Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουνίου, μνήμη του δικαίου και μακαρίου Σεργίου του Μαγίστρου, του συστησαμένου την Μονήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, την εν τω κόλπω Νικομηδείας, την λεγομένην του Νικητιάτου.

Σέργιος ο Άγιος ήτο εκ της χώρας των Παφλαγόνων, εκ κώμης ονομαζομένης Νικήτια, ήτις ευρίσκεται πλησίον της πόλεως Αμάστριδος της εν τω Ευξείνω Πόντω, εν έτει ωμβ΄ (842) εκ της κώμης δε ωνομάσθη και το Μοναστήριον του Νικητιάτου. Ούτος λοιπόν ήτο αγαθός, και αγαθών γονέων υιός, έχων και συγγενείς την αοίδιμον Θεοδώραν την βασίλισσαν, την σύζυγον Θεοφίλου του εικονομάχου, και τον ταύτης υιόν Μιχαήλ τον βασιλέα· εχρημάτισε δε ζηλωτής διάπυρος της Ορθοδόξου πίστεως και πολύ ηγωνίσθη ο μακάριος υπέρ της Ορθοδοξίας και αναστηλώσεως των σεπτών αγίων Εικόνων.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Παππίου.

Παππίας ο Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους των βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού εν έτει τα΄ (301) σεβόμενος και πιστεύων εις τον Χριστόν εκ προγόνων, κηρύττων δε και εις τους άλλους την ευσέβειαν. Όθεν διαβληθείς εις τον τότε άρχοντα συνελήφθη, και παρασταθείς εις αυτόν παρεκινήθη να θυσιάση εις τα είδωλα· επειδή όμως δεν επείσθη, αλλά μάλιστα ύβρισε τον άρχοντα, δια τούτο εκίνησεν αυτού την οργήν. Πάραυτα λοιπόν ετάνυσαν τον Άγιον εκ των τεσσάρων μερών του σώματος και έδειραν αυτόν επί πολλήν ώραν· έπειτα τον έβαλον εντός λέβητος πλήρους ελαίου και λίπους, ότε ηκολούθησε θαύμα εκπλήξεως άξιον. Εφαίνετο δηλαδή ο Μάρτυς κεχωσμένος όλος εντός του πυρός, και ενδεδυμένος το πυρ ως ιμάτιον, και ούτως έμεινεν εν τη βασάνω ταύτη επτά ολοκλήρους ημέρας· ένεκα δε του θαύματος τούτου πολλούς απίστους είλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουνίου, η εύρεσις των τιμίων λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων Αναργύρων ΚΥΡΟΥ και ΙΩΑΝΝΟΥ.

Κύρος και Ιωάννης, οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες και θαυματουργοί Ανάργυροι και ιατροί, ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 292, και ο μεν Άγιος Κύρος κατήγετο εκ της Αλεξανδρείας, ο δε Ιωάννης εκ της πόλεως Εδέσσης. Ούτοι λοιπόν ενωθέντες δια της ομοιότητος της γνώμης των περιήρχοντο και ιάτρευον πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Επειδή δε παρεκίνουν πολλούς να μαρτυρήσωσι, προσήχθησαν εις τον κατά τόπον άρχοντα, εις τον οποίον παραστάντες και ομολογήσαντες τον Χριστόν, υπεβλήθησαν εις διαφόρους τιμωρίας, έπειτα δε απεκεφαλίσθησαν και έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου.