Παρέμεινε
στην «Νέα Μονή» μία τριετία ως δόκιμος και την 7 Νοεμβρίου του 1878 κουρεύτηκε
μοναχός με το όνομα Λάζαρος, ενσωματωθείς στην αδελφότητα του μοναστηριού και
υπηρετήσας ως γραμματεύς. Αποδίδουμε ξεχωριστή σημασία στο διάστημα της
ασκητικής ζωής του αγίου μοναχού μέσα στο Μοναστήρι. Γιατί εκεί ελεύθερος από
τις άφευκτες διασπαστικές μέριμνες του κόσμου, με συγκεντρωμένες τις δυνάμεις
της ψυχής, «ενώπιος ενωπίω», θα μπορούσε με τις ασκητικές αγωγές, τις
αδιάλειπτες ψαλμωδίες και δοξολογίες και τις θερμές προσευχές να ενώνεται
διαρκέστερα με τον Θεόν. Πράγματι, η ψυχή τού οσιωτάτου Λαζάρου, άγευστη από
τις ηδονές του κόσμου, καθαρή από ανθρώπινες εμπάθειες, με σωφρονισμένο το
επιθυμητικό, με αγάπη διαποτισμένο το θυμικό και με ταπείνωση, πραότητα και πνευματικές
θεωρίες το λογιστικό, έτσι ώστε όλος ο δυναμισμός της ψυχής του, ενοποιημένος
και σε «συνέλιξη» αρμονική, να πραγματοποιή την υπέρλογη ένωση με τις άκτιστες
ενέργειες του Θεού.
