Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν!

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας.   Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13^ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

Ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 23 Απριλίου 2015

Του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του τροπαιοφόρου, Γλυκερίου μάρτυρος, Γεωργίου του εν Μαγνησία (1796), Λαζάρου και Λουκά (1802) των νεομαρτύρων.

Ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ποὺ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ τέχνη, τὴν τιμὴ πρὸς τὸν Ἅγιο λαῶν καὶ φυλῶν ἀκόμα καὶ μὴ ὀρθοδόξων, τὴ λαϊκὴ θρησκευτικότητα, μαρτυρεῖται περίτρανα ἀπὸ τὴν γ’ Ὠδὴ τοῦ Κανόνος του: «Γῆ πᾶσα καὶ βρότειος φυλή, οὐρανός τε συγχαίρει, στρατὸς Ἀγγέλων τε, ὁ πρωτοστράτηγος γάρ, Χριστοῦ νῦν Γεώργιος ἐκ γῆς, βαίνει πρὸς οὐράνια». Παρὰ τὴν εὐρέως διαδεδομένη τιμὴ καὶ εὐλάβεια πρὸς τὸν Ἅγιο Γεώργιο, δὲν ὑπάρχουν πολλὲς αὐθεντικὲς ἱστορικὲς πηγὲς γιὰ τὸ πρόσωπο καὶ τὸ μαρτύριό του. Πρώτη καὶ σπουδαιότερη πηγὴ ἀπὸ τὴν ὁποία ἀντλοῦμε πληροφορίες γιὰ τὸν βίο, τὸ μαρτύριο καὶ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου εἶναι τὸ ἱστορικὸ ποὺ συνέταξε ὁ ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου, Πασικράτης, ὁ ὁποῖος παρακολούθησε τὰ γεγονότα τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος γεννήθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 280 – 285 μ.Χ., πιθανότατα στὴν περιοχὴ τῆς Ἀρμενίας, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ. Ἐκεῖ, σὲ ἕνα μοναστήρι τῆς περιοχῆς, ὁ Ἅγιος δέχθηκε τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ ἔγινε μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πατέρας τοῦ Ἁγίου ὀνομαζόταν Γερόντιος, ἦταν Συγκλητικὸς – στρατηλάτης στὸ ἀξίωμα – καὶ καταγόταν ἀπὸ πλούσια καὶ ἐπίσημη γενιὰ τῆς Καππαδοκίας. Σὲ παλαιὸ χειρόγραφο ἀναφέρεται ὅτι γεννήθηκε στὴ Σεβαστούπολη τῆς Μικρᾶς Ἀρμενίας καὶ ὅτι ἀρχικὰ ἦταν εἰδωλολάτρης, ἐνῷ ἀργότερα ἔγινε Χριστιανός. Ἡ σύζυγός του ὀνομαζόταν Πολυχρονία, ἦταν Χριστιανὴ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ γνωστὴ Λύδδα (Διόσπολη) τῆς Παλαιστίνης. Ὅπως ἀναφέρουν οἱ πηγές, ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἁγίου, ὅταν ἐκεῖνος ἦταν σὲ μικρὴ ἡλικία, μετοίκησε στὴ Λύδδα, λόγω τοῦ θανάτου τοῦ πατρός του.

Σὲ νεαρὴ ἡλικία ὁ Γεώργιος κατατάχθηκε στὸ Ρωμαϊκὸ στρατό. Διακρίθηκε γιὰ τὴν τόλμη καὶ τὸν ἡρωισμό του καὶ ἔλαβε τὸ ἀξίωμα τοῦ Τριβούνου. Λίγο ἀργότερα ὁ Διοκλητιανὸς τὸν ἔκανε Δούκα (διοικητή) μὲ τὸν τίτλο τοῦ Κόμητος στὸ τάγμα τῶν Ἀνικιώρων τῆς αὐτοκρατορικῆς φρουρᾶς, «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπῶς διαπρέψας τοῦ τῶν σχολῶν μετὰ ταῦτα πρώτου τάγματος κόμης κατ’ ἐκλογὴν προεβλήθη».

Στὶς ἀρχὲς τοῦ 303 μ.Χ. ὁ Ἅγιος συλλαμβάνεται καὶ ἀκολουθεῖ τὸ μαρτύριο. Ἡ πίστη τοῦ Ἁγίου γίνεται ἀφορμὴ νὰ βαπτισθοῦν Χριστιανοὶ οἱ στρατιωτικοὶ Ἀνατόλιος καὶ Πρωτολέων, Βίκτωρ καὶ Ἀκίνδυνος, Ζωτικὸς καὶ Ζήνωνας, Χριστόφορος καὶ Σεβηριανός, Θεωνᾶς, Καισάριος καὶ Ἀντώνιος, τῶν ὁποίων τὴ μνήμη ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία στὶς 20 Ἀπριλίου καὶ ἡ βασίλισσα Ἀλεξάνδρα, σύζυγος τοῦ Διοκλητιανοῦ, μαζὶ μὲ τοὺς δούλους της Ἀπολλώ, Ἰσαάκιο καὶ Κοδράτο, τῶν ὁποίων ἡ μνήμη τιμᾶται στὶς 21 Ἀπριλίου.

Ὁ Ἅγιος μαρτύρησε, «ἀπετμήθη τὴν κεφαλήν», μετὰ ἀπὸ πλῆθος βασανιστηρίων, τὴν Παρασκευὴ 23 Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 303 μ.Χ. Κατὰ δὲ τὸν ὑπολογισμὸ τοῦ ἱστορικοῦ Εὐσεβίου καὶ σύμφωνα μὲ τὸ Μακεδονικὸ ἡμερολόγιο, ἡ ἡμέρα αὐτὴ ἀντιστοιχοῦσε στὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου, τοῦ Πάσχα. Κρυφὰ σήκωσαν οἱ Χριστιανοὶ τὸ πάντιμο λείψανό του καὶ τὸ ἔθαψαν μαζὶ μὲ αὐτὸ τῆς Ἁγίας μητρός του, ἡ ὁποία μαρτύρησε τὴν ἴδια ἢ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα. Ὁ πιστὸς ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου, Πασικράτης, ἐκτελώντας τὴν ἐπιθυμία τοῦ Ἁγίου, παρέλαβε τὸ Ἅγιο λείψανο τοῦ Μάρτυρα μαζὶ μὲ αὐτὸ τῆς μητέρας του καὶ τὸ μετέφερε στὴ Λύδδα τῆς Παλαιστίνης. Ἀπὸ ἐκεῖ, ὅπως βεβαιώνουν οἱ πηγές, οἱ Σταυροφόροι πῆραν τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς Ἁγίας Πολυχρονίας καὶ τὰ μετέφεραν στὴ Δύση.

Μετὰ τὸ μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Ἁγίου, μαρτύρησαν καὶ οἱ συνδέσμιοί του Εὐσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος καὶ ἄλλοι τέσσερις μαζί. Τὴν μνήμη τους τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία στίς 24 Ἀπριλίου.

Βλέπουμε ὅτι μὲ κέντρο τὴν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου, δημιουργεῖται μέσα στὸ τελετουργικὸ χρόνο τῆς Ἐκκλησίας, ἕνας ἑορτολογικὸς κύκλος, ὁ ὁποῖος καλλιεργεῖται περισσότερο ἀπὸ τὰ Τυπικὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ξεκινᾶ στὶς 20 Ἀπριλίου καὶ τελειώνει στὶς 24 τοῦ αὐτοῦ μηνός. Ὁ ἑορτολογικὸς αὐτὸς κύκλος δείχνει τὴν περίοπτη θέση τοῦ Μεγαλομάρτυρος στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ τιμὴ τοῦ Ἁγίου ἐπεξετάθη ἐντὸς ὀλίγου χρόνου σὲ ὅλη τὴν Ἀνατολή. Ἔτσι στὴ Συρία ἤδη ἀπὸ τὸν 4^ο αἰώνα μ.Χ. ὑπῆρξαν ναοὶ ἀφιερωμένοι στὴ μνήμη του, ἐνῷ στὴν Αἴγυπτο ὑπῆρχαν περὶ τοὺς 40 ναοὺς καὶ 3 Μονὲς στὸ ὄνομά του. Στὶς λοιπὲς ἀνατολικὲς περιοχὲς ἡ τιμὴ τοῦ Ἁγίου εἶχε λάβει τεράστιες διαστάσεις ἀπὸ ἀρχαιοτάτους χρόνους. Στὴν Ἁγιοτόκο καὶ μαρτυρικὴ Καππαδοκία βρίσκονται πολλοὶ ναοὶ ἀφιερωμένοι στὸν Μεγαλομάρτυρα, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλους Ἁγίους, μὲ ἐξαίρετες τοιχογραφίες τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου, καθὼς καὶ τῆς μητρός του Ἁγίας Πολυχρονίας. Καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη ὅμως πολλοὶ καὶ ὀνομαστοὶ ναοὶ ἦταν ἀφιερωμένοι στὸν Μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Γεώργιο.
Ἡ τιμὴ πρὸς τὸν Ἅγιο Γεώργιο στὴν περιοχὴ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καλλιεργήθηκε ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν Ὅσιο Θεόδωρο τὸν Συκεώτη. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ στὶς 22 Ἀπριλίου, ἑορταζόταν στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ ἱερὰ Σύναξη στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου «ἐν τῷ Δευτέρῳ». Αὐτὸ ἀκριβῶς καταδεικνύει τὴ σχέση μεταξὺ τῶν δύο Ἁγίων.

«Ορθόδοξος Τύπος» : Κατά την Ορθόδοξον Παράδοσιν (η μικτή Μονή του Έσσεξ)

…Μία από τας ερωτήσεις, αι οποίαι ετέθησαν, ήτο και αυτή: «Διατί η Ιερά Μονή του Γέροντος Σωφρονίου εξ αρχής έγινε μικτή, όπου εγκαταβιούν και γυναίκες μοναχαί; Η απάντησις ήτο ασαφής. Ελέχθη ότι, αναχωρών εξ αγίου Όρους ο Γέρων Σωφρόνιος ηρώτησε περί του θέματος αυτού τον άγιον Σιλουανόν και του επέτρεψε…. Δεν διηυκρινίσθη σαφώς.           

Αλλ΄ εν πάση περιπτώσει, το θέμα παραμένει σοβαρόν. Θεολόγος διορθοδόξων διαστάσεων προσκυνητής της ως άνω  ι. Μονής του Λονδίνου, συζητών μετά φίλου του Καθηγητού, ηρώτησεν επί λέξει: «Μήπως γνωρίζετε, εάν υπάρχη εις τον παγκόσμιον Ορθόδοξον χώρον, ιερά Μονή όπως αυτή του Τιμίου Προδρόμου, με κοινήν λατρείαν, κοινήν τράπεζαν κλπ.»; Ο κ. Καθηγητής δεν απήντησε. Μερικοί προβάλλουν το επιχείρημα ότι ευρίσκεται εις μίαν τόσον μεγάλην πόλιν!  Αλλά και άλλαι Ορθόδοξοι Μοναί ευρίσκονται εις το Σύδνεϋ της Αυστραλίας, εις πολιτείας και πόλεις της Αμερικής, της Ευρώπης… εντούτοις πουθενά δεν συναναστρέφονται και σχεδόν συζούν εις τον ίδιον μοναστικόν χώρον μοναχοί και μοναχαί. Ο ιερός Χρυσόστομος, ο Μ. Βασίλειος και όλοι οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα το απεδέχοντο; Ασφαλώς, όχι! Μήπως θα πρέπει κάποτε ν΄ ακολουθήση την Ορθόδοξον Παράδοσιν και η ανωτέρω Ιερά Μονή;Το θέτομεν εισηγητικώς.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ουδέν σύνθημα είναι τόσον επικίνδυνον σήμερον, όσον είναι το της ενότητος. Σήμερον η ενότης αποτελεί πόθον και απαίτησιν όλων των λαών. Πόθον, διότι η ενότης ευρίσκεται εις τα βάθη της ανθρωπίνης ψυχής. Απαίτησιν, διότι μόνον δια της ενότητος των λαών, δύναται να αποφευχθή ο διαγραφόμενος κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου. Ποίος τολμά να αντιτεθή εις το σύνθημα τούτο, χωρίς να θεωρηθή ως εχθρός της παγκοσμίου οικογενείας;  Εχαρακτηρίσαμεν το σύνθημα της ενότητος ως επικίνδυνον. Εξηγούμεθα. Αν πρόκηται περί ενότητος, εις το επίπεδον της συνεργασίας και συνυπάρξεως των εθνών και ανοχής, των μεταξύ των καθεστωτικών διαφορών, παρά τον πρόσκαιρον χαρακτήρα της εκβιαζομένης αυτής ενότητος, ουδέν, ίσως, το κακόν υπάρχει. Αν όμως το σύνθημα της ενότητος περιλαμβάνη τον θρησκευτικόν βίον των λαών, όπως ακριβώς και επιζητείται, το πράγμα είναι απατηλόν και ολέθριον, δι’ αυτήν την ιδίαν ανθρωπότητα. Βεβαίως, η άποψις ότι η θρησκευτική ενότης βλάπτει, εν τη εννοία της θρησκευτικής εξισώσεως των πάντων, δεν γίνεται αποδεκτή ούτε από την διεθνή μασωνίαν, ούτε από τον παγκόσμιον κομμουνισμόν, αλλ’ ούτε και από τα αναρίθμητα πλήθη των θρησκευτικώς αδιαφόρων. Διότι η μασωνία, ως υπερθρησκεία, αίρεται υπεράνω των θρησκευτικών διαφορών και εναγκαλίζεται, εν ισότητι, πάσας τας θρησκείας. Ο κομμουνισμός, επίσης ως άθρησκος, απεκδέχεται την επί διεθνούς επιπέδου επικράτησίν του ή δια της εκριζώσεως του θρησκευτικού συναισθήματος ή, εφ’ όσον δεν δύναται να επιτύχη τούτο, τουλάχιστον να καταστήση πάσας τας θρησκείας ακινδύνους, δια της αμβλύσεως των δογμάτων. Και κατά τα τελευταία έτη προς τας δύο αυτάς κατευθύνσεις στρέφεται. Ωσαύτως, οι θρησκευτικώς αδιάφοροι ουδέν έχουν να ζημιωθούν, εάν ενοποιηθούν πάσαι αι, κατ’ αυτούς, πεπλανημέναι θρησκείαι, χάριν της παγκοσμίου ενότητος. Το πράγμα όμως διαφέρει δια τον Βουδισμόν και τον Μωαμεθανισμόν, που συνεχώς εξαπλούνται εις τον κόσμον, διότι έχουν τον εγωισμόν και την φιλοτιμίαν να μη θέλουν οιανδήποτε ενότητα εις βάρος της μωράς πίστεώς των. Εύγε των!...

Εκείνοι που συζητούν περί ενότητος όλων των δογματικών αποχρώσεων, ενώ εκ των προτέρων δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τας πιστευομένας αληθείας των, είναι οι χριστιανοί. Και οι «ορθόδοξοι» θέλουν ενότητα και οι παπικοί και προτεστάνται. Καμμία κίνησις δεν εύρεν εις τον κόσμον τόσην απήχησιν τελευταίως, όσον η προς ενότητα του χριστιανικού κόσμου κίνησις, αφού το μείζον τμήμα της ανθρωπότητος ανήκει εις τον κομμουνισμόν, τον μασωνισμόν και τους αδιαφόρους θρησκευτικώς. Διατί να μη θέλουν την ένωσιν του χριστιανικού κόσμου, χάριν της επί γης ειρήνης; Και οι μεν εντός εισαγωγικών «ορθόδοξοι», μη γνωρίζοντες την Ορθοδοξίαν, ως και την κατ’ ευθείαν από τον Χριστόν, τους Αποστόλους και την παράδοσιν ΜΙΑΝ Εκκλησίαν, ευκόλως διαλέγονται δια μίαν ενότητα με τον παπισμόν και τον προτεσταντισμόν επί ίσοις όροις, εκάστου δόγματος διατηρούντος ό,τι πιστεύει ως αλήθειαν. Οι δε προτεστάνται δεν θα είχον πολλήν αντίρρησιν να αποδεχθούν παπισμόν και Ορθοδοξίαν ως δύο επί πλέον χριστιανικάς ομολογίας εις τας τετρακοσίας περίπου προτεσταντικάς, χωρίς βεβαίως να απαρνηθούν ό,τι θεωρούν ορθόν ιδικόν των και χωρίς να σταματούν την ατέρνονα έρευνάν των δια την εύρεσιν της αληθείας! Οι δε παπικοί ευρίσκουν την προς ενότητα τείνουσαν εποχήν μας ως μίαν σπανίαν ευκαιρίαν να αντλήσουν οφέλη τόσον από τους αφελείς «ορθοδόξους», όσον και από το επαναστατήσαν τέκνον των, τον προτεσταντισμόν, αρκούμενοι μόνον εις την αξίωσιν να βλέπουν πάντες εις το πρόσωπον του πάπα την μίαν εν τω κόσμω Εκκλησίαν. Και ας κρατούν τας παραδόσεις των…

Αυτή είναι, είτε το θέλομεν είτε όχι, η σημερινή πραγματικότης. Πραγματικότης άκρως δραματική δια την Ορθοδοξίαν και ιδίως την Ελληνικήν. Διότι οι Σλαυϊκοί λαοί διήλθον από την κάμινον των πειρασμών και ήδη ανανεούνται εν τη Ορθοδοξία των δια του κομμουνιστικού κνούτου. Και τους μεν, βεβαίως, διαλόγους ούτε τους φοβούμεθα, αλλά ούτε και τους απωθούμεν. Φοβούμεθα μόνον τους δια λογαριασμόν της Ορθοδοξίας περιάγοντας ξηράν και θάλασσαν χάριν της ενότητος, διαλεγομένους και εφαπτομένους επικινδύνως των παπικών και προτεσταντικών περιοχών. Εκείνο όμως το οποίον περισσότερον και μας φοβίζει και μας εμβάλλει εις ανησυχίας, είναι η απύθμενος άγνοια και αδιαφορία δια την ορθόδοξον πίστιν του ελληνικού λαού. Ο λαός μας, από της απελευθερώσεως του Γένους, υπέστη μίαν προοδευτικήν παραπλάνησιν, και σήμερον αφού «εμίγη τοις έθνεσι και έμαθε τα έργα αυτών», ευρίσκεται αποχρωματισμένος από την πίστιν των Πατέρων του και με «της ψυχής τα όμματα πεπηρωμένα ως ο τυφλός εκ γενετής». Εάν εγίνετο ένα είδος δημοψηφίσματος μεταξύ του ελληνικού λαού, ως προς την θρησκευτικήν του προτίμησιν, πως θεωρεί την Ορθοδοξίαν, τους αιρετικούς, τας ανατολικάς θρησκείας, την αθεϊαν, τι, εν πάση περιπτώσει, είναι ένας έκαστος, θα ευρισκόμεθα ενώπιον του πλέον τραγικού μωσαϊκού ιδεών, ηθικής, θρησκειών και ασεβείας. Ο Ελληνικός λαός, ας το αντιληφθώμεν, δεν είναι ο περιούσιος ορθόδοξος λαός, όπως θέλομεν να τον αποκαλώμεν. Διέρχεται τρομεράν πνευματικήν, ηθικήν και φιλοσοφικήν κρίσιν. Ευρεθείς εντός των πλέον γοητευτικών ρευμάτων της εποχής, εστερημένος των βιωμάτων της νικώσης τον κόσμον Ορθοδόξου πίστεως, ηναγκάσθη να δεχθή εις την ψυχήν του ό,τι δύναται να φαντασθή κανείς. Και ούτω, του είναι αδύνατον να αντιληφθή δια ποίον λόγον η ενότης είναι ολεθρία δι όλην την ανθρωπότητα, καθ’ ον χρόνον κινδυνεύει το μοναδικόν φως του κόσμου…

Μέσα εις την αυτήν την άνευ προηγουμένου σύγχυσιν του Ελληνικού λαού, συνετηρήθησαν και αδιάφθοροι εις την Ορθοδοξίαν των Έλληνες. Αυτοί είναι αρκετοί μεταξύ του κλήρου και του λαού, όσοι χρειάζονται δια να μαρτυρούν την σώζουσαν Ορθοδοξίαν και να αντιδρούν εις αντορθοδόξους ενεργείας και να δακτυλοδεικτούν το φως της πίστεως. Εις αυτούς πίπτει το βάρος της ευθύνης, όπως, ευκαίρως, ακαίρως, εις πάσαν περίπτωσιν, και δια παντός μέσου ευαγγελίζωνται την Ορθοδοξίαν, καταδεικνύουν την αλήθειαν και επισημαίνουν τους κινδύνους της αγιωτάτης Εκκλησίας μας. Και ο μέγας κίνδυνος σήμερον είναι το κήρυγμα της ενότητος επί βάσεως αορίστου, της ενότητος δια την ενότητα, με συνέπειαν την νόθευσιν της Ορθοδόξου διδασκαλίας. Δια την απόκρουσιν δε της επιβουλής είναι επείγουσα ανάγκη ενότητος καρδιών, θελήσεων και σκέψεων, παραμεριζομένων των μικροφιλοτιμιών και λησμονουμένων των πικριών, «αν τις έχη προς τινα μομφήν». Δεν χρειάζεται πολλή διορατικότης, δια να διίδη κανείς την επιδείνωσιν της καταστάσεως και το ανατέλλον – «αν μη Κύριος διασκεδάση βουλάς αρχόντων» -- σχίσμα εντός των κόλπων της Ελλαδικής Εκκλησίας. Όσοι, χάριτι Χριστού, παρέμειναν γνησίως Ορθόδοξοι κατά βίον και γνώσιν, οφείλουν να συσπειρωθούν περί την Ορθόδοξον Ελληνικήν Εκκλησίαν, δια να προλάβουν, ανθρωπίνως, το διαγραφόμενον σχίσμα, διακηρύττοντες ότι η ενότης είναι δυνατή μόνον επί του εδάφους της Ορθοδοξίας. Πάσα άλλη ενότης αποτελεί ασυγχώρητον έγκλημα. Διότι νοθεύεται η μόνη απομείνασα ελπίς του κόσμου Ορθοδοξία, η οποία δέον όπως παραμένη, ως Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, έξω των κόλπων της οποίας δεν υπάρχει σωτηρία. Ενότης λοιπόν εν Ορθοδοξία. Τα άλλα όλα είναι επιτεύγματα του Σατανά και των «κατεφθαρμένων τον νουν».

Ρωμιοσύνη: « Έλλειμμα» λογικής «Πλεόνασμα» καρδιάς

Ηλιάδης  Σάββας

Διά βίου δάσκαλος
Κιλκίς 18- 4- 2015    

    

Σήμερα η ζωή μας κατακλύζεται από οικονομικούς όρους αμέτρητους, εν πολλοίς ακατανόητους ή δυσνόητους. Όλοι τους επιδίδονται στην περιγραφή των οικονομικών δεδομένων και γενικότερα στην οικονομική κατάσταση προσώπων, οργανισμών, εταιρειών αλλά και κρατών και όλης της ανθρωπότητας.

    Δυο απ΄ αυτούς, το «έλλειμμα» και το « πλεόνασμα», παίζουν  πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, όχι μόνο ως οικονομικοί όροι αλλά και ως τρόποι του ζειν και αγωνίζεσθαι στο στίβο της πολυκύμαντης πραγματικότητας αυτής ταύτης της ζωής.

    Οι όροι αυτοί έχουν προσλάβει μέσα μας ανεπαίσθητα κάποια ιερότητα, ένα περιεχόμενο παγανιστικό  θα μπορούσαμε να πούμε και εμείς είμαστε στραμμένοι, προσηλωμένοι  προς αυτούς ψυχή τε και σώματι. Καθώς προβάλλονται μάλιστα και παρουσιάζονται  και αναλύονται από τους ειδικούς, πολιτικούς και οικονομολόγους, καθορίζουμε σύμφωνα μ’ αυτά την οικονομική μας αλλά και όλη μας τη  συμπεριφορά προς τις καταστάσεις και τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν.

    Επειδή όμως είμαστε κληρονόμοι μιας παράδοσης και ιστορίας πλούσιας σε αρχές και ιδανικά και σε πνευματικό περιεχόμενο, που πηγάζει από τους Αγίους και τους ήρωές μας ( εθνικούς, επιστημονικούς, φιλανθρωπικούς, κοινωνικούς, κ.λπ.), έχουμε και την παρακαταθήκη και την εμπειρία και την υποχρέωση να δούμε τα πράγματα και από την άλλη σκοπιά. Αυτή των πατέρων μας, δηλαδή την πάτρια.

    Στις αμέτρητες δοκιμασίες που έζησε το Γένος μας ανά τους αιώνες, υπήρξαν στιγμές που αντιμετώπισαν οι πατέρες μας αυτό το «δίλημμα»: « ΕΛΛΕΙΜΜΑ» ή «ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ».

    Βεβαίως, ως μη έχοντες αμφότεροι οι όροι στην παρούσα αναφορά μόνο οικονομικο-διαχειριστικό περιεχόμενο, εννοείται πως προβλήθηκαν  και ως πρόκληση , ως απειλή, με την ανάλογη μορφή σε κάθε περίσταση.

    Όταν οι κάθε είδους επίβουλοι εχθροί χτυπούσαν την πατρίδα και δεν είχαν αποτέλεσμα στα πεδία των μαχών σώμα με σώμα, κατέφευγαν και σ’ αυτόν τον δόλιο τρόπο, για να επικρατήσουν, να  υποτάξουν το αδούλωτο φρόνημα, που ουσιαστικά συνοψιζόταν στο « δίλημμα»: «Έλλειμμα» ή « πλεόνασμα».

    Πραγματικά, δεν μπορεί παρά να ήταν φοβερή η πρόκληση και ο πειρασμός.

     Αυτοί που έδιναν τις δελεαστικές υποσχέσεις στις ώρες της δοκιμασίας, των παντοειδών κινδύνων, της δίψας, της πείνας, των ασθενειών, της απώλειας των αγαπημένων προσώπων, της άμεσης απειλής του θανάτου, της ατίμωσης, της βεβήλωσης των ιερών, έβρισκαν απέναντί τους ψυχές που ποτέ δε φαντάζονταν. Κατατροπώνονταν, κατανικιόνταν, υφίστατο ταπείνωση και προσβολή η δαιμονική πολλές φορές έπαρσή τους, εισπράττοντας την άρνηση  στη  δόλια υπόσχεση ανταλλαγής του «πλεονάσματος», για την ικανοποίηση των  επιθυμιών τους και όλων των  προσδοκώμενών  τους.

    Κι αν σε κάποιους είχε απομείνει λίγη ανθρωπιά και αξιοπρέπεια, λίγος σεβασμός στον άνθρωπο, αυτοί ντρέπονταν, εκπλήσσονταν, θαύμαζαν το μεγαλείο αυτών των ψυχών.

    Αλλά γιατί αυτή η άρνηση στο « πλεόνασμα»; Γιατί αυτή η «παράλογη», η «τρελή», η «μωρή», η «ανόητη» στάση των Σπαρτιατών, των Μεσολογγιτών, των Σουλιωτών, των Ναουσαίων, των Μακεδονομάχων, των αγωνιστών του 1940, των Κυπρίων (1955-1959), και τόσων άλλων;

    Αιώνες ο Έλληνας γαλουχήθηκε, διδάχτηκε, προβληματίστηκε και έδωσε απάντηση σε τέτοιου είδους καταστάσεις  προβαλλόμενες ως αδιέξοδα. Διότι τράφηκε πνευματικά κατά τέτοιον τρόπο, ώστε  η τροφή που πήρε διοχετεύτηκε απευθείας στην καρδιά και δημιούργησε, όπως θα έλεγαν οι γιατροί «καρδιακή πνευματική υπερτροφία» ή «πνευματική μεγαλοκαρδία». Η πνευματική τροφή είχε προορισμό την πνευματική καρδιά κι όχι τη λογική. Η λογική παρέμενε πάντοτε «ελλειμματική» σε σχέση με την καρδιά, που είχε το «πλεόνασμα» και εν τέλει έπαιρνε τις μεγάλες αποφάσεις, στα πλαίσια πάντοτε της διάκρισης. Έτσι, στις δύσκολες στιγμές πάντοτε είχε το προβάδισμα η καρδιά. Κι έτσι προτίμησαν το «έλλειμμα» για την υπεράσπιση υψίστων αγαθών. Την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την τιμή και διαφύλαξη όλων των ιερών και των αγίων του τόπου τους. Και η ιστορία τους δικαίωσε. Έγιναν οι οδηγοί μας, τα πρότυπά μας.

     Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως, όταν λειτουργεί η καρδιά, καταλύονται ακόμα και οι νόμοι της φύσης. Λειτουργεί το μυστήριο. Διότι εκεί κρύβεται το μυστήριο. Και ενεργεί και γίνονται τα θαύματα, σαν αυτά που έχει να παρουσιάσει αμέτρητα η ευλογημένη μας Ιστορία και Παράδοση.

     Σήμερα υποχρεώνεται ο ελληνικός λαός να ζήσει με το «έλλειμμα» το οικονομικό αλλά και με το «έλλειμμα» της συμπάθειας (συν- πάσχω, συμμετέχω στον πόνο του άλλου) των λεγομένων φίλων και εταίρων.

     Εδώ δοκιμάζεται, καθώς και οι πρόγονοί του. Δοκιμάζεται και το της καρδιάς του «πλεόνασμα». Παρόλα τα χτυπήματα, έχει και διαθέτει απ’ αυτό. Στο συνάνθρωπό του, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν πιστεύει, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δίκαια τον πιάνει το παράπονο, αλλά αυτό το κάτι άλλο, το οποίο τρέχει στο αίμα του, τον κρατάει όρθιο.

     « Πλεόνασμα» και « Έλλειμμα». Πού βρίσκεται όμως το όριό τους; Μέχρι πού τελειώνει  το καθένα, ώστε να μη γίνει βάσανο στη ζωή και αυτοσκοπός; Ανάμεσά τους βρίσκεται η διακριτική αρετή της « ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ»,την οποία διδάσκει  το Ευαγγέλιο.

     Ως επίρρωση των προαναφερθέντων παραθέτουμε ένα χωρίο από την προς Φιλιππησίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, την  επιστολή της χαράς όπως λέγεται, παρόλο που είναι γραμμένη μέσα από τη φυλακή, από το τέταρτο κεφάλαιο, καθόσον το Άγιο Ευαγγέλιο και οι βίοι των Αγίων υπήρξαν οι οδηγοί και οι τροφείς του Γένους και η παράκληση και η ελπίδα. Λέει λοιπόν ο Απόστολος:

«᾿Εχάρην δὲ ἐν Κυρίῳ μεγάλως ὅτι ἤδη ποτὲ ἀνεθάλετε τὸ ὑπὲρ ἐμοῦ φρονεῖν· ἐφ' ᾧ καὶ ἐφρονεῖτε, ἠκαιρεῖσθε δέ.

Οὐχ ὅτι καθ' ὑστέρησιν λέγω· ἐγὼ γὰρ ἔμαθον ἐν οἷς εἰμι αὐτάρκης εἶναι.

Οἶδα καὶ ταπεινοῦσθαι, οἶδα καὶ περισσεύειν· ἐν παντὶ καὶ ἐν πᾶσι μεμύημαι καὶ χορτάζεσθαι καὶ πεινᾶν, καὶ περισσεύειν καὶ ὑστερεῖσθαι·

πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ.

Πλὴν καλῶς ἐποιήσατε συγκοινωνήσαντές μου τῇ θλίψει».

Και η μετάφραση:

«Χάρηκα επίσης πολύ εν Κυρίω, γιατί τώρα επιτέλους ξαναβλάστησε η φροντίδα σας για μένα, για την οποία και φροντίζατε, αλλά δεν είχατε ευκαιρία να την εκδηλώσετε. Όχι ότι το λέω κάτω από στέρηση, γιατί εγώ έμαθα να είμαι αυτάρκης σε αυτά που έχω.  Ξέρω να ζω με στέρηση, ξέρω και να ζω και με αφθονία. Σε καθετί και σε όλα έχω μάθει το μυστικό, και να χορταίνω και να πεινώ, και να έχω αφθονία  και να στερούμαι. Όλα έχω τη δύναμη να τα κάνω διά του Χριστού, που με ενδυναμώνει.  Όμως καλά κάνατε που συμμετείχατε στη θλίψη μου».

Στον Απόστολο το «έλλειμμα» είναι το «ταπεινούσθαι», το «πεινάν», το «υστερείσθαι». Το δε «πλεόνασμα» το «περισσεύειν» και  το «χορτάζεσθαι». Τη συντονιστική, τη ρυθμιστική , τη μετριαστική αρετή όμως την αναφέρει στην αρχή:    « εγώ έμαθον εν οις ειμί αυτάρκης είναι».

Δεν μπορεί παρά σύμφωνα με τα δεδομένα της ιστορίας και σύμφωνα με τους πνευματικούς νόμους να βγει δικαιωμένος ο ελληνικός λαός. Εξάλλου , πάλι  έτερος λόγος λέγει: «Το άδικον ουκ ευλογείται».

Αυτά είναι αποδεδειγμένα ως ήδη γενόμενα. Είναι δικά μας, κληρονομιά μας. Είναι το αίμα  μας, το «πεπρωμένο» μας. Και στο χέρι μας είναι να συνεχίσουμε. Διότι θα τα παραδώσουμε με ευθύνη στους επερχομένους, αλλά θα δώσουμε λόγο και στο Θεό.

Δε θα αποκάμομε. Όχι. Δεν είμαστε μόνοι!

H IΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ---- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Συνέβη τότε, στα χρόνια της επίγειας δράσεως του Σωτήρος Χριστού, αλλά η ακτινοβολία της, όπως άλλωστε και όλων των γεγονότων της θείας Οικονομίας, διασχίζει τους αιώνες και φθάνει ως τις μέρες μας, στο εδώ και τώρα. Σαν τον φυσικό ήλιο, που δημιουργήθηκε τότε, στην αρχή του κόσμου, αλλά έκτοτε φωτίζει και ζωογονεί την πλάση, έτσι η Μεταμόρφωση του Κυρίου (6 Αυγούστου) διαχέει το φως της διαχρονικά και πανανθρώπινα.                                                                             

Μέσα σε τούτο το υπερκόσμιο, το άκτιστο φως αποκαλύπτεται η δόξα του τριαδικού Θεού· Ακούγεται η φωνή του Πατέρα, «ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (Ματθ. 17: 5)· προβάλλει η θεότητα του Ιησού Χριστού μέσα από το ανθρώπινο σώμα του· η παρουσία του αγίου Πνεύματος επισκιάζει το όρος και τυφλώνει τα μάτια των μαθητών για να φωτίσει στην άλλη διάσταση, ώστε να δουν τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.                                             

Αλλά μέσα στο φως της Μεταμορφώσεως φανερώνεται, επίσης, η δόξα του ανθρωπίνου προσώπου, καθώς «η βροτεία (=ανθρώπινη) άπασα φύσις προλάμπει θεϊκώς». Ο μεταμορφούμενος Ιησούς Χριστός «έδειξε το αρχέτυπον κάλλος της εικόνος», την προπτωτική παραδείσια κατάσταση της ανθρωπίνης φύσεως, «μεταστοιχειώσας αυτήν, εις την της θεότητος δόξαν τε και λαμπρότητα», όπως παιανίζει ο εκκλησιαστικός υμνογράφος. Αυτό το κάλλος και τη δόξα προβάλλει σε μας η γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.                                       

Επίκαιρο όσο ποτέ και άμεσα αναγκαίο το μήνυμα μάς καλεί σε αυτοέλεγχο· Η κοινωνία μας, η πατρίδα μας, η οικογένεια, η καρδιά μας καταυγάζονται από το φως της Μεταμορφώσεως; Ο σημερινός άνθρωπος διατηρεί εκείνη την αίγλη στην οποία τον ανύψωσε η Μεταμόρφωση του Σωτήρος; Η απάντηση αρνητική, επιβεβαιώνεται καθημερινά από πράξεις και έργα απάνθρωπα, που αποκαλύπτουν το παραμορφωμένο πρόσωπο της κοινωνίας μας· ομολογείται μυστικά στα μύχια του καθενός που νιώθει τη μοναξιά να τον πληγώνει, καθώς το σκοτάδι διαποτίζει την καρδιά του· επιμαρτυρείται από τις έρευνες και τις διαπιστώσεις των ειδικών, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την επαυξανόμενη εξαχρείωση και εξαγρίωσή μας. Πόσο θλιβερά επίκαιρο ηχεί το μοιρολόγι του ποιητή· «Ιδού εγώ με τόσα φώτα τυφλός, τυφλός όπως και πρώτα»          

Μήπως γι΄ αυτό, αδελφέ μου, θα απελπισθούμε; Όχι! Ώρα να αποδεχθούμε το φως της Μεταμορφώσεως. Το χορηγεί φιλάνθρωπα ο Κύριος σ΄ εκείνους, που θα τολμήσουν «την κρείττονα αλλοίωσιν», την αλλαγή του νου, του φρονήματος, την οποία προτείνει η μετάνοια και πραγματώνει η ειλικρινής συμμόρφωση προς το θέλημα του Θεού. Είναι ο σίγουρος δρόμος, για νά ΄ρθει η μεταμόρφωση μέσα μας και γύρω μας. 

ΝΕΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ «ΤΙ ΕΣΤΙΝ ΑΙΡΕΣΙΣ» του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών

Στο γνωστό περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Παρακαταθήκη», στο τεύχος Μαϊου – Ιουνίου 2007, δημοσιεύθηκε άρθρο του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους π. Γεωργίου Καψάνη, με τίτλο: Ανησυχία για την προετοιμαζομένη από το Βατικανό ένωσι Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών!                                                                                                                                

Ο π. Γεώργιος έχει μέχρι σήμερα συμβάλει πληθωρικώς, με τα αντιαιρετικά θεολογικά του κείμενα, για την εκτενή πληροφόρηση του πληρώματος της Εκκλησίας, για τις θεολογικές – δογματικές αποκλίσεις των ετεροδόξων από την θεολογική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γνωρίζει βέβαια άριστα τους Ιερείς Κανόνες της Εκκλησίας, καθώς και τις θέσεις των Οικουμενικών Συνόδων απέναντι στις ποικίλες ετεροδιδασκαλίες των διαφόρων αιρετικών. Είναι ένας έγκριτος χειριστής της Θεολογικής και πατερικής γλώσσης της Εκκλησίας!                 Εντούτοις, στις πρώτες μόλις γραμμές του πιο πάνω άρθρου του, παρουσιάζεται σαν να αγνοεί ή να θέλει να αγνοεί, τι σημαίνει ακριβώς αίρεση! Πως και πότε στοιχειοθετείται η έννοια της αιρέσεως, δεδομένου ότι μεταγλωττίζει αυθαιρέτως τις αιρετικές δραστηριότητες «Ορθοδόξων ταγών και οικουμενιστών, σε φιλικές εκδηλώσεις και φιλοφρονήσεις», προς τον Πάπα Ρώμης! 

                                                       

Γράφει: "Οι φιλικές εκδηλώσεις και φιλοφρονήσεις Ορθοδόξων ταγών και οικουμενιστών προς τον Πάπα Ρώμης δεν θα ενέπνεαν σοβαρές ανησυχίες σε μεγάλο αριθμό συνειδητών Ορθοδόξων, εάν συνωδεύοντο από κάποιες ενδείξεις αλλαγής στη γραμμή του Βατικανού..."!                                                                                             

Με τη γενίκευση αυτή, του χαρακτηρισμού των αιρετικών δραστηριοτήτων ταγών της Εκκλησίας ως φιλικών εκδηλώσεων και φιλοφρονήσεων προς το πρόσωπο του Πάπα Ρώμης, κατά τον π. Γεώργιο, ό,τι έγινε στο Φανάρι το Νοέμβριο του 2006, ήταν απλώς μια φιλική εκδήλωση φιλοφροσύνης του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προς τον Πάπα Ρώμης Βενέδικτο 16^ο! Δεν συνέβη τίποτε, εις βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας!  Δεν παρέβη ο Πατριάρχης κάποιους Ιερούς Κανόνες ούτε έγινς συλλειτουργία και αιρετική σύμπραξη Πατριάρχου και Πάπα! Η συνάντηση του Πατριάρχου και του Πάπα ήταν μια ευκαιρία εκδηλώσεως αμοιβαίας φιλοφροσύνης!                                                                                                                 

Ως σημαντικός εκπρόσωπος, ο π. Γεώργιος, της αγιορείτικης Πολιτείας, δίνει και πάλι το στίγμα της νοθείας της ηγουμενικής αγιορείτικης συνειδήσεως με την αποστασιοποίησή του από την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Την αίρεση τη μεταλλάσσει σε προσωπείο κοσμικής συμπεριφοράς! Δεν βλέπει πουθενά αίρεση. Βλέπει μόνο ανθρώπινες σχέσεις στο επίπεδο και το νόημα μιας κοινωνικής συμπεριφοράς!                                                                                          

Έτσι υπάρχει σήμερα ένα αγιορείτικο κείμενο, έγκριτου Καθηγουμένου αγιορείτικης Ιεράς Μονής, το οποίο αποσιωπά την αίρεση και την εξαγνίζει με το προσωπείο της φιλικής εκδηλώσεως και της φιλοφροσύνης.                                                             

Ο σοφός θεολόγος π. Γεώργιος βλέπει τις αιρετικές δραστηριότητες ως φιλικές αγαθές σχέσεις. Με την οπτική του αυτή σύλληψη προστατεύει την αίρεση, δίνοντας την εντύπωση ότι εθελοτυφλοί, εφόσον ήδη με την πληθώρα των αντιαιρετικών θεολογικών του κειμένων αυτοβεβαιώνεται ως έμπειρος γνώστης του μεγάλου προβλήματος των αιρέσεων στο χώρο της ζωής της Εκκλησίας.                       

Για ποιο λόγο, όμως, εθελοτυφλοί; Η αποσιώπηση και προστασία της αιρέσεως τι του προσφέρουν; Ποιόν εξυπηρετεί;                                                                                              

Πάντως με τη στάση του αυτή, απέναντι στις αιρετικές δραστηριότητες ταγών της Εκκλησίας, ο π. Γεώργιος έκανε μια κρίσιμη επιλογή και για τον ίδιο και για την Ορθοδοξία της Εκκλησίας, διότι με την προστασία αυτών των δραστηριοτήτων, αρνείται την αλήθεια της Ορθοδοξίας και δείχνει να περνάει, θέλοντας και μη, στην αντίπερα όχθη της Ορθοδοξίας, στο στρατόπεδο των εχθρών της!                                            

Αφήνει ακάλυπτη την Ορθοδοξία από τον θεολογικό – ομολογιακό του δυναμισμό, αυτόν που τουλάχιστον τα κείμενά του απεκάλυπταν μέχρι σήμερα. Τα κείμενά του αυτά μοιάζουν σήμερα, ύστερα από τη νέα ερμηνεία που δίνει ο π. Γεώργιος, σαν μία θεολογική φλυαρία χωρίς δυναμικό ομολογιακό αντίκρυσμα! Δίνουν την εντύπωση ότι ο π. Γεώργιος αναιρεί το θεολόγο εαυτό του, όταν καταλύει ό,τι οικοδόμησε, ως αντιαιρετική συνείδηση, στο πνεύμα των συνειδητών χριστιανών. Σ΄ αυτό συμφωνεί και ο Απόστολος Παύλος: «Ει γαρ α κατέλυσα, ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν συνίστημι» (Γαλ. 2: 18).  Κρίμα…!