Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΚΥΡΙΛΛΟΥ του
Φιλεώτου ασκήσαντος εν έτει αξ΄ (1060).
ΚΥΡΙΛΛΟΣ ο Όσιος Πατήρ ημών κατήγετο από τα μέρη της
Θράκης, από χωρίον Φιλέα καλούμενον, της επαρχίας Δέρκων, γεννηθείς από γονείς
ευσεβείς· ωνομάσθη δε εις το άγιον Βάπτισμα Κυριακός και παιδιόθεν έμαθε τα
ιερά γράμματα, υπερέβαινεν όμως εις την οξύτητα του νοός και εις την φρόνησιν
όλους τους συνομήλικάς του, επειδή ήτο εκ Θεού πεφωτισμένος. Αφού λοιπόν
προέκοψεν ο μακάριος Κυριακός εις την κατά σώμα και πνεύμα ηλικίαν, έλαβε και
την αξίαν του Αναγνώστου από τον Αρχιερέα του τόπου, έκτοτε δε, αφιερωθείς εις
τον Ναόν του Θεού, άλλοτε μεν ανεγίνωσκε τα ιερά βιβλία, άλλοτε δε έψαλλε τους
ψαλμούς του Δαβίδ· άλλοτε πάλιν προσηύχετο εις τον Θεόν, ποιών και πολλάς
γονυκλισίας. Απέφευγε δε τας συναναστροφάς των ατάκτων συνομηλίκων του και δια
μεν της σιωπής του διώρθωνε τας πολυλογίας, δια δε της ησυχίας του διώρθωνε την
ταραχήν, την οποίαν λαμβάνει η ψυχή από τας συναναστροφάς. Επίσης εις την θείαν
Λειτουργίαν ίστατο με πολλήν ευλάβειαν, συλλογιζόμενος τον Θεόν, προς τον
οποίον κατέφευγε ζητών με πίστιν και ελπίδα την παρ΄ αυτού βοήθειαν. Όθεν και
καθώς ήλπιζεν επί Κύριον, ούτω και την παρά Κυρίου βοήθειαν ελάμβανεν. Απέκτησε
δε και το πένθος δια να φυλάττη την κατά Θεόν σιωπήν, ήτις είναι μήτηρ εννοιών
σοφωτάτων· επειδή το πένθος, όχι μόνον εργάζεται την προκοπήν εις τα έμπροσθεν,
αλλά και φυλάττει, δια μέσου της ταπεινώσεως, την προκοπήν, την οποίαν έχει ήδη
αποκτήσει. Πένθος δε είναι η κατά Θεόν λύπη, την οποίαν γεννά η μετάνοια. Δια
τούτο οι μεν ενάρετοι, βλέποντες τον νέον, όστις επολιτεύετο τοιουτοτρόπως,
εχαίροντο και τον ετίμων, ονομάζοντες αυτόν παιδαριογέροντα, καθώς ποτε έλεγον
και τον Άγιον Σάββαν· ο δε νέος, τούτο ακούων, έλεγε καθ΄ εαυτόν· «Φεύγε,
Κυριακέ, τους επαίνους και εντρέπου τας κατηγορίας και μη θέλεις να γίνης
ματαιόφρων, επιζητών τον έπαινον των ανθρώπων· διότι, όστις είναι τοιούτος, ας
μη ελπίζη να λάβη άλλον μισθόν από τον Θεόν».
