Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ο εν τω Ολύμπω εν ειρήνη τελειούται.

Ευλογητός ο Θεός ο παντελεήμων και παντοδύναμος, όστις δυναμώνει και τώρα τινάς ευχαρίστους και ευγνώμονας δούλους του, ίνα πολεμώσιν ανδρείως τον πολέμιον δαίμονα και τον νικώσι κατά κράτος, λαμβάνοντες νίκης στεφάνους και τρόπαια ως αήττητοι, εις έλεγχον και επιστόμισιν ολιγοπίστων τινών, οι οποίοι λέγουσι πολλάς φλυαρίας και λοιδωρήματα, ότι οι καιροί και χρόνοι είναι αιτία και δεν πολιτεύονται τώρα θεαρέστως οι άνθρωποι, οίτινες ολοφάνερα ψεύδονται.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΑΛΑΜΑΝΟΥ του Ησυχαστού.

Σαλαμάνης ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο από χωρίον τι Καπερσανά καλούμενον, κείμενον παρά τας δυτικάς όχθας του ποταμού Ευφράτου. Αγαπήσας δε την ησυχαστικήν ζωήν των Μοναχών και ευρών εις το χωρίον, το πέραν του ποταμού, μικρόν τι κελλίον, εκλείσθη εντός αυτού, χωρίς να αφήση εις αυτό ούτε θύραν δια να μη ημπορή να εξέρχεται, ούτε παράθυρον, δια να μη εμβαίνη φως. Μίαν δε φοράν τον χρόνον έσκαπτεν υπό κάτω της γης και εξήρχετο έξω και δοκιμάζων ολίγον περισπασμόν, εσύναζε την αναγκαίαν τροφήν δι’ όλον τον χρόνον και ούτω διήλθεν ο αοίδιμος πολλούς χρόνους.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΜΑΫΣΙΜΑΣ ο Σύρος, εν ειρήνη τελειούται.

Μαϋσιμάς ο Όσιος εχρημάτισεν εις την Κύρον, την εν Αντιοχεία ευρισκομένην. Ούτος Συριακήν γλώσσαν λαλών, αγροίκως μεν και χωρικώς ανετράφη κατά την ζωήν, διέλαμψεν όμως εις τας αρετάς. Είχεν εν μόνον ένδυμα και όταν αυτό επαλαιούτο δεν το απέρριπτεν, αλλ’ επάνω εις τα σχισμένα μέρη του παλαιού συνέρραπτεν άλλα εμβαλώματα και δι’ αυτών εσκέπαζε την γύμνωσιν του σώματός του. Τόσον δε πολλά επεμελείτο και εφιλοξένει ο αοίδιμος τους ξένους και πτωχούς, ώστε ήνοιγεν εις όλους την θύραν του κελλίου του. Λέγουσι δε, ότι είχε δύο πίθους, τον μεν ένα γεμάτον σίτον, τον δε άλλον γεμάτον έλαιον, εκ των οποίων έδιδε μεν εις όλους τους χρειαζομένους, ανέβλυζον δε αυτά πάντοτε και ποτέ δεν εκενούντο, διότι ο Θεός «πλουτών εις πάντας τους επικαλουμένους αυτόν»,κατά τον Παύλον (Ρωμ. ι: 12), αυτός καθώς προσέταξε την υδρίαν και αποθήκην, και το ελαιοδοχείον της Σαραφθίας χήρας, να αναβλύζωσιν άλευρον και έλαιον, δίδων εις αυτήν πλούσιον καρπόν των σπερμάτων τής προς τον Ηλίαν φιλοξενίας της, ούτω, λέγω, ο αυτός εχάρισε και εις τον θαυμάσιον τούτον και φιλόξενον Μαϋσιμάν την δόσιν των αγαθών, ισόμετρον με την προθυμίαν του. Ούτος ο Όσιος Μαϋσιμάς είχε λάβει παρά Θεού την χάριν των θαυμάτων· όθεν και ένα υιόν κατά πολλά νέον μιας γυναικός, ασθενήσαντα, δια προσευχής του ιάτρευσεν. Αλλά και ο του χωρίου εκείνου αυθέντης Λητώϊος, επειδή τυραννικώς και υποχρεωτικώς εζήτει από τους γεωργούς τούς καρπούς, δια τούτο εδίδασκεν αυτόν ο Όσιος να είναι φιλάνθρωπος και ελεήμων εις τους αδελφούς· εκείνος δε έγινε σκληρός και αμετάθετος· όθεν εδέησε να γνωρίση της απειθείας και σκληρότητός του την βλάβην, διότι ότε αυτός έμελλε να αναχωρήση, εστάθησαν ακίνητοι οι τροχοί της αμάξης του, και οι ημίονοι δεν κατώρθωναν να την σύρωσι. Τότε εις από τους φίλους του είπεν εις αυτόν, ότι τούτο συνέβη εις αυτόν διότι καταράται αυτόν ο Όσιος. Όθεν πηδήσας από την άμαξαν επήγεν εις τον Όσιον και πεσών εις τους πόδας του και καταφιλών τα ρυπαρά ιμάτιά του, παρεκάλει αυτόν να καταπραϋνη τον θυμόν. Ο δε Όσιος την παράκλησιν δεχθείς, έλυσε τους αοράτους δεσμούς των τροχών της αμάξης, και ούτω πάλιν ήρχισε τον δρόμον της. Καλώς λοιπόν ούτος και οσίως διανύσας τον της ζωής του καιρόν, προς Κύριον εξεδήμησεν.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΕΥΣΕΒΙΟΥ.

Ευσέβιος ο Όσιος πατήρ ημών ήτο κεκλεισμένος εντός κελλίου λίαν μικρού και σκοτεινού, επειδή δεν είχε κανέν παράθυρον, και εκεί μετεχειρίζετο πάσαν σκληραγωγίαν και άσκησιν. Ύστερον δε, κατά πολλά παρακινηθείς υπό ενός αδελφού, Αμμιανού ονόματι, επήγεν εις Μοναστήριον, δια να δεχθή την προστασίαν και Ηγουμενίαν των αδελφών. Όθεν επολιτεύετο με πραότητα και ταπεινοφροσύνην και με πάσαν κακοπάθειαν του σώματος, διότι ανά τρεις ή τέσσαρας ημέρας έτρωγεν ο αοίδιμος· είχε δε ζώνην σιδηράν ες την μέσην του, και άλυσιν βαρυτάτην εις τον λαιμόν του.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ Επισκόπου Αγκύρας και του Αγίου Μάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ.

Κλήμης ο μακάριος και θεσπέσιος Ιερομάρτυς ήτο από την Άγκυραν της Γαλατίας (της εν Μικρά Ασία) ζήσας κατά τους χρόνους πολλών μισοχρίστων αυτοκρατόρων από του Ουαλεριανού του εν έτει σνγ΄ (253) βασιλεύσαντος μέχρι των Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οπότε επί της βασιλείας αυτών, εν έτει 296, ηξιώθη των στεφάνων του μαρτυρίου. Κατά δε την επωνυμίαν είχε και την πράξιν αρμόζουσαν, ων εστολισμένος ως κλήμα καρποφόρον με τας σταφυλάς του Παναγίου Πνεύματος, τας οποίας ετρύγησεν η πατρίς του μετά την τελείωσιν του μαρτυρίου του. Το γένος του ήτο επίσημον και ευγενικώτατον.