Ο Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου και αειμνήστου Πατρός ημών ΣΤΕΦΑΝΟΥ του Ομολογητού, του πρότερον καλουμένου ΔΟΥΝΑΛΕ.                                                    

Στέφανος ο Όσιος Πατήρ ημών ο προ της χειροτονίας του καλούμενος Δουναλέ ή Δουνάλε ήτο πρότερον άρχων της ιδίας αυτού χώρας, η οποία είναι νήσος παρ΄ άλλων μεν ονομαζομένη Νιβερτία, παρ΄ άλλων δε Βερρόη και βρεχομένη μεν από τον Ατλαντικόν Ωκεανόν, ευρισκομένη δε πλησίον εις τα Γάδειρα, τα εν τη Ισπανία. Ούτος λοιπόν είχε πλούτον πολύν και ανετράφη με ευσεβή πίστιν και χριστιανικώτατα δόγματα, ζων περισσότερον εις τον Θεόν, παρά εις τους ανθρώπους. Όθεν όλα του κόσμου τα πράγματα σκύβαλα λογισάμενος ο αοίδιμος, αφήκε την εξουσίαν εις τους υιούς του και μεταβ΄ς εις την Ρώμην, ενδύεται το Μοναχικόν σχήμα, το του σταυροφόρου δηλαδή, υπό του Πάπα Αγαπητού. Μετά ταύτα αναχωρήσας εκείθεν ο Όσιος, πορεύεται εις την περίφημον Κωνσταντινούπολιν, εις την οποίαν συνωμίλησε με τον Πορφυρογέννητον βασιλέα Κωνσταντίνον Ζ΄ εν έτει 919, υπό του οποίου στέλλεται εις τα Ιεροσόλυμα (ζητήσας αυτό ο ίδιος παρ΄ εκείνου, το να σταλή δηλαδή). Αφιχθείς δε εκεί λαμβάνει το μέγα και Αγγελικόν Σχήμα από τον τότε Πατριάρχην των Ιεροσολύμων, Χριστόδουλον καλούμενον, και από Δουναλέ μετονομάζεται Στέφανος. Πολλάς δε ύβρεις και δαρμούς λαμβάνει από τους Σαρακηνούς ο μακάριος, διότι είχε τριγύρω περικεκομμένον το γένειόν του. Εκ των Ιεροσολύμων μετέβη ο Όσιος εις την Αίγυπτον, ένθα κρατηθείς ερρίφθη εις την φυλακήν μετά των ακολουθούντων αυτόν δύο Ιερέων. Αφού δε έμεινεν εκεί έξ μήνας, ταλαιπωρούμενος υπό πείνης και δίψης και των άλλων κακοπαθειών της φυλακής, στέλλεται εις τον Αμηράν της Αιγύπτου, υπό του οποίου δεθείς με βαρύτατα δεσμά ηναγκάζετο ο αοίδιμος να αρνηθή τον Χριστόν. Επειδή δε εις τούτο αντέλεγε στερρώς και δεν ενικάτο, αλλ΄ ωμολόγει παρρησία τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ετιμωρήθη με περισσοτέρας ή πρότερον πληγάς και βασανιστήρια, από τα οποία κακοπαθήσας, έπεσεν εις ασθένειαν ο τρισόλβιος· ως εκ της ασθενείας δε αφήκε την παρούσαν πρόσκαιρον ζωήν και επήγεν εις την άνω και την αιώνιον, αφού πρώτον ανηγγέλθη εις αυτόν παρά Θεού η κοίμησίς του. 

Oi Αγιοι Πατερμούθιος, Κόπρις και Αλέξανδρος

Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων Οσιομαρτύρων ΠΑΤΕΡΜΟΥΘΙΟΥ, ΚΟΠΡΙΟΥ και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ.                                                                                                                   

Πατερμούθιος, Κόπρις και Αλέξανδρος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τξα΄- τξγ΄ (361 – 363). Διήνυσαν δε πρότερον την ζωήν των εν ησυχία εις έρημόν τινα τόπον της Αιγύπτου. Εκστρατεύσας δε ο Παραβάτης κατά των Περσών και μαθών περί των Οσίων τούτων έστειλε και τους έφερεν έμπροσθέν του. Ηρώτησε δε πρώτον τον Πατερμούθιον πόσων ετών είναι· αφού δε εκείνος απεκρίθη, ότι είναι τεσσαράκοντα πέντε, εξέβαλεν αυτόν έξω. Είτα προσκαλεί τον Όσιον Κόπριν και διαφόρους μηχανορραφίας και κολακείας μεταχειρισθείς ο πανουργότατος, έπεισεν αυτόν να αρνηθή, φευ! τον Χριστόν. Ύστερον δε ο Πατερμούθιος, υπενθυμίσας εις αυτόν τας νηστείας, τας προσευχάς και τους άλλους αγώνας, τους οποίους εδοκίμασεν εις την άσκησιν, τον επέστρεψε πάλιν εις την πίστιν του Χριστού. Τούτο μαθών ο Παραβάτης, προσέταξε να κόψωσι την γλώσσαν του Αγίου Κόπριου και να εξαπλώσωσιν αυτόν επί εσχάρας πεπυρωμένης. Φερόμενος δε εις την εσχάραν και βλέπων αυτήν σπινθηροβολούσαν, εδειλίασεν. Όθεν ενδυναμωθείς πάλιν από τον Άγιον Πατερμούθιον, ετέθη μετ΄ αυτού επί της εσχάρας, αλλ΄ υπό της θείας Χάριτος έμειναν  και οι δύο αβλαβείς. Έπειτα ερρίφθησαν αμφότεροι εις κάμινον ανημμένην και μετά των δύο αυτών εισήλθεν εν τω καμίνω και ο Μοναχός Αλέξανδρος και ωμολόγησε παρρησία τον Χριστόν· επειδή δε και οι τρεις έμειναν αβλαβείς, απεκεφαλίσθησαν κατά προσταγήν του τυράννου, και ούτως έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου.