Τη Λ΄ (30η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, Επισκόπου της Μεγάλης Αρμενίας.

Γρηγόριος ο της Μεγάλης Αρμενίας λαμπρότατος φωστήρ ήτο από γένος βασιλικόν υιός ων Ανάκ, Πάρθου το γένος, γεννηθείς περί το έτος σμ΄ (240). Ούτος ήτο συγγενής του βασιλέως της Αρμενίας Κουσαρώ, τον οποίον εθανάτωσε δια δόλου ο ίδιος ο Ανάκ, αποσταλείς και παρακινηθείς εις τούτο από τον Αρτασύραν βασιλέα των Περσών. Όθεν δια τον βασιλικόν τούτον φόνον εθανατώθη όλη η γενεά του Ανάκ, μόνος δε ο θείος Γρηγόριος ούτος και εις έτερος αδελφός του ελυτρώθη από του θανάτου, πεμφθείς παις μικρός εις την επικράτειαν των Ρωμαίων, δια μέσου συγγενούς των τινός. Ευρισκόμενος λοιπόν ο θείος ούτος πατήρ εν Καισαρεία της Καππαδοκίας, εμάνθανε και την άλλην παιδείαν των γραμμάτων και τα των Χριστιανών δόγματα και διδάγματα, και βαπτισθείς έγινε Χριστιανός.

Τη ΚΗ΄ (29η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των συν τω Αγίω ΓΟΒΔΕΛΑΑ αθλησάντων ΔΑΔΑ, ΚΑΣΔΟΟΥ και ΚΑΣΔΟΑΣ, της θυγατρός του αυτού Σαβωρίου βασιλέως Περσών.

Γοβδελαάς ο ένδοξος Μεγαλομάρτυς ήτο υιός του βασιλέως των Περσών Σαβωρίου του βασιλεύοντος εις Περσίαν κατά το έτος τλ΄ (330), προσήλθε δε εις την πίστιν του Χριστού κατά τον εξής τρόπον. Κατά την εποχήν εκείνην έζη εις ονόματι Δάδας, όστις κατά μεν το γένος ήτο Πέρσης, κατά δε την πίστιν Χριστιανός. Ούτος ήτο πρώτος εις το βασιλικόν παλάτιον και συγγενής προσφιλέστατος του βασιλέως. Επειδή δε απεστάλη παρ’ αυτού εις το να εξουσιάζη πόλεις τινάς των Περσών, δεν έκρινεν εύλογον να κρύπτη πλέον την ευσέβειαν, αλλ’ εσέβετο τον Χριστόν φανερά. Όθεν, καίτι διεβλήθη εις τον βασιλέα, ότι ήτο Χριστιανός, δεν του αφηρέθη όμως η εξουσία.

Τη ΚΗ΄ (29η) Σεπτεμβρίου, η Αγία Μάρτυς ΓΟΥΔΕΛΙΑ ξίφει τελειούται.

Γουδελία η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους Σαβωρίου βασιλέως Περσών, εν έτει τλ΄ (330), και επειδή πολλούς απίστους Πέρσας επέστρεψεν εις την πίστιν του Χριστού, δια τούτο συνελήφθη από τον βασιλέα, και με πολλάς τιμωρίας εδασανίσθη η μακαρία· μη πεισθείσα δε να θυσιάση εις το πυρ, ερρίφθη εις την φυλακήν. Και εκεί διέμεινεν έτη πολλά, λιμοκτονούσα και μη έχουσα τι να φάγη. Μετά ταύτα εξήλθεν από την φυλακήν. Και επειδή δεν επείσθη να αρνηθή τον Χριστόν, πρώτον μεν εξεδάρη το δέρμα της κεφαλής της, έπειτα δε καρφωθείσα δυνατά επί ξύλου, ούτω παρέδωκε τω Κυρίω το πνεύμα της και έλαβε παρ’ αυτού τον της αθλήσεως στέφανον.