Τη ΣΤ’ (6η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΒΟΥΚΟΛΟΥ Επισκόπου Σμύρνης.

Βουκόλος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, εκ νεαράς ηλικίας καθαρίσας τον εαυτόν του, έγινε κατοικητήριον του Αγίου Πνεύματος· όθεν ευρών αυτόν δόκιμον και άξιον ο πανεύφημος και ηγαπημένος του Χριστού Μαθητής, Ιωάννης ο Θεολόγος, εχειροτόνησεν αυτόν Επίσκοπον και Ποιμένα της εν Σμύρνη Εκκλησίας. Ο θείος λοιπόν ούτος Ιεράρχης, υπό του Αγίου πνεύματος φωτιζόμενος, εφώτιζε και αυτός τους εν τω σκότει της αγνωσίας ευρισκομένους Έλληνας και δια του αγίου Βαπτίσματος εποίει αυτούς υιούς φωτός και ημέρας, ελευθερώνων αυτούς από των ανημέρων θηρίων, ήτοι από των αγρίων και σκοτεινών δαιμόνων. Μέλλων δε ο Άγιος να αποδημήση προς Κύριον, εχειροτόνησε τον Άγιον Πολύκαρπον διάδοχον εις την αυτήν μεγαλόπολιν Σμύρνη και ποιμένα και διδάσκαλον αυτόν κατέστησε των λογικών προβάτων και ούτως απήλθε προς Κύριον. Όταν δε ενεταφιάσθη το άγιον αυτού λείψανον, έκαμεν ο Θεός να βλαστήση εκ του τάφου του δένδρον, το οποίον εχάριζε και χαρίζει έως την σήμερον διαφόρους ιατρείας εις τους προστρέχοντας αυτώ μετά πίστεως.

Τη Ε΄ (5η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΝΤΩΝΙΟΥ του Αθηναίου, του εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσαντος δια ξίφους κατά το αψοδ΄ (1774).

Αντώνιος ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο από τας περιφήμους Αθήνας. Οι γονείς αυτού ήσαν πτωχοί και αφανείς, Δημήτριος και Καλομοίρα ονομαζόμενοι. Ανατραφείς ο Άγιος υπ’ αυτών θεοσεβώς και μαθών τα ιερά γράμματα, ότε έγινε δώδεκα ετών, μη υποφέρων να βλέπη την μεγάλην πτωχείαν των γονέων του, επειδή άλλην τέχνην δεν εγνώριζεν, εδούλευε με μισθόν εις τινας Τουρκαλβανούς, οι οποίοι έτυχον τότε εις τας Αθήνας και με τον μισθόν αυτόν εβοήθει και τους γονείς του. Όταν έγινεν ετών δεκαέξ, ήλθεν ο Ρωσικός στόλος εις την Πελοπόννησον και επειδή οι αυθένται του επήγαν δια να λεηλατήσουν και να αιχμαλωτίσουν τους εν Πελοποννήσω Χριστιανούς, τους ηκολούθησε και ο Αντώνιος. Μεταβάς εκεί ο Άγιος επωλήθη ως αιχμάλωτος από τους κυρίους του Αλβανούς εις τινας Αγαρηνούς εμίρηδες, οι οποίοι, αφ’ ου τον ηγόρασαν, προσεπάθησαν να τον τουρκεύσουν μεταχειρισθέντες διάφορα είδη βασάνων, αλλά δεν ηδυνήθησαν. Τον επήραν λοιπόν μαζί των εις το στράτευμα το τουρκικόν, το οποίον ευρίσκετο τότε εις τον Δούναβιν ποταμόν και εκεί επωλήθη ο ευλογημένος πεντάκις, από σκληρούς κυρίους, εις άλλους σκληροτέρους, μεταπωλούμενος και μεταγοραζόμενος, όλοι δε ούτοι εδοκίμασαν να ελκύσουν τον Άγιον εις την θρησκείαν των, πότε με κολακείας και υποσχέσεις, πότε με απειλάς και πότε με διαφόρους παιδείας.