Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 1 Ιουνίου 2015


ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Ιουστίνου του φιλοσόφου και μάρτυρος, Πύρρου, Χαρίτωνος και Θεσπεσίου μαρτύρων.

«....Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν....»

Τὴν Δευτέρα μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸ ὁποῖο ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός. Εἶναι ὁμοούσιο μὲ τὰ πρόσωπα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ κατὰ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως «συνπροσκυνεῖται καὶ συνδοξάζεται» μὲ τὸν Πατέρα καὶ μὲ τὸν Υἱό, ἴσο κατὰ τὴ λατρεία καὶ τὴν τιμή.

Τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Μεγάλα εἶναι καὶ ξεπερνοῦν τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ τὰ χαρίσματα ποὺ μᾶς δώρισε σήμερα ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αὐτὸ ἃς χαροῦμε ὅλοι μαζὶ καὶ σκιρτώντας ἀπὸ ἀγαλλίαση ἃς ἀνυμνήσουμε τὸν Κύριό μας. Γιατί ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι γιὰ μᾶς ἑορτὴ καὶ πανηγύρι. Ὅπως δηλαδὴ διαδέχονται ἡ μιὰ τὴν ἄλλη οἱ ἐποχὲς καὶ οἱ κινήσεις τοῦ ἥλιου, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ στὴν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτὴ διαδέχεται τὴν ἄλλη καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀπὸ τὴν μιὰ πηγαίνουμε στὴν ἄλλη. Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ἑορτάσαμε τὸν σταυρό, τὸ πάθος καὶ τὴν Ἀνάσταση, καὶ ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στοὺς οὐρανούς. Σήμερα φθάσαμε στὴν κορυφὴ τῶν ἀγαθῶν, σ’ αὐτὴν τὴν κορωνίδα τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε πιὰ στὴν πραγματοποίηση τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Κυρίου. «Γιατί ἂν φύγω», λέει, «θὰ σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο, καὶ δὲν θὰ σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς»(Ἰωάν. ιστ’, 6). Βλέπετε τὸ πατρικό Του ἐνδιαφέρον; Βλέπετε τὴν ἀνέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πρὶν λίγες ἡμέρες ἀνελήφθη στὸν οὐρανό, κάθισε στὸν βασιλικὸ θρόνο, στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός, καὶ σήμερα μᾶς στέλνει ὡς δῶρο τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο μᾶς χορηγεῖ ἄπειρα οὐράνια ἀγαθά. Γιατί, πές μου, ποιὸ ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ ποὺ συμβάλλουν στὴ σωτηρία μας δὲν μᾶς δόθηκε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα;

Μὲ τὴν χάρη Του ἀπαλλασσόμαστε ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ διαβόλου, καλούμαστε στὴν ἐλευθερία τοῦ Χριστοῦ, ὁδηγούμαστε στὴν οὐράνια υἱοθεσία, ἀναγεννιόμαστε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ ξεφορτωνόμαστε τὸ βαρὺ καὶ δυσβάστακτο φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν μας. Μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε νὰ ὑπάρχουν τόσοι ἱερεῖς καὶ ἔχουμε τάγματα διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τὴν πηγὴ αὐτὴ πήγασαν πλούτη προφητειῶν καὶ χαρίσματα ἰάσεων καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ συνήθως στολίζουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα προέρχονται. Καὶ φωνάζει ὁ Παῦλος καὶ λέει:«Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ χαρίσματα ἐνεργεῖ τὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ Πνεῦμα, ποὺ τὰ μοιράζει ὅπως θέλει στὸν καθένα χωριστά» (Α’ Κορ. ιβ’, 11).

«Ὅπως θέλει», λέει, ὄχι ὅπως ἔχει διαταχθεῖ. «Μοιράζει», καὶ δὲν μοιράζεται. Ἔχει ἐξουσία, καὶ δὲν ἐξουσιάζεται. Γιατί ὁ Παῦλος λέει πὼς ἔχει καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν ἴδια ἐξουσία, ποὺ ἔχει καὶ ὁ Πατήρ. Καὶ ὅπως εἶπε γιὰ τὸν Πατέρα «ὁ Θεὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐνεργεῖ παντοῦ καὶ πάντα» (Α’ Κορ. ιβ’, 6), ἔτσι λέει καὶ γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα«γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ χαρίσματα ἐνεργεῖ τὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ Πνεῦμα, ποὺ τὰ μοιράζει ὅπως θέλει στὸν καθένα χωριστά». Εἶδες τέλεια ἐξουσία ποὺ ἔχει; Γιατί ὅσα πρόσωπα ἔχουν τὴν ἴδια φύση καὶ οὐσία εἶναι φανερὸ ὅτι ἔχουν καὶ τὴν ἴδια ἐξουσία, καὶ ὅσα ἔχουν τὴν ἴδια ἀξία, σ’ αὐτὰ μία εἶναι ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐξουσία.

Χάρη στὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπαλλαχτήκαμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, μὲ αὐτὴν ξεπλύναμε τὴν ψυχή μας ἀπὸ κάθε ρύπο. Μὲ τὴ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῶ ἤμασταν ἄνθρωποι, γίναμε ἄγγελοι, ὅσοι βέβαια θελήσαμε νὰ μᾶς βοηθήσει ἡ χάρη Του, χωρὶς νὰ ἀλλάξει ἡ φύση μας, ἀλλά, καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ ἀξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε τὴν ἀνθρώπινη φύση μας καὶ μὲ αὐτὴ ἐπιδείξαμε ἀγγελικὴ συμπεριφορά. Τόσο μεγάλη εἶναι λοιπὸν ἡ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Καὶ ὅπως ἡ πραγματικὴ φωτιὰ ὅταν δεχτεῖ τὸν μαλακὸ πηλὸ τὸν καθιστὰ σκληρὸ κεραμίδι, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ἡ φωτιὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν δεχτεῖ μία ψυχὴ συνετή, ἀκόμη καὶ ἂν τὴ βρεῖ πιὸ μαλακὴ καὶ ἀπ’ τὸν πηλό, τὴν κάνει πιὸ γερὴ καὶ ἀπ’ τὸ σίδερο. Καὶ κάνει ξαφνικὰ πιὸ καθαρὸ ἀπ’ τὸν ἥλιο ἐκεῖνον ποὺ ἕως τώρα ἦταν μολυσμένος ἀπ’ τὴν ἀκαθαρσία τῶν ἁμαρτιῶν.[...]

«Μὲ τὴ δύναμη τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ», λέει, «καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ μας». Εἶδες, ἀγαπητέ, τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Εἶδες ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐξαφάνισε ὅλες αὐτὲς τὶς κακίες, καὶ ὅτι ἐκείνους ποὺ ἦταν προηγουμένως ὑποδουλωμένοι στὶς ἁμαρτίες τους, τοὺς ἀνέβασε ξαφνικὰ σὲ τόσο ὑψηλὲς τιμές;


Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος 

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Eφημερίς “Ορθόδοξος Τύπος” : Μὴ ἔχετε ἀµφιβολίες, ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἔγινε στὰ «ὑψηλὰ κλιµάκια»! Τὸ µόνο ποὺ ἀποµένει εἶναι νὰ τὴ «σερβίρουν» καὶ στὴ βάση! Ἀδέλφια µας ἀγρυπνεῖτε!

Παπικὸς καρδινάλιος εἰς ἀναστάσιµον ὀρθόδοξον θείαν Λειτουργίαν!


 ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ σχόλιό µας εἴχαµε ἀναφερθεῖ σὲ ἀπαράδεκτες οἰκουµενιστικὲς ἀπρέπειες. Μία ἀπὸ τὶς πλέον ἀπαράδεκτες ἦταν αὐτὴ τοῦ «ἁγίου» Βοστώνης κ. Μεθοδίου, ὁ ὁποῖος εἶχε πάει «µετὰ τῆς κουστωδίας» του στὸν παπικὸ ναὸ τῆς πόλεως, κατὰ τὴν Μ. Τρίτη τῶν παπικῶν, γιὰ νὰ παραστεῖ στὸν «καθαγιασµὸ» τοῦ «ἁγίου ἐλαίου», νὰ µιλήσει καὶ νὰ ἀποκαλέσει τὸν πρώην πάπα Παῦλο ΣΤ΄ «εὐλογηµένο»! Τὸ ἀλισβερίσι ὅµως δὲν σταµάτησε ἐκεῖ ἀφοῦ «Ἀντα- πόδοση τῆς ἐπισκέψεως ὑπῆρξε ἡ παρουσία τοῦ Ρωµαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βοστώνης, καρδιναλίου Sean O΄ Malley, στὸν Ὀρθόδοξο καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Εὐαγγελισµοῦ τῆς Βοστώνης στὴν Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ καρδινάλιος  Ὁ’ Malley µάλιστα συµµετεῖχε κατὰ τρόπο λειτουργικὸ στὴν Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως, καθότι ἀνέγνωσε τὸ ἑωθινὸ εὐαγγέλιο τῆς Ἀνα- στάσεως στὴν ἀγγλικὴ γλώσσα ἀµέσως µετὰ ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Βοστώνης Μεθόδιο, ὁ ὁποῖος προέστη τῆς Ἱερῆς Ἀκολουθίας»! Εἶναι ὁλοφάνερο πὼς ὁ «ἅγιος» Βοστώνης θεωρεῖ τὸν µεγαλοφραγκόπαπα ὡς κανονικὸ ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας καὶ γι’ αὐτὸ συλλειτουργεῖ µαζί του. ∆ὲν ὑπάρχει γιὰ ἐκεῖνον «σχίσµα», ἀλλὰ ἔκαµε τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἐρήµην τῆς Ἐκκλησίας! Μὴ ἔχετε ἀµφιβολίες, ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἔγινε στὰ «ὑψηλὰ κλιµάκια»! Τὸ µόνο ποὺ ἀποµένει εἶναι νὰ τὴ «σερβίρουν» καὶ στὴ βάση! Ἀδέλφια µας ἀγρυπνεῖτε!  “O.T.” 2071

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΤΗΣ ΠΟΝΕΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

ΑΘΩΝΙΚΑ  ΑΝΘΗ  τόμος Δ΄
(Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου)

 1. Όποιος ορθόδοξος έλληνας, που επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη, δεν επέστρεψε περισσότερον έλληνας και θερμότερος ορθόδοξος, σημαίνει ή ότι δεν αισθανότανε ως ελληνορθόδοξος ή ότι ούτε σκέφτηκε ορθά, ούτε αισθάνθηκε τη φρίκη ενός απέραντου τουρκικού νεκροταφείου, που τώρα αριθμεί δέκα εκατομμύρια πτώματα. Ναι, ένα φρικαλέο νεκροταφείον είναι ολόκληρο το τουρκικόν έθνος, στα μάτια ενός ορθοδόξου χριστιανού, που προεκτείνει το όμμα της ψυχής του πέραν από την εμβέλεια, που αγγίζει την Κωνσταντινούπολη και πέραν από τις αισθητές πραγματικότητες. Περισσότερα από πενήντα εκατομμύρια παιδιά του Θεού, απόγονοι της Άγαρ, πλέουν μέσα στο ερεβώδες σκότος του Κορανίου, που ετεχνούργησεν ο σατανάς δια μέσου ενός επιληπτικού καμηλέρη, νεκρά, άταφα, πτώματα! Αληθινή συμφορά, για αμέτρητα πεντάκις εκατομμύρια ανθρώπων, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, από τον έκτον αιώνα μέχρι σήμερα που, αντί να αναγεννηθούν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, να λάμψουν με τη χάρη του βαπτίσματος, να αγιασθούν και να καταστούν «κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού», γεννώνται στο σκότος, ζουν στο ζόφο της αγνωσίας, χωρίς πνευματική ζωή, νεκρωμένα και πορεύονται για τα αιώνια κτηνώδη πιλάφια και τα φιλήδονα ουρί! Κόλαση αφόρητη!…
Έκλαψα τους δυστυχέστατους ολετήρες των πατρίδων μας και του χριστιανισμού και απηύδησα επί δεκαπέντε ημέρες να αισθάνωμαι την φρίκη της ισλαμικής πτωμαϊνης, την αφόρητην άπνοιαν, από την απουσία κάθε ορθοδόξου αγαθού, την αγελαία και βοσκηματώδη παραίσθηση ζωής, επικεντρωμένης στις παχυλές σωματικές αισθήσεις και ηδονές.
Ατέλειωτη περιφορά νεκρών ψυχών μέσα σε ρυπαρά σώματα, που δεν δέχτηκαν την «κάθαρσιν του Ιορδάνου» και την «χιονοφεγγή στολήν» του Αγίου Πνεύματος. Και ανύποπτοι για την απερίγραπτη συμφορά τους, ότι μολύνουν κάθε έννοια πολιτισμού, ότι επιβιώνουν παράφωνα στον ευρωπαϊκό κόσμο του εικοστού αιώνος, αισθάνονται υπερήφανοι για την κατάλυση του βυζαντινού πολιτισμού! Και σαν ν’ αμφιβάλλουν ακόμη για την αναπάντεχη λεία τους, σ’ όλη την Πόλη ανεμίζουν την ερυθράν ημισέληνον όλες τις ημέρες, για να αισθάνονται την βεβαιότητα και την ικανοποίηση των κατακτητών.
Βέβαια, αν δεν είχαν οι ταλαίπωροι γείτονες την βαρβαρικήν αντίληψη, ότι οφείλουν να επεκταθούν σ’ όλο τον κόσμο, για να διαδώσουν τον Ισλαμισμό, σύμφωνα με το αντιφατικό συμπίλημα του μισαλλοδόξου Κορανίου, θα έπρεπε να αισχύνωνται πανηγυρίζοντες και επαιρόμενοι που, στη θέση ενός αυτοκρατορικού Έθνους, με τον υψηλότερο πολιτισμό, που εγνώρισεν η ανθρωπότης, εγκατέστησαν στίφη απολίτιστα, λαούς με κτηνώδη ένστικτα, απαίδευτες μάζες, πρωτόγονα ήθη, εκβαρβαρίζοντες τους κατακτωμένους λαούς.

2. Αυτά σκεπτόμουνα, όταν έβλεπα με τα σωματικά μάτια μου, κατακόκκινη την τέως αγία Κωνσταντινούπολη από τις κυματίζουσες μωαμεθανικές σημαίες, και με τα μάτια της ψυχής έβλεπα το Χριστοφόρο Βυζάντιό μας με τους ακτινοβολούντας Σταυρούς στους τρούλλους της αγίας Σοφίας και όλων των αριστουργηματικών βυζαντινών ιερών Ναών μας. Και τώρα; Στη θέση του παναγίου και τρισμακαρίστου Ξύλου, «εν ω ετάθη Χριστός, ως βότρυς πλήρης ζωής» δεσπόζει η ημισέληνος και γύρω από τους πάμφωτους Ναούς μας, ορθούνται ως «βδελύγματα ερημώσεως» σκοτεινά τεμένη, απολήγοντα στους θλιβερούς μιναρέδες, από τους οποίους, τετράκις της ημέρας, ακούγεται η όλο απελπισμό και θάνατο και βαρβαρότητα μακρόσυρτη φωνή του μοεζίνη!
Κύριε και Θεέ μου, διερωτώμουνα προσευχόμενος, όταν έκλαιγα κάτω από τον ουράνιο θόλο της αγίας Σοφίας, έως πότε θα ανέχεσαι την αφόρητη ύβρι, που Συ παρεχώρησες, προ πεντακοσίων και πλέον ετών, για τις αμαρτίες του Γένους; Και μέχρι πότε, Θεοτόκε, πολυώνυμε, θα μολύνουν την «Πόλιν Σου», τους τιμωμένους ιερούς Ναούς Σου στο θείον Όνομά Σου και τα αγιάσματά Σου, που φέρουν επίθετα της Θεομητορικής δόξης Σου, τα θλιβερά, τα ρυπαρά και άζωα τέκνα της παιδίσκης Άγαρ;…
Σε μια σκιερή γωνία του νεκρωθέντος αρχιτεκτονικού, αριστουργήματος, της αγίας Σοφίας, ακουμπισμένος, χωρίς σκούφο και ράσο, μόνο με το καλογερικό ζωστικό, για να μη προκαλώ την μήνιν των μισοχρίστων, μέσα στον κλαυθμό μου, από την μνήμην «ημερών αρχαίων», περιήλθα σε εκστατικήν, ονειρικήν κατάσταση, βλέποντας σαν σε όραμα τις περιπέτειες της ελληνικής φυλής μου από τους ομηρικούς χρόνους μέχρι την κλασσικήν αρχαιότητα, με τους φιλοσόφους και τους ποιητές της, τον πολιτισμό της, με την ειδωλολατρία της και όλα τα «σεβάσματά» της. Και εθαύμαζα την ζωτικότητα, την διανοητικότητα, την εκλεπτυσμένην αισθητική της ελληνικής μου φυλής, όταν πέρασε από τον νουν μου ο ίσκιος του Μ. Αλεξάνδρου που, σαν ασυνείδητον όργανο της Προνοίας του Θεού, διέδιδε μάχρι των Ινδιών την ελληνική γλώσσα, προετοιμάζοντας έτσι την εξάπλωση του Χριστιανισμού.

3. Και «όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση ίνα την υιοθεσίαν απολαύωμεν». Και «ο Λόγος σαρξ εγένετο». Και όπως η φυλή μου ήταν καλλιεργημένη από τον «σπερματικόν λόγον», δέχτηκε τον σαρκωμένο Λόγο, την διδασκαλία Του, τον Σταυρόν Του, την Ανάστασή Του, την Εκκλησία Του και ντύθηκε ολόκληρο τον Χριστόν μας, με την φεγγοειδή στολή του μεγίστου Μυστηρίου του Βαπτίσματος, ενσωματώθηκε στον Χριστό και ενχριστώθηκε.
Άστραψε με τις αρετές του ο ελληνισμός, και την θεολογική σοφία του—όπως είπεν ο μακαρίτης π. Γ. Φλωρόφσκυ, «όσο πιο έλληνας γίνεται κανείς, τόσο και πιο ορθόδοξος καθίσταται». Κατηύγασεν ουρανό και γη και τα καταχθόνια με την λάμψη των Μαρτύρων του, επί τρεις ολοκλήρους αιώνες. Όπου ελληνισμός και ελληνική γλώσσα, Καππαδοκία, Καισάρεια, Επτά Εκκλησίες, Αθήνα, Κόρινθος, Θεσσαλονίκη, Φίλιπποι, Βέρροια και κύκλω του Ιλλυρικού, στα ελληνικά νησιά, στα παράλια της Μ. Ασίας, στην Αντιόχεια, Αλεξάνδρεια, Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή, Κάτω Ιταλία, παντού δοξάστηκε ο Θεός εν Χριστώ Ιησού.

4. Και έδωσεν ο Θεός και σταμάτησαν οι διωγμοί. Και ο Κύριος του Κόσμου, που «εποίησέ τε εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί παν το πρόσωπον της γης, ορίσας προστεταγμένους καιρούς και τας οροθεσίας της κατοικίας αυτών», από την πανσοφία και αγάπη Του, εσόφισε τον ρωμαίον ηγεμόνα Κωνσταντίνο να ιδρύσει το Κράτος του, ωσάν μια «πολιτεία του Θεού», στο επτάλοφο Βυζάντιο.
Και όπως αφηγείται με αφελότητα και χάρη το σχετικό Συναξάρι του Μ. Κωνσταντίνου: «Τον καιρόν εκείνον, ήγουν στους 316 χρόνους από Χριστού, είδεν ο βασιλεύς Κωνσταντίνος θείαν όρασιν, όπου τον πρόσταζεν να κτίση πόλιν εις τα μέρη της Ανατολής, και να την αφιερώση εις το όνομα της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου… Και πηγαίνει εις την Χαλκηδόνα, του ήρεσεν ο τόπος και ήρχισε να κτίζη. Αλλά του Θεού δεν ήρεσεν, όθεν ήρχοντό τινες αετοί και ελάμβανον τα σύνεργα των μαστόρων και τα έρριπτον εις το Βυζάντιον. Λοιπόν βλέπων τοιούτον θαυμάσιον, απήλθεν εκεί… Αλλά δεν ήξευρε πόσον μεγάλην να την κτίση. Και την νύκτα πάλιν, είδεν άγγελον εις το όραμα και του λέει: «Το πρωϊ, όταν εξημερώση, να με ακολουθήσης… Ούτως επήγαινεν ο άγγελος έμπροσθεν, και μόνος ο βασιλεύς τον έβλεπε… και του βασιλέως κατόπιν ηκολούθει ο τέκτων… Και έβαλεν ένα γνωστικόν και πρακτικόν άνθρωπον, Ευφρατά καλούμενον… του οποίου έδωκε χρυσίον αναρίθμητον δια έξοδον… την έκαμε κατά πολλά ωραίαν, ως έπρεπε και έγινεν ομοία της Ρώμης εις όλα τα κτίρια»…

5. Και έγινε η Πόλη, η Μητρόπολη του Ελληνισμού και η καρδιά της Ορθοδοξίας! Και μέσα στην ονειροπόλησή μου θυμήθηκα, που είχα γράψει προ σαράντα ετών για το Βυζάντιό μας και τον πολιτισμό του: «…Το Βυζάντιον διέσχισε τα ιστορικά ορόσημα και εισήλθεν εις την αιωνιότητα, διότι συνεκροτείτο από πληθύν υπερκοσμίων οραματισμών και η πίστις του, η αδαμαντίνη ορθοδοξία του και αι πνευματικαί ενατενίσεις του, εξώθουν την ψυχικήν του ευγένειαν εις αιθερίους και αϋλους κόσμους… Ο κόσμος δεν θα καταξιωθή πλέον ν’ αποθαυμάση ένα βυζαντινόν θαύμα εις ευσέβεια και πολιτισμόν, με τους χαροποιούς ρυθμούς των εκκλησιών του και τας αυστηράς Μονάς του…
… Η Κωνσταντινούπολις ήτο «η Πόλις του Θεού» και εγένετο θρύλος. Δεν ήτο μία οιαδήποτε πόλις, ένα ευνομούμενον Άστυ, φορεύς εγκοσμίων ιδεωδών. Συνεδυάζετο, κατά ανεξιχνίαστον βουλήν του Θεού, εν τη Πόλει, το Πνεύμα του εγκοσμίου και υπερκοσμίου εις μίαν εκπληκτικήν αρμονίαν. Ο λαός συνεπύκνωνεν εις την ψυχήν του όλας τας εφέσεις προς παν το αγαθόν, το ωραίον και το αληθές, και δια τούτο η Άλωσις υπήρξε πλήγμα όχι μόνον δια την Ελλάδα και δια τον πολιτισμόν, αλλά πλήγμα κατ’ αυτών των Ιδεωδών της ανθρωπίνης ψυχής, των οποίων η κατάκτησις αποτελεί ιδιαίτερον προνόμιον των τελείων χριστιανών. Και το μυστικόν του Βυζαντίου ήτο ο ερωτικός χριστοκεντρισμός του και η δόξα του, ο Χριστός…
… Ο Απόστολος Παύλος θα ηγάλλετο δια τον «παροξυσμόν αγάπης» και δια τον «ζήλον Θεού» των Βυζαντινών. Δεν υπάρχει προηγούμενον εν τη ιστορία, που να αμιλλάται με τας παραδόξους συνθέσεις της ευσεβείας και της πολιτικής, της αγιότητος και της εγκοσμίου εξουσίας, των θείων αναζητήσεων και των υλικών πραγματώσεων, της θρησκείας και της βασιλείας, της Εκκλησίας και της Συγκλήτου.
Ουδέποτε άλλοτε είδον, ουδέν πλέον θα ιδούν οφθαλμοί αγγέλων και ανθρώπων, υπεριπταμένην των τρούλλων της αγίας Σοφίας την λευκήν περιστεράν του Παναγίου Πνεύματος, ουδέ τον βυζαντινόν Αετόν διασχίζοντα τους αιθέρας της απεράντου Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και πετόμενον δεσποτικώς από κωδωνοστασίου εις κωδωνοστάσιον και από Μητροπόλεως εις Μητρόπολιν…
… Εν τούτοις εις την ψυχήν μας εξακολουθεί να ζη, όχι μόνον ως απλούν συγκλονιστικόν όραμα μιας τόσον μεγάλης, τόσον ωραίας και τόσον ποθητής Πατρίδος που εχάσαμεν. Όχι μόνον ως αιματωμένη ανάμνησις δόξης που έδυσε και πόνων που κατέτρωσαν την καρδίαν μας. Όχι μόνον ως φλογερά θεοσέβεια, περιπλακείσα ερωτικώς εις αδιάστατον ένωσιν με την ιδέαν της Πατρίδος, αλλά ζη εντός μας, με την δύναμιν βιολογικής ανάγκης, ως περιβάλλον πνευματικόν, «εν ω ζώμεν και κινούμεθα», ως πόθος επιστροφής άσβεστος και ως ψυχή του είναι μας. Ζη εις την ψυχήν μας ως πραγματικότης επέκεινα των γηϊνων όρων και απαύγασμα μυχίων ονειροπολημάτων, τόσον ευαρέστων και τόσον εναργών…
… Το Βυζάντιόν μας είναι ο διαπρύσιος έρως μας, το προς ο τείνομεν, ως λαός και ως Έθνος Ιδεώδες μας. Είναι ο αστραβής κανών της Ορθοδοξίας μας, ο ακτινοβόλος φάρος μας… Εις την ψυχήν μας ζη συνεχώς. Το Βυζάντιον δεν απέθανε. Το δικέφαλον πτηνόν περιϊπταται ακόμη εις τας Εκκλησίας μας, φαιδρύνει τας όψεις μας και στολίζει τα τέμπλα των ιερών Μοναστηρίων μας… Αλλά, φευ! Η φαντασία, μας ηπάτησεν! Ο Αετός κατάκειται νεκρός από πεντακοσίων ακριβώς ετών…».

6. Συνήλθα από τις ονειροπολήσεις μου, τις νοσταλγίες μου, τις γλυκειές φαντασιώσεις κι’ από τον κλαυθμό μου, όταν ο συνοδός μου ιεροδιάκονος, χωρίς ράσα, με επανέφερε στην πραγματικότητα. Αφήσαμε τον πάγκαλλον ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας, αιώνιον σύμβολον ελληνορθόδοξον, κενόν, αλειτούργητον, με τα αριστουργηματικά ψηφιδωτά αφίλητα, τον Χριστόν μας, την Παναγίαν μας απροσκύνητη, απλούν θέαμα των περιέργων και ψυχρών τουριστών. Ανατριχιάζοντας στη θέα των συμβόλων των βαρβάρων κατακτητών με τα αραβικά γράμματα, μπήκαμε γρήγορα στο αυτοκίνητο, για να μη προκαλούμε την περιέργεια των χαύνων ασιατών και την όχληση των πειναλέων μικροπωλητών.
Ανεχώρησα με σφιγμένη την καρδιά, κλαίοντας εσωτερικά και προσευχόμενος, ενώ κατευθυνόμεθα προς το Πατριαρχείο μας, για να προσθέσω ό,τι έγραψα παλαιότερα: «Επί τη πεντακοσιοστή αμφιετηρίδι από της  Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, η ψυχή του Έθνους εθρήνησεν, όπως θρηνεί και θα θρηνή. Η Ελληνική καρδία, συνεσφιγμένη από την λύπην, νυττομένη από τας αναμνήσεις, οδυνωμένη δια το μαρτύριον μυριάδων αδελφών, πλέκει «ύμνους εξοδίους» και δέεται δι’ όσους έπεσαν μαχόμενοι επί των αιματοβαφών τειχών της Κωνσταντινουπόλεως, υπέρ των σκηνωμάτων του Κυρίου των αγαπητών και υπέρ όσων «πολύ ηγαπήσαμεν»…
Αλλ’ εν πρώτοις, μνήσθητι Κύριε, του μαρτυρικού μας Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και του «τεταπεινωμένου του σκήπτρου…».

7. ….Αλλά και πάλι παραδόθηκα στη μελέτη αυτού του αλησμόνητου τραγικού ιστορικού «σκανδάλου», της άρδην ανατροπής ενός θείου πολιτισμού και της επιστροφής στην ειδωλολατρική βαρβαρότητα. Γιατί όσο κι’ αν ο μωαμεθανισμός είναι μία μονοθεϊστική θρησκεία, όμως το περιεχόμενό της δεν διαφέρει της ειδωλολατρίας, αφού τα επίγεια και τα μεταφυσικά ινδάλματά του είναι οι κτηνώδεις σαρκικές απολαύσεις, υπέρ των οποίων οι οπαδοί του ευχαρίστως σκοτώνονται, για να γίνουν «μάρτυρες».
Σκεπτόμουνα ακόμα πως, αν το ελληνικό Βυζάντιον «εγήρασε» -και «παν το γηράσκον εγγύς αφανισμού», κατά Παύλον- γιατί δεν το διεδέχετο ένας άλλος Ορθόδοξος χριστιανικός λαός, ώστε να συνεχίσει την φωτιστικήν ιστορική πορεία της Ορθοδοξίας και να αποτραπεί η εγκατάσταση στην Ευρώπη του οδηγούντος στην απώλεια αναρίθμητες ψυχές αθέου, απανθρώπου και αντιχριστιανικού μωαμεθανισμού;
Έτσι συλλογιζόμενος, υπό την πιεστικήν αίσθηση, ότι ήμουν ελεύθερος πολιορκημένος, - όσον έβλεπα από το παράθυρο την κολπουμένην από τον άνεμο του βρωμώδους Κερατίου και πότε ακινητούσαν, από την δυσώδη άπνοιαν, ερυθράν ημισέληνο και κύκλω των πατριαρχικών οικοδομημάτων να υψούνται αναιδώς δύο φρικτοί μιναρέδες- έφθασα στα όρια του προβλήματος: Ποιος διαμορφώνει την ιστορία;

8. Χριστιανός ων Ορθόδοξος, με την χάριν του Θεού, είμαι δέσμιος της διδασκαλίας της αγίας Εκκλησίας μου. Δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτόν μου επικινδύνους και αναποδείκτους ελευθέρους συλλογισμούς, αλλά οφείλω να αποδεχθώ ανεπιφυλάκτως τι εδίδαξαν οι άγιοι Πατέρες, που μας παρέδωσαν ως καθολικήν εμπειρικήν εν Αγίω Πνεύματι διδαχήν, ως προς το ερώτημα αυτό.
Και ορατώς μεν φαίνεται, ότι τα πάντα ακολουθούν νομοτελειακώς τον δρόμον αιτίων και αιτιατών, μιας ατελείωτης, απτής και ορατής, αιτιοκρατίας, ενός ανυπερβλήτου ντετερμινισμού, που μόνο τα φανερά θαύματα αναστέλλουν την αναπόφευκτη πορεία της ιστορίας, που διαμορφώνει η ανθρωπίνη δραστηριότης. Η αόρατη όμως και αθέατη πλευρά, ο Θεός, αποτελεί τον βέβαιο και υπεραισθητόν έτερο παράγοντα της ιστορίας του κόσμου.
Αποτελεί θεμελιώδη διδασκαλία της Εκκλησίας, ότι ο Θεός «έως άρτι εργάζεται». Δεν παύει να «εργάζεται», αλλά και να συνεργάζεται, αφού «συνεργοί Θεού εσμέν». Μετά το δόγμα της Δημιουργίας ακολουθεί το δόγμα της Προνοίας, δι’ όλη την κτίση, που τα πάντα συντηρεί και συνέχει με άρρητη αγαθότητα.
Με τα λογικά όμως όντα, πλην της προνοίας Του γι’ αυτά, ως πρόσωπα, τιμημένα με το αυτεξούσιο και την ελευθερία, συνεργάζεται και δημιουργεί την προσωπική και παγκόσμια ιστορία. Και η «συμπεριφορά» του Θεού, έναντι των ανθρώπων, είναι ανάλογη με τη γνώση ή την αγνωσία τους. Οι Προφήτες, τα στόματα του Θεού, συνεχώς ήλεγχαν τις παρανομίες του Ισραήλ και προέλεγαν τις μάστιγες του Θεού με το : «ανθ’ ων…», δηλαδή για τις συγκεκριμένες αμαρτίες και παρανομίες τους θα υποστούν διάφορες θλίψεις. Τόσον οι απειλές, όσο και οι κολασμοί, με παιδαγωγικό χαρακτήρα, γεμίζουν τα προφητικά βιβλία και ένας αλάθητος οδηγός των σχέσεών μας με τον Θεόν, ημών των χριστιανών, είναι η ιστορία του εβραϊκού λαού.
Αποκορύφωμα δε της παιδαγωγικής τιμωρίας του, για την αντίχριστη συμπεριφορά του, ήταν ο διασκορπισμός του σκληροτραχήλου αυτού λαού σύμφωνα με τον λόγον του Ιησού: «ήξουσιν ημέραι επί σε και περιβαλούσιν οι εχθροί σου χάρακά σοι και περικυκλώσουσί σε και συνέξουσί σε πάντοθεν, και εδαφιούσί σε και τα τέκνα σου εν σοι, και ουκ αφήσουσιν εν σοι λίθον επί λίθω, ανθ΄ ων ουκ έγνως τον καιρόν της επισκοπής σου…» (Λουκ. 19,41 ). Τα λόγια του Ιησού πραγματώθηκαν κατά τον τραγικότερο τρόπο.

9. Για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ο Θεός είναι απόλυτος. Δεν ανήκουμε στον εαυτόν μας. «Ουκ εστέ εαυτών». Μας θέλει ολοκληρωτικά δικούς Του, γι’ αυτό δεν παύει να μας παιδαγωγεί με την πατρική ράβδο Του. Και η ιστορία μας είναι ανάλογη με την ιστορία του Ισραήλ. Οσάκις επορεύετο το Έθνος μας με φόβο Θεού, εβοηθείτο στις διάφορες ανάγκες του. Όταν αμάρτανε και αποστατούσε, «έπεφτε ράβδος», για να υποστούμε τελικώς την μακρόχρονη αιχμαλωσίαν, από την αμετανοησία των αρχόντων και του λαού. Μάτην ο Ιωσήφ ο Βρυέννιος προέλεγε στους πάντες για την ερχομένη ρομφαίαν, από τις αμαρτίες του Έθνους ολοκλήρου και κυρίως του Κλήρου όλων των βαθμών, μη εξαιρών τους Πατριάρχες και τους Βασιλείς.
Και φαίνεται από την εξιστόρηση της πτώσεως της Πόλεως υπό των χρονικογράφων, ότι επί δύο μήνες πολιορκίας, ο Θεός, δια των πρεσβειών της Θεοτόκου και του νέφους των Αγίων και Μαρτύρων Του, επροστάτευε την «φιλόχριστη» αυτοκρατορική Πόλη. Αλλά φαίνεται ότι δεν ήταν και τόσο φιλόχριστη, γιατί αφηγείται ο Φραντζής ότι, κατά τη μαρτυρία τούρκων στρατιωτών, ενώ κάθε νύχτα έβλεπαν συνεχώς μια φωτεινή νεφέλη να σκεπάζει την Πόλη, την τελευταία νύχτα είδαν την νεφέλη- ήταν η χάρις του Θεού- που απεσύρθη προς τον ουρανό. Και ενώ την προηγουμένην ο Μωάμεθ διέταξε να συγκεντρωθεί ο στρατός για αναχώρηση, την τελευταία στιγμή ένας στρατηγός του τον μετάπεισε να επιτεθεί κατά των τειχών για τελευταία φορά, ερμηνεύοντας το όραμα των στρατιωτών, ότι ο Θεός εγκατέλειψε τους Χριστιανούς της Πόλεως, που δεν μετανοούσαν.

10. Και η Πόλη εάλω. Εάν δεν ήθελεν ο Θεός, η Πόλη δεν θα παρεδίδετο στους αντιχρίστους ασιάτες. Και παρεδόθη από το Έλεος του Κυρίου, για να σωθούν από την αμαρτία τα χριστοφόρα πλήθη, αλλά και για να σωθεί η Ορθοδοξία, που κινδύνευε να απορροφηθεί από τον παπισμόν. Ας μη λησμονείται ότι το επίσημο κράτος είχε δεχθεί την Φλωρεντινή ψευδένωση και στην τελευταία Λειτουργία στην αγία Σοφία είχε μνημονευθεί ο Πάπας, λειτουργούντος του καρδιναλίου Ισιδώρου. Γι’ αυτό και, όταν το 1920 εθεωρείτο βεβαία η κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Έλληνες, οι ουνίτες της Πόλεως φώναζαν: «η αγία Σοφία είναι δική μας, γιατί έπεσε ουνιτική»! Συναφώς προς τον κίνδυνο του εξουνιτισμού, μου έλεγε κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ότι ένας παπικός κληρικός του είπεν, ότι «εάν δεχόσαστε την βοήθεια της Δύσεως, η Πόλη δεν θα έπεφτε». «Ναι, του απάντησε, αλλά θα εχάναμε την Ορθοδοξία μας».
Κι’ έτσι, ο Πανάγαθος Θεός, μέσα στο σκοτάδι της δουλείας και την ανελέητη μεταχείριση υπό των μισαλλοδόξων τέκνων του Ισμαήλ, είχεν οικονομήσει για τον λαόν Του κάποιες παρηγοριές, με τη σχετική θρησκευτικήν ελευθερία και την προστασία της εθναρχούσης Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που εκάλυπτε σαν όρνις με τα φτερά της τα νοσσία της. Και οι αποθήκες του ουρανού συνέλεγαν άφθονο σιτάρι, νεομάρτυρες, οσίους και αγνιζομένους ελληνορωμαίους Ορθοδόξους Χριστιανούς μέσα στο καμίνι της δουλείας, με θλιβερή εξαίρεση τους εξισλαμιζόμενους.

11. Και ήρθε το ΄21. Ήταν θέλημα Θεού, ήταν ευλογία; Ποιος  μπορεί να βεβαιώσει, αν η εθνική και πολιτική ελευθερία ήταν πιο ευάρεστη στον Θεόν από την χωρίς πατρίδα δουλεία; Η ελευθερία αποδέσμευε τα πάθη, που οδηγούσαν στις αμαρτίες. Η δουλεία περιώριζε τις αμαρτίες από τη μνήμη του Θεού. Τον Θεόν δεν τον ενδιαφέρουν τα πολιτεύματα και οι ελευθερίες, πλην μιας, της προσωπικής, της ηθικής, της συνειδήσεως. Ό,τι ζητάει και επιποθεί είναι η σωτηρία ψυχών, «δι’ ας Χριστός απέθανε». Το άριστον είναι να είμαστε ενωμένοι με τον Χριστόν μέσα σε όρους εθνικής ελευθερίας. Αν όμως την ελευθερία χρησιμοποιούμεν ως «επικάλυμμα της κακίας»; Γιατί οι Εβραίοι, μόνον όταν τους παρέδιδεν ο παιδαγωγών Θεός στους εχθρούς τους, εφώναζαν εν μετανοία: «Κύριε εν θλίψει εμνήσθημέν σου»;
Καλό λοιπόν το ΄21, εφ’ όσον μας έδιδε περισσότερες δυνατότητες να εύρωμε τον Θεόν μας και μας βοηθούσε να ενωθούμε με τον Χριστόν. Τι απεδείχθη όμως; Όσον ήμαστε δουλωμένοι εθνικώς και δεχόμαστε την πνευματικήν αγωγή της Μητέρας Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μέναμε πιο ταπεινοί, πιο Ορθόδοξοι και αμαρτάναμε λιγότερο. Ποιος όμως θέλει την δουλείαν; Εν τούτοις, όταν ο Θεός επέτρεπε να πάσχουμε από τους εχθρούς μας, ενεργούσεν από αγάπη, χάριν του συμφέροντός μας, για να κερδήσουμε την αιώνια ζωή. Η παρούσα, στα μάτια του Θεού, είναι αμελητέα. Η αιώνια, είναι η όντως ζωή. «Δεν είναι άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» ( Ρωμ. Η΄,18 ).

12. Η Ελλάδα, η Πατρίδα μου, ήταν άτυχη θα έλεγα, αν δεν εγνώριζα την αμεσότατη σχέση του Θεού με τα ορθόδοξα παιδιά Του, άτυχη σε ηγέτες και διδασκάλους, που παραχωρεί ο Θεός από την αναξιότητα του λαού. Ποτέ της, πλην σπανίων εξαιρέσεων, δεν είχε κυβερνήτες με τη συνείδηση του ορθοδόξου ρωμηού, όπως διαμορφώθηκε στο χωνευτήρι του μεταβυζαντινού ελληνορθοδόξου και ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, με κέντρο την Μητέρα Εκκλησία. Ποιος εγνώριζε το αγαθό θέλημα του Θεού προ του ΄21; Ποιος μπορεί να αποδείξει ότι η ελευθερία του Έθνους ήταν θέλημα ευδοκίας του Θεού και δεν απετέλει καρπόν εκβιασμού του θελήματός Του; Θέλετε ελευθερία, με παρακαλείτε ν’ αποκτήσετε ελεύθερον Έθνος; Θα σας βοηθήσω, επειδή με παρακαλείτε, χωρίς να μ’ ερωτήσετε αν σας συμφέρει και ποια σχέδια έχω για σας τους Ορθοδόξους ελληνορωμαίους. Εγώ ήθελα να σας μεταχειρισθώ ωσάν ζύμη αληθείας και φωτός στο ακάθαρτο φύραμα των αποπλανηθέντων τέκνων μου, των υιών της Άγαρ, για να σωθούν κι’ αυτοί κοντά σας. Κάπως έτσι θα μίλαγε ο Θεός, που ήθελε να αναβιώσει η ρωμηοσύνη στα παληά εδάφη της με εγκεντρισμό των ισμαηλιτών στο δένδρο της Ορθοδοξίας. Τώρα το Έθνος μου, συρρικνωμένο στα δεκαπέντε εκατ., πόσον ορθόδοξον είναι; Και αν δεν ήθελεν αυτήν την εθνικήν ελευθερίαν ο Θεός, αυτό δεν σημαίνει ότι είχαμεν εξασφαλίσει εκ των προτέρων την αποτυχία; Το πρόβλημα αυτό συζητούσα κάποτε με δυο πολύπειρους Γέροντες στην Έρημο του Άθω.

13. Τι πονοκεφαλάς; μου είπαν. Αν μέτρο πάντων, για μας τους Ορθοδόξους, είναι ο Χριστός, τι φρονούμεν; Είναι ευχαριστημένος από το ΄21 και τους καρπούς του; Το αίμα που χύθηκε, ήταν να εξασφαλισθούν τόσες χιλιάδες χιλιομέτρων γης ελληνικής, για να ζουν οι Έλληνες ελεύθεροι, χωρίς Χριστόν; Την ελευθερίαν αυτή την ήθελεν, αφού εγνώριζεν ότι οι Έλληνες θεωρούσαν ότι ήσαν συνέχεια της ειδωλολατρικής Ελλάδος και όχι της ρωμηοσύνης; Τι έγινε μετά την επανάσταση; Απαίδευτοι και ακατήχητοι χριστιανικώς και χωρίς ορθόδοξον ήθος, πως θα χρησιμοποιούσαν την εθνικήν ελευθερία τους; Αυτός ο στρατηγός Μακρυγιάννης ήταν δουλοπρεπής όταν έγραφε: «Αν ηξέραμεν ότι θα είχαμεν τέτοιαν ελευθερίαν, θα περικαλούσαμεν τον Θεόν να μας αφήσει άλλα τόσα χρόνια κάτω από τους τούρκους, για να μάθωμεν τι είναι η θρησκεία, η δικαιοσύνη, η ηθική και η τιμιότης»; Ένα είναι βέβαιον, ότι το Έθνος δεν βρίσκεται στο δρόμο των ελληνοχριστιανικών παραδόσεων και καθόλου απίθανο να χρησιμοποιήσει ο στοργικώτατος Πατέρας και Θεός μας κάποια μέσα οδυνηρά και αφυπνιστικά, για να μετανοήσουμε. Να ξαναβρούμε το κέντρον, απ’ όπου έχουμε μακρυνθεί… Και συμφώνησα, φρονώντας ότι το κέντρο βρίσκεται στην αγία Σοφία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που δακτυλοδεικτούν τον μόνον αληθινό Θεόν, τον Χριστόν για όλους τους Ορθοδόξους λαούς…


Τέλος. 

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

π. Θεόδωρος Ζήσης : Θα καταντήσουμε ένα έθνος ασεβές

Ενώ ο Σταυρός είναι η σημαία μας μέσα στο Βυζάντιο, δυστυχώς τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει μία απαράδεκτη προσπάθεια βλασφημίας του αγίου Σταυρού, απορρίψεως του Τιμίου Σταυρού. Όχι μόνο δεν σέβονται πλέον και πολλοί Έλληνες τον Τίμιο Σταυρό, αλλά μερικοί μεθοδεύουν να διώξουν το Σταυρό από τις αίθουσες των δικαστηρίων, από τις αίθουσες των σχολείων, να διώξουν το Σταυρό από τα εθνόσημα της αστυνομίας…  Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι όπως πάμε, θα καταντήσουμε ένα έθνος ασεβές. Μάχρι τώρα ο Θεός μάς προστάτευε γιατί δεν ντρεπόμασταν να ομολογούμε ότι είμαστε Χριστιανοί… Παρακολουθείτε τον τελευταίο καιρό πόση συζήτηση γίνεται για τα θρησκευτικά σύμβολα. Και έχουν ξεσηκωθεί οι εκκλησιομάχοι όλοι, στους οποίους εκκλησιομάχους όμως εμείς δίνουμε δύναμη, μερικές φορές τους ανεβάζουμε και στην εξουσία με την ψήφο μας, όλοι λοιπόν αυτοί οι εκκλησιομάχοι τώρα μεθοδεύουν, προγραμματίζουν με υπουργικές αποφάσεις, με σχολικές αποφάσεις, με εκπαιδευτικές αποφάσεις να φύγουν τα θρησκευτικά σύμβολα, ακόμη και ο Τίμιος Σταυρός. Και ποια σχέση έχουν όλα αυτά με το Γένος μας των Ρωμηών, των Ορθοδόξων;

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Toυ Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού :

….Διότι πράγματι τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!                                                                                                          

Δια τούτο διερωτάται κανείς· Τι συμβαίνει; Είναι μεγάλη η αγιότητα σήμερα  και τόσοι πολλοί στην εποχή μας ευηρέστησαν τω Θεώ, ώστε Εκείνος τους εθαυμάστωσε και αποδεδειγμένως δημοσίως τους ενεφάνισε ή εμείς έχομε χάσει τα αγιοπνευματικά κριτήρια αναγνωρίσεως ενός αγίου;                                                                               
Μήπως στην σημερινή απιστία και την αδιαφορία των ανθρώπων, ούτοι ζητούν «σημεία», ως ζητούσαν οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες των χρόνων του Ιησού (Ίδε σχετικά περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45 , ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκά δ΄ 23 – 30, ια΄ 29, Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), και η Εκκλησία, αντιθέτως απ΄ ό,τι έπραξεν ο Κύριος, προσπαθή να ικανοποιήση το αίτημα με την αγιοποίησι νέων προσώπων;                                                                                                                              
Μήπως η Εκκλησία μας επηρεασμένη από την μόδα του συγχρονισμού ή της νέας εποχής, αναζητεί να προβάλη στους χριστιανούς μας νέα άγια πρότυπα, εγκαταλείποντας τα υπάρχοντα σπουδαία και μεγάλα τοιαύτα;                                                                                                                         
Μήπως είναι τούτο κάτι «που πουλάει» κατά την σημερινήν ορολογίαν, και κάποια μέλη της δεν θέλουν να στερηθούν των ωφελημάτων του;                                        
Πάντως ό,τι και αν συμβαίνη, έχω την αίσθησιν ότι ευρισκόμεθα εις λάθος δρόμο.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Πίστιν δεν έχουν, γνώσιν ή βίωσιν;

Τρία είναι τα αίτια μορφώσεως ορθοδόξων φρονημάτων: η πίστις, η γνώσις και η βίωσις. Εάν δεν συνέλθουν επί το αυτό τα τρία ταύτα, αδύνατον να αποφύγωμεν τας πλάνας και τας αιρέσεις. Παρατηρήσατε τους Αγιορείτας και τους Μητροπολίτας της Εκκλησίας της Ελλάδος που εις τας προδοτικάς ενεργείας του Πατριάρχου τον μνημονεύουν και κοινωνούν μαζί του. Εις κάποιαν των τριών τούτων προϋποθέσεων χωλαίνουν. Ή εις την πίστιν ή εις την γνώσιν ή εις την βίωσιν. Αδύνατον Ορθόδοξος Χριστιανός έχων πίστιν εις τον Χριστόν, γνωρίζων την διδασκαλίαν της Εκκλησίας και τους βίους των Αγίων Πατέρων και βιών κατά το δυνατόν με ακρίβειαν, να μη εξεγείρεται, από την αναφανδόν υποστηριζομένην καθολικήν αίρεσιν της συμφωνίας του Σαμπεζύ ή της συμφωνίας του Μπαλαμάντ ή του Φαναρίου το : Κωνσταντίνου η πόλις, Πρωτοκλήτου λυχνία τε άγει εορτήν λαμπροφόρον δεχομένη τον Πρόεδρον, Ρωμαίων Εκκλησίας της σεπτής. Ή το : Ναυς, η πάντιμος Ορθοδοξίας αγλαΐζεται νυν δεχομένη, εκ Δυσμών σεπτόν Ποιμένα και Πρόεδρον. Ή το : Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου. Ή το :  Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου και άλλα συναφή!!! Ας ερωτήσουν εαυτούς οι Αγιορείτες και οι Ποιμένες της Εκκλησίας μας, διατί τον μνημονεύουν και κοινωνούν μαζί του, και δεν ύψωσαν φωνήν διαμαρτυρίας κατά της ψυχολέθρου νοθείας της πίστεως. Πίστιν δεν έχουν, γνώσιν ή βίωσιν; Πως ανέχονται το οικουμενιστικό τούτο κήρυγμα του Οικουμενικού Θρόνου χωρίς συγκλονισμόν, αφού μόνον δι΄ αυτό είναι αρκετόν να χάσωμεν τας ψυχάς μας; Εάν δεχθώμεν τον Πάπα ως Αγιώτατον Επίσκοπον Ρώμης, τότε ανατρέπομεν την δογματικήν διδασκαλίαν της Εκκλησίας, απορρίπτομεν τους βίους και τους αγώνας των αγίων και οικοδομούμεθα κατά τρόπον λατινικόν, δηλαδή αντιπνευματικόν, που μόνον εις τον Χριστόν δεν οδηγεί. Διότι όλοι οι αγώνες των Αγίων Πατέρων υπέρ της διαφυλάξεως αλωβήτου της δογματικής διδασκαλίας, εγένοντο δια την προστασίαν της θεώσεως του ανθρώπου. Χωρίς ορθά δόγματα, θέωσις δεν επιτυγχάνεται......

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Φώτης Κόντογλου - Ἡ Ἀληθινὴ Θεολογία

Εἴπαμε πῶς, ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, ὄχι μοναχὰ δὲν διαβάζουμε, ἀλλὰ κἂν δὲν ξέρουμε ἂν ὑπάρχουνε οἱ μυστικοὶ Πατέρες ποὺ φωτίσανε τὴν Ὀρθοδοξία. Γιὰ τοὺς θεολόγους ἡ Ὀρθοδοξία κατάντησε μία κούφια λέξη, ἀφοῦ ἡ μυστικὴ οὐσία τῆς τοὺς εἶναι ἄγνωστη, ὅπως κι᾿ ἡ παράδοσή τους. Οἱ δικοί μας θεολόγοι παίρνουνε τὰ φῶτα ἀπὸ τὴ Δύση, γιατὶ ἐκεῖ ἡ θεολογία ἔχει γίνει ἐπιστήμη, κ᾿ ἡ ματαιοδοξία τους κολακεύεται ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ πράγμα. Ἡ πίστη, γι᾿ αὐτούς, δὲν ἔχει καμμιὰ σημασία. Θὰ μοῦ πῆτε, «θεολογία χωρὶς πίστη, γίνεται;» Μὰ κ᾿ ἐγὼ σᾶς ρωτῶ, μὲ τὴν ἴδια ἀπορία, «γίνεται θεολογία χωρὶς πίστη;»

Ὡστόσο, στὶς Δυτικὲς χῶρες καὶ στὴν Ἀμερική, πολὺς κόσμος ἔχει στραφεῖ πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, ἀπὸ τὴ δίψα τῆς ἀληθείας. Στὴν Ἑλλάδα, μοναχὰ λιγοστοὶ ἄνθρωποι καὶ κάποιοι παλιοημερολογίτες διαβάζουνε τὰ βιβλία τῶν Πατέρων, ἐκτὸς τοῦ Βασιλείου καὶ τοῦ Χρυσοστόμου, ποὺ τοὺς παίρνουνε οἱ θεολόγοι γιὰ ρήτορας καὶ γιὰ φιλολόγους τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας. Τὰ βιβλία τῶν μυστικῶν Πατέρων δὲν ξανατυπώνουνται πιὰ καὶ καταντήσανε σπάνια. Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τυπώνει προχειρολογήματα διάφορων νεωτεριστῶν θεολόγων, χωρὶς καμμιὰ οὐσία, ποὺ φανερώνουνε μοναχὰ τὴν ἀπίστευτη γύμνια ἐκείνων ποὺ τὰ γράφουνε. Μοναχὰ τώρα τελευταῖα ἄρχισε νὰ τυπώνει ἡ Ἀποστολικὴ Διακονία τὴν Πατρολογία τοῦ Μigne
Μὰ κι᾿ αὐτὴ ἡ ἔκδοση εἶναι γιὰ τοὺς θεολόγους, κι᾿ ὄχι γιὰ τοὺς πιστούς, ἀφοῦ εἶναι τυπωμένη στὴν ἀρχαία γλώσσα. Ἐκτὸς ἀπ᾿ αὐτό, ἡ ἔκδοση τῆς Πατρολογίας δὲν ἔχει καμμιὰ βαθύτερη δικαίωση, μὲ τὸ δυτικὸ χαρακτήρα ποὺ ἔχει ἡ γενικὴ μόρφωση τῶν θεολόγων μας, ποὺ δὲν ἔχουνε καμμιὰ βαθύτερη γνώση τῆς οὐσίας τῆς Ὀρθοδοξίας, οὔτε καὶ τῆς παράδοσής μας. Ἔτσι κι᾿ αὐτὴ ἡ ἔκδοση καταντᾶ ἕνα γεγονὸς χωρὶς βαθύτερη σημασία, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει τὸ κατάλληλο ὀρθόδοξο χῶμα γιὰ νὰ ριζοβολήσει.
Στὸ νὰ στραφοῦνε οἱ Δυτικοὶ κι᾿ οἱ Προτεστάντες στοὺς Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας, συντελέσανε πολὺ οἱ Λευκορῶσοι θεολόγοι, ποὺ σκορπίσανε στὶς διάφορες χῶρες καὶ φωτίσανε τὶς ψυχὲς μὲ τὰ σοφὰ κηρύγματά τους, μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς ζωῆς τους, καὶ μὲ τὴν τυπικὴ εὐσέβειά τους. Ἐνῶ οἱ κληρικοὶ ποὺ στέλνουμε ἐμεῖς στὶς διάφορες παροικίες, εἶναι οἱ πιὸ ἀνίδεοι στὸ τί θὰ πεῖ Ὀρθοδοξία, κι᾿ οἱ ἐκκλησίες μας στὸ ἐξωτερικὸ δὲν ἔχουνε κανέναν θρησκευτικὸ προορισμό, ἀλλὰ ἔχουνε καταντήσει κέντρα κοινωνικῆς συγκεντρώσεως τῶν ὁμογενῶν κάθε Κυριακή.
Ἔτσι, ἡ Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ ἡ πρώτη κι᾿ ἀπαραμόρφωτη μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἔγινε πάλι τὸ στήριγμα ὅλων τῶν ἀνθρώπων ποὺ ζητᾶνε λιμάνι σωτηρίας κι᾿ ὁ κανόνας τῆς χριστιανικῆς πίστης.
Στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἀμερικὴ ἔχουνε μεταφρασθεῖ, ἕως τώρα, σὲ διάφορες γλῶσσες ἡ Φιλοκαλία, τὸ μέγα καὶ θαυμαστὸ αὐτὸ βιβλίο, ποὺ στὴν Ἀθήνα τὸ βρίσκει κανένας μοναχὰ στὶς συλλογὲς τῶν βιβλιοφίλων νὰ κάθεται στὸ ράφι ἄχρηστο, σὰν κανένα ἀρχαιολογικὸ ἀντικείμενο, ὁ Εὐεργετινός, οἱ ἐπιστολὲς τοῦ ἁγίου Βασιλείου καὶ κάποιων ἄλλων Πατέρων, οἱ λόγοι Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, μερικὰ ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ μαθητοῦ του Νικήτα Στηθάτου, καὶ κάποια ἄλλα. Ἐμεῖς, ἀλλοίμονο, τυρβάζομεν περὶ τοῦ πὼς θὰ φανοῦμε ἐπιστημονικοὶ καὶ εὐρωπαϊκότεροι ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους. Μοναχὰ κανένας «θρησκόληπτος», καθυστερημένος κατὰ τοὺς νεωτεριστὰς αὐτοὺς παπαγάλους, διαβάζει τέτοια βιβλία.
Οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου εἶναι μεταφρασμένοι στὰ Γαλλικά, στὰ Γερμανικά, στὰ Ἐγγλέζικα, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ Ρωσικά, ποὺ ἔχουνε μεταφρασθεῖ ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ πρωτοτυπωθήκανε στὰ Ἑλληνικὰ ἀπὸ τ᾿ ἀρχαῖα χειρόγραφα. Στὴν ἁπλὴ ἑλληνικὴ γλώσσα ὑπάρχει μία θαυμάσια μετάφραση καμωμένη μὲ εὐλάβεια «παρὰ τοῦ πανοσιολογιωτάτου Διονυσίου Ζαγοραίου, τοῦ ἐνασκήσαντος ἐν τῇ ἐρημονήσῳ τῇ καλουμένῃ Πιπέρι, ἀπέναντι τοῦ ἁγίου Ὄρους», τυπωμένη στὴ Σύρα στὰ 1886. Ποῦ νὰ καταδεχτοῦμε, ἐμεῖς, νὰ διαβάσουμε τέτοια πράγματα, μεταφρασμένα μάλιστα ἀπὸ ἕναν ἀγράμματο καλόγερο, ποὺ καθότανε κ᾿ ἔγραφε ἀπάνω σὲ κάποιον βράχο, στὸ ρημονήσι Πιπέρι, μαζὶ μὲ τοὺς γλάρους; Ἐμεῖς διαβάζουμε τοὺς σοφοὺς καὶ ἀξιοπρεπεῖς καθηγητάδες ποὺ γράφουνε καθισμένοι στὶς πολυθρόνες, στὰ Παρίσια καὶ στὰ Βερολίνα! Δὲν ἀκοῦμε τί λέγει ὁ Θεὸς μὲ τὸ στόμα τοῦ Προφήτη «Ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντά μου τοὺς λόγους;» Ποῦ νὰ ὑποπτευθοῦμε τὸ μυστικὸ πλοῦτο ποὺ κρύβεται μέσα σὲ τέτοιες ἁγίες ψυχές.
Λοιπόν, αὐτὴ ἡ μετάφραση δὲν ξανατυπώθηκε ἀπὸ τότε στὴν Ἑλλάδα, ποὺ τυπώνεται κάθε λογῆς ἀνοησία, πρᾶγμα ποὺ φανερώνει σὲ τί πνευματικὸ σκοτάδι βρισκόμαστε, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί. Ἀπὸ τὴν προκοπὴ ποὺ ἔχουμε, βάλαμε «τὸν λύχνον ὑπὸ τὸν μόδιον», κι᾿ ἀπάνω στὸ λυχνοστάτη βάζουμε τὶς τυπωμένες βαθυστόχαστες ἀνοησίες ποὺ ἀνάφερα, καὶ περιμένουμε νὰ μᾶς φωτίσουνε. Τοὺς βαθύτερους μυσταγωγούς, ποὺ φανήκανε στὸν κόσμο, τοὺς ἔχουμε ἄξιους νὰ τοὺς διαβάζει μοναχὰ κανένας ἀγράμματος παλιοημερολογίτης. Ἡμεῖς, οἱ ἔξυπνοι κι᾿ οἱ συγχρονισμένοι, βάλαμε τὴν ἐξυπνάδα μας καὶ μέσα στὰ μυστήρια τῆς θρησκείας, κι᾿ ἀγαπᾶμε τὰ μεγάλα λόγια καὶ τὰ ἐπιστημονικά, τί λέγει ὁ τάδε ἄθεος γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὴ θρησκεία του, ἢ κανένας καμουφλαρισμένος θεομπαίχτης, ἐπειδὴ αὐτὰ δίνουνε τροφὴ στὸν ἐγωισμό μας. Καὶ βουλώνουμε τ᾿ αὐτιά μας γιὰ νὰ μὴν ἀκούσουμε τὸν ἀπόστολο Παῦλο ποὺ φωνάζει «Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;»

Ἀλλά, κοντὰ στοὺς χαλασμένους αὐτοὺς ποὺ λέγω, ὑπάρχουνε καὶ πλῆθος ἄνθρωποι ποὺ νοιώθουνε βαθειὰ τὴν οὐσία τῆς θρησκείας μας, τὴ μεγάλη σημασία τῆς λατρείας καὶ τῆς ἱερῆς παράδοσής μας. Γιὰ ὅσους ἀπ᾿ αὐτοὺς δὲν ἔχουνε πατερικὰ βιβλία, σὰν αὐτὰ ποὺ εἴπαμε παραπάνω, κ᾿ εἶναι σχεδὸν ὅλοι οἱ Ἕλληνες, γιατὶ ἡ ἀδιαφορία ἐκείνων ποὺ εἶναι βαλμένοι γι᾿ αὐτὴ τὴ δουλειά, στέρησε τὸν κόσμο ἀπὸ τέτοια ἄφθαρτη κι᾿ ἅγια θροφή, θὰ προσπαθήσω μὲ τὶς μικρὲς δυνάμεις μου νὰ τοὺς μεταδώσω ὅ,τι μπορέσω ἀπὸ τοὺς περιφρονημένους αὐτοὺς προγονικούς μας θησαυρούς. Ἀφοῦ οἱ θεολόγοι γινήκανε φιλόσοφοι κ᾿ ἐπιστήμονες, ἂς γίνουμε θεολόγοι ἡμεῖς, δίχως ἄλλο ἐφόδιο, παρὰ μοναχὰ τὴν πίστη μας, κατὰ τὰ βαθυστόχαστα λόγια τοῦ ἁγίου Νείλου, ποὺ λέγει «Εἰ ἀληθῶς προσεύχῃ, θεολόγος εἶ». «Ἂν προσεύχεσαι ἀληθινά, εἶσαι θεολόγος».

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Εφημερίς Ορθόδοξος Τύπος :

…Ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης διατυπώνει «απειλάς» και ψεύδεται. Ψεύδεται, όταν απλώς διαλέγεται μετά των Παπικών και των λοιπών αιρετικών. Ψεύδεται, διότι δεν διαλέγεται, αλλά συμπροσεύχεται μετά του «Αγιωτάτου Επισκόπου» της Ρώμης. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει διχάσει το γένος των Ορθοδόξων και το γένος των Ελλήνων με τας ενεργείας του και την αγάπην του προς την αίρεσιν. Οφείλει να σταματήση την αιρετικήν και διαλυτικήν συμπεριφοράν του. Οι φιλοπαπικοί Ιεράρχαι εις την Ελλάδα δεν έχουν καμμίαν εκτίμησιν. Ο πιστός λαός τυπικώς τους αποδέχεται ως κεφαλάς των τοπικών Εκκλησιών. Η πρόσδεσις της Ορθοδοξίας εις το άρμα του Παπισμού έχει προκαλέσει εκρηκτικήν κατάστασιν. Ο ίδιος άνευ ποιμνίου δεν ανησυχεί δια την δημιουργηθείσαν κατάστασιν. Οι φιλοπαπικοί Ιεράρχαι έχουν αρχίσει να λαμβάνουν μέτρα προστασίας και να έχουν πολλά πρόσωπα, ως τα πολυκέφαλα φίδια, δια να δύνανται να προσαρμόζωνται εις τας περιστάσεις. Ποίος είναι ο στόχος του Οικουμενικού Πατριάρχου; Να διαλύση την Ορθοδοξίαν εις την Ελλάδα νοθεύων την Πίστιν μας;

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Ο μαρτυρικός θάνατος των 13 Οσιομαρτύρων της Καντάρας και οι πολλαπλοί πνευματικοί και εθνικοί κίνδυνοι.

Το 13ο αιώνα η Κύπρος καταδυναστευόταν από τους τότε κατακτητές της Φράγκους. Ο  Ορθόδοξος κληρος διωκόταν βάναυσα και ο λαός εταλαιπωρείτο αφόρητα, για να εξαναγκαστεί να φραγκέψει, να δεχθεί δηλαδή τον Πάπα. Κύριο στήριγμα του λαού στον αγώνα του να μη χάσει την εθνική του αυτοσυνειδησία και την Ορθόδοξη Πίστη του υπήρξαν κατά κύριο λόγο Άγιοι Μοναχοί, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους 13 Οσιομάρτυρες της Μονής της Παναγίας της Κανταριώτισσας. Για την εμμονή τους στην Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση φυλακίστηκαν από την Λατινική-Παπική εξουσία της Κύπρου στις φυλακές της Λευκωσίας, όπου παρέμειναν για 3 χρόνια, υφιστάμενοι απάνθρωπα και απερίγραπτα μαρτύρια. Τελικά τους καταδίκασαν σε θάνατο, τους αφήρεσαν τα άγια σχήματά τους, τους έδεσαν τα πόδια σε άγρια άλογα, τους λιθοβόλησαν και κατόπιν τους έσυραν πάνω στις κοφτερές πέτρες της κοίτης του ξεροπόταμου Πεδιαίου, κτυπώντας τους ταυτόχρονα χωρίς έλεος με ραβδιά. Τέλος, τα κατακομματιασμένα σώματα των Αγίων τα έρριξαν στις φλόγες μεγάλης φωτιάς, που άναψαν και με αυτόν τον τρόπο ετελειώθησαν. Έτσι παρέδωσαν στα χέρια του Θεου τη μακάρια ψυχή τους και δέχτηκαν απ’ Αυτόν τριπλούς τους στεφάνους: Των Οσίων, των Ομολογητών και των Μαρτύρων. Η ημέρα της τελείωσής τους ήταν η 19 Μαίου του έτους 1231.

 Ο μαρτυρικός θάνατος των 13 αυτών Οσιομαρτύρων σε όλους μας και σε όλους τους αιώνες διασαλπίζει ότι η διαφορά Ορθοδοξίας και Παπισμού δεν είναι καθόλου μικρή, όπως θέλουν πολλοί να την παρουσιάζουν, και να υποδέχονται τον «Άγιο Πατέρα», το θηρίο της Αποκαλύψεως, στα χώματα της αγιοτόκου Ελλάδος μας. Από θεολογικής και σωτηριολογικής απόψεως η διαφορά αυτή είναι τόσο μεγάλη, όση ακριβώς είναι η απόσταση, που χωρίζει τον Παράδεισο από την Κόλαση. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο προτίμησαν οι Άγιοι Μοναχοί το θάνατο, παρά να δεχθούν τον Πάπα της Ρώμης.
 Οι αγωνίες για τους πολλαπλούς πνευματικούς και εθνικούς κινδύνους που απειλούσαν τότε την αιματοβαμμένη Κύπρο, απειλούν και τώρα την πατρίδα μας και τον όπου γης Ορθόδοξο Ελληνισμό. Τσακάλια προβατόσχημα και λύκοι άγριοι του εκσυχρονισμού, μάς έχουν κατακλύσει από παντού,  με το δήθεν αίτημα και την ανάγκη να ακολουθήσουμε την πορεία των άλλων  «προηγμένων λαών». Ποιων προηγμένων λαών; Αυτών, όπου επίσημοι άρχοντές τους παντρεύονται με άνδρες και όχι με γυναίκες, όπως έγινε στην  «πολιτισμένη» Νορβηγία της οποίας ο υπουργός Οικονομικών παντρεύτηκε επίσημα με άνδρα; Ώ, της παραφροσύνης του εκσυχρονισμού! Να ακολουθήσουμε τους ναρκομανείς της Ολλανδίας και την παιδοπορνείαν των Βέλγων και τον εκφυλισμόν της Δανίας; Ποια πρότυπα θα ακολουθήσουμε, για να είμαστε σύγχρονοι; Την ανωμαλία, τον εκφυλισμό, την αθεία, την σατανολατρία και όλα τα άλλα πρότυπα βίου; Μήπως τα Σόδομα και τα Γόμορα της Β. Αμερικής θα έχουμε ως υποδείγματα βίου;

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού μας, η Ορθοδοξία μας, εδέχετο και δέχεται αλλεπάλληλα πλήγματα από τους αιρετικούς όλων των εποχών. Από τους Αρειανούς, τους Μονοφυσίτας, τους εικονομάχους, τους Φραγκολατίνους, τους Οικουμενιστάς. Το δένδρο της Ορθοδοξίας εποτίσθη με το αίμα των Μαρτύρων και Νεομαρτύρων διατηρώντας έτσι αναλλοιώτους τους καρπούς της αγιοπατερικής Παραδόσεως. Θρηνούμε, συγκρίνοντας το ένδοξο παρελθόν της Εκκλησίας με την εικόνα την οποίαν παρουσιάζουν στην εποχή μας οι αλλοτριωμένοι πνευματικά, σύγχρονοι εκκλησιαστικοί ηγέτες, από το δυτικό πνεύμα. Είναι απαράδεκτο από την εκκλησιαστική συνείδηση, το συγκρητιστικό, ψευδοεκσυγχρονιστικό, οικουμενιστικό φρόνημα από το οποίο διέπονται οι σύγχρονοι εκκλησιαστικοί ηγέτες, οι οποίοι εξ αιτίας αυτού του αιρετικού φρονήματός των, προσπαθούν να επιβάλουν  «Λειτουργικές αναγεννήσεις»! και άλλων μορφών νεωτερισμούς και καινοτομίες, παράλληλα δε και να επιχειρήσουν την ποθουμένη απ’ αυτούς  «Ένωση των Εκκλησιών», δηλαδή την ολοκληρωτική υποταγή της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδοξίας, άνευ όρων στον Αντίχριστο παπισμό.

Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Ενας μοναχός εξωμολογήθηκε στον Αββά Σισώη:

«΄Επεσα πάτερ. Τι να κάνω;»

«Σήκω», του είπε, με τη χαρακτηριστική του απλότητα ο άγιος Γέροντας.
«Σηκώθηκα Αββά μα πάλι έπεσα στην καταραμένη αμαρτία», ομολόγησε με θλίψη ο αδελφός.
«Και τι σε εμποδίζει να ξανασηκωθείς;»
«Ως πότε Αββά» ρώτησε ο αδελφός.
«΄Εως ότου να σε βρή ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση. Δεν είναι γραμμένο όπου ευρώ σε, εκεί και κρινώ σε; Μόνο εύχου στο Θεό να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια.» του εξήγησε ο Αββάς Σισώης.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

ΠΑΛΑΙΑ, ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΝΕΑ του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Για μικρούς και μεγάλους, για μορφωμένους και απλοϊκούς, για όλους το νέο είναι κάτι το ελκυστικό, το δελεαστικό, σε αντίθεση προς το παλιό, το γνωστό και συνηθισμένο, που καταντά ρουτίνα και απωθεί. Είναι πράγματι, αυτή η ορμή για το νέο η αιτία τόσων επιτευγμάτων του πολιτισμού και της τέχνης, η κινητήρια δύναμη για τόσα προοδευτικά βήματα που σημείωσε η ανθρωπότητα. Την τεράστια αλλαγή που συντελέσθηκε από την εποχή της τρώγλης μέχρι την ανόρθωση του υποβλητικού ουρανοξύστη και από τα χρόνια του αραμπά μέχρι την εφεύρεση και χρήση του αεροπλάνου και των διαστημικών ταξιδιών, την χρωστούμε ασφαλώς στην πρόοδο και την εξέλιξη. Είναι τόση η επιρροή της στον ανθρώπινο βίο, ώστε δικαιολογημένα να διατείνεται ο Αριστοτέλης ότι «πάντα αεί εν κινήσει εισί» και να ορίζει την αλλαγή ως την φυσική ανάπαυση. Υπάρχουν εντούτοις πράγματα που στην αέναη ροή του χρόνου και στον ακατάσχετο καλπασμό της εξελίξεως παραμένουν σταθερά, απαράλλακτα και αναλλοίωτα. Οι πρώτες ύλες π.χ. αξιοποιούνται συνεχώς με νέους τρόπους και μέσα, αλλά δεν αντικαθίστανται ούτε αλλάζουν υπόσταση. Μπορείτε να φαντασθείτε τι θα συνέβαινε, αν π.χ. επιχειρούσαμε ν΄ αντικαταστήσουμε το οξυγόνο του ατμοσφαιρικού αέρα με εκείνο της φιάλης, την φυσική βροχή με την τεχνητή ή το φως του ήλιου με το ηλεκτρικό;                                                                                            

Παρόμοια στην πνευματική πραγματικότητα παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη η θεία αποκάλυψη και η Εκκλησία, που κατέχει και παρέχει στον κόσμο αυτή την αποκάλυψη. Αν θεωρείται παραλογισμός το να προσπαθεί κάποιος να αντικαταστήσει ή έστω να βελτιώσει τον ήλιο, είναι εξίσου ουτοπία να ζητά αλλαγή ή βελτίωση της Εκκλησίας. Από την άποψη αυτή καταφαίνεται ξεκάθαρα η απάτη και πλάνη τόσο της απιστίας, που ζητά αντικατάσταση των αληθειών της πίστεως, όσο και της αιρέσεως, που επαγγέλλεται την βελτίωσή τους. Σταθερή και αναλλοίωτη παραμένει στους αιώνες η αλήθεια της πίστεως και η λειτουργική πράξη της Εκκλησίας. 
Κι είναι αυτή η μονιμότητα και σταθερότητά της η εγγύηση της αξιοπιστίας και της αναλλοίωτης αξίας της. Διότι δεν είναι η Εκκλησία κάτι το παλιακό με μουσειακή αξία. Είναι το πρώτο και αρχικό, το νυν και το «απ΄ αρχής», όπως διατυπώνει η θεοκίνητη πέννα του ευαγγελιστού Ιωάννου (Α΄ Ιω. 1: 1).                                          
Είναι, λοιπόν, η πρόοδος έννοια ασυμβίβαστη με την Εκκλησία; Όχι. Είναι γνώρισμα της Εκκλησίας η πρόοδος, αλλά η πρόοδος εκείνη που φέρνει πιο κοντά στην αρχή και στις ρίζες. Όπως η πραγματική ύψωση στο χώρο τον πνευματικό είναι συνάρτηση και συνέπεια της βαθειάς ταπεινώσεως – «ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» - διαβεβαιώνει ο Κύριος, έτσι η πρόοδος είναι καρπός της επιστροφής στις ρίζες. Και, βέβαια, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, παρατηρεί η λαϊκή σοφία, αλλά σίγουρα συνδέεται αναπόσπαστα με την πηγή του. Κάθε παραποίηση, εξασθένηση ή κατάργηση αυτού του δεσμού οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξασθένηση και αποξήρανση του ποταμιού.                                                                
Πηγή και αρχή της Εκκλησίας, αρχηγός και Κύριός της ο Ιησούς Χριστός παραμένει «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβ. 13: 8). Θεάνθρωπος εξαρχής μέχρι σήμερα και «εις τους αιώνας» ο Ιησούς Χριστός, «μη εκστάς της φύσεως μετέσχε του ημετέρου φυράματος». Θεανθρώπινη εξαρχής, τότε και τώρα και πάντοτε η Εκκλησία του, καλεί στους κόλπους της και προσεγγίζει με την αγάπη της τον κόσμο, αλλά χωρίς στο ελάχιστο να αποστεί, χωρίς να ξεκοπεί και απομακρυνθεί από τη θεία της φύση και αποστολή. Κι είναι τόσο αληθινή και θεοκίνητη, όσο πιο κοντά στον Αρχηγό της παραμένει, όσο πιο χριστοκεντρικά ζη και δρα μέσα στον κόσμο.                                                                       
Ασφαλώς, έχει την θέση της και η κοινωνική προσφορά και η ηθική συμπαράσταση και η ανέγερση ευαγών ιδρυμάτων και η οικονομική υποστήριξη των πτωχών και τόσα άλλα έργα, τα οποία εξάλλου συμπεριλαμβάνει στην ποιμαντική της μέριμνα η Εκκλησία. Αλλά η μεγαλύτερη και αποκλειστική παροχή της στην ανθρωπότητα είναι η εν Χριστώ λύτρωση. Όλα τα άλλα μπορούν να τα προσφέρουν και πολλοί άλλοι φορείς. Η λύτρωση είναι αποκλειστικότητα της Εκκλησίας. Είναι αυτό που μόνο αυτή διαθέτει, αλλά και που μόνο από αυτήν το περιμένουν όλοι. Εκείνοι που ομολογούν την ανάγκη τους και ζητούν την λύτρωση, αλλά και εκείνοι που παρουσιάζονται αδιάφοροι ή και πολέμιοι της Εκκλησίας. Ίσως αυτοί ακόμη περισσότερο.                
Η αναντικατάστατη προσφορά της Εκκλησίας αποδεικνύεται από τα πλήθη των αγίων και των μαρτύρων. Διακηρύσσεται από τις μυριάδες τών ανά τους αιώνες λυτρωμένων. Επιβεβαιώνεται όμως – και μάλιστα όχι λιγότερο αξιόπιστα – και από τις μυριάδες τών τραγικών αλύτρωτων ανθρώπων, που πέρασαν απ΄ αυτόν τον κόσμο. Ναι, και αυτοί οι άπιστοι και οι πολέμιοι της Εκκλησίας προσυπογράφουν από την πλευρά τους την αναντικατάστατη προσφορά της, την οποία αυτοί αρνήθηκαν. Θα απλουστεύσω την πρότασή μου με ένα παράδειγμα. Υποθέτω ότι κάποιος προσφέρει το φάρμακο ανιάτου νοσήματος. Το χρησιμοποιούν δέκα από τους εκατό αρρώστους και θεραπεύονται. Οι άλλοι ενενήντα αρνούνται να το πάρουν και πεθαίνουν. Την αξία του φαρμάκου μαρτυρούν όχι μόνο οι δέκα άρρωστοι που θεραπεύθηκαν, αλλά και οι ενενήντα που πέθαναν, επειδή δεν το πήραν. Αυτή την πάνδημη αναγνώριση έχει η προσφορά της Εκκλησίας στον κόσμο.                                                       
Σήμερα που πολλά επιτύχαμε, πολύ προοδεύσαμε και ανεβήκαμε, αλλά και πολύ πονέσαμε και ταπεινωθήκαμε, διαπιστώνοντας πως δεν είναι αξίες αυτές που εκτιμά το χρηματιστήριο, ούτε είναι ζωή τα εργαστηριακά παρασκευάσματα, είναι καιρός να στρέψουμε την προσοχή μας στην αέναη πηγή της ζωής. Να αναγνωρίσουμε την πρώτη επικαιρότητα στην Εκκλησία. Ο Ιησούς Χριστός, που δι΄ αυτής μάς προσφέρεται, είναι η πρώτη αξία, η Αυτοαξία και Αυτοζωή, η αυθεντική απάντηση στην πιο μεγάλη μας ανάγκη. Είναι πράγματι και σήμερα πολύ επίκαιρη και πολύ αληθινή η ομολογία ενός αμαρτωλού που μετανόησε και πίστεψε στον Χριστό• «Όλοι έχουν την ανάγκη σου… Ο πεινασμένος θαρρεί πως ζητά ψωμί και ζητά εσένα. Ο άρρωστος υποθέτει ότι του λείπει η υγεία κι αυτό που του λείπει είσαι σύ. Όποιος γυρεύει την ωραιότητα σ΄ αυτόν τον κόσμο, γυρεύει άθελά του εσένα, που είσαι η μοναδική ωραιότης. Όποιος ψάχνει για την αλήθεια, ψάχνει χωρίς να το καταλαβαίνει εσένα, που είσαι η μόνη αλήθεια που αξίζει να μάθει κανείς. Κι όποιος απλώνει το χέρι του με αγωνία προς την ειρήνη, τ΄ απλώνει προς εσένα, που είσαι η μόνη ειρήνη στην οποία μπορούν να βρουν ανάπαυση οι καρδιές. Όλοι σε φωνάζουμε, χωρίς να το ξέρουμε».        
Για μας που φωνάζουμε, όχι χωρίς να ξέρουμε, αλλά με την συναίσθηση πως ο Χριστός είναι αυτό που χρειαζόμαστε ως άτομα και ως ανθρωπότητα, τίθεται το ερώτημα: Γνωρίζουμε ότι ο Χριστός είναι η Εκκλησία; Η θετική απάντηση στο ερώτημα αυτό συνεπάγεται την σοβαρή ευθύνη για την συμπεριφορά μας στον κόσμο. Δίνουμε την μαρτυρία του χριστιανού, του εν Χριστώ λυτρωμένου ανθρώπου;   

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Δημήτριος Τσελεγγίδης καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὴ Θεολογικὴ Θεσσαλονίκης : εκπίπτει και αναθεματίζεται από την Εκκλησία εκείνος ο οποίος δεν αποδέχεται τα δόγματά της.

Δόγματα της πίστεως εννοούμε εκείνες τις αποκεκαλυμμένες αλήθειες της πίστεώς μας, που αμφισβητήθηκαν καίρια στην ιστορία της Εκκλησίας από τους αιρετικούς. Τα δόγματα της πίστεως θεμελιώνονται στην Αγία Γραφή και στην Παράδοση της Εκκλησίας, δηλαδή στην εν Χριστώ αποκάλυψη. Εξ αιτίας του αλαθήτου χαρακτήρα τους, ως εμπνεόμενα από το Πνεύμα της Αληθείας, δε μπορούν να τροποποιηθούν. Ο Α΄ Κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου ορίζει ότι εκπίπτει και αναθεματίζεται από την Εκκλησία εκείνος ο οποίος δεν αποδέχεται τα δόγματά της. Μόνο ο ακάθαρτος βίος συσκοτίζει τη διορατικότητα της διανοίας. Τα ορθά δόγματα της πίστεως αποτελούν το ασφαλές θεμέλιο της ευσέβειας. Η ακρίβεια της ζωής «συνυφαίνεται τη των δογμάτων ορθότητι», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος.  

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Περιγράφει ο π. Νικόλαος Μανώλης το τι έγινε κατά την παρουσία του στην ΔΙΣ


Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ --- Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 13 Μαΐου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν


ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ  ΚΑΙ  ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ


Ἡ ἐπικαιροποίησι ἀπό τό Κοινοβούλιο τῆς θεσμοθετήσεως τῆς ἀσύμβατης μέ τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ πού στοχοποιεῖ θανάσιμα τήν ἄρνησή της, μέ τήν ψήφισι τῆς τροπολογίας γιά τήν ἀνέγερσι τοῦ Ἰσλαμικοῦ Τεμένους ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν Κομμάτων τῆς Βουλῆς, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία λειτουργοῦν στό Λεκανοπέδιο 150 τεμένη μέ ναυαρχίδα τῶν 3000 τετραγωνικῶν μέτρων Τέμενος τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς στό Μοσχάτο ἐνδυναμώνει οὐσιωδῶς τὀν σχεδιασμό ἰσλαμοποιήσεως τῆς χώρας μας ἀπό τό Σιωνιστικό λόμπυ τοῦ κ. Ρότσιλντ καί τῶν μισθάρνων ἐντοπίων ὀργάνων του, μέ τόν ἀνεξέλεγκτο ἐποικισμό τῶν μουσουλμάνων ἐπηλύδων μέ δῆθεν πρόταγμα τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τήν ἀνεξιθρησκεία πού ἀποτελοῦν «ἀνόσιες ἰδέες» γιά τό Ἰσλάμ, ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ σφαγές καί τό αἷμα στό ἐγκληματικό Χαλιφάτο καί ἀποθρασύνει τούς ἰσλαμιστές «ἐποίκους» πού ἐπιδίδονται σέ ἀπόπειρες προσηλυτισμοῦ στό Ἰσλάμ. Τήν ἰδία στιγμή ἡ τιμητική προσκύνησι τῶν ἐγχριστοθέντων Ἁγίων καί Μαρτύρων τῆς Πίστεως πού διέσωσε τήν ἐθνική μας ἰδιοπροσωπεία κάτω ἀπό τόν Ἰσλαμικό ζυγό, χαρακτηρίζεται ὡς «εἰδωλολατρεία» καί ἡ μεταφορά τιμίων λειψάνων εἰς τόν Ἱδρυματικό Ἱ. Ναό τοῦ Ἀντικαρκινικοῦ Νοσοκομείου «Ἅγιος Σάββας» πρός προσκύνησι τῶν ἐπιθυμούντων κατασυκοφαντεῖται καί καθυβρίζεται ὡς δῆθεν «μεσαιωνισμός». Στήν Μητροπολιτική μας Περιφέρεια μοιράζονται προσηλυτιστικά φυλλάδια τοῦ Ἰσλάμ ἀπό ἑλληνόφωνη ἰσλαμική ἱστοσελίδα καί γι’ αὐτό ἀποστείλαμε Ποιμαντορική Ἐγκύκλιο πού θά ἀναγνωσθῆ στούς Ἱ. Ναούς τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γιά τήν ἐνημέρωση τῆς δράσεως τῶν νεοαρειανῶν Ἰσλαμιστῶν.



Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η   Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
Π ρ ὸ ς  τ ὸ ν  Ἱ ε ρ ὸ  Κ λ ῆ ρ ο  κ α ὶ  τ ὸ ν  ε ὐ σ ε β ῆ  λ α ὸ
τ ῆ ς  κ α θ’  ἡ μ ᾶ ς  Ἱ.  Μ η τ ρ ο π ό λ ε ω ς

Πατέρες καὶ ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,
                                                                                                                  Χριστὸς Ἀνέστη !
Σήμερα ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξη, Καθολική Ἐκκλησία, τιμᾶ τήν ἑόρτιο μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τοῦ δυσεβοῦς καί δυσωνύμου Ἀρείου ὁ ὁποῖος ἀρνεῖτο τήν Θεία φύση τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τόν 7ο αἰ. τό ἔργο τοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου ἀνέλαβε νά συνεχίση ὁ Ἄραβας ἔμπορος Μωάμεθ ἤ Μουχάμμαντ καί τόν 19ο αἰ. ὁ ἱδρυτής τῆς φυλλαδικῆς μετοχικῆς ἑταιρίας «ΣΚΟΠΙΑ τοῦ πύργου τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ» Κάρολος Ρῶσσελ. Ἀντιλαμβάνεται κανείς εὔκολα ὅτι ὁ κοινός ὑποβολεύς τοῦ Ἀρείου, τοῦ Μωάμεθ ἤ Μουχάμμαντ καί τοῦ Κ. Ρῶσσελ εἶναι ὁ παγκάκιστος καί μισόχριστος, μισόθεος καί μισάνθρωπος διάβολος διότι ἐάν ὁ Θεός δέν ἔγινε ἄνθρωπος ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά γίνει Θεός ὅπως τό ἐξέφρασε ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μέ τήν μεγαλειώδη φράση του τό «ἀπρόσληπτον καί ἀθεράπευτον» (Γρηγορίου Θεολόγου, Ἐπιστολή 101,32) 
Εἶναι σὲ ὅλους γνωστό, ὅτι ἡ ἀντίχριστη λεγομένη «Νέα Ἐποχὴ» καὶ ἡ «Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων», μὲ συνδιαμορφωτὴ τὴν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐργάζονται πυρετωδῶς γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν σκοτεινῶν σχεδίων τους, ποὺ μεταξὺ ἄλλων, εἶναι ἡ ἰσλαμοποίηση τῆς Εὐρώπης, καὶ βεβαίως, τῆς Ἑλλάδος. Ὅλοι πλέον ἀντιλαμβάνονται καὶ συνειδητοποιοῦν ὁσημέραι ἐναργέστερα, ὅτι ἡ θρησκεία τοῦ Ἰσλὰμ καὶ ἡ ἰσλαμικὴ βία ἔχει καταστεῖ μία ἀπὸ τὶς σοβαρότερες ἀπειλὲς γιὰ τὴν παγκόσμια εἰρήνη. Τὸ μαρτυροῦν τὰ φρικτὰ ἐγκλήματα τῶν ἰσλαμιστῶν - τζιχαντιστῶν, στὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴν Βόρεια Ἀφρική, ὅπου ὄχι ἁπλῶς χάνονται μὲ τραγικὸ τρόπο ἀνθρώπινες ζωές, ἀλλὰ βρίσκεται σὲ πλήρη ἐξέλιξη πραγματικὴ γενοκτονία τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν, γιὰ τὰ ὁποία ἀποκλειστικὴ εὐθύνη φέρουν οἱ τζιχαντιστὲς μουσουλμάνοι, ἀλλὰ καὶ οἱ πονηροὶ σχεδιαστὲς τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ποὺ τοὺς προωθοῦν καὶ τοὺς ἐνθαρρύνουν στὸ ἀνόσιο ἔργο τους. Οἱ δὲ διωγμοὶ καὶ οἱ τρόποι θανατώσεως τῶν Χριστιανῶν, ξεπερνοῦν κάθε φαντασία!
Τὸ πρόβλημα τῆς ἐξάπλωσης τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τῆς ἰσλαμικῆς βίας ἔχει ἀγγίξει, ὅπως ἦταν φυσικὸ καὶ ἑπόμενο καὶ τὴν χώρα μας, ἡ ὁποία μεταβλήθηκε τὰ τελευταία χρόνια σὲ πραγματικὴ ἀποικία νομίμων καὶ παρανόμων μεταναστῶν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μουσουλμάνων, μὲ ἕναν καθημερινό τραγικό ἐποικισμό μέ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται στὴν δεινῶς χειμαζόμενη πατρίδα μας λόγῳ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καί τῆς μελλοντικῆς δημογραφικῆς ἀλλοιώσεως. Σύμφωνα μὲ χάρτη, ποὺ κυκλοφόρησαν οἱ τζιχαντιστές, ἡ Ἑλλάδα εἶναι καὶ αὐτὴ ἐντεταγμένη στὸ «ἰσλαμικὸ κράτος»-Χαλιφάτο, ποὺ ἐπιδιώκουν διὰ τῆς βίας νὰ δημιουργήσουν!
Ἐπειδὴ ὅμως πρὸς τὸ παρὸν ἀποτελοῦν μία πληθυσμιακὴ μειονότητα, προσπαθοῦν νὰ διεισδύσουν στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ νὰ διαδώσουν τὶς κακοδοξίες των, μέσῳ δεκάδων ἱστοσελίδων καὶ «διαφωτιστικῶν» ἐντύπων, τὰ ὁποία μοιράζουν ἀφειδῶς κατὰ χιλιάδες. Στὴν μητροπολιτική μας περιφέρεια ἤδη μοιράζονται καὶ διανέμονται ἔντυπα προσηλυτισμοῦ στὴν ἰσλαμικὴ θρησκεία!
Προσπαθοῦν νὰ παρουσιάσουν, μὲ ἀνεπιτυχῆ βέβαια τρόπο, τὴν δῆθεν ἀνωτερότητα τῆς ἰσλαμικῆς θρησκείας, ἔναντι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅτι αὐτοὶ καὶ μόνον πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ σαρκωθείς Θεὸς Λόγος, ἀλλὰ ἕνας ἁπλὸς προφήτης καὶ μάλιστα κατώτερος τοῦ Μωάμεθ. Ὅτι ὁ Χριστός, παρ’ ὅλα αὐτά, θὰ εἶναι ὁ Κριτὴς στὴν Μέλλουσα Κρίση καὶ ὄχι ὁ «τέλειος προφήτης», ὁ «ἱδρυτὴς τῆς ἀληθινῆς θρησκείας τοῦ Ἀλλὰχ» Μωάμεθ, καθὼς καὶ πολλὲς ἄλλες πλάνες. 
Ὡστόσο ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπὸ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητὴ (6ος αἰ.) καὶ Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ (7ος αἰ.), μέχρι τὸν ἅγιο ἔνδοξο ὁσιομάρτυρα Νικόδημο τὸν Ἁγιαννανίτη (18ος αἰ.) καὶ τὴν ἁγία ἔνδοξο νεομάρτυρα Ἀκυλίνα (18ος αἰ.), κατατάσσουν τὸ Ἰσλὰμ στὶς αἱρέσεις καὶ ὡς τέτοια τὸ ἀντιμετωπίζουν. Αὐτὸ εἶναι εὔλογο, διότι  οἱ διδαχὲς του, ἀποτελοῦν ἕνα συμπίλημα διαφόρων ἀνθρωποπαθῶν θρησκευτικῶν παραδοχῶν, ὅπως τῆς Εἰδωλολατρείας, τοῦ Ζωροαστρισμοῦ, τοῦ Μανιχαϊσμοῦ, τοῦ Γνωστικισμοῦ, τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ, τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Ἀφθαρτοδοκητι-σμοῦ καὶ τῆς Εἰκονομαχίας.
Πλέον συγκεκριμένα ὅσιος καὶ θεοφόρος Ἰωάννης  Δαμασκηνόςστὸ ἔργο του «Περὶαἱρέσεων», θεωρεῖ ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι λαοπλάνος θρησκεία καὶ πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου.Γράφει: «Ἔστι δὲ καὶ  μέχρι τοῦ νῦν κρατοῦσα λαοπλάνος θρησκεία τῶν Ἰσμαηλιτῶν,πρόδρομος οὖσα τοῦ Ἀντιχρίστου». Εἶναι δὲ χαρακτηριστικόὅτι  ὅσιος ἀποκαλεῖ εὐθὺς ἐξἀρχῆς τὸν Μωάμεθ ψευδοπροφήτηΚαὶ τοῦτο διότι κατὰ τὴν ἰσλαμικὴ παράδοση, (σούνα),συνεζεύχθη ὡς 7η σύζυγό του τὴν σύζυγο τοῦ υἱοθετηθέντος υἱοῦ τοῦ Ζαΐντ καὶ ὡς 9η τὴνἑπταετῆ κορασίδα Ἀϊσάδιαπράττων ἐκτὸς τῶν ἄλλων κακουργιῶν καὶ τὰ ἐγκλήματα τῆςαἱμομιξίας καὶ τῆς παιδεραστίαςἈποδεικνύει μὲ ὅσα γράφει  ὅσιοςὅτι δημιούργησε τὴν αἵρεσήτου ὕστερα ἀπὸ μία ἐπιφανειακὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τὴν ἐπικοινωνία του μὲ ἕναναἱρετικὸ ἀρειανὸ μοναχόκατόπιν δῆθεν ὁραμάτων σὲ ἡλικία σαράντα ἐτῶνμὲ τὴν παρότρυνσητῆς πρώτης συζύγου τοῦ Χαντίντζα καὶ τοῦ Ἰουδαίου ἐξαδέλφου τῆς Οὐάρακα καὶ μ’ αὐτὸν τὸντρόπο διέδωσε τὴν ψεύτικη φήμηὅτι ὅλ’ αὐτάποὺ θέσπισεεἶναι δῆθεν θεόσταλτα.Καυστικότατο εἶναι τὸ σχόλιο τοῦ ὁσίουὅτι ὅλα τὰ θεσπίσματα τοῦ Κορανίουεἶναι «γέλωτοςἄξια» καὶ καθιερώθηκαν στὸ Ἀραβικὸ Ἔθνος μὲ τὸν «ἱερὸ πόλεμο» καὶ τὸ ψευδὲς ἰδεολόγημα τῆςδῆθεν θεϊκῆς ἀποστολῆς τοῦ Μωάμεθἑπτὰ αἰῶνες μετὰ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦἀληθινοῦ Μεσσίατοῦ ὁποίου τὸ σωτηριῶδες ἔργο ἐπιδιώκει νὰ ἀνατρέψει μὲ τὶς ψευδολογίεςτουΚατὰ τὸν ὅσιο τὸ Ἰσλὰμ καί τό Κοράνιο ἐπηρεασμένα ἀπὸ τὴν ἀντιχριστιανικὴ ἰουδαϊκὴ καὶτὴν αἱρετικὴ χριστιανικὴ γραμματείαδὲν δέχονται τὴν Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦτὴν Θεότητα τοῦΧριστοῦτὸν σταυρικό Του θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή ΤουἈρνοῦνται τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπόΤου καὶ τὸν θεωροῦν σὰν ἕνα προφήτη κατώτερο τοῦ Μωάμεθτῆς δῆθεν σφραγίδας τῶνπροφητῶνκτίσμα τοῦ Θεοῦ καὶ ἁπλόψιλὸ ἄνθρωπο.
Βασικὴ διδασκαλία τοῦ Κορανίου ἀποτελεῖ  πόλεμος κατὰ τῶν ἀπίστων, (τζιχάντ),ἐφαρμόζεται δὲ στὶς ἡμέρες μας μὲ τὶς συνεχιζόμενες ἐκκαθαρίσεις χριστιανικῶν καὶ ἄλλωνπληθυσμῶν ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς τζιχαντιστέςἜτσι ἀποδεικνύεταιὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι μίαθρησκεία μὴ συμβατὴ μὲ τὸ εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο καὶ τὶς ἀρχὲς τῶν Κρατῶν Δικαίουδιότι οἱἔννοιες ΔημοκρατίαἈνεξιθρησκεία καὶ Ἀνεκτικότητα πρὸς τὴν ἑτερότητα εἶναι ἀσύμβατες μὲ τὸἸσλὰμ καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ Κορανίου πού στοχοποιεῖ θανάσιμα τήν ἄρνησή του.
Ἀλήθειαποιὰ  χρησιμότητα τῶν Διαθρησκειακῶν Διαλόγων μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ἰσλὰμ καὶοἱ διακηρύξεις περὶ εἰρηνικῆς συνυπάρξεωςὅταν οἱ Διάλογοι αὐτοὶ ἀδυνατοῦν νὰ ἀποτρέψουντοὺς ἰσλαμιστὲς - τζιχαντιστὲς ἀπὸ τὰ φρικώδη ἐγκλήματά τουςὅπως ἀποδεικνύεται μὲ πλῆθοςστοιχείων στὴν παγκόσμια εἰδησεογραφίαΟἱ σημερινοὶ Διαθρησκειακοὶ Διάλογοι ἀποτελοῦν τὴννέα ἐφεύρεση τοῦ Σατανᾶ,ὅπου προβάλλεται τὸ Ἰσλὰμ ὡς  θρησκεία τῆς δῆθεν εἰρήνης ποὺπιστεύει στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ὅπου ἐξισώνεται  Χριστὸς μὲ τοὺς ψευδοπροφῆτες καὶ  ἀλήθειατῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ ψεῦδος τῶν ἄλλων θρησκειῶνΟἱ συμμετέχοντες στοὺς Διαλόγους αὐτούς,δὲν ἔχουν δυστυχῶς ὅπως ἀπέδειξαν τὰ πράγματατὸ ἀνδρεῖο καὶ ὁμολογιακὸ φρόνημα ποὺχαρακτήριζε τοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τοὺς ἁγίους Νεομάρτυρες,οἱ ὁποῖοιἤλεγξαν τὴν πλάνη τοῦ Ἰσλὰμ καὶ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς ΠίστεωςὍπωςὀρθότατα ἔχει ἐπισημανθεῖ οἱ ἅγιοι Πατέρες δὲν δίσταζαν νὰ διατυπώσουν τὴν ἀπόλυταἀπορριπτικὴ θέση τους γιὰ τὸ Ἰσλὰμ ἀκόμη καὶ ὅταν ἐξαναγκάζονταν«νὰ προσέλθουν σὲ διάλογομὲ τοὺς Μουσουλμάνους,εἴτε ὡς αἰχμάλωτοί τουςὅπως  ἅγιος Γρηγόριος  Παλαμᾶςεἴτε ὡςὑπόδουλοι καὶ κατακτημένοιὅπως  Πατριάρχης Γεννάδιος  ΣχολάριοςΣήμεραπροσερχόμαστε μόνοιἐθελουσίωςστοὺς Διαλόγους καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἐξωτερικὴ ἀνάγκηβίαἀναγνωρίζουμε τὸν Μωάμεθ ὡς προφήτη καὶ βλέπουμε πολλὰ θετικὰ στοιχεῖα στὴδιδασκαλία του». Ἔτσι μὲ τὴν στάση τους αὐτὴ ὑβρίζουν καὶ προσβάλλουν τοὺς ἁγίουςΝεομάρτυρες καὶ ἀποδεικνύουνὅτι ματαίως καὶ ἀνωφελῶς ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὸνΧριστό.   
Ἀλλὰ καὶ ἡ στάση τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας βρίσκεται δυστυχῶς σὲ πλήρη ἐναρμόνιση μὲ τοὺς στόχους τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἀποδείχθηκαν ἀνακόλουθες καὶ πλήρεις ἀντιφάσεων οἱ ἐνέργειές Της, ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ ψηφίσει τὸν  λεγόμενο «ἀντιρατσιστικὸ» νόμο, μὲ σκοπὸ νὰ πατάξει φαινόμενα ρατσισμοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δὲ νὰ ἀποφασίσει τὴν ἀνέγερση ἰσλαμικοῦ τεμένους (μὲ κρατικὴ μάλιστα χρηματοδότηση). Καὶ τοῦτο διότι τὸ ἀνίερο συμπίλημα τοῦ Κορανίου, περιέχει ρατσιστικὲς ἀναφορὲς καὶ προτροπὲς σὲ πράξεις βίας κατὰ τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν ὁμάδων. Εἶναι ἐπίσης ξεκάθαρες οἱ ρατσιστικὲς ἀντιλήψεις του ἀπέναντι στὸ γυναικεῖο φύλο.
Πατέρες καὶ ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά.
Στὴν πατρίδα μας, τὴν ἡρωοτόκο καὶ ἁγιοτόκο Ἑλλάδα, στὴν ὁποία, κατὰ τὰ 400 χρόνια σκλαβιᾶς ἀπὸ τοὺς ὁμοπίστους τῶν σημερινῶν ἰσλαμιστῶν τούς Ὀθωμανούς Τούρκους, χύθηκαν ποταμοὶ αἵματος ἁγίων ἐνδόξων Νεομαρτύρων καὶ Ἡρώων, ποιός νά τό φανταζόταν ὅτι σχεδόν 200 χρόνια μετά τήν ἐθνική μας παλλιγγενεσία καί μέ νωπή ἀκόμα τήν μνήμη ἀπό τά ἱερά σφάγια τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος θά ἀναγκαζώμεθα νά ἐκδίδουμε ἀντιρρητικές ἐγκυκλίους κατά τοῦ αἱμοσταγοῦς Ἰσλάμ πού ἐπί αἰῶνες μᾶς ἔπνιξε στό αἷμα. Ὡς ἐλάχιστο φόρο τιμῆς στήν μνήμη τῶν Ἁγίων καί ἡρώων τῆς πίστεώς μας δέν πρέπει νά ἀφήσουμε νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ ἰδιοπροσωπεία μας μὲ τὴν μετατροπὴ τῆς Πολιτείας μας σὲ οὐδετερόθρησκη, ὅπως ἐπιδιώκει ἡ Νέα παγκόσμια Τάξη τῶν Σιωνιστῶν καί Ταλμουδιστῶν Σατανολατρῶν. Σᾶς προσκαλῶ λοιπὸν νὰ παραμείνετε ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι στὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ παράδοση, νὰ φανεῖτε δὲ ἀντάξιοι τῶν ἐνδόξων προγόνων μας καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων μας, ἀγωνιζόμενοι μὲ κάθε εἰρηνικὸ καὶ νόμιμο μέσον γιὰ τὴν παρεμπόδιση καὶ ἀκύρωση τῶν σκοτεινῶν σχεδίων τῆς «Νέας Ἐποχῆς».
                                                                      
                                                                       Μετά πατρικῶν εὐχῶν
                                                                   Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ


                                                                      + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ