο και ίνα μη συγχυζώμεθα, όταν ακούωμεν τα ονόματα αυτών, θα είπωμεν πρώτον ολίγα τινά δια τας ετέρας δύο συζυγίας και είτα θα εισέλθωμεν εις το θέμα των σήμερον εορταζομένων Αγίων.

Τη ΛΑ΄ (31η) Οκτωβρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ο εν Χίω μαρτυρήσας κατά το αψνδ΄ (1754) έτος, ξίφει τελειούται.

Νικόλαος ο νέος Μάρτυς του Χριστού ήτο από την περίφημον νήσον Χίον, από χωρίον Καρυάς λεγόμενον, Χριστιανός παλαιόθεν εκ γονέων και προγόνων· και ο μεν πατήρ αυτού ωνομάζετο Πέτρος, η δε μήτηρ του Σταματού, όχι δε μόνον αυτός ήτο Χριστιανός, κατά την ακολουθίαν του γένους, αλλ’ ήτο μάλιστα Χριστιανός και κατά τα χριστιανικά ήθη εκ νεαράς του ηλικίας, ευλαβής δηλονότι εις τα θεία, ταπεινός εις όλους, σεμνός εις την συναναστροφήν του, εγκρατής εις την γλώσσαν τόσον, ώστε ούτε βλασφημία, ούτε ουδεμία άλλη κακολογία ηκούετο ποτέ από το στόμα του· και επί πάσιν η απλότης και η ακακία, την οποίαν είχε, προσέτι και η υπομονή, από όλους εθαυμάζετο και επαινείτο και σχεδόν ήτο εστολισμένος ο μακάριος εκ νεότητός του με όλα εκείνα τα καλά και τας χάριτας, τα οποία αναγινώσκομεν εις τους Βίους των παλαιών Αγίων, και δια των οποίων προεγνωρίζοντο τι είδους άνθρωποι έμελλον να κατασταθώσιν εις το ύστερον.

Τη ΛΑ΄ (31η) Οκτωβρίου, ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ΙΑΚΩΒΟΣ Επίσκοπος Μυγδονίας, εις των τριακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων Πατέρων των εν Νικαία, εν ειρήνη τελειούται.

Ιάκωβος ο Άγιος Πατήρ ημών έγινεν Επίσκοπος Αντιοχείας της Μυγδονίας, η οποία ονομάζεται και Νίσιβις· δια δε την άκραν αυτού αρετήν υπήρξε μέγας θαυματουργός, και νεκρόν αναστήσας με την του Χριστού δύναμιν και πολλούς επιστρέψας από την ειδωλομανίαν εις την θεογνωσίαν.

Τη ΛΑ΄ (31η) Οκτωβρίου, μνήμη Ομολογητού τινός ΑΝΩΝΥΜΟΥ εκ της Εκκλησιαστικής Ιστορίας του μακαρίου Θεοδωρήτου.

Ο Άγιος ούτος ήκμασε κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου εν έτει τξα΄ (361), υιός ων ιερέως τινός των ειδώλων και εν δυσσεβεία ανατραφείς. Όταν δε ήτο νέος κατά την ηλικίαν, τότε ενεκολπώθη την ευσέβειαν κατά τον ακόλουθον τρόπον. Γυνή τις ονομαστή κατά την ευσέβειαν και Διάκονος κατά το αξίωμα, ήτο φίλη της μητρός του Αγίου τούτου· οσάκις δε η τούτου μήτηρ επορεύετο με τον μικρόν όντα υιόν της εις την ευσεβή εκείνην γυναίκα, εχαιρέτα εκείνη τόσον την μητέρα, όσον και τον υιόν και παρεκίνει αυτόν εις την ευσέβειαν και την του Χριστού πίστιν.

Τη ΛΑ΄ (31η) Οκτωβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΕΠΙΜΑΧΟΣ ο Αιγύπτιος ξίφει τελειούται.

Επίμαχος ο Άγιος Μάρτυς του Χριστού έλαμψεν ως αστήρ όταν το σκότος της ασεβείας διεχύθη εις όλην την οικουμένην και όλοι οι άνθρωποι εβιάζοντο από τους ασεβείς να θυσιάζωσιν εις τα είδωλα. Πατρίς του ήτο η Αίγυπτος, η οποία τον εγέννησε και τον ανέθρεψε και από τας αρετάς του πολλήν ωφέλειαν έλαβεν· οδηγόν δε ή διδάσκαλον δεν είχε τινά· αφ’ εαυτού του όμως εβιάζετο να φυλάττη καθαρά και σώμα και ψυχήν, έχων πάντοτε δια βοηθούς την προσοχήν και την επιμέλειαν.

Τη ΛΑ΄ (31η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων εξ Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα ΣΤΑΧΥΟΣ, ΑΠΕΛΛΟΥ, ΑΜΠΛΙΟΥ, ΟΥΡΒΑΝΟΥ, ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ και ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ.

Στάχυς ο Άγιος Απόστολος ο πρώτος εκ των εξ τούτων Αγίων Αποστόλων έγινε πρώτος Επίσκοπος Βυζαντίου, από τον Πρωτόκλητον Ανδρέαν· ούτος δε έκτισεν Εκκλησίαν και εις την Αργυρούπολιν, ήτις έκειτο εντός της περιοχής εις την οποίαν ωκοδομήθη μετά ταύτα η Κωνσταντινούπολις και εκεί εδίδασκε τα εν αυτή συναγόμενα πλήθη των Χριστιανών. Διανύσας λοιπόν εις το αποστολικόν κήρυγμα δεκαέξ έτη ανεπαύθη εν Κυρίω, το δε ιερόν αυτού λείψανον ενεταφιάσθη εις την Αργυρούπολιν όπου και ευρίσκεται μέχρι σήμερον.  

Τη Λ΄ (30η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα ΤΕΡΤΙΟΥ, ΜΑΡΚΟΥ, ΙΟΥΣΤΟΥ του και ΙΗΣΟΥ λεγομένου και ΑΡΤΕΜΑ.

Τέρτιος, Μάρκος, Ιούστος και Αρτεμάς οι ένδοξοι του Χριστού Απόστολοι είναι από τους Εβδομήκοντα, πεφωτισμένοι με την προς Θεόν πίστιν. Και ο μεν Τέρτιος έγινεν Επίσκοπος δεύτερος Ικονίου μετά τον Σωσίπατρον, του οποίου την έλλειψιν ούτος ανεπλήρωσε και τους υπό Σωσιπάτρου υπολειφθέντας απίστους ο Άγιος ούτος Τέρτιος ανεκαίνισε με το άγιον Βάπτισμα και θαυματουργός εξαίσιος έγινεν. Έγραψε δε και την προς Ρωμαίους του Αποστόλου Παύλου επιστολήν, καθώς το μαρτυρεί μόνος εις αυτήν λέγων· «Ασπάζομαι υμάς εγώ ο Τέρτιος, ο γράψας την επιστολην, εν Κυρίω» (Ρωμ. ιστ: 22). 

Τη Λ΄ (30η) του Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΣΤΕΡΙΟΥ, ΚΛΑΥΔΙΟΥ, ΝΕΩΝΟΣ και της αδελφής αυτών ΝΕΟΝΙΛΛΗΣ.

Αστέριος, Κλαύδιος, Νέων και Νεονίλλα οι Άγιοι αυτάδελφοι Μάρτυρες, έζων κατά την πρώτην υπατείαν του Διοκλητιανού, όταν ηγεμόνευεν ο Λυσίας εις την Κιλικίαν, εν έτει σπη΄ (288). Ήσαν δε πάντες ούτοι οι Άγιοι αυτάδελφοι και Χριστιανοί, κατοικούντες όλοι ομού και χρήματα αρκετά έχοντες. Είχον δε μεθ’ εαυτών και την μητρυιάν των, επειδή η μήτηρ των είχεν αποθάνει πρότερον, ύστερον δε απέθανε και ο πατήρ των.

Τη Λ΄ (30η) του Οκτωβρίου, η Αγία Μάρτυς ΕΥΤΡΟΠΙΑ ξίφει τελειούται.

Ευτροπία η Αγία Μάρτυς διεβλήθη εν Αλεξανδρεία εις τον ηγεμόνα Απελλιανόν, ότι ήτο Χριστιανή και ότι συχνάκις ήρχετο εις τας φυλακάς και επεσκέπτετο τους εγκεκλεισμένους Αγίους δια την πίστιν του Χριστού. Όθεν ομολογήσασα αφόβως τον Χριστόν, εν πρώτοις μεν κρεμασθείσα κατεξεσχίσθη, έπειτα δε εκάη με λαμπάδας ανημμένας. Ενόμιζε δε την φλόγα ως ύδωρ δροσερόν και εβεβαίωνεν ενώπιον όλων, ότι έβλεπε φοβερόν τινα άνθρωπον, ο οποίος κατέψυχεν αυτήν και την εδρόσιζε· τούτον δε έβλεπον και οι στρατιώται. Μετά ταύτα εβασανίσθη σκληρότερον και ερρίφθη εις την φυλακήν. Παρασταθείσα δε εις τον ηγεμόνα την επομένην ημέραν, εχλεύασεν αυτόν και τα είδωλά του· όθεν έκοψαν την γλώσσαν της, αποκόψαντες είτα και την αγίαν της κεφαλήν και ούτως η μακαρία παρέδωκε την αγίαν της ψυχήν εις χείρας Θεού και έλαβε παρ’ αυτού του Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη Λ΄ (30η) του Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΚΡΟΝΙΩΝΟΣ, ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ, ΜΑΚΑΡΙΟΥ και ετέρων δεκατριών.

Αλέξανδρος και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες ήθλησαν κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως, κατά την Αλεξάνδρειαν, εν έτει σν΄ (250). Πρώτος δε ο Αλέξανδρος ωδηγήθη εις το κριτήριον και μη δυνάμενος να σταθή όρθιος, επειδή έπασχεν από ποδαλγίαν, δια τούτο αυτός μετά του Κρονίωνος, όστις ήτο άνθρωπος ιδικός του, πομπεύονται εις το μέσον της αγοράς, αναβιβασθέντες επάνω εις καμήλους.

Τη Λ΄ (30η) του Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΑΡΚΙΑΝΟΥ Επισκόπου Συρακουσών, μαθητού του Αγίου Αποστόλου Πέτρου.

Μαρκιανός ο Μάρτυς εχειροτονήθη από τον Απόστολον Πέτρον και απεστάλη Επίσκοπος εις τας Συρακούσας της Σικελίας. Καταπλήξας δε όλους τους εκεί ευρισκομένους με τα θαύματα και σημεία όσα ετέλεσε και κατακρημνίσας με μόνην την προσευχήν του τους βωμούς των ειδώλων, εποίησεν όλους υιούς φωτός δια της θεογνωσίας και δια του αγίου Βαπτίσματος. Όθεν οι Ιουδαίοι, από τον φθόνον κινούμενοι και μη υποφέροντες την παρρησίαν του Αγίου, εθανάτωσαν αυτόν με βίαιον θάνατον και ούτως εκομίσατο ο μακάριος τον της αθλήσεως αμάραντον στέφανον.

Τη Λ΄ (30η) του Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΖΗΝΟΒΙΟΥ και ΖΗΝΟΒΙΑΣ.

Ζηνόβιος και Ζηνοβία οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν αδελφοί καταγόμενοι από την επαρχίαν των Κιλίκων εκ πόλεως καλουμένης Αιγαί. Οι γονείς αυτών ήσαν θεοφιλείς και ενάρετοι άνθρωποι αμφότεροι, ρίζα αγαθή εξ ης τα καλά αυτά βλαστήματα ανεβλάστησαν. Ο πατήρ αυτών ωνομάζετο και αυτός Ζηνόβιος, η δε μήτηρ Θέκλα. Αμφότεροι οι Άγιοι, όντες ομόφρονες κατά την πίστιν, διήγον βίον ευσεβή και ενάρετον κατά πάντα. Αποθανόντων δε των γονέων αυτών, διεμοίρασαν τα υπάρχοντά των εις ξένους και πένητας, ουδέν δι’ εαυτούς κρατήσαντες.

Τη ΚΘ΄ (29Η) Οκτωβρίου, μνήμη του Νέου Οσιομάρτυρος ΤΙΜΟΘΕΟΥ του Εσφιγμενίτου.

Τιμόθεος ο Άγιος Οσιομάρτυς κατήγετο από την επαρχίαν Κισσανίου του κατά την Θράκην, από χωρίον τι καλούμενον Παράορα, ωνομάζετο δε Τριαντάφυλλος πρότερον· όταν δε έφθασεν εις ηλικίαν, έλαβε γυναίκα νόμιμον και εγέννησεν εξ αυτής δύο κοράσια. Μετά δε χρόνους η γυνή αυτού, εκ συνεργείας του διαβόλου, ηγάπησεν Αγαρηνόν τινα.

Τη ΚΘ΄ (29η) Οκτωβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΜΕΛΙΤΙΝΗΣ.

Μελιτινή η Αγία Μάρτυς, διαβληθείσα εις τον επιτόπιον άρχοντα, ότι ήτο Χριστιανή, παρίσταται εις αυτόν. Και πρώτον μεν δέρεται εις το πρόσωπον και γυμνούται καθ’ όλον το σώμα της, και ούτως ως νικήτρια ίσταται πομπευομένη δια τον Χριστόν επί πολλάς ώρας, εν τω μέσω του κριτηρίου· πλην και ούτω γυμνή ισταμένη εχλεύαζε τον άρχοντα και όλα τα είδωλά του· διότι τιμήν ενόμιζεν η μακαρία την ατιμίαν ταύτην, την οποίαν ελάμβανε δια τον Χριστόν. Έπειτα δε βασανισθείσα με πολλάς βασάνους και φυλαχθείσα αβλαβής, τελευταίον κατεπληγώθη δια ξίφους και ούτω παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού.

Τη ΚΘ΄ (29η) Οκτωβρίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΑΝΝΗΣ, της μετονομασθείσης Ευφημιανός.

Άννα η Οσία Μήτηρ ημών εγεννήθη εις το Βυζάντιον, από ευλαβή τινα έγγαμον Διάκονον του εν Βλαχέρναις Ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, ονόματι Ιωάννου· αφ’ ου δε απεβίωσαν οι γονείς της, εφρόντισεν η μάμμη της να την ενώση δια γάμου με άνδρα ευλαβέστατον, μετά του οποίου απέκτησε δύο τέκνα.

Τη ΚΘ΄ (29η) του Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΒΡΑΜΙΟΥ και ΜΑΡΙΑΣ της αυτού ανεψιάς.

Αβράμιος ο Όσιος Πατήρ ημών ανέθαλεν εις την Έδεσσαν της Μεσοποταμίας εν έτει 296 εκ ρίζης ευγενούς και περιφανούς, διότι οι γονείς του ήσαν λαμπροί τον βίον, πλούσιοι τε και ένδοξοι, ήτο δε ο ευλογημένος ούτος νέος εξ αρχής ταπεινός και ενάρετος. Όθεν οι γονείς του, βλέποντες την ένθεον πολιτείαν και τα θαυμάσια ήθη αυτού, τον ενύμφευσαν ακουσίως του, φοβούμενοι μήπως από την μεγάλην του ευλάβειαν γίνη Μοναχός. Τούτο δε εφοβούντο διότι δεν είχον άλλο τέκνον και επόθουν να ίδωσιν από αυτόν κληρονομίαν.

Τη ΚΘ΄ (29η) του Οκτωβρίου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ της Ρωμαίας.

Αναστασία η Αγία Οσιομάρτυς του Χριστού η σήμερον εορταζομένη ήτο από την μεγαλόδοξον Ρώμην, έζη δε κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως και των διαδόχων αυτού Γάλλου και Βαλεριανού εν έτει σνστ΄ (256). Είναι δε και άλλη Μάρτυς Αναστασία η επιλεγομένη Φαρμακολύτρια, καταγομένη και αυτή από την Ρώμην, ακμάσασα κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού, αλλά τα μεν περί αυτής ας ίδη πας τις εις την κβ΄ (22αν) του Δεκεμβρίου μηνός, ότε επιτελείται η μνήμη αυτής·

Τη ΚΗ΄ (28η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΤΕΡΕΝΤΙΟΥ και ΝΕΟΝΙΛΛΗΣ των ομοζύγων, και των τέκνων αυτών ΣΑΡΒΗΛΟΥ, ΝΙΤΑ, ΙΕΡΑΚΟΣ, ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ, ΦΩΤΙΟΥ, ΒΗΛΗΣ και ΕΥΝΙΚΗΣ.

Τερέντιος ο Άγιος Μάρτυς και τούτου ομόζυγος Νεονίλλη κατώκουν μετά των τέκνων αυτών άπαντες εις μίαν και την αυτήν οικίαν, καθό μία οικογένεια και ελάτρευον κρυφίως τον Θεόν· όθεν διαβάλλονται εις τον ηγεμόνα και παρίστανται εις το κριτήριον. Επειδή δε ωμολόγησαν μεν τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, τα δε είδωλα περιεγέλασαν, δια τούτο κρεμασθέντες καταξεσχίζονται ασπλάγχνως και καταρραντίζονται άνωθεν αι πληγαί των με όξος δριμύτατον και με άλας, κάτωθεν δε φλογίζονται με πυρ. Οι δε Άγιοι, ταύτα πάσχοντες, προσηύχοντο και με σιωπηλήν φωνήν παρεκίνουν αλλήλους εις το Μαρτύριον.

Τη ΚΗ΄ (28η) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΤΕΦΑΝΟΥ του Σαββαϊτου, του και Επισκόπου γενομένου.

Στέφανος ο Όσιος Πατήρ ημών ο Σαββαϊτης ήκμαζεν εν έτει 790. Ούτος ο ευλογημένος εγένετο εκ νεαράς ηλικίας Μοναχός, εισελθών δε εις την Λαύραν του μεγάλου Πατρός Σάββα εδιδάχθη από τους εν τη Λαύρα κατοικούντας Αγίους Πατέρας τον του Θεού φόβον και πάσαν άλλην αρετήν και ασκητικήν πράξιν. Άγευστος δε διέμεινε των ηδονών του κόσμου ο μακάριος ούτος, διότι έγινε Μοναχός πολύ νέος.

Τη ΚΗ΄ (28η) Οκτωβρίου, μνήμη των εξ Αφρικής Αγίων Μαρτύρων ΤΕΡΕΝΤΙΟΥ, ΑΦΡΙΚΑΝΟΥ, ΜΑΞΙΜΟΥ, ΠΟΜΠΗΪΟΥ και ετέρων τριακονταέξ.

Τερέντιος και οι συν αυτώ τεσσαράκοντα Άγιοι Μάρτυρες ήσαν εκ της Αφρικής κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως και Φουρτουνάτου ηγεμόνος, εν έτει σν΄ (250), συλληφθέντες δε ως Χριστιανοί, δέρονται πρώτον με ωμά νεύρα και δεύτερον με ραβδία· έπειτα κατακαίονται εις την ράχιν με πεπυρωμένους οβελούς και αι πληγαί αυτών τρίβονται με τρίχινα πανία, ήτοι υφασμένα από τρίχας αιγός, και με όξος. Και πάλιν ερωτηθέντες και μη πεισθέντες να αρνηθώσι τον Χριστόν, δένονται με αλύσεις· έπειτα σύρονται γυμνοί επάνω εις σίδηρα πυρωμένα. Μετά ταύτα καταξεσχίζονται με όνυχας και ρίπτονται εντός λάκκου γεμάτου από όφεις και σκορπίους. Και επειδή εφυλάχθησαν από όλα αβλαβείς, δια τούτο απεκεφαλίσθησαν δια ξίφους και έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη ΚΗ΄ (28η) Οκτωβρίου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΚΥΡΙΑΚΟΣ, ο φανερώσας τον Τίμιον Σταυρόν επί της βασιλείας Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Ελένης της αυτού μητρός, κοντώ βληθείς τελειούται.

Κυριακός ο Άγιος Ιερομάρτυς, αφ’ ου εφανέρωσε τον Τίμιον Σταυρόν και αφ’ ου επίστευσεν εις τον Χριστόν και εβαπτίσθη, εγένετο και Επίσκοπος Ιεροσολύμων, παρετάθη δε η ζωή του έως εις τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου, εν έτει τξα΄ (361). Όταν δε ο Ιουλιανός εξήλθεν εις εκστρατείαν κατά των Περσών, επήγεν και εις τα μέρη της Παλαιστίνης και μαθών περί του Αγίου τούτου Κυριακού, εκράτησεν αυτόν και τον ηνάγκασε να θυσιάση εις τα είδωλα· ο δε Άγιος ήλεγξεν αυτόν.

Τη ΚΗ΄ (28η) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, του εν τω Άθω ασκήσαντος.

Αθανάσιος ο Κωνσταντινουπόλεως, ο λαμπρότατος της οικουμένης φωστήρ και του Δεσπότου Χριστού δούλος γνήσιος, ήτο εξ Αδριανουπόλεως. Ο πατήρ αυτού εκαλείτο Γεώργιος και η μήτηρ Ευφροσύνη, αμφότεροι ευσεβείς, ευγενείς και ενάρετοι. Από τοιούτους λοιπόν γονείς γεννηθείς, ωνομάσθη ο παις Αλέξιος εις το άγιον Βάπτισμα και από μικρός εδείκνυε οποίος τις έμελλε να κατασταθή, διότι ουδόλως εδόθη εις παιγχνίδια, κατά την των νέων συνήθειαν, ούτε επόθησε ρευστά και μάταια πράγματα, αλλά όλη του η σπουδή ήτο εις την ακολουθίαν της Εκκλησίας και εις την των γραμμάτων μάθησιν.

Τη ΚΗ΄ (28η) του Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων τεσσάρων Νεομαρτύρων ΑΓΓΕΛΗ, ΜΑΝΟΥΗΛ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ και ΝΙΚΟΛΑΟΥ, των εκ της Λάμπης, και εν Ρεθύμνη της Κρήτης μαρτυρησάντων.

Αγγελής, Μανουήλ, Γεώργιος και Νικόλαος οι Άγιοι Νεομάρτυρες ήσαν υιοί γονέων θεοσεβών, Χριστιανών μυστικών, οίτινες έσωθεν μεν ήσαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, πράττοντες άπαντα τα της Εκκλησίας μυστήρια, όπως και οι Χριστιανοί, έξωθεν δε φαινόμενοι ως Οθωμανοί δια τον φόβον. Τοιούτοι δε ήσαν πάμπολλοι κατά την εποχήν εκείνην εις την νήσον της Κρήτης, διότι, ως είναι γνωστόν, τούτο εγένετο απ’ αρχής της αλώσεως της νήσου ταύτης μέχρι της απελευθερώσεως αυτής.

Τη ΚΖ΄ (27η) του Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΑΠΕΤΩΛΙΝΗΣ και ΕΡΩΤΗΪΔΟΣ.

Καπετωλίνα και Ερωτηϊς αι Άγιαι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους της βασιλείας του Διοκλητιανού και Ζιλικινθίου άρχοντος της Καππαδοκίας, εν έτει σπθ΄ (289). Και η μεν Καπετωλίνα ήτο ευγενής και πλουσία, η δε Ερωτηϊς ήτο δούλη αυτής. Διαμοιράσασα δε η Αγία Καπετωλίνα τα υπάρχοντά της εις τους πτωχούς και ελευθερώσασα τους δούλους της, παρουσιάσθη εις τον άρχοντα Ζιλικίνθιον και εκήρυξε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν· όθεν πρώτον μεν εκλείσθη εις την φυλακήν, κατά δε την ερχομένην ημέραν απεκεφαλίσθη. Η δε Ερωτηϊς εκτύπησε με πέτρας τον άρχοντα· δια τούτο δέρεται με ράβδους και διαμείνασα αβλαβής με την του Χριστού Χάριν, ξίφει την κεφαλήν αποτέμνεται. Και ούτως έλαβον και αι δύο τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΚΖ΄ (27η) του Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΝΕΣΤΟΡΟΣ.

Νέστωρ ο Άγιος Μάρτυς ήτο από την μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην, έζη δε κατά τας ημέρας των δυσσεβών βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού κατά το αυτό έτος κατά το οποίον εμαρτύρησεν ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος. Ήτο δε τότε ο μακάριος ούτος Νέστωρ πολύ νέος, άγων την ηλικίαν εκείνην, κατά την οποίαν αρχίζουσι να φύωνται αι τρίχες του πώγωνος, γλυκύς εις την θεωρίαν, ωραίος εις το κάλλος και γνώριμος του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Οκτωβρίου, ο Άγιος Νέος Οσιομάρτυς ΙΩΑΣΑΦ ξίφει τελειούται.

Ιωάσαφ ο αείμνηστος και νέος Οσιομάρτυς ήτο μαθητής και αυτός του Αγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Οσίου Νήφωνος και εσπούδαζεν όσον το δυνατόν να μιμήται τας αρετάς και τους αγώνας του ιερού διδασκάλου του· φθάσας δε εις την προς Θεόν τελείαν αγάπην, επεθύμει να δώση και αυτός την ζωήν του εις θάνατον δια τον Χριστόν με Μαρτύριον· όθεν και εφανέρωσε τον σκοπόν του εις τον Άγιον, όστις γνωρίσας, ότι είναι τούτο θέλημα Θεού, προείπεν εις αυτόν, ότι έχει να τελειώση τον αγώνα του Μαρτυρίου εις την Κωνσταντινούπολιν.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Οκτωβρίου, μνήμη του μεγάλου σεισμού.

Κατά το εικοστόν τέταρτον έτος της βασιλείας Λέοντος του Ισαύρου, ήτοι εν έτει ψμ΄ (740) Ινδικτιώνος ενέτης, κατά την εικοστήν έκτην ταύτην ημέραν του Οκτωβρίου, έγινε τόσον μέγας και φοβερός σεισμός εις την Κωνσταντινούπολιν, ώστε όλαι αι ανώγειοι και ωραιότεραι οικίαι κατεκρημνίσθησαν και πολλοί άνθρωποι καταπλακωθέντες εθανατώθησαν. Δια τούτο και κατά την ημέραν ταύτην του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου μνήμην ποιούμεν της φοβεράς εκείνης απειλής του σεισμού, πορευόμενοι με λιτανείαν εις τον εν Βλαχέρναις Ναόν της Πανάγνου και Αγίας ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας και τελούμεν εκεί την θείαν και ιεράν Λειτουργίαν, με τας πρεσβείας της οποίας Θεοτόκου είθε να λυτρωθώμεν πάσης απειλής και φοβερισμού θεϊκού και να τύχωμεν της απολαύσεως των αιωνίων αγαθών, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Οκτωβρίου, μνήμη της από Θεσσαλονίκης εις την εν Κωνσταντινουπόλει Μονήν του Παντοκράτορος

δια βασιλικού προστάγματος γενομένης εισελεύσεως του περιωνύμου και αηττήτου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ήτοι της ιεράς αυτού Εικόνος, της πρότερον επικειμένης τη μυροβλήτω αυτού σορώ και σκεπούσης αυτήν.                                                                                                             

Κατά τους χρόνους του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού, του βασιλεύσαντος εν έτει αρμγ΄ (1143) και Ιωσήφ του Ηγουμένου της εν Κωνσταντινουπόλει ιεράς και βασιλικής Μονής του Παντοκράτορος, έλαβε χώραν η από Θεσσαλονίκης εις Κωνσταντινούπολιν μετάθεσις της ιεράς Εικόνος του Μεγάλου Δημητρίου.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου και πανενδόξου Μεγαλομάρτυρος και θαυματουργού ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ του Μυροβλύτου.

Δημήτριος ο Μεγαλομάρτυς και Αθλητής του Χριστού ήτο κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των βασιλέων σπδ΄ - τε΄ (284-305), κατήγετο δε από την Θεσσαλονίκη, ευσεβής ων ανέκαθεν εκ γονέων και διδάσκαλος της εις Χριστόν πίστεως. Όταν δε μετέβη εις την Θεσσαλονίκην ο καίσαρ τότε Μαξιμιανός Γαλέριος, ο μέγας Δημήτριος συνελήφθη και ερρίφθη εις την φυλακήν, διότι ήτο περιβόητος κατά τε την ευσέβειαν και την εις Χριστόν πίστιν.

Τη ΚΕ΄ (25η) του Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ.

Αναστάσιος ο Άγιος Μάρτυς προσήλθεν αυτόκλητος εις τους τυράννους, και ομολογήσας με παρρησίαν τον Χριστόν Θεόν αληθινόν και ποιητήν του παντός, εξέπληξεν άπαντας. Επειδή δε με τους λόγους, τους οποίους είπε και με την ανδρείαν, την οποίαν έδειξεν, εβεβαίωσε το αμετάθετον της γνώμης του, δια τούτο αποκεφαλίζεται και ρίπτεται εις την θάλασσαν. Γυνή δε τις ευλαβής, λαβούσα το τίμιον αυτού λείψανον, αφ’ ου το εξέβρασεν η θάλασσα, ετύλιξεν αυτό με σινδόνας και με μύρα, και κατασκευάσασα ευκτήριον Εκκλησίαν εις το όνομα του Μάρτυρος, ενεταφίασεν εκεί το λείψανόν του, δια του οποίου πολλαί παράδοξοι ιατρείαι το πάλαι εγίνοντο, και έως του νυν εξακολουθούσι γινόμεναι.

Τη ΚΕ΄ (25η) του Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και νοταρίων ΜΑΡΚΙΑΝΟΥ και ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ.

Μαρκιανός και Μαρτύριος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν νοτάριοι του Πατριαρχείου, όταν ο Άγιος Παύλος ο Ομολογητής και Ιερομάρτυς επατριάρχευεν εις την Κωνσταντινούπολιν, μετά τον θάνατον του Κωνσταντινουπόλεως Αλεξάνδρου, κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίου, εν έτει τλζ΄ (337), ο οποίος εξηπατήθη, φευ! Από τους Αρειανούς και έπεσεν εις την αίρεσιν αυτών.

Τη ΚΔ΄ (24η) Οκτωβρίου η Αγία Μάρτυς ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΗ ξίφει τελειούται.

Σεβαστιανή η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Δομετιανού του εν έτει πα΄ (81) βασιλεύσαντος και διέτριβεν εις την πόλιν του Μαρκιανού, κηρύττουσα τον Χριστόν. Όθεν διεβλήθη εις τον ηγεμόνα Σέργιον ως Χριστιανή. Παρασταθείσα  λοιπόν εις αυτόν ωμολόγησεν ότι πιστεύει εις τον Χριστόν, ότι εδιδάχθη από τον Απόστολον Παύλον και ότι είναι ετοίμη να αποθάνη δια τον Χριστόν.

Τη ΚΔ΄ (24η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΑΡΕΘΑ και των συν αυτώ.

Αρέθας ο Άγιος Μάρτυς ήτο πρώτος της πόλεως Νεγράς εν Αιθιοπία, επί της βασιλείας του ευσεβεστάτου Ιουστίνου. Κατά δε τον πέμπτον χρόνον της βασιλείας τούτου, ήτοι εν έτει φκγ΄ (523), ότε εβασίλευεν εις την Αιθιοπίαν Ελεσβαάν ο περιβόητος και ονομαστός δια την δικαιοσύνην και ευσέβειαν, όστις είχε τα βασίλειά του κατεσκευασμένα εις πόλιν τινά καλουμένην Αύξουσαν, Εβραίος τις, ονόματι Δουνουάν, δυσσεβής λίαν και πολέμιος εχθρός των Χριστιανών, εξουσίαζε την Ευδαίμονα Αραβίαν (ήτις πάλαι ελέγετο Σαβά και κατόπιν Ομηρίτις).

Τη ΚΓ΄ (23η) Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΜΑΚΑΡΙΟΣ ο Ρωμαίος εν ειρήνη τελειούται.

Μακάριος ο Όσιος Πατήρ ημών ο Ρωμαίος ήτο, καθώς και η προσωνυμία του φανερώνει, από την Ρώμην, υιός συγκλητικού τινος άρχοντος, ονόματι Ιωάννου, ανεχώρησε δε από νεαράς ηλικίας εις την βαθυτάτην έρημον, εις την οποίαν και παρέμεινεν έως τέλους μονώτατος. Η εν τη ερήμω διατριβή του Οσίου τούτου πατρός ηγνοείτο υπό πάντων μέχρι του βαθυτάτου αυτού γήρατος, ότε κατά θείαν οικονομίαν και προς ωφέλειαν ημών κατέστη αύτη γνωστή υπό τας εξής περιστάσεις:

Τη ΚΓ΄ (23η) Οκτωβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΙΓΝΑΤΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Ιγνάτιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο υιός μεν Μιχαήλ Α΄ του Ραγκαβέ του και Κουροπαλάτου καλουμένου, ο οποίος ευσεβώς εβασίλευσε προ του Λέοντος του Αρμενίου, και Προκοπίας της βασιλίσσης, εν έτει ωια΄ (811), αδελφός δε Θεοφυλάκτου και έγγονος Νικηφόρου βασιλέως Πατρικίου του από γενικού, του βασιλεύσαντος εν έτει ωβ΄ (802). Ούτος λοιπόν ευνουχισθείς από τον θεομισή Λέοντα τον Αρμένιον, έγινεν ύστερον Μοναχός και Ηγούμενος του Μοναστηρίου του Αρχαγγέλου, το οποίον πρότερον ωνομάζετο του Ανατέλλοντος, νυν δε ονομάζεται του Σατύρου.

Τη ΚΓ΄ (23η) του Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου και πρώτου Επισκόπου των Ιεροσολύμων ΙΑΚΩΒΟΥ του Αδελφοθέου.

Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο θείος του Κυρίου Απόστολος και πρώτος Επίσκοπος  Ιεροσολύμων, ήτο από την Ιουδαίαν, υιός ων του μνήστορος Ιωσήφ. Επειδή δε άλλο δεν είναι εις τους ζηλωτάς της ευσεβείας και εναρέτους γλυκύτερον, ως η του δικαίου ενθύμησις, η οποία τους ευφραίνει περισσότερον από ό,τι ο χρυσός τους φιλαργύρους ή τους φιληδόνους το κάλλος του σώματος και επειδή δεν είναι μόνον γλυκεία η του δικαίου ενθύμησις, αλλά και υπερλίαν ωφέλιμος, διότι εμφυτεύει εις τας ψυχάς κέντρον θεϊκού ζήλου και διεγείρει εις την μίμησιν αυτού τους εντυγχάνοντας, δια τούτο θα είπωμεν και ημείς ολίγα τινά δια τον αληθώς και δικαίως δίκαιον όντα και ονομαζόμενον θείον τούτον Ιάκωβον, όστις επλούτησε και της θείας ταύτης επωνυμίας, να λέγηται από όλους τους Αγίους διαφερόντως και εξαιρετώτερα Αδελφόθεος, διότι ουδείς άλλος ηξιώθη να ονομάζηται αδελφός του Χριστού ειμή μόνον αυτός ο αοίδιμος.

Τη ΚΒ΄ (22α) του Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Επισκόπου και ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ, ΑΝΝΗΣ τε και ΕΛΙΣΑΒΕΤ, ΘΕΟΔΟΤΗΣ και ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ.

Αλέξανδρος ο Άγιος Μάρτυς ήτο Επίσκοπος και επειδή δια της διδασκαλίας του ωδήγει εις την πίστιν του Χριστού πολλούς Έλληνας και τους εβάπτιζεν, εκρατήθη από τον ηγεμόνα, από τον οποίον πολλάς τιμωρίας υπομείνας κατεξεσχίσθη και ηναγκάζετο να θυσιάση εις τα είδωλα, αλλά δεν επείσθη. Όθεν βλέπων την γενναιότητα και υπομονήν του ο στρατιώτης Ηράκλειος επίστευσεν εις τον Χριστόν· δια τούτο και αυτός σφόδρα τιμωρηθείς πρότερον, τελευταίον απεκεφαλίσθη και έλαβεν ο αοίδιμος του Μαρτυρίου τον στέφανον. Επειδή δε ο Άγιος Αλέξανδρος εποίησεν εν θαύμα και προς τούτοις επειδή εφυλάχθη υγιής εκ των πληγών με την του Κυρίου Χάριν και βοήθειαν, τούτων ένεκα είλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού τέσσαρας γυναίκας, Θεοδότην και Γλυκερίαν, Άνναν και Ελισάβετ, αι οποίαι ήλεγξαν την πλάνην των ειδώλων και δια τούτο απεκεφαλίσθησαν. Ύστερον δε από όλους και ο Αλέξανδρος, κτυπηθείς δια μαζαίρας, ετελειώθη και εξεδήμησε προς Κύριον, λαβών παρ’ Αυτού της νίκης τον στέφανον.

Τη ΚΒ΄ (22α) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών και Ισαποστόλου ΑΒΕΡΚΙΟΥ Επισκόπου Ιεραπόλεως του θαυματουργού.

Αβέρκιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο Αρχιερεύς εις πόλιν τινά της Φρυγίας Σαλουταρίας καλουμένην Ιεράπολιν, κατά τους χρόνους Μάρκου Αντωνίνου ρξα΄- ρπ΄ (161-180) και Λευκίου των ασεβών βασιλέων, από τους οποίους εγράφησαν διατάγματα και επέμφθησαν εις όλα τα φρούρια και τας πόλεις των Ρωμαίων, προστάσσοντα να προσκυνώσιν όλοι τους θεούς των Ελλήνων και να θυσιάζωσιν επιμελώς εις αυτούς.

Τη ΚΑ΄ (21ην) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΙΩΑΝΝΟΥ του εκ Μονεμβασίας, τελειωθέντος εν ταις βασάνοις κατά την Λάρισαν, εν έτει αψογ΄ (1773).

Ιωάννης ο νεοφανής Μάρτυς του Χριστού ήτο από την περιφανή Πελοπόννησον, από τα μέρη της Μονεμβασίας, νέος την ηλικίαν έως δεκαπέντε ετών, πεπαιδευμένος τα ιερά γράμματα· και ο μεν πατήρ αυτού Ιερεύς ων κατήγετο από εν χωρίον καλούμενον Γεράκι, τιμώμενον με θρόνον Επισκοπής παρά της Μητροπόλεως Μονεμβασίας, η δε μήτηρ αυτού ήτο από εν χωρίον της Μονεμβασίας, Γούβες επιλεγόμενον.

Τη ΚΑ΄ (21ην) Οκτωβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΘΕΟΔΟΤΗΣ και ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ Πρεσβυτέρου.

Θεοδότη η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Αλεξάνδρου του Σεβήρου, εν έτει σκβ΄ (222), θυγάτηρ ευγενών γονέων, καταγομένη από χώραν τινά της Μαύρης Θαλάσσης. Μεταβάσα δε εις Ασκητήριον, ησύχαζεν. Ύστερον φανερωθείσα, ότι είναι Χριστιανή, εκρατήθη από τον άρχοντα της Καππαδοκίας και ομολογήσασα ότι πιστεύει εις τον Χριστόν, κρεμάται, καταξεσχίζεται και τίθεται μέσα εις κλίβανον πεπυρωμένον.

Τη ΚΑ΄ (21ην) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΦΙΛΟΘΕΟΥ, του ασκήσαντος εν τω του Άθω όρει.

Φιλόθεος, το θείον τούτο και θαυμάσιον φυτόν, ανέθαλε κατά τον ΙΔ΄ αιώνα εις την Χρυσόπολιν της Μακεδονίας, οι δε γονείς του ήσαν από επαρχίαν τινά της Ασίας, εκ πόλεως Ελατείας, δια δε τον φόβον των Αγαρηνών έφτγαν από την πατρίδα των και επήγαν εις την Χρυσόπολιν, εις την οποίαν ετελεύτησεν ο πατήρ αυτού, αφ’ ου εγέννησε δύο παίδας, οι οποίοι έμειναν εκεί εις την αλλοτρίαν γην με την μητέρα των, κακουχούμενοι και ονειδιζόμενοι από τους γείτονας, ως ξένοι και πάροικοι, επειδή δεν είχον συγγενή τινα από τον πατέρα ή την μητέρα των, ειμή μόνον την θείαν βοήθειαν, και πολλάκις εμυρολόγουν την τύχην των η μεν γυνή την χηρείαν, οι δε παίδες την ορφανίαν ολοφυρόμενοι. Τον καιρόν εκείνον ήλθε πρόσταγμα να συνάξωσι τους παίδας καθώς είχον συνήθειαν οι Αγαρηνοί.

Τη ΚΑ΄ (21ην) του Οκτωβρίου, μνήμη των εν Νικομηδεία Αγίων τριών Μαρτύρων ΓΑΪΟΥ, ΔΑΣΙΟΥ και ΖΩΤΙΚΟΥ, εν θαλάσση τελειωθέντων.

Γάϊος, Δάσιος και Ζωτικός οι Άγιοι Μάρτυρες, ευρισκόμενοι εις την Νικομήδειαν, ανέλαβον ζήλον θείον εις την καρδίαν των, και πορευθέντες κατεκρήμνισαν τα εις τους ναούς των Ελλήνων ευρισκόμενα είδωλα. Επειδή δε εφανερώθησαν, εδοκίμασαν οι μακάριοι παντοίας βασάνους. Τούτους εκρέμασαν οι Έλληνες επί ξύλων και κατέτριψαν τας σάρκας των με πανία υφασμένα από τρίχας αιγός· έπειτα δέσαντες πέτρας από τον λαιμόν των, τους έρριψαν εις την θάλασσαν. Όθεν έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη ΚΑ΄ (21ην) του Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ του Μεγάλου.

Ιλαρίων ο μέγας Πατήρ ημών εγεννήθη εις χώραν τινά της Παλαιστίνης απέχουσαν από την Γάζαν στάδια τεσσαράκοντα πέντε εν έτει 293. Το μέγα τούτο θαύμα της ερήμου ανέθαλεν ως ρόδον εξ ακανθών από γονείς απίστους και Έλληνας, οίτινες έχοντες πόθον να γίνη ο υιός των σοφός, τον έστειλαν να σπουδάση εις Αλεξάνδρειαν. Τούτο δε εγένετο εκ θείας Προνοίας, δια να γνωρίση ο νέος την αληθή πίστιν του Δεσπότου Χριστού και να απαρνηθή τα είδωλα, καθώς και εγένετο, επειδή ήτο φρόνιμος και εύτακτος από νεαράς ηλικίας, και ουδαμώς επήγαινε να ίδη ιπποδρόμια ή κυνήγια ή θέατρα, κατά την των νέων συνήθειαν, αλλά το εναντίον επόθει πολύ τον τραχύν βίον και ωρέγετο την σκληραγωγίαν.

Τη Κ΄ (20η) Οκτωβρίου, ο Όσιος και θεοφόρος Πατήρ ημών ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ, ο νέος Ασκητής, ο Πελοποννήσιος, ου το λείψανόν εστιν εν Κεφαλληνία, εν ειρήνη τελειούται.

Γεράσιμος ο λαμπρός και νεοφανής αστήρ της Εκκλησίας του Χριστού, ο λίθος ο αδαμάντινος, εφ’ ου συντρίβονται αι κεφαλαί πάντων των καινοτομούντων και παρεκτρεπομένων εκ της αλανθάστου παραδόσεως της αγιωτάτης και Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, εγεννήθη κατά το έτος αφθ΄ (1509) εις το χωρίον Τρίκαλα Κορινθίας της περιφήμου Πελοποννήσου, εκ της λαμπράς οικογενείας των Νοταράδων. Και ο μεν πατήρ αυτού εκαλείτο Δημήτριος, η δε μήτηρ του Καλή.

Τη Κ΄ (20η) Οκτωβρίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΜΑΤΡΩΝΗΣ της Χιοπολίτιδος και θαυματουργού.

Ματρώνα η Οσία και θαυματουργός Μήτηρ ημών ήτο από την νήσον Χίον, από το χωρίον το καλούμενον έως την σήμερον Βολισσός, το οποίον είναι εις το επάνω βόρειον μέρος της Χίου· και ο μεν πατήρ αυτής ωνομάζετο Λέων, η δε μήτηρ Άννα, ήσαν δε ούτοι ευσεβείς Χριστιανοί, και με όλα τα χριστιανικά ήθη και έργα κεκοσμημένοι, προσέτι και εις τον πλούτον και εις τα άλλα κοσμικά αγαθά ήσαν επισημότεροι των άλλων του χωρίου.

Τη Κ΄ (20η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΑΡΤΕΜΙΟΥ.

Αρτέμιος, ο μέγας και ένδοξος Μάρτυς του Χριστού, ήτο κατά τας ημέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, παρά του οποίου κατεστάθη δουξ και αυγουστάλιος ήτοι μικρός Αύγουστος (ηγεμών) της Αλεξανδρείας και πάσης της Αιγύπτου εν έτει τλ΄ (330), ετιμάτο δε μεγάλως και από τους υιούς και διαδόχους του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Αυτός όμως απηρνήθη πάσαν απόλαυσιν και υπέμεινε δια τον Χριστόν διάφορα κολαστήρια, και τώρα αγάλλεται μετ’ αυτού αιώνια. Ακούσατε όμως απ’ αρχής το Μαρτύριον αυτού, δια να λάβητε μεγάλην ωφέλειαν.

Τη ΙΘ΄ (19η) Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΙΩΑΝΝΗΣ ο Θαυματουργός, ο κατά το όρος του Ρίλα ασκήσας και την εκείσε Μονήν οικοδομήσας, εν ειρήνη τελειούται.

Ιωάννης ο Όσιος και θεοφόρος Πατήρ ημών ο Θαυματουργός εγεννήθη εις τινα κώμην, Σκρίνον καλουμένην, ήτις ευρίσκετο πλησίον εις την πόλιν Σοφίαν, την κοινώς Σόφιαν λεγομένην, υιός γονέων ευσεβών και εναρέτων, Βουλγάρων όντων κατά το γένος, ήκμασε δε επί της βασιλείας Πέτρου βασιλέως των Βουλγάρων, βασιλέως δε των Ρωμαίων Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογεννήτου, του βασιλεύσαντος εν έτει 913 – 959. Εκ νεαράς ηλικίας ο Άγιος, χρηστοήθης και ευλαβής ων, υπηρέτει τον Θεόν μετά φόβου και αγάπης.

Τη ΙΘ΄ (19η) Οκτωβρίου, μνήμη των εν Περσίδι μαρτυρησάντων ΣΑΔΩΘ Επισκόπου, και των συν αυτώ εκατόν είκοσιν Αγίων ΜΑΡΤΥΡΩΝ.

Σαδώθ ο ένδοξος Ιερομάρτυς ήτο Επίσκοπος εις επαρχίαν τινά της Περσίας καθ’ ον χρόνον εβασίλευεν ο Σαβώριος εις την χώραν ταύτην, εν έτει τλ΄ (330). Επειδή δε ούτος εδίδασκε τον λαόν του Χριστού, εβάπτισε δε και τινας Πέρσας, τούτου ένεκα διεβλήθη εις τον βασιλέα Σαβώριον. Παραστάς δε εις αυτόν, και μη πεισθείς να προσκυνήση τον ήλιον, το πυρ και το ύδωρ, δέρεται με ράβδους. Έπειτα κόπτουσι το δέρμα του από το μέτωπον έως τους όνυχας των ποδών, και ούτως απέσπασαν εξ αυτού λωρίδα πλάτους τεσσάρων δακτύλων.

Τη ΙΘ΄ (19η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΟΥΑΡΟΥ.

Ουάρος ο ένδοξος Μάρτυς ήθλησεν ότε, βασιλεύων ο τύραννος Μαξιμιανός, εν έτει τδ΄ (304), έστειλεν εις όλας τας πόλεις και εις τους άρχοντας της Αιγύπτου το ασεβέστατον πρόσταγμα, να απαρνώνται οι Χριστιανοί την ευσέβειαν και να προσκυνώσι τα είδωλα ή να τους θανατώνωσι με διάφορα κολαστήρια. Συνέλαβον όθεν τότε πολλούς πιστούς, από τους οποίους άλλοι μεν εθανατώθησαν αμέσως δια τον Χριστόν, και άλλοι ευρίσκοντο φυλακισμένοι με πείναν και δίψαν βασανιζόμενοι.

Τη ΙΘ΄ (19η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Προφήτου ΙΩΗΛ.

Ιωήλ ο ένδοξος Προφήτης ήτο από την φυλήν του Ρουβίμ, υιός Βαθουήλ, εκ του αγρού του καλουμένου Μεθομμορών. Ερμηνεύεται δε Ιωήλ, αγάπη Κυρίου ή απαρχή Θεού. Επροφήτευσεν ο Προφήτης ούτος δια την πείναν, την οποίαν έμελλον να λάβωσιν οι Ιουδαίοι και δια τον αφανισμόν των νομικών θυσιών και δια το πάθος δικαίου Προφήτου, δια του οποίου μέλλει να ανακαινισθή εις σωτηρίαν όλη η γη. Και ταύτα προφητεύσας, απέθανε και ετάφη εις την ιδικήν του γην. Προέλαβε δε ούτος την του Χριστού έλευσιν έτη ω΄ (800).

Τη ΙΗ΄ (18η) Οκτωβρίου, μνήμη των Οσίων και θαυματουργών Πατέρων ημών ΣΥΜΕΩΝ και ΘΕΟΔΩΡΟΥ, και της Οσίας ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ, των την αγίαν και θεομητορικήν Εικόνα ευρόντων, και την του Μεγάλου Σπηλαίου Μονήν συστησαμένων.

Συμεών και Θεόδωρος οι τρισόλβιοι και θεοφόροι Πατέρες ημών ήσαν αδελφοί κατά σάρκα, γεννηθέντες περί τας αρχάς του δ΄ αιώνος (310- 320) εν τη μεγαλουπόλει Θεσσαλονίκη της Μακεδονίας, από γονέων λαμπρών μεν κατά το γένος και την του πλούτου πολυτέλειαν, λαμπροτέρων δε κατά την ψυχήν και τον ακήρατον πλούτον των αρετών.

Τη ΙΗ΄ (18η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Νεοφανών Μαρτύρων ΓΑΒΡΙΗΛ και ΚΥΡΜΙΔΩΛΗ των εν Αιγύπτω αθλησάντων εν έτει αφκβ΄ (1522).

Γαβριήλ και Κυρμιδώλης οι ένδοξοι Άγιοι Νεομάρτυρες ήσαν από την Αίγυπτον γεγεννημένοι από Χριστιανούς γονείς και καλώς ανατεθραμμένοι, εμαρτύρησαν δε εις αυτήν την πατρίδα των εις τον καιρόν του σουλτάνου Σουλεϊμάν, υιού του Οσμάν· η δε αιτία του μαρτυρίου αυτών ηκολούθησεν ούτως.

Τη ΙΗ΄ (18η) Οκτωβρίου ο Όσιος Πατήρ ημών ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, ο εν τω Ευφράτη ποταμώ, εν ειρήνη τελειούται.

Ιουλιανός ο Όσιος Πατήρ ημών, παραιτήσας τον κόσμον και τα εν κόσμω, επήγεν εις τας όχθας του Ευφράτου ποταμού· ευρών δε εκεί σπήλαιον διήγεν την ζωήν του μοναστικώς. Τούτον ύστερον και άλλοι πολλοί μιμηθέντες, μετέβησαν πλησίον εις εκείνο το σπήλαιον του Οσίου και κατεσκεύασαν καλύβας, γενόμενοι έως εκατόν τον αριθμόν· συνηγωνίζοντο δε με τον Όσιον, και τα αυτά φαγητά τα οποία έτρωγεν εκείνος έτρωγαν και αυτοί. Ούτος ο θαυμάσιος απήντησε ποτε δράκοντα, τον οποίον κατεξέσχισε και εθανάτωσε με το σημείον του Τιμίου Σταυρού.

Τη ΙΗ΄ (18η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού ΛΟΥΚΑ.

Λουκάς ο θείος Ευαγγελιστής και Απόστολος του Κυρίου κατήγετο από την μεγάλην Αντιόχειαν, ιατρός το επάγγελμα, αλλά και άριστος κατά την ζωγραφικήν τέχνην και εντελώς γεγυμνασμένος κατά την έξωθεν σοφίαν κατέχων την Εβραϊκήν και την Συριακήν διάλεκτον. Ούτος διατρίβων εις τας Θήβας της Βοιωτίας και ιατρεύων, κατά τους χρόνους του βασιλέως Τίτου Κλαυδίου εν έτει μβ΄ (42), συνήντησε τον Άγιον Απόστολον Παύλον· και πιστεύσας εις τον Χριστόν απέβαλε την πατρικήν πλάνην.

Τη ΙΖ΄ (17η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων πέντε Μαρτύρων και αυταδέλφων Αναργύρων, ΚΟΣΜΑ, ΔΑΜΙΑΝΟΥ, ΛΕΟΝΤΙΟΥ, ΑΝΘΙΜΟΥ και ΕΥΠΡΕΠΙΟΥ.

Κοσμάς και Δαμιανός οι Άγιοι Ανάργυροι, οι σήμερον εορταζόμενοι, ήσαν από την Αραβίαν, έχομεν δε και άλλας δύο συζυγίας Αγίων Αναργύρων, με τα αυτά ονόματα, διότι τρεις είναι αι συζυγίαι των Αγίων Αναργύρων, αι φέρουσαι τα αυτά ονόματα, ήτοι Κοσμά και Δαμιανού· και όλοι την αυτήν ιατρικήν τέχνην μετήρχοντο και όλοι ομοίως Ανάργυροι εκαλούντο. 

Τη ΙΖ΄ (17η) του μηνός Οκτωβρίου, η ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου και Δικαίου ΛΑΖΑΡΟΥ.

Λάζαρος ο Δίκαιος και Άγιος, ο φίλος του Χριστού, τον οποίον ήγειρεν εκ νεκρών ο Κύριος, μετά την ανάστασιν αυτού, φεύγων τους Ιουδαίους, οίτινες ήθελον να αποκτείνωσιν αυτόν, διότι πολλοί δι’ αυτού επίστευον εις τον Χριστόν, κατέφυγεν εις την νήσον Κύπρον, ένθα και εδίδασκε την εις Χριστόν πίστιν, κατόπιν δε και Αρχιερεύς εχειροτονήθη της πόλεως του Κιτίου υπό των Αγίων Αποστόλων.

Τη ΙΖ΄ (17η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΑΝΔΡΕΟΥ του εν τη Κρίσει.

Ανδρέας ο Άγιος Οσιομάρτυς εγεννήθη εις την ευσεβεστάτην Κρήτην και ζηλώσας παιδιόθεν την πατρικήν Ορθοδοξίαν, δεν επόθησε δόξαν ή πλούτον, ούτε άλλην τρυφήν επεθύμησε ποτε, αλλά τον σκληρόν και επίπονον βίον εβίωσε και τοσούτον ηγάπησε την αρετήν εξ όλης του της ψυχής, ώστε έμεινεν από όλας τας ηδονάς ελεύθερος· όθεν απολαύσας κατά των εχθρών θαυμάσια τρόπαια, έγινεν εις όλους οδός αρίστης σωτηρίας και αρετής υποτύπωσις, ότι πολλούς κατέπεισε να καταφρονήσωσι την παρούσαν ζωήν ως ευμάραντον και να δράμουν προς την ουράνιον ως αθάνατον.

Τη ΙΖ΄ (17η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΩΣΗΕ.

Ωσηέ ο ένδοξος Προφήτης ήτο από την φυλήν του Ισάχαρ υιός Βεηρεί (ή Βενιή), εκ Γαλεμώθ (ή Βαλεθώμ)· ερμηνεύεται δε ο Ωσηέ Ελληνιστί σωζόμενος ή φύλαξ ή σκιάζων. Αφ’ ου δε ούτος προεφήτευσε πολλά κατά του Ισραήλ, έδωκε και σημείον παράδοξον, ότι θέλει έλθει ο Κύριος εις την γην και θέλει συναναστραφή με τους ανθρώπους, και ότι θέλουν αναφυή δώδεκα δρυς, αι οποίαι θα ακολουθώσι και θα υπακούωσιν εις τον επί γης φανέντα Θεόν, όστις θέλει σώσει όλην την γην. Αποθανών δε ούτος εν ειρήνη, ετάφη εις την γην αυτού. Προέλαβε δε την του Χριστού έλευσιν έτη ωκβ΄ (822).

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΜΑΛΟΣ εν ειρήνη τελειούται.

Μαλός ο Όσιος Πατήρ ημών, αφήσας κόσμον, πλούτον και συγγενείς, επήγεν εις ερήμους και ακατοικήτους τόπους και εκεί εσχόλαζε χαίρων ο αοίδιμος εις νηστείας και αγρυπνίας και εις τας άλλας κακοπαθείας· ήτο δε το πρόσωπόν του χαρωπόν. Και ενήργει εν ονόματι του Χριστού διάφορα θαύματα· διότι λεπρούς εκαθάριζε, δαιμόνια εδίωκε και φως εχάριζεν εις τους τυφλούς. Και αυτά μεν ενήργει, εν όσω ήτο ζων· αφ’ ου δε προς Κύριον εξεδήμησεν, αφήκε το πάντιμον σώμα του πηγήν των ιάσεων· διότι χάριν έλαβε να αναβλύζη μύρον από αυτό, εις αποτροπήν παντός πάθους και εις ιατρείαν ασθενειών ανιάτων, καθώς ο Κύριος είπε· «Τους δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α΄ Βασιλ. β: 30). Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.  

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Οκτωβρίου μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΛΟΓΓΙΝΟΥ του Επισκόπου.

Λογγίνος, ο Άγιος Μάρτυς, ο Εκατόνταρχος, ήτο Ιουδαίος το γένος, ζων κατά τας ημέρας της ενσάρκου οικονομίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, υπηρέτει δε ως εκατόνταρχος εις την υπηρεσίαν του Πιλάτου. Ούτος κατά την ημέραν καθ’ ην ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δια την άπειρον αυτού ευσπλαγχνίαν εσταυρώθη κατά το ανθρώπινον δια να μας λυτρώση από την προπατορικήν παράβασιν, προσετάχθη από τον Πιλάτον να φυλάττη μετά των στρατιωτών του το Σώμα του Ιησού.

Τη ΙΕ΄ (15η) Οκτωβρίου, ο Άγιος ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος ο από Αγκύρας, ο κτίτωρ της παρά την Θεσσαλονίκην Μονής των Περιστερών, εν ειρήνη τελειούται.

Ευθύμιος ο Όσιος και θεοφόρος Πατήρ ημών ο νέος εγεννήθη επί των ημερών της βασιλείας του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου, του βασιλεύσαντος εν έτει ωιγ΄ -  ωκ΄ (813 - 820), εις κώμην τινά της Γαλατίας πολυάνθρωπον και πλουσίαν ονομαζομένην Οψώ. Οι γονείς αυτού ήσαν περιφανείς και οι τα πρώτα φέροντες της κώμης ταύτης, ήτις ήτο συνοικισμένη πλησίον της Αγκύρας, πρωτευούσης νυν της Τουρκίας.

Τη ΙΕ΄ (15η) Οκτωβρίου, διήγησις περί αθλήσεως ΜΟΝΑΧΟΥ τινος υποτακτικού και ότι, δια να εκπέση ούτος της υπακοής, δεν ηξιούτο παρά Θεού τελείας της δόξης.

Μοναχός τις ευρίσκετο εις Σκήτην, υποτασσόμενος εις Γέροντα επί έτη τινά. Φθονήσαντος δε του δαίμονος, παρεξετράπη ποτέ της προς τον Γέροντα υπακοής, χωρίς να είναι ουδεμία εύλογος και δεδικαιολογημένη αφορμή. Όθεν επιτιμηθείς υπό του Γέροντος και κανονισθείς δια την παρακοήν του, κατεφρόνησε και αυτό το δοθέν επιτίμιον και τον κανόνα.

Τη ΙΕ΄ (15η) Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών και Ομολογητής ΒΑΡΣΟΣ, Επίσκοπος Εδέσσης, εν ειρήνη τελειούται.

Βάρσος ο Όσιος Πατήρ ημών διέλαμψεν ως άλλος αστήρ κατά την αρετήν και τα θαύματα, όχι μόνον εις την Έδεσσαν, την ιδίαν του επαρχίαν, αλλά και εις την Φοινίκην και εις την Αίγυπτον και εις την Θηβαϊδα, και έγινε περιβόητος εις όλας τας επαρχίας ταύτας. Όθεν την φήμην τούτου μαθών ο βασιλεύς Ουαλεντιανός, εν έτει τξδ΄ (364), και ότι είναι ζηλωτής του της Αγίας Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας δόγματος προσέταξε να εξορισθή εις την νήσον Άραδον.

Τη ΙΕ΄ (15η) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΑΒΙΝΟΥ Επισκόπου.

Σαβίνος ο μακάριος Πατήρ ημών δια τας πολλάς του αρετάς έγινεν Επίσκοπος. Έπειτα μισών τας ταραχάς, αίτινες παρακολουθούσι το επισκοπικόν αξίωμα, έφυγεν εις τας ερήμους. Και τόσους πολλούς αγώνας εποίησεν ο αοίδιμος, ώστε έγινε και αυτουργός πολλών θαυμάτων δια της Χάριτος του Θεού· διότι ασθενείας ιάτρευε, δαίμονας εδίωκε και τα μέλλοντα προέλεγεν. Όθεν ωφελήσας πολλούς και πείσας αυτούς δια της διδασκαλίας του να αφήσωσι τον κόσμον και τους γονείς των και να υπηρετώσιν εις τον Χριστόν δια της μοναχικής πολιτείας, εν ειρήνη ανεπαύθη.

Τη ΙΕ΄ (15η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ, Πρεσβυτέρου της εν Αντιοχεία Εκκλησίας.

Λουκιανός ο Πρεσβύτερος και Μάρτυς του Χριστού ήτο από μίαν πόλιν της Συρίας καλουμένην Σαμόσατα, εν έτει 290. Οι γονείς του ήσαν ευγενείς και Χριστιανοί, οίτινες τον έβαλαν να σπουδάζη τα ιερά γράμματα. Όταν δε έφθασεν ο νέος εις το δωδέκατον έτος της ηλικίας του, οι γονείς του ετελεύτησαν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Οκτωβρίου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΣΙΛΒΑΝΟΣ ο Γέρων ξίφει τελειούται.

Σιλβανός ο Άγιος Ιερομάρτυς, κατήγετο από την πόλιν της Παλαιστίνης Γάζαν, ήτις και Κωνσταντία ωνομάσθη, ήτο δε άνθρωπος πράος και άκακος, γηραλέος την ηλικίαν, στρατιώτης μεν πρότερον, είτα δε δια την υψηλήν και καθαράν του ζωήν έγινε Πρεσβύτερος της εν Γάζη Εκκλησίας. 

Τη ΙΔ΄ (14η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Άγιος Μάρτυς Πέτρος ο Αυσελάμου πυρί τελειούται.

Πέτρος ο Άγιος Μάρτυς ήτο από τα μέρη της Ελευθερουπόλεως, εκ κώμης καλουμένης Ανίας (ή Ανέας), ανδρείος μεν κατά την ψυχήν, νέος δε άμα και δυνατός κατά το σώμα. Αφ’ ου δε εδοκίμασε πολλούς αγώνας δια την ευσέβειαν και κατεφρόνησεν όλα τα επίγεια, τελευταίον έγινε θυσία και ολοκαύτωμα εις τον Χριστόν κατά το έκτον έτος της βασιλείας του Διοκλητιανού, ήτοι εν έτει 292, κομισάμενος ούτω δια πυρός τον του Μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον, αφ’ ου πρότερον έλαβε διάφορα βάσανα ο αοίδιμος.

Τη ΙΔ΄ (14η) Οκτωβρίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ της Νέας.

Παρασκευή η Οσία και παναοίδιμος Μήτηρ ημών η Νέα, ήτο από την κωμόπολιν της Θράκης Επιβάται κειμένην πλησίον της πόλεως Σηλυβρίας. Οι γονείς της ήσαν ευγενείς, ένδοξοι και πολύ πλούσιοι, αλλά ευσεβέστατοι και χριστιανικώτατοι. Γεννήσαντες δε την Οσίαν ταύτην Παρασκευήν την ανέτρεφον εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και εις όλα τα καλά και θεάρεστα έργα την εγύμνασαν παρευθύς από την μικράν της ηλικίαν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΚΟΣΜΑ του Ποιητού, Επισκόπου Μαϊουμά του Αγιοπολίτου, ήτοι του Ιεροσολυμίτου.

Κοσμάς ο Όσιος Πατήρ ημών, ο Ποιητής, έμεινεν ορφανός ενώ ήτο πολύ νέος· όθεν έλαβεν αυτόν ο πατήρ του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, ονόματι Σέργιος, και τον υιοθέτησε δια ψυχικήν του σωτηρίαν, έχων πολλήν πρόνοιαν περί αυτού και κηδεμονίαν. Επειδή δε ο πατήρ του θείου Δαμασκηνού είχε πλούτον και δόξαν πολλήν, δια τούτο προσέλαβεν εις τον οίκον του πολυμαθή τινα και σοφόν διδάσκαλον, αξίωμα έχοντα των Ασηκρητών, Μοναχόν δε ονομαζόμενον και αυτόν Κοσμάν. Εις τούτον λοιπόν παρέδωκε και τον κατά φύσιν υιόν του Ιωάννην και τον θετόν τούτον υιόν του Κοσμάν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΝΑΖΑΡΙΟΥ, ΠΡΟΤΑΣΙΟΥ, ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ και ΚΕΛΣΙΟΥ.

Ναζάριος, Προτάσιος, Γερβάσιος και Κέλσιος οι θαυμαστοί και ένδοξοι Άγιοι Μάρτυρες έλαμψαν ως λαμπροί αστέρες βασιλεύοντος του ασεβεστάτου Νέρωνος, εν έτει νζ΄ (57). Ήτο δε τότε ο πρώτος τούτων, ο μακάριος Ναζάριος, εις την περίφημον και περιβόητον Ρώμην, διότι από την Ρώμην ήτο αυτός και η μήτηρ του, ο δε πατήρ του ήτο από την Λιβύην, αμφότεροι πλούσιοι και ενάρετοι, οίτινες ήσαν μαθηταί του κορυφαίου των Αποστόλων Πέτρου, όστις και τους ωδήγησε προς την ευσέβειαν και τους εβάπτισεν, ο δε Πανάγαθος Θεός τους έδωκε κληρονόμον της αρετής και της περιουσίας αυτών τον Ναζάριον, τον οποίον εβάπτισεν ο Λίνος, όστις ήτο του θρόνου και της αρετής του Πέτρου διάδοχος.

Τη ΙΓ΄ (13η) Οκτωβρίου, η Αγία Νεομάρτυς ΧΡΥΣΗ, η αθλήσασα εν τινι χωρίω της επαρχίας Μογλενών, τω καλουμένω Σλάτενα, κατά το 1795 έτος, μεληδόν κατακοπείσα, τελειούται.

Χρυσή η νέα Παρθενομάρτυς και αμίαντος νύμφη του επουρανίου Βασιλέως Χριστού του Θεού, ήτις κατά την βουλγαρικήν διάλεκτον ελέγετο Σλάτω, ήτο από τα Μογλενά της Μακεδονίας, εκ τινος χωρίου καλουμένου Σλάτενα, πτωχή μεν κατά το γένος, διότι ήτο θυγάτηρ Χριστιανού τινος πένητος και ασήμου, έχοντος ομού με αυτήν θυγατέρας τέσσαρας.

Τη ΙΓ΄ (13η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΕΝΙΑΜΙΝ του Διακόνου, του εν Περσία αθλήσαντος.

Βενιαμίν ο αοίδιμος Ιερομάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως μεν της Περσίας Ισδιγέρδου, υιού Γορωράνη, βασιλέως χρηματίσαντος και αυτού των Περσών, του Ρωμαίων δε βασιλέως Θεοδοσίου του Μικρού εν έτει υιβ΄ (412). Φαίνεται δε ότι κατήγετο από την Περσίαν και ταύτην είχε πατρίδα του. Ούτος λοιπόν με το να ήτο Διάκονος της εν Περσία Εκκλησίας, πολλούς Έλληνας ομού και Πέρσας επέστρεψεν εις την θεογνωσίαν δια μέσου του λόγου της διδασκαλίας του.

Τη ΙΓ΄ (13η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΝΙΚΗΤΑ Πατρικίου του Ομολογητού.

Νικήτας ο Άγιος Ομολογητής και Πατρίκιος εγεννήθη εις την χώραν των Παφλαγόνων, από γονείς ευσεβείς και φιλοθέους, οίτινες ως λέγεται, ήσαν συγγενείς Θεοδώρας της κατόπιν βασιλίσσης συζύγου του Θεοφίλου. Παιδιόθεν λοιπόν εις τα σχολεία έμαθε τα ιερά γράμματα και κατόπιν επήγεν εις την Κωνσταντινούπολιν, όταν ήτο ετών δεκαεπτά. Μαθούσα δε η τα σκήπτρα της βασιλείας τότε κρατούσα Ειρήνη, ότι όταν ο Άγιος ήτο νήπιον ευνουχίσθη από τους γονείς του, δια τούτο επήρεν αυτόν εις τα βασιλικά παλάτια και εις ολίγον καιρόν έγινε πρώτος από τους οικείους ανθρώπους της.

Τη ΙΓ΄ (13η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ ξίφει τελειούται.

Διόσκορος ο Άγιος Μάρτυς εμαρτύρησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σπη΄ (288), και κατά μεν το γένος κατήγετο από τους καλουμένους Σκηνοπολίτας, κατά δε το αξίωμα ήτο βουλευτής. Ούτος απορρίψας ως σκύβαλα όλα του κόσμου τούτου τα αγαθά δια να κερδήση τον Χριστόν, επαρρησιάσθη έμπροσθεν του άρχοντος Λουκιανού, τον οποίον ήλεγξε τόσον δριμύτατα, ώστε ούτος έμεινεν εμβρόντητος από την κατάπληξιν, είτα δε περιεγέλα αυτόν και εις ουδέν υπελόγιζε τόσον τας απειλάς του, όσον και τας κολακείας του. επειδή δε ο άρχων μετεχειρίσθη κατά του Αγίου και πυρ και στρεβλωτήρια όργανα και παν άλλο είδος βασάνων, το οποίον εφεύρισκε, όλα δε ταύτα παρέμειναν ανενέργητα και εφαίνοντο ως ουδέν έμπροσθεν εις την ανδρείαν και μεγαλοψυχίαν του Μάρτυρος, δια τούτο, τελευταίον, απέτεμε με το ξίφος την αγίαν του κεφαλήν και ούτως ο αοίδιμος έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΙΓ΄ (13η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΦΛΩΡΕΝΤΙΟΥ.

Φλωρέντιος ο Άγιος Μάρτυς ήτο από τη Θεσσαλονίκην. Επειδή δε ήτο Χριστιανός και ζηλωτής της ευσεβείας και της αρετής, εξουθένει μεν και κατηγόρει έμπροσθεν εις όλους τους θεούς των Ελλήνων, εστήριζε δε τους Χριστιανούς εις την του Χριστού πίστιν και με κάθε τρόπον ωδήγει αυτούς εις την εργασίαν της αρετής και των του Θεού εντολών.

Τη ΙΓ΄ (13η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΑΡΠΟΥ, ΠΑΠΥΛΟΥ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΥ και ΑΓΑΘΟΜΙΚΗΣ.

Κάρπος, Πάπυλος, Αγαθόδωρος και Αγαθονίκη οι ένδοξοι Άγιοι Μάρτυρες, οι στεροί στύλοι της Εκκλησίας και θεμέλιοι άσειστοι, ήσαν από την περιφανή Πέργαμον, ακμάσαντες κατά τους χρόνους Δεκίου μεν του βασιλέως, ανθυπάτου δε της Ανατολής Βαλεριανού, εν έτει σν΄ (250). Εκ τούτων οι Άγιοι Κάρπος και Πάπυλος ήσαν ιατροί κατά την τέχνην, η Αγία Αγαθονίκη ήτο αδελφή του Αγίου Παπύλου και ο Άγιος Αγαθόδωρος ήτο υποτακτικός των Αγίων Κάρπου και Παπύλου.

Τη ΙΒ΄ (12η) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΘΕΟΣΕΒΙΟΥ του Αρσινοϊτου.

Θεοσέβιος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο Αρσινοϊτης, εγεννήθη εις την κώμην Αρσινόην κειμένην πλησίον της Παφίας της Μαιλάνδρας της μεγαλονήσου Κύπρου εξ ευσεβών και ευπόρων γονέων, Μιχαήλ και Άννης καλουμένων, είχε δε και αδελφόν τον Όσιον Αρκάδιον τον μετέπειτα Επίσκοπον Αρσινόης, τον εορταζόμενον κατά την κθ΄ (29^ην) Αυγούστου. Ενώ δε ο αδελφός του Αρκάδιος εστάλη από τους γονείς του εις Κωνσταντινούπολιν δι’ ανωτέραν μόρφωσιν και μαθημάτων παιδείαν, ούτος παρέμεινε πλησίον των γονέων του ποιμαίνων τα πρόβατα και διαπρέπων εν αρετή και ευσεβεία.

Τη ΙΒ΄ (12η) του μηνός Οκτωβρίου, η Αγία Μάρτυς ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ η παρθένος ξίφει τελειούται.

Αναστασία η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους Δεκίου και Βαλεριανού των βασιλέων εν έτει σν΄ (250), καταγομένη μεν από την Ρώμην, ασκουμένη δε εις εν Μοναστήριον ομού με άλλας παρθένους. Αύτη λοιπόν διαβληθείσα ότι είναι Χριστιανή παρέστη ενώπιον του ηγεμόνος με σιδηράν αλυσίδα και εδάρη εις το πρόσωπον. Έπειτα γυμνωθείσα κατακαίεται, ενώ επί του πυρός έχυναν πίσσαν, έλαιον και θείον. Μετά ταύτα εκρέμασαν αυτήν και έκοψαν επί του ξύλου τους δύο μαστούς της, ανέσπασαν από τας ρίζας τους όνυχάς της, έκαυσαν τας χείρας και τους πόδας της, εξερρίζωσαν τους οδόντας της και επί τέλους απέκοψαν την τιμίαν της κεφαλήν, ούτω δε η μακαρία έλαβε τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΒ΄ (12η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΔΟΜΝΙΝΗΣ.

Δομνίνα η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σπστ΄ (286), παρασταθείσα δε εις τον ηγεμόνα της Αναζαρβέων Μητροπόλεως, Λυσίαν καλούμενον, ωμολόγησε τον Χριστόν. Όθεν πρώτον έδειραν αυτήν με ωμά βούνευρα και κατέκαυσαν τους πόδας της με πεπυρακτωμένα σίδηρα· έπειτα θραύουσι τα οστά της με ράβδους, εξαρθρούσι τας αρμονίας των μελών της και ρίπτουσιν αυτήν εις την φυλακήν. Και τοιουτοτρόπως η μακαρία περέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού.

Τη ΙΒ΄ (12η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΡΟΒΟΥ, ΤΑΡΑΧΟΥ και ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ.

Πρόβος, Τάραχος και Ανδρόνικος οι Άγιοι Μάρτυρες έζησαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και του ηγεμόνος Φλαβιανού εν έτει 295. Κατά τούτους τους χρόνους υφίσταντο μέγαν διωγμόν όλοι οι Χριστιανοί, και μη δυνάμενοι να κρύπτωνται εις τας πόλεις έφευγον εις τα όρη και τα σπήλαια, και δεν ετόλμων να παρουσιασθούν, μη ηξεύροντες το συμβησόμενον, διότι παντού είχον ητοιμασμένα δια τους ευσεβείς οι δυσσεβείς και παράνομοι παγίδας και θήρατρα.

Κατά την ΙΑ΄ (11ην) Οκτωβρίου, ει τύχη Κυριακή ή κατά την πρώτην ερχομένην Κυριακήν μνήμην επιτελούμεν των Αγίων Πατέρων της Αγίας Οικουμενικής Εβδόμης Συνόδου

των εν Νικαία συνελθόντων το δεύτερον, επί των ευσεβών και φιλοχρίστων βασιλέων Κωνσταντίνου και Ειρήνης, κατά των δυσσεβών και αμαθώς και απερισκέπτως την Εκκλησίαν του Θεού ειδωλολατρείν ειπόντων, και τας σεπτάς και αγίας Εικόνας καταβαλόντων.                                                                                                                               Η Αγία αύτη και Οικουμενική Εβδόμη Σύνοδος έγινεν εν Nικαία το δεύτερον κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου βασιλέως και Ειρήνης της μητρός αυτού εν έτει ψπζ΄ (787). Πατέρες δε ήσαν εις αυτήν Ορθόδοξοι μεν τριακόσιοι πεντήκοντα, προσετέθησαν δε και άλλοι δεκαεπτά, εικονομάχοι μεν όντες πρότερον, ύστερον δε μετανοήσαντες και προσδεχθέντες από αυτήν, ώστε όλοι ήσαν τριακόσιοι εξήκοντα επτά.

Τη ΙΑ΄ (11η) Οκτωβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Νεκτάριος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, κατήγετο από την Ταρσόν της Κιλικίας. Ο πατήρ του ήτο Συγκλητικός, είχε δε και αδελφόν τον Αρσάκιον, τον μετά τον Άγιον Ιωάννην τον Χρυσόστομον πατριαρχεύσαντα. Ελθών εις ηλικίαν ο Άγιος έλαβε το αξίωμα του πραίτωρος, εθαυμάζετο δε παρά πάντων δια την απλότητα των τρόπων του και την προς τους υποδεεστέρους καλωσύνην και επιείκειαν.

Τη ΙΑ΄ (11η) Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών και Ομολογητής ΘΕΟΦΑΝΗΣ ο Γραπτός ο Επίσκοπος Νικαίας ο ποιητής πολλών Κανόνων και αδελφός του Αγίου ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Γραπτού, εν ειρήνη τελειούται.

Θεοφάνης και Θεόδωρος οι Όσιοι Πατέρες ημών, οι επιλεγόμενοι Γραπτοί, ήσαν υιοί γονέων ευσεβών, οι οποίοι κατώκουν εν έτει ωη΄ (808) εις την Παλαιστίνην και επεμελούντο την αρετήν της φιλοξενίας, από δε την φιλομαθή και σπουδαίαν γνώμην των γονέων των έμαθον και οι υιοί των ούτοι όλην την σοφίαν την εσωτερικήν την ιεράν και εξωτερικήν των Ελλήνων.

Τη ΙΑ΄ (11η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων γυναικών ΖΗΝΑΪΔΟΣ και ΦΙΛΟΝΙΛΛΗΣ των αυταδέλφων.

Ζηναϊς και Φιλονίλλα αι Άγιαι Γυναίκες ήσαν από την Ταρσόν της Κιλικίας, συγγενείς Παύλου του Αποστόλου· αφήσασαι δε την πατρίδα των και αρνηθείσαι τα υπάρχοντά των μετεχειρίζοντο κατά μεν το φαινόμενον την ιατρικήν τέχνην, κατά δε το πράγμα και την αλήθειαν εποίουν έργον αποστολικόν κηρύττουσαι τον Χριστόν. Μετέβησαν δε και εις πόλιν Δημητριάδα καλουμένην, και εισελθούσαι εντός σπηλαίου ενήστευον και ηγρύπνουν και ιάτρευον πάσαν ασθένειαν πολυχρόνιον και πάσαν μαλακίαν, ήτοι ασθένειαν ολιγοχρόνιον, ενήργουν δε και άλλα διάφορα θαύματα. Όθεν διαλάμψασαι με ζωήν ενάρετον, με λόγον ευαγγελικόν και με θαύματα, και πολλούς απίστους επιστέψασαι εις την πίστιν του Χριστού, εν ειρήνη προς Κύριον εξεδήμησαν.

Τη ΙΑ΄ (11η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΦΙΛΙΠΠΟΥ ενός των επτά Διακόνων.

Φίλιππος ο Απόστολος και Διάκονος του Κυρίου ήτο εις εκ των Εβδομήκοντα Αποστόλων και των επτά Διακόνων, κατήγετο δε από την Καισάρειαν της Παλαιστίνης. Ούτος είχε τέσσαρας θυγατέρας, αίτινες προεφήτευον (μεταξύ των οποίων ήσαν η Ερμιόνη και η Ευτυχίς) καθώς περί τούτου αναφέρει ο θείος Ευαγγελιστής Λουκάς εις διάφορα μέρη των Πράξεων, και Ευαγγελιστήν αυτόν ονομάζει, λέγων·

Τη Ι΄ (10η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΕΥΛΑΜΠΙΟΥ και ΕΥΛΑΜΠΙΑΣ των αυταδέλφων.

Ευλάμπιος και Ευλαμπία οι ένδοξοι Άγιοι Μάρτυρες και αυτάδελφοι κατήγοντο από την μεγαλούπολιν Νικομήδειαν, όντες νέοι ωραίοι την όψιν, το γένος περιφανείς, ζηλωταί δε της ευσεβείας θερμότατοι, ζώντες κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού εν έτει 296 ηγεμονεύοντος εν Νικομηδεία του Μαξίμου.

Τη Ι΄ (10η) του Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΒΑΣΙΑΝΟΣ εν ειρήνη τελειούται.

Βασιανός ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο από την Ανατολήν, εκ της χώρας των Σύρων, κατά δε τους χρόνους του ευσεβεστάτου βασιλέως Μαρκιανού, εν έτει υν΄ (450), ήλθεν εις την Κωνσταντινούπολιν, και τόσον έλαμψεν ο αοίδιμος εις τας αρετάς και τα θαύματα, ώστε ο βασιλεύς Μαρκιανός έκτισε Ναόν εις το όνομά του, όστις σώζεται και έως την σήμερον. Ο δε αριθμός των μαθητών του  ηύξησε και επληθύνθη έως εις τους τριακοσίους. Τούτου του Οσίου εστάθη μαθήτρια και η Αγία Ματρώνα. Τοιουτοτρόπως λοιπόν ο Όσιος ζήσας, πολλούς σεσωσμένους προσέφερεν εις τον Χριστόν και διαφόρους ασθενείας ιάτρευσε και θαύματα αμέτρητα εποίησε. Φθάσας δε εις γήρας βαθύτατον, προς Κύριον εξεδήμησε και ετάφη εις τον προρρηθέντα Ναόν του.

Τη Ι΄ (10η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΦΙΛΟΥ του Ομολογητού.

Θεόφιλος ο μακάριος Πατήρ ημών ήκμασε κατά τους χρόνους κατά τους οποίους εξέσπασεν η πρώτη εικονομαχία επί Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου, του εν έτει ψιζ΄ (717) βασιλεύσαντος, γεννηθείς εις τι χωρίον, κείμενον πλησίον της Τιβεριουπόλεως, η οποία σήμερον ονομάζεται βουλγαριστί Στρώμνιτσα, και απέχον απ’ αυτής τρία περίπου στάδια. Οι γονείς του ήσαν ευσεβείς και Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δια τούτο όταν έγινε τριών χρόνων και τον εβάπτισαν, τον επήγαν εις το όρος το καλούμενον Σελέντιον, ευρόντες δε εκεί τον Οσιώτατον Πατέρα Στέφανον, έλαβον την ευλογίαν εκείνου και πάλιν επέστρεψαν εις τον οίκον των.

Τη Θ΄ (9η) Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΠΕΤΡΟΣ ο από στρατιωτών εν ειρήνη τελειούται.

Πέτρος ο μακάριος Όσιος Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους της βασιλείας Θεοφίλου του εικονομάχου, του εν έτει ωκθ΄ (829) βασιλεύσαντος, καταγόμενος μεν από την επαρχίαν των Γαλατών, υιός ων Θεοφίλου και Ευδοκίας, ωνομάζετο δε εκ του αγίου Βαπτίσματος Λέων. Επειδή δε ήτο εκ φύσεως εστολισμένος με κάλλος, με μέγεθος και με δύναμιν σώματος, δια τούτο έγινε κόμης από τον ρηθέντα βασιλέα. Ποιήσας δε ανδραγαθίας εις τους πολέμους εις διάστημα πολλών ετών, ύστερον κατεφρόνησεν όλα και έγινε Μοναχός, κείρας τας τρίχας της κεφαλής του εις εν Μοναστήριον, ονομαζόμενον Δαφνώνα, μετονομασθείς Πέτρος.

Τη Θ΄ (9η) του μηνός Οκτωβρίου, η Οσία ΠΟΠΛΙΑ, η Ομολογήτρια, εν ειρήνη τελειούται.

Ποπλία η Οσία Μήτηρ ημών ήτο κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου εν έτει τξα΄ (361). Υπανδρευθείσα δε πρότερον και μείνασα έγγαμος ολίγον καιρόν, εγέννησεν υιόν τον μακάριον Ιωάννην, και προσέφερεν αυτόν εις τον Θεόν, ως καρπόν άξιον, όστις πολλάκις μεν εψηφίσθη Επίσκοπος της Αντιοχείας, φεύγων δε πάντοτε την επισκοπικήν αξίαν δια την άκραν του ταπείνωσιν έμεινεν εις τον κατώτερον βαθμόν της Ιερωσύνης· εστάθη δε μόνον Πρεσβύτερος και των Πρεσβυτέρων πρώτος.

Τη Θ΄ (9η) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ και ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ της συμβίας αυτού.

Ανδρόνικος και Αθανασία το αγιόλεκτον του Κυρίου ζεύγος ήσαν από την μεγάλην Αντιόχειαν, έζων δε εν έτει 594. Ήτο δε ο Ανδρόνικος αργυροπράτης την τέχνην, πολύ ευλαβής, γεμάτος από αγαθά έργα και πλούσιος από τα κοσμικά αγαθά. Ούτος έλαβεν εις γάμον την Αθανασίαν, ήτις και αυτή ήτο σεμνή και θεοφιλής. Συμφωνήσαντες δε εις καλόν και θεάρεστον πράγμα, διεμοίρασαν εις τρία τον πλούτον των. Και από μεν το εν μέρος έδιδον αφθονοπαρόχως ελεημοσύνην εις τους πτωχούς· από το άλλο έδιδον δάνεια, χωρίς τόκους και κέρδη, εις τους έχοντας ανάγκην· από δε το τρίτον μέρος ωκονόμουν τα του εργαστηρίου του αργυροπρατείου, δια να κερδίζουν τα προς το ζην αναγκαία. Απέκτησαν δε και δύο τέκνα, το μεν αρσενικόν, το δε θηλυκόν.

Τη Θ΄ (9η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΙΑΚΩΒΟΥ του Αλφαίου.

Ιάκωβος ο θείος Απόστολος του Κυρίου, ο του Αλφαίου υιός, ήτο εις εκ των Δώδεκα Αποστόλων, καθώς μαρτυρούσιν οι δύο Ευαγγελισταί, ο Ματθαίος και ο Μάρκος· υπήρξε δε και αδελφός του Ευαγγελιστού Ματθαίου. Ούτος λοιπόν ο Άγιος του Κυρίου Απόστολος, εξελθών εις το κήρυγμα του Ευαγγελίου, κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων, υπό θείου ζήλου φλεγόμενος, ιάτρευε τας νόσους και εδίωκε τα ακάθαρτα πνεύματα· δια τούτο και τα πλήθη των εξ εθνών πιστευόντων ωνόμαζον αυτόν σπέρμα θείον. Διελθών λοιπόν ο θείος ούτος Απόστολος μέγα μέρος της Οικουμένης και τον Χριστόν κηρύξας ο εραστής του Χριστού, του οποίου το πάθος και τον θάνατον εζήλωσε, τελευταίον εκαρφώθη εις τον σταυρόν και ούτως εις τον ποθούμενον Χριστόν παρέδωκε το πνεύμα του.

Τη Η΄ (8η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΠΕΛΑΓΙΑΣ της από εταιρίδων.

Πελαγία η Οσία Μήτηρ ημών έζη πρότερον εις την Αντιόχειαν, κατά τους χρόνους του βασιλέως των Ρωμαίων Νουμεριανού, ήτο δε περιφανής και πλουσία, πολλά ωραία κατά το σώμα και υπέρκαλος, κατά την ψυχήν όμως ήτο ερρυπωμένη και βέβηλος, όλως βεβυθισμένη εις τον βόρβορον της σαρκός και άλλην φροντίδα δεν είχεν, ειμή μόνον να στολίζη την σάρκα και να αυξάνη την φυσικήν ωραιότητα με διάφορα χρώματα και στολίδια πολύτιμα, δια να ελκύη τους εραστάς και να τους βυθίζη εις την απώλειαν.

Τη Η΄ (8η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη της Αγίας ΠΕΛΑΓΙΑΣ της Παρθένου.

Πελαγία η Αγία παρθένος ήτο από την Αντιόχειαν της Συρίας, καταγομένη από ένδοξον γένος. Μαθών δε ο άρχων της Αντιοχείας ότι ήτο Χριστιανή, έστειλε στρατιώτας δια να την συλλάβωσιν· ελθόντες δε εκείνοι περιεκύκλωσαν τον οίκον της και ητοιμάζοντο να την αρπάσωσι. Μαθούσα δε τούτο η Αγία εζήτησεν από τους στρατιώτας να αναμείνωσιν ολίγον· αυτοί δε επείσθησαν. Όθεν η μακαρία σταθείσα κατ’ ανατολάς εις τον τόπον, όπου προσηύχετο, ύψωσε χείρας και όμματα προς τον ουρανόν, προσευχομένη πολλήν ώραν προς τον Θεόν, και δεομένη να μη παραδοθή εις τους στρατιώτας, αλλά αγνή και παρθένος να απέλθη εις Αυτόν. Έπειτα κρημνίσασα μόνη εαυτήν παρέδωκε την αγίαν ψυχήν της εις χείρας Θεού.

Τη Η΄ (8η) του μηνός Οκτωβρίου, η Αγία ΤΑΪΣΙΑ, η πρότερον πόρνη, εν ειρήνη τελειούται.

Ταϊσία η Οσία Μήτηρ ημών, παιδιόθεν παρακινηθείσα από την μητέρα της, είχε καταστή εργαστήριον του διαβόλου. Διδαχθείσα όμως ύστερον από τον Όσιον Παφνούτιον τον Σιδώνιον, και πληροφορηθείσα μετά βεβαιότητος ότι υπάρχει μετάνοια και δίδεται συγχώρησις αμαρτιών παρά Κυρίου, διένειμεν όλα τα υπάρχοντά της εις τους πτωχούς, των οποίων η τιμή ήτο τετρακόσιαι λίτραι χρυσίου. Έπειτα κλείσασα τον εαυτόν της εις εν κελλίον, εστέναζεν εκ βάθους καρδίας και έλεγεν· «Ο πλάσας με και ελέησόν με». Ούτω δε με τον λόγον αυτόν διήνυσε τρία έτη. Είτα εξήλθε του κελλίου της, κατά προσταγήν του εκείσε Αββά και προεστώτος, και μετά δεκαπέντε ημέρας ανεπαύσατο εν Κυρίω.

Τη Η΄ (8η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΙΓΝΑΤΙΟΥ του νέου.

Ιγνάτιος ο νέος στρατιώτης και Μάρτυς του Χριστού κατήγετο από μίαν χώραν της επαρχίας Τιρνόβου, Εσκή Ζαγοράν λεγομένην. Ο πατήρ του εκαλείτο Γεώργιος και η μήτηρ του Μαρία. Ούτοι μετοικήσαντες εις Φιλιππούπολιν έβαλον τον Άγιον, ονομαζόμενον τότε Ιωάννην, να μανθάνη τα ιερά γράμματα και τοσούτον επρόκοπτεν, ώστε εις διάστημα ολίγου καιρού όχι μόνον τα κοινά λεγόμενα γράμματα εις γλώσσαν σλαβονικήν, αλλά και την γραμματικήν αυτών άριστα επαιδεύθη και έμαθεν.

Τη Ζ΄ (7η) Οκτωβρίου, οι Όσιοι ΕΝΕΝΗΚΟΝΤΑ ΕΝΝΕΑ Πατέρες, οι εν τη νήσω Κρήτη ασκήσαντες, εν ειρήνη τελειούνται, ων επισημότερος εστιν ο θείος ΙΩΑΝΝΗΣ ο κατ’ εξοχήν Ερημίτης καλούμενος.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ο επιλεγόμενος Ερημίτης και οι συν αυτώ έτεροι ενενήκοντα οκτώ Όσιοι Πατέρες, οι σήμερον ομού εορταζόμενοι, της μεγαλονήσου Κρήτης το καύχημα, και προστάται αυτής και υπερασπισταί και φύλακες ανύστακτοι, Συνασκηταί όντες, ηξιώθησαν και οι ενενήκοντα εννέα να τελειωθώσιν ομού κατά την σήμερον εν δόξη κατά τρόπον καινοφανή και θαυμάσιον και να λάβουν άπαντες ομού και ίσους τους στεφάνους της ασκήσεως· αλλ’ ακούσατε απ’ αρχής την υπόθεσιν, ίνα πολλήν την αγαλλίασιν λάβητε.

Τη Ζ΄ (7η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ.

Πολυχρόνιος ο Άγιος Ιερομάρτυς κατήγετο από την επαρχίαν την λεγομένην Γαμφανίτου, ο δε πατήρ αυτού ωνομάζετο Βαρδάνιος, γεωργός ων κατά την τέχνην. Παιδιόθεν ο Άγιος ούτος παρεδόθη από τον πατέρα του δια να μανθάνη τα ιερά γράμματα. Τόσην δε μεγάλην σύνεσιν, φρόνησιν και εγκράτειαν είχεν ο αοίδιμος, έτι παιδίον ων, ώστε ηξιώθη να λάβη και Χάριν παρά Θεού· διότι και ύδωρ ανέβλυσε δια της προσευχής του, επειδή το υπάρχον πρότερον ύδωρ, εκ του οποίου υδρεύοντο αυτός και όλοι οι συμπατριώται του, ήτο μακράν της πόλεως και προυξένει εις αυτούς πολύν κόπον· όθεν δια τούτο προσηυχήθη προς τον Θεόν, και ω του θαύματος!

Τη Ζ΄ (7η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ Πρεσβυτέρου και ΚΑΙΣΑΡΙΟΥ Διακόνου.

Ιουλιανός ο Πρεσβύτερος και Καισάριος ο Διάκονος ήθλησαν όταν ο Κλαύδιος Καίσαρ εβασίλευεν εις την Ρώμην εν έτει σξη΄ (268). Ούτος τόσον ωμός και απάνθρωπος ήτο, ώστε εθανάτωσε και την ιδίαν μητέρα, διότι ήτο Χριστιανή, έκτοτε δε ουδεμία ευσπλαγχνία και έλεος δεν εγένετο πλέον εις τους Χριστιανούς. Κατά την εποχήν εκείνην ελθών και ο μακάριος ούτος Καισάριος από την Αφρικήν εις την πόλιν την ονομαζομένην Ταρρακίναν, και βλέπων τας μυσαράς θυσίας των Ελλήνων, έπτυσεν επάνω εις αυτάς και τας κατεπάτησεν.

Τη Ζ΄ (7η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΣΕΡΓΙΟΥ και ΒΑΚΧΟΥ.

Σέργιος και Βάκχος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του δυσσεβούς βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει296, στρατιώται ωραίοι την όψιν, νεώτατοι την ηλικίαν, επιφανείς το γένος, λαμπροί την αξίαν και ευγενέστατοι, Ρωμαίοι αμφότεροι, οίτινες ως ανδρείοι είχον μεγάλην τιμήν εις τα βασίλεια, ο δε Μαξιμιανός τους ετίμησε με αξιώματα κάμνων τον Σέργιον πριμικήριον της σχολής των Κιντιλίων και τον Βάκχον σεκουνδικήριον της αυτής σχολής, νομίζων ότι προσεκύνουν ούτοι τα είδωλα, αλλ’ αυτοί ήσαν Χριστιανοί εκ νεότητος, αναμένοντες καιρόν επιτήδειον δια να ομολογήσουν και παρρησία την αλήθειαν.

Τη ΣΤ΄ (6η) Οκτωβρίου, ο Άγιος νέος Οσιομάρτυς ΜΑΚΑΡΙΟΣ,

ο εκ Κίου μεν της Βιθυνίας καταγόμενος, εν Προύση δε μαρτυρήσας κατά το έτος 1590, λιθοβοληθείς πρότερον, ύστερον ξίφει τελειούται.                                                                            

Μακάριος ο νέος Οσιομάρτυς του Χριστού ήτο από μίαν πόλιν των Βιθυνών καλουμένην Κίον, είχε δε ονομασθή κατά το θείον Βάπτισμα Μανουήλ. Ο πατήρ του ωνομάζετο Πέτρος και η μήτηρ του Ανθούσα, οι οποίοι έδωσαν τον Άγιον εις ένα ράπτην ευσεβή να μανθάνη την ραπτικήν τέχνην, όχι δε μόνον την τέχνην εμάνθανε παρ’ αυτού, αλλά εδιδάσκετο και την ευσέβειαν.

Τη ΣΤ΄ (6η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΚΕΝΔΕΑΣ ο εν τη νήσω Κύπρω ασκήσας εν ειρήνη τελειούται.

Κενδέας ο Όσιος πατήρ ημών καταλιπών την πατρίδα αυτού Αλαμανίαν, εις ηλικίαν δέκα οκτώ ετών ήλθεν εις Ιεροσόλυμα ένθα ησπάσατο τον μοναχικόν βίον. Επιθυμών δε την ησυχίαν, ήλθεν εις την έρημον του Ιορδάνου, όπου και παρέμεινε τρεφόμενος από τα ακρόδρυα, αγωνιζόμενος κατά μόνας και μένων άγνωστος εις τους πολλούς. Η ενάρετος αυτού πολιτεία εγνωρίσθη από θαύμα, το οποίον επετέλεσε θεραπεύσας τον υιόν μεγάλου άρχοντος.

Τη ΣΤ΄ (6η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΘΩΜΑ.

Θωμάς ο ένδοξος του Κυρίου Απόστολος ήτο εις εκ των Δώδεκα Αποστόλων και Μαθητών του Κυρίου, οι οποίοι μετά την φρικτήν και ένδοξον του Δεσπότου Χριστού Ανάληψιν διεσπάρησαν εις όλην την οικουμένην κηρύττοντες τον σωτήριον λόγον του Ευαγγελίου και οι οποίοι με πολλούς κόπους και πόνους και βασάνους, τα οποία έπαθον από τους ασεβείς, έφεραν ημάς εις την ευσέβειαν και είμεθα χρεώσται να πανηγυρίζωμεν αυτούς περισσότερον από τους άλλους Αγίους, ως υπέρ άπαντας κοπιάσαντας, ίνα έχωμεν αυτούς και κατά την παρούσαν ζωήν μεσίτας προς τον Δεσπότην, να μας συγχωρήση τα αμαρτήματα.

Τη Ε΄ (5η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΜΕΘΟΔΙΑΣ της εν Κιμώλω τη νήσω ασκητικώς διαλαμψάσης.

Δεν θα εκλείψουν από την Αγίαν του Χριστού Εκκλησίαν, την επί γης στρατευομένην, έως της συντελείας του αιώνος, οι άγιοι και θεοφόροι άνθρωποι, τόσον άνδρες όσον και γυναίκες, αλλ’ εις εκάστην εποχήν αναφαίνονται ως άλλοι φαεινοί αστέρες και αειλαμπείς φωστήρες, «λόγον ζωής επέχοντες» (Φιλιπ. β, 16), εις το νοητόν αυτής στερέωμα και καταφωτίζουν των ευσεβών το πλήρωμα, δια του αγίου αυτών Βίου και των αγαθών και εναρέτων έργων, και διεγείρουν και προθυμοποιούν ημάς προς εργασίαν του θείου θελήματος.

Τη Ε΄ (5η) Οκτωβρίου, διήγησις περί της ευρέσεως και ανακομιδής του λειψάνου του Οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών ΕΥΔΟΚΙΜΟΥ του νεοφανούς, του εκ της Ιεράς Μονής του Βατοπαιδίου.

Ευδόκιμος ο Όσιος Πατήρ ημών έζησε και επολιτεύθη ευδοκίμως εις την Ιεράν Μονήν Βατοπαιδίου, εις την οποίαν και εκομίσατο τον της αγήρω ζωής άφθαρτον στέφανον. Το πραγματικόν όνομα τούτου του Οσίου Πατρός, μοναχικόν ή βαπτιστικόν, δεν είναι γνωστόν, διότι το όνομα Ευδόκιμος εδόθη εις αυτόν μετά την εύρεσιν του ιερού αυτού λειψάνου.

Τη Ε΄ (5η) του μηνός Οκτωβρίου, η Αγία Μάρτυς ΜΑΜΕΛΧΘΑ λίθοις βληθείσα τελειούται.

Μαμέλχθα η Αγία Μάρτυς ήτο από την Περσίδα, ιέρεια του ναού της Αρτέμιδος, έχουσα και αδελφήν Χριστιανήν. Επειδή δε είδε κατ’ όναρ Άγγελον Θεού, όστις εδείκνυε και εδίδασκεν αυτήν τα μυστήρια των Χριστιανών, εξύπνησε τεταραγμένη και διηγήθη τούτο εις την αδελφήν της, η οποία έφερεν αυτήν εις τον Επίσκοπον, όστις εβάπτισεν αυτήν. Μαθόντες δε τούτο οι ειδωλολάτραι εθυμώθησαν και εθανάτωσαν με λίθους αυτήν, καθ’ ον χρόνον εφόρει ακόμη η μακαρία τα φωτεινά ιμάτια του αγίου Βαπτίσματος και έρριψαν αυτήν εις λάκκον βαθύτατον, από τον οποίον μόλις και μετά βίας ηδυνήθησαν οι Χριστιανοί να εκβάλωσι το άγιον αυτής λείψανον. Τότε ο Επίσκοπος επήγεν εις τον βασιλέα των Περσών και έλαβεν από αυτόν εξουσίαν, να κρημνίση μεν τον ναόν της Αρτέμιδος, να οικοδομήση δε αυτόν εις Εκκλησίαν της Αγίας Μάρτυρος ταύτης Μαμέλχθας. Ποιήσας δε τούτο, απεθησαύρισεν εις τον νεόκτιστον Ναόν το τίμιον αυτής λείψανον.

Τη Ε΄ (5η) του αυτού μηνός Οκτωβρίου, της Αγίας Μάρτυρος ΧΑΡΙΤΙΝΗΣ.

Χαριτίνη η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και Δομετίου κόμητος εν έτει 290, δούλη Κλαυδίου τινός. Ακούσας δε ο κόμης Δομέτιος περί αυτής, ότι είναι Χριστιανή και ότι και άλλους πολλούς επιστρέφει εις την πίστιν της, τους δε λοιπούς Χριστιανούς στερεώνει περισσότερον εις αυτήν, γράφει εις τον αυθέντην αυτής Κλαύδιον να αποστείλη την Χαριτίνην εις αυτόν δια να την εξετάση. Λαβών ο Κλαύδιος τα γράμματα ελυπήθη και ενδυθείς σάκκον, ήτοι τρίχινον φόρεμα, εθρήνει.

Τη Δ΄ (4η) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Λαμπαδιστού.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών κατήγετο εκ της περιφήμου νήσου Κύπρου, από κώμης καλουμένης Λαμπάδος (εξ ου και Λαμπαδιστής), γονείς έχων ευσεβείς και πλουσίους. Ούτος μονογενής τυγχάνων, εξ αυτών σχεδόν των σπαργάνων εγένετο δοχείον του Αγίου Πνεύματος καθαρώτατον δια την σεμνότητα των ηθών, την ευλάβειαν προς τα θεία και την αγάπην και τον ζήλον προς παν ωφέλιμον και θεάρεστον, με τα οποία περιεκοσμείτο.

Τη Δ΄ (4η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΦΑΥΣΤΟΥ, ΓΑΪΟΥ, ΕΥΣΕΒΙΟΥ και ΧΑΙΡΗΜΟΝΟΣ, των Διακόνων.

Φαύστος, Γάϊος, Ευσέβιος, και Χαιρήμων οι Άγιοι Διάκονοι και Μάρτυρες ήσαν μαθηταί του μεγάλου Διονυσίου, και Διάκονοι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και ο μεν Γάϊος και Φαύστος εξωρίσθησαν μετά του διδασκάλου αυτών και πολλά παθόντες έλαβον το τέλος του μαρτυρίου. Οι δε Ευσέβιος και Χαιρήμων, μετά του διδασκάλου των, επεσκέπτοντο τους Αγίους Μάρτυρας, τους ευρισκομένους εις τας φυλακάς, και έθαπτον τα τίμια αυτών λείψανα. Διαρκέσαντες δε έως εις τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου εν έτει σν΄ (250), και πολλούς πειρασμούς υπομείναντες δια την εις Χριστόν ομολογίαν, τελευταίον απεκεφαλίσθησαν, και ούτως έλαβον του μαρτυρίου τους στεφάνους.

Τη Δ΄ (4η) Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΑΜΜΟΥΝ ο Αιγύπτιος εν ειρήνη τελειούται.

Αμμούν ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο κατά το γένος Αιγύπτιος, ορφανός δε γενόμενος, αφού απέθανον οι γονείς του, ηναγκάσθη από τον θείον του, όταν ήτο είκοσι δύο ετών, να έλθη εις γάμον. Όταν εστεφανώθη με την σύζυγόν του, αφ’ ου ανεχώρησαν όλοι από την γαμήλιον χαράν και έμειναν μόνοι, της λέγει· «Έλα, κυρία αδελφή, να σου διηγηθώ τον σκοπόν μου. Τούτο το στεφάνωμα, το οποίον έγινεν εις ημάς, εάν θέλης και συμφωνής και συ, καθώς επιθυμώ και εγώ, να μείνη ένωσις πνευματική και όχι σωματική.

Τη Δ΄ (4η) του αυτού μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΥΔΑΚΤΟΥ και ΚΑΛΛΙΣΘΕΝΗΣ της θυγατρός αυτού.

Αύδακτος ο Άγιος Μάρτυς και η θυγάτηρ αυτού Αγία Καλλισθένη ήσαν από την Έφεσον· ο δε Αύδακτος, τιμηθείς περά του Μαξιμίνου του εν έτει τζ΄ (307) βασιλεύσαντος, εγένετο δουξ δουκών και έπαρχος, διότι υπερέβαλλε τους άλλους κατά τον πλούτον και την φρόνησιν. Επειδή όμως ο Μαξιμίνος εζήτησε την θυγατέρα του Καλλισθένη, δια να λάβη αυτήν γυναίκα δια γάμου, ο δε Αύδακτος δεν ηθέλησε να την δώση εις εκείνον, όντα αλλότριον της των Χριστιανών πίστεως, τούτου ένεκεν σιήρπασαν τα υπάρχοντά του και εξώρισαν αυτόν εις Μελιτινήν, όπου και τον απεκεφάλισαν.

Τη Δ΄ (4η) του αυτού μηνός Οκτωβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΔΟΜΝΙΝΗΣ και των θυγατέρων αυτής ΒΕΡΙΝΗΣ και ΠΡΟΣΔΟΚΗΣ.

Δομνίνη η Αγία Μάρτυς και αι θυγατέρες αυτής Βερίνη και Προσδόκη τρωθείσαι από τον ένθεον ζήλον και τον του Θεού έρωτα, αφήκαν οικίας και συγγενείς και μετέβησαν εις την πόλιν Έδεσσαν. Καθ’ ον δε χρόνον διέτριβον εκεί, έρχεται αιφνιδίως ο ανήρ της Βερίνης και ο πατήρ της, ειδωλολάτραι όντες, ομού με άλλους στρατιώτας, και συλλαβόντες αυτάς τας ωδήγησαν εις την Ιεράπολιν, παρά την οποίαν ρέει εις ποταμός· ότε δε οι στρατιώται έτρωγον και εμέθυον, αι Άγιαι αύται κρυφίως φεύγουσαι και προσευξάμεναι εις τον Θεόν, εμβήκαν εις τον ποταμόν και αφήκαν εαυτάς εις τα ρεύματα του ποταμού. Και ούτως ετελειώθησαν αι μακάριαι δια του πνιγμού εν τω ύδατι.

Τη Δ΄ (4η) του αυτού μηνός Οκτωβρίου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΠΕΤΡΟΣ ο Καπιτωλίων (ή Καπιτωλίας) ξίφει τελειούται.

Πέτρος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο γέννημα και θρέμμα της πόλεως Καπιτωλίων, μέγας σοφός και διαφέρων από τους πολλούς κατά την φρόνησιν και σύνεσιν. Λαβών δε πρότερον γυναίκα με γάμον και αποκτήσας τρία τέκνα, εγένετο κατόπιν Μοναχός· ετιμήθη δε βιαίως και με το αξίωμα της Ιερωσύνης από τον Αρχιερέα της Μητροπόλεως Βόστρων.

Τη Δ΄ (4η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΙΕΡΟΘΕΟΥ πρώτου Επισκόπου Αθηνών.

Ιερόθεος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών και πρώτος Επίσκοπος Αθηνών εγεννήθη εις τας κλεινάς Αθήνας και ήτο εις εκ των εννέα βουλευτών του Αρείου Πάγου, καθώς ήτο και ο θείος Διονύσιος ο μαθητής του. Προκατηχηθείς δε την εις Χριστόν πίστιν από τον Απόστολον Παύλον και βαπτισθείς, εχειροτονήθη υπ’ αυτού πρώτος Επίσκοπος Αθηνών. Αυτός δε πάλιν μυσταγωγεί τελειότερον τα περί Χριστού δόγματα τον Αρεοπαγίτην Διονύσιον.

Τη Γ΄ (3η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΙΩΑΝΝΗΣ ο Χοζεβίτης, Επίσκοπος Καισαρείας, εν ειρήνη τελειούται.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο από τας Θήβας της Αιγύπτου, υιός γονέων μεγάλων και περιφανών· λαβών δε το Αγγελικόν σχήμα των Μοναχών, από τον πάππον αυτού Μοναχόν όντα, και αποχαιρετήσας αυτόν, επήγεν εις τα Ιεροσόλυμα. Επειδή όμως δεν εδέχετο την Αγίαν και Οικουμενικήν Τετάρτην Σύνοδον την εν Χαλκηδόνι, αλλ’ εχώριζε τον εαυτόν του από την Καθολικήν Εκκλησίαν, δια τούτο θέλων να προσκυνήση τον Τίμιον Σταυρόν ημποδίζετο να πλησιάση εις αυτόν.

Τη Γ΄ (3η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ και των συν αυτώ οκτώ ΜΑΡΤΥΡΩΝ.

Διονύσιος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο κατά τους χρόνους Ουαλεριανού και Γαλιηνού των βασιλέων εν έτει σνδ΄ (254)· παρασταθείς δε έμπροσθεν του ηγεμόνος Αιμιλιανού, και μη πεισθείς να αρνηθή τον Χριστόν και να θυσιάση εις τα είδωλα, εξορίζεται. Έπειτα δένεται με δεσμά και λιθοβολείται· υπέστη δε περισσότερα βάσανα, αφ’ όσα είχε πάθει πρότερον κατά τον καιρόν του Δεκίου εις την Λιβύην. Κλεισθείς δε μέσα εις τόπον ξηρόν και άνυδρον, ομού με τον Φαύστον, Γάϊον, Πέτρον, Παύλον και με άλλους τέσσαρας, εις διάστημα χρόνων ολοκλήρων δώδεκα, ετελειώθη εν τη καλή ομολογία της πίστεως μετ’ εκείνων.     

Τη Γ΄ (3η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ του Αρεοπαγίτου.

Διονύσιος ο ουρανομύστης και πάνσοφος εγεννήθη από γονείς ευγενείς και άρχοντας εις την περίφημον πόλιν των Αθηνών, εις την οποίαν οι άνθρωποι ήσαν θερμοί λάτρεις των ειδώλων και σοφώτεροι από τους ανθρώπους όλων των πόλεων του καιρού εκείνου. Εις τας Αθήνας ευρίσκοντο τότε πολλοί φιλόσοφοι, εις από τους οποίους, ο συνετώτερος, ήτο και ο θαυμάσιος Διονύσιος. Ούτος εκ νεότητος εδόθη εις την σπουδήν των γραμμάτων και έμαθεν όλας τας επιστήμας καλώς και όλοι δια την σοφίαν του τον εθαύμαζον, διότι ήτο μάλιστα εκ φύσεως φρόνιμος.

Τη Β΄ (2α) του μηνός Οκτωβρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΧΑΤΖΗ-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο εις το Καρατζασού μαρτυρήσας εν έτει 1794 ξίφει τελειούται.

Γεώργιος ο ευλογημένος Νεομάρτυς του Χριστού ήτο από την Φιλαδέλφειαν, Χριστιανών γονέων υιός· ερχόμενος δε εις ηλικίαν εμαθε την τέχνην των σαγματοποιών, και αναχωρών από την πατρίδα του επήγεν εις την επαρχίαν της Ηλιουπόλεως, εις κωμόπολιν καλουμένην Καρατζασού, και εκεί ανοίγων εργαστήριον ειργάζετο την τέχνην του.

Τη Β΄ (2α) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Γαβρά.

Θεόδωρος ο Γαβράς, ο ένδοξος ούτος Μεγαλομάρτυς και γενναίος Αθλητής του Κυρίου, εγεννήθη κατά τον δέκατον αιώνα εις κωμόπολιν του θέματος της Χαλδίας καλουμένην Άτραν, εκ γονέων ευσεβών και ενδόξων, των οποίων προσεκτήσατο και την ευσέβειαν και την δόξαν.

Τη Β΄ (2α) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΦΙΛΟΥ του Ομολογητού.

Θεόφιλος ο Όσιος Πατήρ ημών και Ομολογητής ήτο Μοναχός κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου εν έτει ψιστ΄ (716). Βλέπων δε την μανίαν του τυράννου τούτου και τον πόλεμον τον οποίον εποίει κατά των αγίων Εικόνων, παρουσιάσθη έμπροσθεν αυτού ο του Θεού φίλος Θεόφιλος και με παρρησίαν μεγάλην ήλεγξεν αυτόν ονομάζων άθεον και παράνομον και του αντιχρίστου πρόδρομον. Όθεν με τους λόγους τούτους παροξύνας αυτόν εις θυμόν, δέρεται παρ’ αυτού δυνατά και εις φυλακήν βάλλεται και λιμοκτονείται, ήτοι αφήνεται πεινασμένος και διψασμένος επ’ αρκετόν καιρόν. Έπειτα πέμπεται εις εξορίαν. Και ούτως, εκεί ευχαριστών τον Θεόν, προς Κύριον εξεδήμησεν.