Τη Ζ΄ (7η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ Πρεσβυτέρου και ΚΑΙΣΑΡΙΟΥ Διακόνου.

Ιουλιανός ο Πρεσβύτερος και Καισάριος ο Διάκονος ήθλησαν όταν ο Κλαύδιος Καίσαρ εβασίλευεν εις την Ρώμην εν έτει σξη΄ (268). Ούτος τόσον ωμός και απάνθρωπος ήτο, ώστε εθανάτωσε και την ιδίαν μητέρα, διότι ήτο Χριστιανή, έκτοτε δε ουδεμία ευσπλαγχνία και έλεος δεν εγένετο πλέον εις τους Χριστιανούς. Κατά την εποχήν εκείνην ελθών και ο μακάριος ούτος Καισάριος από την Αφρικήν εις την πόλιν την ονομαζομένην Ταρρακίναν, και βλέπων τας μυσαράς θυσίας των Ελλήνων, έπτυσεν επάνω εις αυτάς και τας κατεπάτησεν. Όθεν συλληφθείς, ερρίφθη εις φυλακήν. Αφ’ ου δε διήλθεν εις αυτήν τρεις ημέρας νήστις, παρεδόθη εις τον ανθύπατον. Δεθείς λοιπόν οπίσω τας χείρας ο του Χριστού Αθλητής, εσύρετο από τους στρατιώτας προ της αμάξης του άρχοντος.

Τη Ζ΄ (7η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΣΕΡΓΙΟΥ και ΒΑΚΧΟΥ.

Σέργιος και Βάκχος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του δυσσεβούς βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει296, στρατιώται ωραίοι την όψιν, νεώτατοι την ηλικίαν, επιφανείς το γένος, λαμπροί την αξίαν και ευγενέστατοι, Ρωμαίοι αμφότεροι, οίτινες ως ανδρείοι είχον μεγάλην τιμήν εις τα βασίλεια, ο δε Μαξιμιανός τους ετίμησε με αξιώματα κάμνων τον Σέργιον πριμικήριον της σχολής των Κιντιλίων και τον Βάκχον σεκουνδικήριον της αυτής σχολής, νομίζων ότι προσεκύνουν ούτοι τα είδωλα, αλλ’ αυτοί ήσαν Χριστιανοί εκ νεότητος, αναμένοντες καιρόν επιτήδειον δια να ομολογήσουν και παρρησία την αλήθειαν. Καθ’ εκάστην όθεν εμελέτων την μέλλουσαν ζωήν ως αιώνιον, την δε πρόσκαιρον ενόμιζον σοφώτατα παροικίαν, κατά τον Προφήτην, και επραγματεύοντο ποικιλοτρόπως την σωτηρίαν αυτών, ως σοφοί έμποροι.

Τη ΣΤ΄ (6η) Οκτωβρίου, ο Άγιος νέος Οσιομάρτυς ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ο εκ Κίου μεν της Βιθυνίας καταγόμενος,

εν Προύση δε μαρτυρήσας κατά το έτος 1590, λιθοβοληθείς πρότερον, ύστερον ξίφει τελειούται.                                                                

Μακάριος ο νέος Οσιομάρτυς του Χριστού ήτο από μίαν πόλιν των Βιθυνών καλουμένην Κίον, είχε δε ονομασθή κατά το θείον Βάπτισμα Μανουήλ. Ο πατήρ του ωνομάζετο Πέτρος και η μήτηρ του Ανθούσα, οι οποίοι έδωσαν τον Άγιον εις ένα ράπτην ευσεβή να μανθάνη την ραπτικήν τέχνην, όχι δε μόνον την τέχνην εμάνθανε παρ’ αυτού, αλλά εδιδάσκετο και την ευσέβειαν. Ότε δε ήτο ο Άγιος δεκαοκτώ ετών, ηρνήθη ο πατήρ του αυτοθελήτως (φεύ!) την του Χριστού πίστιν, και επίστευσεν εις την των Αγαρηνών, και δια να έχη περισσοτέραν τιμήν επήγε και εκάθησεν εις την Προύσαν, διότι εκεί ευρίσκοντο πολλοί Αγαρηνοί, ο δε Μανουήλ παρέμεινε με τον διδάσκαλόν του πιστός εις την ευσέβειαν.

Τη ΣΤ΄ (6η) Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΚΕΝΔΕΑΣ ο εν τη νήσω Κύπρω ασκήσας εν ειρήνη τελειούται.

Κενδέας ο Όσιος πατήρ ημών καταλιπών την πατρίδα αυτού Αλαμανίαν, εις ηλικίαν δέκα οκτώ ετών ήλθεν εις Ιεροσόλυμα ένθα ησπάσατο τον μοναχικόν βίον. Επιθυμών δε την ησυχίαν, ήλθεν εις την έρημον του Ιορδάνου, όπου και παρέμεινε τρεφόμενος από τα ακρόδρυα, αγωνιζόμενος κατά μόνας και μένων άγνωστος εις τους πολλούς. Η ενάρετος αυτού πολιτεία εγνωρίσθη από θαύμα, το οποίον επετέλεσε θεραπεύσας τον υιόν μεγάλου άρχοντος. Ο άρχων αυτός ωδήγησε τον υιόν του εις περιβόητον τινα Ασκητήν Ανανίαν παρακαλών αυτόν να τον θεραπεύση. Ο Ανανίας ταπεινούμενος απέστειλε τον άρχοντα εις τον Κενδέαν· ο Κενδέας αρχικώς ηρνείτο, έπειτα πεισθείς επεκαλέσθη την ευχήν του Ανανίου και ούτως ο παις εθεραπεύθη.