Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαϊου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο εκ Μετσόβου, εν Τρικκάλοις μαρτυρήσας εν έτει αχιζ΄ (1617), πυρί τελειούται.

Νικόλαος ο Άγιος Νεομάρτυς, ο του Χριστού Αθλητής, πατρίδα είχε το Μέτσοβον, το κατά την Ήπειρον της Ελλάδος ευρισκόμενον. Γεννηθείς δε από γονείς ευσεβείς, νέος ων ακόμη ανεχώρησεν εις τα Τρίκκαλα της Θεσσαλίας και εκεί συνεφώνησε με ένα αρτοπώλην να εργάζεται εις αυτόν με μισθόν. Μετά δε χρόνον πολύν μερικοί Αγαρηνοί, άλλοτε με απάτας και υποσχέσεις και άλλοτε με απειλάς και συκοφαντίας, ηνάγκασαν, φεύ! τον Νικόλαον να αρνηθή τον Χριστόν. Εις εαυτόν δε ελθών, έφυγε και μετέβη εις την πατρίδα του, όπου διήγε πάλιν ζωήν χριστιανικήν.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΥΔΑ και ΑΥΔΙΗΣΟΥ Επισκόπων, ως και των συν αυτοίς Τριάκοντα Οκτώ, ήτοι Δεκαέξ Πρεσβυτέρων, Εννέα Διακόνων, Εξ Μοναχών και Επτά Παρθένων.

Αυδιησούς ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο Επίσκοπος πόλεως τινός της Περσίας, Βηθχασχάρ ονομαζομένης· διαβληθείς δε υπό του ιδίου του ανεψιού του προς τον βασιλέα των Περσών, ότι δεν πείθεται εις το των Περσών δόγμα, αλλά σέβεται τον Χριστόν, ωδηγήθη προ του βασιλέως μεθ’ ετέρων τριάκοντα οκτώ, ήτοι δεκαέξ Ιερέων, εννέα Διακόνων, εξ Μοναχών και επτά γυναικών Μοναχών. Όθεν ομολογήσας παρρησία τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, απεστάλη μετά των τριάκοντα οκτώ τούτων Αγίων Μαρτύρων προς Αρσήθ τον αδελφόν του βασιλέως, ο οποίος, ότε είδεν ότι οι Άγιοι επέμενον εις την πίστιν του Χριστού και δεν επείθοντο εις τους λόγους του, προσέταξε να δέσωσιν αυτούς δια σχοινίων και να περισφίγξωσιν αυτούς δυνατά.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Ηγιασμένου.

Θεόδωρος ο Όσιος Πατήρ ημών ήκμασεν επί της βασιλείας Ιουλιανού του Παραβάτου τξα΄ - τξγ΄ (361 – 363). Μελετήσας δε τον νόμον του Θεού και καθαρισθείς πλήρως δια της απαθείας, εγένετο σκεύος εύχρηστον του Παναγίου Πνεύματος, διο και της μεγίστης κλήσεως ηξιώθη, επονομασθείς Ηγιασμένος. Μαθητής δε χρηματίσας του Μεγάλου Πατρός Παχωμίου και ομότροπος εκείνου καταστάς, των αρετών του μιμητής και ζηλωτής ανεδείχθη. Όθεν, ίνα είπωμεν το του Αββακούμ, αφού κατεπτόησε τα σκηνώματα των νοητών Αιθιόπων, ήτοι των ζοφερών δαιμόνων και αφού κατέκοψεν, ως εν εκστάσει, τας κεφαλάς αυτών, απήλθε προς Κύριον εν έτει τξη΄ (368), ίνα, δι’ όσους κατέβαλε κόπους και δι’ όσους έχυσεν ιδρώτας υπέρ της αρετής, απολαύση τον στέφανον της κατά Θεόν αυτού ασκήσεως.