Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΜΥΡΩΝΟΣ.

Μύρων ο ένδοξος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Αντιπάτρου άρχοντος της επαρχίας Αχαϊας εν έτει σν΄ (250), πρεσβύτερος το αξίωμα, αγαθός την γνώμην, εντίμου καταγωγής, πλούτον έχων πολύν και παρά Θεού και ανθρώπων φιλούμενος. Επειδή λοιπόν ο ρηθείς Αντίπατρος μετέβη εις την Εκκλησίαν κατά την ημέραν των Χριστουγέννων, επί τω σκοπώ να συλλάβη και να τιμωρήση πολλούς Χριστιανούς, ο Άγιος ούτος Μύρων, ζήλου θείου πλησθείς, ύβρισε τον Αντίπατρον και ένεκα τούτου εκρέμασαν αυτόν και εξέσχισαν.

Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΣΤΡΑΤΩΝΟΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ, ΕΥΤΥΧΙΑΝΟΥ και ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ.

Στράτων ο ένδοξος Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι διέτριβον εν Νικομηδεία, ανέβαινον δε επί τούτω εις το θέατρον, ίνα κατηχώσι τον εκεί λαόν των Ελλήνων, και απομακρύνωσι μεν αυτούς από της ειδωλολατρείας, προσφέρωσι δε εις την πίστιν του Χριστού.

Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΠΑΥΛΟΥ και ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ.

Παύλος και Ιουλιανή οι αυτάδελφοι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σο΄ (270), διατελούντες εις την Πτολεμαϊδα· ήσαν δε αυτάδελφοι γεννηθέντες εξ ευγενών γονέων και ανατραφέντες μάλλον δια της ευσεβείας ή δια του γάλακτος. Ο Παύλος κατεγίνετο επιμελώς εις την ανάγνωσιν και μελέτην των θείων Γραφών, και ων εγκρατέστατος, καίτοι νέος, των θείων νοημάτων των Γραφών, προχείρως και με ετοιμότητα απεστόμωνε τους αντιλέγοντας, και κήρυξ ένθεος εχρημάτιζε της περί ημάς του Θεού Λόγου οικονομίας.

Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου και πολυάθλου Οσιομάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ του Νέου, του εκ Σαμαρίνης της Ηπείρου καταγομένου και εν έτει αωη΄ (1808) αθλήσαντος.

Δημήτριος ο Οσιομάρτυς, ο νεοφανής του Χριστού αριστεύς, εγεννήθη κατά τα τέλη του δεκάτου ογδόου αιώνος εν τινι χωρίω της Ηπείρου, καλουμένω Σαμαρίνα. Αγαπήσας την μοναχικήν πολιτείαν, εγκατέλειψε πάντα τα εν τω κόσμω, και άρας τον ζυγόν του Κυρίου, προσήλθεν εις τι Μοναστήριον της πατρίδος αυτού και εγένετο Μοναχός. Εις αυτό δια των καμάτων της εν πνεύματι ζωής και των καθ’ εκάστην θείων αναβάσεων καθήγνισε και σώμα και ψυχήν, και εγένετο σκεύος εκλεκτόν και δεκτικόν του θείου της χάριτος φωτισμού.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΔΙΟΜΗΔΟΥΣ.

Διομήδης ο ένδοξος Μάρτυς είχε πατρίδα την Ταρσόν της Κιλικίας, γεννηθείς μεν υπό αγαθών και περιφανών γονέων, γενόμενος δε αυτός κατά προαίρεσιν αγαθώτερος και εναρετώτερος εξήσκει ιατρικόν επάγγελμα και δια μεν τούτου ιάτρευε τα σώματα πάντων των εις αυτόν προστρεχόντων, τας δε ψυχάς τούτων ιάτρευε δια της ευσεβείας και θεογνωσίας. Κατά τους χρόνους δε του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σπη΄ (288), αφήσας την πατρίδα του την Ταρσόν ήλθεν εις την Νίκαιαν της Βιθυνίας, ένθα ευηργέτει ποικιλοτρόπως τους προσερχομένους εις αυτόν, και ως ιατρός και ως διδάσκαλος της πίστεως.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, η ανάμνησις της εισόδου της αχειροτεύκτου μορφής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εκ της Εδεσσηνών πόλεως, εις ταύτην την θεοφύλακτον Βασιλίδα ανακομισθείσης.

Όταν ο Κύριος και Μέγας Θεός και Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός επί της γης ευρισκόμενος εποίει θαύματα πολλά και εξαίσια δια της αυτού αγαθότητος, - καθώς ταύτα αναφέρονται εις τα θεία και ιερά Ευαγγέλια, - και η φήμη αυτών διεδίδετο εις όλα τα μέρη του κόσμου, τότε ο Τοπάρχης Εδέσσης, Αύγαρος ονομαζόμενος, ακούσας την τοιαύτην φήμην, επεθύμησε να υπάγη εις την Ιερουσαλήμ, ίνα ίδη τον Κύριον με τους ιδίους του οφθαλμούς.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, ο Όσιος ΝΕΙΛΟΣ ο Ερικούσιος, ανακαινιστής της Μονής του Ιερομερίου εν Θεσπρωτία της Ηπείρου, εν ειρήνη τελειούται.

Νείλος ο Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη εν Κωνσταντινουπόλει, ήτο δε υιός Ιωάννου του Λασκάρεως, αδελφού του αυτοκράτορος Θεοδώρου του Λασκάρεως, όστις εβασίλευσεν εν Νικαία τω ασδ΄ (1204). Ο Όσιος Νείλος από τον διωγμόν των Λατίνων ανεχώρησεν από τα βασίλεια και ήλθεν εις την εν τη παραλία του Πόντου Μονήν των Ακοιμήτων, ηγουμενεύοντος του Οσίου Μαρκέλλου, όστις από Νικόλαον ωνόμασε Νείλον τον Άγιον, χειροτονήσας αυτόν Μοναχόν και έμεινεν εν τη Μονή έως το ασξα΄ (1261), ότε ο θρόνος από την Νίκαιαν επανήλθεν εις την Κωνσταντινούπολιν.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ ο εκ Βόλου, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατά το έτος αχπ΄ (1680), ξίφει τελειούται.

Σταμάτιος ο ευλογημένος του Χριστού Νεομάρτυς κατήγετο από εν χωρίον του Βόλου, λεγόμενον Άγιος Γεώργιος, της επαρχίας Δημητριάδος. Συνέβη δε κατ’ εκείνον τον καιρόν και ήλθεν εις την χώραν του από την βασιλείαν ένας αγάς, δια να συνάξη τους βασιλικούς φόρους, ο οποίος έκαμνε πολλάς αδικίας και κατεδυνάστευε τους Χριστιανούς, ως τον παλαιόν καιρόν ο Φαραώ το γένος των Εβραίων εις την Αίγυπτον και ήτο το κακόν υπέρ την δύναμίν των.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, ο Όσιος πατήρ ημών ΤΙΜΟΘΕΟΣ Αρχιεπίσκοπος Ευρίπου ο κτίτωρ της Ιεράς Μονής Πεντέλης εν ειρήνη τελειούται.

Τιμόθεος ο Όσιος πατήρ ημών ο και κτίτωρ της εν τω όρει της Πεντέλης της Αττικής Σεβασμίας Μονής εγεννήθη εν τω χωρίω Κάλαμος της Αττικής κατά το έτος αφι΄ (1510) εξ ευσεβών γονέων. Ο πατήρ του μάλιστα ήτο ιερεύς και εδίδαξεν εις τούτον τα πρώτα χριστιανικά γράμματα. Κατά την παιδικήν του ηλικίαν ο Άγιος διεκρίνετο μεταξύ πάντων των συνομηλίκων του δια την ευκοσμίαν του ήθους, τον αδαμάντινον χαρακτήρα, την προς τα θεία ευλάβειαν και την ευσέβειαν ως και δια πάσας τας αρετάς με τας οποίας ήτο κεκοσμημένος.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, επιτελείται εν Μεγάροις η ανάμνησις της ευρέσεως των τιμίων λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΔΩΡΟΘΕΟΥ, ΙΑΚΩΒΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ και ΣΑΡΑΝΤΗ.

Πάλαι μεν η των Μεγάρων κωμόπολις, κτισθείσα παρά των προγόνων μας επί της βασιλείας Καρός υιού Φορωνέως, αφιερώθη εις την Δήμητραν προς δόξαν θρησκευτικήν παρ’ ης και την επωνυμίαν εκτήσατο, τουτέστι καθ’ υπερβοήν ιερά εγκαυχωμένη επί τούτω, νυν δε κατ’ ευδοκίαν θείας συνάρσεως εκ της ευρέσεως των τιμίων λειψάνων των νεοφανών και σεβασμίων Αγίων μαρτύρων Σεραφείμ, Δωροθέου, Ιακώβου, Βασιλείου, Δημητρίου και Σαράντη ευμαρούσα, καίπερ εξ αλλεπαλλήλων εις εκτενές χρόνου διάστημα συμφορών δονηθείσα και σμικρυνθείσα, τρόπον τινά ανακαινιζομένη πνευματικώς, αφοσιοί, μετά Θεόν, προς αυτούς άπασαν την της ψυχής αρωγήν και ελπίδα , τοσούτον σεμνυνομένη διαφόρως των πάλαι όσον η αλήθεια προς το ψεύδος αντιβαίνει υπερισχύουσα.