Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Προσοχή στους ψευδοδιδασκάλους. Του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (Φιλοκαλία τόμος Δ΄).

Να ικετεύης τον Θεό με προσευχές και δάκρυα να σου στείλη οδηγό απαθή και άγιο. Αλλά και συ ο ίδιος να μελετάς τις θείες Γραφές, και μάλιστα τα πρακτικά συγγράμματα των Αγίων Πατέρων, για να αντιπαραβάλλης σ΄ αυτά την διδασκαλία και τις πράξεις του διδασκάλου και γέροντάς σου, βλέποντάς τες όπως σε καθρέφτη και εξετάζοντάς τες. Και όσα είναι σύμφωνα με τις Γραφές να τα εγκολπώνεσαι και να τα κρατής στον νού σου, τα νόθα όμως και ξένα να τα διακρίνης και να τα απορρίπτης, για να μη πλανηθής. Γιατί να ξέρης, πολλοί πλάνοι και ψευδοδιδάσκαλοι υπάρχουν σήμερα.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

+Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης : Ο Παπισμός.



…Τάσσομεν ως έκτην κεφαλήν τον Παπισμόν, ενώ εις κακότητα κατέχει την πρώτην θέσιν μεταξύ των εχθρών της αγιωτάτης ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Αλλά το μίσος του Παπισμού καθ΄ ημών, ουδέν άλλο σημαίνει ή ότι αναγνωρίζει την υπεροχήν μας. Ο Παπισμός υπήρξε μοιραία ιστορική μορφή εις τον κόσμον. Το υποταγέν εις τον χριστιανισμόν στρατοκρατικόν και κοσμοκρατορικόν πνεύμα της ειδολολατρικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, διετήρησεν εν τούτοις τους χαρακτήρας αυτού, τους οποίους βλέπομεν από τους πρώτους εισέτι χριστιανικούς αιώνας να διακρίνουν την ρωμαϊκήν Εκκλησίαν, με προϊούσαν τάσιν επιβολής επί των άλλων Εκκλησιών, ης αποκορύφωμα υπάρχει η σκανδαλώδης ιδέα του Πρωτείου, μεθ’ όλων των συνεπειών αυτού, δια να προαχθή εις το φρενιτιώδες αλάνθαστον του Πάπα. Εις την διαμόρφωσιν της ζωής της Δυτικής Εκκλησίας, αποφασιστικόν ρόλον διεδραμάτισαν τα επιδραμόντα γερμανικά φύλα, άτινα επηρέασαν, αναμφιβόλως, την στάσιν αυτής έναντι των θεολογικών αυτής προβλημάτων. Λαοί παχυλοί, ανανάπτυκτοι δια να εγκεντρισθούν εις τον Χριστιανισμόν, εχρειάσθησαν ένα όργανον ανάλογον προς την διανοητικότητα αυτών. Και ευρέθη εις την αριστοτελικήν φιλοσοφίαν, την ικανοποιούσαν τας αξιώσεις του «λόγου», ον θέτει ως απόλυτον κριτήριον. Ούτω συν τω χρόνω διεμορφούτο θεολογία νοησιαρχική, ορθολογιστική, φυσιοκρατική, ήτις ωδήγει κατ’ ολίγον εις την αποξένωσιν από την μάλλον μυστικιστικήν, «εσωτερικήν» θεολογίαν των ανατολικών λαών, υπέρ ης απελογείτο αυθεντικώς, το άγιον Βυζάντιόν μας. Η ούτω λανθάνουσα κατ΄ αρχάς αντίθεσις μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, και ύστερον αισθητότερον αποκαλυφθείσα, ως ήτο επόμενον, προεκάλεσε την διάσπασιν της ψυχολογικής ενότητος των Εκκλησιών. Και υποθέτομεν, ότι η κυριωτέρα αιτία του χωρισμού των Εκκλησιών, δεν ήτο ούτε το σκανδαλίζον και αντορθόδοξον Filioque, ούτε και αι περί Πρωτείου προκλητικαί αξιώσεις του Πάπα, όσον ο διάφορος τρόπος διανοητικότητος, όστις ολογλύφως, θα ελέγομεν παρουσιάσθη εν τω προσώπω Θωμά του Ακινάτου, γενομένου του επισημοτέρου εκπροσώπου της Θεολογίας της Ρώμης. Τούτο άλλωστε απεδείχθη, αφ’ ενός μεν δια του οδυνηρού τρόπου βιώσεώς των, όστις εντονώτερον κατεφάνη εις τους μυστικιστάς των, αφ’ ετέρου δε, κατά τας έριδας των Ησυχαστών του ΙΔ’ αιώνος, τους οποίους η δυτική Θεολογία, δια του Βαρλαάμ του Καλαβρού, κατεπολέμησε μετ’ απαραδειγματίστου σφοδρότητος. Η κακοδοξία της Παπικής Εκκλησίας και η ορθολογιστική νοοτροπία αυτής, κατεφόβιζον τόσον τους βυζαντινούς, ώστε κατά τας αγωνιώδεις τελευταίας ημέρας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, να προτιμούν την επικειμένην κυριαρχίαν της ερυθράς ημισελήνου ή των Παπικών, του φόβου μεταδιδομένου από των χειλέων του ενός προς τον άλλον, δια της μνημειώδους φράσεως: «κάλλιον σαρίκιον τουρκικόν ή τιάραν Παπικήν». Είναι δε περιττόν να είπωμεν, πόσον το νοησιαρχικόν στοιχείον καλλιεργηθέν επιμελώς υπό της πρεσβυτέρας Ρώμης, συνετέλεσεν εις την γέννησιν του Προτεσταντισμού, όστις πάλιν, επί το χείρον προκόψας, έτεκεν, εντελώς ανυπόπτως, τας υλιστικάς φιλοσοφίας του Μαρξ και Έγκελς, καθ’ όσον με κατάπληξιν αναγινώσκομεν θεωρίας, Θωμά του Ακινάτου, περί των σχέσεων κεφαλαίου και εργασίας. Ημάς τους ορθοδόξους ουδείς τόσον επεβουλεύθη και επίκρανεν, όσον η «αδελφή» Καθολική Εκκλησία, ήτις εάν ήθελε θα ηδύνατο και την πτώσιν της Πόλεως να αποτρέψη. Εν τούτοις πάντοτε επεδίωκεν οφέλη εξ ημών, και ότε «η δρυς πέπτωκεν» αυτή εκ των πρώτων ήρξατο «ξυλεύουσα». Εις δε την εποχήν της 400ετούς δουλείας, ουκ επαύσατο μηχανορραφούσα εις βάρος της διαστίκτου εκ των τραυμάτων και ημιθνήτου αδελφής της, και ανταγωνιζομένη εις την αρπαγήν των προβάτων με τον Ισλαμισμόν. Και ότε ανέτρεψε τον υπό της α΄ Οικ. Συνόδου θεσπισθέντα Πασχάλιον κανόνα, ο Πάπας «περιήγε ξηράν και θάλασσαν» δια να μας επιβάλη ένα νέον, αμαρτωλόν ημερολόγιον, όπερ σήμερον διχάζει το πλήρωμα της Εκκλησίας μας, και όπερ ευτυχώς απεδοκιμάσθη εν τω συνόλω του υπό του ευσεβούς λαού μας. Εν πάση περιπτώσει ο Παπισμός, όστις παρ’ ενίοις ερμηνευταίς της Αποκαλύψεως θεωρείται «η πόρνη η μεθύουσα μετά των βασιλέων της γης», βλέπει την ορθοδοξίαν μας ως άκανθαν εις τον οφθαλμόν του, διότι δεν απεμακρύνθη της ιεράς παραδόσεως, ως αυτός, διο και ελέγχεται. Δια τούτο μετέρχεται παν μέσον όπως εισδύση εις την Εκκλησίαν μας, δια να την υποτάξη υπό τους πόδας του Πάπα. Η ασκουμένη από ετών προσηλυτιστική προπαγάνδα, ο Ιησουϊτισμός, οι Ελληνόρρυθμοι, οι Ουνίται, προς τον σκοπόν αυτόν αγωνίζονται. Τελευταίως είχομεν επίθεσιν δια του Κογκορδάτου, όπερ μεταφράζεται, εις διασφάλισιν περισσοτέρων προϋποθέσεων δράσεως του Καθολικισμού εν Ελλάδι. Ευτυχώς ότι η Εκκλησία έχει ποιμένας και εξεδίωξε τους λύκους. Η Ιεραρχία είναι αξία παντός επαίνου, αναδειχθείσα ανταξία των αγίων Πατέρων μας, και των πεπρωμένων της Ορθοδοξίας. (Γραφέν το 1956).

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Κύριλλος Μελισσοχωρίου :

….τα γενόμενα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά την 30η Νοεμβρίου 2006, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Πάπα Ρώμης κ. Βενεδίκτου, τα οποία και υπερέβησαν κάθε προηγούμενο, ως προς τις παραβάσεις των Ιερών Κανόνων και γενικά των ιερών και οσίων της ακαινοτόμητης Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν όλα όσα επί χίλια και πλέον έτη εχώριζαν και χωρίζουν – και θα χωρίζουν – τους αιρετικούς Παπικούς από τους Ορθοδόξους. Μόνο προσχηματικά και τυπικά δεν υπήρξε και το «κοινόν Ποτήριον» ακόμη. Αυτό γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν. Αλλ’ όμως ήδη από το 1965, μετά την αντικανονική και μονομερή «άρση των αναθεμάτων», το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται «σιωπηρώς» ως ομόπιστος Πατριάρχης Ρώμης και μάλιστα ως πρώτος τη τάξει! Επί 952 χρόνια (1054 – 2006) η Αγία Ορθοδοξία μας είχε και έχει τους Λατινιπαπικούς ως αιρετικούς για τον ορμαθό των αιρέσεων και πλανών τους, χωρίς έκτοτε συμπροσευχές και λειτουργικές επικοινωνίες, εφόσον δεν έχουν απαρνηθή και δεν απαρνούνται τις βλάσφημες αιρέσεις και πλάνες τους. Διότι και μόνη η ουρανομήκης βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, το λεγόμενο Filioque , μάλιστα με τη ρητά απαγορευμένη προσθήκη στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεως, κατά τον Άγιο και Μέγα Φώτιο, «εξαρκεί και μόνον μυρίοις αυτούς υπαγαγείν αναθέμασιν»! (Εγκύκλιος Επιστολή προς τους της Ανατολής αρχιερατικούς θρόνους...,§33. Βλ. Ιωάν. Καρμίρη, τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία..., τόμ. Ι, Αθήναι 1952, σ. 282). Δηλαδή όχι μόνο «ανάθεμα τρις», αλλά «δέκα χιλιάδες τρις ανάθεμα», ως εκτός Εκκλησίας! 

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Oὐσιαστικὰ εἶναι ἀκοινώνητοι, ὡς κοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Αὐτὰ γράφονται ἐν πλήρει συνειδήσει τῶν ἱστορικῶν ὄντως στιγμῶν ποὺ ζοῦμε, ἀπὸ τὶς  ἀρνητικὲς καὶ καταστροφικὲς τῆς Ὀρθοδοξίας ἐνέργειες καὶ ἐκδηλώσεις. Ἐν πλήρει συνειδήσει ἐπίσης τῶν  εὐθυνῶν καὶ τῶν συνεπειῶν αὐτῆς μας τῆς στάσεως. Προτιμοῦμε νὰ διωκόμεθα καὶ νὰ συκοφαντούμεθα, παρὰ νὰ μένουμε σιωπηλοὶ καὶ ἀφωνότεροι ἰχθύος μπροστὰ στὴν ἐμφανῆ κακοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, νὰ εἴμαστε μὲ τοὺς Ἁγίους, παρὰ νὰ ἔχουμε τὴν φιλία καὶ τὴν συμπάθεια τῶν φιλοπαπικῶν καὶ λατινοφρόνων». Πολλοί πλέον «διαπιστώνουν ὅτι κινδυνεύει πλέον ἡ ἀκεραιότητα τῆς ἀλήθειας, ὅτι οἱ μνημονευόμενοι στὴ Θ. Λειτουργία ἐπίσκοποι, ὡς ἐγγυητὲς τῆς ἐν τῇ πίστει ἑνότητος δὲν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, δὲν εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τοὺς πρὸ αὐτῶν Ἁγίους, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ εἶναι ἀκοινώνητοι, ὡς κοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους» 

(Ζήση Θεόδ., Κακὴ Ὑπακοή…, σελ. 23).

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Τα σαθρά επιχειρήματα

Για να αναπαύσουν  την συνείδησί τους οι πνευματικοί πατέρες, αλλά και τους πιστούς που ανησυχούν και τους…ενοχλούν, έχουν βρη ένα πολύ κακόηχο τροπάρι: «Αργότερα, λέγουν, θα αντιδράσουμε, όταν θα έχη έλθει ο κατάλληλος καιρός· ας έλθουν στο κοινόν ποτήριον με τον Πάπα και τότε θα δήτε αν θα προδώσουμε την πίστι μας».  Που και από ποιόν εδιδάχθησαν οι πνευματικοί καθοδηγητές,  ότι δεν πρέπει να πολεμούμε και να  αποτειχιζόμεθα από τους κακοδόξους ποιμένας, παρά μόνον όταν έλθουν στο κοινό ποτήριον  με τον αρχηγόν της αιρέσεως που επιδέξια προβάλλουν οι του Φαναρίου ως  … «σεβάσμιον αδελφόν» και «πρώτον εν τη καθόλου Εκκλησία του Χριστού»; Αυτό είναι σατανικόν όχι μόνο σαν σκέψι αλλά περισσότερο σαν σύστημα αποκοιμήσεως της ορθοδόξου συνειδήσεως. Μοιάζει με την άλλη τέχνη του διαβόλου που συνεχώς ψιθυρίζει στο αυτί του αμαρτωλού: «αύριο μετανοείς» · «αργότερα, έχεις ακόμα καιρό» · «στα γεράματά σου, καλλίτερα, για να μη ξαναμαρτήσης», για να φύγη τελικά από τον κόσμο αυτόν προτού προλάβη την σωτήρια εξαγόρευση. Έτσι και εδώ. Ποιος τους εγγυάται ότι θα ζήσουν μέχρι το κοινό ποτήριο, ή ότι με την τακτική τους αυτή εξασφαλίζουν την σωτηρία τους, αφού γίνονται αιτία να προχωρά το κακό και να χάνωνται καθημερινώς ψυχές για τις οποίες Χριστός απέθανε; Και όταν είπε ο Κύριος, ότι αυτός που θα φανή πιστός στο λίγο θα φανή δόκιμος και στο πολύ, αυτό δεν ήθελε να διδάξη, ότι δηλαδή μόνον αυτός που πολεμά αμέσως και χωρίς αναβολές το οποιοδήποτε κακό, θα φανή τελικά ο νικητής του; Γιατί λησμονούν τους λόγους του χρυσού κήρυκος της Εκκλησίας, του θείου Χρυσοστόμου; «Διότι εάν, γράφει ο μέγας πατήρ, οι τολμώντες να καταλύσουν τους θείους θεσμούς και παραδόσεις, έστω και κατά μικρόν, εδέχοντο εγκαίρως τον αρμόδιον έλεγχον, δεν θα εγίνετο η παρούσα συμφορά, ουδέ θα κατελάμβανε την Εκκλησίαν τέτοιος χειμώνας· και τούτο διότι, ο ανατρέπων και το ελάχιστον της ορθής πίστεως, καταστρέφει το όλον». Δυστυχώς έχουν δημιουργήσει μία νέα εκκλησιολογία, κατά την οποίαν μπορεί ο επίσκοπος να έχη διαφορετική πίστι από τον πατριάρχη του, και ο πρεσβύτερος από τον επίσκοπόν του, αλλά να μη γίνεται αυτό αιτία σχίσματος, προκειμένου να διατηρηθή η ενότης!  Μια τέτοια όμως ενότης δεν είναι του Θεού, αλλά της παπωσύνης, άνευ δηλαδή αληθείας και Πνεύματος Αγίου!

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Προσοχή στους ψευδοδιδασκάλους. Του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (Φιλοκαλία τόμος Δ΄).

Να ικετεύης τον Θεό με προσευχές και δάκρυα να σου στείλη οδηγό απαθή και άγιο. Αλλά και συ ο ίδιος να μελετάς τις θείες Γραφές, και μάλιστα τα πρακτικά συγγράμματα των Αγίων Πατέρων, για να αντιπαραβάλλης σ΄ αυτά την διδασκαλία και τις πράξεις του διδασκάλου και γέροντάς σου, βλέποντάς τες όπως σε καθρέφτη και εξετάζοντάς τες. Και όσα είναι σύμφωνα με τις Γραφές να τα εγκολπώνεσαι και να τα κρατής στον νού σου, τα νόθα όμως και ξένα να τα διακρίνης και να τα απορρίπτης, για να μη πλανηθής. Γιατί να ξέρης, πολλοί πλάνοι και ψευδοδιδάσκαλοι υπάρχουν σήμερα.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Φώτης Κόντογλου - Πρὸς ἑνωτικούς

Ἡ ἐπιθυμία τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος καὶ τῶν σὺν ὑμῖν ὅπως ὑποταχθῇ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τὸν Πάπαν, καὶ ἡ ἐκ μέρους σας ἀνεξήγητος σπουδὴ πρὸς τοῦτο, ἐπλήρωσε τὰς καρδίας μας ἀφάτου θλίψεως, καὶ ἀθυμία κατέλαβεν ἡμᾶς, κατὰ τὸν προφητάνακτα, ἀπὸ ἁμαρτωλῶν, τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ. Τὰ ὦτα μας συρίζουν ἀκόμη ἀπὸ τὸ φρικτὸν τοῦτο ἄκουσμα.

Ἡ Ὀρθόδοξος ποίμνη ἐδιχάσθη, καὶ σεῖς φέρετε τὸ κρίμα. Καὶ οἱ μέν, σᾶς ἠκολούθησαν εἰς τὴν εὐρύχωρον ὁδόν, τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ἀπώλειαν, οἱ δὲ παρέμειναν ἑδραῖοι καὶ ἀσάλευτοι εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν τῶν πατέρων των, ἀποστρέφοντες τὸ πρόσωπον καὶ ἀπὸ μόνην τὴν σκέψιν, ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐνηγκαλίσθη καὶ ἠσπάσθη τὸν γυναικοπρόσωπον Πάπαν, καὶ ἐμολύνθη ἀπὸ τὸ βδέλυγμα τοῦτο τῆς ἀσεβείας.

Ἐκεῖνοι, οἵτινες σᾶς ἠκολούθησαν, ἦσαν ἐκ τῶν προτέρων προδικασμένοι ὅτι θὰ σᾶς ἠκολούθουν, ὅντες ὑλόφρονες, ματαιόδοξοι, ἄπιστοι, ἀλαζόνες, ξενόδουλοι, κόλακες καὶ κολακευόμενοι. Λοιπόν, ἔσπευσαν νὰ συναχθῶσι μὲ τὸν «κόσμον», τὸν ἁμαρτωλὸν κόσμον τῆς ἐπιγείου ἀνέσεως, τῆς ἄνευ ταλαιπωριῶν καὶ ἀγῶνος ζωῆς, πιστεύοντες μόνον εἰς «τὴν ὦδε μένουσαν πόλιν, μὴ ἐπιζητοῦντες δὲ τὴν μέλλουσαν», ὡς ἀνύπαρκτον καὶ μὴ πιστευτὴν εἰς αὐτούς.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Η Κυρία Θεοτόκος λέγει: οι εχθροί εμού και του Υιού μου επλησίασαν. (Ποιοι είναι οι εχθροί; Οι λατινόφρονες).

Οι λατινόφρονες με τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννην Βέκκον ήλθον εις το Άγιον Όρος μετά στρατιωτικής δυνάμεως, και αφού έπραξαν εκείνα τα οποία έπραξαν εις τας άλλας Μονάς, ήλθον τελευταίον και εις την Ιεράν Μονήν του Ζωγράφου, πυρ και μανίαν πνέοντες κατά των οικούντων αυτήν Μοναχών. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν δια το Άγιον Όρος καιρόν,πλησίον της Μονής Ζωγράφου ηγωνίζετο κατά μόνας εις Μοναχός, έχων συνήθειαν ιεράν να αναγινώσκη πολλάκις καθ΄ εκάστην τον Ακάθιστον Ύμνον της Θεοτόκου ενώπιον της θείας Εικόνος Αυτής. Εν μια λοιπόν των ημερών, ότε εις τα χείλη του Γέροντος αντηχούσεν ο Αρχαγγελικός ασπασμός της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το«Χαίρε», ακούει αίφνης ο Γέρων εκ της αγίας Αυτής Εικόνος τους εξής λόγους:«Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού!», ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. «Μη φοβού»,εξηκολούθησεν ησύχως η εκ της Εικόνος θεομητορική φωνή, «αλλ’ απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον εις τους αδελφούς και εις τον Καθηγούμενον ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις λοιπόν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή ας κρυφθή, έως ότου παρέλθη ο πειρασμός, οι δε επιθυμούντες μαρτυρικούς στεφάνους ας παραμείνωσιν εν τη Μονή, άπελθε λοιπόν ταχέως».

….είκοσι δε και εξ Μοναχοί, oι μη μνημονεύοντες τον λατινόφρονα Τζιοβάνι Βέκκο, μετά των οποίων και ο Καθηγούμενος, έμειναν εις την Μονήν και εισήλθον εντός του Πύργου, αναμένοντες τους εχθρούς αυτών και προσδοκώντες τους μαρτυρικούς στεφάνους. Το αποτέλεσμα: εικοσιέξ Οσιομάρτυρες Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Τζιοβάνι Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.


Τώρα :


Και οι δέκα εννέα Ηγούμενοι του Αγίου Όρους υποδέχονται στο Άγιον Όρος, συλλειτουργούν και μνημονεύουν τον Kαρδινάλιον Πατριάρχην Κων/πόλεως κ. Βαρθολομαίον, την ιδίαν ώρα που ο νέος Τζιοβάνι Βέκκος εκδιώκει απανθρώπως τους αδελφούς των Εσφιγμενίτας λόγω μη μνημονεύσεώς του υπ’ αυτών!...

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός :

«Ἅγιοι ἱερεῖς πρέπει νὰ ἔχετε κολυμβήθρας μεγάλας εἰς τὰς ᾿Εκκλησίας ὥς ὅτου νὰ χώνεται ὅλο τὸ παιδίον μέσα, νὰ κολυμβᾶ, ὅπου νὰ μὴ μείνη ἴσα μὲ τοῦ ψύλλου τὸ μάτι ἄβρεχο, διότι καὶ ἐκεῖ προχωρεῖ ὁ διάβολος καὶ διὰ τοῦτο τὰπαιδιά σας σεληνιάζονται, δαιμονίζονται, ἔχουν φόβον, γίνονται κακορίζικα».

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Ἐπί τῇ πρός Κύριον ἐκδημίᾳ τοῦ ὁμολογητοῦ Θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου



    Ἐν Κυθήροις τῇ 12ῃ Σεπτεμβρίου 2014
Πρός
Τήν Ἱεραποστολικήν Ἀδελφότητα «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ»
Ζωοδόχου Πηγῆς 44
Ἀθήνας 106 81
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
            Ἐπί τῇ πρός Κύριον ἐκδημίᾳ τοῦ εὐσεβεστάτου ἐν Κυρίῳ ἀδελφοῦ μας προσφιλεστάτου Νικολάου Σωτηροπούλου, πιστοῦ τέκνου τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ζηλωτοῦ καί ἀκαταπονήτου Θεολόγου - ἐργάτου τοῦ Ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ἀφωρισμένου εἰς Εὐαγγέλιον Θεοῦ» (Ρωμ. α', 1) καί μόνον, ὁμολογητοῦ τῆς πίστεως καί διακεκριμένου ἀντιαιρετικοῦ πνευματικοῦ σκαπανέως, λογιωτάτου συγγραφέως καί ἀπαραμίλλου γνώστου καί χειριστοῦ τῆς Θείας Γραφῆς εὔχομαι καί προσεύχομαι ὅλῃ καρδίᾳ διά τήν μακαρίαν ἐν Κυρίῳ ἀνάπαυσιν τῆς θεοφιλοῦς ψυχῆς αὐτοῦ καί τήν ἀπόληψιν τοῦ τῆς δικαιοσύνης στεφάνου,«ὅν ἀποδώσει ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ Δίκαιος Κριτής» (Β' Τιμ. δ', 8).

            Ἐλυπήθην σφόδρα διότι, λόγῳ τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, δέν ἠδυνήθην νά παρευρεθῶ, ὅπως τό ἐπεθύμουν, εἰς τήν Ἐξόδιον Ἀκολουθίαν τοῦ ἀειμνήστου Νικολάου, τοῦ συγχρόνου αὐτοῦ μάρτυρος τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας, τοῦ «ἐρχομένου ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης» (Ἀποκ. ζ', 14) πρός τόν Δικαιοκρίτην Κύριον καί Θεόν ἡμῶν.
            Ἐδοκίμασε πικρίας καί ὀδύνην, οὐ τάς τυχούσας, ἐπί δύο περίπου δεκαετίας μέ τόν γενόμενον «ἀφορισμόν» παρά μή ἁρμοδίου κανονικῶς καί νομικῶς ἐκκλησιαστικοῦ ὀργάνου καί μή ὑφισταμένου οὐδ' ἐπ' ἐλάχιστον θέματος παραχαράξεως ἤ παραβιάσεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἄνευ τῆς κανονικῆς καί νομικῆς διαδικασίας (ἀκροάσεως, ἀπολογίας, δίκης).Πιστεύω δέ ὅτι ὅλη αὐτή ἡ μακρά καί σκληρά δοκιμασία ἐξήγνισε τήν ψυχήν του καί ὅτι θά παρασταθῇ τῷ Θρόνῳ τῆς Θείας Μεγαλωσύνης μετά καθαροῦ συνειδότος ὡς «πιστός ἄχρι θανάτου» καί πολέμιος τῶν αἱρέσεων, τῶν κακοδοξιῶν καί τῆς πλάνης.
            Ἄς εἶναι αἰωνία καί μακαρία ἡ μνήμη τοῦ ζηλωτοῦ αὐτοῦ ἐργάτου τοῦ Χριστοῦ.

Μετ' εὐχῶν καί ἀγάπης
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κυθήρων Σεραφείμ

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΑΠΟΤΕΙΧΗΣΗ του ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ !

Το Δεκέμβριο του 1452 και ενώ ο Πρωτοσύγκελος πατήρ Ραφαήλ, αλλά και ο Διάκονός του Νικόλαος βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος οργάνωσε επίσημο συλλείτουργο στην Εκκλησία της Αγίας Σοφίας με αντιπρόσωπο του πάπα τον καρδινάλιο Ισίδωρο, στα πλαίσια της ενωτικής πολιτικής που εφάρμοζε έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα σωθεί η Βασιλεύουσα με τη βοήθεια του πάπα, από τον ασφυκτικό τουρκικό κλοιό. Στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνος, έλαβε χώρα το συλλείτουργο αυτό. Όμως, ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ δεν θέλησε να παραστεί και ούτε και τον Διάκονό του άφησε να πάει. Γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό θα ήταν προδοσία της Πίστεως. «Όχι, και μέχρις εκεί. Σχέση ναι, βοήθεια ναι, συλλείτουργο με τους παπικούς ποτέ!...» είπε ο Άγιος. Ο Αυτοκράτορας θύμωσε πάρα πολύ και τους τιμώρησε με προσωρινή εξορία στην Αίνο. Γι’ αυτό και ο Άγιος Ραφαήλ ονομάζεται και ομολογητής, διότι παράτησε τις τιμές και δόξες του αξιώματός του και δεν υπολόγισε το κόστος της εναντίωσής του στον αυτοκράτορα, προκειμένου να υπερασπιστεί την αλήθεια της Ορθοδοξίας έναντι της αιρέσεως του παπισμού.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης : Λίγοι κατάλαβαν ὅτι τὸ κέντρο βάρους τοῦ αντιρατσιστικού νόμου, ἡ βασικὴ ἐπιδίωξη, εἶναι νὰ φιμώσει τὸν ἐλεγκτικὸ καὶ πατερικὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας

….αὐτὸ ποὺ ἐνδιαφέρει τοὺς προσκυνημένους πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες δὲν εἶναι τόσο ἡ ἐλευθερία τοῦ πολιτικοῦ λόγου, ὅσο ἡ ἐλευθερία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, διότι ἡ μόνη ἀκατανίκητη δύναμη εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ ἄξιοι ποιμένες της. Λίγοι κατάλαβαν ὅτι τὸ κέντρο βάρους τοῦ νόμου, ἡ βασικὴ ἐπιδίωξη, εἶναι νὰ φιμώσει τὸν ἐλεγκτικὸ καὶ πατερικὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας· αὐτὸν φοβοῦνται οἱ Ἑβραιομασόνοι· εἶναι οὐσιαστικὰ ρατσιστικὸς ὁ νόμος, γιατὶ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ζωῆς, στὴ θέση τῶν ὁποίων θέλουν νὰ βάλουν τὴν βρώμικη, τὴν σιχαμερὴ ζωὴ τῶν πόρνων, τῶν μοιχῶν, τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλὰ καὶ τὴν πλάνη τῆς πανθρησκείας τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Μασονίας, ὅπου δικαιολογοῦνται καὶ ἐνθαρρύνονται οἱ ἠθικὲς παρεκτροπές.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας: Β΄ επιστολή προς τον παπικό «Αρχιεπίσκοπο» κ. Νικόλαο.

«Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι στά σοβαρά θέματα, ὅπως εἶναι τό θέμα τῆς ἑνότητός μας μέ τούς Παπικούς, καταφεύγουμε στό τί εἶπαν καί τί ἔπραξαν οἱ κεκηρυγμένοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὄχι στό τί εἶπε ὁ τάδε Ἐπίσκοπος ἤ ὁ τάδε Πατριάρχης. Κεκηρυγμένοι ἅγιοι τῆς Ἐκκησίας μας, γιά τό θέμα τῆς μεταξύ μας σχέσεως, μεταξύ τῶν ἄλλων πολλῶν ἁγίων πατέρων, εἶναι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός. Σ᾽ αὐτούς θά καταφύγω ἐγώ ὁ Ἐπίσκοπος γιά νά μαθητευθῶ τί πρέπει νά φρονῶ καί πῶς πρέπει νά φέρομαι πρός τούς Παπικούς. Καί αὐτοί οἱ ἅγιοι σέ πάρα-πάρα πολλά χωρία τῶν ἔργων τους, σέ πάμπολλες περικοπές, Σᾶς ὀνομάζουν «αἱρετικούς».

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

π. Θεόδωρος Zήσης : Ὁ οἰκουμενισμὸς προκαλεῖ μεγάλη βλάβη στὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.


Ἐκεῖνο ποὺ δὲν μπόρεσε μὲ τὴ δολιότητα νὰ πετύχει  Πάπας, δηλαδὴ νὰ ὑποτάξει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸ πετυχαίνει τώρα μὲ τοὺς «ὀρθοδόξους» οἰκουμενιστές... 
 ἐκ τοῦ φιλοπαπισμοῦ καὶ φιλοπροτεσταντισμοῦ κίνδυνος εἶναι μεγάλος. Πρέπει νὰ προλάβουμε τὴν ἐπερχόμενη προδοσία. Χρειάζονται περισσότεροι ζηλωτές, οἱ ὁποῖοι θὰ μιλοῦν μὲ παρρησία καὶ θὰ ἀφυπνίζουν τοὺς Ἐπισκόπους  ποὺ ἀναπαύονται στοὺς θρόνους τους καὶ νωχελικὰ ἁπλώνουν τὰ χέρια τους νὰ εὐλογήσουν ἀδιακρίτως ὀρθοδόξους, παπικοὺς καὶ προτεστάντες, ἀδιαφορώντας ἂν μὲ τὴν τακτική τους αὐτὴ προδίδουν τὴν Ὀρθοδοξία.


(Ὀρθόδοξος Τύπος,13/01/2012).

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Επέστη η Ώρα του «ΕΝΟΣ» ! Ενός νεωτέρου Μάρκου Ευγενικού!

Αν κάποιος καλόγηρος, ή κάποιος κληρικός (Διάκονος ή πρεσβύτερος) έκανε κάτι αντίθετον προς τας «αποφάσεις» ή την βούλησιν του οικείου Ιεράρχου (συμπροσηύχετο, αμφιοφορών, εις Λειτουργίαν … Παλαιοημερολογιτών), ασφαλώς θα αντιμετώπιζε  Επισκοπικόν Δικαστήριον, με ενδεχομένας κυρώσεις· τώρα που ένας Επίσκοπος (και ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος είναι Επίσκοπος) παραβιάζει τους Ιερούς περί συμπροσευχής  και συλλειτουργίας με Αιρετικούς,  Κανόνας και έρχεται συνεχώς αντίθετος με την Ορθόδοξον συνείδησιν, δεν πρέπει να υποστή τας συνεπείας των ενέργειών του; Αλλά από ποίους; Αν όμως οι πολλοί σιωπούν, διότι «ηγάπησαν τον νυν αιώνα», επέστη η Ώρα του  «ΕΝΟΣ» !  Ενός νεωτέρου Μάρκου Ευγενικού! Και είμεθα βέβαιοι, ότι δεν θα αργήση!

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Καντάφι εναντίον του Χριστιανισμού.

Κύριε Διευθυντά,


Ο Γολιάθ της Λιβύης, υπερήφανα υψώνει το ανάστημά του εναντίον του Χριστιανισμού, και απειλεί και προφητεύει! Αν ήταν δυνατόν, σαν άλλος Νέρωνας, θάκαιγε τους χριστιανούς, γιατί, λέει,  «ο χριστιανισμός δεν είναι η θρησκεία των Αφρικανών. Μονάχα το Ισλάμ είναι η θρησκεία της Αφρικής»!  Μιλώντας στα εγκαίνια κάποιου Ισλαμικού κέντρου στη Ρουάντα, ο επαναστάτης και τρομοκράτης Καντάφι, είπε και τα εξής: «Ειρήνη υμίν… Η Ισλαμική επανάσταση ξεκινάει από την Λιβύη…». Δεν έχει άδικο. Το Κοράνι διδάσκει τον πόλεμο του Ισλάμ ενάντια κάθε γκιαούρ (άπιστου).  «Πολεμάτε, πολεμάτε τους γκιαούρηδες όπου τους βρήτε», λέει το Κοράνιο.  «Για κάθε ρανίδα αίματος που θα χύσετε, θ΄ απολαύσετε περισσότερα αγαθά στον παράδεισο»!  Κι΄ ο ίδιος ο Μωάμεθ, με πόλεμο έκανε την πρώτη απόπειρα διάδοσης της θρησκείας του. Δύστυχε Καντάφι! Η διάδοση του χριστιανισμού δε μειώνεται με τις απειλές και τις γροθιές σου. Ο χριστιανισμός είναι αγάπη και δύναμη, είναι ελευθερία και δικαιοσύνη, είναι πίστη και ζωή, είναι αλήθεια και φως. Δυό χιλιάδες χρόνια διώκεται και πολεμείται από μύριους εχθρούς, και πάλι ξαναγεννάται και ζωντανεύει. Η Εκκλησία που τόσο φοβάσαι, είναι θεοϊδρυτη, και  «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».  Η Εκκλησία  «πολεμουμένη νικά, υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται…», όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Διώκεται, αλλά ποτέ δεν διώκει. Η ελευθερία, είναι το σύμβολο και ο θρίαμβος του χριστιανισμού. Απειλεί ο νάνος της Λιβύης! Προκαλεί και φοβερίζει ο Μαρξιστής του Ισλάμ. Οι χριστιανοί δεν απειλούν, συγχωρούν. Δεν είναι μισαλλόδοξοι, πιστεύουν στην ελευθερία της σκέψης και της συνείδησης. Είτε το θέλεις, λοιπόν, σύντροφε Καντάφι, είτε δεν το θέλεις, η άγια θρησκεία του χριστιανισμού θα διαδοθή σε όλον τον κόσμον, με αγάπη κι΄ ελευθερία. Είναι του Κυρίου εντολή: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Ναι. Όλα τα έθνη. Δε χρειάζεται την άδειά σου.

Με αγάπην,
ΜΙΧΑΗΛ  Ε.  ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ

Θεολόγος.  «Ορθόδοξος  Τύπος» αριθ. φ. 667.

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Η καταραμένη κενοδοξία.

Έχουν γράψει πολλά οι Άγιοι Πατέρες γι΄ αυτήν την σατανική μητέρα της υπερηφανείας, που μας οδηγεί στον θάνατον. Στο «Περί διακρίσεως παθών και λογισμών» του Ευαγρίου του Μοναχού συνάντησα την ακόλουθη διδασκαλία: «Από όλους τους λογισμούς, μόνον ο λογισμός της κενοδοξίας έχει αφθονίαν υλικού και περιλαμβάνει ολόκληρον σχεδόν τον κόσμον και ανοίγει τις πόρτες σε όλους τους δαίμονες, σαν πονηρός προδότης κάποιας πόλεως. Γι΄ αυτό και εξευτελίζει τον νου του αναχωρητή γεμίζοντάς τον με πολλά λόγια και ασχολίες και καταστρέφει τις προσευχές του με τις οποίες προσπαθεί να θεραπεύση τα τραύματα της ψυχής του. Αυτόν τον λογισμό τον μεγαλώνουν με την ήττα τους όλοι οι δαίμονες και μέσω αυτού εισέρχονται και πάλι στις ψυχές και έτσι κάνουν την τελευταία κατάστασι χειρότερη από την πρώτη. Από αυτόν τον λογισμό γεννιέται και ο λογισμός της υπερηφανείας, ο λογισμός, που κατακρήμνισε από τον ουρανόν στην γη τον σατανά, που είχε πριν την σφραγίδα της ομοιώσεως με τον Θεόν και το στεφάνι της ομορφιάς. Να ξεφύγης λοιπόν από αυτόν τον λογισμόν της κενοδοξίας και να μην αργοπορήσης, για να μη παραδώσουμε την ζωή μας σε άλλους και τον βίον μας σ΄ αυτούς, που δεν έχουν έλεος, δηλαδή στους δαίμονες. Αυτόν τον δαίμονα τον διώχνει η επίμονη προσευχή και το να μη κάνης θεληματικά ή να λες τίποτε από εκείνα, που βοηθούν στην καταραμένη κενοδοξία».



Π. Σωτήρχος  «Ορθόδοξος Τύπος» αρ. φ. 713.

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Όλα τα άλλα, δήθεν διαλλακτικά και ειρηνικά – «άχρι καιρού» – είναι παραπλανητικά, ηττοπαθή, υποκριτικά, καθαρές σοφιστείες του διαβόλου, για να τροχοπεδείται ο αγωνιστικός ζήλος, ν΄ αποκοιμίζονται οι πιστοί κι΄ οι υπηρέτες του διαβόλου να δρουν ανενόχλητα!

Σ΄ αυτές τις ώρες του κόσμου, όπως η σημερινή, που η αίρεση του Οικουμενισμού έχει και έκταση και βάθος, η μόνη σωτηρία είναι η αλήθεια, που πρέπει να λέγεται χωρίς φόβο και χωρίς πάθος υπέρ όλων και εναντίον όλων και να υπηρετείται αντί πάσης θυσίας! Όλα τα άλλα, δήθεν διαλλακτικά και ειρηνικά – «άχρι καιρού» – είναι παραπλανητικά, ηττοπαθή, υποκριτικά, καθαρές σοφιστείες του διαβόλου, για να τροχοπεδείται ο αγωνιστικός ζήλος, ν΄ αποκοιμίζονται οι πιστοί κι΄ οι υπηρέτες του διαβόλου να δρουν ανενόχλητα! Ας μεταφερθούμε στο Ναό του Σολομώντος στην εποχή του Χριστού : κόσμος πολύς, κίνηση μεγάλη, αλισιβερίσι ανθηρό, φωνές μικροπολητών, γέλια, χαρές, ατμόσφαιρα λαϊκού πανηγυριού, οι έμποροι τα οικονομούν, οι Ιερείς χαϊδεύουν ευτυχείς τα γένεια τους, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, εκεί, εγγυητές και φύλακες των Ιερών Παραδόσεων! Οπότε ξαφνικά, αυτή η «ωραία» ατμόσφαιρα διαταράσσεται βίαια! Κάποιος νέος, που το βλέμμα του βγάζει φωτιές, με φραγγέλιο στο χέρι, ορμά σ΄ όλο αυτό το πλήθος των πωλητών, των χρηματιστών, των εμπόρων, τους πετάει έξω, φωνάζοντας : «Άρατε ταύτα εντεύθεν!  Μη ποιείτε τον Οίκον του Πατρός μου οίκον εμπορίου»». Έτσι οι Ορθόδοξοι οικουμενιστές ομιλούν για φανατισμό και κατηγορούν τους αγωνιζόμενους αντιοικουμενιστές «ζηλωτές»! Ω της υποκρισίας! Η Αγία Γραφή λέει για τα γεγονότα του Χριστού στο Ναό : «ο ζήλος του οίκου σου καταφάγεταί με» Αν ταυτίζετε τον «ζήλο» με τον φανατισμό, θεωρείτε λοιπόν φανατικό και τον Χριστό. Και τι άλλο σημαίνει «ζήλος» παρά αγώνα μες τα όλα, κι΄ όχι το ηττοπαθές ….αναμείνατε άχρι καιρού!

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Στρατηγός Μακρυγιάννης: Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα.


Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.

Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».


Το χαρτί του πατρο- Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του, «τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον». Θέλω να το βλέπω κοντά στα’ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας, τρομάρα τους.

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Π.Σταύρου Βάιου Προς Ιερομόναχο πατέρας Ευθύμιο Χαραλαμπίδη

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=9990

Λαμία, 27/08/2014 (π.η.)

Κατά τον μήνα Ιούλιο πληροφορηθήκαμε από τον ηλεκτρονικό τύπο ότι ο σεβαστός και αγαπητός εν τη πίστη Του Χριστού, των Αποστόλων, των Πατέρων και των Συνόδων της Ορθοδοξίας, Ιερομόναχος πατέρας Ευθύμιος Χαραλαμπίδης της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου νήσου Άνδρου, απεφάσισε και κοινοποίησε στον οικουμενιστή Επίσκοπο Σύρου του νέου ημερολογίου την διακοπή μνημονεύσεως του ονόματός του. Επειδή ο κ.Δωρόθεος παρέστη, κατά την επιστολή του πατρός Ευθυμίου, στην χειροτονία παπικού επισκόπου αποδεχόμενος αυτόν όχι ως αιρετικόν αλλά ως αδελφόν – ως επίσκοπον της παπικής εκκλησίας και ως έχοντες την ίδιαν πίστην του προσέφερε αρχιεράτικην μίτραν, ανεφώνησε «άξιος» ως να απευθυνόταν ως εις ορθόδοξον κληρικόν.

Το δικός μας «εύγε» δια την ορθόδοξον στάσιν και την ακριβή τήρηση της ορθοδόξου πίστεως από μέρους του πατρός Ευθυμίου είναι το ελάχιστον, αποδεικνύοντας την πίστην του και τον ζήλον του ίνα μη νοθευθεί η ορθόδοξος πίστης. Ως αποτειχισμένοι και ημείς από την από την αίρεση του οικουμενισμού (της τελευταίας αιρέσεως του κόσμου τούτου), και τις προδοσίες των ποιμένων του περασμένου αιώνα έως και σήμερα, του απευθύνουμε το «άξιος» και τον ασπάζομαι προσωπικά αδελφικώς, μπορεί δε, να θεωρεί ημάς από τούδε και στο εξής ομόφρονας στην ορθόδοξο πίστην και συνοδοιπόρους στον ανηφορικό δρόμο της αποτειχίσεως και των συνεπειών αυτής που διάγουμε ημείς εδώ και οκτώ έτη.

Είθε η Χάρις Του Θεού όπως ενδυναμώνει υμάς κατά την τήρηση των κανόνων των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων και οδηγεί υμάς κατά τα πρότυπα των Πατέρων σε εποχές αιρέσεως και αποστασίας από το πνεύμα της Εκκλησίας Του Χριστού.

Αδελφέ θάρσει και ανδρίζου. Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν Αληθείας και Δικαιοσύνης. Δια των ευχών των Αγίων Πατέρων υμών.


Πρεσβύτερος Σταύρος Βάϊος

και οι συν εμοί αποτειχισμένοι αδελφοί 

http://opoimhnokalos.blogspot.gr/

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος: Οίμοι! Οίμοι, ψυχή μου! Στέναξον, κλαύσον, θρήνησον

Και οι μεν Άγιοι Πατέρες, οι καλοί και αληθινοί Ποιμένες, εξεδίωξαν μακράν της Εκκλησίας τους αιρετικούς, τους λοιμώδεις λύκους, ο δε οικουμενικός Πατριάρχης καλεί τον αιρετικόν Πάπαν, τον εχθρόν της Εκκλησίας, τον παραβάτην και καταφρονητήν των αποστολικών και Πατρικών Παραδόσεων. 


Οίμοι! Οίμοι, ψυχή μου! Στέναξον, κλαύσον, θρήνησον, ως άλλος Ιερεμίας, ουχί δια την επίγειον Ιερουσαλήμ, την πόλιν των αιμάτων, Συ θρήνησον δια την Νύμφην του Χριστού, την ακηλίδωτον και άμωμον, την Μίαν, Αγίαν, Ορθόδοξον Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, την πνευματικήν Μητέρα των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης : Λίγοι κατάλαβαν ὅτι τὸ κέντρο βάρους τοῦ νόμου, ἡ βασικὴ ἐπιδίωξη, εἶναι νὰ φιμώσει τὸν ἐλεγκτικὸ καὶ πατερικὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας

….αὐτὸ ποὺ ἐνδιαφέρει τοὺς προσκυνημένους πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες δὲν εἶναι τόσο ἡ ἐλευθερία τοῦ πολιτικοῦ λόγου, ὅσο ἡ ἐλευθερία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, διότι ἡ μόνη ἀκατανίκητη δύναμη εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ ἄξιοι ποιμένες της. Λίγοι κατάλαβαν ὅτι τὸ κέντρο βάρους τοῦ νόμου, ἡ βασικὴ ἐπιδίωξη, εἶναι νὰ φιμώσει τὸν ἐλεγκτικὸ καὶ πατερικὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας· αὐτὸν φοβοῦνται οἱ Ἑβραιομασόνοι· εἶναι οὐσιαστικὰ ρατσιστικὸς ὁ νόμος, γιατὶ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ζωῆς, στὴ θέση τῶν ὁποίων θέλουν νὰ βάλουν τὴν βρώμικη, τὴν σιχαμερὴ ζωὴ τῶν πόρνων, τῶν μοιχῶν, τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλὰ καὶ τὴν πλάνη τῆς πανθρησκείας τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Μασονίας, ὅπου δικαιολογοῦνται καὶ ἐνθαρρύνονται οἱ ἠθικὲς παρεκτροπές.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Που είναι οι ποιμένες της Εκκλησίας, δια να σημάνουν έγερσιν, εγρήγορσιν, να καταδείξουν τον κίνδυνον;

Εις τον διάλογον, που διεξάγει ο Παναγιώτατος Πατριάρχης μας από ετών με τον κόσμον, υπεχώρησεν, ηστόχησεν, ηττήθη. Εθυσίασε τας μονίμους θείας αληθείας εις τας απαιτήσεις του «εν τω πονηρώ κειμένου κόσμου», συνεβιβάσθη, εταυτίσθη με τον κόσμον. Ισοπέδωσε την διαφοράν μεταξύ αληθείας και ψεύδους. Ό,τι ελέγομεν αίρεσιν, κακοδοξίαν, απηλείφθη από το λεξιλόγιόν του. Η Ορθοδοξία δεν είναι διάφορος από τον παπισμόν και δέκα ολοκλήρους αιώνας επλανάτο η Εκκλησία μας. Τα δόγματα δεν είναι υπερφυσικαί αλήθειαι και κατά καιρούς δυνάμεθα να τα μεταβάλλωμεν. Ό,τι εγράφη κατά των Λατινικών κακοδοξιών υπό των αγίων Πατέρων, σήμερον δεν έχει ισχύν….   Και τώρα; Τώρα που ο πολύς κόσμος ακολουθεί αυτήν την διεστραμμένην λογικήν, που το φως σκοτίζεται, το άλας μωραίνεται, που ένας Οικουμενικός Πατριάρχης απαρνείται την Ορθόδοξον Παράδοσιν και συντάσσεται με τον αιρεσιώτην παπισμόν, τι να είπωμεν; Και ποίος μας ακούει; Τα πλήθη θέλουν αγάπην, θέλουν ένωσιν. Τι αξίζει η αλήθεια του Θεού ενώπιον της αγάπης; Ομολογουμένως ζώμεν εις ατμόσφαιραν συγχύσεως. Φοβούμεθα μήπως, η τόσον εξαπλωθείσα αδιαφορία δια την ορθόδοξον πίστιν, αποβή καταστρεπτική δια την αγίαν Εκκλησίαν μας. Ουδαμού ακούεται φωνή διαμαρτυρίας. Που είναι οι ποιμένες της Εκκλησίας, δια να σημάνουν έγερσιν, εγρήγορσιν, να καταδείξουν τον κίνδυνον; Να είπομεν τον Πατερικόν λόγον; «Ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει;» Αλλ΄ ο Χριστός δεν καθεύδει. Καθεύδομεν ημείς βαθέως, καθεύδουν οι Ποιμένες μας…

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

π. Γεώργιος Μεταλληνός : ἒχουμε ἀπέναντί μας σχισματική καί αἱρετική παποσύνη, πού οὐδεμία σχέση ἒχει μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καί ἑπομένως ΔΕΝ εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλά αἳρεση, ἐκτός τῆς ΜΙΑΣ και ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας πλέον.

Ὁ πάπας ὡς ἐπίσκοπος τῆς Παλαιᾶς Ρώμης καί ὂχι ὡς ἂτομο, «ἒχει τά πρωτεῖα τῆς τιμῆς καί ὂχι τῆς ἐξουσίας, ὣστε ὁποῦ νά εἶναι πρῶτος τῶν ἂλλων ἀδελφῶν, καί τοῦτο ὃταν συμφωνῇ τοῖς ἂλλοις ἀδελφοῖς, τῷ συνδέσμῳ τῆς πίστεως». Ἂς κρατήσουμε αὐτά τά λόγια τοῦ Μηνιάτη, καί μάλιστα τά ὑπογραμμισθέντα ἀπό τόν γράφοντα, διότι εἶναι τό κλειδί γιά τήν κατανόηση τῆς δογματικῆς παραφροσύνης στήν σημερινή ἀναφορά στόν Πάπα ἀπό τούς Οἰκουμενιστές μας, και μάλιστα τήν ἡγεσία τους. Τήν ἐπισήμανσή του δέ αὐτή διευρύνει και στήν συνέχεια: «Τῶν μελῶν τά μέν εἰσι κατώτατα, τά δέ εἰσιν ἀνώτερα, ἀνάμεσα εἰς τά ὁποῖα εἶναι ἓνας και  πάπας, ὃταν εὐχαριστεῖται να μείνῃ εἰς τόν βαθμόν, ὁποῦ τον ἒβαλαν οἱ ἃγιοι πατέρες, ὂχι να ἐβγαίνῃ ἒξω τῶν ὃρων του διά πλεονεξίαν, θέλοντας νά εἶναι ὁ κύριος τῶν δούλων, ὂχι πρῶτος τῶν ἀδελφῶν».Εὐστοχότερη θεολογικά καί φιλολογικά διατύπωση τῆς οὐσίας τοῦ παπικοῦ πρωτείου δεν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει. Ὁ Πάπας, δηλαδή, ὡς ἐπίσκοπος τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, ἒλαβε ἀπό το ἐκκλησιαστικό σῶμα διά τῶν ἁγίων Πατέρων «τά πρεσβεῖα τιμῆς» («πρωτεῖο τῆς τιμῆς καί ὂχι τῆς ἐξουσίας»), ἀλλά τά πρεσβεῖα αὐτά τοῦ ἀναγνωρίζονται ὀρθόδοξα- ἐκκλησιαστικά τότε μόνο, ὃταν εἶναι ἐντός τῆςἘκκλησίας, δηλαδή συμφωνεῖ μέ ὃλους τούς ἁγίους «τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης καί τῆς πίστεως». Ἀγάπη χωρίς πίστη -ὀρθοδοξία δηλαδή-δέν ὑπάρχει, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει (πρβλ. τό ἀποστολικό: «πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη», Γαλ. 5,6). Ἡ «πλεονεξία» ὃμως τῶν Παπῶν τούς ἒβγαλε ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία. Γι’ αὐτό ὃλη ἡ ἀπό τήν ἐποχή κυρίως τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα (+1972) , τοῦ πρωταγωνιστοῦ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μας παραληρήματος, χρησιμοποιούμενη ὁρολογία περί «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν» καί «πρεσβυτέρας Ρώμης», στερεῖται κάθε ἐρείσματος, ἀλλά καί ἀκριβείας, ἀφοῦ ἒχουμε ἀπέναντί μας σχισματική καί αἱρετική παποσύνη, πού οὐδεμία σχέση ἒχει μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καί ἑπομένως ΔΕΝ εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλά αἳρεση, ἐκτός τῆς ΜΙΑΣ και ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας πλέον. Περί τῆς σημερινῆς Λατινικῆς «Ἐκκλησίας» ἰσχύει δυστυχῶς αὐτό πού ἒλεγε ὁ Μ. Ἀθανάσιος γιά τούς Ἀρειανούς, συμβουλεύοντας τους Ὀρθοδόξους νά μή παρασύρονται ἀπό τά ἐξωτερικά γνωρίσματα καί να χαρακτηρίζουν τόν Ἀρειανισμό Ἐκκλησία, διότι εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας, οἱ δέ ὀπαδοί του «ἀρειομανῖται», μανιακοί ὀπαδοί τοῦ Ἀρείου. Δυστυχῶς ὃμως καί οἱ Παπικοί εἶναι «πρωτειομανῖται». Τό τραγικό ὃμως εἶναι, κατά τόν Μηνιάτη, ὃτι ὁ παπισμός δέν θέλει «ἀδελφούς», ἀλλά «δούλους», νά εἶναι δηλαδή ὁ Πάπας κύριος δούλων καί ὂχι πρῶτος μεταξύ ἀδελφῶν, ὃλων τῶν πιστῶν δηλαδή. Εἶναι δέ ὁ ὁμολογητής ἐπίσκοπός μας κατηγορηματικός, ὃταν λέγει ὃτι ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα, ὑπέρκειται τοῦ Πάπα καί παντός ἂλλου. Γι’ αὐτό «καθώς τοῦ δίδομεν (=τοῦ Πάπα) τό πρωτεῖον τῆς τιμῆς, ὃταν εἶναι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἒτζη ἀρνούμεθα τό πρωτεῖον ἐξουσίας».

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Ενέργεια της Χάριτος και ενέργεια του Πονηρού.--- Του αγίου Διαδόχου, Επισκόπου Φωτικής.

Όπως όταν ένας άνθρωπος σε χειμώνα καιρό στέκεται έξω στην ύπαιθρο και βλέπει ολότελα προς την ανατολή κατά την αρχή της ημέρας η μπροστινή πλευρά του σώματός του θερμαίνεται σιγά-σιγά ολόκληρη από τον ήλιο, ενώ η οπίσθια πλευρά του μένει ολόκληρη δίχως θερμότητα, διότι ο ήλιος δεν πέφτει πάνω του κατακέφαλα. Έτσι και αυτοί που βρίσκονται στην αρχή της πνευματικής ενεργείας. Περιθάλπονται βέβαια μερικώς κάποτε-κάποτε από την αγία Χάρη του Θεού στην καρδιά, γι΄ αυτό και ο νους τους αρχίζει να καρποφορεί πνευματικά. Μένουν όμως φανερά μέρη της καρδιάς, που φρονούν ακόμα σαρκικά για το ότι δεν καταυγασθήκανε από το άγιο φως της Χάριτος όλα τα μέλη της καρδιάς με βαθειά αίσθηση. Αυτό ακριβώς το πράγμα, επειδή δεν το κατάλαβαν μερικοί νόμισαν ότι μέσα τους κλείνουν δυό υποστάσεις, σαν η μια να αντικαθιστά την άλλη μέσα στο νου των αγωνιστών. Έτσι λοιπόν συμβαίνει την ίδια στιγμή η ψυχή να εννοεί και καλά και όχι καλά. Καθώς ακριβώς ο άνθρωπος του παραδείγματος που αναφέραμε με το ίδιο ερέθισμα και κρυώνει και ζεσταίνεται. Αφού ο νους μας ξεγλύστρησε στη διπλή, γνώση, από τότε έχει ανάγκη, κι αν δεν το θέλει, στην ίδια στιγμή και καλά και φαύλα να φέρνει πάνω του διανοήματα. Τούτο συμβαίνει μάλιστα σ΄ εκείνους που έφτασαν σε λεπτοτάτη διάκρισι. Διότι μόλις σπεύδει πάντοτε το καλό να εννοεί, αμέσως θυμάται και το κακό. Επειδή η ανθρώπινη μνήμη από την παρακοή του Αδάμ έχει σχισθεί σε διπλή έννοια. Αν λοιπόν αρχίσουμε να εφαρμόζουμε με θερμό ζήλο τις εντολές του Θεού η Χάρη φωτίζει με κάποια βαθειά αίσθηση όλα τα αισθητήριά μας. Και από την μια πλευρά σαν να κατακαίει τις δικές μας ενθυμήσεις, από την άλλη γλυκαίνει την καρδιά μας με κάποια ειρήνη μιας ανένδοτης φιλίας. Μας κάνει τέλος να σκεφτόμαστε πνευματικά και όχι πια κατά σάρκα. Τούτο συμβαίνει συνεχώς σ΄ αυτούς που πλησιάζουν στην τελειότητα, οι οποίοι έχουν άπαυστη την μνήμη του Κυρίου στην καρδιά τους.



(Φιλοκαλία  τ. Α΄ 203 πη΄ ).

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

«O Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»:

 Οἰκουμενισμὸς ἤρχισε νὰ προσβάλλῃ τὴν Ὀρθόδοξον Καθολικὴν Ἐκκλησίαν φθίνοντος τοῦ ΙΘαἰῶνοςδιὰ δὲ τοῦ Συνοδικοῦ Διαγγέλματος «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» τοῦΠατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἐν ἔτει 1920, ἀποτελοῦντος ὁμολογουμένως τὸν«Καταστατικὸν Χάρτην τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἐκηρύχθη οὗτος «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», ἐφ’ ὅσονχαρακτηρίζει τὰς αἱρέσεις τῆς Δύσεως καὶ ἁπανταχοῦ ὡς δῆθεν «σεβασμίας ΧριστιανικὰςἘκκλησίας», οὐχὶ πλέον «ὡς ξένας καὶ ἀλλοτρίας», ἀλλ’ ὡς «συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ καὶσυγκληρονόμους καὶ συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ“», προτείνων μάλισταὡς πρῶτον μέτρον ἐφαρμογῆς αὐτοῦ τὴν χρῆσιν κοινοῦ ἡμερολογίουπρὸς ταυτόχρονονσυνεορτασμὸν ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων.