Τη ΙΒ΄ (12η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών και Ομολογητού ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Επισκόπου Παρίου.

Βασίλειος ο Όσιος Πατήρ ημών έζη κατά τους χρόνους των δυσσεβών εικονομάχων, δια δε την υπερβολικήν αρετήν του και την ένθεον ζωήν την οποίαν διήλθεν, έγινεν Επίσκοπος Παρίου· μη θελήσας δε να συμφωνήση εις την αίρεσιν των εικονομάχων και να υπογράψη εις την αθέτησιν των αγίων Εικόνων, διήλθεν ο αοίδιμος όλην την ζωήν του με θλίψεις διωγμούς και στενοχωρίας, φεύγων πάντοτε από τόπου εις τόπον και υπερμαχών μεν δια τα δόγματα των θείων Πατέρων, εναντιούμενος δε και μισών τας συναγωγάς των κακοδόξων. Όθεν τον Θεόν θεραπεύσας και ευάρεστος Αυτώ εις όλα φανείς, εκοιμήθη εν ειρήνη.

Τη ΙΑ΄ (11η) Απριλίου μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΑΝΤΙΠΑ Επισκόπου Περγάμου.

Αντίπας ο Άγιος Ιερομάρτυς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Δομετιανού, του κατά τα έτη 81 – 96 βασιλεύσαντος, σύγχρονος ων των Αγίων Αποστόλων. Υπήρχε δηλαδή κατά την εποχήν εκείνην κατά την οποίαν ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος ήτο εξόριστος εις την Πάτμον, καθώς περί τούτου ο ίδιος ο Θεολόγος γράφει εις την Αποκάλυψιν, μάρτυρα πιστόν ονομάζων τον Αντίπαν. Διότι ούτω γράφει, ως εκ προσώπου του Χριστού λέγοντος προς τον Άγγελον της εν Περγάμω Εκκλησίας· «Και εν ταις ημέραις αις Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, ος απεκτάνθη παρ’ υμίν, όπου ο σατανάς κατοικεί» (Αποκάλ. β:13).

Τη Ι΄ (10η) Απριλίου, μνήμην επιτελούμεν του εν Αγίοις Πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ του Ε΄ του Νέου Ιερομάρτυρος, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και Οικομενικού Πατριάρχου, του δι’ αγχόνης μαρτυρήσαντος εν αυτή κατά το έτος αωκα΄ (1821), υπέρ της ελευθερίας, της Πίστεως και του Ελληνικού Έθνους, επί της βασιλείας του Ασιάτου Σουλτάνου Μαχμούτ.

Γρηγόριος Ε΄ ο Αγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης και Μάρτυς του Χριστού εγεννήθη κατά το έτος αψδε΄ (1745) εις Δημητσάναν της Πελοποννήσου εξ ευλαβών γονέων Ιωάννου Αγγελοπούλου και Ασημίνας το γένος Παναγιωτοπούλου καλουμένων, ωνομάσθη δε κατά το άγιον Βάπτισμα Γεώργιος. Τα εγκύκλια γράμματα εξεπαιδεύθη ο Άγιος εις την πατρίδα αυτού υπό του θείου και αναδόχου του Ιεροδιδασκάλου Μελετίου Ιερομονάχου και Αθανασίου Ιερομονάχου Ρουσοπούλου, εικοσαέτης δε γενόμενος απεδήμησεν εν έτει αψξε΄ (1765) μετά του δευτέρου των διδασκάλων του εις Αθήνας όπου και εμαθήτευσε δύο σχεδόν έτη πλησίον του μεγάλου διδασκάλου Δημητρίου Βόδα. Ύστερον αυτός μεν απέπλευσεν εις Σμύρνην, ο δε Ρουσόπουλος παρέμεινεν εις Αθήνας διδάσκων εις την εν αυταίς σχολήν μέχρι της αποβιώσεώς του (1780). Φθάσας δε εις Σμύρνην ο Γεώργιος συγκατώκησε μετά του εκεί διαμένοντος θείου του Μελετίου Ιερομονάχου, υπηρετών αυτόν και διακούων άμα καρποφόρως τα μαθήματα της Ευαγγελικής Σχολής.

Τη Ι΄ (10η) Απριλίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΔΗΜΟΣ, ο μαρτυρήσας εν Σμύρνη εν έτει αψξγ΄ (1763) ξίφει τελειούται.

Δήμος ο ευλογημένος του Χριστού Νεομάρτυς κατήγετο από την περιφέρειαν της Αδριανουπόλεως, εκ χωρίου καλουμένου τουρκιστί Ουρτζούν Κιοπρού, επειδή δε ήτο αλιεύς κατά την τέχνην ευρίσκετο πάντοτε εις τα ιχθυοτροφεία. Συνέπεσε δε να εργασθή ποτε επί ένα ολόκληρον χρόνον εις εν τοιούτον ιχθυοτροφείον, πλησίον της Σμύρνης κείμενον και καλούμενον Τσακάλ Μπουρνού, από το οποίον όμως όχι μόνον ουδέν κέρδος απήλαυσεν, αλλά έμεινε και χρεωμένος εις τον Οθωμανόν ιδιοκτήτην του.

Τη Ι΄ (10η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Ιερομαρτύρων ΙΑΚΩΒΟΥ Πρεσβυτέρου και ΑΖΑ Διακόνου.

Ιάκωβος και Αζάς οι Άγιοι Μάρτυρες έζων εν Περσία κατά τους χρόνους του βασιλέως των Περσών Σαβωρίου Β΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τκε΄ - τοθ΄ (325 – 379) και του μεγάλου βασιλέως των Ρωμαίων Κωνσταντίνου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τστ΄ - τλζ΄ (306 – 337). Και ο μεν Ιάκωβος ήτο Πρεσβύτερος και κατήγετο εκ τινος κώμης της Περσίας Φαργαθά ονομαζομένης, ο δε Αζάς ήτο Διάκονος και κατήγετο εκ της περσικής επίσης κώμης Βιθνηρή. Ούτοι λοιπόν συλληφθέντες παρέστησαν εις τον αρχιμάγον των Περσών Αργωγκισχήρ. Επειδή δε ωμολόγησαν παρρησία τον Χριστόν, έχυσαν οι Πέρσαι εις την ρίνα των όξος με σινάπιον μεμιγμένον. Έπειτα έδειραν αυτούς και τους εκρέμασαν γυμνούς εις τόπον ανοικτόν και αστέγαστον, όπου εξηράνθησαν οι αοίδιμοι υπό του ψύχους της νυκτός. Είτα κατεβίβασαν αυτούς και επειδή παρά ταύτα δεν επείθοντο να θυσιάσωσιν εις τον ήλιον και εις το πυρ, επρόσταξεν ο αιμοβόρος άρχων να αποκεφαλίσουν αυτούς και ούτως οι μακάριοι ούτοι Μάρτυρες ανήλθον στεφανηφόροι εις τα ουράνια.

Τη Ι΄ (10η) Απριλίου μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΤΕΡΕΝΤΙΟΥ, ΑΦΡΙΚΑΝΟΥ, ΜΑΞΙΜΟΥ, ΠΟΜΠΗΪΟΥ και ετέρων Τριάκοντα Έξ, αλλά δη και ΖΗΝΩΝΟΣ και των περί αυτόν και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και ΘΕΟΔΩΡΟΥ.

Τερέντιος ο Άγιος Μάρτυς και οι μετ’ αυτού αξιωθέντες των μαρτυρικών στεφάνων Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του Δεκίου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σμθ΄ - σνα΄ (249 – 251) και του ηγεμόνος Φουρτουνιανού, κατήγοντο δε άπαντες οι μακάριοι ούτοι εκ της Αφρικής. Επειδή δε κατ’ εκείνον τον καιρόν εδημοσιεύθη πρόσταγμα βασιλικόν δια του οποίου ωρίζετο, ότι οι Χριστιανοί ή πρέπει να αρνηθούν δημοσία τον Χριστόν ή αν επιμένουν  εις την Πίστιν των και δεν εννοούν να πεισθούν εις τον βασιλέα να τιμωρώνται δια διαφόρων βασάνων, δια τούτο οι Άγιοι ούτοι Μάρτυρες, όντες τον αριθμόν τεσσαράκοντα, βλέποντες πολλούς Χριστιανούς εξαπατωμένους και παραδιδομένους αυθορμήτως εις την πλάνην των ειδώλων, συνεφώνησαν μεταξύ των να αντισταθώσι κατά των ειδωλολατρών και να προβάλωσι την ανδρείαν της ψυχής και του σώματος αυτών δια την Πίστιν και την αγάπην του Χριστού.

Τη Θ΄ (9η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων ΜΑΡΤΥΡΩΝ των εν τη αιχμαλωσία αναιρεθέντων εν Περσία.

Μάρτυρες οι εκ Βιζάβδης αιχμάλωτοι και εν Περσία αναιρεθέντες· τούτους εθανάτωσεν ο βασιλεύς των Περσών Σαβώριος Β΄ ο βασιλεύσας κατά τα έτη τκε΄ - τοθ΄ (325 – 379). Ούτος κατά το πεντηκοστόν τρίτον έτος της βασιλείας του διήλθε πολεμών τους τόπους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας· αλώσας δε την χώραν την ονομαζομένην Βιζάβδην, τους μεν εν αυτή ευρισκομένους στρατιώτας και εκείνους όσοι ηδύναντο να φέρωσιν όπλα εθανάτωσε, τον δε απειροπόλεμον λαόν, ήτοι τας γυναίκας, τους γέροντας και τα παιδία, τον Επίσκοπον Ηλιόδωρον και τους Πρεσβυτέρους Δησάν και Μαριάβ και όλους τους Κληρικούς, δεν εθανάτωσεν, αλλά αφήκεν αυτούς ζωντανούς. Όταν δε ο Επίσκοπος Ηλιόδωρος έμελλε να αποθάνη, εχειροτόνησεν αντ’ αυτού τον Πρεσβύτερον Δησάν.