Τη Θ΄ (9η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΙΑΚΩΒΟΥ του Αλφαίου.

Ιάκωβος ο θείος Απόστολος του Κυρίου, ο του Αλφαίου υιός, ήτο εις εκ των Δώδεκα Αποστόλων, καθώς μαρτυρούσιν οι δύο Ευαγγελισταί, ο Ματθαίος και ο Μάρκος· υπήρξε δε και αδελφός του Ευαγγελιστού Ματθαίου. Ούτος λοιπόν ο Άγιος του Κυρίου Απόστολος, εξελθών εις το κήρυγμα του Ευαγγελίου, κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων, υπό θείου ζήλου φλεγόμενος, ιάτρευε τας νόσους και εδίωκε τα ακάθαρτα πνεύματα· δια τούτο και τα πλήθη των εξ εθνών πιστευόντων ωνόμαζον αυτόν σπέρμα θείον. Διελθών λοιπόν ο θείος ούτος Απόστολος μέγα μέρος της Οικουμένης και τον Χριστόν κηρύξας ο εραστής του Χριστού, του οποίου το πάθος και τον θάνατον εζήλωσε, τελευταίον εκαρφώθη εις τον σταυρόν και ούτως εις τον ποθούμενον Χριστόν παρέδωκε το πνεύμα του.

Τη Η΄ (8η) Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΙΓΝΑΤΙΟΥ του νέου.

Ιγνάτιος ο νέος στρατιώτης και Μάρτυς του Χριστού κατήγετο από μίαν χώραν της επαρχίας Τιρνόβου, Εσκή Ζαγοράν λεγομένην. Ο πατήρ του εκαλείτο Γεώργιος και η μήτηρ του Μαρία. Ούτοι μετοικήσαντες εις Φιλιππούπολιν έβαλον τον Άγιον, ονομαζόμενον τότε Ιωάννην, να μανθάνη τα ιερά γράμματα και τοσούτον επρόκοπτεν, ώστε εις διάστημα ολίγου καιρού όχι μόνον τα κοινά λεγόμενα γράμματα εις γλώσσαν σλαβονικήν, αλλά και την γραμματικήν αυτών άριστα επαιδεύθη και έμαθεν. Επειδή δε παιδιόθεν ηγάπα την ησυχίαν και μοναχικήν ζωήν, ανεχώρησε μετ’ ολίγον από τους γονείς του και επήγεν εις το όρος Ρίλον, εις το εκεί Μοναστήριον, υποταχθείς εις αυστηρόν τινα Γέροντα χρόνους έξ.

Τη Η΄ (8η) του μηνός Οκτωβρίου, η Αγία ΤΑΪΣΙΑ, η πρότερον πόρνη, εν ειρήνη τελειούται.

Ταϊσία η Οσία Μήτηρ ημών, παιδιόθεν παρακινηθείσα από την μητέρα της, είχε καταστή εργαστήριον του διαβόλου. Διδαχθείσα όμως ύστερον από τον Όσιον Παφνούτιον τον Σιδώνιον, και πληροφορηθείσα μετά βεβαιότητος ότι υπάρχει μετάνοια και δίδεται συγχώρησις αμαρτιών παρά Κυρίου, διένειμεν όλα τα υπάρχοντά της εις τους πτωχούς, των οποίων η τιμή ήτο τετρακόσιαι λίτραι χρυσίου. Έπειτα κλείσασα τον εαυτόν της εις εν κελλίον, εστέναζεν εκ βάθους καρδίας και έλεγεν· «Ο πλάσας με και ελέησόν με». Ούτω δε με τον λόγον αυτόν διήνυσε τρία έτη. Είτα εξήλθε του κελλίου της, κατά προσταγήν του εκείσε Αββά και προεστώτος, και μετά δεκαπέντε ημέρας ανεπαύσατο εν Κυρίω.

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΤΑΪΣΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΤΕ ΠΟΡΝΗΣ.                                                                                                                                     

Αγαπητοί μου αδελφοί και πατέρες, βούλομαι να διηγηθώ εις υμάς την φαιδράν ταύτην και θαυμαστήν μετάνοιαν της μακαρίας Ταϊσίας,