Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας:

Ὁ τελευταῖος ἐκ τῶν Ἁγίων μας, ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς, Καθηγητής Πανεπιστημίου, ὁμιλεῖ γιά τρεῖς πτώσεις: Τήν πρώτη τοῦ Ἑωσφόρου, τήν δεύτερη τοῦ Ἀδάμ καί τήν Τρίτη τοῦ Πάπα. Αὐτό τό εἶπε ἅγιος! Ἡμεῖς στά γραπτά καί προφορικά κηρύγματά μας ἐπαναλαμβάνουμε τόν λόγο τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ Πατρός ὁμιλοῦντες γιά πτώση τοῦ Πάπα, παράλληλη μέ τήν πτώση τοῦ Ἑωσφόρου.

Ο Οικουμενισμός είναι Αίρεσις! Είναι εντελώς ξεκάθαρο. Επί πλέον είναι αίρεσις των αιρέσεων.

Από όλες τις πλάνες που περιλαμβάνει ο ονομαζόμενος  «οικουμενισμός» η πλέον βασική και εμβριθής είναι η πλάνη του, όσον αφορά αυτήν ταύτην την φύσιν της Εκκλησίας. Είναι εκκλησιολογική αίρεσις. Αντίκειται στην ομολογιακή πίστι του συμβόλου της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, διότι ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Το ονομαζόμενο  «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», ήδη αυτό τούτο το όνομά του, περιλαμβάνει αυτή την αντιλογία του Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος όσον αφορά την Μία Εκκλησία. Στην δε Θεωρία των Κλάδων ( ο Οικουμενισμός) ολοκληρωτικά απορρίπτει αυτό το Δόγμα της Μίας Εκκλησίας. Το  «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» προσπαθεί να εκπληρώση αυτή τη βασική απόρριψη δια της πολεμικής τακτικής του «Θρησκευτικού πλουραλισμού».

Η «Ορθόδοξος Εκκλησία» λαμβάνοντας μέρος στις δραστηριότητες του ως άνω αναφερομένου  «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» διακηρύσσει την συμφωνία της με όλες τις διδασκαλίες και δραστηριότητές του. Δι αυτού τούτου του τρόπου γίνεται (η Ορθόδοξος Εκκλησία) μέρος των ψευδών και πλανών του Π.Σ. «Εκκλησιών»  Γίνεται αιρετική στο βαθμό που είναι αυτό τούτο το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών».

Η αίρεσις του Οικουμενισμού εισάγεται ακόμη βαθύτερα εις το σώμα της «Εκκλησίας» δια της συμμετοχής των Ιεραρχών Της, δια των διαφόρων μορφών των λειτουργικών συνεορτασμών, που πραγματοποιούνται υπό των ιδρυμάτων του  «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» εις την πορεία των συνηθησμένων δραστηριοτήτων.

O Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. πρωτ. π. Θεόδωρος Ζήσης :

Ποιός θὰ προφυλάξει ὅμως τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὰς κληρικοὺς καὶ θεολόγους, οἱ ὁποῖοι ἐκ τῶν ἔσω ἀφανῶς καὶ βραδέως διαβρώνουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ οὐσιαστικῶς καταλήγουν στὸν ἴδιο σκοπὸ καὶ στόχο, ἀλλὰ μὲ πιὸ ἐπικίνδυνη μέθοδο, ἀφοῦ κρύβονται κάτω ἀπὸ τὸ ἔνδυμα τοῦ ὀρθοδόξου κληρικοῦ καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ ὀρθοδόξου θεολόγου; Σὲ τί διαφέρει ὁ ψευδομάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ ποὺ ἀρνεῖται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν Ἰουδαῖο καὶ Μουσουλμάνο, ποὺ ἐπίσης ἀρνοῦνται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τὶς θρησκεῖες τῶν ὁποίων ὅμως οἱ Οἰκουμενισταὶ θεωροῦν ὡς παράλληλους μὲ τὸν Χριστιανισμὸ δρόμους σωτηρίας, ἀρνούμενοι ἔτσι τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, ὅπως καὶ οἱ Ἰεχωβάδες;

O σύγχρονος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς στὸ μνημειῶδες ἔργο του “Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ὁ Οἰκουμενισμός”:

 “Ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας ἀπορρέει ἀναγκαίως ἐκ τῆς ἑνότητος τοῦ προσώπου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία οὖσα καθολικῶς εἷς καὶ μοναδικὸς θεανθρώπινος ὀργανισμὸς εἰς ὅλους τοὺς κόσμους, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διαιρεθῆ. Κάθε διαίρεσις θα ἐσήμαινε τὸν θάνατόν της… Κατὰ τὴν ἑνιαίαν στάσιν τῶν Πατέρων καὶ τῶν Συνόδων ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὄχι μόνον μία, ἀλλὰ καὶ μοναδική, διότι ὁ εἷς καὶ μοναδικὸς Θεάνθρωπος, ἡ κεφαλή της δὲν δύναται νὰ ἔχει πολλὰ σώματα.Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ μοναδική, διότι εἶναι τὸ σῶμα τοῦ ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὀντολογικῶς ἀδύνατος ὁ χωρισμὸς τῆς Ἐκκλησίας, διὰ τοῦτο ποτὲ δὲν ὑπῆρχε διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ μόνον χωρισμὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία”.

Ποια Ορθοδοξία εορτάζουμε σήμερα;

Σεβαστοί "Πατέρες", ποια Ορθοδοξία εορτάζουμε σήμερα; Την Ορθοδοξία της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Συμβόλου της Πίστεώς μας ή την  «Ορθοδοξία» που εισαγάγατε εις το Καναδικό Συμβούλιο «Εκκλησιών» ως ισότιμο μέλος  (θεωρία των κλάδων) ;

Εορτάζουμε σήμερα την Ορθοδοξία των Επτά Αγίων Οικουμενικών Συνόδων ή την  «Ορθοδοξία» του Μπαλαμάντ ( 17 -24 Ιουνίου 1993) των  «αδελφών Εκκλησιών» όπου η αιρετική Παπική  «Εκκλησία» εξωμοιώθη με την Ορθόδοξη Εκκλησία;

Εορτάζουμε σήμερα την Ορθοδοξία της Δ’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου ή την  «Ορθοδοξία» του Σαμπεζύ-Γενεύης ( Συμφωνητικό Νοεμβρίου 1990), όπου οι Ορθόδοξοι και οι Μονοφυσίτες, μετά από 15 αιώνες  "ανακάλυψαν”  ότι ουδεμία διαφορά υπάρχει μεταξύ Ορθοδοξίας και Μονοφυσιτισμού;

Eορτάζουμε σήμερα την Ορθοδοξία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού: Τον Πάπα να καταράστε, ή την «Ορθοδοξία» όλων των Ταγών των τοπικών «Ορθοδόξων» Εκκλησιών των ομονοούντων και κοινωνούντων με τον λατινόφρονα παπο-οικουμενιστή, εχθρό της Κυρίας Θεοτόκου και του Υιού Της, κ. Βαρθολομαίο;  Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου…..

Ο αποτειχιζόμενος «ερύσατο την Εκκλησίαν μερισμών και σχισμάτων».

Το Ορθόδοξον Πλήρωμα, δια να κατορθώση να διασφαλίση και διατηρήση την ακαινοτομήτως ορθόδοξον ιδιότητα και υπόστασίν του εις τα της Πίστεως, υποχρεούται να διακόψη πάσαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν και μετά των κοινωνούντων τω κακοδοξούντι επισκόπω αυτού, διότι οι κοινωνούντες τω κακοδόξω επισκόπω, γνωρίζοντες καλώς ότι ούτος κακοδοξεί, αντί να προβώσιν εις τας ενδεικνυομένας κανονικάς κατ’ αυτού κυρώσεις προς συνέτησίν του, όλως αντιθέτως αποθρασύνουν και εδραιώνουν αυτόν εις την κακοδοξίαν του, δια της προς αυτόν κοινωνίας αυτών. Ουδόλως δε ωφελεί αυτούς και ουδένα δύναται ενσυνειδήτως να πληροφορήση οιαδήποτε δήλωσις και ομολογία αυτών ότι δεν τυγχάνουν ομόφρονες τω μεθ’ ου κοινωνούν κακοδοξούντι επισκόπω, καθότι η επιτελουμένη αύτη πράξις (της κοινωνίας), Κανονικώς κρινομένη, μαρτυρεί καταφανέστατα πλήρη ενότητα πίστεως, δυνάμει της οποίας δεν δύναται να υποκινηθή το ενδιαφέρον της Εκκλησίας όπως εκφέρη την εν προκειμένω «Κρίσιν» και «Συνοδικήν» Αυτής «Διαγνώμην». Η κοινωνία μεταξύ κακοδοξούντων και ορθοδοξούντων επισκόπων, θεωρείται λίαν απαράδεκτος και κατάκριτος πράξις, όσω και αύτη να καλύπτεται με το αιτιολογικόν της προσωρινότητος και «οικονομίας». Αι Κανονικαί Διατάξεις της Εκκλησίας, τελείως αποκλείουν τοιούτον δικαίωμα, διότι εάν ο εν γνώσει απλούς πιστός έχει υποχρέωσιν, ως Ορθόδοξος κατά την Κανονικήν Κρίσιν, να αποτειχισθή του οικείου κακοδοξούντος επισκόπου  του και να υπαχθή εις ορθοφρονούντα (ομοχώριον—εάν υπάρχη) επίσκοπον, εν τίνι δικαιώματι ο επίσκοπος ούτος δύναται να επικοινωνή μετά του κακοδοξούντος συνεπισκόπου του και δια ποίον, τότε, λόγον το Πλήρωμα των πιστών υποχρεούται, καθ’ ον, εκ παραλλήλου, τρόπον υποχρεούται να παραμένη Ορθόδοξον, να χωρήση εις την αποτείχισιν, την έννοιαν και τον σκοπόν της οποίας εκ βάθρων καταλύει εν προκειμένω ο «ορθοφρονών» επίσκοπος δια της προς τον κακοδοξούντα συνεπίσκοπον αυτού κοινωνίας του, όστις, σημειωτέον, σκοπός, ουδείς άλλος τυγχάνει, ειμή η διασφάλισις της (ακαινοτομήτου) ορθοδόξου ιδιότητος και υποστάσεως του αποτειχιζομένου; Η προκαλουμένη εν προκειμένω ζημία είναι καταφανεστάτη, δια τε την Εκκλησίαν και το Πλήρωμα Αυτής. Διότι, ο μεν κακοδόξως φρονών και κηρύσσων επίσκοπος, δυσκόλως δύναται να ζημιώση και βλάψη τούτο, ένεκα της απ’ αυτού αποτειχίσεώς του, ενώ απεναντίας, ο κοινωνών μετ’ αυτού «ορθοφρονών» τοιούτος ευκόλως δύναται να παραπλανήση και παρασύρη το υγειώς σκεπτόμενον Πλήρωμα τούτο, επειδή ο κοινωνών μετά του κακοδόξου επισκόπου, γίνεται αιτία και ο συνδετικός κρίκος όπως το ορθοφρονούν Πλήρωμα επικοινωνεί, ενδιαμέσως, μετά του εξ ου απετειχίσθη κακοδόξου επισκόπου του! Εντεύθεν όθεν και η μεγάλη βλάβη δια την Εκκλησίαν, του αποκλεισμού, δηλονότι, της διασώσεως και διατηρήσεως της ακαινοτομήτου γραμμής και πορείας εν τω ορθοδόξω βίω του ευσεβούς Πληρώματος Αυτής! Τούτου ένεκα λόγου, άλλωστε, η αγία Πρωτο-Δευτέρα Σύνοδος σαφώς αποφαίνεται ότι ο αποτειχιζόμενος «ερύσατο την Εκκλησίαν μερισμών και σχισμάτων».

«Τυφλοί, οδηγοί τυφλών»!

Στα θέματα της Ορθοδόξου πίστεως, εμείς ο Ορθόδοξος λαός, είμαστε σήμερα Ορθόδοξοι; Αλήθεια, σε τι διαφέρουμε σήμερα από τους αιρετικούς Λατίνους ή Προτεστάντες; Η φράγκικη θεολογία της Δύσεως, μας έχει διαβρώσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Και τα βιώματα αυτού του κατ’ όνομα Ορθόδοξου λαού είναι πλέον φράγκικα. Κι’ άλλοτε υπήρχαν κίνδυνοι για την Ορθοδοξία εξ ίσου σοβαροί. Όμως άλλοτε υπήρχαν μορφές, άγιες προσωπικότητες, που στήριζαν την Ορθοδοξία. Σήμερα, ποιες μορφές θα εμπνεύσουν τον λαό και θα τον οδηγήσουν στη σωστή πορεία του; Θα πρέπει να τονίσουμε μια αλήθεια. Ο ελληνικός Ορθόδοξος λαός της Εκκλησίας μας ζη σε μια σύγχυση, που του δημιούργησαν εν πολλοίς αυτοί που κατά τεκμήριο ανέλαβαν την πνευματική του διαποίμανση, είτε κληρικοί λέγονται, είτε θεολόγοι. «Τυφλοί, οδηγοί τυφλών»! Όταν ανοίξουμε τους κρουνούς να τρέξη το ζωντανό νερό της Ορθόδοξης Πατερικής παραδόσεως, τότε όλος ο ελληνικός λαός, θ’ αναθεωρήση την στάση του και θα επανέλθη στις ρίζες του, που είναι η Ορθοδοξία.