Τη ΚΗ΄ (28η) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΜΩΥΣΕΩΣ του Αιθίοπος.

Μωϋσής ο μακάριος και εν Οσίοις πατήρ ημών ήτο Αιθίοψ, ως δε ήτο φυσικόν μέλας κατά την χροιάν του σώματος. Αλλά και κατά την ψυχήν ήτο ομοίως το πρότερον, διότι τον Χριστόν δεν εγνώριζεν, αλλ’ ήτο αλλόφυλος και κακότροπος άνθρωπος. Ήτο δε πρότερον δούλος ενός πολιτικού ανδρός, ο οποίος και τον απέβαλε δια την πολλήν κακίαν και ληστρικήν και μοχθηράν γνώμην του. Επειδή δε ήτο ληστής και εφόνευε χωρίς αιτίαν τον τυχόντα, έχων με ένα βοσκόν έχθραν μεγάλην, διότι τον ημπόδισε να κάμη κακόν τι, εβουλεύθη να θανατώση τον βοσκόν εκείνον. Όθεν μαθών ότι ευρίσκετο αντίπερα του ποταμού Νείλου, όστις τότε είχε πλημμυρήσει, κρατήσας με τους οδόντας την μάχαιράν του και το επανωφόριόν του τυλίξας εις την κεφαλήν του, επέρασε τον ποταμόν κολυμβών.

Τη ΚΖ΄ (27ην) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΟΣΙΟΥ, Επισκόπου Κορδούης.

Όσιος ο μακάριος πατήρ ημών, διαλάμπων εις την άσκησιν και αρετήν, εχειροτονήθη Επίσκοπος της εν τη Ισπανία Επισκοπής Κορδούης, ζήλον δε έχων υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, παρευρέθη εις την αγίαν και οικουμενικήν πρώτην Σύνοδον, την εν Νικαία συναθροισθείσαν επί Κωνσταντίνου του Μεγάλου εν έτει τκε΄ (325) την του Αρείου λύσσαν και αίρεσιν καταπολεμήσας. Ήτο δε ο Όσιος έξαρχος και της εν Σαρδική τοπικής Συνόδου, της επί Κωνσταντίου και Κώνσταντος των αυταδέλφων συγκροτηθείσης εν έτει τμζ΄ (347). Αυτός δε ο μακάριος επί τέλους, επειδή δεν συνεφώνει εις την καθαίρεσιν του μεγάλου Αθανασίου Αλεξανδρείας, εστάλη εις εξορίαν μετά των άλλων θεοφόρων Πατέρων, των υπό Κωνσταντίου εξορισθέντων· εξόριστος δε διατελών και πολλάς κακοπαθείας εκ τούτου υπομείνας ο τρισόλβιος, ετελείωσε την ζωήν του και απήλθε προς τον ποθούμενον Κύριον.

Τη ΚΖ΄ (27ην) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών και Ομολογητού ΛΙΒΕΡΙΟΥ, Πάπα Ρώμης.

Λιβέριος ο Πάπας Ρώμης και Μάρτυς ήκμασε βασιλεύοντος Κωνσταντίου, του υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εν έτει τνβ΄ (352) είναι δε ο συνεργήσας να λάβωσι τους θρόνους ο Άγιος Αθανάσιος της Αλεξανδρείας και ο Άγιος Παύλος της Κωνσταντινουπόλεως. Δια ταύτην λοιπόν την αιτίαν προσεκάλεσεν εις Κωνσταντινούπολιν τον Άγιον Λιβέριον ο βασιλεύς Κωνστάντιος, ο φρονών εξ αγνοίας την του Αρείου αίρεσιν, αφ’ ου απέθανεν ο αδελφός του Κώνστας. Όθεν επιχειρήσας να πείση τον Άγιον, ίνα απέχη μεν από της κοινωνίας του Αθανασίου, συμφωνήση δε εις την καθαίρεσιν αυτού και μη δυνηθείς, εξώρισεν αυτόν εις την Θράκην. Ελθών δε εις Ρώμην ο Κωνστάντιος, ηναγκάσθη παρά πάντων να ανακαλέση τον μακάριον τούτον Λιβέριον εις τον θρόνον του· όθεν προσέταξε να επανέλθη ο Άγιος εις Ρώμην, εν η καλώς και θεαρέστως διανύσας την ζωήν του ανεπαύσατο εν Κυρίω.

Τη ΚΖ΄ (27ην) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ του Νεοφανούς.

Φανούριος ο λαμπρός αθλητής του Κυρίου και Μάρτυς αήττητος, πόθεν ήτο, και ποίους γονείς είχε, και εις ποίον καιρόν, και με τίνας βασιλείς έκαμε την πάλην και τον αγώνα του, δεν ηδυνήθημεν ποτέ να το μάθωμεν· επειδή και ο βίος αυτού εχάθη από του καιρού τας ανωμαλίας, από τας οποίας και άλλα πολλά πράγματα εχάθησαν, και άδηλα και αφανή εγένοντο. Τούτο μόνον έχομεν γνωστόν, ότι τον καιρόν όπου εξουσίασαν οι Αγαρηνοί την περίφημον νήσον Ρόδον δια τας αμαρτίας μας, εκείνος όπου έγινεν εξουσιαστής αυτής της νήσου ηβουλήθη να ανακτίση τα τείχη της χώρας, τα οποία είχον πρωτύτερα οι πολέμιοι κατηδαφισμένα. Ήσαν δε εις το έξω μέρος του φρουρίου μερικαί ηρειπωμέναι οικίαι, αι οποίαι, άδεται λόγος, ότι ήσαν αυτό το πρώτον φρούριον, το οποίον είναι προς το νότιον μέρος της νήσου, μακράν ως εν στάδιον. Από εκείνα δε τα ερείπια εσύναξεν ο Αγαρηνός τας πέτρας δια την οικοδομήν. Εκεί λοιπόν σκάπτοντες και αναχώνοντες τον τόπον εκείνον, εύρον μίαν ωραιοτάτην Εκκλησίαν· πλην ήτο και αυτή εν μέρει ηρειπωμένη.