Αγγελής, ο ευλογημένος ανήρ και Μάρτυς θερμότατος του Χριστού, κατήγετο από την ενορίαν του Αγίου Κωνσταντίνου της εν Κωνσταντινουπόλει Καραμανίας, την τέχνην χρυσοχόος, έχων γυναίκα και έξ τέκνα, ζωήν χριστιανικήν ζων τιμίως, ουδενός δε των αναγκαίων στερούμενος ως εξασφαλίζων τα μέσα της ζωής από την τέχνην του. Ημέραν δε τινα, κατά την οποίαν εορτάζεται η Απόδοσις της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, ήτοι τα κοινώς λεγόμενα εννεαήμερα, κατά την οποίαν εγένετο πανήγυρις έξωθι της πόλεως και πλησίον του χωρίου του Αγίου Στεφάνου, εις τα Φλωρία, μετέβη εις την πανήγυριν ταύτην και ο ευλογημένος Αγγελής μετά των άλλων Χριστιανών, εκεί δε ήσαν και τινες εξωμόται του Χριστιανισμού και ήδη Τούρκοι, οίτινες τρώγοντες και πίνοντες και ευφραινόμενοι ομού με τους Χριστιανούς, ήρχισαν να παίζουν και οι μεν εξωμόται εκείνοι επήραν τα καλύμματα της κεφαλής των Χριστιανών και τα εφόρουν, τα δε ιδικά των λευκά σαρίκια έδιδαν εις τους Χριστιανούς να τα φορούν και ούτω ευθυμούντες όλοι εχόρευον και εκτύπων τας χείρας· είτα παυσάμενοι του χορού, αναστάντες ήλθον εις την πόλιν και έκαστος μετέβη εις τον οίκον του.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Δευτέρα 31 Αυγούστου 2020
Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΜΕΛΕΤΙΟΣ ο νέος, ο εν τω όρει της Μυουπόλεως ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.
Μελέτιος ο θαυμάσιος και αληθής δούλος του Θεού εγεννήθη περί το έτος αλε΄ (1035) εις εν χωρίον των Καππαδοκών, Μουταλάσκη καλούμενον, όπερ και τον μέγαν Σάββαν εβλάστησεν. Οι γονείς του ήσαν κατά πολλά ενάρετοι, Ιωάννης και Σοφία ονομαζόμενοι, των οποίων τας αρετάς το παιδίον μιμούμενον επρόκοπτε καθ’ εκάστην από μικράς ηλικίας και ηύξανεν ου μόνον από την αισθητήν Σοφίαν (την σαρκικήν, λέγω, μητέρα) παιδαγωγούμενον, αλλά και από την νοητήν φωτιζόμενον άνωθεν, με το γάλα της οποίας το ζωηρόν και ακόρεστον ετρέφετο περισσότερον, παρά με το αισθητόν της μητρός και επίκηρον.
Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του εν Κωνσταντινουπόλει γενομένου μεγάλου εμπρησμού.
Ο εμπρησμός ούτος έλαβε χώραν κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος του μεγάλου του επονομαζομένου Μακέλλη, επυρπολήθη δε τότε το πλείστον μέρος της Κωνσταντινουπόλεως δια τας αμαρτίας ημών, επί ημέρας επτά.
Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΕΥΟΔΟΥ, ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ και ΕΡΜΟΓΕΝΟΥΣ.
Εύοδος και οι συν αυτώ Άγιοι ήσαν αδελφοί κατά σάρκα, Έλληνες όντες το γένος. Κατά δε τον καιρόν του κηρύγματος των Αποστόλων επίστευσαν εις τον Χριστόν και ανεγεννήθησαν δια του Αγίου Βαπτίσματος· όθεν και ως Χριστιανοί διεβλήθησαν εις τον επιτόπιον άρχοντα. Παρασταθέντες δε εις αυτόν, έδειξαν την ευγένειαν και το ανδρείον φρόνημα των ψυχών των, ομολογήσαντες τον Χριστόν· διο και κατεδικάσθησαν εις το να λάβωσι τον δια ξίφους θάνατον, και ούτως ετελείωσαν τον δρόμον του μαρτυρίου και απήλθον στεφανηφόροι εις τα ουράνια.
Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του γενομένου θαύματος υπό της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τη Μονή των Μιασηνών.
Της Θεοτόκου των Μιασηνών η μνήμη τελείται, διότι η Σεβασμία και θαυματουργός Εικών του Μοναστηρίου των Μιασηνών, ριφθείσα εις την λίμνην την καλουμένην Ζαγουρού, δια τον φόβον των Εικονομάχων, μετά πλείστους χρόνους πάλιν εκ της λίμνης δια θαυμασίου τρόπου ανεφάνη άσπιλος.
Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ και ΑΣΚΗΤΡΙΩΝ και ΑΜΜΟΥΝ Διακόνου του και διδασκάλου αυτών.
Αμμούν ο Διάκονος και αι τούτου μαθήτριαι ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου εν έτει τε΄ (305). Αύται αι Άγιαι Γυναίκες, καταγόμεναι από την Αδριανούπολιν της Θράκης, Χριστιαναί ούσαι, ηκολούθησαν τον Χριστόν, έχουσαι διδάσκαλον και οδηγόν τον Διάκονον Αμμούν· επειδή δε συνελήφθησαν από τον άρχοντα της Αδριανουπόλεως, Βάβδον ονομαζόμενον, και ετιμωρήθηκαν πολλά, διότι δεν προσεκύνουν τα είδωλα, τούτου ένεκα προσηυχήθησαν εις τον Θεόν, και ω του θαύματος! ευθύς ηρπάγη και εκρεμάσθη εις τον αέρα ο ιερεύς των ειδώλων και εκεί μείνας τιμωρούμενος επί πολλάς ώρας, τελευταίον, πίπτων κάτω, κακώς ο κακός εξέψυχεν· ο δε μακάριος Διάκονος Αμμούν κρεμάται και ξέεται κατά τας πλευράς· έπειτα δέχεται εις την κεφαλήν περικεφαλαίαν σιδηράν πεπυρακτωμένην. Επειδή δε ουδεμίαν βλάβην εκ ταύτης έλαβεν, απεστάλη ομού με τας ανωτέρω Αγίας Παρθένους από την Βερρόην εις την Ηράκλειαν της Θράκης, προς τον τύραννον Λικίνιον· όθεν τη προσταγή αυτού αι μεν δέκα Παρθένοι ερρίφθησαν εις την πυράν και ετελειώθησαν, αι δε οκτώ απεκεφαλίσθησαν ομού με τον Διάκονον Αμμούν· αι δε άλλαι δέκα, κτυπηθείσαι με το ξίφος εις το στόμα και εις την καρδίαν, παρέδωκαν το πνεύμα. Από δε τας υπολοίπους δώδεκα, άλλαι μεν κατεκόπησαν υπό μαχαίρας, άλλαι δε, δεχθείσαι εις το στόμα σίδηρα πεπυρακτωμένα, προς Κύριον εξεδήμησαν.
Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, ο δίκαιος ΙΗΣΟΥΣ υιός Ναυή εν ειρήνη εκοιμήθη.
Ιησούς ο υιός του Ναυή ήτο εκ της φυλής Εφραίμ, εγεννήθη δε εν Αιγύπτω περί τα αχνδ΄ (1654) έτη προ Χριστού και εγένετο διάδοχος του Προφήτου Μωϋσέως του νονοθέτου των Εβραίων εις ηλικίαν 85 ετών. Ούτος ανεχαίτισε το ρεύμα του Ιορδάνου και διεβίβασε τους Ισραηλίτας πεζούς, νικήσας δε την Ιεριχώ, ήτις ήτο πόλις των αλλοφύλων, είδε τον Αρχιστράτηγον Μιχαήλ κρατούντα ρομφαίαν εις την χείρα του· όθεν απορρίψας τα όπλα, έπεσεν εις τους πόδας αυτού· πολεμών δε τους Γαβαωνίτας αλλοφύλους και βλέπων, ότι ο ήλιος επλησίαζε να βασιλεύση, έχων προθυμίαν δια να πολεμήση ακόμη, παρεκάλεσε τον Θεόν και είπε:
Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΥΜΕΩΝ του Στυλίτου.
Συμεών ο μέγας και Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη κατά το 392 έτος εις χωρίον τι ονομαζόμενον Σισάν, ευρισκόμενον μεταξύ των επαρχιών των Σύρων και των Κιλίκων, ήκμασε δε κατά τους χρόνους Λέοντος του μεγάλου του επονομαζομένου Μακέλλη (457 – 474) και του Πατριάρχου Αντιοχείας Μαρτυρίου (461 – 465). Επειδή δε μέγας κατά την αρετήν εγένετο και πολύς κατά την φήμην, πολλοί και τα της πολιτείας αυτού συνέγραψαν, όμως ουδείς εξ αυτών διηγήθη κατά μέρος τα εκείνου κατορθώματα ουδέ ακριβώς και ανελλιπώς ανέγραψαν πως ένα έκαστον εξ αυτών έλαβε χώραν, αλλά τα των μεν πρώτων χρόνων της πολιτείας αυτού παρέδραμον, συντόμως και κεφαλαιωδώς ειπόντες περί αυτών, αφήκαν δε και τινα των εν μέσω, ουδέ και αυτάς δε τας κατά το τέλος πράξεις και τα έργα αυτού τελείως και ακριβώς διηγήθησαν. Ημείς όμως αρχόμενοι απ’ αρχής την διήγησιν θα περιγράψωμεν αυτήν μέχρι τέλους μετά πάσης δυνατής λεπτομερείας.
Τη Α΄ (1η) του μηνός Σεπτεμβρίου αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους.
Η Αγία του Θεού Εκκλησία εορτάζει σήμερον την Ινδικτιώνα, δια τρεις αιτίας· πρώτον, επειδή αυτή είναι αρχή του χρόνου· δια τούτο δε και παρά των παλαιών Ρωμαίων πολλά ετιμάτο εξ αρχαίων χρόνων. Ινδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι την λατινικήν γλώσσαν, θέλει να είπη ορισμός. Και δεύτερον εορτάζει ταύτην η Εκκλησία, επειδή κατά την σημερινήν ημέραν μετέβη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Ιουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον του Προφήτου Ησαϊου, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκά δ: 16), το οποίον ανοίξας ο Κύριος ημών, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Ησαϊου, εις το οποίον είναι γεγραμμένα δια τον Ίδιον τα λόγια ταύτα: