Ιουλιανός ο Άγιος Μάρτυς έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και του ηγεμόνος Μαρκιανού εν έτει 290, καταγόμενος από την Αμτινοούπολιν, την εν Αιγύπτω ευρισκομένην. Ούτος λοιπόν έπεισε την νόμιμον γυναίκα του, Βασίλισσαν ονόματι, να μένη εν σωφροσύνη και παρθενία και αφού εκούρευσεν αυτήν Μοναχήν εις εν Μοναστήριον, εγένετο και αυτός Μοναχός εις άλλο, και ήτο Ηγούμενος επί δώδεκα χιλιάδων Μοναχών.
Συλληφθείς δε από τον ηγεμόνα και μη αρνηθείς τον Χριστόν, αλλ’ εμπαίξας τα είδωλα, εκίνησε τον ηγεμόνα εις οργήν και θυμόν· όθεν ο μιαρός παρευθύς έστειλεν ανθρώπους και άκαυσαν το Μοναστήριον του Αγίου ομού με τους Μοναχούς, εντός του οποίου κατεκάησαν και όλοι οι Επίσκοποι και οι λοιποί της χώρας κληρικοί, όσοι κατέφυγαν εκεί, και ούτως ετελειώθη αυτών το μαρτύριον. Ο δε Άγιος Ιουλιανός απλωθείς επί του εδάφους εδάρη· έπειτα σφίγξαντες αυτόν με σιδηράς αλυσίδας συνέτριψαν τα οστά του, ότε και εις των δημίων, τυφλός ων από τον ένα οφθαλμόν, επίστευσεν εις τον Χριστόν και ιατρεύθη υπό του Μάρτυρος· όθεν και απεκεφαλίσθη και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. Κέλσιος δε ο υιός του ηγεμόνος ομού με είκοσι στρατιώτας επίστευσαν εις τον Χριστόν, ιδόντες ότι ο Άγιος Ιουλιανός δια προσευχής του ανέστησεν ένα νεκρόν. Δια τούτο κατά προσταγήν του ηγεμόνος πρώτον μεν βάλλεται εις φυλακήν ο υιός του Κέλσιος· έπειτα δε ρίπτεται εντός λεβήτων πεπυρωμένων και γεμάτων αναβράζοντος ύδατος, ομού δε και άλλοι επτά υιοί αυτού του ηγεμόνος, ως πιστεύσαντες εις τον Χριστόν· προς τούτοις δε και ο Ιερεύς Αντώνιος και ο εκ των νεκρών αναστάς Αναστάσιος. Επειδή δε όλοι εφυλάχθησαν αβλαβείς χάριτι Χριστού, δια τούτο επίστευσαν εις τον Χριστόν και άλλοι πολλοί ειδωλολάτραι ομού και η μήτηρ του Κελσίου, η γυνή δηλαδή του ηγεμόνος. Παρασταθέντες δε όλοι οι πιστεύσαντες εις τον Χριστόν ενώπιον του ηγεμόνος προσηυχήθησαν και, ω του θαύματος! έπεσον τα εν τω ναώ είδωλα και συνετρίβησαν, και ο ναός εβυθίσθη εντός της γης· όθεν οι ειδωλολάτραι συνάξαντες δεμάτια παπύρου και βρέξαντες με έλαιον έδεσαν με αυτά τα άκρα των χειρών και των ποδών των Αγίων και έθεσαν εις αυτά πυρ, αλλ’ η θεία χάρις εφύλαξε τους Αγίους αβλαβείς και δεν εκάησαν. Δια τούτο του μεν Αγίου Ιουλιανού ως και του Κελσίου έσυραν και εξέβαλον το δέρμα της κεφαλής, του δε Ιερέως Αντωνίου εξώρυξαν τους οφθαλμούς με σιδηράς αγκίδας, την δε μητέρα του Κελσίου εκρέμασαν· είτα παρέδωκαν αυτήν εις τα θηρία δια να την φάγωσιν· επειδή δε εφυλάχθησαν αβλαβείς και από τα ρηθέντα βάσανα, τελευταίον απεκεφαλίσθησαν, και ούτως έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου· τελείται δε η αυτών σύναξις εις τον αγιώτατον και Μαρτυρικόν αυτών Ναόν, όστις είναι πλησίον του Φόρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου