Πιτυρούν ή Πιτυρίων ο Όσιος Πατήρ ημών υπήρξε μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου, εχρημάτισε δε και προεστώς των Ασκητών, οίτινες ησκήτευον εις όρος τι υψηλόν της Θηβαϊδος άνωθεν του ποταμού Νείλου μεγαλώτατον, σκληρόν, πετρώδες και έχον πέριξ αυτού κρημνούς, σπήλαια και οπάς μέσα εις τα οποία διέμενον οι Ασκηταί ούτοι. Ήτο δε ο Αγιώτατος Αββάς Πιτυρούν εις από τους εξαιρέτους μαθητάς του Μεγάλου Αντωνίου και τρίτος εις την τάξιν, όστις εδέχθη το κάθισμα και την τάξιν αυτού. Ούτος ο Άγιος ιάτρευε καθ’ εκάστην με την προσευχήν πάσαν ασθένειαν και εδίωκεν ως άλλος ουδείς τα δαιμόνια.
Διότι αφού έγινε διάδοχος του Μεγάλου Αντωνίου και του θαυμαστού Αμμωνίου, διεδέχθη αυτούς και εις τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τα οποία είχον εκείνοι οι θειότατοι Πατέρες. Ήτο δε το φαγητόν τούτου του Οσίου άλευρον ολίγον μεμιγμένον με ύδωρ, αλλά και τούτο δύο μόνον φοράς την εβδομάδα, Κυριακή και Πέμπτη. Άλλο τίποτε δεν εδέχετο ο στόμαχός του, παρά το άλευρον με το ύδωρ, καθώς είπομεν. Ο θαυμάσιος ούτος Πιτυρίων παρέδωσεν εις τους μαθητάς του πολλάς και διαφόρους ψυχωφελείς διδασκαλίας, πλησίον δε εις τας άλλας διδασκαλίας αυτού εδίδασκε και ταύτα: «Να ηξεύρετε, τέκνα μου, ότι δι’ έκαστον πάθος του ανθρώπου υπάρχουν και τα ανάλογα δαιμόνια, τα οποία επιτηρούσι και παρακολουθούσι τα πάθη αυτά. Ήτοι, δαιμόνιον εις την υπερηφάνειαν, δαιμόνιον εις την φιλαργυρίαν, δαιμόνιον εις την φιληδονίαν και γαστριμαργίαν, ομοίως και εις τα άλλα πάθη. Τα οποία δαιμόνια, όστις θέλει να τα αποδιώξη απ’ αυτού, είναι ανάγκη να ξερριζώνη τα πάθη από την καρδίαν του, εις την οποίαν αυξάνουν από τους πονηρούς λογισμούς». Ούτω νουθετών και διδάσκων τους μαθητάς του ο Όσιος Πιτυρούν και έως τέλους αγωνιζόμενος απήλθε προς Κύριον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου