Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ της επονομαζομένης «ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ», ης η θαυματουργός Εικών εύρηται εν τη εν Άθω Ιερά Μονή του Δοχειαρίου.

Γοργοϋπήκοος καλείται Εικών της Υπεραγίας Θεοτόκου ευρισκομένη εις την Ιεράν Μονήν Δοχειαρίου του Αγίου Όρους ιδιαιτέρως εν αυτή τιμωμένη ως προστάτις της Μονής ταύτης δια την αείρροον χάριν, ήτις αναδίδεται εξ αυτής και δια τα πολλά θαύματα, τα οποία γοργώς και προθύμως επιτελεί πανταχού και πάντοτε εις πάντας τους μετά πόθου και πίστεως επικαλουμένους αυτήν. Απεκλήθη δε Γοργοϋπήκοος υπ’ αυτής ταύτης της Υπεραγίας Θεοτόκου και ακούσατε απ’ αρχής τα περί της αγίας ταύτης Εικόνος. Έξωθι και εις την εμπροσθίαν πλευράν της κοινής τραπέζης της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου του Αγίου Όρους ήτο από αμνημονεύτων ετών εζωγραφισμένη εις τον τοίχον Εικών της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία κατά τους παλαιοτέρους Πατέρας ιστορήθη επί των ημερών του Αγίου Νεοφύτου, του κτίτορος της Ιεράς ταύτης Μονής, ήτοι κατά τον ΙΑ΄ αιώνα.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, την ανάμνησιν ποιούμεθα της ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ

ήτοι του ιερού αυτής Μαφορίου, του εν τη σορώ του Ιερού Ναού των Βλαχερνών, ότε ο Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός κατείδεν εφηπλωμένην αυτήν άνωθεν και πάντας τους ευσεβείς περισκέπουσαν.  

Η εορτή της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου ετελείτο από παλαιοτάτων χρόνων, και μέχρι πρότινος, κατά την Α΄ (1^ην) Οκτωβρίου, εις εκδήλωσιν ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας προς την Πανάχραντον Δέσποιναν, δια την παρεχομένην υπ’ Αυτής προστασίαν εις το γένος των ανθρώπων. Ήδη όμως, κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος η σύναξις δια τον πανηγυρικόν εορτασμόν αυτής ωρίσθη δια την κη΄ (28^ην) του αυτού μηνός Οκτωβρίου, (ιε΄ 15^ην  κατά το παλαιόν Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον), ίνα σύσσωμον το Ελληνικόν έθνος, εκκλησιαστικώς και πολιτικώς, την αυτήν ημέραν (αδιάφορον αν υπό των μεν αριθμείται αύτη ως 15^η, υπό των δε ως 28^η του Οκτωβρίου μηνός), συνεορτάζη και συμπανηγυρίζη το μέγα γεγονός της διασώσεως και απελευθερώσεως αυτού από του Ιταλογερμανικού κ.λ.π. ζυγού.                                                                                          

Λόγος εις την Αγίαν Σκέπην της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.

Tην ιεράν ταύτην εορτήν της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας επιτελούμεν, αδελφοί, εις ανάμνησιν της οπτασίας την οποίαν είδεν ο Όσιος Πατήρ ημών Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός κατά τας ημέρας της βασιλείας του ευσεβεστάτου βασιλέως Λέοντος.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Όσιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Δομέστικος, ο εν τη αυτή Μεγίστη Λαύρα του Άθω ασκήσας, και χρυσούν νόμισμα παρά της Θεοτόκου λαβών, εν ειρήνη τελειούται.

Γρηγόριος ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο και αυτός της Λαύρας περίφημος ψάλτης, ο οποίος, ηγουμενεύοντος Ιακώβου του Πρικανά εις την αυτήν Μεγίστην Λαύραν του Αγίου Όρους, έψαλλε κατά την παραμονήν των Φώτων ουχί το «Άξιον εστιν», αλλά το «Επί σοι χαίρει» εις την λειτουργίαν. Εις το τέλος δε της αγρυπνίας ύπνωσεν ολίγον, και ιδού βλέπει την Δέσποινα ημών Θεοτόκον ισταμένην επάνωθεν αυτού και λέγουσαν· «Δέξαι σου το ψαλτικόν, ω Δομέστικε, και ευχαριστώ σοι πολλά»· και τούτο ειπούσα, έδωκεν εις αυτόν ιδιοχείρως εν φλωρίον, το οποίον ανηρτήθη μετά ταύτα εις την αγίαν Εικόνα της Θεοτόκου εν τη Μεγίστη Λαύρα. Ούτω λοιπόν θεαρέστως πολιτευόμενος ετελειώθη εν ειρήνη.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Όσιος ΙΩΑΝΝΗΣ ο ψάλτης ο καλούμενος Κουκουζέλης, ο εν τοις ορίοις της εν τω Άθω Μεγίστης Λαύρας ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο εκ της πόλεως Δυρραχίου, της Πρώτης Ιουστινιανής, εν ταις ημέραις της βασιλείας των Κομνηνών, ορφανός πατρός. Η δε μήτηρ αυτού, ως ευσεβής και φιλόθεος, έδωσε τον παίδα να μανθάνη τα ιερά γράμματα, τον οποίον, διότι ήτο εις τον νουν έξυπνος και πολύ καλλίφωνος, άπαντες επωνόμαζον αγγελόφωνον. Τον καιρόν εκείνον (καθώς είναι συνήθεια εις τα βασίλεια πάντοτε) εζήτουν ευλάλους και καλλιφώνους νέους και ευρόντες αυτόν έβαλον εις σχολείον βασιλικόν, να μανθάνη την μουσικήν, έως να τελειοποιηθή. Ούτος δε εν ολίγω χρόνω, ως αγχίνους και φρόνιμος, υπερέβη άπαντας· όθεν και ο βασιλεύς ηγάπα αυτόν υπερβαλλόντως και εσκέπτετο ίνα υπανδρεύση αυτόν πλουσίως. Βλέπων ο Όσιος, ότι οι άρχοντες όλοι ετίμων αυτόν δια την αγάπην του βασιλέως και την έμμουσον αυτού μελωδίαν, ελυπείτο, φοβούμενος μήπως δια την πρόσκαιρον δόξαν ζημιωθή ως προς την ουράνιον αγαλλίασιν.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΔΟΜΝΙΝΟΣ τα σκέλη συντριβείς τελειούται.

Δομνίνος ο Άγιος Μάρτυς ήτο εκ της μεγαλουπόλεως Θεσσαλονίκης εν έτει σπη΄ (288). Ότε δε ο Μαξιμιανός έκτιζε βασιλικά ανάκτορα εις την πόλιν αυτήν, τότε συνελήφθη ο Άγιος ούτος ως Χριστιανός και κήρυξ της ευσεβείας, και παρεστάθη εις το βήμα το βασιλικόν. Παρασταθέντος δε αυτού, λέγει προς αυτόν ο Μαξιμιανός· «Διατί συ τολμάς να ομολογής άλλον Θεόν, ενώ ο βασιλεύς τιμά και ομολογεί τους θεούς των πατέρων αυτού; Αν λοιπόν θέλης να ζήσης, θυσίασον εις τους θεούς». Επειδή δε ο Άγιος δεν επείθετο, προσέταξεν ο τύραννος να καταξεσχίσωσι το σώμα του Μάρτυρος· ο δε Μάρτυς και την βάσανον ταύτην πάσχων περιεγέλα τον τύραννον. Τούτου ένεκα προσέταξεν ο δυσσεβής να εκβάλωσι τον Άγιον έξω της πόλεως, και εκεί να θλάσωσι τα σκέλη αυτού. Αφ’ ου λοιπόν έκοψαν τους πόδας αυτού, έμεινεν ακόμη ζωντανός επτά ολοκλήρους ημέρας χωρίς να φάγη τελείως. Ούτω δε ευχαριστών τον Κύριον παρέδωκεν εις Αυτόν την ψυχήν ο μακάριος.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Οσιομαρτύρων ΜΙΧΑΗΛ Ηγουμένου της Μονής Ζώβης, και των συν αυτώ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΕΞ Μοναχών.

Μιχαήλ ο Όσιος και Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι ήσαν κατά τους χρόνους της βασιλείας Κωνσταντίνου στ΄ και Ειρήνης της μητρός Κωνσταντίνου εν έτει ψπ΄ (780), κατοικούντες εις Μοναστήριον ονομαζόμενον Ζώβη, το οποίον ήτο παρά την Σεβαστούπολιν. Επειδή δε ο τότε Αμηράς των Αγαρηνών, Αλείμ ονομαζόμενος, επολέμει την χώραν εκείνην, συνέλαβε και τούτους τους Οσίους Πατέρας, και παρεκίνει αυτούς να αρνηθώσι την πίστιν του Χριστού. Ο δε Οσιώτατος Ηγούμενος Μιχαήλ τον μεν ασεβή εκείνον γενναίως ήλεγξε και κατήσχυνε, τους δε υποτασσομένους εις αυτόν Μοναχούς παρεκίνησε και εθάρρυνε, δια να υπομείνωσιν ανδρείως τον υπέρ Χριστού θάνατον. Όθεν τοσαύτην γενναιότητα έδειξαν οι αοίδιμοι, ώστε αυτοί πρώτοι έκλιναν τας κεφαλάς των υπό το ξίφος και απεκεφαλίσθησαν. Έπειτα ο πανόσιος αυτών Ηγούμενος Μιχαήλ ξίφει και αυτός απετμήθη την κεφαλήν, και ούτω προς ον επόθουν Χριστόν οι μακάριοι εξεδήμησαν.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΡΩΜΑΝΟΥ του ποιητού των Κοντακίων.

Ρωμανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών κατήγετο εκ Συρίας, πατρίδα έχων την πόλιν Έμεσαν, η οποία τώρα λέγεται τουρκιστί Εμς. Εχρημάτισε δε και Διάκονος της Εκκλησίας της Βυρητού. Εκείθεν ανέβη εις Κωνσταντινούπολιν κατά τους χρόνους Αναστασίου Α΄ του βασιλέως εν έτει 496 και διέτριβεν εις τον Ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου της επιλεγομένης Κύρου μετά πάσης ευλαβείας και σεμνότητος νυχθημερόν προσευχόμενος.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΑΝΑΝΙΟΥ.

Ανανίας ο του Χριστού Απόστολος έζη κατά τους χρόνους κατά τους οποίους και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ευρίσκετο σωματικώς επί της γης, διέμενε δε εις την Δαμασκόν. Ήτο δε τότε ηγεμών εις τα μέρη της Ανατολής άνθρωπος τις τύραννος και σκληρός, ονόματι Λουκιανός, όστις έτρεφε μεγάλην μανίαν κατά των Χριστιανών, προσπαθών να φαίνεται δια παντός τρόπου υπήκοος και ευπειθής εις τα προστάγματα των βασιλέων τα παράνομα και ασεβή. Όσοι λοιπόν ωμολόγουν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν Θεόν αληθή, τους ετιμώρει με διάφορα κολαστήρια, χρησιμοποιών ως όργανά του σκληρούς υπηρέτας, οι οποίοι ετιμώρουν τους Χριστιανούς άλλους μεν εις το πυρ καταφλέγοντες, άλλους εις ποταμούς και θαλάσσας βυθίζοντες, άλλους βοράν εις τα θηρία παραδίδοντες και άλλους ποικιλοτρόπως και απανθρώπως βασανίζοντες. Κατ’ εκείνον τον καιρόν λοιπόν ευρίσκετο και ο Άγιος Ανανίας ο Απόστολος εις την πόλιν της Δαμασκού, ως είπομεν, προς τον οποίον εμφανισθείς ο Κύριος εν οράματι, τον εκάλεσεν εξ ονόματος, λέγων· «Ανανία· ο δε είπεν·