Τη ΙΔ΄ (14η) Νοεμβρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ο εξ Ύδρας μεν βλαστήσας, εν δε τη Ρόδω μαρτυρήσας εν έτει αω΄ (1800), αγχόνη τελειούται.

Κωνσταντίνος ο γενναιότατος Νεομάρτυς του Χριστού υπήρξε γέννημα και θρέμμα της νήσου Ύδρας. Οι γονείς αυτού του τρισμάκαρος εχρημάτισαν μετρίας καταστάσεως άνθρωποι, και ο μεν πατήρ αυτού ωνομάζετο Μιχαλάκης, η δε μήτηρ αυτού Μαρίνα, η οποία ηξιώθη να ίδη τούτον τον καλόν της υιόν στεφανηφόρον εις τας αγκάλας του Χριστού και να φανή ως αληθώς, κατά τον Προφητάνακτα Δαβίδ, «μήτηρ επί τέκνοις ευφραινομένη» (Ψαλμ. ριβ:9). Όταν ο Κωνσταντίνος έφθασεν εις ηλικίαν ετών δεκαοκυώ, επήγεν εις την Ρόδον και συνανεστρέφετο συχνάκις εις το κονάκι του ηγεμόνος της Ρόδου, Χασάν Καπιτάνιου κοινώς ονομαζομένου· πλην είθε να μη ήθελεν υπάγει τελείως ούτε εις την Ρόδον, ούτε εις εκείνο το κατηραμένον κονάκι· επειδή εκεί συχνάζων και μέσα εις εκείνο το σατανικόν σπίτι συναναστρεφόμενος, τι άλλο ήτο ακόλουθον να πάθη, παρά εκείνο όπερ λέγει ο θείος Παύλος, ότι «φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί»; (Α΄ Κορ. ιε:33). Διότι ο ηγεμών, βλέπων τον νέον προκομμένον και έξυπνον, έβαλε την σπουδήν του όλην ο μιαρός δια να διαστρέψη την γνώμην του και να τον γυρίση εις τον Μωαμεθανισμόν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΦΙΛΙΠΠΟΥ, ενός εκ των ιβ΄ (12) Αποστόλων.

Φίλιππος ο θείος του Κυρίου Απόστολος ήτο εις εκ των δώδεκα, εκ Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, συμπολίτης Ανδρέου και Πέτρου. Από μικρός εδόθη εις τα μαθήματα, έχων δε πόθον πολύν εις τον Νόμον, εσχόλαζεν εις τα μαθήματα του Μωϋσέως, διότι τοιαύτην είχον τότε οι διδάσκαλοι των Ιουδαίων συνήθειαν και εμάνθανον πρώτον τους νέους αυτάς τας βίβλους, έπειτα τους ηρμήνευον και έτερα όσα ηδύναντο. Από ταύτα λοιπόν ηννόησεν ο Φίλιππος όλας τας ρήσεις, όσαι διελάμβανον περί της ελεύσεως του Χριστού και τας εφύλαττεν εις την καρδίαν του· δια τούτο και καθ’ όλην την ζωήν του διέμεινε παρθένος. Όταν λοιπόν εύρεν αυτόν ο Δεσπότης Χριστός εις την Γαλιλαίαν μετά το βάπτισμα και τον προσεκάλεσε να τον ακολουθήση, δεν έβαλε καιρόν εις το μέσον, αλλά γνωρίσας, ότι αυτός ήτο ο Μεσσίας, τον οποίον ανέμενον, τον ηκολούθησε προθύμως και δεν εξεχώρισεν από αυτόν, γνωρίζων ότι εύρε τον πολύτιμον Μαργαρίτην.