Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

«ψευδεπίσκοπος» καὶ «ψευδοδιδάσκαλος»:

Πᾶς Ἐπίσκοπος, κηρύττων «αἵρεσιν δημoσίᾳ» καὶ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας» καὶ διδάσκων «ἕτερον εὐαγγέλιον παρ’ ὅ παρελάβομεν» ἢ εὑρίσκεται εἰς συγκρητιστικὴν κοινωνίαν μὲ ἀλλοδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, πράττων μάλιστα τοῦτο ἐπιμόνως καὶ συνεχῶς, καθίσταται «ψευδεπίσκοπος» καὶ «ψευδοδιδάσκαλος» (ΙΕ’ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας)· οἱ δὲ κοινωνοῦντες μετ’ αὐτοῦ Ἐπίσκοποι, ἀδιαφοροῦντες ἢ ἀνεχόμενοι ἢ ἀποδεχόμενοι τὸ φρόνημα καὶ τὰς πρακτικὰς αὐτοῦ ἐκφράσεις, «συνόλλυνται» (Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης), παύοντες οὕτω νὰ εἶναι Κανονικοὶ καὶ Κοινωνικοί, ἐφ’ ὅσον ἡ Καθολικότης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἑνότης Αὐτῆς καὶ ἡ γνησία Ἀποστολικὴ Διαδοχή, ἐγγυώμεναι ἀσφαλῶς τὸ Κανονικὸν καὶ Κοινωνικὸν τοῦ Ἐπισκόπου, ἑδράζονται, ἀπορρέουν καὶ διασφαλίζονται ἀπὸ τὴν «Ὀρθὴν καὶ Σωτήριον τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν».


Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους παραδόθηκε στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!


«Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ο Θεός, τον αγιώτατον και μακαριώτατον πάπαν Ρώμης κύριον κύριον Φραγκίσκον...»

«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (!!!),

 ανέφερε ο εξομώτης Πατριάρχης "κ." Βαρθολομαίος στην θρονική εορτή του 1998.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης εἶπε σὲ ὁμιλία του στὸ Βόλο, παρουσία ἱερέων, μοναχῶν καὶ ἑκατοντάδων πιστῶν

«Ἐν πρώτοις νὰ φροντίσουμε νὰ μὴ μιανθοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ μὴν ἔχουμε καμία ἐπικοινωνία μαζί τους, ὅπως συνιστοῦν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες... Νὰ ἐνισχύσουμε καὶ νὰ συμπαρασταθοῦμε πρὸς τοὺς ἀγωνιστὰς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ διώκονται, τιμωροῦνται, συκοφαντοῦνται... Ἡ ἀποψινή μας παρουσία ἐδῶ ...εἶναι καὶ μία συμπαράσταση πρὸς τὸν ταλαιπωρούμενο ἀδελφὸ καὶ πατέρα, πρὸς τὸν ἀδίκως τιμωρηθέντα π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε καὶ ἐσήκωσε μόνος ἐπὶ ἔτη τὸ «βάρος τῆς ἡμέρας», τὸ βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἐπισκόπους».

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Πίστιν δεν έχουν, γνώσιν ή βίωσιν;


Τρία είναι τα αίτια μορφώσεως ορθοδόξων φρονημάτων: η πίστις, η γνώσις και η βίωσις. Εάν δεν συνέλθουν επί το αυτό τα τρία ταύτα, αδύνατον να αποφύγωμεν τας πλάνας και τας αιρέσεις.  Παρατηρήσατε τους Αγιορείτας  και τους Μητροπολίτας της  Εκκλησίας  της Ελλάδος που εις τας προδοτικάς ενεργείας του Πατριάρχου τον μνημονεύουν και κοινωνούν μαζί του. Εις κάποιαν των τριών τούτων προϋποθέσεων χωλαίνουν. Ή εις την πίστιν ή εις την γνώσιν ή εις την βίωσιν. Αδύνατον Ορθόδοξος Χριστιανός έχων πίστιν εις τον Χριστόν, γνωρίζων την διδασκαλίαν της Εκκλησίας και τους βίους των Αγίων Πατέρων και βιών κατά το δυνατόν με ακρίβειαν, να μη εξεγείρεται, από την αναφανδόν υποστηριζομένην καθολικήν αίρεσιν της συμφωνίας του Σαμπεζύ ή της συμφωνίας του Μπαλαμάντ ή του Φαναρίου το : Κωνσταντίνου η πόλις, Πρωτοκλήτου λυχνία τε άγει εορτήν λαμπροφόρον δεχομένη τον Πρόεδρον, Ρωμαίων Εκκλησίας της σεπτής…  Ναυς, η πάντιμος Ορθοδοξίας αγλαΐζεται νυν δεχομένη, εκ Δυσμών σεπτόν Ποιμένα και Πρόεδρον…. Ετι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου... Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου και άλλα συναφή. Ας ερωτήσουν εαυτούς οι Αγιορείτες και οι Ποιμένες της Εκκλησίας μας, διατί τον μνημονεύουν και κοινωνούν μαζί του, και δεν ύψωσαν φωνήν διαμαρτυρίας κατά της ψυχολέθρου νοθείας της πίστεως. Πίστιν δεν έχουν, γνώσιν ή βίωσιν; Πως ανέχονται το οικουμενιστικό τούτο κήρυγμα του Οικουμενικού Θρόνου χωρίς συγκλονισμόν, αφού μόνον δι΄ αυτό είναι αρκετόν να χάσωμεν τας ψυχάς μας; Εάν δεχθώμεν τον Πάπα ως Αγιώτατον Επίσκοπον Ρώμης, τότε ανατρέπομεν την δογματικήν διδασκαλίαν της Εκκλησίας, απορρίπτομεν τους βίους και τους αγώνας των αγίων και οικοδομούμεθα κατά τρόπον λατινικόν, δηλαδή αντιπνευματικόν, που μόνον εις τον Χριστόν δεν οδηγεί. Διότι όλοι οι αγώνες των Αγίων Πατέρων υπέρ της διαφυλάξεως αλωβήτου της δογματικής διδασκαλίας, εγένοντο δια την προστασίαν της θεώσεως του ανθρώπου. Χωρίς ορθά δόγματα, θέωσις δεν επιτυγχάνεται. Και  εν μόνον οικουμενιστικόν κήρυγμα από τόσον επισήμου θέσεως αποτελεί αληθώς δυναμίτιν εις τα θεμέλια της Εκκλησίας. Ιδού διατί η στάσις των Αγιορειτών και των Ποιμένων της Εκκλησίας αφόβως δύναται να ερμηνευθή ως αυτό τούτο προδοσία της Ορθοδοξίας!

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Mητρ. Καλαβρύτων Αμβρόσιος : Να πάρουμε στα χέρια μας και πάλι το λάβαρο της εξεγέρσεως με σύνθημα: «ουκ αρνησόμεθά Σε φίλη Ορθοδοξία!»


...Έπειτα από τα παραπάνω ντρέπομαι που είμαι Μητροπολίτης και ευρίσκομαι «εις τύπον και τόπον Χριστού», κατά την Ορθόδοξον Θεολογίαν. Από τη θέση αυτή, ως ταπεινός και ανάξιος Αδελφός εν Χριστώ, απευθύνω έκκληση προς όλους τους ιερωμένους της Εκκλησίας της Ελλάδος, μικρούς και μεγάλους, επώνυμους και ανώνυμους, γενικώς πρός όλους τους Κληρικούς παντός βαθμού, και τούς Μοναχούς, μάλιστα δέ τους πατέρες του Αγίου Όρους, και τους παρακαλώ να εξέλθουμε από την ραστώνη και να αναλάβουμε τον ιερό ρόλο μας, δηλ. ένα ιερό αγώνα για να προστατεύσουμε την αγία Ορθοδοξία μας, αντιτασσόμενοι με κάθε νόμιμο μέσο και τρόπο σε όλους όσοι την επιβουλεύονται, μικρούς ή μεγάλους, επώνυμους ή ανώνυμους, φανερούς ή κρυφούς, οι οποίοι ευρίσκονται είτε μέσα είτε έξω από την Εκκλησία! Να πάρουμε στα χέρια μας και πάλι το λάβαρο της εξεγέρσεως με σύνθημα: «ουκ αρνησόμεθά Σε φίλη Ορθοδοξία!»

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

«Ο εις και η Αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία»

Στα θέματα της πίστεως και της αγιοπνευματικής εκκλησιαστικής διοργανώσεως ουδεμία αξία ή σημασία έχουν αποφάσεις, που λαμβάνονται κατά πλειονοψηφία ή ακόμη και παμψηφία, εάν έρχωνται σε αντίθεση και σύγκρουση με τα δόγματα και τους κανόνες της Εκκλησίας. Στις περιπτώσεις αυτές έχει απόλυτη εφαρμογή η αρχή: «Ο εις και η Αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία».  Με βάση την αρχή αυτή διασφαλίσθηκε η Ορθοδοξία δια μέσου των αιώνων και συνετρίβησαν οι αιρέσεις και τα σχίσματα. Αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβη κατά την επί δεκαετίες κυριαρχία των Αρειανών κατά τον Δ’ αιώνα, ότε η πλειονοψηφία ή και η παμψηφία πολυαρίθμων Συνόδων, που αποδείχθηκαν ληστρικές ή ψευδοσύνοδοι, ετάχθησαν υπέρ της αιρέσεως του Αρείου και εναντίον της Ορθοδοξίας. Οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας όχι μόνο δεν υπετάχθησαν στις αποφάσεις αυτές των ψευδοσυνόδων, αλλά όρθωσαν το ανάστημά τους επί των επάλξεων της Ορθοδοξίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος. Είναι ίσως η συγκλονιστικώτερη περίπτωση στην εκκλησιαστική ιστορία, που επιβεβαιώθηκε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, ότι «Ο εις και η Αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία». Εάν ο Μέγας Αθανάσιος συνεμορφώνετο με την αρχή της πλειονοψηφίας και υπετάσσετο εις τις αντικανονικές και αντορθόδοξες αποφάσεις της, θα επρόδιδε την ιδιότητά του, ως αληθινού ορθοδόξου Ιεράρχου και Επισκόπου, που έχει σαν ύψιστη αποστολή την προάσπιση μέχρι θανάτου της εμπιστευθείσης σε κάθε αληθινό επίσκοπο Ιεράς Παρακαταθήκης, της αποκαλυφθείσης από τον Εσταυρωμένο Θεό της Αγάπης, Αληθείας και τότε αντί της Κυριακής της Ορθοδοξίας θα εορτάζετο ο θρίαμβος της Αιρέσεως και στη θέση του Μεγάλου Αθανασίου θα δοξολογείτο ο Άρειος!

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Χριστού Γέννηση -- Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου

Βλέπω ταυτόχρονα έναν μαραγκό και μια φάτνη και ένα Βρέφος και σπάργανα και λεχώνα Παρθένο που στερείται τα πλέον απαραίτητα, βλέπω τα πάντα να είναι φτωχικά, τα πάντα πλημμυρίζουν από ανέχεια. Είδες πλούτος που υπάρχει μέσα σε τόσο μεγάλη φτώχεια; Είδες πως, ενώ ο Χριστός ήταν πλούσιος, φτώχευσε για χάρη μας; Δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα και γι’ αυτό τοποθετήθηκε σε μια ξερή φάτνη.

Ω φτώχεια που είσαι πηγή πλούτου! Ω πλούτε αμέτρητε που κρύβεσαι από τη φτώχεια! Είναι ξαπλωμένος μες στη φάτνη και συνταράσσει την οικουμένη. Τυλίγεται με σπάργανα και διασπά τα δεσμά της αμαρτίας. Ακόμη δεν μίλησε και δίδαξε τους μάγους και τους παρακίνησε σε μετάνοια και μεταστροφή. Τι να πω και σε τι να αναφερθώ; Να, ένα Βρέφος σπαργανώνεται και τοποθετείται στη φάτνη. Κοντά του είναι η  Μαριάμ που είναι Παρθένος και μητέρα μαζί. Κοντά του και ο Ιωσήφ, που λεγόταν, χωρίς να είναι, πατέρας. Εκείνος, χωρίς να είναι, λεγόταν άνδρας της Μαριάμ, κι εκείνη, χωρίς να είναι, λεγόταν γυναίκα του Ιωσήφ. Νόμιμες ονομασίες αλλά χωρίς περιεχόμενο συζυγικού δεσμού. Μπορείς να κατανοήσεις τα λόγια μου, όχι όμως και τα γεγονότα. Ο Ιωσήφ μνηστεύτηκε μόνο τη  Μαριάμ και το Άγιο Πνεύμα την σκέπασε με τη χάρη του. Γι’ αυτό και βρισκόταν σε απορία ο Ιωσήφ και δε γνώριζε πως να χαρακτηρίσει το Βρέφος. Δεν τολμούσε να πει πως ήταν καρπός μοιχείας και δεν μπορούσε να προφέρει λόγια βλάσφημα σε βάρος της Παρθένου, δεν είχε όμως και τη δύναμη να παραδεχθεί ως δικό του το παιδί, γιατί γνώριζε καλά, πως δεν είχε ιδέα για τον τρόπο που γεννήθηκε, ούτε ποιος έκανε το παιδί. Ενώ λοιπόν βρισκόταν σε απορία, ήρθε από τον ουρανό μήνυμα με τη φωνή του αγγέλου: «Μη φοβάσαι Ιωσήφ, γιατί εκείνο που γεννήθηκε μέσα της προέρχεται από Πνεύμα Άγιον».  
Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν σκέπασε την Παρθένο. Αλλά γιατί γεννάται ο Χριστός από την Παρθένο και διατηρεί ακέραιη την παρθενία της; Επειδή πριν από πολλούς αιώνες ο διάβολος εξαπάτησε την Εύα, που ήταν κι εκείνη παρθένος, γι’ αυτό πήγε ο Γαβριήλ τη χαρμόσυνη είδηση στη Μαριάμ που ήταν Παρθένος. Αλλά η Εύα όταν εξαπατήθηκε, προκάλεσε με τα λόγια της το θάνατο στο ανθρώπινο γένος, ενώ η Μαρία, αφού δέχτηκε τη χαρμόσυνη είδηση, γέννησε με ανθρώπινη μορφή το Θεό Λόγο που έγινε σε μάς φορέας αιώνιας ζωής. Ο λόγος της Εύας υπέδειξε το ξύλο, με το οποίο εκδιώχθηκε ο Αδάμ από τον Παράδεισο, ο Λόγος όμως που γεννήθηκε από την Παρθένο έδειξε το σταυρό με τον οποίο μπροστά στα μάτια του Αδάμ οδήγησε το ληστή στον Παράδεισο.
Επειδή λοιπόν δεν πίστευαν οι ειδωλολάτρες ούτε οι Ιουδαίοι ούτε οι αιρετικοί, ότι ο Θεός γέννησε χωρίς καμιά μεταβολή και χωρίς να πάθει τίποτε, γι’ αυτό γεννήθηκε σήμερα με φθαρτό σώμα και διατήρησε άφθαρτο το φθαρτό, για να δείξει ότι όπως δεν έφθειρε την παρθενία όταν γεννήθηκε από την Παρθένο, έτσι και ο Θεός, χωρίς να πάθει οποιαδήποτε μεταβολή και ρεύση η άγια ουσία του, γέννησε ως Θεός με τρόπο θαυμαστό Θεό. Επειδή λοιπόν οι άνθρωποι αδιαφορούσαν για Εκείνον και κατασκεύαζαν ανθρωπόμορφα είδωλα, τα οποία λάτρευαν περιφρονώντας τον Δημιουργό, γι’ αυτό και σήμερα ο Λόγος του Θεού, ενώ είναι Θεός, εμφανίστηκε με ανθρώπινη μορφή για να καταργήσει το ψεύδος και να επαναφέρει με μυστικό τρόπο τη λατρεία στον Εαυτό Του. Ας δοξάσουμε λοιπόν Εκείνον, το Χριστό, που μάς άνοιξε δρόμο μέσα από αδιάβατο τόπο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους απέραντους αιώνες. Αμήν.

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Από την επιστολή του ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ ΣΧΟΛΑΡΙΟΥ :


.....Έπειτα δεν θεωρώ μικρό πράγμα το μνημόσυνο του Πάπα ή οποιουδήποτε επισκόπου του.
Άλλωστε η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων και η τελεία υπο­ταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο.
..... Εάν, αντίθετα, πραγματοποιήσετε πρώτα αισχρώς τον εκλατινισμό που θέλετε, και τότε για να εξαπατή­σετε τους απλουστέρους βάλετε χρονικά όρια τάχα και ελπίδες λόγων και συζητήσεων, το συμπέρασμα του κακού αυτού διαβήματος θα είναι αυτό που πολ­λές φορές είπα. Εγώ τότε, έστω κι αν όλη η Ανατολή πάη στην Δύσι, δεν πηγαίνω. και αν όλη η Δύσις έλ­θη στην Ανατολή, εγώ θα σιωπήσω. και ήδη από τώ­ρα σιωπώ. Διότι, αν όλοι εσείς και η δήθεν σύναξίς σας γίνετε Λατίνοι, με ποιους και για ποιους και τι να ομιλή πλέον ο ταπεινός Γεννάδιος υπέρ του πατρίου δόγματος; Αυτά τα έγραψα εκτενέστερα και στον μέγα δού­κα, όπως γνωρίζουν οι τιμιώτατοι που ανέφερα. Τώρα μόνο τα κυριώτερα σταχυολόγησα. Έχω κοντά μου και αντίγραφο του γράμματος εκείνου, στο οποίο μου απήντησε ο μέγας δούκας με τρόπο που με εξέπληξε: «Ματαίως κοπιάζεις, πάτερ, διότι αποφασίσθηκε να ε­παναφέρωμε το μνημόσυνο του Πάπα και είναι αδύνα­το να γίνη αλλοιώς. Με την προϋπόθεσι ότι δεν θα φέρης κανένα εμπόδιο, διότι τίποτα δεν θα πετύχης, έ­λα να βοηθήσης να το κάνουμε». Και εγώ του απή­ντησα: «Έλεγα (ότι θα έλθω), με την προϋπόθεσι ότι δεν θα γίνετε Λατίνοι. Εάν αποφασίσατε να γίνετε, και ήδη εγίνατε, όλα τελείωσαν και εγώ δεν έχω ευθύ­νη γι' αυτό». 

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Η Θεοτόκος και η Ορθοδοξία -- του αείμνηστου θεολόγου Διον. Μπατιστάτου


Όλως ιδιάζουσαν θέσιν εις το Μυστήριον της ενσάρκου Οικονομίας κατέχει το πρόσωπον της Κυρίας Θεοτόκου. Είναι η «Κεχαριτωμένη» επί την οποίαν κατήλθε το Πανάγιον Πνεύμα και επεσκίασε «Δύναμις Υψίστου», ώστε τω «Παντεχνήμονι Λόγω σάρκα» να δανείση. Το «μέγα Μυστήριον του τόκου» προεικονίσθη πολυτρόπως εν τη Παλαιά Διαθήκη και διησφαλίσθη δογματικώς από πάσαν αυθαίρετον ερμηνείαν και ασεβή ανερεύνησιν. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, δια των εν Εφέσω και Χαλκηδόνι αγίων Συνόδων, ανεκήρυξεν Αυτήν επισήμως Θεοτόκον. «Ομολογούμεν την αγίαν Παρθένον Θεοτόκον δια το τον Θεόν Λόγον σαρκωθήναι και ενανθρωπήσαι, και εξ αυτής της συλλήψεως ενώσαι εαυτώ τον εξ Αυτής ληφθέντα ναόν». Ενωρίτατα δε διεμορφώθη και η σχετική παράδοσις, η οποία κατεπλούτισε την υμνολογίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενέπνευσε λόγους υπερόχους εις τους Πατέρας της Εκκλησίας, διεμόρφωσε τους τύπους της εικονογραφήσεως της Θεοτόκου· προ παντός κατέκτησε τον νουν και τα αισθήματα, την ψυχήν ολόκληρον του Ορθοδόξου λαού. Ο Ορθόδοξος λαός γνωρίζει πλέον εξ αλανθάστου διαισθήσεως, εξ υπαγορεύσεως της ορθοδόξου συνειδήσεώς του, ότι η τον Χριστόν γεννήσασα άνευ σποράς, είναι η Αειπάρθενος Κόρη, η Θεομήτωρ, η Παρθενομήτωρ, η Θεοτόκος, η Παντάνασσα, η Μήτηρ της ζωής. Η συνείδησις όμως περί της υπεροχής αυτής, η μέχρι των βαθμίδων του ηλιομόρφου θρόνου της Τρισυποστάτου Θεότητος προσέγγισις της Θεοτόκου, ως «τα δευτερεία της Τριάδος κατέχουσα», δεν απεξένωσε, συναισθηματικώς, την Θεοτόκον από την ψυχήν του Ορθοδόξου λαού. Διο και εθεώρησε την υπέρ φύσιν και έννοιαν Μητέρα του Θεού, ως κατά Χάριν Μητέρα ιδικήν του. Αυτή δε ακριβώς η προέκτασις του Μυστηρίου της ενσάρκου Οικονομίας εις την ψυχήν των Ορθοδόξων, η σχέσις, δηλαδή, Μητρός – τέκνων αποτελεί μίαν δωρεάν ανυπολογίστου αξίας. Εθεμελιώθη, εν τη Ορθοδοξία η ιερωτέρα συγγένεια Θεού – Θεοτόκου – πιστών η οποία αποβαίνει πηγή τρυφερωτάτης αγάπης δια τον άνθρωπον. Καρπός και πανεύοσμον άνθος της αγάπης αυτής προς την κοινήν Μητέρα Θεού και Ορθοδόξων είναι και η περίοδος του Δεκαπενταυγούστου, Νηστεία, παρακλήσεις, δονούμεναι από τον αγνώτερον θρησκευτικόν λυρισμόν, πίστις και ελπίς εις την ακαταίσχυντον προστασίαν της Θεοτόκου συμπλέκουν μίαν μοναδικήν πραγματικότητα ευσεβείας προς την Θεοτόκον, την οποίαν καταυγάζει, αλλά και πλαισιώνει η πίστις των Ορθοδόξων. Και την μοναδικήν αυτήν πραγματικότητα, με τας τόσον ευεργετικάς συνεπείας δια την ανθρωπίνην ψυχήν· την μοναδικήν αυτήν πραγματικότητα, που ανακουφίζει, οδηγεί, ενισχύει, θεραπεύει τον ταλαίπωρον άνθρωπον από τας πληγάς του πόνου και του προσφέρει την γλυκυτάτην παραμυθίαν της φιλοστόργου συμπαραστάσεως της Μητρός του Θεού, δεν θα την εύρη κανείς πουθενά αλλού εκτός της Ορθοδοξίας. Ούτε η ασεβής υπερβολή του παπισμού, ούτε η βλάσφημος άρνησις του Προτεσταντισμού, περί το πρόσωπον της Κυρίας Θεοτόκου, παρέχουν έδαφος δια την διαμόρφωσιν της ιδιαζούσης αυτής ασεβείας προς την Θεοτόκον. Και αυτό, ακριβώς, το σημείο αποτελεί ένα ανυπέρβλητον σύνορον της Ορθοδοξίας προς την πλάνην και την αίρεσιν· αι περί της Θεοτόκου πεπλανημέναι και αιρετικαί αντιλήψεις των εκτός της Ορθοδοξίας πορευομένων. Εχθρούς του Υιού Της εχαρακτήρισεν η Θεοτόκος τους αιρετικούς· εχθρούς δε της Παναγίας Αυτού Μητρός χαρακτηρίζομεν και ημείς τους περιπλανωμένους εις τα σκότη αρνητάς και υβριστάς του υπερκοσμίου μεγαλείου της Θεοτόκου. Και με τους εχθρούς αυτούς του Υιού και της Παναγίας Μητρός Αυτού ουδεμία σχέσις και επικοινωνία επιτρέπεται.


Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Εις τα Εισόδια της Θεοτόκου.


Φαιδρά και παράδοξος η παρούσα πανήγυρις. Αι εορταί και πανηγύρεις των άλλων Αγίων ωφέλιμοι είναι και άγιαι, αλλά η εορτή της Υπερευλογημένης ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της Οποίας την εν τω Ναώ Είσοδον εορτάζομεν, είναι τιμιωτέρα και θαυμασιωτέρα. Καθόσον οι άλλοι μεν Άγιοι είναι και ονομάζονται δούλοι Χριστού, η δε Υπεραγία Θεοτόκος είναι Μήτηρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και Δέσποινα και Βασίλισσα του κόσμου όλου.

Χαίρε, λοιπόν, Βασίλισσα του κόσμου και των ανθρώπων.  Χαίρε Παναγία Θεοτόκε, η Μήτηρ του μεγάλου Βασιλέως Χριστού.  Χαίρε των Προφητών το κήρυγμα και εκπλήρωσις των λόγων των.

Σεις δε παρθένοι λαμπαδηφόροι, εξάρξατε και προπορεύεσθε έμπροσθεν της αμιάντου Παρθένου και θεόπαιδος. Άσατε Αυτή εν αινέσει. Ψάλατε Αυτή εν κιθάρα, αλαλάξατε Αυτή μετ’ ωδής πνευματικής, μεγαλύνατε εν ψαλτηρίω δεκαχόρδω.

Ιδού δη Δαβίδ Θεοπάτορ, αίνεσον την εκ φυλής σου αναδειχθείσαν Κόρην, υμνολογών μεγαλοφώνως και λέγων « Άκουσον, θύγατερ και ίδε, και κλίνον το ους σου, και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του Πατρός σου και επιθυμήσει ο Βασιλεύς του κάλλους σου»

Άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών, και εισελεύσεται η Βασίλισσα της δόξης. Είσελθε, Κιβωτέ του Αγιάσματος, προς τον εύσπλαγχνον Δεσπότην. Είσελθε, Πύλη της όντως Ζωής. Είσελθε, Παστάς του Λόγου προς τον Ναόν του Κυρίου. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου, η του κόσμου χαρά και αγαλλίασις. Απόλαυσον Τούτου της ωραιότητος, Όνπερ μετά μικρόν τέξεις ως άνθρωπον.

 


Και Συ ω μέγιστε ιεράρχα, Προφήτα και πρεσβύτατε Ζαχαρία, ο μέχρι των Αγίων ως Άγιος διοικών και τας τω Θεώ τω υψίστω θυσίας επιτελών, σχόλασον άρτι το φρικτόν της διακονήσεως έργον, υπούργησον τώρα εις μυστήριον παραδοξότερον, την καθαρωτέραν των Χερουβίμ και ασυγκρίτως υπερενδοξοτέραν των Σεραφίμ, την ουράνιον τράπεζαν του Βασιλέως, το έμψυχον κειμήλιον του Υψίστου, την δακτύλω Θεού ζωγραφηθείσαν θείαν εικόνα, την νέαν της απολυτρώσεως κιβωτόν.  Κατάβηθι από τας βαθμίδας του ιερωτάτου αυτού θρόνου, δια να ανεβάσης εντίμως την ηλιοστάλακτον ταύτην Καθέδραν του μονογενούς Υιού του Θεού.  Έφθασεν η αμόλυντος αύτη σκηνή, η πανάχραντος Μαριάμ, η όντως Αγία και παγκαλλής περιστερά, δια να προετοιμασθή υπό του Πνεύματος του Αγίου ως άλλη λελαμπρυσμένη φωλεά. Δέχου, Ζαχαρία, την Σκηνήν την αμίαντον. Δέχου, ιερεύ, την ακηλίδωτον Παστάδα του Λόγου. Δέχου, Προφήτα, το Θυμιατήριον του αϋλου Φωτός. Δέχου, δίκαιε, το πυρίμορφον Άρμα του Υψίστου. Δέχου, άμεμπτε, την ωραίαν Άμπελον, ήτις βλαστήσει τον Αείζωον Βότρυν. Εισάγαγε Αυτήν εις τα ενδότερα του Ναού του Κυρίου. Πρόσφερε Αυτήν εις τόπον αγιάσματος, ον κατειργάσατο ο Υψιστος εις εαυτού κατοίκησιν. Ανάλαβε Ταύτην, Ζαχαρία, την εκ της προμήτορος Εύας κατάρας ημάς απαλλάξασαν. Αγκάλισαι Αυτήν την εξ αγκαλών του όφεως ημάς αφαρπάσασαν.  Ιδού ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος, ιδού το Απαύγασμα του Αγίου Πνεύματος, ιδού ο Παράδεισος της Ζωής, ιδού η Παρθένος και Νύμφη, η άσπιλος και Παρθένος Μαρία, η Οποία εισάγεται παραδόξως εν τω οίκω Κυρίου!

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Που είναι οι ποιμένες της Εκκλησίας, δια να σημάνουν έγερσιν, εγρήγορσιν, να καταδείξουν τον κίνδυνον;

Εις τον διάλογον, που διεξάγει ο Παναγιώτατος Πατριάρχης μας από ετών με τον κόσμον, υπεχώρησεν, ηστόχησεν, ηττήθη. Εθυσίασε τας μονίμους θείας αληθείας εις τας απαιτήσεις του «εν τω πονηρώ κειμένου κόσμου», συνεβιβάσθη, εταυτίσθη με τον κόσμον. Ισοπέδωσε την διαφοράν μεταξύ αληθείας και ψεύδους. Ό,τι ελέγομεν αίρεσιν, κακοδοξίαν, απηλείφθη από το λεξιλόγιόν του. Η Ορθοδοξία δεν είναι διάφορος από τον παπισμόν και δέκα ολοκλήρους αιώνας επλανάτο η Εκκλησία μας. Τα δόγματα δεν είναι υπερφυσικαί αλήθειαι και κατά καιρούς δυνάμεθα να τα μεταβάλλωμεν. Ό,τι εγράφη κατά των Λατινικών κακοδοξιών υπό των αγίων Πατέρων, σήμερον δεν έχει ισχύν….   Και τώρα; Τώρα που ο πολύς κόσμος ακολουθεί αυτήν την διεστραμμένην λογικήν, που το φως σκοτίζεται, το άλας μωραίνεται, που ένας Οικουμενικός Πατριάρχης απαρνείται την Ορθόδοξον Παράδοσιν και συντάσσεται με τον αιρεσιώτην παπισμόν, τι να είπωμεν; Και ποίος μας ακούει; Τα πλήθη θέλουν αγάπην, θέλουν ένωσιν. Τι αξίζει η αλήθεια του Θεού ενώπιον της αγάπης; Ομολογουμένως ζώμεν εις ατμόσφαιραν συγχύσεως. Φοβούμεθα μήπως, η τόσον εξαπλωθείσα αδιαφορία δια την ορθόδοξον πίστιν, αποβή καταστρεπτική δια την αγίαν Εκκλησίαν μας. Ουδαμού ακούεται φωνή διαμαρτυρίας. Που είναι οι ποιμένες της Εκκλησίας, δια να σημάνουν έγερσιν, εγρήγορσιν, να καταδείξουν τον κίνδυνον; Να είπομεν τον Πατερικόν λόγον; «Ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει;» Αλλ΄ ο Χριστός δεν καθεύδει. Καθεύδομεν ημείς βαθέως, καθεύδουν οι Ποιμένες μας…

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Τι λόγο θα δώσουμε στον Θεό, αν αφήσουμε ανενόχλητους τους διαφθορείς της Δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας οικουμενιστάς, να ουνιτίζουν τα τέκνα της Ορθοδoξίας, «δι’ α Χριστός απέθανε»;

Η μεγάλη δυστυχία της εποχής μας δεν είναι ότι υπάρχουν οι τερμίτες οικουμενιστές, που καταστρέφουν την Εκκλησία, αλλά οι  «καλοί» χριστιανοί , που σιωπούν για το κακό που γίνεται στην Εκκλησία του Χριστού μας!


Μέγα πρόβλημα είναι η εξάπλωση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, της οποίας θιασώτες είναι πολλοί επίσκοποι, όπως π.χ. ο Κων/πόλεως κ. Βαρθολομαίος, ο Αυστραλίας κ. Στυλιανός, ο Γερμανίας κ. Αυγουστίνος, ο Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, ο Καναδά κ. Σωτήριος κ.α. Όταν και οι πέτρες φωνάζουν εναντίον της μεγάλης αυτής προδοσίας της Ορθοδοξίας, η σιωπή μας είναι απαράδεκτος!!!

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.


Κατεμήνυσεν η Βάτος, ακατάφλεκτος μείνασα, δεξαμένη φλόγα, Κεχαριτωμένη ανύμφευτε, του κατά σε Μυστηρίου το απόρρητον· μετά τόκον γαρ, μενείς αγνή αειπάρθενος.

Ερμηνεία.


Αποκριτικόν είναι το Τροπάριον τούτο του Αγγέλου προς την Παρθένον· επειδή γαρ εκείνη επόθησε να μάθη, πως η ανθρωπίνη φύσις έχει να βαστάση την ανάκρασιν της Θεότητος χωρίς να βλαβή· δια τούτο αποκρίνεται προς αυτήν ο Αρχάγγελος, φέρων το παράδειγμα της καιομένης Βάτου και μη κατακαιομένης. Η Βάτος, λέγει, εκείνη η φανείσα εις τον Μωϋσήν εν τω όρει τω Σινά, ήτις εκαίετο μεν, δεν κατεκαίετο δε: ήτοι δεν εχωνεύετο, ουδέ καμμίαν βλάβην ελάμβανε και φθοράν, «Όρα, φησίν, ότι η Βάτος καίεται πυρί, η δε βάτος ου κατεκαίετο» (Έξ. γ: 2), αύτη, λέγω, η Βάτος μείνασα ακατάκαυστος και μ΄ όλον ότι εδέχθη φλόγα, προεμήνυε το παράδοξον και υπέρ φύσιν θαύμα του ιδικού σου Μυστηρίου, Παρθένε, ήγουν της ασπόρου συλλήψεώς σου και της αφθόρου σου γεννήσεως· συ γαρ συλλαβούσα και γεννήσασα τον Θεόν Λόγον, όστις είναι πυρ καταναλίσκον, ως είπεν ο Μωϋσής, «Κύριος ο Θεός σου πυρ καταναλίσκον εστί» (Λευϊ. δ: 24), δεν εδοκίμασες από αυτόν καμμίαν βλάβην και διαφθοράν· επειδή εσύ και μετά την άσπορον σύλληψιν, και μετά την άρρητον γέννησιν έμεινας και θέλεις μένει πάντοτε αγνή και αειπάρθενος· όθεν και η κοινή δόξα της του Χριστού εκκλησίας κηρύττει ομοφώνως ότι η Κυρία Θεοτόκος, καθώς ήτον προ τόκου Παρθένος, ούτως εστάθη και εν τόκω Παρθένος, και μετά τον τόκον Παρθένος. Κεχαριτωμένην δε την Παρθένον ωνόμασε τόσον ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, όσον και ο Μελωδός εδώ, διότι αυτή είχε το πλήρωμα της θείας χάριτος· όθεν και ο θείος Ιερώνυμος είπεν· «Εκάστω των εκλεκτών η χάρις κατά μέρος εδόθη, τη δε Μαρία, όλον το της χάριτος πλήρωμα» (όρα εις τον πρώτον λόγον της Γεννήσεως της Θεοτόκου εν τω Μηνιάτη). Διο και ο ίδιος ούτος Ιωάννης εν τω α΄ ήχω της Οκτωήχου χάριτος πηγήν ωνόμασε την Θεοτόκον, ειπών· «Χαίρε η της χάριτος πηγή». Και το μεν πλήρωμα των χαρίτων του Υιού της είναι το μείζον πάντων και υπέρτατον· «Πλήρης, φησί, χάριτος και αληθείας, και εκ του πληρώματος αυτού ημείς πάντες ελάβομεν» (Ιω. α: 16)· το δε πλήρωμα της χάριτος της Μητρός Του ανέβλυζεν εκ του πληρώματος των χαρίτων του Υιού της, και δια τούτο ήτον κατώτερον από το του Υιού Της· όθεν μερικοί διδάσκαλοι επαρωμοίασαν το μεν πλήρωμα της χάριτος του Χριστού με την πηγήν και τον Ωκεανόν, το δε πλήρωμα της χάριτος της Μητρός Του, με τας εκ του Ωκεανού εκπορευομένας θαλάσσας, την δε χάριν των Αποστόλων επαρωμοίασαν με τους ποταμούς τους εκπορευομένους εκ της θαλάσσης, την δε χάριν των Αγίων ωμοίασαν με τα ρυάκια των ποταμών. Πάντοτε είχε το πλήρωμα της χάριτος η Παρθένος, και προ της συλλήψεως, και εν τη συλλήψει, και μετά την σύλληψιν. Είχε το πλήρωμα της χάριτος προ της συλλήψεως· διότι αν ο Πρόδρομος Ιωάννης εχαριτώθη έτι εκ κοιλίας Μητρός του, κατά τον λόγον του Αγγέλου, ον είπε «Και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται (ο Ιωάννης δηλ.) έτι εκ κοιλίας Μητρός αυτού» (Λουκ. α: 15)·πόσω μάλλον ήτον χαριτωμένη η Θεοτόκος η μέλλουσα γεννήσαι Αυτόν τον Υιόν του Θεού; διο και εν τω εις τα Εισόδια Τροπαρίω της Θεοτόκου γέγραπται «Τα ουράνια πάντα εξέστησαν ορώντα το Πνεύμα το Άγιον εν σοι σκηνώσαν». Όθεν και ο Γαβριήλ ευαγγελίσας αυτήν, κεχαριτωμένην ωνόμασεν, ειπών· «Χαίρε κεχαριτωμένη»· τούτον δε τον λόγον είπε προ του να συλλάβη η Παρθένος τον Κύριον. Είχε το πλήρωμα της χάριτος εν τη συλλήψει· διότι, επελθόντος του Αγίου Πνεύματος επ΄ αυτήν, συνέλαβεν αυτή τον Θεόν Λόγον εν τη αχράντω κοιλία της. Είχε δε μετά την σύλληψιν το πλήρωμα της χάριτος· διότι σύσσωμος ανήλθεν εις Ουρανόν ως Μήτηρ του Θεού Λόγου μετά τον θάνατόν της προς τον Μονογενή Υιόν Της. Το μεν προ της συλλήψεως λοιπόν πλήρωμα της χάριτος της Θεοτόκου ήτον τέλειον, το δε εν τη συλλήψει, ήτον τελειότερον, το δε μετά την σύλληψιν, ήτον τελειότατον· όθεν μερικοί Θεολόγοι το μεν πρώτον πλήρωμα της χάριτος της Παρθένου παρομοιάζουν με το ξύλον όπου γένη επιτήδειον κατά διάθεσιν εις το να ανάψη· το δε δεύτερον παρομοιάζουν με το ξύλον όπου καθ΄ έξιν γένη πυρ· το δε τρίτον πλήρωμα της χάριτος αυτής παρομοιάζουν με το ξύλον όπου ήδη άναψε και έγινεν ενεργεία πυρ. Επρόσθεσε δε ο Μελωδός και το, Αγνή, δια να φανερώση ότι η Κυρία Θεοτόκος δεν ήτον μόνον Παρθένος κατά το σώμα, αλλά και αγνή και καθαρωτάτη κατά την ψυχήν και τον λογισμόν· καθότι, ως λέγει ο ανώνυμος, ουδέ με ψιλήν προσβολήν λογισμών εμπαθών εμολύνθη· δια τούτο δικαίως ονομάζεται πάναγνος και υπέραγνος. Όθεν ο Κρήτης Ανδρέας ούτω την ασπάζεται πανηγυρίζων· «Χαίροις μόνη Μήτηρ Θεού, η πάσης ακτίνος φωτεινοτέρα, και πάσης καθαρότητος καθαρωτέρα». Ο δε Νύσσης Γρηγόριος λέγει· «Τι ουν η Παρθένος τω σώματι και τη ψυχή, η ευσεβής και ευλαβής και ευπειθής»; Ο δε Θεολόγος· «Κυηθείς μεν εκ Παρθένου και ψυχήν και σώμα προκαθαρθείσης τω Πνεύματι» (Λόγ. εις την Χριστού Γέννησιν). Θαυμαστά δε περί της παρθενίας της Θεοτόκου λέγει και ο σοφός Ψελλός πανηγυρίζων εις την εορτήν· «Παρθένος δε αληθώς η Παρθένος, ότι και τας εννοίας τας ψυχικάς μεμένηκεν αδιάφθορος, και ώσπερ Ήλιος ταις νοεραίς χάρισι τω σώματι προσωμίλησεν, εκείνο μάλλον λαμπρύνασά τε και καταυγάσασα, ή εκείθέν τι προσαναμαξαμένη της ύλης· όπερ ουδ΄ αν Αγγέλου φύσις ετήρησεν, ει τη ύλη προσήγγισε· συγχωρείσθω γαρ και τούτο τω λόγω, ως προς υπόθεσιν· μόνη γαρ αυτής η θεοειδεστάτη ψυχή, ώσπερ τις ουρανία αίγλη, τω ακηράτω εκείνω επέλαμπε σώματι· και ου συνείληπτο μάλλον, ή συνείχεν εκείνο και συνειλήφει, και προς το τηλαυγέστερον μετεσκεύαζεν· είχετο μεν γαρ ο νους εκείνης Θεού, ουδεμιάς ενούσης μεσότητος· το δε σώμα, του νου. Ώστε όλη συνώκει Θεώ, και Θεός μετά του σώματος εχρημάτιζε· και γην μεν ώκει και το ίχνος κάτω προσήρειδε, της δε απροσίτου Τριάδος, ει δει και τούτο θαρρήσαντα ειπείν, ουκ απελιμπάνετο, υπέρ τα Σεραφείμ και πριν συλλαβείν ορώσα Θεόν». Τι λέγω; Η Παρθένος ήτον τόσον καθαρωτάτη κατά το σώμα, ώστε υπερέβαινε την καθαρότητα και αυτών των ψυχών των Αγίων των κεκαθαρμένων τω Πνεύματι· και μαρτυρεί Ιωάννης ο Γεωμέτρης· πανηγυρίζων γαρ ούτος εις την εορτήν του Ευαγγελισμού λέγει· «το μεν γαρ και ήδη κεχαριτώσθαι ταύτην εκ Πνεύματος, και αξίαν γεγενήσθαι των δε των νυμφευμάτων, της υπέρ φύσιν εκείνης φύσεως, ου ψυχής μόνον, αλλά και σώματος· ότι και πλέον των παρ΄ άλλοις αγίων ψυχών έσπασε του Πνεύματος την ενέργειαν· επ΄ εκείνων μεν γαρ μόλις αι ψυχαί, και αύται λίαν κεκαθαρμέναι τω Πνεύματι, μικρόν όσον περιελάμφθησαν· ταύτης δε και η σαρξ όλου του Πνεύματος οικητήριον και εργαστήριον του Υιού· μάλλον δε και την ύλην αυτήν αυτώ παρεχομένη και συγκιρναμένη δια καθάρσεως».

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Οι Οίκουμενισταί είναι χειρότεροι των γραμματέων και των Φαρισαίων

Τι είπε ο Χριστός μας ελέγχοντας τούς γραμματείς και Φαρισαίους; «Έπί της Μωσέως καθέδρας έκάθισαν οί γραμματείς και Φαρισαίοι. Πάν­τα ούν όσα έάν εϊπωσιν ύμϊν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατά δέ τά έργα αυτών μή ποιείτε’ λέγουσι γάρ, καί ού ποιούσι» (Ματθ. 23, 2-3). Ή διδασκα­λία τους ήταν σωστή, τα έργα τους όμως πονηρά και υποκριτικά. Οι Οίκουμενισταί είναι χειρότεροι των γραμματέων και των Φαρισαίων, διότι κάθονται στους θρόνους των Πατέρων της Εκκλησίας και νοθεύουν και διαστρέ­φουν το Ευαγγέλιο, εξισώνοντας το φως με  το σκότος, την αλήθεια με  την πλάνη, την Ορθοδοξία με την αίρεση! Και η διδασκαλία τους είναι αιρετική, και τα έργα τους (συμπροσευχές, συλλείτουργα, συμμετοχή στο Π.Σ.Ε.) παράνομα.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Αδελφοί Ρωμαιοκαθολικοί, μη πλανάσθε! Ακούσατε τον Ιησούν και μη ακούετε τον Πάπαν.

Επί μεγίστων ζητημάτων, τα οποία είναι τα ζητήματα της Πίστεως, δεν γράφομε ανακριβείας, αλλ΄ επιδιώκομεν την ακρίβειαν της Πίστεως, διότι γνωρίζομε, ότι και η κατά κεραίαν παρέκκλισις εκ «της άπαξ παραδοθείσης τοις αγίοις Πίστεως» είναι σοβαρά και επικίνδυνος. Δεν γράφομε ασύστολα ψεύδη, αλλ΄ εν φόβω Θεού υπερασπίζομε την αλήθεια, δια την οποία εγεννήθη και ήλθεν εις τον κόσμον ο Σωτήρ. Δεν υβρίζομε, αλλ΄ ελέγχομε τας εκτροπάς εκ της αληθείας, καθώς έχομε εντολή και χρέος ως χριστιανοί. Δεν μισούμε τους ανθρώπους, αλλά τας πλάνας, τους δε ανθρώπους αγαπώμε, διο θέλομε ν΄ απαλλαγούν εκ των πλανών και να περιπατούν εν αληθεία. Δεν είμαστε φανατικοί, διότι ο φανατικός είναι τυφλός και δεν βλέπει τι κάνει, ενώ ημείς γνωρίζομε διατί αγωνιζόμεθα. Αδελφοί Ρωμαιοκαθολικοί, μη πλανάσθε! Ο Παπισμός είναι κοσμικόν και εωσφορικόν σύστημα. Εγκαταλείψατέ τον και επανέλθετε εις την ορθήν Πίστιν, την Πίστιν της ταπεινοφροσύνης και πάσης χάριτος και ωραιότητος. Ακούσατε τον Ιησούν και μη ακούετε τον Πάπαν. Δεν είναι αλάθητος και δεν είναι ταπεινός τη καρδία. Με τα χείλη είναι δυνατόν να λέγη «δούλος των δούλων του Θεού» αλλ΄ εν τη θεωρία και τη πράξει επιμένει να θέτη τον θρόνον του υπεράνω των νεφών…

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Μεγάλο τμήμα των πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας σήμερα μολύνεται από τις κακοδοξίες και τα έργα αιρετικών και αιρετιζόντων μασκοφόρων και οδηγείται στην απώλεια.

Σε όλη την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας   υπεισέρχονταν  σε αυτήν μεθοδικά και ύπουλα «υπάλληλοι», «μισθωτοί», «λύκοι» και «φίδια» ( χαρακτηρισμοί  που απέδωσαν ο Χριστός και οι Απόστολοι στους ψευδοδιδασκάλους) που διέφθειραν πνευματικά  τα λογικά πρόβατα του Χριστού  εξυπηρετώντας τα προσωπικά τους πάθη .  Μεγάλο τμήμα των πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας σήμερα μολύνεται  από τις κακοδοξίες και τα έργα  αιρετικών και αιρετιζόντων μασκοφόρων 

και οδηγείται   στην απώλεια.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Στρατηγός Μακρυγιάννης -- (150 έτη από την κοίμησή του).

Συμπληρώνονται εφέτος 150 έτη από την κοίμηση του Στρατηγού Μακρυγιάννη, ενός από τους μεγαλυτέρους και αγνοτέρους αγωνιστάς της Εθνεγερσίας (1797-1864). Πέρα του ότι ο Μακρυγιάννης εξεκίνησε από απλούς αγωνιστής, από στρατιώτης, εξελίχθη εις οπλαρχηγόν και έλαβε μέρος εις πολλάς μάχας και ετραυματίσθη. Ανήλθε δε εις τον βαθμόν του στρατηγού και έτσι είναι και σήμερα γνωστόν. Αλλά και άλλα αξιώματα έλαβε και εις πολλάς θέσεις στρατιωτικάς και πολιτικάς υπηρέτησεν. Ο Μακρυγιάννης υπήρξε και άριστος οικογενειάρχης και πολύτεκνος πατέρας αποκτήσας δώδεκα τέκνα (10 άρρενα και 2 θήλεα), παράδειγμα προς μίμηση δια τους σημερινούς Έλληνες. Εκείνο, που έχει ιδιαιτέραν σημασίαν είναι ότι ο Μακρυγιάννης, καίτοι ήτο μικράς γραμματικής μορφώσεως, ηγωνίσθη και με την γραφίδα. Τα «Απομνημονεύματά»του, αλλά και το «Οράματα και Θαύματα» έργον του, αποτελούν δείκτας πνευματικού προσανατολισμού του λαού μας. Δια τον Μακρυγιάννη η πίστη και η πατρίς προέχουν. Είναι δε εξ εκείνων, που ενωρίς διεπίστωσαν και εξέφρασαν τας επιφυλάξεις των δια τας εκ της Εσπερίας επιδράσεις εις το νεοσύστατον ελληνικό κράτος. Ο Μακρυγιάννης εβίωσε την ελληνορθόδοξον παράδοση εις όλην της την διάσταση και την επρόβαλε μετά παρρησίας και εις τους άλλους. Τώρα, 150 έτη ύστερα από την κοίμησή του, βλέπουμε πόσο χρήσιμος είναι «η έκβασις της αναστροφής» του μεγάλου αγωνιστού και πόσο η μνήμη του μας είναι ωφέλιμος.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.


Ξενίζη Πανάμωμε· και ξένον γαρ το θαύμά σου· μόνη γαρ τον πάντων Βασιλέα, δέξη εν μήτρα σαρκωθησόμενον, και σε προτυπούσι Προφητών, ρήσεις και αινίγματα, και του Νόμου τα σύμβολα.

Ερμηνεία.


Αποκριτικόν είναι το Τροπάριον τούτο προς το ανωτέρω· αποκρίνεται γαρ ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και λέγει προς την Θεοτόκον· παραξενεύεσαι, ω παντός μώμου και ελαττώματος ανωτέρα Θεοτόκε, ακούουσα τα ανωτέρω ομοιώματα όπου ανέφερα προς την Θεομητορικήν σου μεγαλειότητα: ήτοι την βροχήν και το ποκάρι των μαλλίων· και τη αληθεία πρέπει να θαυμάζης και να παραξενεύεσαι· διότι το ιδικόν σου θαύμα και Μυστήριον είναι όντως παράξενον, κάμνει κάθε νουν και κάθε ακοήν να θαυμάζη και να ξενίζεται, ως ξένον ον όλων των νόμων της φύσεως· μόνη γαρ εσύ θέλεις δεχθή εις την άχραντον μήτραν σου τον Βασιλέα των απάντων, οστις μέλλει να σαρκωθή και να γένη άνθρωπος τέλειος· εσέ προεικόνισαν αι ρήσεις των Προφητών και τα αινίγματα, και του παλαιού Νόμου τα σύμβολα, δηλαδή τα εν τη Σκηνή ευρισκόμενα Άγια, τουτέστιν η Κιβωτός της Διαθήκης η κεκαλυμμένη πάντοθεν με χρυσίον: ήτοι με την αστράπτουσαν αίγλην της παρθενίας· καθώς γαρ το χρυσίον τιμιώτερόν εστι πάντων των άλλων μετάλλων· ούτω και η παρθενία είναι τιμιωτέρα κοντά εις εσέ πάντων των άλλων χαρισμάτων· εσέ προετύπωνεν η Στάμνος του Μάννα, η Ράβδος του Ααρών, αι Πλάκες της Διαθήκης, το Ιλαστήριον, το χρυσούν Θυμιατήριον, και τα λοιπά. Εσέ προετύπωναν των Προφητών αι ρήσεις και τα αινίγματα: ήτοι ο Τόμος ο καινός του Ησαϊου, εν ω εγράφη ο Λόγος του Θεού με το δάκτυλον του Θεού: ήτοι με το Πνεύμα το Άγιον· η Πύλη του Ιεζεκιήλ, ήτις και εν τη εισόδω και εν τη εξόδω του Κυρίου κεκλεισμένη διέμεινε· το αλατόμητον Όρος του Δανιήλ, από το οποίον εκόπη λίθος άνευ χειρός: ήτοι εγεννήθη ο ακρογωνιαίος λίθος Χριστός άνευ συνουσίας ανδρός· η Άμπελος η ευκληματούσα του Ωσηέ, και ο καρπός αυτής ευθηνών· το Τείχος το αδαμάντινον του Αμώς, εν ω ίστατο ως ανήρ ο του Θεού Υιός· το επ΄ εσχάτων εμφανέν Όρος του Κυρίου, και μετεωρισθέν υπεράνω των βουνών του Μιχαίου· το κατάσκιον Όρος του Αββακούμ· η όλη χρυσή Λυχνία του Ζαχαρίου, επάνω εις την οποίαν ήτον το λαμπάδιον και οι επτά λύχνοι, και αι επτά επαρυστρίδες τοις λύχνοις, και δια να ειπώ καθολικώς, κέντρον και τέλος και σκοπός όλου του Νόμου και όλων των ρήσεων και αινιγμάτων των Προφητών συ υπάρχεις, Θεοτόκε, και προ σου ο εκ σου σαρκωθείς Θεός Λόγος. Όθεν και Ιωάννης ο Γεωμέτρης ούτω πανηγυρίζει εις την εορτήν· «Και τι δει μοι του θαύματος ανιχνεύειν το πέλαγος; Ούτω γαρ έδοξε και τοις πάλαι τούτο θαύμα, ως άνωθεν αεί τούτο και τους Προφήτας εκπλήττεσθαι, και μη μόνον πανταχού περιφέρειν, αλλά και υπογράφειν συμβόλοις γε τισι και σκιαίς, είπω εν αμαυροτέροις τισί χρώμασι σκιαγραφήσωσι το του πράγματος μέγεθος. Κανταύθα μαθών έγνωκα, συγκρίνας ανωτέρω τα αυτόθεν ασύγκριτα· όσον γαρ τύπου και αληθείας το μέσον, και σώματος και σκιάς, και πράγματος και ονείρατος, τοσούτον εκείνων πάντων ομού (το μέσον δηλ. ), μόνου του κατά την Παρθένον θαύματος· πάντα γαρ εκείνα ταύτην ετύπου».

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Σχόλιο στα λεχθέντα από τον Ιταλίας κ. Γεννάδιο για την προσεχή συνάντηση Πάπα - Βαρθολομαίου στο Φανάρι :

Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΙΣΤΟΣ άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας « Το Οικουμενιστικό Θέατρο της Ρώμης…»




" Άρχισαν τα προεόρτια της λαμπρής εορτής των Λατινοφρόνων και φίλων πολλών Αιρέσεων, Οικουμενιστών. Άρχισαν τα προεόρτια και τους κατέλαβε χαρά δαιμονιώδης. Αυτοί χαίρονται χαρά απωλείας και εμείς οι Ορθόδοξοι δεν λέμε να βάλουμε μυαλό, παρά την κρισιμότητα των καιρών. Αυτοί προσπαθούν πάνω στον οίστρο της πλάνης τους να βυθίσουν το Πλοίο της Εκκλησίας όσο μπορούν βαθύτερα στην Αίρεσή τους και εμείς καθ ομάδες μεγαλύτερες ή μικρότερες μέσα στις καμπίνες του ίδιου πλοίου, γιατί Μία είναι η Εκκλησία, παρά τις υφιστάμενες σήμερα διαιρέσεις, ερίζουμε ποιός είναι περισσότερο Ορθόδοξος, ποιός είναι περισσότερο ή λιγότερο Κανονικός, ποιός είναι " μολυσμένος " και ποιός ο αμόλυντος και ο εχθρός καλπάζει. Είναι καιρός οι υϊοί Του Φωτός να αποδειχθούν συνετότεροι των υϊών του σκότους. Είναι καιρός ταπεινώσεως του φρονήματος όλων μας για να ακούσουμε τί Το Πνεύμα ζητά από τους Πιστούς. Είναι καιρός να καταλάβουμε, ότι η οδός της Ενότητος των αληθινών Ορθοδόξων είναι ο μόνος Θεοφιλής δρόμος για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας και την ψυχική σωτηρία μας και η μόνη απάντηση στις εορτές της Αποστασίας σαν αυτή που έρχεται και αυτές που την ακολουθούν".

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Πρωτοπρεσβ. π. Θεόδωρος Ζήση -- Από τον Βόλο το 2007.


«Μπροστά, λοιπόν, στὸν ἐμφανῆ αὐτὸν κίνδυνο, ποὺ τώρα εἶναι σοβαρός, πολὺ σοβαρότερος ἀπὸ τὸ πρόσφατο παρελθόν, τί πρέπει νὰ κάνουμε;

Ἐν πρώτοις νὰ φροντίσουμε νὰ μὴ μιανθοῦμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὶς  αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ μὴ ἔχουμε καμία ἐπικοινωνία μαζί τους, ὅπως συνιστοῦν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Πατέρες. Ἐπικοινωνία ὄχι συγκυριακή, βέβαια, ἀλλὰ ἠθελημένη καὶ σχεδιασμένη... Γιὰ συμπροσευχὴ οὔτε ἡ παραμικρὴ σκέψη. Αὐτὸ τηρούσαμε ἐπί αἰῶνες...


Νὰ ἐνισχύσουμε καὶ νὰ συμπαρασταθοῦμε πρὸς τοὺς ἀγωνιστὰς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ διώκονται, τιμωροῦνται, συκοφαντοῦνται. Ἡ ἀποψινή μας παρουσία ἐδῶ ...εἶναι καὶ μία συμπαράσταση πρὸς τὸν ταλαιπωρούμενο ἀδελφὸ καὶ πατέρα, πρὸς τὸν ἀδίκως τιμωρηθέντα π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐτόλμησε καὶ ἐσήκωσε μόνος ἐπὶ ἔτητὸ «βάρος τῆς ἡμέρας», τὸ βάρος τῆς ἀντιπαραθέσεως μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὰς Ἐπισκόπους. Νὰ ἀφυπνήσουμε τὸ κοιμώμενο λόγῳ ἀγνοίας ὀρθόδοξο ποίμνιο.

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός: Η Ρώμη είχε την εποχή αυτή τρεις πάπες, που ο καθένας αναθεμάτιζε τους άλλους.

...Ο πάπας Ιωάννης ΚΒ’ (1316-1334)  εχαρακτήρισε την φραγκισκανή διδασκαλία για το παπικό αλάθητο «έργον του Σατανά». Οι επίσκοποι της Ρώμης δεν ενδιαφέρονταν τότε γι’ αυτήν την θεωρία, γιατί είχαν σπουδαιότερα προβλήματα. Ο Παπισμός, ως καθεστώς και σύστημα, αντιμετώπιζε την αντίδραση του πληρώματος, που κορυφώθηκε αργότερα στην Σύνοδο της Κωνσταντίας (1414-1418). Η Ρώμη είχε την εποχή αυτή τρεις πάπες, που ο καθένας αναθεμάτιζε τους άλλους. Γι’ αυτό η Σύνοδος εξέλεξε νέο πάπα. Έτσι όμως το κύρος του παπικού θεσμού κουρελιάστηκε και επικράτησε η άποψη για την αυθεντία της Συνόδου και το αλάθητό της (η παλαιά δηλαδή και ορθόδοξος άποψη).


(Από το βιβλίο: Πως έγινε ο Πάπας «αλάθητος».

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Οποία κατάπτωσις και διαστροφή!

Έφθασαν, δυστυχώς, οι περισσότεροι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας να αναγνωρίζουν ως σπουδαίον τον ενσαρκωτήν της αιρέσεως Πάπαν, και όχι μόνον δεν καταβάλλουν προσπάθεια δια να επιστρέψουν οι αιρετικοί εις την Ορθοδοξίαν, αλλά και επευλογούν την αίρεσιν, αγωνιζόμενοι να πείσουν τους Ορθοδόξους πιστούς, ότι οι αιρετικοί παπικοί και προτεστάντες δεν είναι πεπλανημένοι! Όσοι δε από τους Ορθοδόξους πιστούς χριστιανούς, καλώς πράττοντες, δεν αποδέχονται τις αντορθόδοξες αυτές ενέργειες, αντί να επαινεθούν δια την εμμονήν των εις την πίστιν των Πατέρων τους, διώκονται σκληρώς. 



Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Οποία κατάπτωσις και διαστροφή!": 

Μεγάλη κινητικότητα παρουσιάζεται και στο Φανάρι και στην Ελλάδα και στην Ρωσία και αλλού όσον αφορά την αμοιβαία ουσιαστικά αναγνώριση Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών. Μήπως αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά αποσκοπεί στην επίσπευση της αμοιβαίας Ενώσεώς τους, ώστε να γίνει πλήρης πραγματικότητα η πρώτη Ψευδοένωση με Αιρετικούς; Και αν γίνει η πρώτη, η δεύτερη με τον Πάπα και κατόπιν οι επόμενες με άλλους Αιρετικούς, θα είναι πλέον πολύ εύκολες

Οποία κατάπτωσις και διαστροφή!

Έφθασαν, δυστυχώς, οι περισσότεροι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας να αναγνωρίζουν ως σπουδαίον τον ενσαρκωτήν της αιρέσεως Πάπαν, και όχι μόνον δεν καταβάλλουν προσπάθεια δια να επιστρέψουν οι αιρετικοί εις την Ορθοδοξίαν, αλλά και επευλογούν την αίρεσιν, αγωνιζόμενοι να πείσουν τους Ορθοδόξους πιστούς, ότι οι αιρετικοί παπικοί και προτεστάντες δεν είναι πεπλανημένοι! Όσοι δε από τους Ορθοδόξους πιστούς χριστιανούς, καλώς πράττοντες, δεν αποδέχονται τις αντορθόδοξες αυτές ενέργειες, αντί να επαινεθούν δια την εμμονήν των εις την πίστιν των Πατέρων τους, διώκονται σκληρώς. 




Ο/Η Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Οποία κατάπτωσις και διαστροφή!": 

Μεγάλη κινητικότητα παρουσιάζεται και στο Φανάρι και στην Ελλάδα και στην Ρωσία και αλλού όσον αφορά την αμοιβαία ουσιαστικά αναγνώριση Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών. Μήπως αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά αποσκοπεί στην επίσπευση της αμοιβαίας Ενώσεώς τους, ώστε να γίνει πλήρης πραγματικότητα η πρώτη Ψευδοένωση με Αιρετικούς; Και αν γίνει η πρώτη, η δεύτερη με τον Πάπα και κατόπιν οι επόμενες με άλλους Αιρετικούς, θα είναι πλέον πολύ εύκολες

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Του αείμνηστου Ιωάννη Κορναράκη : ῾Ο Θρησκευτικὸς Συγκρητισμὸς

Ο Θρησκευτικός  Συγκρητισμός, ὡς φαινόμενο «Πανθρησκείας», συναντᾶται στὴν θεωρία ἐκείνη ποὺ πρεσβεύει τὴν σύγκλιση τῶν θρησκειῶν μεταξύ τους καὶ τὴν ἐπικοινωνία τους στὸ ἐπίπεδο τῆς ἀμοιβαίας κατανοήσεως, ἐπὶ τῆς ἀρχῆς πάντοτε τῆς ἰσότητός τους, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναγνωρίσεως καὶ ἀποδοχῆς

τῆς ὁμοιότητός τους ὄχι μόνο στὰ κοινὰ σημεῖα (ἂν ὑπάρχουν) τῶν ἀντιλήψεών τους, ὡς πρὸς τὴν ἔννοια τοῦ Θείου, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὶς πρακτικὲς καὶ τὶς κοινὲς σκοπιμότητές τους μέσα στὴν ζωὴ τοῦ κόσμου.
῎Ετσι, κύριο χαρακτηριστικὸ τοῦ Θρησκευτικοῦ γενικὰ Συγκρηστιμοῦ εἶναι ἡ ἀνάμειξη τῶν θρησκειῶν μεταξύ τους στὸν βαθμὸ ποὺ ἡ παραδοσιακὴ θρησκευτική τους ὑπόσταση καὶ ταυτότητα νὰ ἀλλοιώνεται, ἀναχωνευομένη μέσα στὴν διαδικασία τοῦ παγκοσμιοποιημένου τρόπου τῆς ἀναμείξεως αὐτῆς. ῾Ο Robert Meuller μᾶς δίνει μία ἀκραία ἄποψη γιὰ τὸ πλάτος καὶ βάθος τῆς ἐννοίας τοῦ Θρησκευτικοῦ Συγκρητισμοῦ. «Οἱ θρησκεῖες πρέπει νὰ συνεργάζονται ἐνεργὰ γιὰ νὰ προσφέρουν μιὰ καλύτερη κατανόηση τῶν μυστηρίων τῆς ζωῆς καὶ τῆς θέσης μας μέσα στὸ σύμπαν. ῾Η θρησκεία μου σωστὴ ἢ λάθος καὶ τὸ ἔθνος μου σωστὸ ἢ λάθος πρέπει νὰ ἐγκαταλειφθοῦν μιὰ γιὰ πάντα στὴν Πλανητικὴ ᾿Εποχή».
Μιὰ τέτοια ἀντίληψη γιὰ τὸν Θρησκευτικὸ Συγκρητισμὸ τὸν ταυτίζει ἀσφαλῶς μὲ τὶς ἐπιδιώξεις μιᾶς ὀλεθρίας ἰσοπεδωτικῆς τῶν πάντων παγκοσμιοποιήσεως, ποὺ ἀξιώνει τὴν ἀποξένωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν θρησκευτική, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐθνικὴ παραδοσιακή του συνείδηση καὶ ταυτότητα!
῾Ο Θρησκευτικὸς Συγκρητισμὸς διακρίνεται συνήθως σὲ Διαχριστιανικὸ καὶ Διαθρησκειακὸ Συγκρητισμό.

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Κινδυνεύομε, ως Εκκλησία και ως Έθνος.


Οι κολυμβήθρες εστέγνωσαν δια το μη υπάρχειν βρέφη προς βάπτισι και η Ραχήλ, η αγία μας Εκκλησία, κλαίει απαρηγόρητα δια τα τέκνα Της τα αποβαλλόμενα και φονευόμενα υπό αναλγήτων μητέρων και κακούργων ιατρών. Τριάκοντα επτά περίπου χιλιάδες αθώων ψυχών φονεύονται κατά μήνα και ο εθνικός μας στρατός κατ΄ έτος ελαττώνεται, ενώ οι κύκλω ημών εχθροί υπερπληθύνονται. Οι δε Κληρικοί μας συζητούν περί ανέμων και υδάτων, περί ιερωσύνης γυναικών και στρατεύσεως αυτών… Ταλαίπωρε αιωνία Ελλάς, που πηγαίνεις; Με τρία εκατομμύρια μουσουλμάνων στα αγιοτόκα εδάφη σου, Ιέρειες ετοιμάζονται δια την Εκκλησία σου και γυναίκες δια την φύλαξι των συνόρων και της ακεραιότητός σου!!!