Η αρετή είναι όντως μέγα και ουράνιον πράγμα, ως έχον πηγήν και αρχήν τον Θεόν, και ως τιμώσα και δοξάζουσα τους φίλους και εργάτας αυτής. Δι’ αυτής ετιμήθησαν οι Άγιοι Προφήται, εμεγαλύνθησαν οι θεηγόροι Απόστολοι, ηνδραγάθησαν οι καλλίνικοι Μάρτυρες, ελαμπρύνθησαν οι θεοειδείς Ιεράρχαι και ωκειώθησαν τω Θεώ οι απ’ αιώνος θεοφόροι Πατέρες. Δια της αρετής ειργάσαντο «ξένα και παράδοξα» εν τω κόσμω οι αγαπήσαντες ολοψύχως τον Θεόν Άγιοι και ανεδείχθησαν πολύφωτοι φωστήρες, «λόγον ζωής επέχοντες» και φαίνοντες «από ανατολών ηλίου μέχρι δυσμών», προς φωτισμόν «των εν σκότει και σκιά θανάτου» κατά την θείαν ρήσιν και προς σωτηρίαν ψυχών αιώνιον. Η αρετή αναδεικνύει τον άνθρωπον μακάριον, Άγγελον επίγειον, πλήρη θείου φωτός, σιωπώντα και λαλούντα και ορώμενον, έμψυχον στηλογραφίαν παντός καλού και λυσιτελούς, κληρονόμον Θεού, συγκληρονόμον Χριστού.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Τρίτη 13 Ιουλίου 2021
Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουλίου, ο Άγιος ΙΩΣΗΦ ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και ομολογητής, ο και αδελφός του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, εν ειρήνη τελειούται.
Ιωσήφ ο μακάριος Πατήρ ημών ήκμασε κατά τους χρόνους Λέοντος Ε΄ του εικονομάχου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωιγ΄ -- ωκ΄ (813 – 820) υιός υπάρχων γονέων ευσεβών, Φωτεινού και Θεοκτίστης ονομαζομένων, αδελφός δε του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου. Ούτος δια την αξιέπαινον αυτού πολιτείαν, κοινή ψήφω έγινεν Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης· διατρίψας δε εκεί πολύν χρόνον, επανήλθεν εις Κωνσταντινούπολιν κατά βασιλικήν προσταγήν. Παρασταθείς δε μετά του αδελφού του Αγίου Θεοδώρου ενώπιον του βασιλέως, και μη φοβηθείς αυτόν μηδέ πεισθείς να αθετήση την προσκύνησιν των αγίων Εικόνων, του αυταδέλφου του Αγίου Θεοδώρου εξορισθέντος δια τρίτην φοράν εις την λίμνην της εν Βιθυνία Απολλωνιάδος, ο μακάριος ούτος Ιωσήφ πρώτον μεν εδοκίμασε διαφόρους φυλακίσεις και κακοπαθείας, είτα εξορίσθη εις τινα νήσον. Έπειτα πάλιν αναγκασθείς υπό του μετά ταύτα βασιλεύσαντος δυσσεβούς Θεοφίλου να αθετήση την προσκύνησιν των αγίων Εικόνων, επειδή και πάλιν τα αυτά απελογήθη ως και πρότερον, δια τούτο εδοκίμασε μεγαλυτέρας και δεινοτέρας ή πρότερον κακοπαθείας, και εκλείσθη εις φυλακάς σκοτεινοτέρας των πρώτων, εις τας οποίας πολλάς και ανυποφόρους βασάνους υπέμεινεν ο μακάριος, όστις και την προτέραν ζωήν του είχε διέλθει χωρίς την ελαχίστην άνεσιν. Όθεν ταλαιπωρηθείς με πείναν και δίψαν και πάσαν άλλην θλίψιν, απήλθε προς την αιωνίαν ζωήν και ανάπαυσιν.
Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουλίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών και θαυματουργού ΟΝΗΣΙΜΟΥ.
Ονήσιμος ο Άγιος πατήρ ημών, άλλος ων από τον Απόστολον Ονήσιμον, τον μαθητήν του Αποστόλου Παύλου, και άλλος από τον Μάρτυρα Ονήσιμον, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει τγ΄ (303), καταγόμενος εκ Καισαρείας της Παλαιστίνης, εκ κώμης Καρυϊνης ονομαζομένης· άδεται δε, ότι οι γονείς τούτου έλαβον παρά θείου Αγγέλου το άγιον Βάπτισμα και ευηγγελίσθησαν περί της γεννήσεως τούτου του Αγίου, και ότι μέλλει να ονομασθή ο υιός των Ονήσιμος. Ούτος εκ νεαράς ηλικίας, καταλιπών τους γονείς του, απήλθεν εις εν Μοναστήριον της Εφέσου, εις το οποίον εμόναζον οκτακόσιοι Μοναχοί, οι δε γονείς του τοσούτον έκλαυσαν και εθρήνησαν δια την στέρησίν του, ώστε εκ των πολλών δακρύων απετυφλώθησαν. Επειδή δε δια τον διωγμόν του Διοκλητιανού εγκατέλιπον οι Μοναχοί το Μοναστήριον εκείνο και ανεχώρησαν, ανεχώρησε και ο Άγιος και διήλθεν από την οικίαν των γονέων του, δεν εγνωρίσθη όμως εις αυτούς, αλλά γράψας εις χαρτίον με συντομίαν τα περί εαυτού, το απέθεσεν εις το παράθυρον της οικίας· αυτός δε απελθών εις την Μαγνησίαν ίδρυσε Μοναστήριον, εκεί δε καλέσας τους γονείς του ιάτρευσε τους οφθαλμούς αυτών. Όθεν διανύσας θεαρέστως το υπόλοιπον της ζωής του, προς Κύριον εξεδήμησε.