ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. --- (Του Κερνίκης και Καλαβρύτων Επισκόπου Ηλία Μηνιάτη).

«Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (Ψαλμ. μδ΄).

Αυτή είναι η πλέον ζωντανή και πρεπώδης εικών της μεταστάσης εις ουρανούς Θεομήτορος, ην εζωγράφησε με θεοκίνητον κάλαμον ο Προφητάναξ· και προς την θεωρίαν της εικόνος ταύτης προσκαλώ σήμερον τα όμματα της ευλαβούς σας διανοίας, ω φιλέορτον σύστημα. Μη στοχασθήτε εδώ κάτω τα θλιβερά εκείνα σύμβολα του θανάτου· εκεί δηλαδή, όπου φαίνεται ένα σώμα νεκρόν ηπλωμένον επάνω εις ένα κράββατον, κηδευόμενον σεπτώς παρά των ιερών Αποστόλων, παραδόξως συνηγμένων εκ των περάτων της γης.

Εις την αγιωτάτην Παρθένον όλα εστάθησαν υπέρ άνθρωπον· εις τούτο μόνον έδειξε πως ήτο φύσεως ανθρωπίνης, διότι σήμερον φαίνεται, ότι είναι φύσεως θνητής· αλλά και εις τούτο εφάνησαν και τα προνόμια της θείας χάριτος· διότι καθώς όταν η πανάμωμος Μαρία συνέλαβεν, η σύλληψις εστάθη άσπορος, και όταν εγέννησεν, η κύησις εστάθη αδιάφθορος, έτσι όταν απέθανεν, η νέκρωσις εστάθη αθάνατος. Δεν είναι θάνατος αυτός, ωσάν εκείνος ο τύραννος του γένους μας, ο υιός της κατάρας και πατήρ της φθοράς, όπου εις το σκοτεινόν του βασίλειον κρατεί αιχμάλωτον του Αδάμ την κληρονομίαν. Αυτός είναι ή ένας γλυκύς ύπνος, με τον οποίον ηθέλησεν η Πάναγνος Δέσποινα ως να αναπαυθή ολίγον εις το πέρας της επιγείου ταύτης ζωής, δια να αρχίση την οδόν εκείνης της ακηράτου· ή μία θαυμαστή έκστασις θείου έρωτος, εις την οποίαν η μεν μακαριωτάτη εκείνη ψυχή, σπεύδουσα το ογληγορώτερον να φθάση προς τον ηγαπημένον θείον Υιόν, άφησε δι΄ ολίγον το ομοδίαιτον σώμα· και τούτο ομοίως αιρόμενον υπό χερουβικού άρματος ηκολούθησε τον αυτόν δρόμον, και ανέβη δεδοξασμένον εις τους ουρανούς. Ιδέτε τον τάφον εις το χωρίον Γεθσημανή, και θέλετε τον εύρει κενόν· διότι τάφος δεν δύναται να χωρήση την Μητέρα της Ζωής, το δοχείον της σεσαρκωμένης Θεότητος, του οποίου τόπος αντάξιος είναι ο θρόνος της θείας δόξης. Και επάνω εις τοιούτον θρόνον, εκ δεξιών του Βασιλέως Θεού, μεταστάσα η Μήτηρ του Θεού κάθηται ως Βασίλισσα των ουρανίων και επιγείων, υπερτέρα πάσης κτίσεως: «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου». Βασίλισσα των επιγείων· εις Αυτήν αποδίδει τας δευτέρας, μετά Θεόν, τιμητικάς λατρείας των πιστών η Εκκλησία· εις τους αχράντους αυτής πόδας ρίπτουσι τα σκήπτρα και διαδήματα οι ευσεβείς βασιλείς. Αυτής τον υψηλόν θρόνον περικυκλώνουσι των Ορθοδόξων τα συστήματα· και ποίος παρακαλεί υγείαν εις τας νόσους· ποίος απαλλαγήν εις τους κινδύνους· ούτος παρηγορίαν εις τας θλίψεις· εκείνος βοήθειαν εις τας συμφοράς· όλοι ζητούσιν έλεος από την πηγήν του ελέους· και ο παρακαλών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει· διότι ανεξάντλητον είναι το πέλαγος των χαρίτων, ακένωτος είναι η πηγή των αγαθών. «Βασίλισσα των ουρανίων» · Αυτήν σέβονται και προσκυνούσιν όλα των Ασωμάτων τα τάγματα· οι Άγγελοι, το πολύτιμον σημείον των θείων αποκαλύψεων· αι Εξουσίαι, το πανσθενές κράτος των πιστών· αι Δυνάμεις, το ακαταμάχητον τείχος της Εκκλησίας· αι Αρχαί, την σωτήριον αρχήν της παγκοσμίου απολυτρώσεως· αι Κυριότητες, την υπερτάτην Κυρίαν του παντός· οι Θρόνοι, τον έμψυχον θρόνον του Βασιλέως της δόξης· τα Χερουβείμ, την θεοδίδακτον μυσταγωγόν της υψηλής γνώσεως· τα Σεραφείμ, την άσβεστον λαμπάδα της θείας καθαρωτάτης αγάπης. Βασίλισσα, την οποίαν ασπάζεται αυτή η τρισήλιος Θεαρχία, το Πνεύμα το Άγιον, την ανύμφευτον νύμφην, ο Υιός και Λόγος, την απείρανδρον Μητέρα· ο Θεός και Πατήρ, την ηγαπημένην Θεόπαιδα: «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου». Αλλ΄ η δεδοξασμένη Παντάνασσα του ουρανού και της γης, είναι (λέγει), «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη». Δηλαδή το θεοϋφαντον ένδυμα της μακαριότητος, οπού την στολίζει, είναι διάχρυσον, δια τας υπερκάλους αγλαϊας του απροσίτου φωτός. Είναι πεποικιλμένον, ήγουν διακεκοσμημένον με διάφορα χρώματα, οπού θέλει να ειπή: καθώς εις την Παρθένον, ζώσαν επί της γης, ήσαν όλοι οι διάφοροι χαρακτήρες των αρετών, τας οποίας εις πάντων των Αγίων τας ψυχάς τυπώνει η χάρις, έτσι εις την Παρθένον, μεταστάσαν εις ουρανούς, είναι όλα τα διάφορα χρώματα των θείων ελλάμψεων, οπού εις πάντων των μακαρίων τα πρόσωπα ζωγραφίζει της θείας δόξης το τρισόλβιον φως. Όταν ο ήλιος φθάση εις την μέσην αψίδα του ουρανού, εξίσου χύνει εις όλα τα μέρη των ακτίνων το φως, αλλά εξίσου δεν φωτίζονται πάντα τα φωτιζόμενα σώματα· καθώς είναι ή αραιότερα, ή πυκνότερα, έτσι ή περισσότερον ή ολιγώτερον λαμβάνουσι το προσβάλλον απαύγασμα της ηλιακής λαμπηδόνος· τα μεν καθαρά εκλάμπουσιν εύδια, και τα στερεά και αντίτυπα αντιλάμπουσιν όσον μόνον γίνονται ορατά. Αλλ΄ όταν λάχη και ο ήλιος προβάλη τας ακτίνας του εις ένα ακηλίδωτον καθρέπτην, όχι μόνον τον φωτίζει, αλλ΄ αυτός όλος ο ήλιος εκεί φαίνεται να εισβαίνη, και να περικλείεται εις τρόπον, ώστε εκείνος δεν φαίνεται τόσον ένα κρύσταλλον οπού φωτίζεται, αλλ΄ αυτός ο ήλιος οπού φωτίζει. Αυτή είναι ανάμεσα των άλλων φωτιζομένων σωμάτων και του καθρέπτου η διαφορά· ότι τα μεν άλλα σώματα λαμβάνουσι μόνον του ηλίου το φως, ο καθρέπτης λαμβάνει αυτόν όλον τον ήλιον και ακτινοβολεί ως ήλιος. Ομοίως ο άδυτος εκείνος της δικαιοσύνης Ήλιος, όστις λάμπει εν ταις λαμπρότησι των Αγίων, εξίσου χύνει εις όλα τα πνεύματα των μακαρίων της θείας δόξης ανέσπερον φως, αλλ΄ εξίσου δεν φωτίζονται πάντα· καθ΄ ένα λαμβάνει το ίδιον μέτρον της θείας φωτοχυσίας, ως ένα μερικόν χρώμα μακαρίας ελλάμψεως· και δέχεται ή περισσότερον ή ολιγώτερον το μέτρον του θείου τούτου φωτός, καθώς είναι δεκτικόν, κατά τον βαθμόν δηλαδή και αναλογίαν της ιδίας του καθαρότητος. Έτσι αλλέως φωτίζονται οι Άγιοι Άγγελοι, οπού είναι άϋλα πνεύματα· αλλέως οι άνθρωποι, οπού είναι φύσεως παχυτέρας· και πάλιν ανάμεσα και εις τους Αγγέλους, διαφωρετικά φωτίζονται από τας Κυριότητας οι Θρόνοι· από τους Θρόνους, τα Χερουβείμ, και από τα Χερουβείμ τα Σεραφείμ· και ανάμεσα εις τους ανθρώπους, από τους Προφήτας, οι Απόστολοι, από τους Ομολογητάς, οι Μάρτυρες, και από τους Ασκητάς οι Παρθένοι· όλοι είναι άστρα του νοητού στερεώματος, όθεν οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως φωστήρες· «Πλήν αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη» κατά το ρητόν. Η Παναγία Παρθένος είναι ανάμεσα εις όλους τους μακαρίους ακηλίδωτος καθρέπτης αγνείας και καθαρότητος, όλη καλή, όλη άμωμος, καθώς την ονομάζει εις το Άσμα το Πνεύμα το Άγιον: «Όλη καλή, η πλησίον μου, και μώμος ουκ έστιν εν σοι» · καθαρωτέρα ασυγκρίτως και των ανθρώπων και των Αγγέλων. Όθεν όχι μόνον εις αυτήν χύνει της μακαριότητος το φως, αλλ΄ εις αυτήν εισβαίνει και ωσάν να περικλείεται όλη, όλη εκείνη η πολυχεύμων πηγή του φωτός, όλος, όλος της δόξης ο ήλιος· εις τρόπον ώστε ως άλλος δεύτερος της δόξης ήλιος ακτινοβολεί της Παναγίας Παρθένου το μακάριον πρόσωπον, και κάμνει διπλούν το φως της ανεσπέρου ημέρας. Καταλάβετε δε την διαφοράν της μακαριότητος οπού χαίρονται των λοιπών δικαίων τα πνεύματα, και της μακαριότητος οπού χαίρεται η Θεομήτωρ Μαρία· ότι εκείνοι μεν κατά μέρος δέχονται της θείας δόξης το φως, αυτή δε όλον δέχεται της δόξης τον Ήλιον. Εκείνοι μερικώς έλαβον εδώ την χάριν και κατά το μέτρον της χάριτος απολαμβάνουσιν εκεί την δόξαν, Αυτή είναι δοχείον δεκτικόν εκεί όλης της δόξης, καθώς εδώ εστάθη δοχείον δεκτικόν όλης της χάριτος. Όθεν εδώ ήτο, καθώς την ωνόμασεν ο Αρχάγγελος, κεχαριτωμένη, είχε δηλαδή όλον το πλήρωμα της θείας χάριτος, το ομολογεί και ο Θεολόγος: «Έκαστος των εκλεκτών η χάρις κατά μέρος εδόθη, τη δε Παρθένω άπαν το της χάριτος πλήρωμα»· εκεί δε είναι δεδοξασμένη, έχει δηλαδή όλον το πλήρωμα της θείας δόξης, καθώς την προείδεν ο Ιεζεκιήλ: «Και είδον, και ιδού πλήρης δόξης ο οίκος Κυρίου· παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη». Αδύνατον είναι, Χριστιανοί, ο νους μας να φαντασθή το υπέρλαμπρον εκείνο φως, με το οποίον αστράπτει η μακαρία Παρθένος εις τον Παράδεισον· η σελήνη, ο ήλιος είναι σκοτεινά πράγματα παραβαλλόμενα με εκείνο το ανεκλάλητον κάλλος, το οποίον βλέπουσι και δεν χορταίνουσιν οι μακάριοι! Τι ωραίον! Τι φαεινόν! Τι θεοειδές θέαμα εις τα μάτια των Σεραφείμ! Τούτο επεθύμησε να ίδη ένας νέος πολλά ευλαβής της Παρθένου, και έκαμε προς Αυτήν τοιαύτην δέησιν· «Μαρία Θεοτόκε, γλυκύτατον όνομα, όπου εγώ μετά Θεόν σέβω και προσκυνώ, με όλον τον πόθον και ευλάβειαν της ψυχής μου, διότι είσαι της ψυχής μου η παρηγορία και η χαρά· αν εύρηκα χάριν ενώπιόν σου ο ταπεινός δούλος σου, μίαν χάριν να μου κάμης σε παρακαλώ· ανάμεσα εις τας ευεργεσίας, να με αξιώσης να σε ίδω καθώς είσαι εις τον Παράδεισον. Αξίωσόν με, αειπάρθενε Κόρη, αξίωσόν με Μήτερ ελέους· ας σε ίδω, και ευχαριστούμαι να χάσω ένα από τα μάτια μου». Εισήκουσεν η Πάναγνος Δέσποινα του ευλαβούς δούλου της την προσευχήν· του εφάνη μίαν νύκτα εις τον ύπνο του ολολαμπής, με όλον εκείνο το φως της δόξης, με το οποίον λάμπει εις τον ουρανόν. Εξύπνησεν ο νέος, και αληθινά έχασε το ένα από τα ομμάτιά του, αλλά από την χαράν οπού είχεν, ότι ηξιώθη να ίδη την Βασίλισσαν του ουρανού και της γης, δεν ελυπείτο ολότελα, ότι εστερήθη το φως του· μάλιστα πάλιν παρακαλεί να την ίδη άλλην μίαν φοράν, και ευχαριστείται να χάση και τον άλλον οφθαλμόν, όστις του έμεινε. Και πάλιν ηξιώθη, πάλιν την είδε· αλλά τι λογιάζετε, Χριστιανοί; Πως τάχα να έμεινε τυφλός και από τους δύο οφθαλμούς; Η συμπαθεστάτη Μήτηρ του Θεού, όταν του εφάνη την δευτέραν φοράν, όχι μόνον δεν τον εστέρησεν από τον ένα οφθαλμόν όπου του έμεινεν, αλλά του έστρεψε και τον άλλον που είχε χαμένον· εξύπνησεν ο νέος εκείνος και με τους δύο οφθαλμούς υγιείς και όλος εκστατικός από την διπλήν χαράν, με πολλά δάκρυα ευλαβούς αγαλλιάσεως έδωκεν εις την Υπερένδοξον Θεομήτορα χιλίας ευχαριστίας. Κεχαριτωμένη, δεδοξασμένη Παντάνασσα, από την άφθονον εκείνην ακτινοβολίαν του θείου φωτός οπού χαίρεσαι, παρισταμένη εκ δεξιών του μονογενούς σου Υιού, πέμψον εδώ κάτω και εις ημάς τους ευλαβείς δούλους σου μίαν μακαρίαν ακτίνα, οπού να είναι και φως εις τον εσκοτισμένον μας νουν, και φλόγα εις την ψυχραμένην μας θέλησιν, δια να βλέπωμεν και να περιπατώμεν σπουδαίοι εις την οδόν των θείων δικαιωμάτων. Ημείς, μετά Θεόν, εις σε του Θεού την Μητέρα, και Μητέρα ημών, έχομεν την ελπίδα της σωτηρίας μας· από σε ελπίζομεν τας νίκας της γαληνοτάτης Αυθεντίας· τα τρόπαια των ευσεβών βασιλέων· την στερέωσιν της Εκκλησίας· την αντίληψιν του Ορθοδόξου Γένους· την σκέπην της ευλαβούς σου ταύτης πολιτείας, ήτις είναι αφιερωμένη εις την άμαχόν σου βοήθειαν. Ναι, Παναγία Παρθένε Μαρία, όνομα, που είναι η παρηγορία, το καύχημα των Χριστιανών· δέξαι την νηστείαν και παράκλησιν των αγίων τούτων ημερών, οπού εκάμαμεν εις τιμήν σου, ως θυμίαμα ευπρόσδεκτον· και αξίωσόν μας, καθώς εδώ εις την Εκκλησίαν ευλαβώς ασπαζόμεθα την αγίαν σου και θαυματουργόν ταύτην Εικόνα, έτσι και εκεί εις τον Παράδεισον να ίδωμεν αυτό το μακάριόν σου πρόσωπον, το οποίον να προσκυνούμεν, συν τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, εις τους απεράντους αιώνας. Αμήν.

Μαρία η Μητέρα του Θεού.

«Ο Θεόφρων ήθροισται λαός· της γαρ δόξης Θεού το σκήνωμα, εκ Σιών μεθίσταται προς ουράνιον δόμον, ένθα ήχος καθαρός εορταζόντων, φωνή αφράστου αγαλλιάσεως· και εν ευφροσύνη βοά τω Χριστώ· ο δεδοξασμένος, των Πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός ει (ωδή ζ΄).

Ο λαός, λέγει, των Χριστιανών, ο τα θεία και ουράνια φρονών, εσυνάχθη σήμερον εν ταις του Χριστού αγίαις Εκκλησίαις, δια να εορτάση και να πανηγυρίση. Επιφέρει δε ακολούθως ο Μελωδός και την αιτίαν της τοιαύτης εορτής τε και πανηγύρεως. Επειδή, λέγει, το σκήνωμα της δόξης του Θεού, η Κυρία Θεοτόκος, περί της οποίας γράφει ο Δαβίδ «Ηγίασε το σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος» (Ψαλμ. με΄ 4)· όπερ ερμηνεύει ο Δαμασκηνός Ιωάννης· «Σκήνωμα αυτού την Παρθένον ο Ύψιστος έθετο και ηγίασεν, εν μέσω αυτής κατασκηνώσας, και ασάλευτον έδειξε, των της Παρθενίας σημάντρων αυτής μη παρασαλευθέντων». Επειδή η Παρθένος, λέγω, μετεστάθη από την Σιών εις τας ουρανίους μονάς του Υιού της, όπου εκφωνείται ο καθαρός ήχος των εορταζόντων, και εξέρχεται η φωνή της α ρ ρ ή τ ο υ  χαράς και αγαλλιάσεως, κατά το ειρημένον υπό του Δαβίδ «Ότι διελεύσομαι εν τόπω σκηνής θαυμαστής έως του οίκου του Θεού, εν φωνή αγαλλιάσεως και εξομολογήσεως ( ήτοι ευχαριστίας), ήχου εορτάζοντος» (Ψαλμ. μα΄ 4). Τούτο δε το ρητόν ο μεν Θεολόγος Γρηγόριος ούτως ερμηνεύει· «Οίμαι δε τον εκείθεν των μηδέν άλλο είναι, ή Θεόν υμνούμενόν τε και δοξαζόμενον παρά των της εκείσε πολιτείας ηξιωμένων». Ο δε μέγιστος Μάξιμος, σύμβολον μεν προκοπής την σκηνήν τελειότητος δε τον οίκον νοεί λέγων «Ο της θαυμαστής Σκηνής τόπος, η απαθής εστιν έξις των αρετών, καθ΄ ην ο του Θεού γινόμενος λόγος, διαφόροις αρετών κάλλεσι κατακοσμεί καθάπερ σκηνήν την ψυχήν ο δε οίκος του Θεού, η εκ πολλών και διαφόρων συγκειμένη γνώσις θεωρημάτων εστί, καθ΄ ην ενδημών τη ψυχή ο Θεός, του της σοφίας κρατήρος εμπίπλησιν· η δε φωνή της αγαλλιάσεώς εστι το επί τω πλούτω των αρετών της ψυχής σκίρτημα· η δε της εξομολογήσεως, η επί τη δόξη της κατά την σοφίαν ευωχίας ευχαριστία· ο δε ήχος των εορταζόντων, η εξ αμφοίν, αγαλλιάσεως, φημί, και εξομολογήσεως, κατά σύγκρισιν γινομένης διηνεκής δοξολογία». Επιφέρει δε ο Μελωδός: Ο αθροισθείς λαός των Χριστιανών βοά εις τον Χριστόν με ευφροσύνην καρδίας «Ο δεδοξασμένος» και τα λοιπά. Εν άλλοις δε γράφεται, Βοώντων, συναπτομένου τούτου με το, Εορταζόντων· ορθότερον είναι όμως, ως νομίζω, το πρώτον. Πανηγυρίζει δε και ο Κρήτης Ανδρέας εις την εορτήν, συμφώνως σχεδόν λέγων με τον Ιερόν Κοσμάς, ως εκ μέρους των Αποστόλων «Άπιθι τοίνυν εν ειρήνη, Παντάνασσα, άπιθι εν ευφροσύνη, εν χαρά ανεκλαλήτω, εν αϊδίω φωτί, ένθα το αληθινόν φως, η ολόφωτος βασιλεία, η ακατάληκτος των Αγγέλων χορεία· εκεί, όπου ο χειμάρρους της αιωνίου τρυφής, ένθα οι λειμώνες της αφθαρσίας, αι πηγαί της αενάου ζωής, τα ρείθρα του θεοβλύτου φωτός, οι ποταμοί της αειζώου φωτοχυσίας· εκεί, όπου η περιοχή πάντων των αγαθών, το έσχατον τέλος, ου επέκεινα παντελώς ουδέν· εκεί Πατήρ προσκυνείται, και Υιός δοξάξεται, Πνεύμα Άγιον ανυμνείται, η ενιαία της μιας εν τριάδι Θεότητος φύσις».

Τάδε έφη Κοσμάς

Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το φαινόμενο ν’ ανακηρύσσουν μερικοί, κατά τις προτιμήσεις τους, ή τις σκοπιμότητές τους, ή για οποιαδήποτε άλλο λόγο, νέους «αγίους».
Κατ’ αρχήν, οφείλω να διευκρινίσω ότι με τις παρακάτω απόψεις μου, δεν θέλω ούτε κατ’ ελάχιστον να αμφισβητήσω το κύρος, τη αρετή και τους ασκητικούς ή άλλους προσωπικούς αγώνες τέτοιων προσώπων, τουλάχιστον όσους ευτύχησα να γνωρίσω. Πιστεύω, ότι τα πρόσωπα αυτά, μάλλον λυπούνται όταν βλέπουν απ’ τον ουρανό την «αγιοποίησή» τους. Θα εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους πιστεύω αυτό το πράγμα. Είναι δε αυτοί οι εξής:

1. Τους αγίους τους φανερώνει στην Εκκλησία ο Θεός. Δεν τους κάνουν οι άνθρωποι.
Βέβαια, στον Παράδεισο θα πάνε μόνο οι άγιοι. Εύχομαι όλοι οι κεκοιμημένοι να προγεύονται τα αγαθά της βασιλείας των Ουρανών. Όμως, όσους θα βάλει ο Θεός στον Παράδεισο, δεν σημαίνει ότι η εν τω κόσμω ευρισκομένη ακόμη Εκκλησία πρέπει να τους τιμά ως αγίους. Η Εκκλησία τιμά ως αγίους, όσους φανέρωσε ο Θεός ότι θέλει να δοξάζονται απ’ την παρούσα ζωή, για να είναι πρότυπα για τη δική μας σωτηρία. Να είναι «κανόνες πίστεως» και «εικόνες» αρετής!
Τόσο, η Αγία Γραφή, όσο και οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε, πως απαραίτητος όρος της σωτηρίας μας είναι η Ορθόδοξη Πίστη, και τα ενάρετα έργα μας. Χωρίς αυτά τα δύο πράγματα, δεν πρέπει να ελπίζουμε ότι θα σωθούμε. ΄Ομως, ο Θεός δεν δεσμεύεται ο ίδιος από τις εντολές Του αυτές. Μπορεί δηλ. ο Κύριος να σώσει και κάποιον, πέρα απ’ τις προϋποθέσεις Του αυτές. Οι νόμοι του Κυρίου είναι υποχρεωτικοί για μας. Δεν δεσμεύεται όμως ο Θεός από κανένα νόμο Του.
Πως, φανερώνει ο Θεός στην Εκκλησία Του, ποιους σεσωσμένους θέλει να τιμά και δοξάζει ως αγίους; Με «θεία σημεία», τα οποία εκδηλώνονται και εν ζωή, προπαντός όμως κατά το θάνατό τους ( π.χ. το μαρτύριό τους), αλλά και μετά θάνατον.
΄Ετσι, το σκήνωμά τους πολλές φορές τηρείται αδιάφθορο, μυροβλύζει, θαυματουργεί. Το σημείο αυτό πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα, γιατί πολλές φορές ο διάβολος παρουσιάζει ψεύτικα θαύματα («θαυματουργίες») για να πλανήσει τους πιστούς, όπως θα κάνει ο Αντίχριστος με τον ψευδοπροφήτη στις έσχατες μέρες. Θ’ αναφέρω ένα απλό παράδειγμα. Ο διάβολος γνωρίζει π.χ. ότι στη γη είναι θαμμένα οστά νεκρών. Μπορεί, λοιπόν, να εμφανισθεί δήθεν ως «άγιος» στον ύπνο ή όραμα σ’ ορισμένους και να του είπει που είναι θαμμένος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας ορίζουν να γκρεμίζονται ναοί, που έχουν ανεγερθεί σε τέτοιους «αγίους», που τα δήθεν «λείψανά» τους ανακαλύφθηκαν με όνειρα, ή οράματα! Κάτι πρέπει να ήξεραν οι Πατέρες από τις μεθοδείες αυτές του διαβόλου.

2. Βασικό στοιχείο που πρέπει επίσης ιδιαίτερα να προσέχουμε εμείς οι πιστοί, είναι οι άγιοι που τιμάμε να είναι Ορθόδοξοι. Τονίζουμε αυτό, γιατί στις έσχατες μέρες μας θα προβάλλονται ως άγιοι, άτομα, που δεν θα είναι Ορθόδοξοι.
Η φοβερή αίρεση του Οικουμενισμού, που μαστίζει σήμερα τους πιστούς, δεν προσπαθεί να νοθεύσει μόνο τις αλήθειες της πίστης μας, αλλά και το Ορθόδοξο αγιολόγιο της Εκκλησίας. Κι’ αυτό, αν το πετύχει είναι μέγιστο κατόρθωμα του διαβόλου, γιατί οι άγιοι είναι οι απλανείς οδηγοί στη σωτηρία μας. Αν πιστεύουμε, ό,τι πίστευαν και εκείνοι, και αν πράττουμε ό,τι έπρατταν και εκείνοι, τότε θα αποκτήσουμε και εμείς τον Παράδεισο.
Για να μη μακρύνω τον λόγο, θα επισημάνω μόνο τούτο. Πολύ φοβάμαι, ότι σήμερα «αγιοποιούνται» πρόσωπα, τα οποία σπάνια, ή καθόλου δεν είναι Ορθόδοξα, ή στην καλύτερη περίπτωση δεν μιλάνε για την ορθή πίστη, ως απαραίτητο όρο της σωτηρίας των ανθρώπων. Και το ακόμη χειρότερο, για να εξουδετερώσουν την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, οι οποίοι εντέλλονται την παύση της «κοινωνίας» των πιστών με τους αιρετικούς επισκόπους, ή με όσους «κοινωνούν» με αιρετικούς επισκόπους, διδάσκουν τ’ αντίθετα!
Αυτό γίνεται όχι μόνο με τα όσα είπαν εν ζωή, ή τα όσα οι βιογράφοι τους βάζουν στο στόμα τους, ότι δήθεν είπαν, αλλά και απ’ το γεγονός, ότι οι ίδιοι είχαν «κοινωνία» με αιρετικούς επισκόπους, ή «κοινωνούσαν» με όσους είχαν «κοινωνία» με αιρετικούς επισκόπους! Στώμεν καλώς! 

Ἄρση ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἀναθεμάτων ἔγινε τό 1965! (1ο ΜEΡΟΣ)

http://entoytwnika1.blogspot.ca/2015/08/1965-1-e.html

(ὑπό ἀδελφοῦ Διονυσίου Κυπριώτη, μαθηματικοῦ καί διευθυντοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου)

Ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ὡς πράξη τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑφίσταται. 

Δέν ὑπάρχει τέτοιο πράμα. 

Ἄσε πού δέν ἔχει καί νόημα. 

Καί ὅταν χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος, μόνο ἐντός εἰσαγωγικῶν μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ, ὡς καταχρηστικός ὤν.  Τά ἀναθέματα, γι’ αὐτούς πού ἔχουν πέσει σέ αἵρεση, (διαστρεβλωτική & κακόβουλη καί ἀντορθόδοξη διδασκαλία), φανερώνουν, ὅτι αὐτή ἡ διδασκαλία, αὐτή ἡ θεώρηση τέλος πάντων της διδασκαλίας τοῦ Κυρίου εἶναι ἐσφαλμένη, ἐπικίνδυνη, κακόβουλη, διεστραμμένη καί ἄρα καταδικαστέα καί ἀπορριπτέα. Γι' αὐτό καί καταδικάζεται, ὥστε νά ἐνημερωθοῦν οἱ πιστοί καί νά φυλάγονται.

Καί ἡ ἐκκλησιαστική καταδίκη γίνεται μέ τήν ἐπιβολή ἐπιτιμίων, (ἀναθεμάτων), δηλαδή, βγαίνει ἀπόφαση Συνόδου (Οἰκουμενικῆς, Πανορθόδοξης) πού δημοσιεύεται καί καταδικάζει τήν ἐν λόγῳ διδασκαλία ὡς αἵρεση, (αὐθαίρετη ἑρμηνεία μέ ἐπικίνδυνες συνέπειες γιά τίς ψυχές τῶν πιστῶν, πού τούς ἀπομακρύνει ἀπό τήν ἀληθινή διδασκαλία καί τήν ὁδό τῆς σωτηρίας). Καί ἡ ἰσχύς τῶν ἀναθεμάτων εἶναι αἰώνια.

Συνεπῶς, ἄν μία διδασκαλία εἶναι ἐπικίνδυνη, πῶς θά ἄρεις (θά σηκώσεις) τά ἀναθέματα πού ἔχεις ἐπιβάλει σ’ αὐτούς πού τήν διατύπωσαν; Μήπως μία τέτοια διδασκαλία θά πάψει ποτέ νά εἶναι βλαβερή; Ὁ Παπισμός π.χ. εἶναι μία τέτοια διδασκαλία. Σημαίνει, ὅτι αὐτός ὁ τρόπος προσεγγίσεως τοῦ θείου λόγου εἶναι ἐσφαλμένος. Πάει καί τελείωσε. Ἄλλο πρᾶμα εἶναι, νά ἀλλάξουν γνώμη ὅσοι τόν ἀκολουθοῦν καί νά ἐπιστρέψουν στήν ἀλήθεια. Αὐτό γίνεται. Καί τότε, μιλᾶμε γιά ἐπιστροφή, γιά μετάνοια τῶν αἱρετικῶν. Ἡ αἵρεση ὅμως εἶναι μία κατάσταση. Δέν ἀλλάζει. Λέμε, ὅτι αὐτή ἡ διδασκαλία εἶναι ἐσφαλμένη, φυλαχτεῖτε. Ἡ διδασκαλία δέν διορθώνεται. Ἁπλῶς χαρακτηρίζεται, καταχωρεῖται καί γνωστοποιεῖται πρός προφύλαξη καί σωτηρία τοῦ ποιμνίου εἰς τό διηνεκές. Ἄρα, ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἐπί αἱρέσεως εἶναι ἄνευ νοήματος. Προσκρούει στήν κοινή λογική.

Τώρα, ἄν τά ἀναθέματα ἔχουν πέσει στά κεφάλια προσώπων, (κυρίως τῶν ἀρχηγῶν τῶν αἱρέσεων), τότε αὐτοί παύουν νά εἶναι μέλη τῆς ἐκκλησίας. Στήν οὐσία ἀκυρώνεται τό βάπτισμά τους. Δέ θεωροῦνται πλέον χριστιανοί. Καί ἡ ἐκκλησία πολύ σπάνια προχωράει σέ ἀναθεματισμούς προσώπων, πολύ σπάνια ἀφορίζει. Καί αὐτό τό κάνει ὄχι γιά νά τιμωρήσει, ἀλλά γιά νά ἐνημερώσει τό πλήρωμα, ὅτι τό συγκεκριμένο ἄτομο ἔχει μόνο του καταστήσει τόν ἑαυτό του ἐχθρό τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, καί οἱ πιστοί νά φυλάγονται, καί νά μήν τό ἀκολουθοῦν, παρά τά ὅσα λογικοφανῆ λέει.

Ἄν, τώρα, ὁ ἀφορισμένος αἱρετικός μετανοήσει καί ζητήσει νά ἐπιστρέψει στήν Ἐκκλησία, τότε ἡ Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἐξετάσει μέ προσοχή τήν ὅλη στάση του, τήν εἰλικρινῆ μεταμέλειά του καί διάθεση, μπορεῖ νά τόν δεχτεῖ, ἀλλά πρέπει νά (ξανα)βαπτιστεῖ ἤ νά μυρωθεῖ ἤ, τέλος πάντων, μέ διάφορους τρόπους νά οἰκονομήσει τήν ἐπιστροφή του, ἀναλόγως τῶν συνθηκῶν πού ἐπικρατοῦν, ὅπως μπορεῖ κανείς νά δεῖ, μελετῶντας τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί τά Πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τούς τρόπους πού κατά περίπτωση ἡ Ἐκκλησία δέχθηκε τήν ἐπιστροφή τῶν πεπλανημένων.

Συνεπῶς οὔτε καί ἐδῶ ἔχουμε ἄρση τῶν ἀναθεμάτων. Τό ἀνάθεμα ἀκύρωσε τό βάπτισμα καί γιά γίνει ἡ ἐπιστροφή πρέπει νά γίνει καινούργια ἐκκλησιαστική πράξη.

Ἄρα, συνοψίζοντας, ἔχουμε νά ποῦμε πώς:

Ὁ ὅρος "ἄρση ἀναθεμάτων", σημαίνει τά ἑξῆς δύο ἁπλᾶ πράματα: Ἤ ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία πού ἐπέβαλε τά ἀναθέματα εἶχε λάθος ἤ ἡ σημερινή Ἐκκλησία πού τά σήκωσε (τά ἦρε, ἔκανε ἄρση) ἔχει λάθος.

Δηλαδή, ἤ οἱ παλαιοί Πατέρες καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι πού ἐπέβαλαν τά ἀναθέματα στίς αἱρέσεις καί στά κεφάλια τῶν αἱρεσιαρχῶν ἔπραξαν σωστά ἤ οἱ σημερινοί δεσποτάδες καί πατριάρχες τοῦ Νέου Ἡμερολογίου πού τά σήκωσαν ἐποίησαν καλῶς. Κάποιος ἀπό τούς δύο ἔχει δίκιο κι ὁ ἄλλος ἄδικο. Οἱ δυό Ἐκκλησίες δέν συμφωνοῦν.

Ποιά ἔχει δίκιο;

Ἡ παλιά ἤ ἡ νέα;

Ἡ δουλειά ξεκίνησε τό 1965 μέ τήν "ἄρση" τῶν ἀναθεμάτων κατά τοῦ Παπισμοῦ. Ἀναθέματα πού εἶχαν θεσπιστεῖ ἀπό τόν 11ο αἰῶνα. Καί σιγά-σιγά τό πράμα ἄρχισε νά παίρνει διαστάσεις, νά ἀπλώνεται καί νά ἐπεκτείνεται, ἄτυπα ἤ ἐπίσημα, ὑπόγεια ἤ ὁλοφάνερα, σέ ὅλο τό φάσμα τῶν αἱρέσεων, (καί τά κατ' αὐτῶν ἀναθέματα ἀπό ὅλες τίς Οἰκουμενικές Συνόδους), μέ ἀποτέλεσμα, σήμερα, οἱ σύγχρονοι καί μοντέρνοι ἱερωμένοι καί θεολόγοι, ὄχι μόνο νά μήν βλέπουν τίποτα κακό σ' αὐτές, ἀλλά ἀντιθέτως νά προβαίνουν καί σέ περαιτέρω ἀναγνωρίσεις, ἀδελφοποιήσεις, συμπροσευχές, συλλείτουργα καί διαφόρων εἰδῶν "ἀγάπες".

Ἡ κατάσταση, βέβαια, εἶναι πολύ χειρότερη ἀπό ὅ,τι φαίνεται, διότι δέν ἔχουμε μόνο "ἄρση ἀναθεμάτων". Στό ξενόγλωσσο κείμενο τῆς συμφωνίας μεταξύ παπικῶν καί Φαναρίου τό 1965 δέν ἀναφέρεται "ἄρση ἀναθεμάτων" ἀλλά κάτι πολύ χειρότερο. Ἐκεῖ ἀναφέρεται "ἄρση ἀκοινωνησίας" δηλαδή "ἄρση τοῦ Σχίσματος" τό ὁποῖο σημαίνει «Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν». Δηλαδή οἱ Ἐκκλησίες εἶναι πιά ΜΙΑ !!! Ἄρα μποροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι νά κοινωνοῦν τά παπικά ἄζυμα καί ἀντιστρόφως οἱ παπικοί νά κοινωνοῦν τό πανάχραντο σῶμα καί αἷμα τοῦ Κυρίου, ὄντες ἀβάπτιστοι. Στό ἑλληνικό, ὅμως, κείμενο ἀναφέρεται ὡς "ἄρση ἀναθεμάτων", πού εἶναι ὅρος μικρότερης σοβαρότητας καί ἀκούγεται ἠπιότερα, γιά νά μήν καλο- καταλάβει ὁ λαός καί ξεσηκωθεῖ.

Συνεπῶς, ἄν ἡ Ζ΄ Οἰκ. Σύνοδος, πού ἀναθεμάτισε κάθε κακόβουλη διδασκαλία (καί τούς ἀρχηγούς της) καί κάθε ἕναν πού δέν ἀκολουθεῖ τίς προφορικές ἤ γραπτές παραδόσεις, εἶχε λάθος, τότε γιά αἰῶνες ἀκολουθοῦμε μία ἐκκλησία πού δέ στηρίζεται στήν ἀλήθεια. Ἀκολουθοῦμε μία πλάνη, μία ἀκόμα αἵρεση, καί ὅ,τι ἀλλαγές ἤ διαφοροποιήσεις ἔχουν γίνει ἐντός αὐτῆς (Κολλυβαδικό ζήτημα, Παλαιό - Νέο ¨Ημερολόγιο, κλπ.) εἶναι ὅλα ἐκφράσεις τῆς ἀρχικῆς πλάνης, δηλαδή ὅλα πλάνες. Ἄρα πρός τί ὁ καυγᾶς; Πρός τί νά μιλᾶμε γιά Παλιό ἤ Νέο; Λάθος καί τά δύο ἀφοῦ εἶναι λάθος ἡ ρίζα. Ὁπότε πᾶμε γι' ἄλλα. Πᾶμε πίσω νά ψάξουμε, ποῦ στράβωσε ἡ δουλειά καί νά ξαναβροῦμε τό νῆμα. Ἄν ... μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ἀλήθεια.

Ἄν, ὅμως, ἡ ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πού σήκωσε τά ἀναθέματα (καί τό Σχίσμα) καί ἐνεργεῖ ἀντίθετα στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἔχει λάθος, τότε αὐτή εἶναι μία ἐκκλησία πού δέ στηρίζεται στήν ἀλήθεια.

Ὁ χριστιανός ὀφείλει, ἔχει χρέος, νά ψάξει καί νά βρεῖ τήν ἄκρη.

* * * * * * *

Η Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τό 787 μ.Χ. δίνει ὁριστική λύση στό θέμα τῆς Εἰκονομαχίας, ἀνακεφαλαιώνει ὅλες τίς προηγούμενες Οἰκουμενικές Συνόδους καί ἀναθεματίζει ὅλες τίς αἱρέσεις καί ὅλους τους ἀρχηγούς τῶν αἱρέσεων (Συνοδικό της Ὀρθοδοξίας). Ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει τήν πορεία της στό χρόνο, ἀναδεικνύει ἁγίους, καί μάλιστα μεγάλους, σέ ὅλες τίς κατοπινές ἐποχές καί βρίσκεται σέ ἀπόλυτη ἁρμονία μέ τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου καί τῶν προηγούμενων μεγάλων Πατέρων καί Διδασκάλων της.

Τό 1924 μ.Χ. ἀντικανονικά, (ἐνάντια δηλαδή στούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας), καί χωρίς τήν συμφωνία ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, ὡς ὤφειλε, παράνομα καί προδοτικά, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας καί τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλάζουν ἡμερολόγιο μέ τό πρόσχημα τῆς ἀστρονομικῆς ἀκρίβειας, παρά τίς ἀντιδράσεις τοῦ λαοῦ καί τίς διαμαρτυρίες 4 τῶν ἄλλων Πατριαρχείων καί τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν. Εἰσάγεται ἔτσι, βιαίως καί μέ τήν βοήθεια τῶν δυνάμεων καταστολῆς, (τῆς χωροφυλακῆς), τό παπικό, Γρηγοριανό ἡμερολόγιο, τό ὁποῖο εἶναι καταδικασμένο ἀπό τρεῖς Πανορθοδόξους Συνόδους (1583, 1587, 1593 μ.Χ.) ἤδη ἀπό τήν ἐποχή πού ἐμφανίστηκε (1582 μ.Χ.).

Ἡ ἀλλαγή ἔγινε μέ δόλο καί ἀντικανονικά, διότι ἦταν μία προσπάθεια ἑνώσεως τῶν "ἐκκλησιῶν", βασισμένη στήν αἱρετική ἐγκύκλιο τοῦ 1920, καί, ὡς ἐκ τούτου, οἱ πρωτεργάτες τῆς ἀλλαγῆς, καί οἱ συνεχιστές τους, φέρνουν ἀκέραια τήν εὐθύνη λόγῳ τοῦ δόλου καί τῆς κακῆς τους προαιρέσεως.

Καί τό ἐρώτημα πού ὑποβάλλει ὁ πολύς κόσμος, ὁ κόσμος πού δέν γνωρίζει, εἶναι :

Γιατί ἄλλαξαν τό ἡμερολόγιο ἀφοῦ ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια δέν ἦταν ὁ ἀληθινός λόγος; Ἀφοῦ ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια εἶναι πρόφαση, ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή αἰτία; Εἶναι τόσο σοβαρό αὐτό; Ἀφοῦ θέλανε νά μεθοδεύσουν τήν ἕνωση, εἶχε τόσο μεγάλη σημασία τό ἡμερολόγιο; Τελικά, ἔχει τόση δύναμη, τόση σπουδαιότητα τό ἡμερολόγιο στήν Ἐκκλησία; Ἔχει τόση σημασία ἄν γιορτάζουμε μέ τό Νέο ἤ τό Παλιό;

Ὁ ἀληθινός λόγος ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου-ἑορτολογίου ἀναφέρεται στήν αἱρετική ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1920, (αὐτό τό κατάπτυστο, αἱρετικό καί προδοτικό ἔγγραφο, στό ὁποῖο περιγράφεται βῆμα - βῆμα ἡ μεθόδευση γιά τήν διάλυση τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), καί δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό συνεορτασμό μέ τούς αἱρετικούς Λατίνους (καί κατ' ἐπέκτασιν τούς Προτεστάντες) ὡς πρῶτο βῆμα γιά τήν ἕνωση τῶν "ἐκκλησιῶν". Χωρίς ἐορτολογική ἕνωση ἡ διαφορά τῶν «ἐκκλησιῶν» εἶναι φανερή στό λαό, καί ἕνωση δέν μπορεῖ νά γίνει. Οἱ λοιπές διαφορές (δογματικές, θεολογικές, ἐκκλησιολογικές), πού δέν ἀπασχολοῦν τόν πολύ λαό, διότι δέν ξέρει, οὔτε ἀσχολεῖται, θά δρομολογοῦνταν καί θά ἀπαλείφονταν σιγά-σιγά καί ἀνεπαισθήτως, (ὅπως λέει κι ὁ Καβάφης). Ὅπως κι ἔγινε!

Οἱ ἐχθροί της Ὀρθοδοξίας ἤξεραν πάρα πολύ καλά τήν ἀξία καί τή δύναμη τοῦ ἡμερολογίου-ἑορτολογίου μας, ὅπως, βέβαια, καί οἱ παλιοί Πατέρες πού τό ὑπερασπίστηκαν καί κατεδίκασαν τό Νέο - Γρηγοριανό ἡμερολόγιο. Οἱ μόνοι πού ἀγνοοῦν τήν σπουδαιότητά του εἴμαστε ἐμεῖς, ὁ Ὀρθόδοξος λαός.

Καί βέβαια δέν ἦταν αὐτή ἡ πρώτη φορά πού ἡ Ἐκκλησία ἀρνήθηκε νά ἀλλάξει ἡμερολόγιο. Ἀπό πολύ παλιότερα καί ἐπανειλημμένως, ὀρθόδοξοι μαθηματικοί καί ἀστρονόμοι εἶχαν προτείνει ἀλλαγές στό ἡμερολόγιο, γιά τακτοποίηση τῆς ἀστρονομικῆς ἀκρίβειας, (ὅπως π.χ. τό 1324 ὁ Νικηφόρος Γρηγορᾶς, τό 1371 οἱ Ἰσαάκιος καί Ματθαῖος, τό 1425 ὁ Πλήθων Γεμιστός), ἀλλά ἡ Ἐκκλησία δέν ἀποδέχτηκε τίς κατά καιρούς προτάσεις, ἐξηγῶντας, ὅτι τέτοια ἐνέργεια θά φέρει ἀκαταστασία καί δέν θά προκύψει κανένα ὄφελος. Τήν Ἐκκλησία δέν τήν ἐνδιαφέρει ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια.

Δέν ἔχει κανένα οὐσιαστικό νόημα οὔτε γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν, πού εἶναι ἡ πρώτη καί σπουδαιότερη φροντίδα της, οὔτε γιά τήν ἀκρίβεια τῶν δογμάτων καί τῆς διδασκαλίας της. Ὑπενθυμίζει, ὅτι καί οἱ ἀρχαῖοι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ.Χ.) γνώριζαν πολύ καλά, ὅτι τό ἡμερολόγιο εἶχε ἤδη σφάλμα 3-4 ἡμερῶν στήν ἐποχή τους, ἀλλά αὐτό δέν τούς ἐμπόδισε νά τό υἱοθετήσουν, καί πάνω του νά στηρίξουν ὅλον τόν ἑορτολογικό κύκλο τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή τό θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου δέν ἦταν κάτι ἄγνωστο στούς Πατέρες τοῦ 16ου αἰῶνα, ὅταν ὁ πάπας ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο στή Δύση, οὔτε, ὅταν προδοτικά προχώρησαν στήν ἀλλαγή τό 1924 οἱ πουλημένοι «ποιμενάρχες» μας. Κομίζει γλαύκας εἰς τάς Ἀθήνας, ὅποιος ἰσχυρίζεται κάτι τέτοιο. Καί, βεβαίως, προσβάλλει, πρῶτον, τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, διότι ὑπονοεῖ, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα σκοταδιστικό σύστημα πού ἀρνεῖται τήν γνώση, τήν ὑλική πρόοδο καί τίς ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις καί, δεύτερον, τό κῦρος καί τήν ἀξία τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ὑπῆρξαν φωτεινά πνεύματα, πολλοί ἀπ' αὐτούς, κορυφαῖοι ἐπιστήμονες καί διδάσκαλοι, ἀκόμα καί τῆς θύραθεν παιδείας, πάντοτε, ὅμως, ἤξεραν νά ξεχωρίζουν τήν ἀσύγκριτη 5 ἀνωτερότητα τῆς θεϊκῆς γνώσεως πού ὁδηγεῖ στή θέωση καί τήν ἁγιότητα.

Ἀντιθέτως βλέπουμε, ποῦ ὁδηγεῖ τόν πλανήτη ἡ προσκόληση στήν ὕλη (ἀκόμα καί ὡς ἐπιστήμη, τεχνολογία, ἔρευνα ἤ φιλοσοφία) τοῦ δυτικοῦ κόσμου. Μᾶς ὁδηγεῖ μέ μαθηματική ἀκρίβεια στήν καταστροφή. Διότι «πᾶσά τε ἐπιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καί πάσης ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται» (Πλάτων, Μενέξενος, 247α). Ἄν ἡ ἐπιστήμη δέν ὑπηρετεῖ τόν ἄνθρωπο καί τή σωτηρία του, εἶναι μάταιη κι ἐπικίνδυνη.

Ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἡμερολόγιο.

Αὐτό πού ἔχει ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἑορτολόγιο. Δηλαδή ἕνα ἡμερολόγιο, πάνω στό ὁποῖο ἔστησε ὅλες τίς ἑορτές της. Σκοπός τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, (πού τότε γίνεται Ἑορτολόγιο), εἶναι ὁ ἐξαγιασμός τοῦ χρόνου. Γιά τήν Ἐκκλησία ἡ ἀρίθμηση τῶν ἡμερῶν δέν ἔχει κανένα νόημα. Τό ἡμερολόγιο γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι ἕνας φέρων ὀργανισμός. Ἕνας σκελετός. Ἕνα σασί. Εἶναι ἀδύνατον νά ἀλλάξει τό ἡμερολόγιο καί νά μήν πειραχτεῖ ὁ κύκλος καί ἡ σειρά τῶν ἑορτῶν της. Τό ἄν οἱ Ἅγιοι Πατέρες κέντησαν τίς γιορτές σέ καμβά Ἰουλιανοῦ, σημασία δέν ἔχει ὁ καμβάς ἀλλά τό δημιούργημα πάνω στόν καμβά. Ἄν θελήσει κάποιος νά καταργήσει τόν καμβά πάνω στόν ὁποῖο κεντήθηκε ὁ ἑορταστικός κύκλος καί νά τόν ἀντικαταστήσει μέ νεώτερο, πλέον σύγχρονο καί ἀποδεκτό, τί θά γίνει; Ἐ, εἶναι ἁπλό. Θά καταστραφεῖ τό δημιούργημα !

Μά, λένε, ἄν ἀφήναμε τό Ἰουλιανό, σέ κάποιες χιλιάδες χρόνια θά γιορτάζαμε Χριστούγεννα τό καλοκαίρι. Λοιπόν, καί τί πειράζει αὐτό; (χώρια πού, καί μέ τό Γρηγοριανό, σέ κάποιες ἄλλες χιλιάδες χρόνια πάλι καλοκαίρι θά γιορτάσουμε τά Χριστούγεννα μέ ἀντίθετης κατευθύνσεως σφάλμα). Μήπως στό νότιο ἠμισφαίριο δέν γιορτάζουν Χριστούγεννα ντάλα καλοκαίρι; Τί εἶναι ἐντέλει αὐτό πού κάνει τά Χριστούγεννα; Τά χιόνια στό καμπαναριό καί τά ἐλαφάκια τοῦ Σάντα Κλάους ἤ τό ντεκόρ τῶν βιτρινῶν; (γιά τά δικά μας τά ἔθιμα δέν γίνεται πλέον λόγος, τά περιφρονήσαμε). Στή φάτνη περιμένουμε νά γεννηθεῖ ὁ Κύριος ἤ στίς καρδιές μας; Τό ἡμισφαίριο κάνει τή Γέννηση ἤ οἱ ἁμαρτίες μας; Γιά νά προλάβει χειμερινούς Ὀλυμπιακούς ἦρθε ὁ Κύριος ἤ γιά νά μᾶς σώσει;

Τό σημαντικό πρᾶγμα γιά τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι οἱ ἡμερομηνίες, ἀλλά οἱ ἑορτές. Εἶναι ἀπό τούς πλέον θεμελιώδεις κανόνες της. Εἶναι μία θεμελιώδης ἀρχή πού τονίζεται ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί ἕνας ἀπό τούς βασικότερους λόγους πού συνεκλήθη τό 325 μ.Χ. Γνώριζαν οἱ Πατέρες, ὅτι τό τότε ἰσχῦον ἡμερολόγιο (τό Ἰουλιανό, σημερινό Παλιό) εἶχε ἤδη χάσει 3-4 ἡμέρες, ἀλλά οὐδόλως τούς ἐνόχλησε τό γεγονός.

Τήν Ἐκκλησία δέν τήν ἐνδιαφέρει ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια, ἀλλά ἡ ἐορτολογική ἑνότητα, δηλαδή, νά ἑορτάζουν ὅλοι οἱ χριστιανοί μαζί καί νά μήν ἐμπαίζονται ἀπό τούς ἀλλόθρησκους, ὅπως μέ ἔμφαση τονίζεται στά πρακτικά τῶν Συνόδων καί μέ ἔμφαση ἐπεσήμανε καί ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, πού συνεκάλεσε τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Μόνο ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς στρατευόμενης μέ τήν θριαμβεύουσα ἔχει νόημα, ἡ συνέχεια δηλ τῆς ἑνιαίας ἑνοποιητικῆς ἐκκλησιαστικῆς καί πατερικῆς παράδοσης.

"… καί μίαν ἔδειξας, Δέσποτα, Ἐκκλησίαν ἀνυμνοῦσάν σε τοῖς ἐπί γῆς καί οὐρανοῦ συμφώνως ψάλλουσιν" (Παρακλητική, ἦχος δ΄, ἀναστάσιμος κανόνας Κυριακῆς πρωί, ὠδή η΄, α΄ τροπάριο).

Πόσο πιό ξεκάθαρα νά μᾶς τό πεῖ ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, πού διά τοῦ ὑμνογράφου της δηλώνει κατηγορηματικά, ὅτι μόνο μία Ἐκκλήσια ὑπάρχει σέ οὐρανό καί γῆ (θριαμβεύουσα καί στρατευομένη ἑνωμένη), πού ἀνυμνεῖ "συμφώνως", (ταυτοχρόνως, σέ πλήρη συμφωνία καιροῦ), τόν Κύριο; Τό ἴδιο λέει καί ἡ εὐχή τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου Ἱεροσολύμων, πού διαβάζουμε τά Ἅγια Θεοφάνεια, κατά τήν τέλεση τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ:

"Σήμερον τά ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει, καί τά κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ".

Πῶς συνεόρτασαν, δηλαδή, τά Φῶτα οἱ 6 ἀδελφοί μας τοῦ Νέου; Μήπως ἄλλαξε ἡμερολόγιο καί ὁ οὐρανός; Ἄλλαξαν οἱ ἅγιοι ἑορτολόγιο; Μήπως ἡ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, στήν ὁποία ἀνήκουν καί οἱ πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού θέσπισαν τό ἑορτολόγιο ἄλλαξε γνώμη;

Ἐκεῖ, δίπλα στό θρόνο τοῦ Κυρίου τῆς δόξης, παίζει μεγαλύτερο ρόλο ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια ἀπό τήν ἐορτολογική ἑνότητα; Μήπως ἡ νεφέλη στό Θαβώρ ἤ τό πισωγύρισμα τοῦ Ἰορδάνη ἐμφανίζονται μέ τό Νέο, ἤ μήπως ἡ Βηθλεέμ καί τά Ἱεροσόλυμα ἔπαψαν νά ἑορτάζουν μέ τό Παλαιό; Καί, ἐντέλει, ἀφοῦ Χριστούγεννα καί Θεοφάνεια γιορτάστηκαν δυό φορές, μέ Παλιό καί Νέο, οἱ οὐρανοί πότε γιόρτασαν;

Διότι, "Κύριος οὐ μυκτηρίζεται", οἱ οὐρανοί δέν γιορτάζουν δύο φορές τήν ἴδια γιορτή.

Καί τό ἑορτολόγιο δέν εἶναι οὔτε Νέο, οὔτε Παλαιό. Εἶναι ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ.

Αὐτή εἶναι ἡ βάση καί ἡ ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτό καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες θέσπισαν "αἰώνιο Κανόνα", κανείς νά μήν πειράξει εἰς τό ἑξῆς τό Ἑορτολόγιο, κανείς νά μήν διασαλεύσει τήν τάξη καί τήν ἑορτολογική ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ὁποία τόσοι καί τόσοι ἀγῶνες ἔγιναν μέχρι νά ἐπιτευχθεῖ, καί γι' αὐτό ἡ Ἐκκλησία φρόντισε νά τό διαφυλάξει καί νά τό περιφρουρήσει μέ βαριά ἐπιτίμια γιά τά ὁποῖα οἱ καινοτόμοι κρατοῦν σιγήν ἰχθῦος ...

Ἐξάλλου, ἄν ὑπῆρχε τέτοια ἀγωνία γιά τήν ἀστρονομική ἀκρίβεια, γιατί δέν υἱοθετήθηκαν τά ἀκόμα τελειώτερα ἡμερολόγια τοῦ 20ου αἰῶνα, ἀλλά ἕνα, ἐπίσης ἀτελές, τοῦ 16ου αἰῶνα; Τό κύριο ἐπιχείρημα, (δηλαδή ἡ πρόφαση), ἦταν τό σφάλμα τοῦ Ἰουλιανοῦ. Καί ἀλλάξανε ἕνα λανθασμένο ἡμερολόγιο μέ ἄλλο ἐπίσης λανθασμένο. Λιγότερο λανθασμένο, ἀλλά λανθασμένο. Τόση ὑποκρισία!!!

Τό ἀνοσιούργημα τῶν πρωταγωνιστῶν τῆς ἀλλαγῆς δέν καλύπτεται μέ καμμιά ψευτοδικαιολογία. Οἱ Ἑβραῖοι, γιά παράδειγμα, ἔθνος ἄκρως ἐμπορικό καί τετραπέρατο, πρωτοπόρο σήμερα παγκοσμίως σέ κάθε ἐπιστημονική καί τεχνολογική καινοτομία, καθορίζουν τό ἑορτολόγιό τους βάσει τοῦ παραδοσιακοῦ τους σεληνιακοῦ ἡμερολογίου. Πρόκειται γιά ἕνα, ὄχι ἁπλῶς παλαιό, ἀλλά, πρωτόγονο ἡμερολόγιο μέ σεληνιακούς μῆνες καί ἡλιακά ἔτη. Ὑπάρχει, ὅμως, κανείς πού νά πιστεύει, ὅτι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὀπισθοδρομικοί ἤ τούς ἐμποδίζει σέ τίποτα νά χρησιμοποιοῦν ταυτοχρόνως καί τό σημερινό Νέο ἡμερολόγιο γιά τίς δουλειές καί τίς συναλλαγές τους μέ ὅλο τόν κόσμο; Ἄς σοβαρευτοῦμε. Ὅλα αὐτά δείχνουν, ὅτι ἡ σκοπιμότητα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου εἶναι ξεκάθαρα θέμα προδοσίας !

Ἕνα κοινό σανίδι μποροῦμε νά τό κάψουμε, νά τό ποδοπατήσουμε, νά τό πετάξουμε ἄθυρμα τοῖς κυσί, (παίγνιο στά σκυλιά). Ὅταν ὅμως πάνω του ζωγραφιστεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ Κυρίου ἤ τῆς Παναγίας ἤ τῶν Ἁγίων μας, τό προσκυνοῦμε καί τό εὐλαβούμαστε. Δέν τό καταστρέφουμε. Ὄχι γιά τό σανίδι, ἀλλά γιά τόν εἰκονιζόμενο. Ἔτσι καί τό ἡμερολόγιο, - τό ὁποιοδήποτε ἡμερολόγιο - ὅταν πάνω του κεντηθεῖ ὁ ἑόρτιος κύκλος τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι πιά ἕνα ἡμερολόγιο, πού σήμερα εἶναι καί αὔριο τό πετᾶμε στά σκουπίδια, ἀλλά εἶναι τό Ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο, δηλαδή τό Ἑορτολόγιο.

Ἀγνοεῖ ὁ πολύς ὁ κόσμος, ὅτι μεταξύ τῶν Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπῆρχαν ἄνθρωποι μέ πολύ ὑψηλή γνώση τῶν μαθηματικῶν καί τῆς ἀστρονομίας.

Εἰδικά οἱ Πατέρες τῆς Ἀλεξάνδρειας πού ἦταν τό κέντρο τῆς Μαθηματικῆς ἐπιστήμης καί Ἀστρονομίας στά χρόνια της Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

* * * * * * * *

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

π. Θεόδωρος Ζήσης : Τὸ ναρκωτικὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

«Ἔπαυσαν οἱ ἄνθρωποι νὰ διακρίνουν μεταξὺ ὀρθοῦ καὶ ἐσφαλμένου, μεταξὺἀληθείας καὶ πλάνης. Τὸ ναρκωτικὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς νέας αὐτῆς θρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου, τῆς Παναιρέσεως αὐτῆς κατὰ τὸν Γέροντα Ἰουστίνο Πόποβιτς, διδόμενο κατὰ μικρὲς δόσεις ἐπὶ δεκαετίες καὶ καλυμμένο μὲ ὀρθοδοξοφανὲς περικάλυμμα σὰν τὴν Οὐνία, μὲ παρερμηνευόμενα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει ναρκώσει τὶς συνειδήσεις τῶν περισσοτέρων καὶ μάλιστα πολλῶν κληρικῶν καὶ θεολόγων. Ἔχει δημιουργήσει μία φανταστική, ψεύτικη ἀτμόσφαιρα εἰρήνης καὶ ἑνότητος μὲ τὸν δῆθεν διάλογο τῆς ἀγάπης, μέσα στὴν ὁποία ἀναπαύονται μακάρια τὰ πλήθη, ποὺ παίρνουν ἀνυποψίαστα καὶ δωρεὰν ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημέρωσης τὸ χαπάκι τῆς οἰκουμενιστικῆς ἡρωίνης».

Ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γιά τήν Ἱερωσύνη:

«Εἰσί τινα μέρη θαλάσσης, ἅ κητώδη μεγάλα θηρία τρέφουσιν· οἱ γοῦν ἐν αὐτοῖς πλέοντες,κώδωνας ἐκκρεμῶσι τῶν πλοίων, ἵνα διά τῆς ἠχοῦς τούτων ἐκπληττόμενα φεύγωσι τά θηρία. Καίἡ θάλασσα δέ τοῦ ἡμετέρου βίου πολλά καί δεινότερα τρέφει θηρία, τά πονηρά πάθη λέγω καίτούς ἐφόρους αὐτῶν πονηροτέρους δαίμονας· ἐπιπλεῖ δέ τήν θάλασσαν ταύτην οἷά τις ναῦς ἡτοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία καί ἀντί κωδώνων ἔχει τούς πνευματικούς διδασκάλους, ἵνα διά τῆς ἱερᾶςἠχοῦς τῆς τούτων διδασκαλίας τούς νοητούς ἀποτρέπηται θῆρας. Καί τοῦτʼ ἄρα τυποῦσα καί ἡτοῦ Ἀαρών στολή κώδωνας εὐήχους εἶχε παρηρτημένους καί θέσπισμα ἦν ἀκουστήν εἶναι τήνφωνήν αὐτῶν ἐν τῷ τόν Ἀαρών λειτουργεῖν».

Eρμηνεία:

«Ὑπάρχουν μερικά θαλάσσια μέρη πού τρέφουν μεγάλα κητώδη θηρία. Ὅσοι λοιπόν πλέουν σʼ αὐτά τά μέρη, κρεμοῦν κώδωνες στά πλευρά τῶν πλοίων, ὥστε τά θηρία τρομαγμένα ἀπό τόν ἦχο τους νά φεύγουν. Καί τοῦ δικοῦ μας βίου ἡ θάλασσα τρέφει πολλά καί φοβερώτερα θηρία, τά πονηρά πάθη δηλαδή, καί τούς πρόξενους τῶν παθῶν δαίμονες πού εἶναι πονηρότεροι. Ἐπιπλέει σʼ αὐτήν τή θάλασσα σάν πλοῖο ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καί ἀντί γιά κώδωνες ἔχει τούς πνευματικούς διδασκάλους, ὥστε μέ τόν ἱερό ἦχο τῆς διδασκαλίας τους νά ἀπομακρύνει τά νοητά θηρία. Αὐτό προφανῶς προτυπώνοντας ἡ στολή τοῦ Ἀαρών, εἶχε εὔηχους κώδωνες ραμμένους στά ἄκρα της καί σύμφωνα μέ τά θέσμια ἔπρεπε νά ἀκούγεται ἡ φωνή

τους ὅταν λειτουργοῦσε ὁ Ἀαρών» (Ὁμιλία ΙΓ΄ Τῇ Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ΕΠΕ 9,352).

ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΧΟΜΟΛΟΓΗΣΗ – Αποκάλυψη παλαιοτέρας μου ψευδωνυμίας

Το 2011 με είχε συμβουλεύσει ο τότε εξομολόγος μου να γράφω άρθρα ψευδωνύμως. Αν και δεν αισθανόμουν ησυχία στη συνείδησή μου, το έπραξα.
Η δοκιμή αυτή απέδειξε αποτελεσματικά και περίτρανα πως οι πλείστοι άνθρωποι είναι δυστυχώς εμπαθείς, προσωπολήπτες και προκατειλημμένοι! Όταν γνωρίζουν πως ένα άρθρο είναι του “Πανταζή” δυσανασχετούν και κομπιάζουν για διαφόρους λόγους ο καθένας.
Όταν όμως το άρθρο είναι κάποιου ιερέα ή μοναχού, τότε τον εξυψώνουν μέχρι τα άστρα! Περιττό να σας πω, πως ο “Μοναχός Νικόδημος” έλαβε τις καλύτερες και πιο άριστες εντυπώσεις, τις βαθύτερες ευχαριστίες και τους υψηλοτάτους επαίνους…. Δεν με νοιάζουν εμένα αυτά. Δεν γράφω για ν’ αποκομίζω τ’ ανθρώπινα τα μπράβο. Γράφω για την αγάπη του Χριστού, τον έρωτα της Ορθοδοξίας μας και για το Μέγα Έλεος.
Αφού Αποτειχίστηκα το 2012, 
διέκοψα κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με αυτόν τον εξομολόγο (όχι για αυτό το λόγο φυσικά, αλλά για λόγους Οικουμενισμού), έπαψα να χρησιμοποιώ την ψευδωνυμία και άρχισα να πολεμώ με δύναμη και σθένος τις ανώνυμες και ψευδώνυμες κατηγορίες και επιθέσεις. Μία διαμάχη και κόντρα που μου κόστισε ακόμη και την ομόνοια με άλλους εν Χριστώ αδελφούς μου.
Σκεπτόμουν σύντομα να αποκαλύψω εν Κυρίω αυτήν μου την ακούσια ψευδωνυμία και να γράφω μόνο παρρησία με κάθε ειλικρίνεια και απόλυτη διαφάνεια καθώς δεν έχω τίποτα να φοβηθώ και τίποτε να κρύψω!
Καταλαβαίνετε τώρα, αδελφοί, πως δεν συντρέχει κανένας λόγος “κλοπής ξένης πνευματικής ιδιοκτησίας” από μένα για μένα εις βάρους του εαυτού μου…. Όσοι πάντως με γνωρίζουν και με αγαπούν, είναι απολύτως πεπεισμένοι πως δεν θα επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου να πέσει τόσο χαμηλά και να κλέψω ξένο έργο κανενός, πόσο μάλλον ενός ιερωμένου, πράγμα που με πάει απ’ ευθείας στη κόλαση.
Ευχαριστώ πάντως όλους σας και ιδιαιτέρως το “Αντιαιρετικό Εγκόλπιο” που φιλοξένησε ευπροσδέκτως, ολοψύχως και ομοψύχως τα άρθρα μου.
Η πιλοτική αυτή πρακτική απέδειξε υποστατές τις διάφορες υποψίες μου αλλά και ανέδειξε άλλες ύποπτες παραμέτρους. Το συγκεκριμένο άρθρο το δημοσίευσα εχθές στο δικό μου Ιστολόγιο εδώ:   http://www.wallingoff.com/?p=395
και το ανήρτισα ΧΩΡΙΣ όμως να αναγράψω κάποιον αρθρογράφο, σκοπίμως. Τα δύο συναδελφικά ιστολόγια όμως έσπευσαν να αποκαλύψουν τον πραγματικό αρθρογράφο κατά τη δική τους αναδημοσίευση. Έχει καλώς. Ήταν πλέον καιρός να αποκαλυφθεί ο αρθρογράφος για να αναλάβω κάθε ευθύνη των λεγομένων και να μην ζουν οι αγαπητοί μου αναγνώστες με ψευδείς πληροφορίες.
Ζητώ με κάθε ειλικρίνεια δημοσίως συγγνώμη εάν στεναχώρησα κάποια ψυχή με την ψευδωνυμία μου αυτή. Εύχομαι πάντως στο αγαπητό ιστολόγιο “Αντιαιρετικό Εγκόλπιο” και σε όλους όσους φιλοξένησαν τιμητικώς τον “Μοναχό Νικόδημο” (συνώνυμο του Νικόλαος) να δουν και αυτοί αδέσμευτοι δίχως εμπάθεια και προκατάληψη την Θεόσδοτη και Θεάρεστη Αγιοπατερική Οδό της Αποτειχίσεως, δηλαδή της Διακοπής Κοινωνίας μετά ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΩΝ διά να μην είναι και οι ίδιοι ακοινώνητοι, να απομακρυνθούν άμεσα από τους Ψευδεπισκόπους και Λυκοποιμένες Οικουμενιστές, εάν όντως πιστεύουν στο Ευαγγέλιο και αποδέχονται πως “ΑΙΡΕΣΙΣ ΕΣΤΙ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΘΕΟΥ!!” Και δεν είναι μία αλλά ΠΟΛΛΕΣ οι αιρέσεις που γυμνή τη κεφαλή κηρύσσει ο Αιρεσιάρχης πατριάρχης Βαρθολομαίος και πάσα η πομπή αυτού!
Είναι καιρός πλέον να αποτινάξουμε τα δεσμά της δειλίας και να θυσιάσουμε με οποιοδήποτε ΚΟΣΤΟΣ οτιδήποτε μας κρατά δούλους σε αυτήν την Αντίθεη, Αντίχριστη, Αντιευαγγελική, Αντορθόδοξη, Αντιπατερική και κατά πάντα ένοχη κοινωνία.

Με αγάπη Χριστού
Νικόλαος Πανταζής
«Δι’ εὐχῶν τῶν ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ἡμῶν!»