Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Aφιέρωση -- (η γιορτή της Υπαπαντής) -- Του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Σαν πίδακες ζωντανού νερού ξεπηδούν μέσα από τα γεγονότα της ιστορίας του Θεού, που έγιναν γιορτές της Εκκλησίας, οι αλήθειες, που λυτρώνουν και δροσίζουν την ψυχή μας. Φθάνει εμείς να σκύψουμε με την αγωνία της σωτηρίας και να σκάψουμε με τη λαχτάρα του ουρανού μέσα στην ιστορία τους, να γονατίσουμε μπροστά τους με ανοιχτό το Ευαγγέλιο και να τα γιορτάσουμε με το Πνεύμα το Άγιο μέσα στην Εκκλησία. Κι ο Θεός, που ήλθε στην ιστορία μας και μπήκε στη ζωή μας, μας ελκύει στην ιστορία Του και μας ενώνει με τη ζωή Του, με μια θεία δύναμη μας εντάσσει μέσα στο σωτήριο σχέδιό Του. Μια τέτοια φλέβα χαρίτων είναι η γιορτή της Υπαπαντής, με την οποία τιμούμε τη Θεομήτορα, αλλά και τον Δεσπότη· την Παναγία Μητέρα, που προσάγει στο ναό τον Ιησού, σαραντάμερο βρέφος και τον Θεάνθρωπο Κύριό μας, που προσφέρεται στον Θεό ως πρωτότοκος. Μας παρασύρει συνήθως η πρώτη όψη της γιορτής, η εικόνα της Θεοτόκου, που κρατώντας στην αγκαλιά Της τον Ιησού μπαίνει στο ναό – καθώς ανταποκρίνεται στο πολύ γνωστό μας ανθρώπινο και συγκινητικό γεγονός του σαραντισμού — και καλύπτει αυτή όλη τη γιορτή. Αλλά ο σαραντισμός της Θεοτόκου είναι εντελώς τυπικός, εφόσον η παρθένος Μαρία δεν έχει ανάγκη από καθαρισμό. Αποτελεί, βέβαια, οπωσδήποτε γεγονός σωτηρίας και λόγω εορτής, για μας ότι «νηπιάζει ο Παλαιός των ημερών και καθαρσίων κοινωνεί ο καθαρώτατος Θεός», διότι έτσι πιστοποιεί ότι έγινε άνθρωπος για χάρη μας και πήρε πάνω Του την ανθρώπινη φύση, για να τη λυτρώσει. Μέσα όμως από τα σπλάγχνα της γιορτής, από την ουσία της κι όχι από τον τύπο της, ξεπηδά ένα άλλο εξίσου μεγάλο και συνάμα ιδιαίτερο, για τη γιορτή και μοναδικό σ΄ αυτήν μήνυμα: Η αφιέρωση.

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

Σαν απαλή αύρα -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού Α.Π.Α.

Φοβισμένος και αποθαρρημένος βρίσκεται ο προφήτης Ηλίας κρυμμένος μέσα σε μια σπηλιά του όρους Χωρήβ. Οι απειλές της Ιεζάβελ τον κυνηγούν και η αποστασία του λαού τον λυγίζει. Εκείνη την ώρα της πίκρας και της αδυναμίας, όμως, διαλέγει ο Κύριος για να τον επισκεφθεί. Έρχεται και του κλείνει συνάντηση, του ορίζει χρόνο και τόπο, που θα τον δει· «Θα βγείς», του λέει, «αύριο και θα σταθείς ενώπιον Κυρίου στο βουνό» (Γ΄ Βασ. 19: 11). Και όχι μόνο αυτό, αλλά του δίνει και σημάδι αναγνωρίσεως, πώς να καταλάβει ο Ηλίας την παρουσία του Θεού· «θα περάσει από μπροστά σου ο Κύριος», συνεχίζει. «Θα ξεσηκωθεί άνεμος δυνατός, αλλά δεν θα είναι εκεί ο Κύριος. Θα ακολουθήσει σεισμός, ύστερα φωτιά, αλλά ούτε εκεί θα είναι. Και μετά το πυρ φωνή αύρας λεπτής, κακεί Κύριος» (Γ΄ Βασ. 19: 11-12). Έχει πολλούς τρόπους να παρουσιάζεται ο Θεός στους αγίους του. Στον Αβραάμ παρουσιάστηκε με τρεις άνδρες, στον Ισαάκ εμφανίσθηκε τη νύκτα και στον Ιακώβ στον ύπνο του, στο Νώε φανερώθηκε με το ουράνιο τόξο, στο Δανιήλ σε νυχτερινό όραμα· ο Μωϋσής τον είδε στη φλεγομένη βάτο και αντίκρυσε «τα οπίσω» της δόξας του, ο Δαυϊδ τον αναγνώρισε σαν άγγελο, που χτύπησε το λαό με θάνατο και καθένας από τους προφήτες συνάντησε τον Θεό, όπως ο Θεός ευδόκησε και όπως ήταν συμφέρον, για τον προφήτη. «Δια την πολλήν και απερινόητον ην έσχεν προς αυτούς αγάπην», εξηγεί ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, σμικρύνεται ο Θεός και σωματοποιείται, μικραίνει και παίρνει σώμα, μεταμορφώνεται και γίνεται αισθητός σ΄ αυτούς που τον αγαπούν, όχι όπως είναι, «αχώρητος γαρ, αλλά κατά την εκείνων χώρησίν τε και δύναμιν». Στον Ηλία, που το κήρυγμά του ήταν θύελλα και σεισμός και φωτιά, για το λαό του Θεού, ο Κύριος προτίμησε να εμφανισθεί με τον ήχο μιας απαλής αύρας.

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Ὑβριστικὸν καὶ βλάσφηµον τὸ Ἑλληνικὸν Κοινοβούλιον. Συνένοχος ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἡγεσία Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, Ὁµοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ


Συνέβη καὶ αὐτὸ τὸ πρωτοφανὲς καὶ πρωτάκουστο στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, τὴν προχριστιανικὴ καὶ τὴν χριστιανική. Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἑλλήνων, οἱ Ἕλληνες Βουλευτές, µέσα στὴν ἐκκλησία τοῦ δήµου, στὸν ναὸ τῆς δηµοκρατίας, στὸ κτήριο τῆς Βουλῆς, ὕψωσαν τὸ µικρό, τὸ σπιθαµιαῖο ἀνάστηµά τους µπροστὰ στὸ εὐσεβές, τὸ θεοσεβὲς καὶ µεγαλειῶδες παρελθὸν τῆς µακραίωνης ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ τὴν ἐµαγάρισαν. Ἐψήφισαν µὲ µεγάλη πλειοψηφία ἀσεβῆ καὶ θεοµίσητο νόµο, τὸ «σύµφωνο συµβίωσης τῶν ὁµοφύλων», δηλαδὴ τῶν ἀρσενοκοιτῶν, τῶν ἀσελγῶν, τῶν Σοδοµιτῶν, τῶν «κιναίδων», ὅπως τοὺς ὀνόµαζαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, διότι ὁ σεξουαλικός τους προσανατολισµός, ἡ ὁµοφυλοµανία ἐθεωρεῖτο ντροπή, «κινοῦσε τὴν αἰδώ», προκαλοῦσε ντροπή. Νόµο ντροπῆς λοιπόν, καὶ ἀσεβείας ἐψήφισαν στὶς 22 ∆εκεµβρίου τοῦ 2015, παραµονὲς Χριστουγέννων, οἱ ἀσεβεῖς καὶ θεοµάχοι Ἕλληνες βουλευτές καὶ πρόσφεραν τὸ χειρότερο δῶρο στὸν γεννηθέντα Χριστό, ὁ Ὁποῖος γεννήθηκε ἀπὸ Παρθένο γυναίκα, τὴν Ὑπεραγία, Ἁγνή, Ἄσπιλη καὶ Ἀµόλυντη Θεοτόκο Μαρία, καὶ παρέµεινε ὁ ἴδιος διὰ βίου Παρθένος, Ἀρχιπάρθενος, γιὰ νὰ δείξει ὅτι πρέπει καὶ µποροῦµε νὰ ἀπαλλαγοῦµε ἀπὸ τὶς ἡδονὲς τῆς σάρκας, ἀπὸ τὴν δουλεία στὰ σαρκικὰ πάθη καὶ νὰ ὑψωθοῦµε στὴν ἐλευθερία τοῦ πνεύµατος· ὅτι δὲν εἴµαστε ἄλογα ζῶα, ποὺ ἀγόµαστε, χωρὶς ἀντίσταση, ἀπὸ ἔνστικτα καὶ ὁρµέµφυτα, ἀλλὰ ἐλεύθερα λογικὰ ὄντα, αὐτεξούσια· µποροῦµε ὡς εἰκόνες Θεοῦ νά «νεύσουµε», νὰ κλίνουµε πρὸς τὸ ἀρχέτυπο, πρὸς τὸν Θεό, καὶ νὰ θεωθοῦµε, ὅπως θεώθηκαν ἑκατοµµύρια ἁγίων, ὁσίων καὶ παρθένων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὄχι µόνο στὸ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ σήµερα στὸν χῶρο τοῦ Μοναχισµοῦ, ἀπ᾽ ὅπου προῆλθαν οἱ σύγχρονοι παρθένοι Ἅγιοι, Νεκτάριος,

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

π. Θεόδωρος Ζήσης:

Ἡ ἑρµηνευτική της λοιπὸν ἀρχὴ ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὸ νέο µοντέλο τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», εἶναι ὅτι γιὰ νὰ συγκληθεῖ µία Οἰκουµενικὴ Σύνοδος πρέπει νὰ καλέσει νὰ µετάσχουν ὅλες οἱ ἐκκλησίες, γιατὶ ὅσες δὲν κληθοῦν δὲν εἶναι ἐκκλησίες. ῾Εποµένως πῶς νὰ θεωρήσουµε ἐµεῖς ὅτι προετοιµάζουµε Οἰκουµενικὴ Σύνοδο, χωρὶς νὰ καλέσουµε τοὺς Παπικούς, τοὺς Προτεστάντες, τοὺς Μονοφυσίτες, τοὺς Παλαιοκαθολικούς; ∆ὲν τοὺς θεωροῦµε «ἀδελφὲς ἐκκλησίες»; Ἐµεῖς µποροῦµε νὰ συγκαλέσουµε µόνον ἐπὶ µέρους Σύνοδο τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, µετὰ ἀπὸ διαβούλευση µὲ τὸν λοιπὸ χριστιανικὸ κόσµο, καὶ µὲ παρατηρητὲς ἀπὸ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες. Μόνοι µας δὲν µποροῦµε νὰ κάνουµε τίποτε, γιατὶ εἴµαστε αἰχµάλωτοι τοῦ µοντέλου τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν». Καὶ τὸ χειρότερο καὶ πιὸ προσβλητικὸ· ἐπειδὴ δὲν εἴµαστε ἡ Μία Ἐκκλησία, ὅσες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἔχουµε σχέση µὲ τὸ Βυζάντιο, νὰ αὐτοσυγκροτηθοῦµε, ὡς µία ξεχωριστὴ ὁµολογιακὴ οἰκογένεια, δίπλα σὲ τόσες ἄλλες ὁµολογίες. «Ἤθελές τα καὶ ἔπαθές τα». Ἔτσι δυστυχῶς πορευόµαστε πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο. Καταντήσαµε τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, χλεύη τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν σχισµατικῶν, ἀνίκανη νὰ συγκαλέσει Οἰκουµενικὴ Σύνοδο, ἀρνούµενη τὴν µοναδικότητα καὶ καθολικότητά της. Μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις τὶ καλὸ καὶ ὀρθόδοξο νὰ περιµένει κανεὶς ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις της;

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ

 Ελέχθη ότι, εάν οι «Τρεις μέγιστοι φωστήρες της τρισηλίου θεότητος» δεν εγεννώντο, θα εχρειάζετο να κατέλθη δια δευτέραν φοράν επί της γης ο Χριστός. Δεν γνωρίζομεν από ποίου σημείου αρχίζει να γίνεται υπερβολή το λεχθέν. Βέβαιον όμως είναι ότι και οι τρεις ήσκησαν και ασκούν εισέτι αποφασιστικήν επίδρασιν επί της ορθοδόξου θεολογίας και εν γένει της εκκλησιαστικής ζωής. Ο μεν, ως Τριαδικός θεολόγος και θεωρητικός, ο δε, ως δογματικός και ασκητικός διδάσκαλος, και ο τρίτος ως ιεροκήρυξ του άμβωνος έξοχος και ερμηνευτής της χριστιανικής διδαχής μοναδικός.                                                                                                      
Και οι τρεις, ως τέλειοι εν Χριστώ, εκοσμούντο κοινώς υφ’ όλων των ανωτέρω χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος. Γρηγόριος ο θεολόγος είχε μεν το χάρισμα της Τριαδικής θεολογίας και θείας θεωρίας, αλλ’ ήτο και δογματικός και ασκητικός και ερμηνευτής και κήρυξ δεινός του θείου λόγου. Βασίλειος ο μέγας μαζί με το χάρισμα του δογματικού και ασκητικού συγγραφέως είχε και το χάρισμα της Τριαδικής θεολογίας και θεωρίας, ως και της ερμηνείας και διδαχής του θείου λόγου.                                                 
Και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μαζί με το χάρισμα του ερμηνευτού και ιεροκήρυκος του άμβωνος, ήτο και διδάσκαλος της Τριαδικής θεολογίας και θεωρίας, ως και της δογματικής και ασκητικής θεολογίας.                                      
Αλλά τα μεν ήσαν βασικά χαρίσματα του αγίου Πνεύματος, ειδικά και κυρίαρχα «προς οικοδομήν της Εκκλησίας», τα δε ήσαν ακόλουθα της καθάρσεως της ψυχής, της προς Θεόν αγάπης και της ειδικής μαθήσεως, κατά το: «ο αγαπών με αγαπηθήσεται υπό του πατρός μου, και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν».    

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Καθαρές σοφιστείες του διαβόλου, για να τροχοπεδείται ο αγωνιστικός ζήλος

Aυτή την εποχή όπως η σημερινή, που η κρίση έχει και έκταση και βάθος, η αποκλειστική σωτηρία μας είναι η Αλήθεια, που πρέπει να λέγεται χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, υπέρ όλων και εναντίον όλων και να υπηρετείται αντί πάσης θυσίας! Όλα τα άλλα, δήθεν διαλλακτικά και ειρηνικά, είναι παραπλανητικά, ηττοπαθή, υποκριτικά, καθαρές σοφιστείες του διαβόλου, για να τροχοπεδείται ο αγωνιστικός ζήλος, ν' αποκοιμίζονται οι πιστοί, κι' οι υπηρέτες του διαβόλου, οι Παπόδουλοι  οικουμενιστές,  να δρουν ανενόχλητοι!

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Εις την γραμμήν των Πατέρων -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Θεμέλιο της Εκκλησίας ο Χριστός                                                                                                           
Καταρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν ξεκινά η Εκκλησία από τους πατέρες ούτε θεμελιώνεται πάνω σ΄ αυτούς. Θεμέλιο και κεφαλή της είναι ο θεάνθρωπος Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μοναδικός και αναλλοίωτος, «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας»(Εβρ. 13: 8). Μοναδική και αναλλοίωτη είναι και η Εκκλησία του, εποικοδουμένη «επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού» (Εφ. 2, 20). Ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Εκκλησίας «ο το παν συνέχων», τονίζει ο άγιος Χρυσόστομος. Οι άγιοι απόστολοι, τους οποίους με την Πεντηκοστή ενέπνευσε, φώτισε και απέστειλε στον κόσμο ο Κύριος, και οι διάδοχοι εκείνων, οι άγιοι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, δεν είναι διάδοχοι του Χριστού. Είναι οι αντιπρόσωποί του, που συνεχίζουν το έργο του και σηματοδοτούν την αόρατη αλλά ζωντανή και σωστική παρουσία του στον κόσμο. Οι απόστολοι εν Πνεύματι αγίω γράφουν το Ευαγγέλιο και ως Εκκλησία, σώμα Χριστού, παραδίδουν στους διαδόχους τους αυτά που παρέλαβαν από τον Κύριο. Ό,τι παρέδωσαν οι απόστολοι φανερά σ΄ όλους, αυτό και μόνο αυτό είναι όλη η πίστη, όλη η χριστιανική διδαχή, η ιερά παράδοση.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Εις το προ διετίας άρθρον μας εν τη «Αγιορειτική Βιβλιοθήκη» περί των τριών Ιεραρχών, περιωρίσθημεν εις την σκιαγράφησιν των ιδιαιτέρων εκάστου πνευματικών χαρισμάτων. Εις το ασκητικόν του ενός, το κοινωνικόν του δευτέρου, το θεολογικόν χάρισμα του τρίτου, ως και εις τους πνευματικούς, κοινωνικούς και θεολογικούς αγώνας των.                                                                                        
Εις το παρόν τεύχος του καλού τούτου και συντηρητικού Περιοδικού, θα μεταφέρωμεν τους «τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος» εντεύθεν της εποχής των κατά δέκα πέντε αιώνας ολοκλήρους, εις τον ιδικόν μας αιώνα, εις την εποχήν μας ειδικώς. Και θα τους θέσωμεν ενώπιον των προβλημάτων του 20ου αιώνος, καταβάλλοντες την προσπάθειαν να διακρίνωμεν τας πιθανάς σκέψεις των και τον τρόπον δράσεως εκάστου, εντός του κλίματος της Ορθοδοξίας.                                                                                                                                             
Πολλάκις, η έλλειψις φαντασίας και βαθείας κρίσεως, μας κάμνει να βλέπωμεν τους θείους άνδρας δεδεμένους με την εποχήν των, να τους αξιολογώμεν μέσα εις αυτήν και να μη δυνάμεθα να τους αντιληφθώμεν χωρίς αυτήν. Εάν, καθ’ υπόθεσιν, τους απεδίδαμεν σκέψεις, τρόπους δράσεως, στόχους αγώνων, ενδιαφέροντα της εποχής μας ή πάσης άλλης εποχής, πιθανόν να ηκούαμεν διαμαρτυρίας δια την παραμόρφωσίν των!                                                                                   
Εν τούτοις είναι αληθέστατον, ότι έκαστος ωμίλησε κατά τας ανάγκας της εποχής του, έδρασεν ως χριστιανός αγωνιστής εις τα πλαίσια της εποχής του, όπως κατ’ αναλογίαν θα ηγωνίζετο και θα εθεολόγει εντός των ρευμάτων άλλης εποχής, η οποία έχει την ιδιοτυπίαν της. 

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΡΒΟΣ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΟΣ OΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

«Διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον. Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας. Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της.
Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, …, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, …».


[Ιουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Γαλλική μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 - Ἀναδημοσιεύτηκε στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στίς 29/6/2007 ]

Τέρμα τα λόγια, έργα!

«Οὐκ ἔστι γάρ ἐν λόγοις ὁ ἀγών, ἀλλ’ ἐν πράγμασιν, οὐδέ ρητῶν καί ἀποδείξεων ὁ καιρός· πῶς γάρ ἐν οὕτω διεφθαρμένοις κριταῖς; ἀλλά δεῖ τούς ἀγαπῶντας τόν Θεόν ἔργοις αὐτοῖς γενναίως παρατετάχθαι καί πάντα κίνδυνον ἑτοίμους εἶναι παθεῖν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας καί τοῦ μή τῆ κοινωνία χρανθῆναι τῶν ἀσεβῶν» 


(Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Σπ. Λάμπρου, Παλαιολόγεια καί Πελλοπονησιασκά, τόμος Α, σελ. 20).

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

Αγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (Απάντηση στους Οικουμενιστές που μας προτείνουν να σιωπήσουμε)

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ 

Διάλογος με τον Θεοδόσιο, τον επίσκοπο Καισαρείας Βιθυνίας, κατά την πρώτη του εξορία στο φρούριο της Βιζύης της Θράκης.
 

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, μέγας θεολόγος και Πατήρ της Εκκλησίας, ωμολόγησε την Ορθόδο­ξο Πίστι σε μία εποχή που παρουσιάζει πολλές ο­μοιότητες με την ιδική μας. Η πολιτική των τότε αυ­τοκρατόρων απέβλεπε σε πολιτικοκοινωνικές ενοποιήσεις σαν τις σημερινές. Ως πρόσφορο μέσον για την πραγματοποίησί τους θεωρήθηκε η υποστήριξις της αιρέσεως του Μονοθελητισμού. Είχαν χρησιμοποιη­θή και εκκλησιαστικοί άνδρες, οι οποίοι υποστήριζαν την αίρεσι χάριν των κοσμικών αυτών σκοπιμοτήτων. Είχαν πιστεύσει ότι ασκούν τάχα κάποια εκκλησια­στική οικονομία. Δυστυχώς, όλοι σχεδόν οι πατριαρ­χικοί θρόνοι είχαν πέσει στην αίρεσι του Μονοθελη­τισμού. Η Ορθόδοξος Πίστις ζούσε μόνο στην συνεί­δησι του πιστού λαού και εκφραζόταν με το στόμα των ελαχίστων Ομολογητών, οι οποίοι την εστερέω­σαν με το μαρτύριό τους.
Την εποχή αυτή ο άγιος Μάξιμος είχε διαδραμα­τίσει πρωτεύοντα ρόλο για την συγκρότησι της ορθο­δόξου τοπικής Συνόδου της Ρώμης (649), η οποία κα­τεδίκασε τον Μονοθελητισμό. Για τον λόγο αυτό ευρίσκεται εξόριστος στην Βιζύη της Θράκης. Έχει διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τους πα­τριαρχικούς θρόνους της Ανατολής, επειδή έχουν εκ­πέσει στην αίρεσι. Η αναφορά του είναι στην ορθο­δοξούσα τότε Ρώμη και στον Ομολογητή άγιο Πάπα Μαρτίνο.
Με σκοπό να μεταβάλλουν την γνώμη του και να τον προσεταιρισθούν, ο επίσκοπος Θεοδόσιος και οι αυτοκρατορικοί απεσταλμένοι τον επισκέπτονται στην Βιζύη και διεξάγουν τον κατωτέρω διάλογο. Ο Άγιος με αταλάντευτη σταθερότητα διακρίνει την αλήθεια από την αίρεσι, το φως από το σκότος, και με γνώμονα την διδασκαλία των αγίων Αποστόλων και Πατέρων ανασκευάζει τα επιχειρήματα των μονοθελη­τών συνομιλητών του. Είναι συγκινητική η ταπείνω­σις του Αγίου που συνοδεύει όλες τους τις εκφράσεις και κινήσεις, ακόμη και την ώρα που η αδικία εναντίον του είναι κατάφωρη. Προφανώς, ο φόβος του Θεού, η σταθερή ομολογία και η αληθινή ταπείνωσις συνιστούν το ιερό τρίπτυχο που χαρακτηρίζει κάθε Ορθόδοξο ομολογία.
Ο διάλογος του αγίου Μαξίμου στον τόπο της εξορίας του με τους συγκλητικούς άρχοντες και με τους επισκόπους της Κωνσταντινουπόλεως είναι ένα κλασικό πλέον κείμενο, στο οποίο φανερώνει τις γνή­σια Ορθόδοξες και εκκλησιαστικές προϋποθέσεις του Αγίου και τις αιρετικές και κοσμικές αντίστοιχα των συνομιλητών του.
Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από αυτόν τον διάλογο, επειδή πιστεύουμε ότι θα βοηθή­ση τον λαό του Θεού να αντιληφθή ποιοι είναι σε κά­θε εποχή οι εκφρασταί της Πίστεώς του, αλλά και να δώσουμε αφορμές θεολογικής αυτοκριτικής σε όσους λόγω της εκκλησιαστικής τους ευθύνης ευρίσκονται μπροστά σε προφανή κίνδυνο να αθετήσουν και σήμε­ρα την ακρίβεια της αγίας Ορθοδόξου Πίστεως λόγω άλλων σκοπιμοτήτων. 
Στις 24 του μηνός Αυγούστου, της 14ης επινεμή­σεως που μόλις τώρα πέρασε, επισκέφθηκε τον αββά Μάξιμο στον τόπο της εξορίας του, δηλαδή στο κά­στρο της Βιζύης, ο προρρηθείς επίσκοπος Θεοδόσιος, σταλμένος όπως είπε από τον ίδιο τον πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως Πέτρο. Και μαζί του οι ύπατοι Παύλος και Θεοδόσιος, σταλμένοι όπως είπαν κι αυ­τοί από τον βασιλέα. Είχαν μαζί τους, καθώς φαίνε­ται, και τον επίσκοπο Βιζύης. Και λέγει ο Θεοδόσιος ο Επίσκοπος: 
ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ: Παρακαλούν μέσω ημών ο βασι­λεύς και ο πατριάρχης, να μάθουν από σένα ποια εί­ναι η αιτία που δεν έχεις κοινωνία με τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. 
ΜΑΞΙΜΟΣ: Γνωρίζετε τις καινοτομίες που έγιναν από την επινέμησι του περασμένου κύκλου, οι όποίες άρχισαν από την Αλεξάνδρεια με τα εννέα κεφάλαια που εξέθεσε ο Κύρος, αυτός που δεν ξέρω πως έγινε πατριάρχης της πόλεως εκείνης, και που επικυρώθη­καν από τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Γνωρί­ζετε επίσης και τις άλλες αλλοιώσεις, τις προσθήκες και τις αφαιρέσεις, που έγιναν συνοδικά από τους προεδρεύσαντας στην Εκκλησία των Βυζαντινών. Εν­νοώ τον Σέργιο, τον Πύρρο και τον Παύλο. Και αυτές τις καινοτομίες τις γνωρίζει όλη η οικουμένη. Γι' αυ­τήν την αιτία δεν έχω κοινωνία, ο δούλος σας, με την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Ας αρθούν τα εμπόδια που μπήκαν από τους παραπάνω άνδρες, και μαζί μ' αυτά κι αυτοί που τάβαλαν, όπως είπε ο Θεός: «και τους λίθους εκ της οδού διαρρίψατε» (Ιερεμ. 50, 26). Έτσι, βρίσκοντας την οδό του Ευαγγελίου όπως ήταν πρώτα, λεία και ομαλή και ελεύθερη από κάθε α­κανθώδη αιρετική κακία, θα την βαδίζω χωρίς να μου χρειάζεται καμμία ανθρώπινη προτροπή. Μέχρις ότου όμως οι πατριάρχαι της Κωνσταντινουπόλεως καυχώ­νται για τα τεθέντα εμπόδια και γι' αυτούς που τα έβα­λαν, δεν υπάρχει κανένας λόγος ή τρόπος που να με πείση να έχω κοινωνία με αυτούς. 
ΘΕΟΔ.: Μα τι κακό λοιπόν ομολογούμε, ώστε να χωρισθής από την κοινωνία μαζί μας; 
ΜΑΞΙΜΟΣ: Επειδή λέγετε ότι ο Θεός και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός έχει μία ενέργεια της Θεότητος και ανθρωπότητός του. Έτσι συγχέετε τον λόγο της θεολογίας με τον λόγο της οικονομίας.
Και πάλι, υιοθετώντας άλλη καινοτομία, αφαιρεί­τε εξ ολοκλήρου όλα τα γνωριστικά και συστατικά (στοιχεία) της θεότητος και ανθρωπότητος του Χρι­στού, θεσπίζοντας με νόμους και τύπους, ότι δεν πρέ­πει να λέγεται γι' Αυτόν, ούτε μία ούτε δύο θελήσεις ή ενέργειες. Αυτό είναι πράγμα ανυπόστατο, διότι οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν μεγαλοφώνως ότι: «Αυτό που δεν έχει καμμιά δύναμι, ούτε υπάρχει ούτε είναι κάτι ούτε έχει καμμία εντελώς θέσι». 

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Ανάπαυση μέσα στο μόχθο …! -- του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών

Η βασική επιδίωξη των τεχνολογικών κατακτήσεων εντοπίζεται εύστοχα στην εξασφάλιση κάθε φορά και τελειότερων ανέσεων μέσα στην περιοχή του ανθρωπίνου βίου. Η τεχνολογική πρόοδος δηλαδή υπηρετεί δουλικά και ασταμάτητα μια βασική αδυναμία της ανθρωπίνης προσωπικότητος, την ακατάσχετη τάση για άνεση, για ανάπαυση!
Φαίνεται ότι η νοσταλγία του Παραδείσου, την οποία και ο Μπερδιάγιεφ υπογραμμίζει, συμπυκνώνεται σήμερα (στην κοσμική της διαστροφή) σε μια ψυχική ροπή προς την αμεριμνησία, τη νωχέλεια, την ανάπαυση του σώματος και του νου. Ο τεχνολογικός αιώνας μας, όπως διαμορφώνει τη ζωή μας, εντείνει συνεχώς την ψυχική δίψα για άνεση, για ανάπαυση. Ήδη ο αιώνας αυτός κατόρθωσε να περιορίσει πολλές αναγκαίες εργασίες του ανθρώπου στην απλή πίεση ενός διακόπτη ή ενός ηλεκτρικού πλήκτρου. Έτσι ο σύγχρονος τεχνολογικός άνθρωπος εμπιστεύεται τις προσδοκίες και τις κρυφές αγωνίες του, για ανάπαυση και άνεση, σε μερικά θαυματουργικά κουμπιά. Θέλει να κινεί μόνο το δακτυλάκι του σε κάθε βασικό ή δευτερεύον έργο της ζωής και … τίποτε περισσότερο!! Ο σωματικός κόπος και μόχθος του φαίνεται σαν μια αδικαιολόγητη αδικία της φύσεως, σαν μια προσβολή της «αριστοκρατικής» του υποστάσεως. Θέλει, όσο μπορεί, να … κάθεται! Να αναπαύεται και να τρυγά τις ευχάριστες μόνο εμπειρίες της ζωής! Η τεχνολογική πρόοδος τον έχει κακομάθει αθεράπευτα..!
Η αναζήτηση της ανέσεως και της αναπαύσεως από τον σύγχρονο άνθρωπο, με μια συνεχώς αυξανομένη μανία, είναι ένα σύμπτωμα αρκετά ανησυχητικό. Γιατί δείχνει πως ο άνθρωπος αυτός είναι κουρασμένος, πολύ βαθειά κουρασμένος!

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ


Α. Πρός τό σκάμ­μα.
Πρό­μα­χος τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, πού ἀ­κο­λού­θη­σε τά ἴ­χνη τοῦ Με­γά­λου Ἀ­θα­να­σί­ου καί ἐ­φά­μιλ­λος τοῦ ἱ­ε­ροῦ Φω­τί­ου, ἀ­να­δεί­χθη­κε ὁ μα­κά­ριος αὐ­τός ἐ­πί­σκο­πος τῆς Ἐ­φέ­σου, ὁ περιώ­νυ­μος με­τα­ξύ τῶν ὀρ­θο­δό­ξων μα­χη­τῶν, ὁ Μάρ­κος ὁ Εὐ­γε­νι­κός. Χά­ρη στή θερ­μή του πί­στη, τήν ἄ­τεγ­κτη ἐ­πι­μο­νή του στήν Ὀρ­θό­δο­ξη γραμ­μή καί τήν ἄ­φθα­στη ἀν­δρεί­α του, κα­τόρ­θω­σε νά κρά­τη­σει τήν Ὀρ­θο­δο­ξί­α ἀ­δού­λω­τη ἀ­πέ­ναν­τι στούς κιν­δύ­νους πού τήν ἀ­πεί­λη­σαν νά ὑ­πο­δου­λω­θεῖ στήν πα­πι­κή Ἐκ­κλη­σί­α, ἡ ὁ­ποί­α ἀ­ναγ­κά­σθη­κε νά ἀναγνω­ρί­σει τίς πλά­νες, στίς ὁ­ποῖ­ες ὑ­πέ­πε­σε με­τά τό χω­ρι­σμό της ἀ­πό τήν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἀ­να­το­λι­κή Ἐκ­κλη­σί­α. Ἄς με­λε­τή­σου­με τήν πα­τε­ρι­κή αὐ­τή μορ­φή, πού στά­θη­κε βρά­χος ἀ­σά­λευ­τος καί ἀ­με­τα­κί­νη­τος ἐμ­μο­νῆς στήν Ὀρ­θό­δο­ξη Πα­ρά­δο­ση.
Βρι­σκό­μα­στε στό τέ­λος τοῦ 14ου αἰ­ῶ­νος. Τά πράγ­μα­τα γύ­ρω ἀ­πό τήν πε­ρί­φη­μη Βυ­ζαν­τι­νή αὐ­το­κρα­το­ρί­α, πού ἐ­πί χί­λια ἔ­τη ἐ­ξέ­πεμ­πε πλού­σιο φῶς πο­λι­τι­σμοῦ καί χρι­στι­α­νι­κής ζω­ῆς σέ ὅ­λα τά ση­μεῖ­α τοῦ ὁ­ρί­ζον­τα, δέν εἶ­ναι κα­θό­λου εὐ­χά­ρι­στα. Οἱ Τοῦρ­κοι τοῦ Μου­ράτ τοῦ Β΄ τήν ἐ­πι­βου­λεύ­ον­ται ἀ­πό παν­τοῦ. Ὁ­λό­κλη­ρα τμή­μα­τά της τά ἀ­πο­σποῦν βί­αι­α ἀ­πό τόν κορ­μό της καί τήν ἐ­ξα­σθε­νί­ζουν συ­νε­χῶς.
Μοιά­ζει μέ ἕ­να με­γά­λο ἀ­σθε­νῆ, πού ἔ­χει ἄ­με­ση ἀ­νάγ­κη βο­η­θεί­ας καί ἐ­νι­σχύ­σε­ως. Καί σάν νά μή ἔ­φθα­ναν οἱ κίν­δυ­νοι αὐ­τοί, προ­στί­θε­ται καί ἔ­νας ἄλ­λος ἀ­πρό­σκλη­τος ἐ­χθρός. Εἶ­ναι ὁ πα­πι­σμός· ἡ πα­πι­κή Ἐκ­κλη­σί­α, ἡ ὁ­ποί­α ἐ­κμε­ταλ­λεύ­ε­ται κά­θε εὐ­και­ρί­α προ­κει­μέ­νου νά ὑ­πο­τά­ξει καί ὑ­πο­δού­λω­ση, τήν Ὀρ­θο­δο­ξία καί ἐ­πε­κτεί­νει, τήν κυ­ρι­αρ­χί­α της καί στήν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἀ­να­το­λή.
Αὐ­το­κρά­τωρ στό θρό­νο τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως εἶ­ναι ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ Πα­λαι­ο­λό­γος. Ἀ­πό τήν ὑ­ψη­λή σκο­πιά τοῦ θρό­νου τοῦ πα­ρα­κο­λου­θεῖ τά πράγ­μα­τα τῆς αὐ­το­κρα­το­ρί­ας καί τά βρί­σκει ἐ­ξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λα. Χρει­ά­ζε­ται ἄ­με­ση βο­ή­θεια. Ποῦ θά τήν βρεῖ ὅ­μως; Που­θε­νά δέν βλέ­πει νά ρο­δί­ζει ἡ αὐ­γή τῆς ἐλ­πί­δος. Μί­α μό­νο ἔ­χει ἀ­κό­μη ἐλ­πί­δα. Νά ἀπευθυνθεῖ στήν πα­πι­κή Ἐκ­κλη­σί­α καί νά ζή­τη­σει ἀ­πό αὐ­τήν ἐ­νί­σχυ­ση. Ἔ­χει αὐ­τή δύ­να­μη καί ἐ­πιρ­ρο­ή. Ἔ­χει κα­τορ­θώ­σει νά ἐ­πη­ρε­ά­ζει βα­σι­λεῖς καί αὐ­το­κρά­το­ρες τῆς Δύ­σε­ως. Μπο­ρεῖ νά βο­η­θή­σει ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κῶς. Καί κα­τά τήν πε­ρί­ο­δο ἐ­κεί­νη, συγ­κε­κρι­μέ­να τό ἔ­τος 1438, εἶ­χε συγ­κρο­τή­σει Σύ­νο­δο, πού τήν ὀ­νό­μα­σε Οἰ­κου­με­νι­κή, στήν Φερ­ρά­ρα τῆς Ἰτα­λί­ας. Εὐ­και­ρί­α λοι­πόν γιά τόν αὐ­το­κρά­το­ρα νά ἔλ­θει σέ συ­νεν­νο­ή­σεις καί νά ζη­τή­σει τήν πο­λυ­πό­θη­τη βο­ή­θεια. Ἀ­πο­φα­σί­ζει νά ἔλ­θει ἐ­κεῖ αὐ­το­προ­σώ­πως μα­ζί μέ τούς ἀρχιερεῖς πού δι­έ­θε­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρο κύ­ρος, μέ ἐ­πί κε­φα­λῆς τόν πα­τριά­ρχη Ἰ­ω­σήφ. Θά συ­ζη­τή­σουν ἐ­κεῖ, θά τούς θέ­σουν ὑ­πό­ψη τά σο­βα­ρά ζη­τή­μα­τα πού τούς ἀ­πα­σχο­λοῦν θά ἀ­πο­σπά­σουν ὁ­πωσ­δή­πο­τε βο­ή­θεια. Μα­ζί μέ τήν ὁ­μά­δα τῶν ἐ­πι­σκό­πων καί ὁ σπου­δαῖ­ος καί στα­θε­ρό­τα­τος Μάρ­κος, τό καύ­χη­μα τῆς Ὀρ­θο­δο­ξιας, ὁ πρό­ε­δρος τῆς με­γά­λης Ἐφέ­σου, ὁ ἡ­ρω­ι­κός της ἐ­πί­σκο­πος. Πρίν ὅ­μως πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με τήν τύ­χη τῆς ὑ­πό τόν Αὐ­το­κρά­το­ρα καί τόν Πα­τριά­ρχη ἐ­πι­τρο­πῆς τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων, ἅς δοῦ­με σέ λί­γες γραμμές ποι­ός ἦ­ταν ὁ ὀ­νο­μα­στός ἐ­πί­σκο­πός της Ἐ­φέ­σου, πού γύ­ρω ἀ­πό τό πρό­σω­πό του θά δι­ε­ξα­χθεῖ ὁ μέ­γας ἀ­γών τῆς Ὀρ­θο­δο­ξιας κα­τά τοῦ Πα­πι­σμοῦ καί θά κρά­τη­σει, ἕνας καί μό­νος αὐ­τός, τήν Πί­στη τῆς Ἀ­να­το­λι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἀ­δού­λω­τη.
Στήν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη γεν­νή­θη­κε ὁ Μάρ­κος τό 1392. Μα­νου­ήλ ἦ­ταν τό βα­πτι­στι­κό του ὄ­νο­μα. Δι­ά­κο­νος ἦ­ταν ὁ πα­τήρ του. Καί δι­δά­σκα­λος συγ­χρό­νως. Κό­ρη ἰα­τροῦ ἡ μητέρα του. Ἐ­πι­με­λεια καί φρον­τί­δα πολ­λή ἐ­πέ­δει­ξαν ἀμ­φό­τε­ροι στήν χρι­στι­α­νι­κή καί ἠ­θι­κή δι­α­παι­δα­γώ­γη­ση τοῦ υἱ­οῦ τους. Ἀλ­λά καί τήν γραμ­μα­τι­κή του μόρ­φω­ση δέν παραμέ­λη­σαν. Τόν ἤ­θε­λαν πι­στό Χρι­ο­τια­νό, ἀλ­λά καί ἱ­κα­νό νά προ­σφέ­ρι ὅ,τι θά μπο­ροῦ­σε στούς γύ­ρω του. Ὁ νέ­ος ἀν­τα­πο­κρί­θη­κε πλή­ρως στίς προσ­δο­κί­ες τῶν εὐ­σε­βῶν γονέ­ων του. Καί μόρ­φω­ση ἱ­κα­νή ἔ­λα­βε, ἀ­φοῦ ὁ Θε­ός τόν εἶ­χε προι­κί­σει μέ σπου­δαί­α δι­ά­νοι­α, ἀλ­λά καί πνευ­μα­τι­κῶς καί χρι­στι­α­νι­κῶς μορ­φώ­θη­κε ἄ­ρι­στα. Ἀ­πό τό ἐ­φη­βι­κά τοῦ χρό­νια πα­ρου­σί­α­σε δείγ­μα­τα ὥ­ρι­μου ἀν­θρώ­που, σπου­δαί­ου νέ­ου. Οἱ πρῶ­τες του ἀ­σχο­λί­ες με­τά τήν ἐγ­κύ­κλια μόρ­φω­ση τοῦ ἦ­ταν ὅ­πως καί τοῦ πα­τέ­ρα του. Δι­δά­σκα­λος ἔ­γι­νε· καί στούς μα­θη­τές τοῦ με­τέ­δι­δε τά ἑλ­λη­νι­κά γράμ­μα­τα, ἀλ­λά καί τά χρι­στι­α­νι­κά ρή­μα­τα. Καί οἰ­κο­δο­μοῦ­σε ὁ νέ­ος· καί γι­νό­ταν πα­ρά­δειγ­μα σέ μι­κρούς καί με­γά­λους στα­θε­ρό­τη­τος καί πνευ­μα­τι­κῆς προ­κο­πῆς.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος γεννήθηκε κατὰ τὸ ἔτος 295 μ.Χ. στὴν Ἀλεξάνδρεια ἀπὸ Χριστιανοὺς γονεῖς. Ἔτυχε ἐπιμελημένης ἐκπαιδεύσεως φιλοσοφικῆς καὶ θεολογικῆς. Κατὰ τὴ νεανική του ἡλικία συνδέθηκε μὲ τὸν Μέγα Ἀντώνιο καὶ ἀσκήτευσε μαζί του στὴν ἔρημο.
Στὴν ἀρχὴ χειροθετήθηκε ἀναγνώστης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ τὸ 318 μ.Χ. ἦταν ἤδη διάκονος. Τὸ ἔτος 325 μ.Χ. συνοδεύει τὸν γέροντα Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρο στὴ Νίκαια, ὅπου συγκλήθηκε ἡ Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, «τοῦ χοροῦ τῶν διακόνων ἡγούμενος». Ἐκεῖ, χάρη στὴ μόρφωσή του καὶ μάλιστα στὴ θερμουργὸ καὶ ἀκλόνητη πίστη του, ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς θαρραλέους ἀγωνιστὲς κατὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου. Μάλιστα δέ, ὅπως ἀποφάνθηκε ἡ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Σύνοδος τοῦ 399 μ.Χ., κυρίως ὁ Ἀθανάσιος «τὴν νόσον τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἔστησεν». Κανένας, ἴσως, ἄλλος ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, τῆς περιόδου ἐκείνης, δὲν ἀντιμετώπισε τόσο σπουδαία ἐκκλησιαστικὰ καὶ θεμελιώδη προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἦταν τὰ περὶ Θεοῦ, κόσμου, ἀνθρώπου, δημιουργίας, τριαδολογίας, ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, σωτηρίας, χριστολογίας, πνευματολογίας, Οἰκουμενικῆς Συνόδου κ.ἄ.
Ἡ φήμη τοῦ Ἀθανασίου ἑδραιώθηκε τόσο πολὺ κατὰ τὴ Σύνοδο τῆς Νίκαιας, ὥστε μετὰ ἀπὸ λίγο, ὅταν πέθανε ὁ γέροντας Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρος († 17 Ἀπριλίου 328 μ.Χ.), ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας πιθανότατα τὸν ἴδιο χρόνο.
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, κατὰ τὰ 46 ἔτη τῆς ἀρχιερατείας του, ὑπῆρξε ὁ στύλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ κατ’ ἐξοχὴν Πατὴρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Μερίμνησε δραστήρια γιὰ τὴν ὀργάνωση τῆς Ἐκκλησίας του. Περιηγούμενος τὴν ἐπαρχία του, μετέβη στὴ Θηβαΐδα, τὴν Πεντάπολη, τὴν Κάτω Αἴγυπτο γιὰ νὰ δεῖ ἀπὸ κοντὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου του, τὸ ὁποῖο τὸν ὑποδεχόταν παντοῦ μὲ ἐνθουσιασμό. Ἐγκαθιστοῦσε στὶς διάφορες πόλεις ἄξιους καὶ ἱκανοὺς Ἐπισκόπους, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸν Ἅγιο Φρουμέντιο († 30 Νοεμβρίου), τὸν ὁποῖο χειροτόνησε Ἐπίσκοπο Ἀξώμης.

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016

ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

  
Γεννήθηκε το 251 στην πόλη Κόμα κατά τη νότια Μέμφιδα κοντά στην Ηρακλεόπολη της Μέσης Αιγύπτου. Οι γονείς του ήσαν Αιγυπτιώτες χριστιανοί. Η ανατροφή του ήτο βέβαια χριστιανική, αλλά κατά περίεργο τρόπο δεν μορφώθηκε σχολικά, αν και ήταν εύπορος. Ο Μ. Αθανάσιος, ο και βιογράφος του, μας πληροφορεί, ότι «γράμματα μαθείν ουκ ηνέσχετο… θεοδίδακτος γενόμενος ο μακάριος και φρόνιμος ην λίαν· και το θαυμαστόν ότι, γράμματα μη μαθών, αγχίνους ην και συνετός άνθρωπος». Αργότερα σε κάποιους ειδωλολάτρες ο Αντώνιος θα ειπή: «μη μαθόντες ημείς γράμματα πιστεύομεν εις τον Θεόν». Ύστερα από τον θάνατο των γονέων του, όταν ήταν περίπου 20 ετών, άκουσε στον ιερό ναό την περικοπή του Ευαγγελίου, που είπεν ο Χριστός στον πλούσιο νεανίσκον· «ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον πάντα τα υπάρχοντά σοι και δος πτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι». Πράγματι· μόλις ετελείωσε η θεία λειτουργία, ο Αντώνιος άρχισε να σκορπάη στους φτωχούς και καταφρονεμένους τη σημαντική περιουσία του. δεν βάσταξε για τον εαυτό του και την αδελφή του που προστάτευε, παρά μόνο ελάχιστα χρήματα. Αλλά όταν άκουσε και πάλι κατά τη θεία λειτουργία το λόγο του Χριστού, «μη μεριμνήσητε εις την αύριον», τότε διανέμει στους απόρους ό,τι είχεν απομείνει. Με σύμφωνη γνώμη οδηγεί την μεν αδελφή του σε παρθενώνα, υποτυπώδες μοναστήρι της εποχής, αυτός δε παραμένει μόνος στο σπίτι του ασκούμενος. Η άσκησή του συνίστατο στην νηστεία, την αγρυπνία και την προσευχή. Η τροφή του ήταν ψωμί και νερό μετά τη δύση του ηλίου στην αρχή κι΄ αργότερα έτρωγε κάθε δύο ημέρες και μετά ανά τέσσερες. Αργότερα εγκατέλειψε το σπίτι του και εγκαταστάθηκε σε ησυχαστικό τόπο έξω από την Ηρακλεόπολη. Εκεί ανεύρε και κάποιον γέροντα ασκητή που ζούσε ησυχαστικά από την νεότητά του. Πλησίον του παρέμεινε μικρό διάστημα μετά το οποίο ανεχώρησε για περισσότερη ησυχία. Βρήκε ένα τάφο που τον μετέβαλε σε παλαίστρα. Εκεί παρέμεινε αρκετά χρόνια παλεύοντας με το διάβολο, για να αναχωρήση και πάλι σε βαθύτερη έρημο. Αφού διαπέρασε τον Νείλο, προχώρησε προς τα όρη της δεξιάς όχθης, που εκτείνονται προς την Αραβία και εγκατεστάθη σε κάποια ερείπια κοντά σε πηγή στη λιβυκή έρημο Πισπίρ. Στην έρημο αυτή παρέμεινεν ως είκοσι χρόνια ασκούμενος μέσα σε αδιάλειπτο πόλεμο με τους δαίμονες. Η φήμη του άρχισε να απλώνεται μεταξύ μοναχών και λαϊκών. Ο Αντώνιος εδέχετο τους προσερχομένους σ΄ αυτόν και τους εδίδασκε περί σωτηρίας ψυχής. «Ταύτα διαλεγομένου του Αντωνίου πάντες έχαιρον και των μεν ο έρως της αρετής ηύξανε, των δε η ολιγωρία περεκβάλλετο και άλλων η οίησις επαύετο· πάντες τε επείθοντο καταφρονείν της δαιμονικής επιβουλής, θαυμάζοντες την δοθείσαν παρά του Κυρίου Αντωνίω χάριν, εις διάκρισιν των πνευμάτων». Η διδασκαλία του θείου Αντωνίου, γεμάτη από τη χάρη του Θεού, ασκούσε τέτοιαν έλξη, ώστε «γέγονε και εν τοις όρεσι μοναστήρια και η έρημος επολίσθη μοναχών», που εφαίνοντο σαν σκηνές από αγγελικές ομάδες. Ο ασκητής Αντώνιος, όταν έμαθε για το διωγμό που σήκωσε κατά των χριστιανών ο Μαξιμίνος το 311, κατέβηκε και με άλλους μοναχούς στην Αλεξάνδρεια με σκοπό να μαρτυρήση. Αλλά παρά τις προκλήσεις του προς τους εθνικούς δεν επέτυχε το σκοπό του. Έτσι περιορίστηκε να προσφέρη τις υπηρεσίες του και την αγάπη του προς τους μάρτυρες με την ηθική ενίσχυσή του, τόσο στα δικαστήρια όσο και μέχρι τον τόπο του μαρτυρίου των. Μετά δε το τέλος του διωγμού επέστρεψε στο ασκητήριό του στην έρημο Πισπίρ, αφού στους χριστιανούς της Αλεξάνδρειας άφησε τύπο και παράδειγμα «φιλοσοφίας» προς μίμηση. Μετά την επιστροφή του και θέλων, ο άγιος Πατήρ, να απομακρυνθή περισσότερο από τις μοναστικές κοινότητες που είχε δημιουργήσει, αλλά και για να αποφεύγη τον ανθρώπινον έπαινον, άφησε την έρημο Πισπίρ μυστικά και έφθασε στο έρημο όρος Κολζίμ προς την Ερυθρά Θάλασσα.

Είναι το ευλογημένο φραγγέλιο με το οποίο η Εκκλησία απεμάκρυνε πάντοτε ό,τι νόθο υπήρχε μέσα Της.

Αν κοιτάξουμε βαθύτερα τα γεγονότα, θα δούμε ότι η αντίδραση των χριστιανών εναντίων του Οικουμενισμού, είναι ό,τι ωραιότερο, ζωντανό, ορθόδοξο, παραδοσιακό, αν θέλετε ό,τι έχει μείνει όρθιο μέσα εις την Εκκλησία. Είναι η γλυκειά ελπίδα δια το ξεκαθάρισμα των γνησίων από των νόθων, των λειτουργών από των επαγγελματιών, των χριστοφόρων από των χριστεμπόρων, των φιλοθέων από των φιλοδόξων, των ποιμένων από των λυκοποιμένων. Είναι η φωνή του Θεού, δια την οποία δεν ιδρώνει το αυτί των Οικουμενιστών. Είναι το ευλογημένο φραγγέλιο με το οποίο η Εκκλησία απεμάκρυνε πάντοτε ό,τι νόθο υπήρχε μέσα Της.

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Ἀρχίζοντας ὁ πιστός τό κάθε ἔργο του ἔχει ἅγια συνήθεια νά κάνει τόν σταυρό του. Ἀναθέτει ἔτσι ὅλες τίς φροντίδες στόν Κύριο, δηλώνοντας ὅτι ἔχει ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη του καί στήν δύναμή του. Ἀρχίζοντας καί ἡ Ἐκκλησία το ἔργο της κάθε χρόνο, βάζοντας ἀρχή ἀπό τόν μήνα Σεπτέμβριο, κάνει σύσσωμη τόν σταυρό της γιορτάζοντας πανηγυρικά τήν Ὕψωση τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Ὅλο τόν μήνα -καθώς ἡ γιορτή εἶναι στά μέσα τοῦ μηνός- καλούμαστε - προεόρτια, ἑόρτια καί μεθεόρτια- νά ὑψώσουμε τήν καρδιά καί τον νοῦ μας στόν ὑψωμένο σταυρό τοῦ Κυρίου καί νά ζητήσουμε τον ἁγιασμό πού ἀπορρέει ἀπό αὐτόν, τό ἔλεος καί τήν χάρη. Εἶναι μία ἀγαθή εὐκαιρία, πού μᾶς χαρίζει ὅ,τι πιό πολύ χρειαζόμαστε τώρα πού ἐπαναλαμβάνουμε ὕστερα ἀπό τίς διακοπές τοῦ καλοκαιριοῦ τίς ἐργασίες μας, τώρα πού ξαναμπαίνουμε στόν μόχθο τῆς βιοπάλης καί ἡ ἀγωνία τῆς ἐπιβιώσεως μᾶς σφίγγει τά σωθικά. Χρειαζόμαστε αὐτή τήν ὥρα ἕνα δυνατό χέρι νά μᾶς στηρίξει· κι εἶναι τό παντοδύναμο χέρι τοῦ ἐσταυρωμένου Θεοῦ. Χρειαζόμαστε μία θερμή ἀγκαλιά νά μᾶς κρατήσει· κι εἶναι ἡ ὁλόθερμη ἀγκαλιά τοῦ φιλανθρώπου Ἰησοῦ. Τά ματωμένα χέρια του, διάπλατα ἀνοιχτά πάνω στόν σταυρό, ἁπλώνονται πρός ἐμᾶς καί μᾶς βεβαιώνουν για τήν δύναμη τῆς ἀγάπης του· «Ὁ Χριστός ἠγάπησεν ἡμᾶς καί παρέδωκεν ἑαυτόν ὑπέρ ἡμῶν προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας» (Ἐφ 5,2). Εὐωδιάζει ὁ κόσμος ὅλος ἀπό αὐτή τήν θυσία. Δοξολογοῦν οἱ ἄγγελοι, ἀναγαλλιάζει ἡ πλάση, εὐφραίνεται ἡ Ἐκκλησία, καί μόνο ὁ ἐγωϊστής ἄνθρωπος δέν «παίρνει μυρωδιά», διότι τό ἐγώ του βούλωσε τίς πνευματικές του αἰσθήσεις. Κι ὅμως, ὁ σταυρός ἀποτελεῖ τήν πιό ἔντονη μαρτυρία τῆς θείας εὐδοκίας, πού εἶναι ἱκανή νά χαροποιήσει τά σύμπαντα. «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ», ὁμολογοῦμε στήν προσευχή τῆς Ἀναστάσεως καί χαιρόμαστε ὄντως, διότι κάτω ἀπό τόν σταυρό ἀναπαύεται ἡ ψυχή μας. Οἱ καθημερινές μας εὐτυχίες γίνονται δυνατές, ὅταν ἀναγνωρίζουμε ὅτι μᾶς τίς ἐξασφαλίζει μία θυσία. Κι οἱ συχνές μας δυστυχίες γίνονται ἐλαφρές, ὅταν νιώθουμε ὅτι μᾶς παραστέκει ὁ πόνος τοῦ Θεοῦ. Μπροστά στήν θάλασσα τῆς ζωῆς, πού σηκώνει τρικυμίες και φέρνει θύελλες, ὁ πιστός μπορεῖ νά προτάξει τόν σταυρό καί, ὅπως ἄλλοτε ὁ Μωυσῆς ἔσχισε τήν Ἐρυθρά, μπορεῖ νά σταματήσει τά κύματα καί νά ποντοπορήσει σῶος.

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Η Ελλάς, κράτος πολυεθνικόν!

Καθ΄ ην στιγμήν η Ελλάς υποχωρεί και ταπεινούται εις κάθε τομέα, εφ΄ όλης της γραμμής των εθνικών θεμάτων, και ενώ εκδηλούται γενική διάλυσις και παρακμή της Χώρας, έχομεν τώρα το συμπλήρωμα: Δια νομοσχεδίου νομιμοποιούνται οι μετανάστες εις την Χώραν μας! Συνεπώς ανατρέπεται η δημογραφική τάξις και νοθεύεται η πληθυσμιακή αναλογία εις την χώραν μας. Η Ελλάς αποδεχομένη την τοιαύτην εξέλιξιν και νομιμοποιούσα  την πανσπερμίαν των ξένων, μετατρέπεται εις χώραν μεταναστών,  λαθρομεταναστών και γενικώς αλλοδαπών! Δεν είχομεν αμφιβολίαν δια την πορείαν αυτήν του ολέθρου. Από 24 ετών επετράπη εις τους Αλβανούς να κατακλύσουν ανεξελέγκτως την Χώραν. Άκρα αβρότης επεδεικνύετο προς αυτούς, και όταν ακόμη επεδίδοντο εις πρωτοφανείς κακουργίας κατά των Ελλήνων. Εις την απορίαν, διατί ενεργούν κατ΄ αυτόν τον τρόπον αι αρχαί, εδόθη κατά τα τελευταία έτη απάντησις, όταν απεκαλύφθη ότι αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις εχρηματοδοτούντο αφειδώς από την Αμερικήν και την Ευρώπην δια την υποδοχήν και εγκατάστασιν των λαθρομεταναστών, όπερ εκρατήθη μυστικόν. Ήδη το έγκλημα συμπληρούται δια του νέου νομοσχεδίου. Η Πατρίς μας μετατρέπεται εις πολυεθνικόν Κράτος, με όλας τας εντεύθεν τραγικάς συνεπείας. Όταν θα κληθώμεν να αντιμετωπίσωμεν τας συνεπείας αυτάς, μάλλον θα είναι αργά. Ίσως θα είναι αργά και όταν οι μειοψηφούντες Έλληνες θα ζητήσουν από τους συνεργούς να δώσουν λόγον των πράξεών των… 

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

H «Διπλωματική» μαρτυρία της Εκκλησίας μας εις την Ε.Ε.-- Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, ομ. Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η ιδέα της ιδρύσεως Γραφείου στις Βρυξέλλες, με προϊστάμενο κληρικό, εκπρόσωπο της διοικούσης Εκκλησίας μας, φαίνεται ότι επρόκειτο να αποβή ήδη λίαν καταστροφική («μπούμερανγκ») ενέργεια κατά του ορθοδόξου ήθους, της τιμής και της χριστιανικής αυτοσυνειδησίας του λαού μας. Κατά τον σχεδιασμό της πραγματοποιήσεως της εν λόγω ιδέας, ως σπουδαιότερος στόχος της, υπογραμμίσθηκε η προβολή στον δυτικό κόσμο των αξιών της Ορθοδοξίας μας. Εγράφη και ελέχθη, ότι δεν θα πάρουμε(;) μόνο από την Ευρώπη αλλά και θα δώσουμε. Θα συμβάλλουμε στον πνευματικό της εμπλουτισμό με τις αγιοπνευματικές αλήθειες της Ορθοδόξου Πατερικής μας Παραδόσεως. Θα δώσουμε μέσα στην καρδιά του δυτικού κόσμου τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας, ως ακτινοβολία πατερικής αλήθειας και βιοτής! Όμως, ήδη σύμφωνα με πληροφορίες, που κατεχώρησε ο «Ο.Τ.» στο φύλλο του της 1.2.02, οι πρώτοι καρποί του έργου της εκπροσωπήσεως της Εκκλησίας μας στις Βρυξέλλες… ωρίμασαν! Αλλά όχι για να μεταδώσουν αλήθειες της Ορθοδοξίας μας· μάλλον να επιβεβαιώσουν την ανάγκην που (δήθεν) έχει ο ορθόδοξος λαός μας να διαπαιδαγωγηθή να μη είναι… Ορθόδοξος! Να πεισθή να αποβάλη «προκαταλήψεις» πατερικού φρονήματος και ορθοδόξου ευαγγελικής πίστεως! Το κείμενο που εδημοσίευσε ο «Ο.Τ.» στο εν λόγω φύλλο, αφορά σε συνέντευξη του επισκόπου Αθανασίου, προϊσταμένου του Γραφείου της διοικούσης Εκκλησίας, στην Ε.Ε., η οποία συνέντευξη έχει ως εξής·  «Στην Ελλάδα βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ λεπτή κατάσταση, γιατί ενώ ο Αρχιεπίσκοπος και οι μητροπολίτες έχουν μια σημαντική συνεργασία με την Καθολική Εκκλησία, αυτοί έχουν και ευθύνες προς τον κόσμο, τους πιστούς, πολλοί από τους οποίους δεν είναι προετοιμασμένοι στην προοπτική του διαλόγου, ενώ άλλοι έχουν μια άποψη πιο φονταμενταλιστική για την Εκκλησία. Αυτό για μας είναι η μεγάλη πρόκληση να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει επηρεασμένος από τις προκαταλήψεις και πληροφορίες, που δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα… Είναι, όμως, σημαντικό να κατανοηθεί ότι έχουμε ανάγκη χρόνου, ελπίζω όχι υπερβολικού, για να σχηματίσουμε τη συνείδηση του κόσμου».              
Η συνέντευξη αυτή, αν είναι αληθές, ότι δόθηκε με το περιεχόμενο αυτό, είναι δείγμα μιας απαράδεκτης σχιζοφρένειας και απογοητευτικό τεκμήριο των ιδεών, που φιλοξενούνται στο πνεύμα κάποιων «εκκλησιαστικών αρχόντων», οι οποίοι, ενώ είναι ταγμένοι να περιφρουρούν την ανεκτίμητη αγιοπατερική ορθόδοξη παράδοσή μας, χαρακτηρίζουν ( προς Θεού!) το πλήρωμα της Εκκλησίας μας (κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς) ως φονταμενταλιστές, σε δύο επίπεδα· στους απλώς φονταμενταλιστές αλλά και σ΄ εκείνους, που «έχουν μια άποψη πιο φονταμενταλιστική για την Εκκλησία».                                            
Επειδή, λοιπόν, «πολλοί από τους πιστούς», «ο κόσμος», είναι επηρεασμένοι από προκαταλήψεις και πληροφορίες αβάσιμες, αισθάνεται το χρέος, οι ταγοί της Εκκλησίας μας, να μας διαπαιδαγωγήσουν, για να αποκτήσουμε «τη συνείδηση του κόσμου». Προφανώς την ανάγκη του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητισμού, ώστε «να είμαστε προετοιμασμένοι» για την προοπτική αυτού του οικουμενιστικού και ισοπεδωτικού συγκρητιστικού διαλόγου, στον οποίο πρέπει να υποταχθούμε δουλωτικά, για να μη χαλάσουμε την εικόνα μας στα μάτια των ευρωπαίων εταίρων μας. Αντί να δώσουμε τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας μας στο δυτικό κόσμο, ανακαλύψαμε μόλις τώρα, με την ευκαιρία της διπλωματικής μας εκπροσωπήσεως στην Ευρώπη, ότι είμαστε, «δυστυχώς», απροετοίμαστοι για μια επιβαλλόμενη άλλοθεν, συγκρητιστική ισοπέδωση, που θα μας υψώσει στα μάτια του κόσμου αυτού! Αν το περιεχόμενο της συνεντεύξεως, που φέρεται να παρεχώρησε ο επίσκοπος Αθανάσιος, είχε δοθή από εχθρούς της Εκκλησίας μας, θα το θεωρούσαμε αναμενόμενο και χωρίς καμμιά ιδιαίτερη σημασία. Αλλά όταν το κείμενο αυτό ανήκει στον ταγμένο για την μαρτυρία της Ορθοδοξίας επίσκοπο της Εκκλησίας, προοιωνίζεται ασφαλώς, με το γεγονός αυτό, το ζοφερό μέλλον των εκκλησιαστικών μας πραγμάτων! Οπωσδήποτε φαίνεται καθαρά, από πολλά γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος αλλά και των ημερών μας, ότι περπατάμε στα βήματα της παπικής μεθοδολογίας. Αποκτήσαμε κι΄ εμείς «πρεσβευτή» της Ορθοδοξίας στην Ευρώπη, δηλ. διπλωμάτη! Αλλά η Ορθοδοξία δεν εκπροσωπείται και ούτε μαρτυρείται με διπλωματία, που κρατάει αποστάσεις από την αλήθεια, για να αθετήση… την αλήθεια! Βεβαίως, η αλήθεια της Ορθοδοξίας δεν αθετείται και δεν αναιρείται με κανένα διπλωματικό τρόπο, όσο πειστικός κι΄ αν φαίνεται. Αυτός που αθετείται και αναιρείται είναι αυτός που προδίδει την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Γιατί στερείται των προϋποθέσεων της δυνατότητος της θεοφιλούς μαρτυρίας της Ορθοδοξίας· του προσωπικού βιώματος και της κατοχής της φωτιστικής, αγιοπνευματικής αλήθειας της Ορθοδοξίας! Ναι! Την Ορθοδοξία δεν την προδίδει ποτέ αυτός που την ζη, αλλά εκείνος, που δεν την γνωρίζει, επειδή δεν την ζη!



Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Βίος του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Πρεσβυτέρου του Δαμασκηνού.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ο επιλεγόμενος Δαμασκηνός ήτο κατά τον καιρόν του βασιλέως Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ψιζ΄ (717) – ψμα΄ (741), έφθασε δε και έως του υιού αυτού Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, του εν έτει ψμα΄ (741) βασιλεύσαντος. Απεκλήθη δε ο Άγιος Δαμασκηνός εκ του ονόματος της ιδιαιτέρας αυτού πατρίδος Δαμασκού πόλεως της Συρίας εις την οποίαν εγεννήθη και ανετράφη. Ήτο δε τότε η μεγαλόπολις Δαμασκός υπεξούσιος εις τους Αγαρηνούς, όλοι δε οι κάτοικοι αυτής ήσαν αλλόπιστοι, οπαδοί της πλάνης του αντιχρίστου Μωάμεθ, μόνον εν ανδρόγυνον ενάρετον και χαριτωμένον ελάτρευε τον αληθή Θεόν και εφύλαττεν ακριβώς την ευσέβειαν, οι γεννήτορες του θαυμασίου Ιωάννου, οίτινες μόνοι ίσταντο ως εν μέσω των ακανθών ως ρόδα ευώδη και ευθαλέστατα, τηρήσαντες έως τέλους, εν μέσω τοσούτων ασεβών την χριστεπώνυμον κλήσιν, ως κλήρον λαμπρόν και πλούτον αναφαίρετον. Όθεν τόσον τους ύψωσεν η αρετή και τοιουτοτρόπως τους εθαυμάστωσεν, ώστε ούτοι οι αιχμάλωτοι έγιναν, ω του θαύματος! κριταί και ηγεμόνες των κυρίων αυτών. Καθώς ποτε τούτο ηκολούθησε και εις τον Δανιήλ και τους Αγίους τρεις Παίδας, οίτινες ήσαν αιχμάλωτοι των Ασσυρίων και εις τον Ιωσήφ, όστις ήτο αιχμάλωτος των Αιγυπτίων, τους οποίους δια την αρετήν των εθαυμάστωσεν ο Κύριος· ούτω, λέγω, και τώρα πάλιν εις την Δαμασκόν, με το να είναι ο πατήρ του Ιωάννου ενάρετος, τον εδόξασεν ο Κύριος και ήτο πρωτοσύμβουλος του Αμηρά. Τούτον επροτίμησεν ο ασεβής εκείνος να έχη μύστην και κοινωνόν εις τας βουλάς, αν και αλλότριον της θρησκείας του, δια τον πλούτον αυτού και την του γένους του περιφάνειαν και τον έκαμε διοικητήν των δημοσίων πραγμάτων, όστις εκυβέρνα την χώραν με δικαιοσύνην και σοφίαν θαυμάσιον. Ήτο δε ο ευλογημένος εκείνος πατήρ του Ιωάννου και κατά πολλά εύσπλαγχνος και έδιδεν από τον πλούτον του καθ΄ εκάστην δια να εξαγοράζη και να απελευθερώνη τους αιχμαλώτους από τους Αγαρηνούς, διότι πολλοί εξ αυτών εκινδύνευον και κατά την ψυχήν και κατά το σώμα. Έπειτα τους έδιδε και τόπον να σπέρνουν, και να παράγουν τας ζωοτροφίας των όσοι ήθελον να απομείνουν εις την Ιουδαίαν ή την Παλαιστίνην, εις τας οποίας χώρας είχε πολλά χωράφια. Όσοι δε πάλιν δεν ήθελον να μείνωσιν εκεί, τους έδιδεν εγγράφως την απελευθέρωσίν των και έξοδα δια τον δρόμον, να υπάγουν όπου έκαστος επεθύμει.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

Επιστολή του Οσίου Θεοδοσίου του κοινοβιάρχου, στον Βασιλέα Αναστάσιο.

Επειδή μας εμήνυσες να κάμωμεν ένα από τα δύο ταύτα, ήτοι ή να συμφωνήσωμεν εις την των Ακεφάλων( Μονοφυσιτών) γνώμην, ή μένοντες εις τα ορθά των Πατέρων Δόγματα, να λάβωμεν βίαιον θάνατον, γίνωσκε ότι προτιμώμεν τον θάνατον και όχι μόνον ημείς δεν παρεκλίνομεν ποσώς από την αλήθειαν, αλλά και όσους άλλους παρασύρετε και γίνουν ομόφρονές σας, ημείς αναθεματίζομεν, και εάν χειροτονήσετέ τινα από τους Ακεφάλους ημείς δεν τους δεχόμεθα. Μη γένοιτο, Χριστέ Βασιλεύ, να παρατηθώμεν από την Ορθόδοξίαν έστω και μικρόν τι, αλλά καν τους Αγίους τούτους Τόπους ίδωμεν εις το πυρ παραδεδομένους, καν άλλο τι πάθωμεν, δεν αλλάσσομεν γνώμην, καν εις λεπτά τεμάχια τα σώματά μας ελεεινώς αν κατακόψωσιν, αλλά τας Αγίας τέσσαρας Συνόδους πιστεύομεν, από τας οποίας η πρώτη των 318 Πατέρων έγινε κατά του Αρείου εις την Νίκαιαν, τον οποίον αναθεμάτισαν, ότι τον Υιόν του Θεού εδογμάτιζεν ο δυσσεβής της του Πατρός ουσίας αλλότριον. Η δευτέρα κατά Μακεδονίου, όστις εβλασφήμει εις το Πνεύμα το Άγιον, η τρίτη κατά Νεστορίου συνηθροίσθη εις Έφεσον, όστις εφλυάρει κατά της οικονομίας του Χριστού μιαρά και άτοπα, η δε τετάρτη των 630 Θεοφόρων Πατέρων εις την Χαλκηδόνα, οι οποίοι ομοφρονούντες με τους άλλους, αφώρισαν τον Ευτυχή και Νεστόριον, και μακράν της Εκκλησίας εδίωξαν και εκράτυναν την Αποστολικήν Πίστιν, δογματίζοντες ξένους της Εκκλησίας Χριστού τους α λ λ ο τ ρ ι ό φ ρ ο ν α ς. Από ταύτην λοιπόν την Ορθόδοξον πίστιν δεν παρεκκλίνομεν ούτε προδίδομεν (άπαγε! ) την ευσέβειαν, έστω και αν πρόκειται να μας δώσετε μυρίους θανάτους. Η δε ειρήνη του Θεού η πάντα νουν υπερέχουσα να είναι φύλαξ και οδηγός του κράτους σου.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

Παναγία η Μυρτιδιώτισσα

Το νησί των Κυθήρων σεμνύνεται για την προστάτιδά του « Παναγία τη Μυρτιδιώτισσα ». Η χαριτόβρυτη εικόνα της, μεγαλοπρεπής και επιβλητική, ανακαλύφθηκε, καθώς λέει η παράδοση, στην τοποθεσία « Μυρτίδια », περιοχή τότε έρημη και κατάφυτη από μυρσίνες. 
Κάποιος ευλαβέστατος βοσκός, την ώρα που προσευχόταν, άκουσε μέσα σε εκείνη την ερημιά μία φωνή να του λέει: 
- Αν ψάξεις εδώ τριγύρω, θα βρεις την εικόνα μου. Βρίσκομαι εδώ από πολύ καιρό, για να βοηθήσω τούτο τον τόπο. 
Πραγματικά, σε λίγη ώρα ο βοσκός ανακαλύπτει την πάνσεπτη εικόνα της Παναγίας μέσα σε κλαδιά μυρσίνης. Συγκινημένος την ασπάζεται και τη μεταφέρει στην καλύβα του. 
Το πρωί, πράγμα παράδοξο, η εικόνα είχε εξαφανιστεί. Την ξαναβρίσκει όμως στο σημείο που για πρώτη φορά την είχε ανακαλύψει. 
Εκεί ακριβώς χτίζει ναό, ενθρονίζει μέσα σε αυτόν την ιερή εικόνα και την επονομάζει « Μυρτιδιώτισσα ». Επειδή βρέθηκε στην περιοχή « Μυρτίδια » και μέσα στις μυρσίνες. 
Στη θαυματουργή εικόνα της Μυρτιδιώτισσας εικονίζεται η Θεοτόκος σαν Βρεφοκρατούσα. Τα πρόσωπό Tης, καθώς και του Κυρίου, είναι τελείως μελανό και πλαισιωμένο από καθαρό χρυσάφι και πολύτιμους λίθους. 
Συνήθως δεν διακρίνεται σε αυτά κανένα απολύτως χαρακτηριστικό. Συμβαίνει όμως σε αραιά χρονικά διαστήματα το εξής παράδοξο: Το πρόσωπο της Παρθένου αλλάζει ξαφνικά χρώμα και γίνεται ρόδινο. Στα χείλη διαγράφεται ένα ανέκφραστα γλυκό μειδίαμα, ενώ τα μάτια Tης κοιτάζουν τον πιστό με ιλαρότητα. Αυτό διαρκεί για λίγα δευτερόλεπτα, οπότε η σεπτή μορφή Tης επανέρχεται στη συνηθισμένη κατάσταση.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

Σκληρή απάντηση του Συνδέσμου κληρικών για το σύμφωνο συμβίωσης

"Άραγε αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδος σήμερα; Η αποκατάσταση των κίναιδων;" αναφέρει μεταξύ άλλων ο Σύνδεσμος κληρικών της Ελλάδος σε ανακοίνωσή του σχετικά με το σύμφωνο συμβίωσης. Αναλυτικά, σημειώνει:
"Κύριοι,
Ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος, όσον αφορά την πρόσκλησή σας, θεωρεί ότι δεν υπάρχει λόγος να παρίσταται σε μία επιτροπή που έχει ήδη λάβει αποφάσεις.
Ο Ι.Σ.Κ.Ε συμφωνεί με την εκπεφρασμένη γνώμη της Ιεράς Συνόδου και από πλευράς Εκκλησιαστικής, δεν έχει να παρατηρήσει κάτι περαιτέρω.
Όμως ως Έλληνες πολίτες διαμαρτυρόμεθα γιά το λεγόμενο "σύμφωνο συμβίωσης" καθ' όσον το κράτος και η Κυβέρνηση δεν μπορούν να νομοθετούν αφύσικα ή παραφύσιν πράγματα.

Δεν λαμβάνεται δυστυχώς υπ'όψιν σας την Ορθόδοξη παράδοση και τα ήθη του Ελληνικού λαού.

Δεν έχετε υπολογίσει και σταθμίσει τις παρενέργειες του εν λόγω νομοσχεδίου οι οποίες θα φανούν πολύ σύντομα.

Άραγε αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδος σήμερα; Η αποκατάσταση των κιναίδων; ή είναι ένα βήμα προς την Νέα Τάξη που επιχειρείται παγκοσμίως;
Άλλωστε το ζήτημα είναι πολιτικό και η κυβέρνηση που θα το ψηφίσει θα έχει την ευθύνη. Γιατί το συνδέεται με την Εκκλησία και το Μυστήριο του Γάμου και της οικογένειας;

Εμείς θα μπορούσαμε να πούμε πολλά αλλά θα ήταν σε ώτα μη ακουόντων, γι'αυτό και δεν παριστάμεθα.
Γιά τον Ι.Σ.Κ.Ε.
Ο Πρόεδρος
Πρωτοπ. Ιωάννης Κατωπόδης"

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

Εκκλησία και κόσμος του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η αγάπη του Θεού αγιάζει τον κόσμον
Είναι κάποιες αλήθειες παλιές, αλλά όχι ξεπερασμένες. Άφθορες από το πέρασμα του χρόνου, αδιάσειστες από τους σεισμούς και αδιάφθορες από τους συρμούς των καιρών μένουν φωτεινά μετέωρα. Φέγγουν στα σκοτάδια αυτού του κόσμου και κοντρολάρουν την πορεία μας μέσα σ΄ αυτόν. Διευκρινίζω ότι χρησιμοποιώ τη λέξη «κόσμος» με την ειδική έννοια, που της δίνει ο λόγος του Θεού· «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιω. 5: 19). Ο κόσμος παραδομένος στον πονηρό, που τον ανακηρύσσει άρχοντα και κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου, αντιτίθεται συνειδητά στο θέλημα του Θεού. Είναι εντούτοις, θαυμαστό ότι αυτός ο πονηρός κόσμος συνιστά το άμεσο αντικείμενο της αγάπης του Θεού. Αφοπλιστικός ο λόγος της αγίας Γραφής αποκαλύπτει ότι «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν» (Ιω. 3: 16). Συγκλονιστικός ο μετασχηματισμός του θείου λόγου σε πράξη· επάνω από το σταυρό ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμπιστεύεται το κλειδί του Παραδείσου του στον χειρότερο εκπρόσωπο του διεφθαρμένου κόσμου, σ΄ έναν κακούργο ληστή. Είναι η εγγύηση ότι τα ματωμένα χέρια του έχουν την πρόθεση και τη δύναμη ν΄ αγκαλιάσουν τον βρόμικο κόσμο, να τον καθαρίσουν με το αίμά τους, να τον επαναφέρουν στο αρχέγονο κάλλος και να τον ανεβάσουν στην ουράνια δόξα. Με την απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση ότι ο κόσμος θ΄ αναγνωρίσει την πλάνη, την αμαρτία του, θα εξομολογηθεί με συντριβή και μετάνοια και θα ομολογήσει πίστη στον μόνο Λυτρωτή Ιησού Χριστό.

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2016

Η ΧΑΡΙΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

 «Πόσαι μοι πανηγύρεις καθ΄ έκαστον των του Χριστού μυστηρίων»! 

Ούτως αναφωνεί εξιστάμενος δια την άφατον κένωσιν του Θείου Λόγου, Γρηγόριος ο Θεολόγος. «Πόσαι μοι πανηγύρεις»! Πόσαι φάσεις του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου Ιησού, αρχόμεναι από της σεπτής Γεννήσεώς του και περατούμεναι εις την ένδοξον Ανάληψίν του! Και συνεχίζει, συνεχόμενος από τας θεολογικάς του θεωρίας, ο θείος Πατήρ της Εκκλησίας: «Ων απάντων κεφάλαιον εν, η εμή τελείωσις και ανάπλασις και η προς τον πρώτον Αδάμ επάνοδος». Ιδού ολόκληρον το περιεχόμενον της θείας Επιφανείας. «Η εμή τελείωσις και ανάπλασις». Ο άγιος Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός βλέπει την ανάπλασιν της ανθρωπίνης φύσεως και τελείωσιν εις τον Ιορδάνην, ως την βασικήν πράξιν της «προς τον πρώτον Αδάμ επανόδου» ως άλλωστε διδάσκει η Εκκλησία του Χριστού, ψάλλουσα το ιαμβικόν τροπάριον: «χρίεις τελείων την βρότειον ουσίαν…». Χωρίς την πτώσιν των πρωτοπλάστων και την αχρείωσιν της εν ημίν θείας εικόνος, ποίον νόημα θα είχεν η σάρκωσις του Λόγου; Και τι θα εχρειάζετο το Βάπτισμα εν τοις Ρείθροις του Ιορδάνου, αν όχι δια ν΄ αποπλύνη την ρυπωθείσαν υπό της αμαρτίας «βρότειον ουσίαν;».
Το πλέον εκφραστικόν τροπάριον της Γεννήσεως του Σωτήρος είναι αυτό, που ψάλλει η αγία Εκκλησία μας. «Ρεύσαντα εκ παραβάσεως, Θεού τον κατ΄ εικόνα γενόμενον, όλον της φθοράς υπάρξαντα, κρείττονος επταικότα θείας ζωής, αύθις αναπλάττει ο σοφός δημιουργός…». Μεταξύ των δύο αυτών πόλων εξελίσσεται η περί της θείας οικονομίας θεολογία. Της πτώσεως και της αναπλάσεως. Οι άγιοι Πατέρες επέμενον ιδιαιτέρως επί των σημείων αυτών, διότι, ως περί κέντρον, στρέφεται όλη η Χριστολογία και η Σωτηριολογία με όλας τας συνεπείας των. Η αγία Ορθοδοξία μας διετήρησεν έντονον την μνήμην, εξ ίσου αμφοτέρων των πόλων, αρνητικού και θετικού και ολόκληρος η ζωή της, η διδασκαλία της, η περί πνευματικής ζωής υποτύποσις, η Μυστική της θεολογία, ο Ασκητισμός, ο Ησυχασμός, το περί θεώσεως της ανθρωπίνης φύσεως δόγμα, θεμελιούνται επί της διατυπώσεως: «Το απρόσληπτον αθεράπευτον· ο δε ήνωται τω Θεώ, τούτο και σώζεται». Ιδού η εξήγησις της Σαρκώσεως: Η ενσωμάτωσις, η ενχρίστωσις. Μόνον υπό την αδιάλειπτον αίσθησιν της αναπλάσεως, υπό του Κυρίου Ιησού, της πεπτωκυίας ανθρωπίνης φύσεως και της θεώσεώς της, ως ηνωμένης τω Χριστώ, δυνάμεθα να οδεύωμεν ορθώς εις την επίγειον ζωήν μας. Μόνον ούτω κατορθώνομεν να μορφώσωμεν αληθή αντίληψιν της απείρου πνευματικής μας αξίας.

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

Ζωντανό Μυστήριο --- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Ο ερχομός του Μεσσία, όπως αναμένεται από το λαό του Θεού και προφητεύεται στην Παλαιά Διαθήκη, συνδέεται χαρακτηριστικά με δύο μεγάλα πνευματικά μεγέθη· το ένα αναφέρεται στην προσφορά του Θεού, το άλλο στην ανταπόκριση του ανθρώπου: Είναι το έλεος αφ΄ ενός και η αγαλλίαση αφ΄ ετέρου. Ο Κύριος ελεεί και σώζει, ο άνθρωπος σώζεται και αγαλλιάται. Ψάλλει ο ψαλμωδός όλος πίστη και ευγνωμοσύνη· «Εγώ δε επί τω ελέει σου ήλπισα, αγαλλιάσεται η καρδία μου επί τω σωτηρίω σου» (Ψαλ. 12: 6). Ελπίδα μόνη, που μπορεί να στερεώσει την καρδιά μας στη βαθιά ανησυχία της, για την ακεραιότητα της υπάρξεώς μας, η οποία απειλείται συνεχώς από ποικίλους κινδύνους, είναι η αγάπη του Θεού. Μία αγάπη, η οποία προσφέρεται δωρεάν, χωρίς ανταλλάγματα, άφθονα, χωρίς κρατούμενα και προ πάντων μεγαλόψυχα, χωρίς συνερισμούς «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε» (Ρωμ. 5: 8). Μέσα σε μία τέτοια αγκαλιά μπορεί η ψυχή μας να απαλλαγεί από τους υποχθόνιους φόβους της και να γεμίσει ουράνια ειρήνη. Είναι η αγκαλιά, που άνοιξαν τα χέρια του Χριστού πάνω στο ξύλο του σταυρού δίνοντας τις άπειρες διαστάσεις της αγάπης του Θεού. Από εκεί έσταξε πάνω μας το Αίμα και το Ύδωρ, που μας κάνει καινούργιους, από εκεί σταλάζει στη ζωή μας το έλεος που μας σώζει.

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Η αδιάλειπτη ιερατική Λειτουργία του ανθρώπινου νου -- του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο ανθρώπινος νους λειτουργεί αδιάλειπτα! Αυτό είναι ίσως το βασικότερο χαρακτηριστικό του. Μπορεί βέβαια, ορισμένες φορές, να μη λειτουργεί σωστά. Οι παραισθήσεις και οι ψευδαισθήσεις είναι στο … αίμα του! Είναι τα αναπόφευκτα κάτοπτρα της υπάρξεως που του θολώνουν το οπτικό πεδίο και τον παραπλανούν, όχι σπάνια, αθεράπευτα. Όμως λειτουργεί!
Αν σταματήσει ο νους να λειτουργεί, βρισκόμαστε σε περίπτωση ψυχικού θανάτου που πλέον παραδίδει το πρόβλημα αυτό (της μη λειτουργίας του νου) στη ψυχιατρική δεοντολογία. Σ’ αυτή την περίπτωση αντιμετωπίζουμε μια δυσάρεστη εξαίρεση.
Κατά κανόνα, λοιπόν, ο ανθρώπινος νους λειτουργεί αδιάλειπτα. Αυτό το γεγονός για τη χριστιανική αυτοσυνειδησία σημαίνει αδιάλειπτη νοητική ιερατική λειτουργία!
Πράγματι! Αν θέσουμε τη σκοπιμότητα της λειτουργίας του νου κάτω από το πρίσμα των προοπτικών της χριστιανικής ανθρωπολογίας, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, Ότι ο νους είναι το εκφραστικότερο όργανο της εικόνας του Θεού στον άνθρωπο. Έχει λοιπόν η λειτουργία του θρησκευτική ποιότητα. Λειτουργεί για να πραγματοποιεί την υπαρξιακή συνέπεια του «κατ’ εικόνα», δηλ. το «καθ’ ομοίωσιν»! Γι’ αυτό, όπως είπαμε, στα περισσότερα νηπτικά πατερικά κείμενα, ο νους θεωρείται ως ο χώρος του «ναού του Θεού» ή το όργανο μιας αδιάλειπτης ιερατικής διακονίας.
Πριν όμως φθάσει κανείς στο νηπτικό πατερικό χώρο, για να δει εκεί πιο διαυγείς διαφάνειες της ιερατικής λειτουργίας του νου, ανακαλύπτει την αφετηρία του προβλήματος της θρησκευτικής ποιότητος του νου στον ευαγγελικό χώρο. Ο λόγος του απ. Παύλου είναι σαφής και διαφανής·

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Πνευματικὴ ἀφασία -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Οι περισσότεροι Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχουν ἐκτιµήσει τόν πνευµατικό κίνδυνο τοῦ οἰκουµενισµοῦ. Ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι ἀγρυπνοῦν γιά τό ποίµνιό τους, θεωροῦν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι ἐπικίνδυνος, ἀφοῦ ξεκινάει καί κατευθύνεται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο! ∆έν ἐξετάζουν οἱ ἴδιοι τό θέµα, ἀλλά παθητικά δέχονται ὅσα τό Πατριαρχεῖο προγραµµατίζει καί µεθοδεύει. Καί αὐτό τό θεωροῦν σπουδαῖο κατόρθωµα, γιατί κάνουν τυφλή ὑπακοή στόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, τήν ὥρα πού θά ἔπρεπε νά εἶχαν χάσει τόν ὕπνο τους καί νά µιλοῦσαν συνεχῶς γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ὁ ὁποῖος κατεδαφίζει τήν Ὀρθοδοξία. ∆υστυχῶς αὐτοί ἀδιαφοροῦν καί συχνά συνευφραίνονται µέ τόν Πατριάρχη κατά τίς ἐπισκέψεις του στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἀδιάφοροι αὐτοί µητροπολίτες συνήθως εἶναι πολυµέριµνοι καί ἀσχολοῦνται µέ κοινωνικά καί πολιτικά θέµατα, ἀκόµη καί ἀθλητικά γεγονότα, προκαλώντας τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ µας. Θέλουν νά ἐµφανίζονται ὡς πνευµατικοί ἡγέτες, ὄντας ἀδιάφοροι στούς πνευµατικούς κινδύνους, ὅπως εἶναι ὁ οἰκουµενισµός. Σέ λίγο θά χάσουµε τήν ἀκεραιότητα τῆς πίστεώς µας καί τήν πολύτιµη παράδοσή µας. Ἀναφέρω µιά περίπτωση πνευµατικῆς ἀφασίας, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τά παραπάνω. Ἕνας πρωτοσύγκελλος, ὑπερασπιζόµενος τό µητροπολίτη του σέ µιά ὑπόθεση µέ κάποιον ζηλωτή κληρικό, εἶπε τό ἑξῆς ἀποκαλυπτικό καί συνάµα ἀποκαρδιωτικό: «Ὁ Σεβα- σµιώτατος οὐδέποτε ἠσχολήθη µέ τό θέµα τοῦ Οἰκουµενισµοῦ οὔτε τοῦ Ἀντιοικουµενισµοῦ, οὔτε ἔχει καταχωρήσει ἀπόψεις θετικές γιά τό ζήτηµα τοῦ οἰκουµενισµοῦ καί τοῦ παπισµοῦ». Ποιόν, ἀλήθεια, νά πρωτοσυγχαρῶ; Τόν πρωτοσύγκελλο ἤ τό µητροπολίτη; Θά εἶχε ἐνδιαφέρον νά µᾶς ἔλεγαν, γιατί συµβαίνει αὐτό, ὅταν ὁ συγκεκριµένος µητροπολίτης εἶναι λαλίστατος καί ποτέ δέν δήλωσε ἄγνοια ἤ ἀναρµοδιότητα γιά κάποιο θέµα οὔτε καί ἀρνήθηκε ποτέ τά µικρόφωνα καί τίς κάµερες. ∆υστυχῶς, οἱ συγκεκριµένοι αὐτοί ρασοφόροι ἐπιδιώκουν τήν κο- σµική δόξα, γι᾿ αὐτό δέν πρέπει νά ἐλπίζουµε ὅτι κάποτε θά ἀποκτήσουν ἀντιοικουµενιστικό φρόνηµα. Ἄν δέ ἀναλογιστοῦµε λίγο καί τήν ἱστορία τους, δηλ. πῶς ἐκλέχτηκαν µητροπολίτες, πῶς µετατέθηκαν σέ πλουσιότερες καί µεγαλύτερες µητροπόλεις καί πῶς κατόρθωσαν νά ἐκλεγοῦν καί οἱ στενοί τους συνεργάτες µητροπολίτες, περιφρονώντας τό Ἅγιο Πνεῦµα, ἀσφαλῶς εἶναι παραδείγµατα πρός ἀποφυγήν, καί ἄς εἶναι δεκαετίες µητροπολίτες. Πρέπει πάντα νά θυµόµαστε ὅτι ὁ σεβασµός δέν ἐπιβάλλεται, ἀλλά ἐµπνέεται ἀπό τό ἦθος καί τήν ἐν φόβῳ Θεοῦ διακονία στήν Ἐκκλησία καί ὄχι µέ τή θορυβώδη θεωρητική κοινωνική δράση, προκειµένου νά προκληθοῦν χειροκροτήµατα θαυµασµοῦ.

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2016

ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΡΟΣΥΝΟΔΟΥ

«Μη μέταιρε όρια, α έθεντο οι Πατέρες σου». Σοφία Σολομώντος.  

Η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απεδέχθη την σύγκλησιν Πανορθοδόξου Προσυνόδου. Ομολογούμεν, ότι το γεγονός είναι εν εκ των σημαντικωτέρων, δια την Ορθοδοξίαν καθόλου, κατά τους τελευταίους τέσσαρας αιώνας, και το μέγιστον, εξ όσων γνωρίζομεν εν τω κλίματι της Ελληνικής Εκκλησίας, από της απελευθερώσεως του Έθνους. Διο και χαίρομεν σφοδρώς.                                                                                                                                                                                  
Είχομεν γνωρίσει την Εκκλησίαν μας κατά κρημνών φερομένην, υπό της Προτεσταντικής αντιβασιλείας του Όθωνος, και ωδυνήθημεν. Την είδομεν ριπιζομένην υπό του αντορθοδόξου πνεύματος του Θεοκλήτου Φαρμακίδου, και επενθήσαμεν. Την εθεωρήσαμεν δεινώς υπό της Σιμωνίας κατακλυζομένην, και εκλαύσαμεν. Ήδη την βλέπομεν δεσμίαν τυραννικώς επί το άρμα της Πολιτείας, ης οι άρχοντες αποδεικνύονται μασόνοι, και πάσχομεν. Και το τραγικώτερον, ότι σήμερον την ζώμεν εσωτερικώς εσχισμένην, και σπαράσσεται η καρδία μας. 
Τι είναι δυνατόν να προκύψη από την εν λόγω Προσύνοδον; Άγνωστον. Η Πανορθόδοξος Προσύνοδος αποτελεί ασφαλιστικήν δικλείδα, και αμφίστομον μάχαιραν. Τούτο θα εξαρτηθή, όχι τόσον από τα υπό συζήτησιν θέματα, αλλά από τον τρόπον εξετάσεως. Εάν δηλονότι, εξ αφορμής της μνημονεύσεως αυτών επιδιώκεται η κραταίωσις της ισχύος των θεμάτων, η πληρεστέρα δια λόγου συνειδητοποίησίς των, ως μη επιδεκτικών ερεύνης, ή πρόκειται περί τάσεως συζητήσεως και αναθεωρήσεώς των. Το πράγμα εν προκειμένω είναι κινδυνωδέστατον, όσον και απλούν. Τίποτε δεν δικαιολογεί τους φόβους μας ακόμη, αλλ’ ούτε και την πλήρη ικανοποίησίν μας.  Εκ του προγράμματος των ζητημάτων της Προσυνόδου ουδεμία παρέχεται διασάφησις, περί του τρόπου καθ’ ον τίθενται αυτά. Εν τω συνόλω δε αυτών αποτελούν αντιγραφήν των θεμάτων, άτινα ετέθησαν κατά το έτος 1930 εις την εν Αγίω Όρει συνελθούσαν Διορθόδοξον Επιτροπήν. Μήπως πρόκειται ενταύθα περί της μήπω εισέτι πραγματοποιηθείσης Προσυνόδου, ήτις θα προετοιμάση το έδαφος προς σύγκλησιν Οικουμενικής Συνόδου, ως είχε τότε διακηρυχθή; Δεν γνωρίζομεν. Εκείνο όμως, όπερ γνωρίζομεν, είναι ότι η του 1930 Επιτροπή ηναλώθη τας περισσοτέρας ημέρας, εις το θέμα της μη συμμετοχής της Ρωσσικής Εκκλησίας, ούσης κατατετμημένης εις πολλάς Εκκλησίας. Αι σημεριναί συνθήκαι είναι έτι δυσμενέστεραι δια την τοιαύτην Προσύνοδον, επί τω λόγω, ότι αι πλείσται των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, τελούν υπό την επιρροήν κομμουνιστικών καθεστώτων. Υπό τοιαύτας προϋποθέσεις, είναι δυνατή η ελευθέρα έκφρασις των βουλών των Εκκλησιών;