Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Ὁ Οἰκουµενισµὸς ὡς ἰουδαΐζουσα αἵρεσις ---- Γράφει ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁµότιµος Καθηγητὴς Α.Π.Θ

1. Ἰουδαΐζουσαι τάσεις µέσα εἰς τὸν Χριστιανισµόν

Εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ Οἰκουµενισµὸς ἔχει χαρακτηρισθῆ ὡς παναίρεση. Αὐτὸ σηµαίνει ὅτι ἀποτελεῖ σύνοψη καὶ συµπερίληψη ὅλων τῶν αἱρέσεων, ἔχει στοιχεῖα ἀπ᾽ ὅλες τὶς αἱρέσεις, ἀναµειγνύει καὶ συγκιρνᾶ ὅλες τὶς θρησκεῖες, ἐπαναφέρει τὸν συγκρητισµὸ τῶν ρωµαϊκῶν χρόνων, δικαιολογεῖ καὶ προάγει τὴν πολυπολιτισµικότητα καὶ τὴν πολλαπλότητα τοῦ θρησκευτικοῦ φαινοµένου, τὰ ὁποῖα κατήργησε ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ. Οὐσιαστικῶς οἱ ἀντίθεες καὶ ἀντίχριστες δυνάµεις ἐπιδιώκουν νὰ ἐκδικηθοῦν τὸν Χριστιανισµό, νὰ πάρουν τὴν ρεβάνς· δὲν µπόρεσαν τότε, ἐκπροσωπούµενες ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, νὰ τὸν νικήσουν µὲ τὴν θανάτωσή του ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, γιατὶ ἀναστήθηκε, καὶ τὸ εὐαγγέλιό του κηρύχθηκε καὶ ἐξαπλώθηκε ἐν ριπῇ ὀφθαλµοῦ σ᾽ ὁλόκληρη τὴν οἰκουµένη, κατὰ θαυµαστὸ τρόπο, ἐπιτυγχάνοντας τὴν πνευµατικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων, ἐκχριστιανίζοντας τὸν κόσµο. Ἐπιχειροῦν τώρα µὲ δόλια καὶ ὕπουλα µέτρα νὰ ἀποχριστιανίσουν τὸν κόσµο, νὰ καταργήσουν τὴν «καινὴ κτίση», τὴν Νέα Ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἐπαναφέρουν τὴν παλαιὰ «Νέα Ἐποχή» τοῦ Ἀντιχρίστου. Τὸ «ἰουδαΐζειν», ἡ τάση δηλαδὴ νὰ κρατήσει ὁ Χριστιανισµὸς πολλὰ ἰουδαϊκὰ στοιχεῖα καὶ νὰ καταστεῖ µία ἰουδαΐζουσα αἵρεση, ἕνα παρακλάδι τοῦ Ἰουδαϊσµοῦ, ὅπως εἶναι τὸ Ἰσλάµ, ἔχει καταγραφῆ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Χρειάζεται κατά καιρούς κάποια αιτία, μία νέα ιδέα, ένα σύνθημα μοντέρνο, δια να φανερωθή ο εσωτερικός, ο κρυπτός κόσμος των ιδεών μας, αι πεποιθήσεις μας, η πίστις μας. Χρειάζεται μία πνευματικής φύσεως λυδία λίθος, δια να δοκιμάση τι έχομεν μέσα εις τας καρδίας μας, ως ανεκδήλωτον σύστημα ιδεών, ως σύγχυσιν, ως κενόν, ως άρνησιν ή ως πίστιν. Από την άποψιν αυτήν αντιλαμβάνεται κανείς την σκοπιμότητα του Αποστόλου Παύλου λέγοντος: «Δει και αιρέσεις είναι εν υμίν, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται», άρα και οι  αδόκιμοι…                                                                       
Σήμερον εις τον χώρον της ορθοδόξου Ελλάδος, ως νέα ιδέα, ως λυδία λίθος, που κάμνει να «αποκαλύπτωνται εκ πολλών καρδιών οι διαλογισμοί», είναι ο οικουμενισμός. Έστι δε «οικουμενισμός», εις την μοντέρναν φιλοσοφικοθρησκευτικήν εκδοχήν του, υπέρβασις των τεθειμένων θρησκευτικών, φιλοσοφικών, παραδοσικακών ορίων και σύνθεσις θρησκειών, φιλοσοφιών, παραδόσεων, εις μίαν ενότητα. Και όπως είπεν ο Ορθόδοξος Βασιλεύς μας Κωνσταντίνος προς τους «σοφούς» της Πνυκός, «συγκερασμόν όλων των καλυτέρων στοιχείων της ανατολικής και δυτικής διανοήσεως, ίνα αποκτήσωμεν μίαν εξισορροπημένην αντίληψιν ζωής»!... 
Λοιπόν, αυτή η «θαυμασία» ιδέα του «συγκερασμού», της «οικουμενικότητος», έχει κατακτήσει όλον τον κόσμον, επομένως και εις μεγάλην κλίμακα τον εξ απυθμένου μωρίας και αφιλοτιμίας πάσχοντα λαόν μας. Και δια μεν τους μη έχοντας τον πλούτον της Χάριτος της Ορθοδόξου Πίστεως και Θεολογίας,το πράγμα παίρνει άλλην σημασίαν. Οι λαοί ζητούν, ως μη έχοντες. Και στενάζουν, δια να εύρουν την λύτρωσιν. Δια τούτο, κάθε νέα ιδέα, υποσχομένη λύτρωσιν, τους ενθουσιάζει και τους κατακτά. Και θα έλεγε κανείς, ότι ευρίσκονται εις την ορθήν οδόν, έστω και αν αποδέχωνται κατά διαδοχήν κάθε είδους πλάνην…                                                                                       
Αλλά ημείς, οι τόσον σκανδαλωδώς ευνοηθέντες υπό του Θεού, τι ζητούμεν μέσα εις τας αγοράς των ιδεών; Να πάρωμεν τι; Φιλοσοφίαν; Εδανείσαμεν. Καλλιτεχνίαν; Έσχομεν άφθονον. «Φιλοσοφούμεν μετ’  ευτελείας και φιλοκαλούμεν άνευ μαλακίας». Θρησκείαν; Ολόκληρον βιούμεν την αποκεκαλυμμένην Αλήθειαν, ορθοδόξως ερμηνευθείσαν, ήτις διαποτίζει όλην την ψυχοπνευματικήν μας υπόστασιν. Είμεθα πλήρεις, αυτάρκεις, κεκορασμένοι από φως, από χαράν, από πίστιν, από ελπίδα, από αγάπην, από μεταφυσικήν βεβαιότητα. Ούτε ο νους μας μετεωρίζεται πέραν από τα πάμφωτα και ατέρμονα όριά του, ούτε η καρδία μας αισθάνεται ένδειαν, ως ηνωμένη με τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον και Αναστάντα…

Ο Οικουμενισμός αποτελεί ένα κοκτέιλ, συντεθειμένον από τας πλέον παραδόξους θρησκευτικάς δοξασίας και τας πλέον εκκεντρικάς φιλοσοφίας. Είναι ένας θρησκευτικός και φιλοσοφικός συγκρητισμός. Είναι μία σαθρά στέγη, όπου στεγάζει ό,τι ημπορεί κανείς να διανοηθή, ως θρησκειολογίαν και φιλοσοφίαν. Ένα μόνον δεν είναι: α λ ή θ ε ι α. Είναι ένα δυσθεώρητον ψεύδος, αλλ’  ωραίον ψεύδος, όπου θέτει εις δοκιμασίαν τας συνειδήσεις, τας πεπειθήσεις, την πίστιν. Είναι ένα γοητευτικόν μηδέν, όπου λαμβάνει υπόστασιν υπαρξιακήν εις την ψυχήν εκείνων, οίτινες δεν έζησαν την πληρότητα της Ορθοδοξίας και δεν εύρον «ανάπαυσιν ταις ψυχαίς αυτών»…                                                                        
Ο οικουμενισμός έχει δαιμονικήν διάρθρωσιν. Υποστηρίζει ότι ουδαμού υπάρχει αλήθεια. Υπόσχεται ότι με την μωσαϊκήν του σύνθεσιν θα δώση λύσιν εις όλα τα προβλήματα του ανθρώπου. Αποτελεί το μέσον μιας νέας θεωρήσεως της ζωής. Είναι άθεος μέσα εις την πολυθεϊαν του. Είναι ασεβής εν τη αποδοχή του υπό την στέγην του όλων των ασεβών. Παντού βλέπει κλάσματα αληθείας, κλάσματα ενός τεθραυσμένου καθρέπτου, τα οποία φιλοδοξεί να ενώση. Δεν παραδέχεται προσωπικόν Θεόν. Αρνείται να δεχθή αυθεντικά, θεόπνευστα δόγματα. Δεν πιστεύει εις αποκεκαλυμμένην αλήθειαν. Δεν υπάρχει μία αλήθεια, αλλά πολλαί, μερικαί, ατελείς. Ο οικουμενισμός δεν κάμνει διακρίσεις. Δεν στενοχωρείται δια την ποικιλίαν ιδεών. Διαλέγετε και παίρνετε. Δεν υπάρχουν αυθεντικά κριτήρια θρησκείας, φιλοσοφίας, τέχνης, ηθικής. Όλα είναι δεκτά και συγχωρημένα. Η αρνητική στάσις του εις πάσαν αλήθειαν, ως απόλυτον τον οδηγεί εις πάσαν ελευθερίαν. Ηθικόν είναι ό,τι επιθυμείς. Αληθές είναι ό,τι φρονείς. Καλόν ό,τι αισθάνεσαι. Ο οικουμενισμός λοιπόν αποτελεί μίαν νέαν έκδοσιν του παλαιού μηδενισμού. Δεν πιστεύει εις τίποτε και δεν απορρίπτει τίποτε. Είναι ένα τέρας, όπου αφομοιώνει τα πάντα…                                                                     
Δια τον «οικουμενισμόν» δεν υπάρχουν πατρίδες. Δεν υπάρχουν θρησκείαι. Υπάρχει ένας αόριστος Θεός, που αποδέχεται εξ ίσου την λατρείαν εντός του Παρθενώνος, εντός όλων των χριστιανικών ναών, μέσα εις τας παγόδας και τα τεμένη, εις τας μασωνικάς στοάς, τας συναγωγάς και τα μαυσωλεία των κομμουνιστών. Μέτρον πάσης αξίας ο άνθρωπος, με όλας τας κακίας και όλας τας αρετάς του. Ο «οικουμενισμός» συνθέτει ανέτως όλας τας γνωστάς μορφάς φιλοσοφίας. Τίποτε δεν είναι δι’  αυτόν παράδοξον, ψευδές, αληθές, δίκαιον, άδικον. Καμμία αξιολόγησις δεν είναι δυνατή. Είναι ο αντίχριστος της εποχής μας, όπου εις τους κόλπους του συνενώνει ευχαρίστως όλους τους λαούς, όλας τας φιλοσοφικάς θεωρίας, όλας τας αιρέσεις, όλας τας θρησκείας. Ένα μόνον αρνείται. Το Ορθόδοξον Δόγμα. Αυτό τον πληγώνει, αυτό δεν ανέχεται, διότι ως πατήρ του ψεύδους, μάχεται την μόνην εν τω κόσμω αλήθειαν. Και απόδειξις, ότι ουδείς βιών με συνέπειαν το Ορθόδοξον Χριστιανικόν Δόγμα, ευρίσκεται μέσα εις τους κόλπους του Αντιχρίστου, όπου εμφανίζεται με το αθώον και υψηλόν όνομα του «Οικουμενισμού».                                                                                                   
Οι «Οικουμενισταί» είναί πως γελοία υποκείμενα, δυστυχείς, οιηματίαι, φαντασιόπληκτοι, αβαθείς, προκαλούντες πότε τον οίκτον και πότε πικρόν γέλωτα εις τους ορθοδόξους χριστιανούς. Επιδεικνύουν πολυμάθειαν, ενώ είναι επιπόλαιοι και αντιφατικοί. Σεμνύνονται δια τον «οικουμενισμόν» των, που τον θεωρούν ως απόδειξιν της ευρύτητος και της σοφίας των. Εστερημένοι από αληθώς υψηλήν ορθόδοξον βίωσιν, αισθάνονται (παραισθάνονται) εαυτούς ελευθέρους, διότι δεν πιστεύουν εις το «στενόν δόγμα» της Ορθοδοξίας. Η άνευ όρων ανυποταξία των εις τον Χριστιανισμόν αποτελεί δι’  αυτούς πηγήν ψευδοχαράς, ότι είναι μεγάλοι και ελεύθεροι. Και αν κανείς τους ερωτήση, πως συμβαίνει ένας ανερμάτιστος «οικουμενιστής», εκ φύσεως ηλίθιος, να γίνεται αιφνιδίως μέγας και ελεύθερος, μόνον και μόνον διότι δεν έχει τίποτε μέσα του, διο και αποδέχεται τα πάντα; Αυτοί σας κοιτούν εν αμηχανία, διαπορούντες δια την … στρυφνότητα της ερωτήσεως! Αυτό συμβαίνει και με τους ιδίους αδογματιστάς, όταν επαναλαμβάνουν το Καζαντζάκειον, «δεν πιστεύω τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε, είμαι ελεύθερος», και δηλώνουν υπερηφάνως ότι αγαπούν τον Καζαντζάκην, αλλ’  αγαπούν και τον… Χριστόν, είναι χριστιανοί! Και όταν τους είπη κανείς ότι ο Καζαντζάκης ύβρισε τον Χριστόν και ότι δεν επίστευεν εις την θεότητά Του, πως συμβιβάζουν τα ασυμβίβαστα; ακούτε ορμαθόν μωριών, αι οποίαι τέρπουν ου μετρίως τους ακούοντας…                                                                              
Η «οικουμενική ιδέα», ως άλλη τις πάγκαλος Θεά, λατρεύεται εις τον σημερινόν κόσμον, εις όλα τα στρώματα της κοινωνίας και εις όλην την ιεραρχίαν των εν τη πολιτεία αξιωμάτων. Και αυτό είναι η μεγαλυτέρα απόδειξις του μηδενισμού της εποχής μας. Ο άνθρωπος είναι ασθενές πλάσμα. Το περιβάλλον του ασκεί αποφασιστικήν επίδρασιν επί της φιλοσοφικής του συγκροτήσεως. Και μέσα εις τον σύγχρονον κυκεώνα ιδεών, φιλοσοφιών, θρησκευτικών ρευμάτων, πως θα αντιδράση; Ποίος του έδωκεν εφόδια ορθοδόξου πίστεως, πότε εύρε την ευκαιρίαν να γνωρίση τον Θεόν του, να δυνηθή να μεταπλασθή εις ηθικήν προσωπικότητα; Μόνον οι ολίγοι κρατούν την πίστιν και συντηρούν τας ορθοδόξους παραδόσεις. Οι πολλοί είναι ναυαγοί. Και η ευθύνη βαρύνει την Εκκλησίαν και εις αυτήν πίπτει ο ρόλος της σωτηρίας των ναυαγών και της διαφυλάξεως των κινδυνευόντων…                                                                          
Δεν εμφανιζόμεθα ως προφήται. Αλλά δεν χρειάζεται περισσότερον από μίαν προσεκτικήν εμβάθυνσιν εις τας πεποιθήσεις του σημερινού κόσμου, δια να διαπιστωθή ο μηδενισμός του. Αλλ’ εάν ο μηδενισμός των ούτως ή άλλως πλανωμένων εις τα ερέβη ψευδών θρησκειών και φιλοσοφιών οδηγή εις την εύρεσιν ίσως της Ορθοδοξίας, όμως ο μηδενισμός ημών των Ορθοδόξων, υπό την «οικουμενικήν» μορφήν των, αποτελεί την ασφαλεστέραν εγγύησιν, ότι διαλυόμεθα ως  Ορθόδοξον Έθνος…                                                                              
Κατά κόρον έχει υποστηριχθή ότι, εάν επεβιώσαμεν ως φυλή, τούτο οφείλομεν εις την συνοχήν μας εν τη Ορθοδοξία. Τούτο είναι μαθηματικώς εξακριβωμένον. Επομένως, ο ασφαλέστερος τρόπος δια να απολέσωμεν την εθνικήν μας φυσιογνωμίαν, την πνευματικήν και εθνικήν μας υπόστασιν είναι ο καλλιεργούμενος «οικουμενισμός», όστις κάμνει θραύσιν εις τον καλυτέρας τύχης άξιον Τόπον μας.                                                                                                                 
Τα θεμέλια της Πατρίδος μας τρίζουν. Ουδείς δύναται να την σώση, εκτός από την αγίαν Ορθοδοξίαν μας, της οποίας η ευρύτης εκτείνεται πολύ μακρότερον των φαντασιώσεων των «οικουμενιστών». Οι οποίοι εις το βάθος των είναι μηδενισταί, άρα ουδέν το πραγματικόν έχουν, ουδέν ανθρώπινον, ουδέν θείον. Μόνον η Ορθοδοξία αποτελεί ύπαρξιν και καλύπτει πάσας τας αξίας, ανθρωπίνας και θείας. Είναι θεανθρωπίνη…



  ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

∆ιαθρησκειακαί συναντήσεις µέ... ἄλλο νόηµα

Τήν 19η καί τήν 20ή Ὀκτωβρίου ὀργανώθηκε ἀπό τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν ∆ιεθνής ∆ιάσκεψη «Γιά τόν Θρησκευτικό καί Πολιτιστικό πλουραλισµό», στήν ὁποία παραβρέθηκαν ὑψηλές προσωπικότητες τόσο θρησκευτικοί ἡγέτες ὅσο καί ἐκπρόσωποι διαφόρων κρατῶν. Στήν ∆ιάσκεψη, ὅπως δηλώθηκε «συµµετεῖχαν ἐκπρόσωποι διαφόρων χριστιανικῶν καί θρησκευτικῶν κοινοτήτων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, πού σκοπό εἶχαν τήν ἑδραίωση κλίµατος ἐµπιστοσύνης γιά τήν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης, ὥστε νά µποροῦν νά συνυπάρχουν ὅλοι». Οἱ διαθρησκειακές αὐτές συναντήσεις, ὅπως γνωρίζουµε λειτουργοῦν ὡς προπέτασµα προκειµένου κάποια κέντρα ἐξουσίας νά χαράσσουν τά στρατηγικά τους σχέδια µέσα σέ κλῖµα φαινοµενικά καί ὑποκριτικά φιλειρηνικό. Οἱ ἐκδηλώσεις αὐτές πού χωρίς νά ἀνταποκρίνωνται στόν σκοπό, γιά τόν ὁποῖο συγκαλοῦνται ἐξυπηρετοῦν τούς κοσµοκρατορικούς στόχους τῆς Νέας Τάξεως Πραγµάτων γιά τήν ἐπιβολή τῆς Παγκόσµιας Κυβερνήσεως, Οἰκονοµίας καί Θρησκείας. Στήν ∆ιάσκεψη αὐτή, ὅπως ἦταν ἀναµενόµενο παραβρέθηκε καί ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος εἶχε κατ΄ ἰδίαν συναντήσεις τόσο µέ τόν Πρόεδρο τῆς ∆ηµοκρατίας ὅσο καί µέ τόν Πρωθυπουργό τῆς Χώρας. Ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης τό τελευταῖο διάστηµα κάνει ἔντονα τήν παρουσία του στήν Ἑλλάδα, κάτι πού εἶναι πρωτόγνωρο γιά την Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὁ Παναγιώτατος ἔµµεσα ἀµφισβητεῖ τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς ἀνώτατη, αὐτοκέφαλη ἐκκλησιαστική ἀρχή. Μέ τήν παρουσία του ὁ Πατριάρχης ἐπίσης ἀποσκοπεῖ στήν ἐπιβολή του ὡς «Προκαθηµένου τῆς Ὀρθοδοξίας», ρόλος ὁ ὁποῖος θά εἶναι καθοριστικός στήν προσεχῆ Πανορθόδοξη Σύνοδο τό 2016. Τέλος ἡ παρουσία τοῦ Πατριάρχου δέν εἶναι ἄσχετη µέ τήν ὅλη πολιτική πού ἀκολουθεῖ ἡ Ἀµερική στήν περιοχή τῶν Βαλκανίων καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, περιοχή ἡ ὁποία βρίσκεται σέ ἀποσταθεροποίηση, ἀστάθεια ἀλλά καί ἄµεση ἀνακατάταξη. Ἡ Ἀµερική χρειάζεται συµµάχους στήν περιοχή τήν στιγµή µάλιστα πού ἡ Ρωσία ἔχει καταφέρει νά πλήξη τήν κυριαρχία της χρησιµοποιώντας γιά τήν ἐπιβολή τῶν σχεδίων της καί τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας.

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

ΤΟ «ΟΧΙ» ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνοῦ

«Εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον» (Περικλῆς)

1. Ἡ θρασύτατη ἐπίθεση τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος, λειτούργησε ὡς πρόκληση στὴ συνείδηση ὅλου τοῦ Ἔθνους. Ἡ ἀπάντηση ἦταν πανελλήνια, καὶ ἡ ἀπόφαση γιὰ ἀντίσταση καθολική. Καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος -ἡγεσία καὶ σῶµα- συντάχθηκε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγµὴ µὲ τὴν ἀρνητικὴ ἀπάντηση τοῦ τότε Πρωθυπουργοῦ (πού, µολονότι δικτάτορας, τὴν ἱστορικὴ ἐκείνη στιγµὴ ἐξέφραζε τὸ συλλογικό µας φρόνηµα) στὴν ἰταµὴ ἀλαζονεία τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας καὶ τῶν δυνάµεων τοῦ Ἄξονα. Ἡ ἱστορικὴ ἔρευνα ἔχει ἤδη καταγράψει τὴ συµµετοχὴ τοῦ Ἱ. Κλήρου στὸν πόλεµο, µὲ πολλὰ θύµατα, ἀλλὰ καὶ στὴ συνέχειά του, τὴν ἐπάρατη Κατοχὴ (γερµανικὴ–ἰταλικὴ–βουλγαρική), µὲ θυσίες αἱµάτων (ἐκτελέσεις κληρικῶν), ἀλλὰ καὶ προσωπικῆς ἀναλώσεως γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Λαοῦ (παραστάσεις συνεχεῖς στὶς ἡγεσίες τῶν κατοχικῶν δυνάµεων – ὀργάνωση συσσιτίων – περίθαλψη ἀσθενῶν καὶ ἀναξιοπαθούντων) τόσο ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας (ἀρχιεπίσκοποι Χρύσανθος καὶ ∆αµασκηνός, ὁ τότε Ἰωαννίνων καὶ µετὰ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων κ.π.ἄ.), ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἁπλοῦ παπᾶ, ποὺ σήκωσαν γιὰ µία ἀκόµη φορά, µὲ καθαρὰ ἐθναρχικὴ συνείδηση, σὲ καιροὺς καθολικῆς ἀρρυθµίας, τὸ σταυρὸ τοῦ Ἔθνους µας. Ὁ ὀρθόδοξος Ἑλλαδικὸς Κλῆρος φάνηκε πάλι ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του. Ἔχει γι᾽ αὐτὸ κάθε δικαίωµα ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία νὰ συµµετέχει στὸν πανηγυρισµὸ τῆς ἐθνικῆς νίκης ἀπέναντι στὶς ὀρδὲς τοῦ νεο– φραγκικοῦ Ἀττίλα, ποὺ δίκαια καθιέρωσε τὸ Ἔθνος ὡς γιορτή του καὶ ἀφορµὴ συλλογικῆς µνήµης καὶ αὐτοπαιδαγωγίας.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Το ελληνικό Έθνος αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια, για το μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940

Εξαιρετική είναι η συγκίνηση που αισθάνονται όλοι οι Έλληνες, όταν καλούν στην μνήμη τους αναμνήσεις από τα ένδοξα γεγονότα του 1940. Πράγματι τα μεγάλα και φωτεινά αυτά γεγονότα, επισφράγισαν με ανεξίτηλη δόξα την ιστορική πορεία του έθνους μας.
Το ελληνικό Έθνος αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια, για το μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940, το οποίο αντέταξε ο Ελληνικός λαός κατά τον βαθύ όρθρο της ιστορικής εκείνης ημέρας. Ήταν η αρχή μιας εκστρατείας που όλοι τη λένε "Έπος" που κάλυψε ένα ένδοξο μέρος της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας μας, που περιέχει εν αφθονία τα δύο στοιχεία που συνθέτουν γενικά την ιστορία, τα γεγονότα και το άρωμα της εποχής. Τα μεν γεγονότα έχουν καταγραφεί από ιστορικούς, ώστε να δύνανται οι ενδιαφερόμενοι να ανατρέξουν σε συγγράμματα προς γνώση και εξαγωγή συμπερασμάτων και ακόμη μεταγενέστεροι ιστορικοί να μπορούν να τα αποκαταστήσουν έστω και αν έχουν παρέλθει αιώνες.
Ήταν η αρχή μιας εκστρατείας που όλοι τη λένε "Έπος" που κάλυψε ένα ένδοξο μέρος της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας μας, που περιέχει εν αφθονία τα δύο στοιχεία που συνθέτουν γενικά την ιστορία, τα γεγονότα και το άρωμα της εποχής. Τα μεν γεγονότα έχουν καταγραφεί από ιστορικούς, ώστε να δύνανται οι ενδιαφερόμενοι να ανατρέξουν σε συγγράμματα προς γνώση και εξαγωγή συμπερασμάτων και ακόμη μεταγενέστεροι ιστορικοί να μπορούν να τα αποκαταστήσουν έστω και αν έχουν παρέλθει αιώνες.
Το άρωμα όμως, όπως και όσο το αισθάνθηκαν οι πρωταγωνιστές και στη συγκεκριμένη περίπτωση ολόκληρος ο ελληνικός λαός, την εποχή των γεγονότων, χάνεται από τον άνεμο του χρόνου, ακόμη και για αυτούς που τα έζησαν.
Το "Έπος του 40", φαινόμενο ψυχολογικό και ιστορικά απροσδόκητο για όλο το κόσμο, αδικήθηκε κατάφωρα από τα μετέπειτα γεγονότα, την κατοχή, την αντίσταση, τις εκτελέσεις, το κίνημα του Δεκέμβρη, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, το ξύπνημα της πυρηνικής εποχής, γεγονότα τα οποία τα σκέπασαν και έτσι αυτό το κεφάλαιο σφραγίστηκε βιαστικά και κλείστηκε στο αρχείο προτού μνημειωθεί, για να ανοίξει μετά την απελευθέρωση της χώρας από τη γερμανική μπότα.
Η Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ), στην οποία τα Έθνη στήριζαν τις ελπίδες τους για διαρκή ειρήνη, έχασε κάθε ουσιαστικό κύρος με την αποχώρηση των ΗΠΑ, που επέλεξαν πολιτική απομονωτικών τάσεων, της Γερμανίας το 1939, της Ιταλίας το 1935, αλλά και του συναγωνισμού επιδείξεως "αρχών ειρηνοφιλίας" από τα λοιπά Δημοκρατικά κράτη της Δύσεως και κυρίως την Αγγλία και Γαλλία, που δεν μπόρεσαν έγκαιρα να προβλέψουν τον επερχόμενο κίνδυνο.
Η γενιά του '40 απέδειξε για μια ακόμη φορά, ότι το ιερό πάθος για την ελευθερία της Πατρίδας είναι υπέρτατο καθήκον όλων των Ελλήνων, που επανειλημμένα το έχουν αποδείξει κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ύπαρξής τους και δεν θα σταματήσουν να το αποδεικνύουν, όσο υπάρχουν, σε αυτή την όμορφη χώρα.


ΓΕΣ 

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΕΝΟΣ ΕΡΗΜΙΤΗ

Ύστερα από εικοσιπέντε χρόνια, η χάρις του Θεού μού θύμισε κάποια κιτρινισμένα και λίγο εφθαρμένα χειρόγραφα ενός ερημίτη, που κινδύνευσαν βα γίνουν σητόβρωτα από την αμέλειά μου σε μια άκρη του κελλιού μου. Πρόκειται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, για τις αξιόλογες και οσιακές εμπειρίες ενός ησυχαστού, που εκοιμήθη εν Κυρίω κατά τη δεύτερη δεκαετηρίδα του αιώνος που διανύουμε, όπως τουλάχιστον υπολογίζω. Γιατί τα χειρόγραφα αυτά μού παρέδωσε ένας φίλος μου Γέρων Μοναχός προ τριανταπέντε χρόνια για να τα φυλάξω και να τα χρησιμοποιήσω όπως νόμιζα καλύτερα.                                                                                                         
Πράγματι, αφού τα διάβασα κατά την νεότητά μου, τόσο με εντυπωσίασαν – βέβαια με τα κριτήρια του τότε αρχαρίου στη μοναχική ζωή – που όταν αργότερα ο Κύριος επέτρεψε να γραφή με το χέρι μου το βιβλίο «Μεταξύ ουρανού και γης», θυμήθηκα τα χειρόγραφα του ερημίτη. Επειδή το βιβλίο αυτό εγράφετο με απολογητικό σκοπό για τον Μοναχισμόν, χρησιμοποίησα όχι μόνον μερικά βιογραφικά στοιχεία τού ερημίτη, όπως μού τα μετέδωσεν ο φίλος μου Γέρων Μοναχός, αλλά και μία – δύο σελίδες των χειρογράφων του, που είχαν σχέση με την απόφασή του να γίνη Μοναχός.                                                                                                                     
Παρ΄ ότι το «Μεταξύ ουρανού και γης» κυκλοφορεί ήδη σε Τρίτη έκδοση, πολλοί αναγνώσται των Α.Δ. ασφαλώς δεν θα το διάβασαν. Γι΄ αυτό αντιγράφω 2-3 αποσπάσματα από τον βίο του αγίου εκείνου ερημίτη, που είναι στις σελίδες 181 – 197, του βιβλίου, για να συνεχίσω ύστερα τον λόγο περί των χειρογράφων, τα οποία αποτελούν το θέμα του άρθρου αυτού.                                                          
«…Ο Ερημίτης Νικόδημος έζησε πεντήκοντα συναπτά έτη εις μίαν «αετοφωληάν», εις τα Ασκητήρια της νοτιοανατολικής ακρωρείας του Άθωνος… Εις όλον αυτό το διάστημα έβλεπε τον ήλιον, που εφώτιζε το ηρωϊκόν και όσιον γήρας του,…να διαγράφη την αυτήν ευεργετικήν τροχιάν του «επί δικαίους και αδίκους»… Εις ποίαν μακαριότητα έπλεεν!... Ησθάνετο ότι ήδη ευρίσκετο εις τον προθάλαμον της αιωνίου χαράς…                                                                                                              
Ο Ερημίτης φίλος μου Νικόδημος ήτο έως εβδομήκοντα ετών. Σεβασμία μορφή, φωτιζομένη από τας ιεράς ανταυγείας της κεκαθαρμένης εν Χριστώ ψυχής του… Συνήθιζε, πάντοτε να σιωπά… Όταν όμως μού ωμιλούσε αργά και με πολύ βάθος, κυριολεκτικώς με ηχμαλώτιζε. Το πρόσωπόν του εξέπεμπε συνήθως μίαν απροσδιόριστον λάμψιν και η φαντασία μου με μετέφερεν ασυναισθήτως εις το Θαβώριον Όρος. Θεέ μου, τι απερίγραπτος άνθρωπος ήτο ο γέρων αυτός Ασκητής! Η μακρά και λευκή ως χιών κόμη του επλαισίωνε με αφελή αισθητικήν την οσίαν μορφήν του και ηπλούτο επί των ώμων του εις χονδρούς ελικοειδείς βοστρύχους… Και, παρ΄ όλην την ερημιτικήν του απλότητα, είχεν εν τω συνόλω του την μεγαλοπρέπειαν Ρωμαίου Συγκλητικού και συνεδύαζε την μετρημένην αυστηρότητα Έλληνος φιλοσόφου με την ελκυστικήν γλυκύτητα αγίου της Θηβαϊδος του τετάρτου αιώνος.                                                                                                    
…Είχεν εμβαθύνει εις το πνεύμα των Πατέρων… και εγνώριζε με σαφήνειαν τους αρχαίους Έλληνας συγγραφείς… Κυρίως όμως τας «σκιάς», ως απεκάλει την φιλοσοφίαν, τας διέλυεν εις την βαθείαν καρδίαν του το φως που εξέπεμπεν ο Πανάγιος Σταυρός του Κυρίου. Η αγάπη εξετόπιζε την σκέψιν. «Συνεσταύρωμαι»… μου έλεγε πολλάκις. Ο γέρων ανέπνεεν Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον. Ω, ο Σταυρός! Δια τον φίλον μου Ερημίτην, ήτο ο μοναδικός έρως…                                                                                                                            
«…Τέκνον εν Κυρίω Θεόληπτε. Ο Κύριος με καλεί. Χαίρω διότι μεταβαίνω προς το ανέσπερον φως… Ελθέ το ταχύτερον, ίσως με προλάβης. Αν όχι, σε ασπάζομαι εν φιλήματι αγίω και σοι καταλείπω την βιβλιοθήκην μου, τα χειρόγραφά μου και την αυτοβιογραφία μου. Χαίρε, αδελφέ και μνημόνευε τους τύπους των ήλων μου. Ο Ερημίτης φίλος σου Νικόδημος».                                                                                                      
–«..Πως αισθάνεσαι; Ηρώτησα πλησίον εις το ους του. Εμειδίασεν. Αργώς και βαθέως, μόλις ακουόμενος, απεκρίθη: Πορεύομαι. «Ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζη και ουδείς εαυτώ αποθνήσκει· εάν τε γαρ ζώμεν, τω Κυρίω ζώμεν· εάν τε αποθνήσκομεν, τω Κυρίω αποθνήσκομεν· εάν τε ουν ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν». Συ, φύλαττε την παρακαταθήκην, την αγάπην… Και εσιώπησε. Και μετ΄ ολίγον: Την αγάπην, αδελφέ… Και πάλιν   εσιώπησε…                                                                                                                             
Αίφνης, το πρόσωπον του Ερημίτου εφωτίσθη. Ήνοιξε τους οφθαλμούς, εκίνησε την κεφαλήν εις χαιρετισμόν και, ελθέ, αμήν, ψελλίσας, αφήκε την τελευταίαν πνοήν, την αγίαν του ψυχήν…».                                                                                             
«…Διενυκτερεύσαμεν προσευχόμενοι επί του νεκρού, και την επομένην εψάλαμεν την νεκρώσιμον ακολουθίαν των Μοναχών, κηδεύσαντες το άγιον λείψανον του ήρωος τούτου της Πίστεως, με πολλήν και απέριττον τιμήν… Αντηλλάξαμεν ολίγας σκέψεις, και μετά δύο ώρας έλαβον, κατά την «Διαθήκην», 4-5 βιβλία της εκλογής μου, εδίπλωσα τα κάπως ογκώδη χειρόγραφα και την αυτοβιογραφίαν του εν μακαριστοίς φίλου μου Νικοδήμου και εχαιρέτισα, επιστρέφων εις την ιεράν Μονήνμας…»                                                                                  
 Μέχρι του σημείου αυτού κατεχωρίσθηκαν μερικά από τα βιογραφικά στοιχεία, που ευρίσκονται στην βιογραφία του οσίου ερημίτη, που τη συνέχισε ο Γέρων Μοναχός, ο οποίος μου ενεπιστεύθη τα χειρόγραφα.                                             
Όπως ήδη έγραψα πρόκειται για οσιακές αξιόλογες εμπειρίες μιας ψυχής αγνισμένης στην ησυχία και στην κάμινο της αδιαλείπτου προσευχής, αφού πέρασε όλα τα στάδια της ασκητικής αγωγής, την υπακοή, την ταπείνωση και την αγάπη.                                                                                                          
Από τα χειρόγραφα προκύπτει, ότι ο ερημίτης Νικόδημος ήτο άνθρωπος με πολλές γνώσεις, με θεολογικά ενδιαφέροντα και η πλατειά του αγάπη αγκάλιαζε όχι μόνον ολόκληρο το Έθνος, αλλά και τον κόσμο. Σε επαφή με πολύ κόσμο δεν εφαίνετο να ευρίσκετο, ενώ προσευχότανε με πόνο και αγάπη «υπέρ πάσης ψυχής».                                                                                            
Εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι, ότι αυτά που έγραφε από ανάγκη ψυχής, δεν ήσαν απλώς σκέψεις, δεν ήταν θεολογική εσωτερική απλώς διεργασία, δεν ήσαν «μελέτες», αλλά αυτή η ίδια ψυχή του το αίμα της καρδιάς του, η έντονη αίσθηση των πνευματικών του εμπειριών. Ο Ερημίτης Νικόδημος έφθασε σε προσωπική σχέση αγάπης και έρωτος με τον Θεόν. Γι΄ αυτό οι εμπειρίες του παίρνουν την μορφήν συνομιλίας με τον Χριστό.                                                                                                                            
Τα χειρόγραφα είναι σε γλώσσα καθαρεύουσα με αρχαϊκές εκφράσεις, που τις συναντά κανείς σε κείμενα της λογίας γλώσσης, τα οποία εγράφοντο προ μισού αιώνος. Σήμερα, με τη ραγδαία εξέλιξη προς την απλή καθαρεύουσα και μάλλον προς την δημοτική, που μορφώνεται μια διάφορη γλωσσική αίσθηση, τα κείμενα αυτά ασφαλώς θα έχαναν την ομορφιά και τη δύναμή τους. Γι΄ αυτό με πολύ σεβασμό, προς την ψυχή που διαλέγεται με τον Θεόν, θα φροντίσω ώστε να αποδώσω όσο πιο γνήσια είναι δυνατό την εν αγάπη φλεγομένη ψυχή και τον καθαρό νου του οσίου αυτού Ερημίτη.

***
Γλυκύτατε Κύριε Ιησού Χριστέ, τι να σου ανταποδώσω για τις ανέκφραστες δωρεές σου; Σήμερα που είχα βυθισθή στη μελέτη του αγίου Ευαγγελίου σου και το άγιό σου Πνεύμα έφλεγεν άκαυστα την αμαρτωλή καρδιά μου, εθαύμαζα την θεϊκήν αγάπην σου σε μας τα «κατ΄ εικόνα» σου πλάσματά σου. Βροχή ουράνια οι καθαροί λογισμοί μου για την άπειρη δόξα σου, στις εωθινές γλυκύτατες και κρινόλευκες ώρες, ύστερα από την ορθρινή προσευχή μου μέσα στο απέριττο ασκητικό καλύβι μου, που μου χάρισε, Χριστέ μου, η πατρική σου αγάπη.                                                                                
Ω, η ψυχή μου πως φτερουγίζει σε Σένα! Ω, η ψυχή μου πως είναι πυρακτωμένη από τον θείον έρωτά σου και «τετρωμένης αγάπης», Κύριε! Πως με επισκιάζει η χάρη σου εμένα τον ανάξιο; Και πως φωτίζεις τον νουν μου, πως φλογίζεις την ταλαίπωρη καρδιά μου;                                                               
…Μελέτησα στο θείο Ευαγγέλιό σου για την ανεννόητη Σάρκωσή σου. Τι άρρητος πλούτος αγάπης και ασήκωτο βάρος δόξας για τους ανθρώπους! Όσο βυθιζόμουνα στην εφικτή για μένα γνώση του θεϊκού μυστηρίου της Σαρκώσεώς σου, τόσο εθαύμαζα την σοφία σου· και όσο εθαύμαζα τόσο αγαπούσα· και όσο καιόμουνα ερωτικά, τόσο ο νους μου εφωτίζετο στη γνώση σου…                                                                                                                                          
Μέσα στην αδιατάρακτη σιωπή της Ερήμου, που την πλαισιώνουν το υγρό στοιχείο της καθαρής θάλασσας με τις ακραίες αντιθέσεις της και η στερεά φύση του κτιστού κάλλους σ΄ όλη την κλίμακα της πολυμορφίας «των έργων των χειρών σου», Ιησού μου, έκλαψα από απέραντη ευτυχία και ευγνωμοσύνη…                        
Θα πρέπει όμως να εξηγηθώ. Όταν η ψυχή μας είναι πλασμένη να εννοή, να γεύεται και να αγαπά όσα συγγενεύουν στην άϋλη και «θεία» φύση της, πως, Χριστέ μου, να μη σκιρτά και να μην αγάλλεται από τα τόσα μεγαλεία που μας έφερε η Σάρκωσή σου, που μας επιβάλη αφωνία και θαυμασμό; Βέβαια, αν η χάρη σου δε εφώτιζε το νου, έστω σύμμετρα, και δεν ελευθέρωνε τις ψυχικές αισθήσεις από την καταδυναστεία του κακού, δεν θα εννοούσα και δεν θα αισθανόμουνα τίποτε. Αλλά τώρα, επέβλεψες στην ταπείνωσή μου και μου μεταποίησες κάπως τις διεστραμμένες από την αμαρτία αισθήσεις της ψυχής μου σε πνευματικές. Κι΄ έτσι, με την φιλάνθρωπη χάρη σου, μπορώ να σε γνωρίζω «εκ μέρους» και να σε αινώ μέσα στην πλουτισθείσα πτωχεία μου.                                       
Άλλωστε, Κύριέ μου, γι΄ αυτό δεν ήλθες στην αμαρτωλή και επαναστατημένη γη μας; Δεν «έκλινες ουρανούς» για να μας καθαρίσης το «κατ΄ εικόνα», που «εφθάρη τοις πάθεσι», να μας χαρίσης «το αρχαίον απλούν», το «πρωτόκτιστον κάλλος» και να μας δώσης έτσι τη δυνατότητα της ομοιώσεως με Σένα, για να γίνουμε «θείας φύσεως κοινωνοί» και «θεοί κατά χάριν»;…                                                  
Ω Κύριε Ιησού, δίνε μας φωτισμό να σε εννοούμε· δίνε μας γνώση να σε αγαπούμε· δίνε μας πνευματική αίσθηση να σε θαυμάζουμε· φλόγιζε την καρδιά μας να σε λατρεύουμε και δίνε μας κατάνυξη να κλαίμε τις αμαρτίες μας και δάκρυα γλυκά για να σε δοξάζουμε…                                                                                  
Αλλά τι είναι η Σάρκωσή σου, η ενανθρώπησή σου; Η θέωση των πάντων. Και τι να θαυμάσω πιο πολύ; Την φιλανθρωπία σου, που δεν άφησες «των χειρών σου το πλαστούργημα υπό του πλάνου τυραννούμενον» ή γιατί πέρα απ΄ τη σκύλευση του άδου, αντιμετάδωσες την θεότητά σου στην προσληφθείσα φύση μας; Με πόσα σκιρτήματα στην καρδιά μου και με νοήματα στο νου μου διαβάζω την τόσο λιτή περιγραφή του πιο συγκλονιστικού ιστορικού γεγονότος, της Γεννήσεώς σου, Κύριε. «Και έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν εν τη φάτνη, διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι».               
Γιατί, Ιησού μου, γεννήθηκες μέσα στις συνθήκες αυτές της ακρότατης πτωχείας; Θέλησες να διδάξης τους ανθρώπους την άκρα ταπείνωση από την ασύλληπτη σε ανθρώπινο νου Σάρκωση ενός απείρου Θεού; Αλλά και αυτή η ενανθρώπησή σου τι άλλο είναι από άρρητη κένωση; Πως μπορούμε να αξιολογήσουμε όχι απλώς θεία πράγματα, αλλά αυτή την σαρκωμένην Αγάπη, τον ανθρωποποιημένο Θεόν; Τα γεγονότα αυτά υπερβαίνουν την ικανότητα νοήσεως και ανθρώπων και Αγγέλων. Είναι Μυστήρια. Και πρέπει με δέος, με κατάνυξη, με χαρά, με θαυμασμό, με αγάπη, φλογισμένοι, αλλοιωμένοι, ταπεινωμένοι και γονατιστοί, με πλήρη σιωπή στόματος και νου, κλαίοντες από ευγνωμοσύνη και εκστατικοί να υποδεχόμαστε τα Μυστήρια του Θεού. Γι΄ αυτό και «εκχέω την καρδίαν μου», Λόγε, μπροστά στη φάτνη των αλόγων, όπου ανάκεισαι συ «ο Βασιλεύς των βασιλευόντων» «εν μορφή δούλου»!...




Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ

Κατά τον 5ον αιώνα, την εποχήν του Αγίου Μάρκου του Ασκητού, ανεκινούντο υπό των πάντοτε ανησύχων ψυχών θέματα, ως προς την αιτίαν της υπάρξεως των ηθικών και φυσικών κακών. Η αρχαιότης «έλυσε» το πρόβλημα δια της αποδοχής της ειμαρμένης, εις ην υπετάσσοντο τα πάντα, ακόμη και αυτοί οι Θεοί, κατά τους Στωϊκούς. Εις τον Χριστιανισμόν όμως, το πρόβλημα τούτο ελύθη τελεσιδίκως υπό της Εκκλησίας. Η διδασκαλία του Κυρίου και των Αποστόλων και η πνευματική παράδοσις βεβαιούν αυθεντικώς πλέον, ότι τα πάντα τελούν υπό την κατεύθυνσιν του Θεού, είτε ευδοκία είτε παραχωρήσει, κατά το υπό των Θεολόγων Πατέρων καλούμενον προηγούμενον και επόμενον θέλημα του Θεού. Η αποδοχή της διδασκαλίας αυτής, προϋποθέτει, βεβαίως, πίστιν εις τον Θεόν. Άλλως το πρόβλημα μεταφέρεται εις την περιοχήν της φιλοσοφίας, ως θέμα θεοδικίας. 
Αλλά τα πιστά μέλη της Εκκλησίας ποικίλουν κατά τον βαθμόν πίστεως. Άλλα πιστεύουν απολύτως εις την Θ. Πρόνοιαν, άλλα αμφιβάλλουν και άλλα απιστούν, ως προς τα αίτια των πειρασμών που υφιστάμεθα. 
Ο Άγιος Μάρκος, επόμενος τη πνευματική παραδόσει, δια της πραγματείας του αυτής, αποδεικνύει Γραφικώς, ότι οι συμβαίνοντες πειρασμοί οφείλονται εις την θείαν Δικαιοσύνην «εξ αναδοχής», ήτοι από τα καλά έργα, τας κακάς πράξεις και τους λογισμούς.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

ΕΡΩΣ ΘΕΙΟΣ --- ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Καιρός όμως να ασχοληθώμεν με το πρόσωπον και το έργον του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου. Ο Πατήρ εις τα γραπτά του προσπαθεί να εκφράση την δια πλουσίου θείου έρωτος φορτισμένην καρδίαν του και όλην την βιωματικήν πείραν του εμμέτρως. Καταφεύγει εις την ποίησιν, εις τον χώρον της οποίας δύναται να δρα και να κινήται ελευθέρως. Εις τους στίχους του ας μη αναζητήσωμεν ούτε τον ρεμβώδη και μυστικοπαθή ρωμαντισμόν ούτε τον ταυτιζόμενον με την φύσιν ρεαλισμόν. Ο ποιητής εκφράζει μεν χαρακτηριστικάς ερωτικάς του καταστάσεις, αλλά αύται είναι απηλλαγμέναι, ως αγιοπνευματικαί, συναισθηματικών εξάρσεων, ως το τοιούτον παρατηρείται εις τον λυρισμόν. Εννοείται δε ότι μία τοιαύτη ποίησις ευρισκομένη πέραν των κοινών ανθρωπίνων εμπειριών δεν έχει τίποτε το τεχνικόν. Διο και η υπερκοσμία ποίησις του Πατρός καθώς και κάθε άλλο ορθόδοξον και πυρετώδες μυστικόν κείμενον στερείται ύφους. Δικαίως λοιπόν δυνάμεθα να καυχηθώμεν δια τον άγιον Πατέρα ότι αποτελεί δια την Εκκλησίαν μας σημαντικώτατον κεφάλαιον. Ουδείς ψευδομύστης ουδεμιάς ψευδοθρησκείας, ουδέ ψευδομυστικός ουδενός νοσηρού μυστικισμού, ούτε φιλόσοφος ουδεμιάς φιλοσοφίας, ουδέ καλλιτέχνης ουδεμιάς τέχνης εγνώρισεν, ουδέ ήτο δυνατόν, τόσον βαθέα, εναργή και πλούσια εις πόθον ερωτικά εν αγίω Πνεύματι βιώματα ελεύθερα πάσης γεώδους αισθήσεως ως ο Νέος Θεολόγος. Το περιεχόμενον της ποιήσεως του Πατρός αποτελεί όντως την συνισταμένην όλων των θεωριών και εμπειριών του μυστικού βίου των Ορθοδόξων Πατέρων.

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Το Θεμέλιον της προόδου -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Καθηγητού ΑΠΘ

Είναι κανόνας της φύσεως, που η ανθρώπινη ευφυϊα τον έκανε νόμο της μηχανικής: Το ύψος όπου μπορεί να φθάσει η κορυφή εξαρτάται από την σταθερότητα της βάσεως. Βυθίζονται στο χώμα οι ρίζες, για να μεγαλώσει και να καρπίσει το δένδρο. Σκάβει στη γη ο οικοδόμος κι αρχίζει από βάθος τη θεμελίωση, για να υψώσει την οικοδομή. Χωρίς θεμέλιο πως θα σταθεί το κτίσμα; Παρόμοια και στην πνευματική ζωή, η αύξηση και η προκοπή είναι απάνθισμα και καρπός της εσωτερικής αγιότητος. Για το λόγο αυτό η αγία Γραφή τονίζει επίμονα την αναγκαιότητα της εσωτερικής καθαρότητος, και οι άγιοι της Εκκλησίας είχαν έργο της ζωής τους το «ένδον σκάπτειν». Στην εποχή μας, όπου η επιφάνεια και ο εντυπωσιασμός αποτελούν πρώτα μεγέθη, χρειάζεται πολλή προσοχή και προσευχή, για να μη χάσει ο χριστιανός την πορεία πλεύσεως, να μη «παραρρυεί», όπως γράφει ο απόστολος Παύλος (Εβρ. 2, 1), και να μη παρεκκλίνει από την ορθή βάση. Σ΄ αυτήν ακριβώς την ανάγκη έρχεται να βοηθήσει η αγία μας Εκκλησία με το όλο πρόγραμμά της. Και ήδη με την είσοδό μας στο κατανυκτικό Τριώδιο η Εκκλησία προτρέπει και οδηγεί τα παιδιά της σε μία ανανέωση και ανακαίνιση του εσωτερικού ανθρώπου, σ΄ ένα «βάθεμα» πνευματικό. «Φυλάσσεσθε», προτρέπει ο απόστολος Πέτρος τους «αγαπητούς αδελφούς» του καιρού του αλλά και κάθε εποχής, «ίνα μη τις των αθέσμων πλάνη συναπαχθέντες εκπέσητε του ιδίου στηριγμού, αυξάνετε δε εν χάριτι και γνώσει του Κυρίου ημών…» (Β΄ Πέτρ. 3, 17-18). Με το Βάπτισμα και το Χρίσμα ενταχθήκαμε στο χώρο του «στηριγμού», τοποθετηθήκαμε ως «λίθοι ζώντες» στο άσειστο θεμέλιο της Εκκλησίας, η οποία είναι ο ίδιος ο Χριστός, και μονοπωλεί πάνω στη γη τη σωτηρία. Η σταθερή πορεία μας μέσα στην Εκκλησία εξασφαλίζει και εγγυάται την αύξησή μας. Έχουμε χρέος να μη μείνουμε πίσω, χωρίς αύξηση· να μη χάσουμε το στηριγμό μας. Βεβαίως το σκόφος της Εκκλησίας πορεύεται με ασφάλεια στον ουράνιο προορισμό του. Θα φθάσει σίγουρα στο ακύμαντο λιμάνι όσες φουρτούνες  κι αν συναντήσει. Η μόνη αγωνία είναι αν εμείς, τα μέλη της, θα βρισκόμαστε μέχρι τέλους μέσα στο σκάφος, στην ιερή κιβωτό της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου. Κι είναι βάσιμη και δικαιολογημένη η αγωνία, διότι κίνδυνοι σοβαροί και εχθροί δυνατοί απειλούν να μας απομακρύνουν από την Εκκλησία, να μας αρπάξουν από την αγκαλιά της, να μας ξεριζώνουν από τον αμπελώνα της! Άλλοι προέρχονται από έξω, από δηλωμένους εχθρούς της Εκκλησίας, κι άλλοι αναπηδούν από αυτά τα σπλάγχνα της. Άλλοι είναι γνωστοί, φανεροί και δυναμικοί κι άλλοι ύπουλοι και καμουφλαρισμένοι. Πως, λοιπόν, θα μείνουμε στηριγμένοι, σταθεροί και αυξανόμενοι μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας; Η μακραίωνη ιστορία της πίστεως προβάλλει τα δοκιμασμένα μέσα που οφείλει να αξιοποιήσει ο κάθε πιστός για το στηριγμό του:
--Το όνομα του Κυρίου. «Ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους», συμβουλεύει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Η μονολόγιστη ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», είναι το αλεξητήριο, το αλεξικέραυνο που εξουδετερώνει τα πάθη. Με τη βοήθειά της εμβαθύνουμε στη χάρη και στερεωνόμαστε στην Εκκλησία, στο έδαφος της σωτηρίας μας.
--Η μνήμη του θανάτου μας προσγειώνει στην πραγματικότητα, καθώς μας θυμίζει την προσωρινότητα και φθαρτότητά μας. Ανάβει έτσι τον πόθο για την αφθαρσία της αιωνιότητος και την τέλεια πραγματικότητα του ουρανού, «Ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλ. 3: 20), τονίζει ο απόστολος Παύλος. Εκεί, στον ουρανό πραγματώνονται οι πόθοι μας, εκεί εκπληρώνεται ο προορισμός μας. Αυτή η βεβαιότητα δίνει νόημα και κατεύθυνση στην εδώ ζωή μας.
--Η αναμονή του Κυρίου. «Αγνεύω σοι και λαμπάδας φαεσφόρους κρατούσα, Νυμφίε, υπαντάνω σοι», έψαλλαν οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων, όπως παραδίδει ο ιερομάρτυρας Μεθόδιος Ολύμπου. Περίμεναν καθημερινά τον Κύριο, κι αυτή η αίσθηση έκανε θερμή την αγάπη, ζωντανή την πίστη, άσειστη την ελπίδα, συνεχή και συντριπτική τη μετάνοια, φωτεινή τη ζωή τους. Κι αν δεν συντελεσθεί στις μέρες μας η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα μας προλάβει ο θάνατος;
--Η θεία λατρεία με την εμπειρία της προσευχής και την ιερή μυσταγωγία των αγίων μυστηρίων κρατά ανοιχτή την επικοινωνία με την πραγματικότητα του ουρανού και αγιάζει την ύπαρξή μας.
--Ο λόγος του Θεού, οι βίοι των αγίων και των μαρτύρων, τα συγγράμματα των πατέρων της Εκκλησίας μας είναι επίσης δόμιμοι βοηθοί στον αγώνα της πνευματικής ζωής.

--Στηριγμός και μάλιστα μεγάλος είναι ακόμη το παράδειγμα των αγίων μελών της Εκκλησίας. Υπάρχουν και σήμερα, δόξα τω Θεώ, τα καλά παραδείγματα γύρω μας. Να μας γίνονται έμπνευση. «Είδες τον αδελφό σου, είδες τον Θεό», λένε οι άγιοι. Η σωτηρία του καθενός μας είναι υπόθεση προσωπική αλλά και συλλογική, με την έννοια ότι μέσα στο σώμα της Εκκλησίας συμπορευόμαστε με τους αδελφούς. Δεν μπορώ να μένω αδιάφορος για την δική τους σωτηρία. Οφείλω να σταθώ αδελφός στην ανάγκη του άλλου. Να τον νιώσω αδελφό και να συναγωνίζομαι δίπλα του. Να η αδαμάντινη βάση για την αληθινή πρόοδο του κόσμου μας. Να το θεμέλιο για την πραγματική πνευματική καρποφορία. Στις μέρες μας οι εχθροί της Εκκλησίας οργανωμένα βάλλουν εναντίον της, ζητώντας να ξεριζώσουν την ευσέβεια και να μαράνουν την πίστη. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της αμείλικτης και ανόσιας επίθεσης εναντίον της πίστεως. Μη μας ξενίζει και μη μας φοβίζει αυτό! Να μας θυμίζει μόνο το χρέος μας ως μελών της Εκκλησίας του Χριστού. Όχι μόνοι οι άγιοι που πέρασαν από τον κόσμο αυτό αλλά και οι πιστοί, που σήμερα αγωνίζονται και με τη χάρη του Θεού μένουν θεμελιωμένοι και ριζωμένοι στην ορθόδοξη πίστη, μας καλούν να γρηγορούμε. Να μένουμε σταθεροί και να αυξάνουμε. Έτσι σταθεροποιούνται και αυναυξάνουν μαζί μας οι αδελφοί. Έτσι απλώνεται στη γη η βασιλεία του Θεού και η κοινωνία μας ημερεύει και γλυκαίνει.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ --- Ανακοινωθέν

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
                        
                                         Ἐν Πειραιεῖ τῆ 21/10/2015

Τό διεθνές συνέδριο πού διοργάνωσε ἡ Ἑλληνική Πολιτεία μέ τήν παρουσία διεθνῶν προσωπικοτήτων καί εἰδικώτερα τῶν ὑψίστων κορυφῶν τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου καί τῶν Μακαριωτάτων Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, καί Ἱεροσολύμων, καθώς καί τῶν Μακαριωτάτων Ἀρχιεπισκόπων Κύπρου, Ἀθηνῶν καί Ἀλβανίας καί πολιτικῶν καί θρησκευτικῶν ἡγετῶν τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ καθώς καί τό ὁμοειδές συνέδριο πού πραγματοποιεῖται ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Γραφείου Διαθρησκευτικῶν καί Διαπολιτισμικῶν θεμάτων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἀμερικανο-Εβραϊκῆς Ἐπιτροπῆς (American Jewish Committee-AJC) ἔχουν ὡς πρόταγμα τήν διαθρησκειακή εἰρήνη καί τήν προώθηση τοῦ λεγομένου Διαθρησκειακοῦ διαλόγου.

Κατετέθησαν πολλές εἰσηγήσεις ἀλλά δυστυχῶς οὐδείς ἔψαυσε τήν τραγική πραγματικότητα στήν ἀληθινή της διάσταση καί συγκεκριμένως οὐδείς ἀνεφέρθη στό αὐταπόδεικτο καί πασίδηλο γεγονός ὅτι τή θρησκευτική βία, τό μῖσος καί τήν μισαλλοδοξία προωθοῦν ἐμπνέουν, διδάσκουν οἱ θρησκευτικές παραδοχές τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλαμισμοῦ. Τά διαμονικῆς ἐμπνεύσεως «ὕψιστα» θρησκευτικά τους κείμενα τῆς Ραββινικῆς διδασκαλίας ὅπως τό βορβορῶδες Ταλμούδ καί Καμπάλα πού οὐσιαστικά ἀντικατέστησαν τήν Τορά καί τόν Προφητισμό στόν Ἰουδαϊσμό καί βυσοδομοῦν μέ τρομακτικό μῖσος καί ἐμπάθεια ἀνείπωτη κατά τοῦ ἀποκαλυφθέντος Θεοῦ Λόγου καί τῶν πιστευόντων στήν θεία Ἀποκάλυψη καθώς καί τό φρικῶδες Κοράνιο μέ τίς πολλαπλές Σοῦρες τῶν δῆθεν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ γιά τήν δολοφονία τῶν ἀπίστων καί τήν στοχοποίηση τῶν μή Μουσουλμάνων εἶναι ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Ὅπως τό πρόβλημα στόν Χριστιανισμό εἶναι διαστροφή τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ πού φαλκίδευσαν τό χριστιανικό μήνυμα τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης πρός κάθε ἑτερότητα, πού ἐπεστράτευσαν ἱερές ἐξετάσεις καί θρησκευτικούς πολέμους καί σταυροφορίες στή θέση τῆς ἐλευθερίας ἀποδοχῆς τῆς προσκλήσεως τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί πού ἀμαύρωσαν ἱστορικά τό Εὐαγγέλιο τῆς ζωῆς.

Συνεπῶς ἐάν δέν ἀντιμετωπισθοῦν θεολογικά, ἱστορικά  ἐπιστημονικά καί νομικά τά κακοποιά αὐτά θρησκευτικά κείμενα καί δέν παραδοθοῦν στή χλεύη τῶν ἀνθρώπων ὅπου καί ἀνήκουν κανένα διεθνές συνέδριο γιά τήν θρησκευτική εἰρήνη μέ τό Ἰσλάμ καί τόν Ἰουδαϊσμό δέν πρόκειται νά συμβάλει εἰς ούδέν εἰ μή μόνο στήν καλή ξενοδοχειακή ἐξυπηρέτηση τῶν συνέδρων!!!

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
 + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ