Τη Α΄ (1η) του μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη των εν Αγίοις Πατέρων ημών και Αρχιεπισκόπων Εφέσου ΑΝΑΝΙΟΥ και ΣΟΛΟΧΩΝΟΣ

Ποίμνης μιάς θνήσκουσι ποιμένες δύο,                                 

Και προς μίαν χωρούσι χώραν οι δύο.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Δεκεμβρίου μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΝΑΝΙΟΥ του Πέρσου

ΑΝΑΝΙΑΣ ο Άγιος Μάρτυς ήτο από την Αρβήλ πόλιν της Περσίας, συλληφθείς δε δια την εις Χριστόν πίστιν πολλά και ανυπόφορα βάσανα εδοκίμασεν ο μακάριος. Όταν δε έμελλε να παραδώση την ψυχήν του εις τον Θεόν, είπε τούτους τους λόγους· «Βλέπω κλίμακα, η οποία φθάνει έως εις τον ουρανόν, βλέπω δε και νέους τινάς άνδρας φωτοειδείς, οίτινες με προσκαλούσιν και λέγουσιν· Ελθέ μεθ΄ ημών, ελθέ και θέλομεν σε φέρει εντός πόλεως πλήρους φωτός και αρρήτου αγαλλιάσεως». Και ταύτα ειπών, παρέδωκε το πνεύμα.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Δεκεμβρίου, ο Άγιος ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ο Ελεήμων εν ειρήνη τελειούται.

Φιλάρετος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου και Ειρήνης των βασιλέων εν έτει ψπ΄ (780), κατήγετο δε από τα μέρη της Παφλαγονίας, εκ πόλεως ονομαζομένης Άμνεια, ήτις υπήγετο εις την Μητρόπολιν της Γάγγρας. Ήτο δε ο μακάριος όντως φιλάρετος, διότι κατά το όνομα ήτο και εις τας πράξεις ευσεβής και ενάρετος και πολλά πλούσιος ψυχή τε και σώματι. ΕΕίχε και κτήνη πολλά, πρόβατα χιλιάδας δώδεκα, βόας εξακοσίους, ίππους, αγρούς, αμπελώνας και άλλα όμοια, και δούλους και υπηρέτας. Είχε δε και γυναίκα ονόματι Θεοσεβώ ευγενικήν και φοβουμένην τον Κύριον και παιδίον αρσενικόν ονόματι Ιωάννην και θυγατέρας δύο. Την μίαν έλεγον Υπατίαν και την άλλην Ευανθίαν, αίτινες ήσαν κατά πολύ ωραιότεραι από όλας τας γυναίκας του τόπου εκείνου.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Δεκεμβρίου, ο Άγιος ΟΝΗΣΙΜΟΣ ο Αρχιεπίσκοπος Εφέσου εν ειρήνη τελειούται.

Ονησίμου το σώμα καν γην εισέδυ,                                        

Χρήζουσι βλύζει την ονήσιμον χάριν.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Δεκεμβρίου μνήμη, του Αγίου ΑΝΤΩΝΙΟΥ του ΝΕΟΥ

Περί του Οσίου τούτου Αντωνίου του Νέου γράφονται εις τον Ευεργετινόν (έκδ. Ε΄, τόμ. Α΄ σ. 291 και έκδ. ΣΤ΄, τόμ. Α΄ σ. 478), ότι ούτος έχων πρότερον αρχοντικόν αξίωμα, ύστερον έγινε Μοναχός και ζήσας εν ησυχία έτη πολλά, εποίησεν αγώνας υπερφυσικούς. Αναγινώσκων δε ποτε τον περί υπακοής λόγον Ιωάννου της Κλίμακος, εύρεν εις το τέλος τούς λόγους τούτους· «όστις καθ΄ ησυχίαν καθήμενος, επέγνω την εαυτού ασθένειαν και απελθών πέπρακεν εαυτόν υπακοή, ούτος τυφλός ων, ακόπως προς Χριστόν ανέβλεψεν». Όθεν αφήσας την ησυχίαν παρέδωκε τον εαυτόν του εις εν Κοινόβιον, το οποίον ευρίσκετο εις την Κίον, την εν τη επαρχία των Βιθυνών. Γενόμενος δε δεκτός από τον Ηγούμενον του Κοινοβίου, πρώτον μεν διωρίσθη να υπηρετή εις την Εκκλησίαν, βαρυτάτης ούσης ταύτης της υπηρεσίας· και επιμείνας εις αυτήν επί τινα χρόνον, εζήτησε βαρυτέραν διακονίαν.

Τη Α΄ (1η) Δεκεμβρίου μνήμη του Αγίου Προφήτου ΝΑΟΥΜ.

Ναούμ ο Άγιος Προφήτης ήτο από Ελκεσέμ πέραν εις Βατταρείμ, καταγόμενος από την φυλήν του Συμεών, ακμάσας προ Χριστού έτη υξ΄ (460), προεφήτευσε δε μετά τον Προφήτην Ιωνάν και έδωκε σημείον δια την πόλιν Νινευΐ, ότι αυτή θέλει αφανισθή εκ γλυκέων υδάτων και από πυρκαϊάν υπόγειον, της προφητείας του ταύτης πληρωθείσης και δια των έργων· διότι η περί την Νινευΐ λίμνη, πλημμυρίσασα από σεισμόν, κατεπόντισεν αυτήν και το πυρ, προερχόμενον από την έρημον, κατέκαυσε το υψηλότερον μέρος τής πόλεως. Ταύτα προφητεύσας εναντίον της Νινευΐ και συγγράψας την προφητικήν του βίβλον, την εις τρία κεφάλαια διηρημένην, εκοιμήθη εν ειρήνη και ετάφη εις την εαυτού γην. Ερμηνεύεται δε Ναούμ Ανάπαυσις ή Παράκλησις εγώ πάσιν ή φρόνημα ή υπόληψις.

Τη Λ΄ (30η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΦΡΟΥΜΕΝΤΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Ινδίας.

Φρουμέντιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο εις τας ημέρας του βασιλέως Κωνσταντίνου του Μεγάλου εν έτει τλ΄ (330). Τότε εις φιλόσοφος, καταγόμενος από την Τύρον, μετέβη να περιηγηθή την τελευταίαν Ινδίαν, έχων μεθ’ εαυτού δύο νέους, εξ ων ο εις ήτο ο Άγιος ούτος Φρουμέντιος και ο έτερος άλλος τις νέος, Αιδέσιος καλούμενος. Όταν δε επανήρχοντο από τας Ινδίας, ηγκυροβόλησαν εις ένα λιμένα προς προμήθειαν ύδατος. Εκεί έπεσον εις χείρας κλεπτών και βαρβάρων, οι οποίοι άλλους μεν από τους εν τω πλοίω κατεβύθισαν εις την θάλασσαν, άλλους δε κατέσφαξαν. Μεταξύ των φονευθέντων εις ήτο και ο ρηθείς φιλόσοφος.

Τη Λ΄ (30η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου ΑΝΔΡΕΟΥ του Πρωτοκλήτου.

Ανδρέας ο ένδοξος Απόστολος του Κυρίου κατήγετο από μικράν περίχωρον της Ιερουσαλήμ, ήτις ωνομάζετο Βηθσαϊδά, και η οποία ήτο πατρίς και των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Φιλίππου· είχε δε ο Άγιος Ανδρέας αδελφόν τον κορυφαίον Απόστολον Πέτρον. Βηθσαϊδά δε είναι όνομα Εβραϊκόν και ερμηνεύεται Ελληνιστί τόπος αλιείας· αύτη κατά τους χρόνους εκείνους ήτο άσημος, καθό πόλις μικρά, νυν όμως τυγχάνει επισημοτάτη, διότι εκ ταύτης εξήλθον οι Μαθηταί και Απόστολοι και ιδίως οι αδελφοί Πέτρος ο Κορυφαίος και Ανδρέας ούτος ο Πρωτόκλητος. Όθεν είναι αύτη σήμερον ιστορικωτάτη και ενδοξοτάτη και ταύτην όλος ο κόσμος, βασιλείς και άρχοντες, μικροί και μεγάλοι, τιμώσι και θαυμάζουσι, διότι εις εκείνην την πόλιν ο Κύριος ημών εύρεν αγαθούς και ταπεινούς ανθρώπους, τους οποίους εκάλεσε Μαθητάς του και οι οποίοι αμέσως τον ηκολούθησαν προθύμως.

Τη ΚΘ΄ (29η) Νοεμβρίου, ο Όσιος ΠΙΤΥΡΟΥΝ εν ειρήνη τελειούται.

Πιτυρούν ή Πιτυρίων ο Όσιος Πατήρ ημών υπήρξε μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου, εχρημάτισε δε και προεστώς των Ασκητών, οίτινες ησκήτευον εις όρος τι υψηλόν της Θηβαϊδος άνωθεν του ποταμού Νείλου μεγαλώτατον, σκληρόν, πετρώδες και έχον πέριξ αυτού κρημνούς, σπήλαια και οπάς μέσα εις τα οποία διέμενον οι Ασκηταί ούτοι. Ήτο δε ο Αγιώτατος Αββάς Πιτυρούν εις από τους εξαιρέτους μαθητάς του Μεγάλου Αντωνίου και τρίτος εις την τάξιν, όστις εδέχθη το κάθισμα και την τάξιν αυτού. Ούτος ο Άγιος ιάτρευε καθ’ εκάστην με την προσευχήν πάσαν ασθένειαν και εδίωκεν ως άλλος ουδείς τα δαιμόνια.

Τη ΚΘ΄ (29η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΥ.

Φιλούμενος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού, εν έτει σο΄ (270), καταγόμενος από την Λυκαονίαν, ήτις είναι μέρος της Καππαδοκίας, έργον δε είχε να μετακομίζη τον σίτον εις την χώραν της Γαλατίας, της τουρκιστί λεγομένης Γελάς. Ούτος λοιπόν διαβληθείς εις τον ηγεμόνα της Αγκύρας Φήλικα και παρασταθείς έμπροσθεν αυτού ωμολόγησεν ότι είναι Χριστιανός. Όθεν καρφώνουσι πρώτον τους πόδας του με σίδηρα και δέρουσιν αυτόν· έπειτα κρεμάσαντες αυτόν, τον σπαθίζουσι με σπάθας ξυλίνας και τον βάλλουσιν εντός ανημμένου κλιβάνου. Επειδή δε εφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την δύναμιν του Χριστού, εκάρφωσαν την κεφαλήν, τας χείρας και τους πόδας του· έπειτα τον αναγκάζουσι να τρέχη εις διάστημα τριάκοντα σταδίων, ήτοι έως τέσσαρα μίλια, ώστε λιποθυμήσας καθ’ οδόν ο του Χριστού Αθλητής παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού, παρά του Οποίου έλαβε τον του Μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

Τη ΚΘ΄ (29η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΑΡΑΜΟΝΟΥ και των συν αυτώ Τριακοσίων Εβδομήκοντα ΜΑΡΤΥΡΩΝ.

Παράμονος ο Άγιος Μάρτυς και οι συν αυτώ ασκήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Ακυλίνου άρχοντος της Ανατολής εν έτει σν΄ (250), η δε αιτία του Μαρτυρίου αυτών υπήρξε τοιαύτη. Εις ένα τόπον, Ιερόν ονομαζόμενον, της Βαλσατίας, ήτοι της νυν λεγομένης Μπάστρας ή Βασόρας της ευρισκομένης παρά το στόμιον του Τίγρητος ποταμού, αναβρύουσι θερμά νερά πλούσια, τα οποία ιατρεύουσιν ασθενείας. Εις τα θερμά λοιπόν ταύτα επήγεν ο άρχων Ακυλίνος, ίνα ιατρευθή από ασθένειαν σωματικήν, η οποία τον ηνώχλει.

Τη ΚΗ΄ (28η) Νοεμβρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΤΙΜΟΘΕΟΣ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ οι Επίσκοποι, ΠΕΤΡΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ, ΣΕΡΓΙΟΣ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ και ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ οι Ιερείς, ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ και ΘΩΜΑΣ οι Διάκονοι, ΙΕΡΟΘΕΟΣ, ΔΑΝΙΗΛ, ΧΑΡΙΤΩΝ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΚΟΜΑΣΙΟΣ, ΕΥΣΕΒΙΟΣ οι Μοναχοί και ΕΤΙΜΑΣΙΟΣ,ξίφει πάντες τελειούνται.

Τιμόθεος ο Άγιος Ιερομάρτυς και οι λοιποί Άγιοι Μάρτυρες έλαβον τον στέφανον του Μαρτυρίου, όταν κατά παραχώρησιν Θεού εβασίλευσεν ο ασεβέστατος Ιουλιανός ο Παραβάτης εν έτει τξα΄ (361). Ούτος ο δυσσεβής μεγάλην μανίαν και οργήν έδειξε κατά των Χριστιανών, διότι πάσαν βουλήν και πάντα τρόπον ο αλιτήριος μετεχειρίζετο ίνα αφανίση από τον κόσμον τους περισσοτέρους Χριστιανούς, τους οποίους Γαλιλαίους ωνόμαζεν ο μιαρός καταφρονητικώς, ίσως δε και διότι εφοβείτο να προφέρη δια στόματος το του Χριστού θείον και υπερένδοξον όνομα, περί του οποίου έμαθεν υπό των διδασκάλων του Μάγων ποίαν μεγάλην δύναμιν έχει και από πόσα διαβολικά έργα αυτούς ημπόδισεν.

Τη ΚΗ΄ (28η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΙΡΗΝΑΡΧΟΥ και των συν αυτώ επτά αγίων ΓΥΝΑΙΚΩΝ.

Ειρήναρχος ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο από την πόλιν της Σεβαστείας. Νέος δε ων την ηλικίαν έγινε δήμιος, ήτοι τιμωρός των υπό του βασιλέως καταδικαζομένων, και ακολούθως υπηρέτει και εις τας βασάνους, τας οποίας οι διώκται και τύραννοι επροξένουν εις τους Αγίους του Χριστού Μάρτυρας. Επειδή δε ποτε συνέβη να βασανίζωνται δια την ευσέβειαν επτά γυναίκες Χριστιαναί από τον άρχοντα της Σεβαστείας Μάξιμον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 298, ο Ειρήναρχος ούτος, βλέπων ότι αυταί, μολονότι ήσαν γυναίκες ασθενείς, εκαρτέρουν όμως ανδρειωμένα δια τον Χριστόν και κατήσχυνον τον τύραννον, εφωτίσθη κατά την ψυχήν υπό της θείας Χάριτος. Όθεν παρρησία ωμολόγησε τον Χριστόν και κηρύξας τον εαυτόν του Χριστιανόν, πρώτον μεν ερρίφθη εις την εκεί υπάρχουσαν λίμνην κατά προσταγήν του άρχοντος, είτα δε εξελθών της λίμνης ζων ρίπτεται εντός ανημμένης καμίνου και φυλαχθείς παραδόξως και εξ αυτής αβλαβής, ξίφει την κεφαλήν αποτέμνεται μετά του Πρεσβυτέρου Ακακίου, όστις τον εβάπτισε, και ούτως έλαβον και οι δύο τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη ΚΗ΄ (28η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων ΜΑΡΤΥΡΩΝ, των συμμαρτυρησάντων μετά του Αγίου Στεφάνου υπέρ των αγίων Εικόνων.

Πολλοί των στρατιωτών του ανωτέρω βασιλέως Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, Ορθόδοξοι όντες, ηρνήθησαν τον κόσμον και έγιναν Μοναχοί. Τούτους δε τιμωρήσας ο παράνομος βασιλεύς τους απήλλαξεν από την παρούσαν ζωήν, διότι τον μεν ένα εξ αυτών, Βασίλειον ονομαζόμενον, πρώτον μεν ετύφλωσεν, είτα δε μη πεισθέντα να αρνηθή την προσκύνησιν των αγίων Εικόνων ελάκτισεν εις την κοιλίαν και διεσκόρπισε τα εντόσθιά του, παραδώσαντος ούτω του αοιδίμου την μακαρίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού· άλλον δε τινά εφυλάκισεν εις το Σωσθένειον, ήτοι την κοινώς λεγομένην Στένην, είτα έκοψε την ρίνα του, και έπειτα εξώρισεν αυτόν εις την Χερσώνα (την σημερινήν Κριμαίαν), ο οποίος μέλλων να φονευθή υπό του τυράννου, έφυγεν εις Χαζαρίαν, όπου έγινεν Επίσκοπος και ύστερον ετελειώθη.

Τη ΚΗ΄ (28η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Ομολογητού και Μάρτυρος ΣΤΕΦΑΝΟΥ του Νέου.

Στέφανος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ο Νέος, ο δια πασών των αρετών πεπλουτισμένος, ήτο από την Κωνσταντινούπολιν, εις την οποίαν εγεννήθη κατά τας ημέρας του Βασιλέως Αναστασίου Β΄ του και Αρτεμίου καλουμένου, του βασιλεύσαντος εν έτει ψιγ΄ - ψιε΄ (713 – 715). Είναι δε πράγματι μέγας πλούτος και θείον πράγμα η αρετή και πολλών εγκωμίων αξία αληθώς, όχι μόνον διότι ανταμείβει τους φίλους της φιλοτίμως, αλλά και διότι μόνον δι’ αυτών των εγκωμίων δύναται να σύρη προς το μέρος της τους φίλους της εξάπτουσα τον ζήλον εις τας ψυχάς και τας καρδίας αυτών. Επαινούντες δε τους φιλαρέτους και διηγούμενοι προθύμως τον βίον αυτών, δεικνύομεν προς αυτούς ευγνωμοσύνην και ευλάβειαν και παρακινούμεν και άλλους να μιμώνται αυτούς.

Τη ΚΖ΄ (27η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΝΑΘΑΝΑΗΛ εν ειρήνη τελειούται.

Ναθαναήλ ο άριστος από τους παλαιούς και θαυμάσιος Αναχωρητής, κτίσας εν κελλίον εις την έρημον κατώκει εις αυτό· τόσην δε υπομονήν έδειξεν ο αείμνηστος εις εκείνο το κελλίον, ώστε δεν ήλλαξε ποτέ τον σκοπόν, τον οποίον έβαλε της σωτηρίας. Εις τας αρχάς όμως, όταν το έκτισεν, εγελάσθη υπό του δαίμονος και εξήλθεν απ’ εκεί και έκτισεν άλλο πλησίον εις την χώραν. Και αφού εστάθη εκεί μήνας τρεις ή τέσσαρας, έρχεται ο δαίμων μίαν νύκτα εις αυτόν, έχων άρματα όμοια με εκείνα τα οποία έχουν οι δήμιοι, με σχήμα στρατιωτικόν, με παλαιά ενδύματα, και έκαμνε μεγάλον κτύπον με τα άρματα, ο δε μακάριος Ναθαναήλ έλεγε προς αυτόν· «Ποίος είσαι όπου με ενοχλείς εις το κελλίον μου»; Και ο δαίμων απεκρίθη λέγων· «Εγώ είμαι εκείνος όστις σε εξέβαλα από το πρώτον κελλίον και τώρα ήλθα πάλιν να σε εκβάλω και απ’ εδώ».

Τη ΚΖ΄ (27η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΙΑΚΩΒΟΥ του Πέρσου.

Ιάκωβος ο ένδοξος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ήτο από την Περσίαν, ζων κατά τους χρόνους των ευσεβών βασιλέων Αρκαδίου και Ονωρίου των υιών του Μεγάλου Θεοδοσίου, οίτινες εβασίλευσαν εν έτει 395, διέμενε δε εις την πόλιν της Περσίας Βηθλαβάν κειμένην εις την χώραν των Ελουζησίων. Τότε εκυρίευον εις την Περσίαν ο Ισδιγέρδης Α΄ και Βαχράμ Ε΄ ο υιός του, οίτινες ήσαν άνθρωποι ωμοί και άσπλαγχνοι και εβίαζον τους Χριστιανούς, όσους εύρισκον, να προσκυνώσιν ώσπερ εκείνοι τα αναίσθητα είδωλα. Ο δε Ιάκωβος ήτο άρχων την αξίαν περιφανέστατος και χρήσιμος, από όλους τιμώμενος και αγαπώμενος διότι ήτο πλούσιος, γνωστικός και ενάρετος· όθεν ήτο πρώτος του παλατίου και τον ηγάπα πολύ ο βασιλεύς δίδων εις αυτόν μεγάλην αξίαν και χαρίσματα άφθονα.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ του Χίου, αθλήσαντος εν έτει αωζ΄ (1807).

Γεώργιος ο νέος Αθλητής του Χριστού εγεννήθη εις την πόλιν της νήσου Χίου· ο πατήρ του κατήγετο από εν χωρίον της αυτής νήσου, Πιθυούς καλούμενον, ωνομάζετο δε αυτός Παρασκευάς, η δε μήτηρ του Αγγερού, η οποία αποθανούσα άφησε τον Γεώργιον νήπιον, έως εννέα μηνών· μετά παρέλευσιν δε άλλων εννέα μηνών υπανδρεύθη δεύτερον ο πατήρ του και εδόθη το παιδίον εις την επίσκεψιν και ανατροφής της μητρυιάς, ήτο δε τότε μηνών δεκαοκτώ και ούτως ανετράφη, γνωρίσας ως μητέρα την μητρυιάν. Όταν έφθασε πλέον εις ικανήν ηλικίαν, το έδωκεν εις τεχνίτην, Βισσετζή το όνομα, την ειδικότητα λεπτουργόν, δια να μάθη τέχνην. Κατ’ εκείνον δε τον καιρόν εκτίσθη και ο Ναός του Αγίου Νικολάου εις την νήσον Ψαρά και προσεκλήθη ο Βισσετζής αυτός να τεχνουργήση τα τέμπλα της Εκκλησίας και απελθών εις τα Ψαρά, έλαβε και το παιδίον και εδούλευεν εκεί μαζί του.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΝΙΚΩΝ, ο Μετανοείτε, εν ειρήνη τελειούται.

Νίκων ο Όσιος Πατήρ ημών κατήγετο από τον Πολεμωνιακόν Πόντον, υιός μεγιστάνος τινός. Ακούσας δε την θείαν φωνήν του Κυρίου, την λέγουσαν· «Πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα …. Εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ: 29), αφήκεν όλα δια τον Χριστόν και επήγεν εις Μοναστήριον, εις το οποίον μετήλθε πάσαν άσκησιν αρετής ο αοίδιμος και υπερέβαλεν όλους τους άλλους Μοναχούς με την άκραν σκληραγωγίαν. Επειδή δε ο πατήρ του έμαθεν ότι ευρίσκεται εις Μοναστήριον, έστειλεν ευθύς και ηρεύνα όλα τα των Μοναχών ιερά καταγώγια. Όθεν ο Όσιος, τούτο μαθών, εξήλθε του Μοναστηρίου εκείνου και περιήρχετο όλην την Ανατολήν, κηρύττων εις όλους και λέγων· «Μετανοείτε»· δια τούτο έλαβε και την επωνυμίαν, το να επονομάζηται δηλαδή «ο Μετανοείτε». Επήγε δε και εις την νήσον Κρήτην και εκείθεν μετέβη εις την Πελοπόννησον και αφού περιήλθεν όλας τας πόλεις και χώρας της Πελοποννήσου, επήγεν ύστερον εις την πόλιν των Λακώνων· εν αυτή δε τελέσας διάφορα θαύματα, έκτισε Ναόν εις το όνομα του Σωτήρος ημών Χριστού. Όθεν μονάσας εκεί μέχρι τέλους, απήλθε προς ον επόθει Χριστόν, ίνα λάβη παρ’ αυτού τον της αθλήσεως στέφανον.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΑΚΩΒΟΥ του Αναχωρητού.

Ιάκωβος ο μακάριος ούτος Πατήρ ημών, επιποθών και αγωνιζόμενος ίνα κερδήση τον Χριστόν, πρώτον μεν περιώρισε τον εαυτόν του εντός μικροτάτου οίκου, είτα δε προσηλώσας τον νουν εις την μνήμην και ενθύμησιν του ονόματος του Θεού, προέκοπτε τοιουτοτρόπως εις την τελειότητα της αρετής. Αφ’ ου δε εγυμνάσθη άριστα και απέδειξε την ψυχήν του συνήθη εις τους αγαθούς πόνους και αγώνας της αρετής, ετόλμησε να αναβή και εις τους μεγαλυτέρους αγώνας.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΑΚΑΚΙΟΣ ο εν τη Κλίμακι εν ειρήνη τελειούται.

Ακάκιος ο Όσιος Πατήρ ημών εμόναζεν εις εν Μοναστήριον της Ασίας, Κελλιβάρα ονομαζόμενον, ευρισκόμενον εις το όρος του Λάτρου, μετεχειρίζετο δε από της νεανικής του ηλικίας την ασκητικήν ζωήν, απλούστατος εις την γνώμην, φρονιμώτατος εις τον λογισμόν και αγαθοπροαίρετος εις όλους τους λόγους του και τας πράξεις του. Ούτος είχεν επιστάτην και Γέροντα Μοναχόν τινα πολύ αμελή, θυμώδη και ανυπομόνητον, και τόσα δεινά και βασάνους εδοκίμαζεν από αυτόν ο αοίδιμος, ώστε ίσως δυσκολεύονται οι περισσότεροι να το πιστεύσωσι, διότι δεν τον ετιμώρει μόνον με ύβρεις και εξουθενώσεις, αλλά τον εβασάνιζε δέρων καθ’ ημέραν και προξενών εις αυτόν πληγάς φοβεράς και αφορήτους.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ του Παφλαγόνος.

Στυλιανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη εν Παφλαγονία, ηγιασμένος ως άλλος Σαμουήλ εκ κοιλίας μητρός αυτού και ηύξανε και εκραταιούτο εν τη Χάριτι του Χριστού, κατοικητήριον γενόμενος του Παναγίου Πνεύματος. Σάρκα φορών και αυτός ο μακάριος και τον κόσμον οικών, ούτε υπό των επιθυμιών της σαρκός ειλκύσθη, ούτε υπό της ματαιότητος του κόσμου. Κατανοήσας το φθαρτόν της σαρκός και του κόσμου το εφήμερον, δεν ηθέλησε να δουλεύση αυτά ίνα θερίση φθοράν και απώλειαν, αλλά συνετάχθη μετά του κρείττονος, ήτοι της αθανάτου ψυχής και ταύτης απεφάσισε να επιμεληθή εις τον βίον του ίνα κληρονομήση ζωήν αιώνιον. Όθεν ευθύς εξ αρχής «εσκόρπισε, κατά το γεγραμμένον, έδωκε τοις πένησιν, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Ψαλμ. ρια: 9).

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΑΛΥΠΙΟΥ του Κιονίτου.

Αλύπιος ο Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη κατά τας αρχάς στ΄ αιώνος εις την Ανδριανούπολιν της Παφλαγονίας. Τούτου τον υπεράνθρωπον Βίον θέλομεν διηγηθή ενταύθα, επειδή καλόν είναι μεν και θεάρεστον να διηγήται τις των Μαρτύρων τους αγώνας, οίτινες δίδουν πολλήν την ωφέλειαν με τα εξαίρετα παραδείγματα της μεγάλης ανδρείας και της προς τον Θεόν αγάπης, αλλά δεν είναι ολιγώτερον ψυχωφελές και σωτήριον το να γράφωνται οι ασκητικοί πόνοι και ιδρώτες των Οσίων Πατέρων εκείνων, όσοι υπέμειναν δια τον Χριστόν τοσαύτην κακοπάθειαν, κατοικούντες εις τα όρη, τα σπήλαια και τας οπάς της γης, στενοχωρούμενοι, υστερούμενοι και απορούμενοι πάντων των αναγκαίων του σώματος, των οποίων τον ισάγγελον βίον πρέπει έκαστος να θαυμάζη, διότι και αν ακόμη οι Άγιοι Μάρτυρες υπερτερούν τους Οσίους κατά την δριμύτητα των πόνων και την σφοδρότητα των κολάσεων, τας οποίας υπέστησαν, όμως αυτοί πάλιν υπέμειναν καθ’ όλην την ζωήν των πολεμούντες με την σάρκα και με τους ασπλάγχνους και ανελεήμονας δαίμονας, οι οποίοι τους εκόλαζαν καθώς οι τύραννοι εβασάνιζον και έδερον, ελίθαζον και ποικιλοτρόπως εταλαιπώρουν αυτούς, δια τούτο θα γράψωμεν και ημείς ενταύθα τον Βίον του θαυμασίου τούτου και μεγάλου εις την αρετήν Αλυπίου, όστις είναι εις εξ αυτών.

Τη ΚΕ΄ (25η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΠΕΤΡΟΥ του Ησυχαστού.

Πέτρος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη από γονείς ευσεβείς κατά την Μαύρην Θάλασσαν. Αφού δε συνέζησε μόνον επτά έτη μετά των γονέων του, όλον το επίλοιπον διάστημα της ζωής του διήνυσεν εις την φιλοσοφίαν και άσκησιν. Και πρώτον μεν ηγωνίσθη εις την Γαλατίαν· έπειτα χάριν ιστορίας και περιηγήσεως επήγεν εις την Παλαιστίνην. Αφού δε προσηυχήθη εκεί εις όλους τους ιερούς και Αγίους Τόπους, κατέβη εις την Αντιόχειαν και κλεισθείς εντός κελλίου τινός, επρόσεχεν εις τον εαυτόν του, διαλεγόμενος και συνομιλών με τον Θεόν πάντοτε δια της ιεράς προσευχής, χωρίς να τρώγη άλλο τι φαγητόν ειμή μόνον ολίγον άρτον και αυτόν ζυγισμένον και να πίνη ολίγον ύδωρ· αλλά και ταύτα τα ολίγα έτρωγε και έπινεν ανά δύο ημέρας.

Τη ΚΕ΄ (25η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΥ.

Μερκούριος ο ένδοξος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ήτο κατά τους χρόνους των ασεβών βασιλέων Δεκίου, Γάλλου και Ουαλεριανού, καταγόμενος μεν από την γην της Ανατολής, συνηριθμημένος δε με το στράτευμα το ονομαζόμενον των Μαρτησίων, υιός υπάρχων Σκύθου τινός, Γορδιανού καλουμένου, όστις ήτο μεν Χριστιανός, αλλά κεκρυμμένος και ο βασιλεύς δεν το εγνώριζε. Mετά τον θάνατον του πατρός του, νέος έτι ων ο Άγιος και ανδρείος εις τους κατά των εχθρών πολέμους, εστάλη υπό του βασιλέως με το στράτευμα να πολεμήση κατά βαρβάρων· βλέπων δε ότι αυτοί ήσαν πολλοί εσυλλογίζετο τι να πράξη. Τότε του εφάνη λευκοφόρος και ωραιότατος Άγγελος Κυρίου, όστις κρατών ξίφος εις την δεξιάν του χείρα το έδωκε του νέου, λέγων:

Τη ΚΕ΄ (25η) Νοεμβρίου, μνήμη της Αγίας και ενδόξου Μεγαλομάρτυρος του Χριστού ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ.

Αικατερίνα η ένδοξος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ήτο από την μεγαλόπολιν Αλεξάνδρειαν, ήθλησε δε κατά τον καιρόν των ασεβών βασιλέων Μαξιμιανού, Μαξεντίου και  Μαξιμίνου των βασιλευσάντων κατά τα έτη τε΄ - τιγ΄ (305 – 313). Ο Βίος αυτής και το Μαρτύριον είναι τόσον θαυμαστός, γλυκύς και ηδύτατος, ώστε πάσα ψυχή, ήτις μετά προσοχής αναγινώσκει και ακροάται αυτόν, ευφραίνρται και δροσίζεται και πολύν τον καρπόν συγκομίζει. Η ελπίς της συγκομίσεως των καρπών γεμίζει θάρρος τον γεωργόν και τον κάμνει να μη συλλογίζεται ποσώς κόπον και ιδρώτα, ούτε πάσαν άλλην χειμέριον κακοπάθειαν, αλλά να υπομένη καρτερικώς τας θλίψεις των ανέμων και των υδάτων και αυτής της χιόνος την δριμύτητα, αναμένων μετά πόθου πολλού το θέρος να απολαύση τους καρπούς του. Με την ελπίδα του προσκαίρου κέρδους οι έμποροι, δια να πολλαπλασιάσουν τα χρήματα, δεν συλλογίζονται κακοπάθειαν ουδέ βάσανον, αλλ’ υπομένουν διαφόρους κινδύνους θαλάσσης και στερεάς, και χάνουσι πολλοί την ζωήν των ματαίως και ανωφελώς.

Τη ΚΔ΄ (24η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ του εν Αντιοχεία.

Θεόδωρος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του αποστάτου βασιλέως Ιουλιανού εν έτει τξα΄ (361), συνελήφθη δε αρπαγείς εις το μέσον της αγοράς υπό του επάρχου Σαλουστίου δια την αιτίαν ταύτην: Όταν ο ασεβής Ιουλιανός προσέταξε να μετακομισθώσιν από την Δάφνην, ήτοι από το της Αντιοχείας προάστιον, τα λείψανα των Αγίων Μαρτύρων Βαβύλα και των συν αυτώ, οι βαστάζοντες αυτά Χριστιανοί έψαλλον ένα ψαλμόν του Δαβίδ, και εις πάσαν περικοπήν έλεγον τον στίχον τούτον: «Αισχυνθήτωσαν πάντες οι προσκυνούντες τοις γλυπτοίς», επειδή ενόμιζον οι ειδωλολάτραι ήτταν και αδυναμίαν του εν τη Δάφνη Απόλλωνος την των Αγίων λειψάνων μετάθεσιν.

Τη ΚΔ΄ (24η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΠΕΤΡΟΥ Αλεξανδρείας.

Πέτρος ο μακάριος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας εστόλιζε τον θρόνον αυτής ότε ο δυσσεβής Διοκλητιανός 284 – 305, βασιλεύων εις την Νικομήδειαν, κατεδίωκε πολύ τους Χριστιανούς ο άθλιος και πολλούς εθανάτωσε με δεινά κολαστήρια. Ήτο δε ο μακάριος Πέτρος εις όλους περίβλεπτος και περίφημος δια τας αρετάς αυτού και πολλούς ωδήγησε με την διδαχήν και τας θαυμασίας πράξεις του προς την ευσέβειαν. Ταύτα μαθών ο αλιτήριος τύραννος εθυμώθη και στέλλει πέντε τριβούνους με τους στρατιώτας αυτών να τον φέρουν δεδεμένον εκεί εις την Νικομήδειαν, οίτινες ελθόντες εύρον αυτόν εις την Εκκλησίαν, ένθα εδίδασκε τον λαόν τα σωτήρια λόγια.

Τη ΚΔ΄ (24η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ Επισκόπου Ρώμης.

Κλήμης ο μακάριος Πατήρ ημών ήτο από την μεγαλόδοξον Ρώμην, έζησε δε κατά τους χρόνους Δομετιανού του εν έτει πα΄ (81) βασιλεύσαντος, και των διαδόχων αυτού Νέρβα και Τραϊανού, κατήγετο δε από γένος βασιλικόν, σοφώτατος υπάρχων καθώς εις τα συγγράμματα και τους λόγους του φαίνεται, επειδή έμαθεν όλην την ελληνικήν παιδείαν και έγινε θαυμαστός φιλόσοφος. Τον πατέρα του ωνόμαζον Φαύστον και Ματθιδίαν την μητέρα του. Ημέραν δε τινα ταξιδεύοντες μαζί με άλλους εναυγάγησαν.

Τη ΚΓ΄ (23η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου και Ομολογητού ΣΙΣΙΝΙΟΥ.

Σισίνιος ο Ομολογητής και Όσιος ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και ηγεμόνος Αλεξάνδρου εν έτει τ΄ (300) καταγόμενος από την πόλιν της Κυζίκου. Διαβληθείς δε εις τον Αλέξανδρον ως Χριστιανός, εδέθη εις αγρίους ίππους και αναγκάζεται να τρέχη· έπειτα δέρεται ασπλάγχνως και δέρεται εις την ρίνα όξος δριμύ, υπομείνας δε και άλλας βασάνους και θαύματα εκτελέσας, ερρίφθη εν τη φυλακή. Απελευθερωθείς μετά ταύτα υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου παρέστη εις την κατά του Αρείου Αγίαν Πρώτην Οικουμενικήν Σύνοδον, την εν έτει 325 συναθροισθείσαν αποπνίξας τον Άρειον με τα νεύρα των ορθών δογμάτων του, ομοούσιον ανακηρύξας τον Υιόν τω Πατρί. Και ούτω καλώς και θεοφιλώς πολιτευσάμενος, προς Κύριον εξεδήμησεν.

Τη ΚΓ΄ (23η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ Επισκόπου Ικονίου.

Αμφιλόχιος ο ιερός ανήρ και τω Θεώ καθηγιασμένος εγεννήθη από γονείς ευγενείς και επιφανείς εις την χώραν των Καππαδοκών και εμάνθανε τα γράμματα ομού με τον Μέγαν Βασίλειον και τον θείον Γρηγόριον, οίτινες ήσαν συμπατριώται του και έλαμψαν εις την φιλοσοφίαν και την αρετήν, ως και ο ίδιος ο Αμφιλόχιος γράφει σαφέστατα εις τας επιστολάς, όπου έστειλεν δια εκκλησιαστικά τινά ζητήματα προς τον Μέγαν Βασίλειον, όστις του απέστειλε τας λύσεις επί των ερωτήσεων, ας οι ευσεβείς φυλάττουν ως Κανόνα έως την σήμερον. Αφού λοιπόν ο Άγιος ούτος ηύξησε κατά την ηλικίαν, ως γνωστικός και θεοφοβούμενος εμίσησεν όλα τα εγκόσμια, προτιμήσας τον Χριστόν.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Ιεράρχου και θαυματουργού ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ Επισκόπου Βουλγαρίας του εν τη Αχρίδι, του Βουλγαροκήρυκος επονομαζομένου.

Κλήμης ο μέγας πατήρ ημών και της Βουλγαρίας φωστήρ λαμπρότατος και κήρυξ μεγαλοφωνότατος ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως του Βυζαντίου Μιχαήλ του Γ΄, υιού του Θεοφίλου, του εν έτει ωμβ΄ (842) βασιλεύσαντος, κατήγετο δε εκ της εν τη Ευρώπη Μοισίας, την οποίαν τώρα ονομάζουσι Βουλγαρίαν, ως κατοικηθείσαν υπό των Βουλγάρων. Εκ του γένους τούτου των Βουλγάρων κατήγετο ο Όσιος ούτος Κλήμης, ήτο δε εκ κοιλίας μητρός του εκλελεγμένος παρά Θεού, ως ο Σαμουήλ, και από της βρεφικής του ηλικίας ηγάπησε την φιλόθεον και ενάρετον πολιτείαν, την οποίαν και ηκολούθησε.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΑΒΒΑΣ εν ειρήνη τελειούται.

Αββάς ο Άγιος πατήρ ημών κατήγετο εκ του γένους των Ισμαηλιτών. Παραιτήσας δε γονείς, πατρίδα και πλούτον, ηκολούθησε Μοναχόν τινά· και ενδυθείς το Μοναχικόν Σχήμα, συνέζη μετ’ αυτού επί τινα έτη. Έπειτα πορεύονται και οι δύο προς τον μέγαν Ευσέβιον τον Όσιον αγωνιστήν δια να γίνωσι μαθηταί του· επειδή δε ο συν αυτώ Μοναχός απέθανεν, έμεινεν ο μακάριος ούτος Αββάς εις τον τόπον του μεγάλου Ευσεβίου. Διελθών δε εκεί τριάκοντα οκτώ έτη, πάντοτε προήγεν εαυτόν εις την αρετήν, ως να είχεν αρχίσει τότε την μοναχικήν πολιτείαν· διότι τους μεν πόδας του δεν εσκέπασε ποτέ με υποδήματα, έτρωγε δε τόσον ολίγον φαγητόν, όσον να δίδη ολίγην δύναμιν εις το σώμα του, περιττήν νομίζων ακόμη και αυτήν την πόσιν του ύδατος. Ων δε με βαρύν σίδηρον εζωσμένος, σπανίως μεν εκάθητο, το δε πλείστον της ημέρας και της νυκτός διήρχετο ιστάμενος όρθιος και εν προσευχή ή και επί των γονάτων κείμενος προσέφερε τας δεήσεις του εις τον Κύριον· ηρνείτο δε παντελώς το να πλαγιάζη εις κλίνην, και ουδείς είδεν αυτόν ποτέ πλαγιασμένον. Αλλά και όταν έγινεν Ηγούμενος και Προεστώς των εκεί όντων Μοναχών, προέβαλλεν εαυτόν εις τους αδελφούς πρότυπον και παράδειγμα φιλοσοφίας και αρετής. Ούτω λοιπόν πολιτευσάμενος και πλήρης ημερών γενόμενος ανεπαύθη εν Κυρίω.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΜΕΝΙΓΝΟΥ του κναφέως.

Μένιγνος ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου εν έτει σνα΄ (251), καταγόμενος από την Κολωνίαν του Ελλησπόντου, από την πόλιν Πάριον, ήτις ούτως επωνομάσθη, διότι ήτο κτίσμα των Παρίων των κατοίκων της νήσου Πάρου και ευρίσκεται μεταξύ της Κυζίκου και της Λαμψάκου· τέχνην δε είχεν ο Άγιος να λευκαίνη τα υφάσματα. Επειδή δε κατ’ εκείνους τους χρόνους έγινε μέγας διωγμός κατά των Χριστιανών, ο δεσπόζων της Ασίας, άνθρωπος αυτόχρημα λυμεών και θηριώδης, κατέβη εις τους παραλίους τόπους και όσους εύρισκε Χριστιανούς, όλους τους έδερε και τους έκλειεν εις σκοτεινήν φυλακήν ασφαλίζων τους πόδας των εις το τιμωρητικόν ξύλον.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ ο Παλαιστινός ξίφει τελειούται.

Προκόπιος ο Άγιος Ασκητής και Μάρτυς αφιέρωσε την ζωήν του εις ασκητικήν όλως και εναγώνιον φιλοσοφίαν. Όθεν με την άσκησιν ταύτην και τον αγώνα απέκτησε παν είδος αρετής. Ούτος κατήγετο μεν εκ της πόλεως Αιλίας, ήτοι εκ των Ιεροσολύμων, διέτριβε δε εις την Σκυθόπολιν, προσφέρων εις την του Θεού Εκκλησίαν τρεις εν ταυτώ υπηρεσίας, την της αναγνώσεως, την μεθερμήνευσιν της Συριακής γλώσσης και την αποδίωξιν των δαιμόνων. Επειδή δε απεκαλύφθησαν τα ένθεα αυτού κατορθώματα, εφέρθη εις την Καισάρειαν και παρεκινείτο υπό του εκεί άρχοντος να θυσιάση εις τα είδωλα. Τότε ο Μάρτυς περιγελάσας αυτόν, είπεν εκείνο το του Ομήρου· «Ουκ αγαθόν πολυκοιρανίη· εις κοίρανος έτσω, εις Θεός, ο ποιητής και Δημιουργός των όλων». Ταύτα ακούσας ο άρχων ενεπλήσθη οργής και καταδικάζει τον Άγιον εις τον δια ξίφους θάνατον. Ούτω δε ο μακάριος εύρε σύντομον την οδόν την εις τους ουρανούς άγουσαν.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΜΑΡΚΟΥ, ΣΤΕΦΑΝΟΥ και ΜΑΡΚΟΥ.

Μάρκος, Στέφανος και Μάρκος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και του ηγεμόνος Μάγου εν έτει 290, καταγόμενοι από την πόλιν Αντιόχειαν της Πισιδίας. Συλληφθέντες δε και τον Χριστόν παρρησία ομολογήσαντες, έλαβον πρώτον πολλοτάτας βασάνους· είτα μη πεισθέντες να αρνηθώσι τον Χριστόν, απεκεφαλίσθησαν και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΙΚΙΛΙΑΣ, ΒΑΛΕΡΙΑΝΟΥ και ΤΙΒΟΥΡΤΙΟΥ.

Κικιλία η Αγία Μάρτυς και οι μετ’ αυτής μαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες Βαλεριανός και Τιβούρτιος ήθλησαν εις την Ρώμην κατά τους χρόνους του βασιλέως Αλεξάνδρου Σεβήρου εν έτει σλ΄ (230), και η μεν Κικιλία εγεννήθη εις την Ρώμην από γονείς ευγενείς και περιφανείς, πλην ειδωλολάτρας. Εσέβετο δε η κόρη τον Χριστόν εκ νεότητος· διότι ήτο εκ φύσεως γνωστική και φρόνιμος και ηννόησε των αψύχων ειδώλων τον δόλον και την ματαιότητα. Όθεν αυτά μεν ως άχρηστα εβδελύσσετο, τον δε Χριστόν, ως ευεργέτην και Σωτήρα πάντων ολοψύχως επόθησε και είχεν εις αυτόν όλον αυτής τον πόθον και έρωτα. Καθ’ εκάστην ενήστευε και έκαμνε μετανοίας, προσηύχετο κρυφίως, έδιδε πολλάς ελεημοσύνας και άλλας πράξεις εναρέτους ετέλει η παναοίδιμος.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΦΙΛΗΜΟΝΟΣ και των συν αυτώ ΑΡΧΙΠΠΟΥ, ΟΝΗΣΙΜΟΥ και ΑΠΦΙΑΣ.

Φιλήμων ο Άγιος Απόστολος και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Νέρωνος, μαθηταί χρηματίσαντες του Αποστόλου Παύλου εν έτει νδ΄ (54), όστις αναφέρει περί αυτών εις την προς Φιλήμονα Επιστολήν λέγων· «Παύλος, δέσμιος Ιησού Χριστού, και Τιμόθεος ο αδελφός, Φιλήμονι τω αγαπητώ και συνεργώ ημών και Απφία τη αγαπητή και Αρχίππω τω συστρατιώτη ημών και τη κατ’ οίκον σου Εκκλησία». Πολλούς δε και άλλους επαίνους πλέκει εις τον μακάριον Φιλήμονα, τον οποίον εχειροτόνησε και Επίσκοπον  των Γαζαίων.

Τη ΚΑ΄ (21η) Νοεμβρίου, η εν τω Ναώ Είσοδος της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας.

Η Είσοδος της Κυρίας Θεοτόκου εις τον νομικόν ναόν επροξένησεν εις τους Ορθοδόξους Χριστιανούς εορτήν θαυμαστήν και παγκόσμιον, επειδή εγένετο αύτη με παράδοξον τρόπον και ήτο προοίμιον του μεγίστου και φρικτού Μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου, το οποίον δια της Θεοτόκου έμελλε να γίνη εις τον κόσμον. Έλαβε δε την αφορμήν η εορτή των Εισοδίων από την εξής υπόθεσιν: Η παναοίδιμος Άννα, επειδή όλην σχεδόν την ζωήν της διήλθε στείρα, χωρίς να γεννήση παιδίον, παρεκάλει τον Δεσπότην της φύσεως μετά του συζύγου της Ιωακείμ να χαρίση εις αυτούς τέκνον, και αν επιτύχωσι του ποθουμένου, ευθύς να αφιερώσωσιν αυτό εις τον Θεόν.

Τη Κ΄ (20η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, ΘΕΣΠΕΣΙΟΥ και ΑΝΑΤΟΛΙΟΥ.

Ευστάθιος, Θεσπέσιος και Ανατόλιος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανου, εν έτει τ΄ (300), πατρίδα μεν έχοντες την επαρχίαν των Γαλατών της Μικράς Ασίας την τουρκιστί λεγομένην Γελάς, πόλιν δε την Γάγγραν, υιοί γονέων Ελλήνων, ονομαζομένων Φιλοθέου και Ευσεβείας, εκ των οποίων ο μεν πατήρ των ήτο από την χώραν των Γαλατών, η δε μήτηρ των από την Νικομήδειαν. Ο μεν λοιπόν Ευστάθιος κατεγίνετο εις την σπουδήν των γραμμάτων, ο δε Θεσπέσιος και Ανατόλιος μετεχειρίζοντο την τέχνην του πατρός των, όστις ήτο πωλητής ενδυμάτων.

Τη Κ΄ (20η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΝΙΡΣΑ Επισκόπου και ΙΩΣΗΦ του μαθητού αυτού και Επισκόπου και ετέρων ξίφει τελειωθέντων εν Περσίδι.

Νιρσάς, Ιωσήφ και οι λοιποί ούτοι Άγιοι Μάρτυρες έλαβον τον στέφανον του Μαρτυρίου εις Περσίαν. Εκ των Αγίων τούτων, ο μεν Νιρσάς ήτο Επίσκοπος, γέρων σχεδόν ογδοηκοντούτης· ο δε Ιωσήφ ήτο δια του αυτού αξιώματος τετιμημένος, ήτοι ήτο και αυτός Επίσκοπος, ογδοηκονταεννέα ετών γέρων. Μετά των δύο δε τούτων ήσαν και άλλοι Επίσκοποι και Ιερείς και λαϊκοί, ομοίως και γυναίκες, παρθένοι και Ασκήτριαι. Ούτοι λοιπόν βασανισθέντες υπό των Περσών με διαφόρους τιμωρίας και μη αρνηθέντες την πίστιν απεκεφαλίσθησαν, λαβόντες ούτω τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη Κ΄ (20η) Νοεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΔΑΣΙΟΣ ο εν Δορυστόλω, ξίφει τελειούται.

Δάσιος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού εν έτει 298, ευρισκόμενος εν τη πόλει Δορυστόλω, η οποία κείται παρά τον ποταμόν Ίστρον (Δούναβιν). Εν ταύτη δε τη πόλει επεκράτει συνήθεια να επιτελώσιν οι Έλληνες ετησίως εορτήν εις τον θεόν αυτών Κρόνον. Προ τριάκοντα δε ημερών της μιαράς ταύτης εορτής εξέλεγον ένα στρατιώτην νέον και ωραίον κατά την όψιν και ητοίμαζον αυτόν εις θυσίαν, τον οποίον ενδύοντες βασιλικά φορέματα, παρεκίνουν να εκπληροί πρώτον πάσαν επιθυμίαν του και έπειτα τον έσφαζον επί του βωμού του Κρόνου. Επειδή δε έτυχεν ο κλήρος να θυσιασθή και ο στρατιώτης ούτος Δάσιος, οι συστρατιώται αυτού περιτριγυρίσαντες αυτόν, τον εβίαζον να εκπληρώση πάσαν αυτού επιθυμίαν.

Τη Κ΄ (20η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΠΡΟΚΛΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ος εχρημάτισε μαθητής του μακαρίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Πρόκλος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήκμαζε κατά τους χρόνους του Θεοδοσίου του Μικρού του εν έτει υη΄ (408) βασιλεύσαντος, καθό δε ευλαβής και ενάρετος εχειροτονήθη Επίσκοπος Κυζίκου από τον Άγιον Σισίνιον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως. Μεταβάς δε εις την Κύζικον δεν εγένετο δεκτός υπό των Κληρικών της επαρχίας του, διότι είχον χειροτονήσει έτερον, Δαλμάτιον ονόματι· όθεν επέστρεψεν εις την Κωνσταντινούπολιν μένων άνευ επαρχίας. Αφ’ ου δε απέθανεν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μαξιμιανός, ο εορταζόμενος κατά την εικοστήν πρώτην Απριλίου, και εν ω ακόμη ευρίσκετο το λείψανόν του εις το ιερατείον της μεγάλης Εκκλησίας, προχειρίζεται ούτος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, και αναβαίνει εις τον θρόνον κατ’ αυτήν την ημέραν του Σωτηρίου Πάθους του Κυρίου, ήτοι κατά την Μεγάλην Πέμπτην. Καλώς δε πολιτευσάμενος και πατριαρχεύσας δώδεκα έτη και μήνας τρεις, εν ειρήνη προς Κύριον εξεδήμησεν.

Τη Κ΄ (20η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ του Δεκαπολίτου.

Γρηγόριος ο Όσιος Πατήρ ημών ο Δεκαπολίτης εγεννήθη κατά το δεύτερον ήμισυ του ογδόου αιώνος εις την Ειρηνούπολιν της εν Ισαυρία Δεκαπόλεως, εκ της οποίας έλαβε και την προσωνυμίαν Δεκαπολίτης· ο πατήρ αυτού ωνομάζετο Σέργιος, όστις ήτο αιχμάλωτος εις τα πάθη της σαρκός και δια την σωτηρίαν αυτού ουδόλως εφρόντιζεν, η δε μήτηρ αυτού, ονόματι Μαρία, ήτο ευσεβής, φιλόθεος και φιλότεκνος· όθεν έβαλε τον Γρηγόριον εις τα γράμματα και όταν επαιδεύθη ικανόν καιρόν και έμαθεν όσα του εφάνησαν χρειαζόμενα, εσύχναζεν εις την Εκκλησίαν με πολλήν ευλάβειαν και όσα λόγια ψυχωφελή και σωτήρια ήκουε τα εκαρπώνετο, ως γνωστικός και φρόνιμος· και υψώσας τον νουν και την διάνοιαν εις τα ουράνια, εμίσησε τελείως τα επίγεια και δεν έτρωγε ποσώς ηδονικά και εύμορφα βρώματα, αλλά ποταπά και άχρηστα και ταύτα όταν οι γονείς τον εβίαζον.

Τη ΙΘ΄ (19η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΗΛΙΟΔΩΡΟΥ του εν Μαγιδοί της Παμφυλίας.

Ηλιόδωρος ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σοβ΄ (272), εκ της πόλεως Μαγιδώ, ηγεμονεύοντος εν αυτή του Αετίου. Τότε ο μακάριος ούτος Ηλιόδωρος, ευρισκόμενος εις την αυτήν πόλιν και τον Χριστόν μετά παρρησίας κηρύττων, διεβλήθη εις τον ηγεμόνα. Παρασταθείς λοιπόν εις αυτόν και ακούσας πολλάς κολακείας, επειδή δεν επείσθη να θυσιάση εις τα είδωλα, κρεμάται και ξέεται και κατακαίεται με αναμμένας λαμπάδας. Επειδή δε η δριμύτης των βασάνων εισέδυσεν εις την καρδίαν του Αγίου, δια τούτο επεκαλέσθη το όνομα του Κυρίου ειπών· «Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι». Όθεν παρευθύς ήλθε φωνή εκ του ουρανού λέγουσα·

Τη ΙΘ΄ (19η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΖΗ του θαυματουργού.

Άζης ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σπθ΄ (289), καταγόμενος από την χώραν των Ισαύρων, στρατιώτης κατά το επιτήδευμα· αφήσας την στρατιωτικήν ζωήν διέτριβεν εις τας ερήμους, εις τας οποίας ευρισκόμενος εποίει πολλάς ιατρείας και θαύματα. Φανερωθείς δε υπό τινων κυνηγών παρέστη εις τον Διοκλητιανόν και την πίστιν του Χριστού ομολογήσας, παρεδόθη εις τον έπαρχον Ακυλίνον μετά των εκατόν πεντήκοντα στρατιωτών, οίτινες, αποσταλέντες όπως συλλάβωσι τον Άγιον, επίστευσαν και αυτοί όλοι εις τον Χριστόν θαυματουργήσαντος καθ’ οδόν του Αγίου· διότι ενώ οι στρατιώται ήσαν δεδιψασμένοι, ανέβλυσεν ύδωρ και τους επότισεν.

Τη ΙΘ΄ (19η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΒΑΡΛΑΑΜ.

Βαρλαάμ ο Άγιος Μάρτυς ήτο από την Αντιόχειαν της Συρίας· προβεβηκός δε ων την ηλικίαν και τον Χριστόν ομολογών παρέστη εις τον άρχοντα της Αντιοχείας και μη καταπεισθείς να θυσιάση εις τα είδωλα, εδάρη με βούνευρα, έπειτα δε εξερρίζωσαν τους όνυχάς του. Οδηγηθείς δε εις ένα βωμόν των ειδώλων, διετάχθη βιαίως να απλώση την δεξιάν του, επί της οποίας έθηκαν κάρβουνα αναμμένα και θυμίαμα. Τούτο δε έκαμεν ο άρχων, διότι ενόμισεν ότι δεν θα υπομείνη, αλλά θα ρίψη τα κάρβουνα με τον λίβανον επί του βωμού των ειδώλων και με τούτο θέλει φανή ότι προσέφερε θυσίαν εις τα είδωλα.

Τη ΙΘ΄ (19η) Νοεμβρίου μνήμη του Αγίου Προφήτου ΑΒΔΙΟΥ.

Αβδιού ο Προφήτης κατήγετο από την Συχέμ, εκ του αγρού Βαθαχαράμ, ήτο δε προ της Χριστού γεννήσεως έτει ω΄ (800). Το όνομά του ερμηνεύεται εις την Ελληνικήν γλώσσαν δούλος Κυρίου ή εξομολογούμενος. Ούτος υπηρέτει πρότερον εις τον βασιλέα της Σαμαρείας Αχαάβ και έπειτα εις τον βασιλέα Οχοζίαν, ότε απέστειλεν Οχαζίας προς τον ένδοξον και μέγαν Προφήτην Ηλίαν τους δύο πεντηκοντάρχους, όπως είπωσιν εις αυτόν να καταβή από το όρος και να υπάγη εις τον βασιλέα, οίτινες δια προσευχής του Προφήτου κατεκάησαν ομού με τους εκατόν ανθρώπους των, πεσόντος πυρός ουρανόθεν και κατακαύσαντος αυτούς· τρίτον δε πεντηκόνταρχον απέστειλε τούτον τον Προφήτην Αβδιού ο ίδιος Οχαζίας, ίνα προσκαλέση τον Ηλίαν και να τον φέρη εις τον βασιλέα.

Τη ΙΗ΄ (18η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, του εξ Ηπείρου, ομού δε και διήγησις περί του Δανιήλ του εξ Ισμαηλιτών.

Αναστάσιος ο νέος του Χριστού Μάρτυς και καλλίνικος της ευσεβείας Αθλητής κατήγετο από την Παραμυθίαν της Ηπείρου. Ημέραν τινά εξήλθε μετ’ άλλων Χριστιανών εις τους αγρούς, έχων μεθ’ εαυτού και την αδελφήν του, δια να θερίσουν. Ο υιός του ηγεμόνος του τόπου, Οθωμανού όντος, Μουσάς λεγόμενος, διήρχετο εκείθεν μαζί με άλλους Αγαρηνούς, αποσταλείς υπό του πατρός του εις τινα υπηρεσίαν. Ιδόντες οι ασεβείς Αγαρηνοί με ακόλαστον οφθαλμόν την αδελφήν τού Αναστασίου, ωραίαν ούσαν και ευειδή, έδραμον κατ’ αυτής προς εκτέλεσιν της κτηνώδους αυτών επιθυμίας. Αλλά προφθάσας ο Αναστάσιος και συμπλακείς μετ’ αυτών, έδωκε της αδελφής αυτού καιρόν και έφυγε.

Τη ΙΗ΄ (18η) Νοεμβρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΖΑΚΧΑΙΟΣ, Διάκονος της εν Γαδείροις Εκκλησίας, και ΑΛΦΑΙΟΣ ξίφει τελειούνται.

Ζακχαίος ο μακάριος Μάρτυς εφέρθη εις το κριτήριον των ειδωλολατρών έχων εις τον τράχηλον αλυσίδα σιδηράν και βαρείαν· και ερωτηθείς από τον κριτήν, ωμολόγησε παρρησία τον Χριστόν. Όθεν βασανίζεται με δεινάς και απανθρώπους τιμωρίας. Έπειτα δεθείς ρίπτεται εις την φυλακήν, και τίθενται οι πόδες του εις τας τρύπας του βασανιστικού ξύλου· και ούτω τεταμένος ων, υπομένει ανδρείως τέσσαρα ημερονύκτια. Μετ’ ολίγον δε παρέστη εις το κριτήριον ο Άγιος Αλφαίος, όστις ήτο γεμάτος από Πνεύμα Άγιον και αφού κατεσχίσθη με δαρμούς καθ’ όλον το σώμα και κατεκάη εις τας πλευράς, ερρίφθη εις την φυλακήν, ίνα υποστή εκεί όσας τιμωρίας έπαθε και ο συναγωνιστής του Άγιος Ζακχαίος· διότι ετεντώθη και αυτός επί εν ημερονύκτιον εις το βασανιστικόν ξύλον. Την δε ερχομένην ημέραν απεκεφαλίσθησαν αμφότεροι δια του ξίφους, και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΙΗ΄ (18η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΡΩΜΑΝΟΥ του εκ Παλαιστίνης.

Ρωμανός ο εκ της Παλαιστίνης Άγιος Μάρτυς ήτο Διάκονος της εκ Καισαρεία της Παλαιστίνης Εκκλησίας, εμαρτύρησε δε κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού εν τη πόλει Αντιοχεία εν έτει 298. Ούτος λοιπόν ο αοίδιμος παρεθάρρυνεν εις το Μαρτύριον με την διδασκαλίαν του τους Χριστιανούς εκείνους, οίτινες φοβούμενοι τας βασάνους δεν ωμολόγουν τον Χριστόν. Δια τούτο και αυτόκλητος παρέστη εις τον κριτήν, ομολογών τον Χριστόν Θεόν αληθινόν· και παρευθύς κατεδικάσθη να ριφθή εις το πυρ. Ο Διοκλητιανός, τούτο μαθών, δεν αφήκε μεν να τον ρίψωσιν εις το πυρ, προσέταξε δε να αποκόψωσι την γλώσσαν του· αλλ’ ο του Χριστού Μάρτυς, καίτοι εστερήθη της γλώσσης του, δυνατώτερα όμως και καθαρώτερα ελάλει, κηρύττων παρρησία τον Χριστόν. Μετά ταύτα ρίπτουσιν αυτόν εν φυλακή, και τεντώνουσι τους πόδας του εις πέντε κεντήματα, έπειτα περιδέσαντες εις τον λαιμόν του σχοινίον απέπνιξαν αυτόν, και ούτω έλαβε παρά του Κυρίου τού Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΙΗ΄ (18η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΡΩΜΑΝΟΥ.

Ρωμανός ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει τε΄ (305). Ούτος δια τον ζήλον τον οποίον είχεν υπέρ της του Χριστού Πίστεως, ότε Ασκληπιάδης ο έπαρχος ήθελε να εισέλθη εις τον ναόν των ειδώλων, επήγεν ο Άγιος και τον εκράτησε, λέγων προς αυτόν· «Τα είδωλα δεν είναι θεοί». Δια τούτο λοιπόν δέρεται εις το στόμα, και κρεμασθείς κατεξεσχίσθη. Έπειτα ζητεί ο Άγιος και φέρουσι παιδίον μικρόν προς έλεγχον περισσότερον του επάρχου, υπό του οποίου ερωτηθέν το νήπιον εις ποίον Θεόν πιστεύει, απεκρίθη ότι εις τον Θεόν των Χριστιανών. Όθεν δέρεται το παιδίον, παρεστώσης εκεί και της μητρός του· δερόμενον δε εδίψησε και εζήτησεν ύδωρ. Η δε μήτηρ, ευσεβής ούσα και θεοφιλής, του είπε·

Τη ΙΗ΄ (18η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΛΑΤΩΝΟΣ.

Πλάτων ο μέγας και θαυμάσιος Μάρτυς ήτο από την Άγκυραν της Γαλατείας εν έτει 296, υιός γονέων ευγενών Ορθοδόξων, αδελφός δε του Αγίου Αντιόχου (ίσως του εορταζομένου κατά την εικοστήν τετάρτην του Δεκεμβρίου). Ούτος γεννηθείς και ανατραφείς με πάσαν σπουδήν και μάθησιν, εφαίνετο εις όλους συνετός και σοφώτατος. Μη υποφέρων δε να βλέπη την ασέβειαν αυξανομένην και την του Χριστού πίστιν σμικρυνομένην από τας τιμωρίας των δυσσεβών τυράννων, ηγωνίζετο ακαταπαύστως και ενεδυνάμωνε τους Χριστιανούς εις την ευσέβειαν.

Τη ΙΖ΄ (17η) Νοεμβρίου, ο Όσιος ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ, ο εν τη Μονή του Βατοπαιδίου ασκήσας και δοχειάρης αυτής ων, ο αξιωθείς ιδείν πίθον κενόν βλύζοντα έλαιον δια θαύματος της Θεοτόκου, εν ειρήνη τελειούται.

Γεννάδιος ο Όσιος ούτος Πατήρ ημών, ότε ήτο δοχειάρης εν τη Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου, συνέβη εν έτος έλλειψις ελαίου τοσαύτη, ώστε έμεινε μόνον και μόνον εις πίθος πλήρης ελαίου. Ο δε Όσιος, επιθυμών ίνα φυλάξη το τελευταίον τούτο έλαιον δια τας κανδήλας της Εκκλησίας, ήρχισε να υστερή τους αδελφούς, αλλ’ ο Καθηγούμενος της Μονής, έχων ελπίδας βεβαίως εις την βοήθειαν της Θεοτόκου, εις την Οποίαν και είναι αφιερωμένη η Ιερά Μονή αύτη, διέταξεν ίνα δίδη ελευθέρως έλαιον εις τους αδελφούς και ο δοχειάρης υπήκουσεν εις το του Καθηγουμένου αυτού πρόσταγμα. Ημέραν δε τινά, ότε ο Όσιος Γεννάδιος ενόμιζεν ότι έμελλε να εύρη και τον τελευταίον εκείνον πίθον του ελαίου κενόν, εύρεν αυτόν εξ εναντίας μετά θαυμασμού μεγάλου πλήρη ελαίου, το οποίον υπερεκχειλίσαν έρρεεν εκ του πίθου αφθόνως και τοσούτον ώστε εξήρχετο εκ των θυρών του δοχείου (αποθήκης)· τότε άπαντες εδόξασαν τον Θεόν και την Υπεραγίαν Θεοτόκον, την ούτω μητρικώς φροντίζουσαν υπέρτων τιμώντων Αυτήν και εξ όλης ψυχής ηυχαρίστησαν Αυτήν ενώπιον της Εικόνος τής ευρισκομένης και τότε εν τω Δοχείω (αποθήκην τροφίμων).Έκτοτε δε η Αγία αύτη Εικών ακινήτως ευρίσκεται εν τω ιδίω Δοχείω θαυμάσιον και άρρητον εκπέμπουσα ευωδίαν. Ο δε Όσιος Γεννάδιος μετά το θαύμα, πλήρης ημερών γενόμενος, εν ειρήνη ετελειώθη.  

Τη ΙΖ΄ (17η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου ΖΑΧΑΡΙΟΥ του Σκυτοτόμου και ΙΩΑΝΝΟΥ, και διήγησις πάνυ ωφέλιμος.

Ιωάννης τις ένδοξος και περιφανής εις τα του κόσμου, καταφρονήσας όλας τας του βίου ηδονάς, διήγε βίον ταπεινόν και μοναχικόν. Και σχολάζων εις τα του Θεού πράγματα εφρόντισε να αρέση εις μόνον τον Θεόν, καταγινόμενος μεν πάντοτε εις προσευχάς και δεήσεις, εκτεινόμενος δε και προκόπτων εις μεγαλύτερα κατορθώματα. Επειδή δε μαζί με τα άλλα αυτού κατορθώματα είχεν απαραίτητον έργον και το να αγρυπνή όλην την νύκτα εις τους Ναούς του Κυρίου, δια τούτο νύκτα τινά επήγεν εις τον εν Κωνσταντινουπόλει μέγαν Ναόν της του Θεού Λόγου Σοφίας, και ευρών κεκλεισμένας τας θύρας, εκάθισεν εις εν εκεί παρακείμενον κάθισμα, διότι ήτο πολύ κουρασμένος, και εκεί καθήμενος ανεγίνωσκε χαμηλή τη φωνή την διατεταγμένην Ακολουθίαν.

Τη ΙΖ΄ (17η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΛΑΖΑΡΟΥ, του ζωγράφου.

Λάζαρος ο Όσιος αυτός Πατήρ ημών έγινεν παιδιόθεν Μοναχός και έμαθε την ζωγραφικήν τέχνην και προς την σκληραγωγίαν και την εγκράτειαν, την οποίαν μετεχειρίζετο, επεμελείτο ο αοίδιμος ακόμη και την ελεημοσύνην, διο και της Ιερωσύνης εδέχθη το χάρισμα. Αφού δε έγινεν Ιερεύς, κατεπολέμησεν όλας τας αιρέσεις και τοσαύτας θλίψεις υπέμεινεν όχι μόνον από τους Νεστοριανούς, τους Ευτυχιανιστάς και τους Διοσκορίτας, αλλά και από τους εικονομάχους, ώστε δεν δύναται τις να τας αφηγηθή δια λόγου, αλλά και εις την Ρώμην εστάλη, όπως βοηθήση εις τα πατρικά και αποστολικά δόγματα, τα οποία επολεμούντο υπό των εικονομάχων. Επιστρέψας δε από την Ρώμην εις την Κωνσταντινούπολιν μεγαλοπρεπώς, πάλιν απεστάλη εις Ρώμην δια τας αυτάς υποθέσεις, και κατά το μέσον της πορείας του ασθενήσας εκ των ανωμαλιών του καιρού παραδίδει την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Το τίμιον αυτού σώμα ανακομισθέν ύστερον κατετέθη εις το Μοναστήριον το καλούμενον Ευάνδρου.

Τη ΙΖ΄ (17η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Νεοκαισαρείας του θαυματουργού.

Γρηγόριος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών της Νεοκαισαρείας το καύχημα ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σοε΄ (275), εκ γονέων Ελλήνων και απίστων ειδωλολατρών αναβλήσας, ώσπερ και το ρόδον εξ ακανθών εξέρχεται. Πολλάκις δε εξήλθον εξ απίστων γονέων παίδες πιστοί προς τον Θεόν και ευγνώμονες, οίτινες, δια την καλήν των προαίρεσιν, ως συνετοί και φρόνιμοι διέγνωσαν τον Ποιητήν της κτίσεως από τα πάνσοφα αυτού και θαυμάσια δημιουργήματα, καθώς ο μέγας Αβραάμ και έτεροι πλείστοι, οίτινες ευηρέστησαν αυτόν.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ματθαίος ο θείος Απόστολος ήτο από την Κανά της Γαλιλαίας, εις την οποίαν εποίησε το πρώτον θαύμα ο Κύριος, ήτο δε τελώνης την τάξιν, ήτοι ενοικιαστής των τελών και των φόρων, επάγγελμα το οποίον είχον οι Εβραίοι ως άδικον, διότι επλούτει από τας πολλάς αδικίας. Ούτος καθήμενος ποτε εις το τελωνείον ήκουσε τον Κύριον λέγοντα εις αυτόν· «Ακολούθει μοι». Όθεν κατ’ αυτήν την ώραν αφήκεν όλα και ηκολούθησε τον Κύριον, έκαμε δε εις τον οίκον του φιλοξενίαν μεγάλην εις αυτόν, καθώς το λέγει ο ίδιος εις το Ευαγγέλιόν του. Εκάλεσε δε και τους συγγενείς και φίλους του, δια να παρακινηθώσι και πιστεύσωσιν εις τον Χριστόν, καθώς και εκείνοι αδιστάκτως επίστευσαν. Έκτοτε δε συνηριθμήθη με τους λοιπούς Αποστόλους. Οι δε Γραμματείς και Φαρισαίοι, ως κακότροποι, κατέκρινον τον Δεσπότην, προς τους Μαθητάς αυτού λέγοντες·

Τη ΙΕ΄ (15η) Νοεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ξίφει τελειούται.

Δημήτριος ο Άγιος Μάρτυς συλληφθείς κατά τους χρόνους Μαξιμιανού του βασιλέως και Πουπλίου άρχοντος, εν έτει 298, πολλά υπέμεινε βάσανα δια την του Χριστού πίστιν. Τελευταίον δε απεκεφαλίσθη δια ξίφους και ούτως έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον. Ταις των Σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ  ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.                                                   

Τη ΙΕ΄ (15η) Νοεμβρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΕΛΠΙΔΙΟΣ, ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ και ΕΥΣΤΟΧΙΟΣ πυρί τελειούνται.

Ελπίδιος, Μάρκελλος και Ευστόχιος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου, εν έτει τξα΄ (361). Εκ τούτων των Αγίων Μαρτύρων ο μακάριος Ελπίδιος ήτο μέλος της Συγκλήτου εμπεπιστευμένος τα μυστικά πράγματα του αποστάτου Ιουλιανού, νόμους δε γράφων εγνωρίσθη ότι είναι Χριστιανός. Παρασταθείς λοιπόν εις τον αποστάτην και μη πεισθείς να αρνηθή τον Χριστόν, ενεδύθη ένδυμα τραχέως υφασμένον με τρίχας αιγός, το οποίον είχε μεν καρφωμένους τριβόλους σιδηρούς, επάνω δε ηλείφετο με πίσσαν βραστήν και με αυτήν εστερεώνοντο οι τρίβολοι· έπειτα κτυπώμενον έξωθεν το ένδυμα εκείνο κατετρύπα τας έσωθεν σάρκας του Αγίου με τας αγκίδας των τριβόλων. Μετά ταύτα ερρίφθη ο Άγιος εντός λάκκου και κατεκάη εις τας σάρκας με ύδωρ ζέον, το οποίον εχύνετο εις όλον το σώμα του.

Τη ΙΕ΄ (15η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και Ομολογητών ΓΟΥΡΙΑ, ΣΑΜΩΝΑ και ΑΒΙΒΟΥ.

Γουρίας και Σαμωνάς οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν από τα όρια της πόλεως Εδέσσης, έζων δε κατά τον ένατον χρόνον της βασιλείας του Διοκλητιανού, εν έτει τγ΄ (303), ότε είχεν εγερθή μέγας και φοβερός κατά των Χριστιανών διωγμός. Τον καιρόν εκείνον οι ευλαβείς και ενάρετοι ούτοι άνδρες κατώκουν μακράν από τας πόλεις, σπουδάζοντες μόνον πως να αρέσωσιν εις τον Θεόν και φυλάσσοντες αυτού τα προστάγματα άπαντα· εις δε την αγάπην και εγκράτειαν ήτο ο Γουρίας τόσον επιμελητής άοκνος, ώστε οι εγχώριοι τον επωνόμαζον εγκρατή, ομοίως και ο Σαμωνάς είχεν όλον τον πόθον του εις τον Θεόν, τον Γουρίαν μιμούμενος.

Τη ΙΔ΄ (14η) Νοεμβρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ο εξ Ύδρας μεν βλαστήσας, εν δε τη Ρόδω μαρτυρήσας εν έτει αω΄ (1800), αγχόνη τελειούται.

Κωνσταντίνος ο γενναιότατος Νεομάρτυς του Χριστού υπήρξε γέννημα και θρέμμα της νήσου Ύδρας. Οι γονείς αυτού του τρισμάκαρος εχρημάτισαν μετρίας καταστάσεως άνθρωποι, και ο μεν πατήρ αυτού ωνομάζετο Μιχαλάκης, η δε μήτηρ αυτού Μαρίνα, η οποία ηξιώθη να ίδη τούτον τον καλόν της υιόν στεφανηφόρον εις τας αγκάλας του Χριστού και να φανή ως αληθώς, κατά τον Προφητάνακτα Δαβίδ, «μήτηρ επί τέκνοις ευφραινομένη» (Ψαλμ. ριβ:9). Όταν ο Κωνσταντίνος έφθασεν εις ηλικίαν ετών δεκαοκυώ, επήγεν εις την Ρόδον και συνανεστρέφετο συχνάκις εις το κονάκι του ηγεμόνος της Ρόδου, Χασάν Καπιτάνιου κοινώς ονομαζομένου· πλην είθε να μη ήθελεν υπάγει τελείως ούτε εις την Ρόδον, ούτε εις εκείνο το κατηραμένον κονάκι· επειδή εκεί συχνάζων και μέσα εις εκείνο το σατανικόν σπίτι συναναστρεφόμενος, τι άλλο ήτο ακόλουθον να πάθη, παρά εκείνο όπερ λέγει ο θείος Παύλος, ότι «φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί»; (Α΄ Κορ. ιε:33). Διότι ο ηγεμών, βλέπων τον νέον προκομμένον και έξυπνον, έβαλε την σπουδήν του όλην ο μιαρός δια να διαστρέψη την γνώμην του και να τον γυρίση εις τον Μωαμεθανισμόν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΦΙΛΙΠΠΟΥ, ενός εκ των ιβ΄ (12) Αποστόλων.

Φίλιππος ο θείος του Κυρίου Απόστολος ήτο εις εκ των δώδεκα, εκ Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, συμπολίτης Ανδρέου και Πέτρου. Από μικρός εδόθη εις τα μαθήματα, έχων δε πόθον πολύν εις τον Νόμον, εσχόλαζεν εις τα μαθήματα του Μωϋσέως, διότι τοιαύτην είχον τότε οι διδάσκαλοι των Ιουδαίων συνήθειαν και εμάνθανον πρώτον τους νέους αυτάς τας βίβλους, έπειτα τους ηρμήνευον και έτερα όσα ηδύναντο. Από ταύτα λοιπόν ηννόησεν ο Φίλιππος όλας τας ρήσεις, όσαι διελάμβανον περί της ελεύσεως του Χριστού και τας εφύλαττεν εις την καρδίαν του· δια τούτο και καθ’ όλην την ζωήν του διέμεινε παρθένος. Όταν λοιπόν εύρεν αυτόν ο Δεσπότης Χριστός εις την Γαλιλαίαν μετά το βάπτισμα και τον προσεκάλεσε να τον ακολουθήση, δεν έβαλε καιρόν εις το μέσον, αλλά γνωρίσας, ότι αυτός ήτο ο Μεσσίας, τον οποίον ανέμενον, τον ηκολούθησε προθύμως και δεν εξεχώρισεν από αυτόν, γνωρίζων ότι εύρε τον πολύτιμον Μαργαρίτην.

Τη ΙΓ΄ (13η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου νέου Οσιομάρτυρος ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ του εκ Κωνσταντινουπόλεως όντος, και εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσαντος εν έτει 1681.

Δαμασκηνός ο μακάριος Νεομάρτυς εμαρτύρησεν επί της βασιλείας μεν του Σουλτάν Μεχμέτ, επί της πατριαρχείας δε του εκ Χίου Πατριάρχου Ιακώβου εν έτει 1681, ήτο δε από τον Γαλατάν της Κωνσταντινουπόλεως, εκ της ενορίας της Ελεούσης, ονόματι Διαμαντής, υιός ευσεβών γονέων, Κυριακού και Κυριακής, την τέχνην ράπτης· πολύ νέος ων έμεινεν ορφανός, δι’ ο και επεριπατούσεν άτακτα. Συλληφθείς λοιπόν, καθώς λέγουν, από τους δυνάστας διά τι κακόν όπερ έκαμεν, ηρνήθη (φεύ!) την των Χριστιανών άμωμον πίστιν, δια να λυτρωθή· είτα προβαίνων κατά την ηλικίαν ήλθεν εις εαυτόν, και συλλογιζόμενος τι κακόν έπαθεν, απήλθεν εις το Άγιον Όρος, εις το Μοναστήριον της Μεγίστης Λαύρας, δια να κλαύση το μέγα αμάρτημα της του Χριστού αρνήσεως και εκεί πηγαίνων εδόθη εις συχνάς αγρυπνίας και εις τας λοιπάς κακουχίας της ασκήσεως· λαβών δε το μέγα Αγγελικόν Σχήμα έμεινε δώδεκα έτη υποτασσόμενος εις τον Γέροντά του με άκραν υπακοήν.

Τη ΙΓ΄ (13η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου.

Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο μέγας φωστήρ και μεγαλόφωνος της οικουμένης διδάσκαλος, κατήγετο από την μεγαλόπολιν Αντιόχειαν, εγεννήθη τω τνδ΄ (354) έτει, υιός ων γονέων πατρός μεν Σεκούνδου αρχιστρατήγου, μητρός δε Ανθούσης, οίτινες ήσαν αμφότεροι πλούσιοι ειδωλολάτραι πρότερον· όταν δε εγέννησαν τον Άγιον εβαπτίσθησαν και εγένοντο Χριστιανοί. Από τοιούτους γονείς γεννηθείς ο Άγιος, ότε ήτο παιδίον, εδείκνυεν οποίος θέλει καταστή εις το ύστερον· δεκαοκταετής δε γενόμενος, εβαπτίσθη δια χειρός του Αγίου Μελετίου, του τότε Πατριάρχου Αντιοχείας. Ευθύς λοιπόν κατά την αρχήν της ζωής του πολλήν αγάπην και έρωτα είχεν ο Άγιος ούτος εις τους λόγους και τα μαθήματα.

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, των Αγίων Μαρτύρων ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΖΕΒΙΝΑ, ΓΕΡΜΑΝΟΥ, ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ και ΜΑΡΑΘΟΥΣ της παρθένου.

Αντώνιος και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού εν έτει 298 και ο μεν Αντώνιος ήτο γέρων κατά την ηλικίαν, οι δε Νικηφόρος, Ζεβινάς και Γερμανός ήσαν νέοι. Συλληφθέντες δε εις την Καισάρειαν και ομολογήσαντες παρρησία τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, απεκεφαλίσθησαν. Μαραθώ δε η παρθένος, η καταγομένη από την Σκυθόπολιν, η οποία ευρίσκετο εν τη κοίλη Συρία, Νύσσα και Μέθορα καλουμένη και τιμημένη με μητροπολιτικόν θρόνον υπό τον Ιερουσολύμων, και αυτή, λέγω, η παρθένος κρατηθείσα δια την ευσέβειαν επομπεύθη γυμνή εις όλην την πόλιν, είτα παρεδόθη εις το πυρ και ετελειώθη, και ούτως έλαβον όλοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου.                                       

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΜΑΡΤΙΝΟΣ Επίσκοπος Ταρρακίνης εν ειρήνη τελειούται.

Μαρτίνος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο Επίσκοπος Ταρρακίνης, ήτο από την Σαβωρίαν της Ταφωνίας, γόνος εξόχου καταγωγής και μέγας γνωριζόμενος υπό των Ιλλυριών. Στολισμένος δε ων με αποστολικά αξιώματα, εφθονήθη υπό των αρειανών και πολλάκις υπ’ αυτών δημοσίως δαρείς, εδιώχθη. Μεταβάς δε εις τα Μεδιόλανα, έπαθε τα αυτά από τον εκεί Επίσκοπον Αυξέντιον, αρειανόν και αυτόν όντα. Όθεν αναγκαζόμενος ο αοίδιμος έφυγε και επήγεν εις την έρημον και ακατοίκητον νήσον Ταλάρειαν, η οποία πλησιάζει εις το Τυρρηνικόν πέλαγος, το κατά την Τουσκίαν την εν Ιταλία ευρισκομένην· εκεί δε ησυχάζων, έτρωγε μόνον τας ρίζας των βοτανών. Μετά ταύτα έγινεν Επίσκοπος της εν Ταρρακίνη Εκκλησίας.

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, ο Άγιος Προφήτης ΑΧΙΑ εν ειρήνη τελειούται.

Αχιά ο Προφήτης ήτο από την Σηλώμ, πόλιν του ιερέως Ηλεί, εις την οποίαν ευρίσκετο πάλαι η σκηνή του Μωϋσέως. Ούτος είπε δια τον Σολομώντα, ότι θέλει αμαρτήσει εις τον Κύριον και ότι αι γυναίκες θα χωρίσωσιν αυτόν από τον Θεόν· ήλεγξε δε και τον Ιεροβοάμ, ότι με δόλον πολιτεύεται προς τον Κύριον, προείπε δε εις αυτόν ότι μέλλει να βασιλεύση εις τας δέκα φυλάς του Ισραήλ. Αυτός είδε και ζεύγος βοών, οι οποίοι επάτουν εις τον Ναόν της Ιερουσαλήμ και έτρεχον άνωθεν των ιερέων· τούθ’ όπερ και επραγματοποιήθη, διότι όταν οι Βαβυλώνιοι κατέλαβον τα Ιεροσόλυμα, κατακαύσαντες τον Ναόν, ηροτρίασαν αυτόν με βόας. Ταύτα δε προφητεύσας, απέθανεν εν ειρήνη και ετάφη πλησίον εις την δρυν της Σηλώμ.

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΜΑΡΤΙΝΟΥ του θαυματουργού, Επισκόπου Φραγκίας.

Μαρτίνος ο θαυμάσιος πατήρ ημών ήτο εις τους χρόνους Γρατιανού και Ουαλεντιανού των βασιλέων της Ρώμης, εν έτει από Χριστού τοστ΄ (376), έμπειρος δε ων και γεγυμνασμένος πολύ εις τους πολέμους, εψηφίσθη από τους βασιλείς αρχιστράτηγος· με πεντήκοντα δε χιλιάδας στρατιώτας και με όλην την παράταξιν και ετοιμασίαν του πολέμου εστάλη εναντίον των βαρβάρων, οι οποίοι εκίνησαν πόλεμον τότε κατά των Ρωμαίων, δια να κυριεύσουν και να αιχμαλωτίσουν όλας τας επαρχίας των. Ελθών δε ο Μαρτίνος με το στράτευμά του πλησίον του στρατοπέδου των βαρβάρων και ιδών το πλήθος αυτών το αναρίθμητον, εδειλίασε πολύ, τόσον αυτός όσον και όλον του το στράτευμα, ως μη δυνάμενοι να αντισταθώσιν εις τόσον μέγα πλήθος εχθρών.

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΝΕΙΛΟΥ του Ασκητού

Νείλος ο πολύςκαι θαυμάσιος εις τους λόγους ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου και του υιού αυτού Αρκαδίου 370 – 408 ετύγχανε δε έπαρχος Κωνσταντινουπόλεως χρηματίσας και μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ούτος λαβών δια γάμου σεμνήν γυναίκα, εγέννησε δύο τέκνα, εν άρρεν και το έτερον θήλυ. Έπειτα κατέπεισε την σύζυγόν του να αφήσωσι μεν και οι δύο την Κωνσταντινούπολιν, να υπάγωσι δε εις τα Μοναστήρια της Αιγύπτου. Πορευθέντες λοιπόν εκεί, εμοίρασαν οι δύο τα δύο τέκνα των και ο μεν θείος Νείλος έλαβε τον υιόν των Θεόδουλον, η δε σύζυγός του την θυγατέρα και ούτως εχωρίσθησαν απ’ αλλήλων.

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας του Ελεήμονος.

Ιωάννης ο εν Αγίοις πατήρ ημών Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ο Ελεήμων εγεννήθη εν έτει φνε΄ (555) εις την νήσον Κύπρον, εις την οποίαν και ανετράφη ως περ φυτόν ευθαλές και εστολισμένον δια της αρετής. Ο πατήρ αυτού ήτο ενάρετος άνθρωπος και επιφανής, Επιφάνιος το όνομα, όστις δια τας αρετάς του έγινεν έπαρχος εις την αυτήν νήσον. Η δε γυνή αυτού Κοσμία πρεπόντως είχε και το σωματικόν κάλλος ομού με την ψυχικήν ωραιότητα, και ωμοίαζεν εις τας αρετάς του ανδρός της. Έχων λοιπόν ο Ιωάννης τοιούτους γεννήτορας δεν παρήλλαξεν από αυτούς, αλλά μάλλον εσπούδαζε να τους στολίση με τας πράξεις περισσότερον, δια να γνωρίζεται από τον καρπόν το δένδρον και όχι απ’ εκείνο ο καρπός να στολίζεται, αλλά μάλιστα δια το παιδίον ο πατήρ να σεμνύνεται. Αφού δε έφθασεν ο Άγιος εις μέτρον ηλικίας και επαιδεύθη καλώς τα ιερά γράμματα, τον ενύμφευσαν οι γονείς του παρά την θέλησίν του και δια να μη γίνη των γονέων παρήκοος επήρε γυναίκα και διήγε με σωφροσύνην και εγκράτειαν.

Τη ΙΑ΄ (11η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ Ηγουμένου του Στουδίου του Ομολογητού.

Θεόδωρος ο Όσιος πατήρ ημών ο Στουδίτης ήτο από την ευδαίμονα και μεγαλόπολιν Κωνσταντινούπολιν, ήτιςκαι από άλλας πολλάς ευτυχίας και αγαθά διάφορα επαινείται και σεμνύνεται και μάλιστα ότι εις αυτήν εγεννήθησαν κατά διαφόρους χρόνους ενάρετοι και θαυμάσιοι άνθρωποι, και εξόχως ο επώνυμος ούτος των δωρεών του Θεού Θεόδωρος, τον οποίον ως δώρον Θεού αληθώς εγέννησε και ανέθρεψεν εις κοινήν των ανθρώπων ωφέλειαν και εις τον Θεόν αφιέρωσεν. Οι γονείς αυτού ήσαν πολύ ενάρετοι, Φωτεινός και Θεοκτίστη ονομαζόμενοι, και όντως σύμφωνος προς την επωνυμίαν ήτο και η εργασία και πράξις των, διότι εκείνος μεν έγινεν εις πολλούς θείου φωτός αίτιος, η δε Θεοκτίστη κτίσις Θεού και Πνεύματος οικητήριον εχρημάτισεν· ήσαν μεν λοιπόν και οι δύο από γένος επίσημον, εις δε την αρετήν επισημότατοι και έμειναν εις καιρούς τρεπτούς άτρεπτοι και δεν εγεύθησαν ουδαμώς της άλμης τα θολερά δόγματα.

Τη ΙΑ΄ (11η) Νοεμβρίου, η Αγία Μάρτυς ΣΤΕΦΑΝΙΣ, δυσί φοίνιξι προσδεθείσα και εις δύο μερισθείσα, τελειούται.

Στεφανίς η Αγία Μάρτυς ήτο συμβία ενός στρατιώτου εν Ιταλία εν έτει ρξ΄ (160) επί βασιλέως Αντωνίνου και επίστευεν εις τον Χριστόν εκ προγόνων· αποθανόντος δε του συζύγου της έμεινε χήρα. Αύτη λοιπόν βλέπουσα τον Άγιον Βίκτωρα ότι έπασχεν υπέρ άνθρωπον, εμακάρισεν αυτόν δια την ανδρείαν του και δια τους στεφάνους, τους οποίους έμελλε να απολαύση παρά Θεού. Όθεν δια την αιτίαν ταύτην εφέρθη και αυτή εις τον ηγεμόνα· και επειδή ωμολόγησε παρρησία τον Χριστόν Θεόν προαιώνιον, έδεσαν τας χείρας της από δύο δένδρα φοινίκων, τα οποία με βίαν πολλήν ελυγίσθησαν· αφού λοιπόν προσέδεσε την δεξιάν χείρα και τον δεξιόν πόδα της στεφανηφόρου και αθλοφόρου γυναικός εις την κορυφήν του ενός φοινικοδένδρου και την αριστεράν χείρα και τον αριστερόν πόδα αυτής εις την κορυφήν του άλλου φοινικοδένδρου, διέταξεν, εν συνεχεία, να αφήσουν συγχρόνως τας κορυφάς να επανέλθουν εις την φυσικήν των θέσιν. ύστερον δε αυτά αφεθέντα και στρέψαντα με ορμήν εις την πρώτην των στάσιν, έσχισαν την Αγίαν εις δύο, και ούτως η μακαρία παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού.

Τη ΙΑ΄ (11η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΙΚΕΝΤΙΟΥ του Διακόνου.

Βικέντιος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο επί της βασιλείας Μαξιμίνου και ηγεμονίας Δατιανού εν έτει σλε΄ (235), Διάκονος δε ων εις την Αυγουστούπολιν της Ισπανίας εδίδασκε τον λαόν του Θεού ομού με τον Επίσκοπον Ουαλέριον. Όθεν συλληφθέντες αμφότεροι παρεστάθησαν εις το βήμα του άρχοντος Δατιανού, ο οποίος ευθύς έδεσεν αυτούς με αλυσίδας και ούτω αλυσοδεμένους τους έστειλεν εις την πόλιν Βαλεντίαν και εκεί προσέταξε να φυλακισθώσιν εις φυλακήν σκοτεινήν και βρωμερωτάτην. Αφού δε παρήλθον τινές ημέραι, εξήγαγεν εκ της φυλακής τον Βικέντιον και προσέταξε να καταξεσχίσωσιν αυτόν.

Τη ΙΑ΄ (11η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΒΙΚΤΩΡΟΣ.

Βίκτωρ ο ένδοξος Άγιος Μάρτυς εμαρτύρησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντωνίνου, εν έτει ρξ΄ (160). Ούτος ήτο στρατιώτης και εστάλη από την Ιταλίαν, όπου έμενε, εις τα μέρη της Ανατολής, εις την Δαμασκόν. Εκεί κακοί τινες άνθρωποι τον κατηγόρησαν εις τον τότε διοικητήν της πόλεως Σεβαστιανόν, όστις κατείχε το περίβλεπτον αξίωμα του δουκός. Η κατηγορία, την οποίαν διετύπωσαν εναντίον του, υπήρξεν, ότι ήτο Χριστιανός και ότι απεδοκίμαζε περιφρονητικώς τους περί θεών ειδωλολατρικούς μύθους των αρχαίων Ελλήνων. Αφού λοιπόν ο δουξ έστειλε στρατιώτας και συνέλαβον τον μακάριον Βίκτωρα, τον έφερε δέσμιον ενώπιον του κριτηρίου και του λέγει: «Μας εστάλη διαταγή βασιλική, προστάζουσα αυστηρώς όπως όλοι οι λεγόμενοι Χριστιανοί εξαναγκάζωνται να θυσιάζουν απροφασίστως εις τους θεούς. Προς τούτο λοιπόν σε συμβουλεύομεν, επικαλούμενοι την σύνεσίν σου, να πειθαρχήσης, μετά πάσης προθυμίας, εις το διάταγμα του βασιλέως, μη τυχόν, αρνούμενος να κάμης τούτο, όχι μόνον εκπέσης του στρατιωτικού αξιώματος και χάσης την εκ τούτου τιμήν, αλλά διακινδυνεύσης και αυτήν την ζωήν σου ακόμη».

Τη ΙΑ΄ (11η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΜΗΝΑ, του εν τω Κοτυαείω.

Μηνάς ο θαυμαστός ούτος Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει 296, ων κατά την αρετήν περιβόητος και λάμπων ώσπερ ήλιος. Πατρίδα μεν είχε την Αίγυπτον, προγόνους δε και πατέρα είχεν ασεβείς κατά την θρησκείαν ειδωλολάτρας· και όμως από τοιούτους γονείς γεννηθείς ο Άγιος εχρημάτισε δούλος του Χριστού εκλεκτός. Αφού ανετράφη ο Άγιος και ήλθεν εις την ηλικίαν των ανδρών, απεγράφη εις την τάξιν των στρατιωτών, ευρισκόμενος εις τα βασιλικά στρατεύματα εις τα Νούμερα (στρατιωτικά τάγματα) τα ονομαζόμενα Ρουταλικά, υπό τον ηγεμόνα Αργυρίσκον, εν τω Κοτυαείω της Φρυγίας Σαλουταρίας, το οποίον τώρα τουρκιστί ονομάζεται Κιουτάϊ. Κατ’ εκείνον τον καιρόν ο ταξίαρχος Φιρμηλιανός, συνάξας τους στρατιώτας του επήγεν εις την Μπαρμπαρίαν δια να την φυλάττη, εν μέσω δε εκείνων των στρατιωτών ήτο, ως είπον, και ο Άγιος Μηνάς.

Τη Ι΄ (10η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΙΛΟΥ Επισκόπου του θαυματουργού, και των δύο μαθητών αυτού.

Μίλος ο Άγιος Πατήρ ημών εγεννήθη εις κώμην τινά των Περσών και αφού εβαπτίσθη έμαθε τα ιερά γράμματα. Εν ω δε έλελλε να γίνη στρατιώτης του βασιλέως των Περσών, όταν έφθασεν εις ηλικίαν, ημπόδισεν αυτόν από το τοιούτον μία φοβερά και νυκτερινή οπτασία, την οποίαν είδεν. Όθεν έκτοτε επολιτεύετο με παρθενίαν και άσκησιν παρακαλών τον Θεόν και δι’ εαυτόν και δι’ όλον το γένος του. Αφού δε παρήλθον έτη τινά, αφήσας την πατρίδα του, έγινε Μοναχός, και κατοικήσας εις τον τόπον εκείνον, εις τον οποίον ο Προφήτης Δανιήλ είδε τας οπτασίας, όταν ήτο εις Βαβυλώνα, εχειροτονήθη Επίσκοπος υπό του Επισκόπου Γενναδίου, του Ομολογητού και Μάρτυρος γενομένου. Αφού λοιπόν εκοπίασεν ο αοίδιμος ελέγχων τους εκεί Χριστιανούς, διότι παρενόμουν με έργα και με λόγους, εδάρη και εδιώχθη υπ’ αυτών. Όθεν γνωρίζων, ότι έμενον αδιόρθωτοι, προεφήτευσε την οργήν του Θεού, ήτις έμελλε να επιπέση εναντίον των και ανεχώρησε.

Τη Ι΄ (10η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΟΡΕΣΤΟΥ.

Ορέστης ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σπθ΄ (289) καταγόμενος εκ της εν Καππαδοκία πόλεως των Τυάνων. Επειδή δε ωμολόγει τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, εκρατήθη υπό του ηγεμόνος Μαξίμου και μη πεισθείς να αρνηθή τον Χριστόν, δέρεται με ραβδία τόσον δυνατά, ώστε εκόπησαν τα σπλάγχνα του και εφαίνοντο έξωθεν. Αφού δε εδάρη, εφέρθη εις τον ναόν των ειδώλων. Φυσήσας δε ο Μάρτυς τα είδωλα, ευθύς έπεσον και εγένοντο ως κόνις· έπειτα ερρίφθη εις την φυλακήν. Και μετά επτά ημέρας παρασταθείς εις το κριτήριον του ανωτέρω ηγεμόνος, επειδή πάλιν εβιάζετο να θυσιάση εις τα είδωλα και δεν επείσθη, ετρυπήθη από τους αστραγάλους με καρφία μακρά και εδέθη με αλυσίδας από ένα άγριον ίππον, ο οποίος διωκόμενος και τρέχων με βίαν πολλήν έως είκοσι μιλίων διάστημα, έκαμε τον του Χριστού Αθλητήν να παραδώση το πνεύμα του εις χείρας Θεού.

Τη Ι΄ (10η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων πέντε Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα, ΟΛΥΜΠΑ, ΡΟΔΙΩΝΟΣ, ΕΡΑΣΤΟΥ, ΣΩΣΙΠΑΤΡΟΥ και ΚΟΥΑΡΤΟΥ.

Ολυμπάς, Ροδίων, Έραστος, Σωσίπατρος και Κούαρτος οι Άγιοι Απόστολοι είναι εκ των Εβδομήκοντα και ο μεν Άγιος Απόστολος Ολυμπάς, περί του οποίου γράφει ο θείος Απόστολος Παύλος εν τη προς Ρωμαίους Επιστολή· «Ασπάσασθε Ολυμπάν» (Ρωμ. ιστ: 15) και ο Ροδίων ακολουθούντες τον Απόστολον Πέτρον αμφότεροι απεκεφαλίσθησαν εν τη Ρώμη υπό Νέρωνος του βασιλεύσαντος εν έτει νδ΄ (54). Ο δε Σωσίπατρος, περί του οποίου γράφει ο Παύλος εν τη προς Ρωμαίους Επιστολή· «Ασπάζονται υμάς Ιάσων και Σωσίπατρος οι συγγενείς μου» (Ρωμ. ιστ:21), χρηματίσας Επίσκοπος Ικονίου εν ειρήνη ανεπαύθη. Ο δε Έραστος, περί του οποίου γράφει ο αυτός Παύλος εν τη αυτή Επιστολή· «Ασπάζεται υμάς Έραστος ο οικονόμος της πόλεως» (Ρωμ. ιστ: 21) γενόμενος οικονόμος της εν Ιεροσολύμοις Εκκλησίας και μετά ταύτα χρηματίσας Επίσκοπος Νεάδος (ή Πανεάδος), εν ειρήνη ετελειώθη. Ο δε Κούαρτος περί του οποίου γράφει ο αυτός Παύλος· «Ασπάζεται υμάς Κούαρτος ο αδελφός» (αυτόθι), έγινεν Επίσκοπος Βηρυττού και πολλούς πειρασμούς δια την ευσέβειαν υπομείνας και πολλούς Έλληνας υποστρέψας προς Κύριον, ανεπαύσατο εν ειρήνη.

Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Μητροπολίτου Πενταπόλεως της εν Αιγύπτω και κτίτορος της εν Αιγίνη Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος, των Μοναζουσών, κοιμηθέντος οσίως κατά το έτος 1920.

Δεν θα παύση η Αγία του Χριστού Ορθόδοξος Εκκλησία να αναδεικνύη Αγίους έως της συντελείας του αιώνος. Και τούτο είναι αναντίρρητος απόδειξις της εν αυτή τεθησαυρισμένης δογματικής αληθείας και των λοιπών αγίων παραδόσεων, τας οποίας κρατεί και διατηρεί ανοθεύτους και αναλλοιώτους, καθώς τας παρέλαβεν, ως πολύτιμον παρακαταθήκην και πηγήν ύδατος ζώντος, «αλλομένου εις ζωήν αιώνιον», κατά την του Ευαγγελίου φωνήν, δια του οποίου ποτίζει και δροσίζει τα ευσεβή αυτής τέκνα. Καυχάται λοιπόν η Αγία του Χριστού Εκκλησία δια τους εν αυτή Αγίους του Θεού, τους πάλαι διαλάμψαντας, και χαίρει και σεμνύνεται εις τα κατορθώματα και εις το πλήθος των αρετών και των παραδόξων θαυμάτων αυτών, αλλά πολύ περισσότερον σκιρτά και χορεύει εν Πνεύματι Αγίω, και αγαλλιάται αγαλλίασιν αγίαν, δια τους νεοφανείς Αγίους, τους εσχάτως εν ταις πονηραίς ταύταις ημέραις διαλάμψαντας, και δια της εναρέτου αυτών ζωής, και του πλούτου των αρετών και των ποικίλων θαυμάτων τον Θεόν δοξάσαντας, και το ουράνιον κύρος της Ορθοδόξου πίστεως άπαξ έτι σφραγίσαντας.

Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου, οι Όσιοι και Θεοφόροι Πατέρες ημών ΕΥΘΥΜΙΟΣ και ΝΕΟΦΥΤΟΣ, οι κτίτορες της Ιεράς και Σεβασμίας Μονής του Δοχειαρίου, εν ειρήνη τελειούνται.

Ευθύμιος ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο θείος μεν κατά σάρκα, Πατήρ δε κατά πνεύμα, του Οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Νεοφύτου του κτίτορος της Μονής Δοχειαρίου. Ούτος λοιπόν εκ της Κωνσταντινουπόλεως καταγόμενος ήτο γνώριμος και φίλος του Αγίου Αθανασίου του της Μεγίστης Λαύρας πρώτου. Οικοδομήσας δε πρότερον Μονύδριον επ’ ονόματι του Μεγάλου Νικολάου, εις τόπον καλούμενον Δάφνη, εκεί ειργάζετο το μέλι της αρετής και της ησυχίας, με άλλους ομού αδελφούς. Επειδή όμως ήλθον Σαρακηνοί εις το Όρος και άλλα μεν πράγματα του Μονυδρίου διήρπασαν, άλλα δε κατηδάφισαν, ο Όσιος μόλις και μετά βίας ελυτρώθη της μαχαίρας εκείνων, κρυφθείς μετά των αδελφών εις τον λόγγον.

Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΙΩΑΝΝΗΣ, ο δια το βραχύ της ηλικίας (αναστήματος) ονομασθείς Κολοβός, εν ειρήνη τελειούται.

Ιωάννης ο Όσιος ούτος ήτο εις την έρημον με τους άλλους Αναχωρητάς και είχε Γέροντα Θηβαίον πολύ ενάρετον, όστις τον εδίδασκε καθ’ εκάστην και τον συνεβούλευε να αγωνίζεται και να κοπιά εις την νεότητα χωρίς αμέλειαν, δια να απολαύση πλουσίαν αντιμισθίαν εις την ουράνιον Βασιλείαν και τόσον εφύλαττε τας παραγγελίας του Γέροντός του, ως γνωστικός και υπήκοος, ώστε έγινεν εναρετώτερος του Γέροντος, διότι, ό,τι και αν τον επρόσταζε, το έκαμνε χαίρων χωρίς ουδόλως να εξετάζη, εάν ήτο καλόν το προστασσόμενον.

Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΝΤΩΝΙΟΥ.

Αντώνιος ο Άγιος Μάρτυς ήτο από την χώραν των Σύρων, λιθοξόος την τέχνην. Βλέπων δε τους Έλληνας συνεβούλευσεν αυτούς να αφήσωσι την πλάνην ταύτην. Επειδή όμως δεν εισηκούετο, ανεχώρησεν εις έρημον τόπον, ένθα εύρεν Αναχωρητήν τινα και δούλον του Θεού, Τιμόθεον ονομαζόμενον, και μετ’ αυτού συνέζησε τρία έτη. Έπειτα λαβών τας ευχάς του, κατέβη πάλιν εις το χωρίον του, εις το οποίον κατώκει ο πεπλανημένος εκείνος λαός των Ελλήνων. Ευρών λοιπόν αυτούς εορτάζοντας τους δαίμονας, εισήλθεν εντός του ναού των και κατέθραυσεν όλα τα είδωλα· διο και συλληφθείς υπ’ αυτών εδάρη δυνατά. Έπειτα επήγεν εις την Απάμειαν της Συρίας και παρακαλέσας τον Επίσκοπον, ονόματι Όσιον, έλαβε από αυτόν εξουσίαν να κτίση Ναόν εις το όνομα της Αγίας Τριάδος. Όταν λοιπόν ήρχισε την οικοδομήν, έμαθον τούτο οι ομοχώριοί του Έλληνες, οίτινες ελθόντες δια νυκτός με ξύλα ασπλάγχνος αυτόν εθανάτωσαν και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού.

Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΣΥΜΕΩΝ ο Μεταφραστής εν ειρήνη τελειούται.

Συμεών ο Όσιος Πατήρ ημών, ο αποκληθείς Μεταφραστής πατρίδα είχε την Κωνσταντινούπολιν, ακμάσας κατά τους χρόνους του ευσεβεστάτου βασιλέως Λέοντος ΣΤ΄ του Σοφού, του εν έτει ωπστ΄ (886) βασιλεύσαντος (886-912), ωνομάζετο δε πρότερον Νικήτας Παφλαγών, δια δε την αρετήν και σοφίαν αυτού υψώθη εις το αξίωμα του Μαγίστρου και Λογοθέτου, και απελάμβανε μεγάλας τιμάς παρά του βασιλέως.

Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου, μνήμη των Οσίων Μητέρων ημών ΕΥΣΤΟΛΙΑΣ και ΣΩΠΑΤΡΑΣ.

Ευστολία η Οσία μήτηρ ημών ήτο κατά τους χρόνους Μαυρικίου βασιλέως, εν έτει φπδ΄ (584), θυγάτηρ γονέων ευσεβών κατοικούντων εις την Ρώμην, εκ νεαράς δε ηλικίας παρέδωκε τον εαυτόν της εις Μοναστήριον και κατεγίνετο εις νηστείας και αγρυπνίας. Φλεγομένη δε από τον ένθεον έρωτα, αφήκε την Ρώμην και επήγεν εις την Κωνσταντινούπολιν· περιελθούσα δε τας εκεί αγίας Εκκλησίας και πληρώσασα τον ιερόν πόθον της, μετέβη εις τον εν Βλαχέρναις Ναόν της Θεοτόκου, ένθα εύρε την θυγατέρα του βασιλέως Μαυρικίου Σωπάτραν.

Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου, η Οσία μήτηρ ημών ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ η Λεσβία εν ειρήνη τελειούται.

Θεοκτίστη η Οσία μήτηρ ημών κατήγετο από την Μυτιλήνην και ηγωνίσθη εν Πάρω κατά την εποχήν κατά την οποίαν η νήσος αύτη ήτο εντελώς έρημος από τας επιδρομάς των Αράβων πειρατών, εγνώσθη δε η άσκησις αυτής υπό τας εξής περιστάσεις: Εις τας ημέρας του ευσεβεστάτου βασιλέως Λέοντος του Σοφού του εν έτει ωπστ΄ (886) βασιλεύσαντος ήσαν εις την Κρήτην Άραβες, οίτινες ελεηλάτουν με τον στόλον, λαφυραγωγούντες διάφορα χωρία και πόλεις, όσας ηδύναντο· ο δε βασιλεύς έστειλε στόλον αρκετόν, εις τον οποίον εψήφισεν άρχοντα τον μέγαν εκείνον και στρατηγικώτατον Ημέριον, με τον οποίον έστειλε και εμέ (λέγει ο Συμεών ο Μεταφραστής, όστις έγραψε τον Βίον τούτον) αντιπρόσωπον εις εκείνους τους Άραβας, οίτινες ετυράννουν την Κρήτην, δίδων εις ημάς εξουσίαν, εάν δεν δυνηθώμεν να τους υποτάξωμεν με το καλόν εις την βασιλείαν, να τους αφανίσωμεν με τα πολεμικά όπλα.

Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΜΑΤΡΩΝΗΣ.

Ματρώνα η Οσία μήτηρ ημών ήκμασε κατά τους χρόνους των βασιλέων Μαρκιανού 450-457 και Λέοντος Α΄ του μεγάλου του καλουμένου Μακέλλη 457- 474. Αύτη εγεννήθη από γονείς ευγενείς και πλουσίους εις την Πέργην της Παμφιλίας, ήτις είναι χώρα κειμένη μεταξύ των Κιλίκων και Ισαύρων, πλουσία και πολυάνθρωπος, καθότι πάσα φυλή και εθνικότης εις ταύτην ευρίσκεται. Ανατραφείσα λοιπόν η μακαρία Ματρώνα επιμελώς έφθασεν εις ηλικίαν νόμιμον και επειδή ήτο ωραία πολύ και περίβλεπτος, την υπάνδρευσαν οι γονείς της μετά τινος νέου ευγενούς και πλουσίου, ομοίου αυτής Δομετιανού ονομαζομένου. Εκ του γάμου της αυτού απέκτησεν η Οσία και μίαν θυγατέρα, την οποίαν ωνόμασαν Θεοδότην, και τούτο φαίνεται ότι έγινε κατ’ οικονομίαν Θεού, επειδή έμελλε να αφιερωθή εις τον Θεόν μετά καιρόν η αοίδιμος.

Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΟΝΗΣΙΦΟΡΟΥ και ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ.

Ονησιφόρος και Πορφύριος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους καιρούς του κατά των Χριστιανών διωγμού, όστις εγένετο επί της βασιλείας Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, εν έτει 290. Διαβληθέντες δε ως Χριστιανοί προς τους τυράννους και παρασταθέντες εις το βήμα, ωμολόγησαν με ανδρείαν μεγάλην τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, ποιητήν ουρανού και γης. Όθεν δια την ομολογίαν των ταύτην υπέμειναν διάφορα βάσανα εις όλον το σώμα· έπειτα ηπλώθησαν επάνω εις εσχάρας πεπυρακτωμένας.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΑΡΧΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΤΙΝΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΑΥΤΩΝ.

Εις τρεις τάξεις είναι μοιρασμένα τα ποιήματα του Θεού, ευλογημένοι Χριστιανοί, εις νοητά, εις αισθητά και εις μικτά. Και αισθητά μεν λέγονται όσα βλέπονται με τους οφθαλμούς, και πιάνονται με τας χείρας, και γενικώς όσα εννοούνται με τας πέντε αισθήσεις του ανθρώπου, με την όρασιν, με την γεύσιν, με την ακοήν, με την όσφρησιν και με την αφήν, εκείνα είναι και λέγονται αισθητά, ως οι λίθοι, τα ξύλα, τα δένδρα και τόσα άλλα. Μικτά δε είναι όπως ο άνθρωπος, όστις είναι νοητός και αισθητός· νοητός μεν, διότι έχει την ψυχήν, ήτις είναι άϋλος και αόρατος και αθάνατος· αισθητός δε, διότι έχει το σώμα, όπερ είναι αισθητόν και υλικόν και φθαρτόν. Νοητά κτίσματα του Θεού είναι τα άϋλα πνεύματα, όπως οι Άγγελοι, των οποίων Αγγέλων την Σύναξιν σήμερον εορτάζομεν· όχι δε μόνον των Αγγέλων αλλά και όλων των νοητών κτισμάτων του Θεού την Σύναξιν σήμερον πανηγυρίζομεν. Νοητά δε λέγονται όσα είναι άνωθεν του ουρανού.

Τη Η΄ (8η) Νοεμβρίου, η Σύναξις των Αρχιστρατήγων ΜΙΧΑΗΛ και ΓΑΒΡΙΗΛ και των λοιπών Ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων.

Εις την Σύναξιν των Εννέα Ταγμάτων, Χερουβίμ και Σεραφίμ, Θρόνων, Κυριοτήτων, Δυνάμεων και Εξουσιών, Αρχών, Αρχαγγέλων και Αγγέλων.   

Μιχαήλ ο ενδοξότατος και λαμπρότατος Ταξιάρχης των Ασωμάτων Δυνάμεων πολλάς και μεγάλας ευεργεσίας και χάριτας προσήνεγκεν εις το ανθρώπινον γένος, ως τούτο φαίνεται τόσον από την Παλαιάν Διαθήκην, όσον και από την νέαν Χάριν του Ευαγγελίου. Διότι αυτός εφάνη πρώτον εις τον Πατριάρχην Αβραάμ· έπειτα εις τον Λώτ, όταν ελύτρωσεν αυτόν μετά των θυγατέρων του από του θεοπέμπτου πυρός και της καταστροφής των Σοδόμων· μετά ταύτα εφάνη εις τον Πατριάρχην Ιακώβ, όταν ελύτρωσεν αυτόν από των φονικών χειρών του αδελφού του Ησαύ. Αυτός επροπορεύετο έμπροσθεν της παρεμβολής των υιών Ισραήλ, όταν ηλευθερώθησαν από της αιχμαλωσίας των Αιγυπτίων, και με τον στύλον του πυρός και της νεφέλης διηυκόλυνεν εις εκείνους της οδοιπορίας τα εμπόδια. Αυτός εφάνη εις τον μάντιν Βαλαάμ, όταν εκείνος εβάδιζε δια να καταρασθή τον Ισραηλιτικόν λαόν, φοβερίζων αυτόν και φανερά εμποδίζων από το τοιούτον κίνημα.

Τη Ζ΄ (7η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών και θαυματουργός ΛΑΖΑΡΟΣ, ο εν τω Γαλλησίω όρει ασκήσας εν ειρήνη τελειούται.

Λάζαρος ο τρισμακάριστος Πατήρ ημών κατήγετο εκ της Μικράς Ασίας, από χωρίον τι ευρισκόμενον πλησίον της Μαγνησίας, γεννηθείς εν έτει 967. Οι γονείς του ωνομάζοντο Νικήτας και Ειρήνη, αμφότεροι ευγενείς, θεοσεβείς και ενάρετοι. Καθ’ ον χρόνον εγεννάτο ο Όσιος, εξαπέστειλεν ο Θεός από τον ουρανόν φως θείον, το οποίον επλήρωσεν όλον τον πατρικόν του οίκον, όπερ εφανέρωσεν, ότι το βρέφος, το οποίον εγεννάτο, έμελλε να γίνη υιός φωτός και δοχείον της θείας ελλάμψεως. Ταύτην την έλλαμψιν φοβηθείσαι αι συνηθροισμέναι εκεί γυναίκες εξήλθον του οίκου, έμεινε δε μόνη η μήτηρ. Ηκολούθησε δε και δεύτερον θαύμα· διότι αφού παρήλθεν ώρα ικανή και έφυγε το φως από το μέσον, εμβήκαν δε πάλιν αι γυναίκες προς επίσκεψιν της λεχούς, ω του θαύματος! είδον το βρέφος ιστάμενον ευθύς όρθιον και προσευχόμενον κατ’ ανατολάς, έχον τας χείρας του ακουμβισμένας ευτάκτως εις το στήθος του σταυροειδώς· επρομήνυε δε ο Θεός δια τούτων την καθαρότητα τού Οσίου και την δεκτικήν επιτηδειότητα, την οποίαν είχεν η ψυχή του εις τας θείας ελλάμψεις.

Τη Ζ΄ (7η) Νοεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ο εκ Θεσσαλονίκης ξίφει τελειούται.

Αλέξανδρος ο Άγιος Μάρτυς ήτο μεν κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού, εν έτει 298, κατήγετο δε εκ της μεγαλοπόλεως Θεσσαλονίκης. Παρασταθείς λοιπόν εις το βήμα του τυράννου, επειδή ελάκτισε τον βωμόν και διεσκόρπισε τας δαιμονικάς σπονδάς και θυσίας, αίτινες ευρίσκοντοεπ’ αυτού, απεκεφαλίσθη και έλαβεν ο αοίδιμος του Μαρτυρίου τον στέφανον.

 

Τη Ζ΄ (7η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΥΚΤΟΥ, ΤΑΥΡΙΩΝΟΣ και ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Αύκτος, Ταυρίων και Θεσσαλονίκη οι Άγιοι Μάρτυρες εμαρτύρησαν εις την Αμφίπολιν της Μακεδονίας, ήτις είναι πόλις μεσόγειος παρά την Καβάλαν, Επισκοπήν μεν πρότερον ούσα των Φιλίππων και Δράμας, ύστερον δε τιμηθείσα εις Μητρόπολιν. Και η μεν Θεσσαλονίκη ήτο θυγάτηρ ενός ιερέως των ειδώλων, Κλέωνος ονομαζομένου, πλουσίου και περιφανούς· αλλ’ όμως ούτε ο πλούτος ούτε η της ζωής περιφάνεια του πατρός της ηδυνήθησαν να ελκύσωσι την Αγίαν και να αποσπάσωσιν αυτήν από την πίστιν του Χριστού. Όθεν και ο πατήρ της, ενθέρμως παρακαλέσας αυτήν να αρνηθή τον Χριστόν, δεν ηδυνήθη.

Τη Ζ΄ (7η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΜΕΛΑΣΙΠΠΟΥ, ΚΑΣΣΙΝΗΣ και ΑΝΤΩΝΙΟΥ.

Μελάσιππος και Κασσίνα οι Άγιοι Μάρτυρες, ομόζυγοι όντες, και ο υιός αυτών Αντώνιος, εμαρτύρησαν κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου εν έτει τξα΄  (361) εις την πόλιν Άγκυραν· ήσαν δε Χριστιανοί εκ προγόνων. Και ο μεν Αντώνιος ερρίφθη εις την φυλακήν, ο δε Μελάσιππος και η Κασσίνα, κρεμασθέντες, κατεξεσχίσθησαν και δια πυρός κατεφλέχθησαν. Έπειτα του μεν Αγίου Μελασίππου έκοψαν τους πόδας από των γονάτων, της δε Αγίας Κασσίνης έκοψαν τους μαστούς. Τον δε μακάριον Αντώνιον κρεμάσαντες κατεξέσχισαν, επειδή αυτός έπτυσε μεν εις το πρόσωπον τον Ιουλιανόν, εμακάρισε δε τους ιδικούς του γονείς, ήτοι τον Άγιον Μελάσιππον και την Αγίαν Κασσίναν, οίτινες κρεμάμενοι επί του βασανιστικού ξύλου, παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού. Έπειτα ετρύπησαν με περόνην τους αστραγάλους του αυτού Αντωνίου και εκρέμασαν εκ των ποδών του πέτρας βαρείας. Ύστερον καθίζουσιν αυτόν επί σιδηρού και πεπυρωμένου θρόνου, ξυρίζουσι την κεφαλήν αυτού και κρεμώσιν από τον λαιμόν του λίθον, περιφέροντες ούτως αυτόν εις την πόλιν δια καταισχύνην και όνειδος. Είτα πάλιν κρεμώσιν αυτόν και καταξεσχίζουσι. Μετά ταύτα στέλλουσι τον Άγιον εις τον δούκα Αγριππίνον, ο οποίος έβαλεν αυτόν εντός κλιβάνου ανημμένου, και ύστερον τον έρριψεν εις τα θηρία δια να τον φάγωσιν. Επειδή δε εξ όλων τούτων εφυλάχθη ο Άγιος αβλαβής δια της θείας Χάριτος, είλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού τεσσαράκοντα παιδία, τα οποία ευθύς απεκεφάλισαν οι υπηρέται του βασιλέως. Απλώσαντες έπειτα τον Άγιον επάνω εις κλίνην πεπυρωμένην, τον έδειραν με ραβδία· είτα δε κόψαντες τας χείρας του, τον έρριψαν εις την κάμινον. Αβλαβής δε φυλαχθείς, δια του θαύματος τούτου πολλούς ωδήγησεν εις την πίστιν του Χριστού. Τελευταίον απετμήθη την κεφαλήν και έλαβεν ο αοίδιμος του Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη Ζ΄ (7η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Τριάκοντα Τριών Μαρτύρων των εν Μελιτινή, ΙΕΡΩΝΟΣ και των λοιπών.

Ιέρων ο ανδρείος και γενναίος στρατιώτης του ουρανίου Βασιλέως Χριστού ήτο από τα Τύανα, ήτις είναι δευτέρα πόλις των Καππαδοκών· η μήτηρ αυτού εκαλείτο Στρατονίκη, γυνή θεοσεβής και φοβουμένη τον Κύριον. Τον καιρόν εκείνον εβασίλευον τα δύο ανήμερα και άς[λαγχνα θηρία, ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός οι αντίχριστοι εν έτει 290, προς τους οποίους κατήγγειλάν τινες, ότι όλη η χώρα των Αρμενίων και Καππαδοκών καταφρονούσι τα προστάγματα αυτών, προσκυνούντες Θεόν νεώτερον· όθεν έστειλαν δύο άνδρας, σκολιούς τον τρόπον και πολυμηχάνους, τον μεν ένα Αγρικόλαον ονόματι εις την Καππαδοκίαν, τον δε έτερον Λυσίαν καλούμενον εις την Αρμενίαν ως αντιπροσώπους των, να τιμωρώσιν όσους δεν προσκυνούσι τα είδωλα και να εύρουν ανδρείους στρατιώτας δια τον πόλεμον.

Τη ΣΤ΄ (6η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΛΟΥΚΑΣ εν ειρήνη τελειούται.

Λουκάς ο μακάριος Πατήρ ημών κατήγετο από την πόλιν Ταυρομενίαν, την ευρισκομένην εις την νήσον της Σικελίας· όταν δε ήτο δεκαοκταετής νέος, επιμελώς εσύχναζε εις τας Εκκλησίας του Θεού και όχι μόνον ηκροάζετο συνετώς τους θείους λόγους, αλλά και εποίει ομοίως. Επειδή δε οι γονείς του απεφάσισαν να τον νυμφεύσωσιν, αυτός αναστάς ανεχώρησε δια νυκτός εις τόπον άβατον, ένθα συνανεστρέφετο με τα θηρία. Διελθών δε τεσσαράκοντα ημέρας νήστις, ηξιώθη θείας και αγγελικής επισκέψεως.

Τη ΣΤ΄ (6η) Νοεμβρίου, μνήμη της μετά φιλανθρωπίας κατενεχθείσης κόνεως επί Λέοντος του μεγάλου.

Κατά το δέκατον όγδοον έτος της βασιλείας Λέοντος του μεγάλου του επικαλουμένου Μακέλλη του Θρακός ήτοι εν έτει υοε΄ (475), εις την έκτην του μηνός Νοεμβρίου, περί την μεσημβρίαν, ο ουρανός όλος έγινε νεφελώδης, την δε συνήθη μελανότητα των νεφελών μεταβαλών εις κόκκινον χρώμα, εφαίνετο ότι μέλλει να κατακαύση όλον τον κόσμον. Τοσούτον δε εξέπληξεν όλους τους ανθρώπους, ώστε και από μόνην την θεωρίαν του ουρανού ενόμιζον όλοι, ότι εάν πέση βροχή από τα τοιαύτα κατακόκκινα νέφη, βεβαίως η βροχή εκείνη έσεται πυρ και φλοξ κατακαίουσα, καθώς κατέκαιε και η εις τα Σόδομα πεσούσα πυρίνη βροχή.

Τη ΣΤ΄ (6η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΠΑΥΛΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, του Ομολογητού και Ιερομάρτυρος.

Παύλος ο μέγας Ομολογητής και Μάρτυς κατήγετο από την Θεσσαλονίκην, εχρημάτισε δε νοτάριος, ήτοι γραμματεύς Αλεξάνδρου του Αγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, και Διάκονος της Αγίας αυτής Εκκλησίας εν έτει τνα΄ (351). Τούτον λοιπόν εχειροτόνησαν οι Ορθόδοξοι Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως μετά τον θάνατον του Αλεξάνδρου. Κωνστάντιος δε ο βασιλεύς, καθό Αρειανός, όταν επανήλθεν εκ της Αντιοχείας έξωσεν αυτόν από τον Πατριαρχικόν θρόνον, και αντί τούτου ανεκήρυξε Πατριάρχην τον Νικομηδείας Ευσέβιον, τον Αρειανόν. Ο δε Άγιος Παύλος μετέβη εις την Ρώμην και εκεί εύρε τον Μέγαν Αθανάσιον εκβεβλημένον όντα και αυτόν από τον θρόνον του.

Τη Ε΄ (5η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Πάπα Αλεξανδρείας του Ομολογητού.

Γρηγόριος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, αγαπήσας τον Χριστόν εκ νεαράς ηλικίας, εστόλισε τον εαυτόν του με όλας τας αρετάς. Όθεν και μετά τον θάνατον του τότε αγιωτάτου Πάπα Αλεξανδρείας εχειροτονήθη εκ θείας Προνοίας Επίσκοπος Αλεξανδρείας, παρά των εν Αλεξανδρεία Επισκόπων, συμφωνούντος και του φιλοχρίστου λαού, γενόμενος ούτω διδάσκαλος ακριβής της Ορθοδοξίας και της κατά Θεόν εναρέτου πολιτείας. Εδίδασκε δε την αρετήν ο αοίδιμος μάλλον δια των έργων ή δια του λόγου, επειδή ήτο πράος, ταπεινός, ελεήμων, σώφρων, ορφανών πατήρ, χηρών υπερασπιστής, οδηγός των πεπλανημένων, ιατρός των ασθενών και των λυπουμένων παρηγορία. Όθεν έβλεπε πας τις, ότι όλοι οι Χριστιανοί έχαιρον και ηυφραίνοντο δια τούτον τον Άγιον.

Τη Ε΄ (5η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΔΟΜΝΙΝΟΥ και των συν αυτώ.

Οι Άγιοι Μάρτυρες ΤΙΜΟΘΕΟΣ, ΘΕΟΦΙΛΟΣ και ΘΕΟΤΙΜΟΣ πυγμαίς βαλλόμενοι τελειούνται. Ο Άγιος Ιερομάρτυς ΔΩΡΟΘΕΟΣ ο Πρεσβύτερος, θηρίοις εκδοθείς τελειούται. Οι Άγιοι Μάρτυρες ΕΥΨΥΧΙΟΣ και ΚΑΡΤΕΡΙΟΣ τα αιδοία τμηθέντες τελειούνται. Ο Άγιος Μάρτυς ΣΙΛΒΑΝΟΣ, εις μέταλα βληθείς, τελειούται. Ο Άγιος Μάρτυς ΠΑΜΦΙΛΟΣ ξεσθείς και φυλακισθείς, τελειούται.                                                      

Δομνίνος ο Άγιος Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού και Ουρβανού άρχοντος της Παλαιστίνης, εν έτει 298. Πρώτος δε εμαρτύρησεν ο Άγιος Δομνίνος, ο οποίος πολλά μεν βάσανα έλαβε και πρότερον και περίτα τέλη του Μαρτυρίου του· προς τούτοις δε έλαβε και τελευταίαν βάσανον, το δια πυρός τέλος. Τον δε Τιμόθεον και Θεότιμον και Θεόφιλον, οίτινες ήσαν νέοι, αυτήν την ακμήν του σώματος φέροντες και ωραίοι κατά το πρόσωπον, τούτους, λέγω, κατεδίκασεν ο τύραννος να θανατωθώσι με γρονθισμούς. Τον δε Δωρόθεον, ο οποίος ήτο Ιερεύς και σεμνός Πρεσβύτερος, παρέδωκε βοράν εις τα θηρία. Του δε Καρτερίου και Ευψυχίου, οι οποίοι ήσαν άνδρες τέλειοι κατά την ηλικίαν, επρόσταξε να αποκόψωσι και των δύο τους όρχεις. Τον δε Σιλβανόν κατεδίκασε να δεινοπαθή εις τα μέταλλα τα ευρισκόμενα εις τόπον λεγόμενον Φανόν. Τρεις δε παρθένους παρέδωκεν εις ακολάστους πορνοτρόφους και άλλας κόρας έρριψεν εις την φυλακήν. Όλα ταύτα έπραξεν ο αλιτήριος τύραννος εις μίαν ώραν. Ο δε Πάμφιλος, ο οποίος ήτο εστολισμένος με πολλήν σοφίαν και αρετήν, πληγωθείς εις τας πλευράς άπαξ και δις, ερρίφθη εις την φυλακήν ομού με άλλους ομολογητάς. Ούτω δε ετελειώθη το Μαρτύριον όλων των Αθλητών.

 

Τη Ε΄ (5η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα, ΕΡΜΑ, ΠΑΤΡΟΒΑ, ΛΙΝΟΥ, ΓΑΪΟΥ και ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ.

Ερμάς και οι λοιποί τέσσαρες Άγιοι Απόστολοι ήσαν από τους Εβδομήκοντα μαθητάς του Χριστού. Και ούτος μεν ο Ερμάς, τον οποίον αναφέρει ο θείος Απόστολος Παύλος εν τη προς Ρωμαίους Επιστολή (Ρωμ. ιστ:14), εχειροτονήθη Επίσκοπος Φιλίππων. Ο δε Πατρόβας, τον οποίον και αυτόν αναφέρει ο Απ. Παύλος εις την αυτήν Επιστολήν (Ρωμ. ιστ:14), λέγων, «Ασπάσασθε Πατρόβαν», έγινεν Επίσκοπος Ποτιόλων, πόλεως της Ιταλίας και πολλούς απίστους βαπτίσας προσήνεγκεν εις τον Χριστόν. Ο δε Λίνος, τον οποίον αναφέρει ο αυτός Απ. Παύλος εις την προς Τιμόθεον Επιστολήν λέγων·

Τη Ε΄ (5η) Νοεμβρίου μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΓΑΛΑΚΤΙΩΝΟΣ και ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ.

Γαλακτίων και Επιστήμη οι Άγιοι Μάρτυρες, ομόζυγοι όντες πρότερον, εφύλαξαν έως τέλους την παρθενίαν αυτών καθαράν και αμόλυντον. Αναχωρήσαντες δε ύστερον εις έρημον και ησυχαστικόν τόπον πλησίον του όρους Σινά, διήγον εκεί τον βίον ασκητικώς, ηξιώθησαν δε τέλος και του μαρτυρικού στεφάνου, αθλήσαντες εν ταις ημέραις του ασεβεστάτου Δεκίου και Σεκούνδου ηγεμόνος εν έτει σν΄ (250). Ακούσατε όμως απ’ αρχής την περί τούτων διήγησιν, ίνα πολλήν ωφέλειαν λάβητε. Εις τα όρια της Φοινίκης είναι πόλις μεγάλη και περιβόητος, καλουμένη Έμεσα· εις ταύτην εγεννήθη και ανετράφη άνθρωπος τις, Κλειτοφών την κλήσιν, το γένος επίσημος, πλούσιος υπέρ τους άλλους συμπολίτας αυτού και φρόνιμος υπέρ πάντας.