Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου νέου Οσιομάρτυρος ΠΑΧΩΜΙΟΥ του εν τω Ουσάκι της Φιλαδελφείας μαρτυρήσαντος κατά το έτος αψλ΄ (1730) ξίφει τελειωθέντος τη Πέμπτη της Αναλήψεως.

Παχώμιος ο αοίδιμος νέος Οσιομάρτυς κατήγετο εκ της Μικράς Ρωσίας, υιός γονέων ευσεβών υπάρχων. Νέος δε έτι ων συνελήφθη αιχμάλωτος υπό των Τατάρων, οίτινες τον επώλησαν εις Τούρκον τινά βυρσοδέψην, εκείνος δε τον έφερεν εις την πατρίδα του, το νυν λεγόμενον Ουσάκι, το εν τη επαρχία της Φιλαδελφείας ευρισκόμενον, όπου και κατεγίνετο εις το να διδάσκη τον νέον όχι μόνον την τέχνην του, αλλά και την θρησκείαν του. Βλέπων δε ότι ο Άγιος Παχώμιος την μεν τέχνην εμάνθανε, την δε θρησκείαν του εμίσει και απεστρέφετο, ετυράννει αυτόν δια ραβδισμών και ύβρεων, απειλών και στερήσεως της τροφής του.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΝΕΙΛΟΥ του Νέου του και Μυροβλύτου, του εν τω όρει του Άθωνος ασκήσαντος.

Νείλος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο εν τω όρει του Άθωνος ασκήσας ο και Μυροβλύτης λεγόμενος, ανέθαλε περί το τελευταίον τέταρτον του ιστ΄ αιώνος εν τη κωμοπόλει Άγιος Πέτρος της Κυνουρίας, γεννηθείς εξ ευσεβών γονέων. Είχε δε και θείον τινα Ιερομόναχον, ονόματι Μακάριον, όστις και παρέλαβε τούτον εκ νεαράς ηλικίας και καλώς εξεπαίδευσεν εις τα ιερά γράμματα και εις την άσκησιν της αρετής. Όταν δε ο θείος Νείλος ήλθεν εις ηλικίαν μετέβησαν μετά του θείου του Μακαρίου και ενετάχθησαν εις το εν Κυνουρία ευρισκόμενον Ιερόν Μοναστήριον, το καλούμενον Μαλεβή, τιμώμενον επ’ ονόματι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Εις το Μοναστήριον αυτό ησύχασαν επί τινα καιρόν.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΜΑΞΙΜΟΥ λίθοις βληθέντος και τελειωθέντος.

Μάξιμος ο Άγιος Μάρτυς, παρρησία ομολογήσας τον Χριστόν και πολλούς ειδωλολάτρας εις την ευσέβειαν οδηγήσας, πολλάς τιμωρίας υπέμεινε πρότερον, τελευταίον δε λιθοβοληθείς και τρόπον τινά κύκλωθεν στεφανωθείς υπό των λίθων, προς Κύριον εξεδήμησεν, ίνα λάβη παρ’ Αυτού τον της αθλήσεως στέφανον.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Ψυχαϊτου.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος ήτο κατά τον καιρόν των εικονομάχων, εκ νεαράς δε ηλικίας μιμούμενος την πολιτείαν του Βαπτιστού Ιωάννου και του Προφήτου Ηλιού, διήγε τραχύν και ασκητικόν βίον. Ανδρείως όθεν νικήσας τας των δαιμόνων προσβολάς και δια πλήθους δακρύων καθαρίσας την εαυτού ψυχήν, εξιλέωσε τον Θεόν δια των παννυχίων στάσεων και αγρυπνιών αυτού. Προσκυνών δε και τιμών ο αοίδιμος τας σεβασμίας εικόνας του Δεσπότου Χριστού και πάντων των Αγίων και αποστρεφόμενος και εξουθενών τα φρονήματα των εικονομάχων, κατεξήρενε δια της ομολογίας και των δακρύων του, τους ποταμούς της τούτων αιρέσεως. Δια τούτο υπέμεινεν εξορίας και φυλακάς, υπερασπιζόμενος τας των Αγίων Πατέρων παραδόσεις και καταφρονών τους νόμους των βασιλέων, ηξιώθη δε και της Χάριτος των θαυμάτων, ψυχάς τε και σώματα θεραπεύων. Γενναίως λοιπόν αθλήσας και ίσον αγώνα μετά των Αγίων αγωνισθείς, ίσον και τον στέφανον έλαβε.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΟΔΡΑΤΟΥ και των συν αυτώ.

Κοδράτος ο Άγιος Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήθλησαν κατά τους χρόνους των ασεβών βασιλέων Δεκίου (249-251) και Ουαλεριανού (253-259). Τότε εκινήθη μέγας διωγμός κατά των Χριστιανών, πολλοί δε Χριστιανοί ηρπάγησαν από πολλούς και διαφόρους τόπους και ωδηγηθέντες εις την Νικομήδειαν εκλείσθησαν εις την φυλακήν και εφυλάττοντο με κάθε ασφάλειαν, δια να εξαναγκασθούν να θυσιάσουν εις τα είδωλα και εάν μεν συγκατένευον, να απολυθούν και να επιστρέψη ο καθ’ εις εις την πατρίδα του, εάν δε δεν επείθοντο, να βασανισθούν με πολλά και διάφορα βασανιστήρια, τελευταίον δε να θανατωθώσι. Τούτου ένεκεν οι Χριστιανοί, οίτινες ευρίσκοντο εντός της πόλεως Νικομηδείας, είχον φόβον μέγαν και άλλοι μεν έφευγον εις τα βουνά, άλλοι δε εκρύπτοντο εις απόκρυφα μέρη.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΚΑΚΙΟΥ.

Ακάκιος, ο Άγιος Μάρτυς, κατήγετο εκ της Καππαδοκίας, εκ της τάξεως των Μαρτυσίων, ακμάσας κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286-305). Οδηγηθείς δε προ του άρχοντος της Καππαδοκίας Φίρμου ωμολόγησε το όνομα του Χριστού. Όθεν αφ’ ου εβασανίσθη υπ’ αυτού δια πολλών βασάνων, απεστάλη εις άλλον άρχοντα, Βιβιανόν ονόματι, ο οποίος έφερε τον Άγιον εις το Βυζάντιον δεδεμένον μετ’ άλλων Χριστιανών και αφ’ ου τον κατεμαστίγωσε με δεινάς μάστιγας και τον ετυράννησε δια σατανικών εργαλείων, έρριψεν αυτόν εις την φυλακήν ένθα Άγγελοι του Θεού, επιστάντες, κατέστησαν αυτόν υγιά. Μετά ταύτα, αφού απεστάλη εις έτερον άρχοντα, ονόματι Φαλκιανόν απεκεφαλίσθη τη προσταγή τούτου.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, εορτάζομεν την ανάμνησιν του εν ουρανώ φανέντος σημείου του ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ επί Κωνσταντίου βασιλέως, υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, εν έτει τμστ΄ (346).

Το Σημείον του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού ανεφάνη εις τον ουρανόν εν ταις ημέραις του βασιλέως Κωνσταντίου (337-361) υιού Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, εν ημέραις της Αγίας Πεντηκοστής, τη εβδόμη (7^η) του μηνός Μαϊου, εν έτει τμστ΄ (346), ώρα Τρίτη της ημέρας. Συνίστατο δε ο φανείς Τίμιος Σταυρός όλος εκ θείου φωτός, το οποίον έβλεπε πας ο λαός, εφαίνετο δε εξηπλωμένος επί του Αγίου Γολγοθά και από τούτου έως του Όρους των Ελαιών. Τόσον δε λαμπρός ήτο, ώστε με τας μαρμαρυγάς και την φωτοβολίαν του εσκέπαζε τας ακτίνας του ηλίου. Όθεν πάσα ηλικία νέων τε και γερόντων, ομού μετά των νηπίων και θηλαζόντων βρεφών έτρεξαν εις την Εκκλησίαν και με άμετρον χαράν και θερμήν κατάνυξιν κοινώς ανέπεμψαν εις τον Θεόν ευχαριστίαν και δόξαν, δια το παράδοξον τούτο θέαμα.