Γεώργιος ο Άγιος του Χριστού και καλλίνικος Νεομάρτυς κατήγετο εκ των μερών της Ατταλείας, γεννηθείς από γονείς πλουσίους και ευσεβείς, οίτινες και εκκλησίαν ιδιόκτητον είχον εις την πατρίδα των, προς τιμήν της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης. Ωμίλουν δε την τουρκικήν γλώσσαν καθώς και πάντες οι τα μέρη εκείνα οικούντες Χριστιανοί λόγω της πολυχρονίου δουλείας και τουρκικής κυριαρχίας, την οποίαν ακολούθως έμαθε και ο παις αυτών Γεώργιος. Ευρισκόμενος ούτος έτι εις παιδικήν ηλικίαν και παίζων ημέραν τινά μετ’ άλλων συνομηλίκων παιδίων εν τη οδώ, εμακρύνθη πολύ της πατρικής του οικίας. Έτυχε λοιπόν τότε να διέρχεται εκείθεν ο διοικητής της περιφερείας (Αγάς), Προύσαλης λεγόμενος, όστις ιδών την πραότητα και το χρηστόν ήθος του νέου ήρπασεν αυτόν (τοιαύται αρπαγαί των Χριστιανικών παιδίων ήσαν συνήθεις τότε υπό των κρατούντων Τούρκων) και έφερεν εις την οικίαν του.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2021
Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου, μνήμη και άθλησις του Αγίου Οσιομάρτυρος Προκοπίου, του από Βάρνης καταγομένου, και αθλήσαντος εν Σμύρνη εν έτει αωι΄ (1810) από Χριστού.
Προκόπιος ο Οσιομάρτυς ήτο από τα μέρη τα πλησιόχωρα της Βάρνας, από γονείς ευσεβείς· ούτος, αφού έφθασεν εις ηλικίαν χρόνων είκοσι, επεθύμησε την μοναδικήν πολιτείαν, και καταλιπών γονείς, πατρίδα και συγγενείς επήγεν εις το Άγιον Όρος του Άθω και ερευνήσας εις διαφόρους τόπους τα περί ψυχικής σωτηρίας, μετέρχεται την ασκητικήν ζωήν, υποταγείς εις ένα γέροντα, ονόματι Διονύσιον, εις την σκήτην του Τιμίου Προδρόμου. Μετ’ ολίγον χρόνον έλαβε και το άγιον σχήμα των Μοναχών, το οποίον επεθύμει· ήτο δε εκ φύσεως άκακος και απλούστατος εις την γνώμην, και εθαυμάζετο υπό πολλών δια την αρετήν του, την τε υπακοήν προς τον γέροντά του και επιμονήν εις τους κόπους της ασκητικής πολιτείας.
Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου Διονυσίου του κτίτορος της εν τω Όρει του Άθω ιεράς και κοινοβιακής Μονής του Τιμίου Προδρόμου, εν ειρήνη τελειωθέντος.
Διονύσιος ο θαυμάσιος ούτος Πατήρ ημών ήτο από τα περίχωρα της Καστορίας, από χωρίον Κορησσόν καλούμενον. Οι γονείς του ήσαν γεωργοί, ούτε πολλά πλούσιοι, ούτε πένητες, αλλά ζώντες προς αυτάρκειαν, πλην ήσαν ευσεβείς και ενάρετοι. Γεννηθείς λοιπόν από τοιούτους γονείς ο ευγενής την ψυχήν Διονύσιος, έμαθεν ολίγα γράμματα· έπειτα, επειδή ήτο εκ φύσεως συνετός και φρόνιμος, κατεφρόνησε τα αγαθά της παρούσης ζωής ως φθαρτά και ρέοντα, και επόθησε τα ουράνια και αιώνια, τα οποία εστοχάζετο καθ’ εκάστην και εμελέτα κατά διάνοιαν· και καθώς μία διψασμένη έλαφος τρέχει με πόθον πολύν εις τας πηγάς των υδάτων, ούτω και τούτου η καρδία κατεφλέγετο περισσώς από τον ένθεον έρωτα. Όθεν κατά την καλήν αυτού γνώμην, τον ηξίωσε και ο Κύριος και έγινε δούλος του γνήσιος· και ακούσατε εξ αρχής την διήγησιν.
Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ορεντίου και των εξ γνησίων αυτού αδελφών Φαρνακίου, Έρωτος, Φίρμου, Φιρμίνου, Κυριάκου και Λογγίνου.
Ορέντιος ο Μάρτυς και οι αδελφοί αυτού ήσαν κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού και Μαξιμιανού εν έτει τα΄ (301) καταγόμενοι μεν εκ της Ανατολής, συνηριθμημένοι δε με διακοσίους Τύρωνας (ήτοι νεοσυλλέκτους στρατιώτας), υπό τον Κουβικουλάριον Ρόδωνα, εν τη πόλει της Αντιοχείας, οι οποίοι απήλθον εις τα μέρη της Θράκης και κατετάχθησαν εις εν τάγμα, το οποίον ωνομάζετο Λεγέανδρον. Επειδή δε κατά τους χρόνους εκείνους εκίνησαν επανάστασιν οι Σκύθαι και διαβάντες τον Δούναβιν ελεηλάτουν την Θράκην, δια τούτο αφού ετελεύτησεν ο Διοκλητιανός και εκράτησε την βασιλείαν ο Μαξιμιανός εν τη Ανατολή, διέκειτο ούτος έμφροντις και απορών, και μάλιστα διότι ο αρχηγός των Σκυθών, Μαραθώμ ονομαζόμενος, όστις υπερέβαλλε τους άλλους κατά το μέγεθος του σώματος και κατά το κάλλος και την ανδρείαν, εκάλει τον Μαξιμιανόν ή άλλον τινά εις μονομαχίαν, επί τω όρω ότι εις εκείνον εκ των δύο ο οποίος ήθελε νικήσει, να δίδωσιν οι άλλοι τα νικητήρια και να υποτάσσωνται εις αυτόν.
Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΦΕΒΡΩΝΙΑΣ.
Φεβρωνία η Αγία του Χριστού Μάρτυς ήθλησεν επί του αυτοκράτορος Διοκλητιανού, ότε μέγας διωγμός ηγέρθη υπό τούτου κατά των Χριστιανών. Κατά τους χρόνους δηλαδή του βασιλέως αυτού, έζη εις την Ρώμην έπαρχος τις, ονόματι Άνθιμος, όστις είχεν υιόν καλούμενον Λυσίμαχον, τον οποίον είχεν αρραβωνιασμένον με την θυγατέρα ενός συγκλητικού, Προσφόρου ονόματι. Ούτος ο έπαρχος ησθένησε βαρύτατα, και προσκαλεσάμενος τον αδελφόν του, Σελήνον καλούμενον, είπεν αυτώ: «Εις τας χείρας σου παραδίδω τον υιόν μου Λυσίμαχον, τον οποίον έχε ως υιόν σου, και αυτός σε ως πατέρα του. και εάν αποθάνω, τελείωσον ως πρέπει χαρμοσύνως τους γάμους του». Ταύτα ειπών ο Άνθιμος, μετά τρεις ημέρας απέθανεν. Ο δε βασιλεύς προσεκάλεσε τον Λυσίμαχον, και του λέγει έμπροσθεν του θείου του: