Τη ΙΖ΄ (17η) Μαρτίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΛΕΞΙΟΥ του ανθρώπου του Θεού.

Αλέξιος ο του Θεού άνθρωπος και πιστότατος θεράπων ήτο από την μεγαλόδοξον Ρώμην, εκ της οποίας ως άνθος πανευώδες και μυρίπνοον αναβλαστήσαν την οικουμένην κατεμύρισε με την ισάγγελον ζωήν και πολιτείαν αυτού, την οποίαν μετά πολλής της προσοχής ακούσατε, ίνα μεγάλην την ωφέλειαν και την ευφροσύνην απολαύσητε και μάλιστα κατά τας ημέρας ταύτας της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής, κατά τας οποίας ιδιαιτέρως οφείλομεν να σχολάζωμεν εις την νηστείαν, την αγρυπνίαν, την προσευχήν και την μελέτην των κατορθωμάτων των Αγίων, εξ ης και ημείς εις την κατά το δυνατόν μίμησιν αυτών παρακινούμεθα.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαρτίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΣΑΒΙΝΟΥ του Αιγυπτίου.

Σαβίνος ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς ήτο Αιγύπτιος την πατρίδα, καταγόμενος εξ Ερμουπόλεως της Αιγύπτου, έζησε δε κατά τους χρόνους Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305). Επειδή δε ο Άγιος εζητείτο υπό των ειδωλολατρών, αφ’ ενός μεν διότι μεγάλως υπελήπτοντο και εξετίμων αυτόν οι Χριστιανοί, αφ’ ετέρου δε διότι ήτο εκ του πρώτου γένους της πόλεως, προσέτι δε και διότι υπερείχε των άλλων κατά τον ζήλον της Πίστεως, δια τούτο και εκρύπτετο μετά των άλλων Χριστιανών εις οικίαν τινά έξω της πόλεως κειμένην. Ανακαλυφθείς δε υπό των διωκτών ο μακάριος και συλληφθείς ωδηγήθη προς τον ηγεμόνα της πόλεως Αρριανόν, ενώπιον του οποίου ομολογήσας την εις Χριστόν Πίστιν εκρεμάσθη και τόσον πολύ εξεσχίσθη τας σάρκας ο αοίδιμος, ώστε έρρευσαν εις την γην όλαι αι σάρκες του. Μετά τούτο έκαυσαν αυτόν με ανημμένας λαμπάδας· ύστερον δε δέσαντες εξ αυτού λίθον, τον έρριψαν εις τον Σκάμανδρον ποταμόν και ούτως έλαβεν ο μακάριος του Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαρτίου, ο Άγιος Μάρτυς ΠΑΠΑΣ κρεμασθείς εν δένδρω τελειούται.

Πάπας ο Άγιος Μάρτυς βλέπων την οικουμένην, ότι εκλυδωνίζετο ολόκληρος υπό της ειδωλολατρίας, παρέστη εις τον άρχοντα της πόλεως και σφοδρώς ήλεγξε τούτον δια τας πράξεις του. Όθεν, δια την θερμήν παρρησίαν, μεθ’ ης ωμολόγησε τον Χριστόν και κατήσχυνε τον άρχοντα, ερρίφθη κατά γης και εδάρη με ραβδία εις όλον το σώμα και εις το πρόσωπον. Μετά ταύτα εκρεμάσθη υψηλά και εξεσχίσθη με σιδηρούς όνυχας. Ύστερον εκάρφωσαν εις τους πόδας του σιδηρά υποδήματα και με αυτά εβίαζον αυτόν να περιπατήση πολύν δρόμον. Τελευταίον έδεσαν αυτόν εις εν δένδρον άκαρπον, το οποίον ευθύς εβλάστησε φύλλα και άνθη και καρπούς και εκεί επάνω παρέδωκε την μακαρίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, λαβών ούτω ο αοίδιμος του Μαρτυρίου τον στέφανον, το δε άγιον αυτού Λείψανον έχει η Λυκαονία, χαίρουσα και αγαλλομένη δι’ αυτό.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαρτίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ του εν Κιλικία.

Ιουλιανός ο Άγιος Μάρτυς ήτο εκ της πόλεως των Αναζαρβέων, κειμένης εν τη Δευτέρα των Κιλίκων επαρχία, υιός πατρός μεν ειδωλολάτρου, βουλευτού το αξίωμα, μητρός δε Χριστιανής, υπό της οποίας εμυήθη εις την Πίστιν του Χριστού και επεδίδετο εις την μελέτην των Θείων Γραφών. Όταν δε έφθασεν εις το δέκατον όγδοον έτος της ηλικίας του, παρέστη εις τον ηγεμόνα Μαρκιανόν και επειδή δεν κατεδέχθη να θυσιάση εις τα είδωλα, εδάρη εις διάφορα μέρη του σώματος και ερρίφθη εις την φυλακήν. Συμβουλευθείς δε παρά της μητρός του ενεδυναμώθη υπ’ αυτής εις το Μαρτύριον και ερωτηθείς δεύτερον απεκρίθη ότι επιμένει εις την Πίστιν του Χριστού μέχρι θανάτου· διο ετέθη εντός σάκκου, γεμάτου από άμμον και θανατηφόρα ζωϋφια και ερρίφθη εις το μέσον του πελάγους, λαβών ο αοίδιμος του Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαρτίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΝΙΝΑ του Θαυματουργού.

Ανίνας ο Όσιος Πατήρ ημών, αν και εκ νεαράς αυτού ηλικίας ήτο εντελώς αμαθής, ηγάπησε την πραότητα και την ησυχίαν και ησύχαζε κατ’ ιδίαν. Δεκαπενταετής δε την ηλικίαν έμεινεν ορφανός γονέων· όθεν, αφήσας τον κόσμον και πάντα τα εν τω κόσμω, έφυγεν εις την έρημον και ευρών Μοναχόν τινά Μαϊουμάν ονομαζόμενον, ο οποίος είχεν υπερβπλικήν ακτημοσύνην, έμεινε παρ’ αυτώ αγρυπνών και προσευχόμενος.