Πανσόφιος ο Άγιος Μάρτυς ήτο εκ της Αλεξανδρείας κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως, εν έτει σν΄ (250), υιός πατρός ονομαζομένου Νείλου, ο οποίος ήτο τετιμημένος με το αξίωμα του ανθυπάτου. Ούτος δια του πολλού πλούτου του και της δεξιάς αυτού φύσεως, ως επίσης και χάριν της του πατρός του φιλοκαλίας, έφθασεν εις το άκρον της μαθήσεως και παιδείας, τόσον της εξωτερικής των Ελλήνων, όσον και της εσωτερικής των Αγίων Γραφών. Αποθανόντος δε του πατρός του, διένειμε τον πλούτον του εις βοήθειαν των πτωχών, και ύστερον επήγεν εις τας ερήμους, ζητών να εύρη τον Κύριον δια της αποστροφής των γηϊνων πραγμάτων. Διανύσας δε εις την έρημον εικοσιεπτά ολόκληρα έτη, εσχόλαζε κατά μόνας εις τον Θεόν δια της ησυχίας και προσευχής. Διεβλήθη δε τότε εις τον Αυγουστάλιον, τον μικρόν δηλαδή Αύγουστον και ηγεμόνα της Αλεξανδρείας, όστις ετοποθετήθη εκεί παρά του βασιλέως Δεκίου δια τον κατά των Χριστιανών διωγμόν.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2022
Τη ΙΕ΄ (15η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Καλυβίτου.
Ιωάννης ο Όσιος πατήρ ημών, ο επιλεγόμενος Καλυβίτης, εγεννήθη εν Κωνσταντινουπόλει κατά τας ημέρας του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 457 – 474. Ο πατήρ του ήτο άρχων τις πολύ πλούσιος, Συγκλητικός την αξίαν, ονόματι Ευτρόπιος, η δε τούτου ομόζυγος εκαλείτο Θεοδώρα, ευσεβείς και οι δύο, όχι μόνον κατά κόσμον περίβλεπτοι, αλλά και εις τα ήθη και τους τρόπους επιεικείς και χρηστότατοι. Ούτοι εγέννησαν τρεις παίδας, εξ ων τους μεν δύο ετίμησαν με λαμπρότατα αξιώματα και βιοτικήν ευδαιμονίαν. Ο δε νεώτερος, ο καλός ούτος Ιωάννης, έμεινε με τους γονείς του και επεμελείτο τα ιερά γράμματα, εις τα οποία επροτίμησε να πλουτήση μάλλον ή εις τα χρήματα, μη αποβλέψας, κατά τον Δαβίδ, εις ψευδείς και ματαίας δόξας.
Τη ΙΕ΄ (15η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΑΥΛΟΥ του Θηβαίου.
Παύλος ο Όσιος πατήρ ημών ο Θηβαίος ήτο κατά τους χρόνους του Δεκίου και Ουαλλεριανού των βασιλέων εν έτει σνε΄ (255), καταγόμενος από την εν Αιγύπτω πόλιν της Θηβαϊδος· βλέπων δε τον μέγαν διωγμόν, όστις εγένετο από τον Δέκιον, εφοβήθη τας βασάνους και εσκέπτετο να φύγη εις τόπον απόκρυφον. Ούτος ότε ήτο ετών δέκα πέντε έμεινεν ορφανός, είχε δε μόνον μίαν αδελφήν ύπανδρον, της οποίας ο ανήρ επήγε και επρόδωσεν αυτόν εις τους τυράννους ως Χριστιανόν, με σκοπόν να κληρονομήση εκείνος το μερίδιον της πατρικής κληρονομίας του Αγίου· τούτου ένεκεν, την ανάγκην αρετήν ποιησάμενος, εμάκρυνε φυγαδεύων, κατά τον Δαβίδ, εις την έρημον και τα βουνά. Παρερχομένου όμως του χρόνου εσμικρύνετο ο φόβος των βασάνων εις την καρδίαν του Οσίου και εγένετο μάλλον φόβος Θεού και επιθυμία του να αρέση εις τον Θεόν.